Dewey Redman overleden
Amper een week na zijn laatste grote concert op het Charlie Parker Jazz Festival in New York is de Amerikaanse tenorsaxofonist Dewey Redman gestorven. Redman overleed afgelopen zaterdag op 75-jarige leeftijd aan een leveraandoening. Hoewel hij een van de grote avant-garde tenoren was, kreeg Redman nooit de erkenning die zijn zoon Joshua in de jaren negentig zou krijgen. Toch was juist Dewey de innovatievere muzikant.
Redman werd geboren op 17 mei 1931 in Forth Worth, Texas. Hij begon als 13-jarige op klarinet, kort daarop switchend naar altsaxofoon. Met mensen als Ornette Coleman, Charles Moffett en Prince Lasha speelde hij in een 'high school marching band'. Zijn eerste optreden vond plaats in een baptistenkerk. Tijdens zijn studie op de Prairie View Agricultural and Mechanical University, waar hij in 1953 zijn diploma behaalde, stapte hij over op tenorsaxofoon. In de daaropvolgende jaren (1956-59) gaf Redman les op een middelbare school. Tijdens zijn studie aan de North Texas State University (waar hij in 1959 een Masters degree behaalde) begon hij te werken als professioneel muzikant.
Zijn verhuizing van Noord-Texas naar San Francisco was een keuze voor muzikaal free-lancen, die resulteerde in een eerste samenwerking met bassist Donald Garrett. Redman leidde er samen met Pharoah Sanders, Rafael Garrett en Monte Waters ook een big band, waarvoor hij componeerde en arrangeerde. Hoewel ze nooit samen speelden, bezocht Dewey Redman regelmatig John Coltrane - als die in San Francisco was - om over muziek te discussiëren. "I wanted him to tell me what to study, but all he'd say was 'practice'," zei Redman. "I was pissed off, but he taught me that you have to get it yourself; no one else can teach you." In dezelfde periode nam hij zijn eerste album op: 'Look For The Black Star' (Freedom, 1966).
Een roemruchte tijd volgde voor Dewey Redman; in freejazz-kringen dook zijn naam steeds vaker op. Hij vestigde zich in New York, waar hij tussen 1967 en 1974 speelde in het Ornette Coleman Quartet. Hij maakte deel uit van de legendarische oerbezetting van Charlie Haden's Liberation Music Orchestra (1969) en speelde mee op Carla Bley's magnum opus 'Escalator Over The Hill' (JCOA, 1971). Daarnaast was hij een vaste kracht in de groep van Keith Jarret (1971-1976). Maar hij leidde ook eigen groepen, veelal met drummer Eddie Moore als zijn meest gebruikte sideman. Belangrijke albums uit die tijd zijn de twee platen die Redman voor het Impulse-label opnam: 'The Ear Of The Behearer'
(1973) en 'Coincide' (1974), met onder anderen trompettist Ted Daniel, cellist Jane Robertson en Moore. In 1998 kwam Verve met een cd-reissue van het eerstgenoemde album, aangevuld met vier tracks van 'Coincide'.
Redmans kenmerkende stijl ontwikkelde hij in deze periode. Hoewel hij meestal werd geassocieerd met free jazz, was zijn tenorsaxspel behoorlijk melodieus; het had sterke banden met de post-bop mainstream. Bijzonder was zijn 'vocaliserende' manier van spelen; terwijl hij de saxofoon bespeelde gebruikte hij tegelijkertijd ook zijn stem. Ook bekwaamde hij zich op de musette, een klein exotisch blaasinstrument uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Hij richtte samen met Don Cherry, Charlie Haden en Ed Blackwell - allen voormalige Coleman-protégés - de formatie Old And New Dreams op, waarmee hij tot in de jaren tachtig uitgebreid toerde en een aantal platen uitbracht. Hij bleef ook actief als bandleider. Op 'The Struggle Within' (ECM, 1982) serveerde hij een melange van blues, free jazz en bop. Ook vermeldenswaard is de cd 'Momentum Space' (Verve, 1999), waarop Redman samenwerkt met Cecil Taylor en Elvin Jones.
