Stranger Than Paranoia groots geopend
zondag 24 december 2006, Paradox, Tilburg

Het veertiende Stranger Than Paranoia Festival is op kerstavond groots geopend. Daar-voor tekenden twee trio's: dat van Michiel Braam (piano), Wilbert de Joode (contrabas) en Michael Vatcher (slagwerk) en het trio rond zangeres Ineke van Doorn, met altsaxo-fonist Paul van Kemenade en gitarist Marc van Vugt. De zes, die allen hun sporen dik hebben verdiend in improvisatiemuziek – maar daardoor ook absolute eenlingen zijn – bouwden een hecht groepsgeluid op.

Hoewel er naar hartelust werd geïmproviseerd, reikten de twee trio's een volgepakt muziekpodium Paradox voldoende harmonische en melodische handvaten aan, om goed bij de les te blijven. Dat herkenbare was verspreid over jachtige ritmes, effectieve improvi-saties, het intrigerende, nergens bij in te delen stemgeluid van Ineke van Doorn en onvoorspelbare muzikale wendingen.

Zoals in het openingsnummer 'Sepia', waarin componist Braam uitgebreid de tijd nam om als uitvoerder te laten horen hoe hij denkt over piano-improvisaties. Hij breide het ene na het andere citaat aaneen, om tegelijkertijd alles weer uit elkaar te hameren. Fraai was een duet tussen gitaar en altsaxofoon, waar de stem van Ineke van Doorn als een berg-beekje doorheen liep. En wie het nog niet wist: slagwerker Michael Vatcher is ook een verdienstelijke vocalist. Dat bewees hij in 'Do You Know What It Means To Miss New Orleans'.

Het tweede concert was traditiegetrouw voor het Paul van Kemenade Quintet. De groep speelde, op een na, allemaal premières. Als gasten waren uitgenodigd de jonge trompet-tist Rik Mol en de Tilburgse gitarist Ferhan Otay. De laatste eiste een glansrol op. Zelf-bewust, vakkundig en soepel verglijdend naar diverse stijlen mengde hij zich in de muziek. In zijn eigen stuk 'Major Downer' leek hij op de Zuid-Afrikaanse gitarist Louis Mhlanga met bedachtzaam en vooral geprononceerd spel. Het kwintet opende met het toepasselijke 'Nieuw Bloed' van leider Paul van Kemenade. Dat was een knipoog naar de opvolger van pianist Jeroen van Vliet, Rein Godefroy, die zich hier voor het eerst presenteerde. Hij hield zich kranig overeind.

Het aardige in dit concert was de aanwezigheid van de twee gasten plus al die nieuwe stukken. Maar dat nieuwe zorgde er tegelijk voor, dat de kwaliteit nogal wisselend was. Grote componisten als Van Kemenade zelf en Willem van Manen van wie de enige niet-première ('So Long S') werd gespeeld, tonen aan dat interessant componeren een kunst is die jaren tijd vergt. Dat bleek vooral in het slotstuk 'No Way Station' van Paul van Kemenade. Speciaal geschreven voor de zevenmansbezetting, barstte het collectief daverend los. Met overtuigende soli van Rik Mol en wederom Ferhan Otay bereikte het concert het niveau waarop je steeds had gehoopt. Zó vier je kerstavond het best.

Klik

(Rinus van der Heijden, 31.12.06) - [print] - [naar boven]

Interview Jacques Waisvisz

"Hij heeft niet alleen de begintijd van de free jazz en avant-garde in Nederland meege-maakt, maar ook de vooroorlogse jaren toen de jazz vooral swingende dansmuziek was. De jaren zestig en zeventig betekenen voor hem vooral de opkomst van de Amerikaanse free jazz en de Nederlandse en Europese geïmproviseerde muziek. In die jaren gaat Waisvisz ook naar de Kroeg en later het Bimhuis in Amsterdam om op zijn cassette-recorder concerten vast te leggen. Vele jazzliefhebbers zullen zich Waisvisz herinneren als de man die op de eerste rij van het oude Bimhuis zat met zijn walkman en microfoon
in de aanslag."

