|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Een schaduw van zijn glorietijd Archie Shepp Quartet, donderdag 14 september 2006, Bimhuis, Amsterdam De 69-jarige Archie Shepp is helaas een schaduw ten opzichte van zijn glorieuze tijd in de jaren zestig en zeventig. In die tijd was hij een zeer geëngageerd muzikant, die in de toenmalige avant-garde scene een uiterst prominente rol vervulde. Zijn toon op de tenorsax was uitermate robuust en krachtig en er verschenen – vooral op het Impulse-label – onvergetelijke, prachtige platen. Wie kent ze niet: 'Four For Trane', 'Fire Music', 'On This Night', 'Three For A Quarter, One For A Dime', 'Things Have Got To Change', 'The Cry Of My People' en op MPS 'Live At The Donaueschingen Music Festival'. In die jaren speelde hij met andere prominente avant-gardisten als Cecil Taylor, Don Cherry, Granchan Moncur III en Roswell Rudd. Vanaf de jaren tachtig richtte hij zich meer op de blues en post-bebop en lijkt zijn enga-gement wat te verflauwen. Hij toerde dan ook zeer regelmatig in Europa en nam talloze platen op op labels als SteepleChase, Enja en Soul Note. De laatste decennia kampt Shepp steeds vaker met embouchureproblemen. Zijn voorheen masculiene geluid is gereduceerd tot een licht, zangerig geluid dat nog enigszins tot zijn recht komt door de microfoon in de beker te plaatsen. Het is dus begrijpelijk dat hij meer de nadruk legt op zijn vocale capaciteiten dan het bespelen van de saxofoon. Het repertoire in het Bimhuis bestond dan ook voor een groot deel uit standards als 'Ain’t Misbehavin’', enkele bluesnummers en zelfs een chanson van Charles Trenet. Shepp is de moderne reïncarnatie van bluesshouter Jimmy Rushing: een ongepolijst stemgeluid dat gepaard gaat met een enorme bluesfeeling. Dit, gecombineerd met een charismatische podiumpresentatie en een groot gevoel voor entertainment, is de kracht van Archie Shepp anno 2006. In zijn compositie 'U-Jamaa' na de pauze produceerde Shepp zijn beste tenorsolo van de avond. Het leek even of het vroegere elan weer terugkwam. Helaas hield hij, daartoe wellicht gedwongen door ademnood of anderszins, het aantal chorussen beperkt. De lange soli van weleer zijn niet meer. De ritmetandem – bassist Wayne Dockery en drum-mer Steve McCraven – begeleidde swingend en voortreffelijk. De soli van pianist Tom McClung waren niet echt spectaculair en tamelijk ongeïnspireerd. Archie Shepp is natuurlijk een icoon in de jazzgeschiedenis, maar wel één die inmiddels behoorlijk verbleekt is... Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Hans Sirks. (Jacques Los, 28.9.06) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