In februari 2004 was Redman speciale gast in het programma 'The Music of Ornette Coleman' van Jazz at Lincoln Center. In dat jaar gaf hij ook een uitverkocht concert in het oude Bimhuis. Op 5 juni jl. speelde de saxofonist nog op het Moers Festival in Duitsland.(Anoniem, 7.9.06) - [print]
- [naar boven]
Jazzprogramma's VPRO verhuizen naar Concertzender/Radio 6
Met ingang van 8 september zullen de jazz-radioprogramma's van de VPRO voortaan bij de Concertzender/Radio 6 te horen zijn. Iedere vrijdagavond van 22.00 tot 24.00 uur het programma 'jazz@vpro', met concertopnamen van moderne jazz en improvisatiemuziek uit Nederland en het buitenland, aangevuld met nieuwe cd-releases. Daarnaast eens per maand ook jazz in het programma 'zaterdagavond@vpro' (21.00 - 24.00 uur) met speciale jazzconcerten, live vanuit het Bimhuis of vanaf een jazzfestival.
Zo is op vrijdag 29 en zaterdag 30 september een verslag te horen van VPRO's Jazz op het Dak festival 2006, met alle concerten die op 7 en 8 juli van dit jaar werden gegeven op het dak van het Science Centre NEMO in Amsterdam: het P.A.F. Trio met Paolo Fresu, The Bad Plus, Corrie & de Grote Brokken en het Hermine Deurloo kwartet.
Al deze uitzendingen zijn ook on demand via internet te beluisteren. Klik op het boven-staande logo om naar de jazzsite van de VPRO te gaan. Goed nieuws voor de fans van de voormalige VPRO-radioprogramma's 'De Laatste Jazz' en 'Is Dit Nog Wel Jazz': oude afleveringen blijven terug te vinden in het archief op die site. De Concertzender is in bijna heel Nederland te beluisteren via de kabel. Kijk op de website van de Concertzender voor de frequentie die bij uw woonplaats hoort.
(Anoniem, 5.9.06) - [print]
- [naar boven]
Nguyên Lê Duos - 'Homescape' (Pink/ACT 2006)
Zijn uitgangspunt is de gitaar, maar de van origine Vietnamese musicus Nguyên Lê Duos beschikt wel over een arsenaal aan instrumenten: gewoon akoestisch, fretloos, de Viet-namese variant. En bovendien heeft hij in zijn thuisstudio in Parijs een macht aan elek-tronica, waarmee hij alles naar wens kan vervormen, uitbreiden, versnellen, vertragen, inkorten, verhogen en verlagen.
Dit album heet niet voor niets 'Homescape': Lê Duos koos voor de thuissituatie, speelde daar alles in, en mixte zijn eigen spel met bijdragen van de Italiaanse trompettist en bugelspeler Paolo Fresu (afkomstig van Sardinië) en de Tunesische oud-speler Dhafer Youssouf (de oud is een Noord-Afrikaans tokkelinstrument), en twee fragmenten uit een live-concert dat hij met Fresu in Glasgow gaf. Bijna twee jaar lang speelde, monteerde en redigeerde hij, met als resultaat een interessante collectie geluidslandschappen, waarin elementen uit tal van muzikale culturen op een opvallend natuurlijke manier hun plaats krijgen en met elkaar in relatie worden gebracht. Bindende factor is een goed gevoel voor een redelijk hechte basisritmiek, waaroverheen avontuurlijke melodielijnen
en schuivende harmonieën worden gelegd.
Deze recensie verscheen eerder in HVT Magazine.(René de Cocq, 3.9.06) - [print]
- [naar boven]
New Orleans herdacht met jazz
De website van het NOS Journaal besteedt vandaag aandacht aan de herdenking van de ramp met orkaan Katrina, die 1 jaar geleden de stad New Orleans trof. Met een impressie in beeld en geluid van een traditionele jazz-begrafenis.
Klik hier om het nieuwsbericht te bekijken.
(Anoniem, 3.9.06) - [print]
- [naar boven]
Interview Harmen Fraanje
"Het is hoorbaar dat ik lekker aan het knutselen ben, aan het zoeken naar het ultiem mooie ding. Ik hou daarbij van risico. Soms ga ik op mijn muil, maar daar kom je wel mee op plekken waar je anders niet komt. Alles wat ik door elkaar beluister, probeer ik in mijn eigen spel terug te laten komen."
Rinus van der Heijden sprak met een van Nederlands meest getalenteerde jazzpianisten, Harmen Fraanje. De pianist gaat half oktober de studio in voor cd-opnamen met de groep Osmosis, die behalve Fraanje bestaat uit Guillaume Orti (sax), Oene van Geel (viool), Mark Haanstra (bas) en Chander Sardjoe (drums).
Klik hier om het interview te lezen.
Meer weten?
Onze recensie van het concert van Osmosis in Paradox op vrijdag 21 oktober 2005.
(Anoniem, 1.9.06) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...