Ken Vos had een interview met Jacques Waisvisz, instigator en vastlegger van nieuwe jazz. Lees zijn verslag

(Cees van de Ven, 31.12.06) - [print] - [naar boven]

Elliott Caine Quintet – 'Blues From Mars' (Rhombus Records, 2006) ****

Geïnspireerd door de Blue Note-stijl uit de jaren zestig en door de muziek van Tito Puente en Mongo Santana, speelt deze groep onder leiding van trompettist Elliott Caine fijne soulvolle en swingende jazzmuziek.

Het is na het debuutalbum 'Orientation' en 'Le Supercool' de derde plaat van deze groep, met negen van de tien stukken in originele composities. De tracks worden in wisselende groepssamenstellingen gespeeld: kwintet, sextet en septet. Eigenlijk is dit straight ahead jazz, vaak met latin ritmes, gespeeld in de Lee Morgan-Hank Mobley traditie.

De vaste bezetting bestaat uit musici die uit de omgeving van Los Angeles afkomstig zijn: leider/trompettist Elliott Caine, bassist Bill Markus, drummer Kenny Elliott, pianist John Rangel en tenorsaxofonist Carl Randall. De groep wordt in diverse nummers aangevuld met vibrafonist D.J. Bonebrake, tenorsaxofonist Justo Almario, de wervelend spelende percussionist Munyungo Jackson en baritonsaxofonist Michael Rose.

Op 'Blues From Mars' komen niet alleen stukken voor die in up-tempo worden gespeeld, maar ook diverse ballads, waarin de leden van het kwintet een hoog, evenwichtig niveau weten te bereiken. Het is vooral de openingstune 'Blues For The Revolution', die met een aanstekelijk thema, jubelende trompetklanken en een knorrende bariton de luisteraar nog lang zal bijblijven.

Dus dit is geen muziek die van de planeet Mars afkomstig is, maar robuuste jazz die juist met beide benen op de grond van onze eigen planeet gerealiseerd werd!

(Rolf Polak, 31.12.06) - [print] - [naar boven]

Lynn Cassiers Quartet begint vrij indrukwekkend
vrijdag 22 december 2006, Jazzzolder, Mechelen (B)

Lynn Cassiers: zang / Augusto Pirodda: piano / Manolo Cabras: contrabas / Marek Patrman: drums.

Ondanks de galm in het nieuwe stek was de inzet van het Lynn Cassiers Quartet vrij indrukwekkend, de vocalises van de eerste nummers waren dan ook overweldigend. Flora Purim (Braziliaanse jazz met Airto Moriera) en Ursula Dudziak (kompaan van de Poolse violist Micheal Urbaniak) waren mijn eerste links met dit type vocale jazz uit de zeven-tiger jaren, maar dan zonder al het elektronisch vernuft van vandaag.

Daarna zakte men echter af naar het betere rockwerk met teksten die jonge mensen wel zullen aanspreken, een geheel dat best thuishoort in een of ander laatavondprogramma als 'Mixtuur' van Klara of Studio Brussel. Maar écht boeiend was het geheel na de eerste aanzet echter niet meer. Vrije improvisatie en elektronische vervormingen van stem en instrumenten zwakten het geheel verder af, er was nog maar weinig wat herinnerde aan de aanvang van dit concert. Waarschijnlijk zijn er clubs waar dit viertal wél goed ont-vangen zal worden, maar hier werkte het duidelijk niet.

(Luque Derkinderen, 31.12.06) - [print] - [naar boven]

Volkskrant komt met nieuwe jazz cd-box

Na het succes van de Blue Note box, een 11 cd's omvattende selectie van klassieke Blue Note-albums, verscheen onlangs bij tweede jazz cd-box van de Volkskrant: 'Ladies On Verve'. Met 10 cd's van zangeressen uit de stal van het Verve-label: Ella Fitzgerald, Billie Holiday, Dinah Washington, Sara Vaughan, Nina Simone, Shirley Horn, Helen Merrill, Laura Fygi, Blossom Dearie en Astrud Gilberto.

Het Verve-platenlabel werd 50 jaar geleden opgericht door Norman Granz. In de loop der jaren hebben alle grote jazzzangeressen opnamen gemaakt voor dit befaamde label, van Billie Holiday in de jaren vijftig ('Lady Sings The Blues') en Astrud Gilberto in de jaren zestig ('Getz Au Gogo') tot Laura Fygi in de 21ste eeuw ('Live At Ronnie Scott’s').

Als bonus is een cd toegevoegd van Europe's First Lady Of Jazz Rita Reys, 'Anthology'
(Universal), met een bloemlezing van haar beste werk.

De box is voor € 55,- te bestellen bij de

(Maarten van de Ven, 31.12.06) - [print] - [naar boven]

The Gift - 'Live At Sangha' (Bmadish Records, 2005)

Ik ben altijd een grote fan geweest van Roy Campbell (trompet, fluit), die in mijn ogen de echte erfgenaam is van Don Cherry. Ik kende zijn schitterende cd's met William Parker en Hamid Drake al ('Communion', 'Ancestral Homeland', 'Ethnic Stew And Brew'), maar deze heb ik gekocht zonder te weten waaraan me te kunnen verwachten. Campbell speelt er samen met William Hooker (drums) en Jason Kao Hwan (viool). Op zich al een rare combi-natie, maar de cd is één lang stuk zuivere improvisatie, met trage, hectische, intense en treurige passages. Ik heb deze cd tientallen malen als gehypnotiseerd beluisterd. Dit is muziek die enerzijds onnoemelijk open en vrij is, maar tegelijk uitzonderlijk toegankelijk en emotioneel heel sterk : free jazz op zijn best.

Campbell en Hwan cirkelen om elkaar heen en vullen elkaar sterk aan door de warme akoestische klank van Campbell en de elektronisch vervormde klank van Hwans viool. Hooker volgt dit samenspel prachtig, maar roept hen regelmatig ritmisch tot de orde en verandert met enkele slagen de richting van de improvisatie. Na iets meer dan twintig minuten stapt Campbell over op fluit in een duo met Hooker, die dan het initiatief neemt voor een tiental minuten hectisch samenspel van het trio, om dan weer tot relatieve rust te komen. Hwan speelt dan pizzicato op zijn viool (die door de vervorming op een cello of zelfs bas begint te lijken). Het geheel is één live-opname van iets over het uur.

Deze cd heeft voor mij een nieuwe manier van beluisteren geopend. Het was alsof ik door een deur stapte die mij plots alle free jazz die ik tot dan toe ontoegankelijk vond, ging doen appreciëren (Joe McPhee en Vinny Golia waren de eersten om bijgesteld te worden). Een must.

Te verkrijgen via de site van

Labels: cd

(Stef Gijssels, 31.12.06) - [print] - [naar boven]

(Cees van de Ven, 29.12.06) - [print] - [naar boven]

Hein van de Geyn's Baseline - 'The Guitar Album' (Challenge, 2006)
Paulien van Schaik & Hein van de Geyn - 'Musing' (Challenge, 2006)

Het bloed kruipt waar het nauwelijks gaan kan: bassist Hein van de Geyn blijft naast al zijn andere activiteiten in de jazz ook lekker bas spelen. Op 'The Guitar Album' doet hij dat met zijn aloude formatie Baseline in Nederlandse samenstelling (met gitarist Ed Verhoeff en slagwerker Hans van Oosterhout, hier en daar aangevuld met zijn oude Amerikaanse compaan John Abercrombie op gitaar). Met alle respect voor de sidemen (samen weergaloos mooi in 'Akkerman'), de solostukken voor bas stelen toch de show. 'My Funny Valentine' – prachtiger kan het niet.

Op 'Musing' staat Van de Geyn als backing achter de stem van Paulien van Schaik, onder-steund door twee strijkers (altviool en cello). Veertien standards, in deze setting een interessante nieuwe vorm van kamerjazz. Meteen in het openingsstuk ('Blame It On My Youth') wordt meteen de toon gezet, Van Schaik subtiel maar nooit week intonerend, de bas als basis, de strijkers als tegenstem en kleur. Heel mooi gedaan.

Deze recensie werd eerder gepubliceerd in HVT Magazine.

(Anoniem, 29.12.06) - [print] - [naar boven]

Prinses Christina Jazz Concours sluit af met daverende finale
zondag 17 december, Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam

Het werd in het weekend van 16/17 december jl. meer dan eens duidelijk dat jazzmuziek onder jongeren in Nederland springlevend is. Tijdens het derde Prinses Christina Jazz Concours, dat plaatshad in Bimhuis en Muziekgebouw aan 't IJ in Amsterdam, kwamen meer dan 250 jonge jazzmuzikanten bij elkaar. Improvisatie stond hoog op de agenda en de talloze solisten, combo's en big bands stelden niet teleur. De jury had het bepaald niet gemakkelijk tijdens de selecties op zaterdag en zondag. Voor de Nationale Finale op zon-dagavond selecteerden zij uiteindelijk een zevental veelbelovende ensembles en solisten en drie bigbands.

Presentator Hans Mantel praatte de avond op vertrouwde wijze rond. Naar goed gebruik is elke finalist bij het Prinses Christina Concours prijswinnaar. Zo ook dit keer. Na een indrukwekkend gastoptreden van Benjamin Herman met de New Generation Big Band reikte Mathilde Santing vele prijzen per categorie uit aan de finalisten. In de categorie 'ensem-bles en solisten' in de leeftijd van 16 t/m 20 jaar werden The New Arrivals nummer één en in dezelfde categorie, maar dan van de conservatoriumstudenten, verkreeg hoornist Morris Kliphuis de hoofdprijs. Bij de big bands werd de prijs gewonnen door de Focus Big Band onder leiding van Peter Guidi. Gitarist Gideon Hamburger won de Codarts Summer School Award en de prijs van de persjury werd toegekend aan - opnieuw - Morris Kliphuis.

(Jacques Los, 29.12.06) - [print] - [naar boven]

(Jacques Los, 29.12.06) - [print] - [naar boven]

Masters Of Jazz: Johnny Griffin, Johnny Hodges & Teddy Wilson (Storyville, 2006)

Storyville is niet alleen de naam van een roemruchte rosse wijk in New Orleans (niet veel meer van over sinds de overstromingen), maar ook van een Deens jazzlabel, bijna even roemrucht. De firma beschikt over een ware schatkamer aan eigen opnamen van de 'grote' Amerikanen, vaak gemaakt tijdens tournees in Europa, en brengt daar met enige regelmaat selecties van uit. Masters of Jazz, inderdaad.

Zoals de legendarische pianist Teddy Wilson met nummers als solist (New York 1939-1940), in dixielandbezetting (New York 1944), in triobezetting (Kopenhagen 1968 en 1980, met Deense bassisten). Veertig jaar verschil dus, maar steeds dezelfde elegante trefzekerheid, het mooist helemaal alleen toch wel. Al even legendarisch: altist Johnny Hodges, meestal verbonden met Duke Ellington, maar hier in kleinere bezettingen (met onder meer Ray Nance, Rex Stewart, Juan Tizol, Ben Webster, Harry Carney, John Coltrane en Herb Ellis). Hoge kwaliteit, maar niet al te opwindend. Wel veel opwinding in de Deense opnamen van de wel eens onderschatte tenorsaxofonist Johnny Griffin (1964-1984-1989), met wisselende bezettingen (onder anderen Kenny Drew, Niels-Henning Ørsted Pedersen, Art Taylor, Eddie 'Lockjaw' Davis en Kenny Washington). Spetterende muziek.

Deze recensie werd eerder gepubliceerd in HVT Magazine.

(Anoniem, 28.12.06) - [print] - [naar boven]

Dutch Music vult het Bimhuis
The Jazz Orchestra Of The Concertgebouw, zondag 10 december 2006, Bimhuis, Amsterdam

Onder het motto 'Dutch Music', om het maar eens in goed Nederlands uit te drukken, presenteerde het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw een scala aan muziekstukken die door de leden van dit achttien man sterke orkest werden geschreven, aangevuld met twee stukken van Theo Loevendie.

Onder de bezielende leiding van Henk Meutgeert werd het concert geopend met zijn eigen compositie 'Tusks And Trunks'. Door de speciale samenstelling van het orkest - een vijf man sterke saxsectie, vier trombonisten, vijf trompettisten, gitaar en ritmesectie - klonk dit openingsnummer heel sonoor en opende de voor dit concert invallende bassist Jos Machtel met een mooie solopartij, waarna het orkest direct full speed losbarstte met prachtige solo's van tenorsaxofonist Sjoerd Dijkhuizen en altist Jorg Kaaij. De werkelijk feestelijke toon was gezet door dit vaak jubelend en strak spelende orkest.

Meutgeert kondigde het volgende nummer 'M.M.' (van gitarist Jesse van Ruller) aan en memoreerde en passent dat hij per ongeluk twee verschillende schoenen had aange-trokken, grote hilariteit veroorzakend. Dat 'M.M.' ook snoepjes kunnen betekenen, werd door Van Ruller ontzenuwd met een prachtig gespeelde invulling. Voor de pauze werden zo in totaal zes stukken gespeeld en hetzelfde aantal na de pauze.

Ogen en oren kom je eigenlijk tekort bij dit soepel spelende orkest. De ritmesectie, bestaande uit pianist Peter Beets, drummer Marcel Serierse en contrabassist Jos Machtel, stond het hele concert als een huis. In Theo Loevendies 'Timboektoe' met als solisten Van Ruller en Kaaij - ditmaal op de sopraansaxofoon - werden verschillende Afrikaanse ritmes afgewisseld: 12/8, dan weer 9/8 en vervolgens 15/8. Ongetwijfeld een hoop getel voor de musici om een goede groove te kunnen bereiken. Maar de solisten wisten zich in dit wilde nummer prachtig staande houden, omstuwd door een onstuimige ritmesectie.

Eigenlijk bleek de avond veel te kort voor dit concert, dat afgesloten werd met 'Blues For The Date' (een compositie van Beets). Het Bimhuis swingde op zijn grondvesten. Na de soepel gespeelde pianosolo van Beets viel het orkest weer spetterend in, met de trom-pettisten van links naar rechts hun instrumenten bewegend en vice versa.

Na een klaterend slotapplaus vertelde Meutgeert in zijn dankwoord dat hij erg veel waar-dering heeft voor alle leden van zijn orkest. Hij benadrukte dat het eigenlijk een niet te verteren zaak is dat deze helden in Nederland zo slecht betaald worden. De boodschap 'eigenlijk word je hier niet voor je lol jazzmuzikant' stond in schril contrast met het enorme speelplezier waarmee dit geslaagde concert over het voetlicht werd getild!

(Rolf Polak, 28.12.06) - [print] - [naar boven]

The Turnaround #16

De productie van Chicago's finest, Ken Vandermark, blijft verbazen. De onvermoeibare powersaxofonist heeft weer twee titels (beide op het Atavistic-label) toegevoegd aan zijn toch al niet geringe discografie van The Vandermark Five. Allereerst is daar het tweede deel van zijn tribute-project rond de giganten van de vrije jazz van weleer: 'Free Jazz Classics, Vols. 3 & 4', opnieuw samengesteld uit opnamen die on the road zijn verzameld. Deze keer staan de rietblazers Sonny Rollins en Rahsaan Roland Kirk centraal. Allebei niet bepaald helemaal free jazz-musici, maar Vandermark onderbouwt zijn keuze overtuigend in de liner notes. En anders doet dat de energieke muziek op deze twee schijfjes wel, nog met de voortreffelijke trombonist Jeb Bishop, die de Vandermark Five onlangs verliet.

Met Fred Lonberg-Holm heeft Vandermark op het nieuwe studioalbum 'A Discontinuous Line' een nieuw, interessant ingrediënt toegevoegd aan zijn kwintet: een noisy cellist met exceptionele gaven op het gebied van vrije improvisatie, die evenwel ook doeltreffende melodieën weet neer te zetten. De naamgever zelf lijkt zich meer en meer toe te gaan leggen op de baritonsaxofoon, een instrument waarmee hij uitstekend uit de weg kan. Zijn collega-rietblazer in de groep, Dave Rempis, blijft verbazen en de ritmesectie Kent Kessler-Tim Daisy staat weer als een huis. De muziek waait uit in verschillende richtingen; van free bop, bluesy noir, spaarzaam neo-classicisme tot gruizige funk en overrompelende rockritmes.

Een daverende verrassing. Zo mogen de opnamen die zangeres/stemkunstenares Ineke van Doorn en pianist Jeroen van Vliet reeds in 2000 maakten, maar die nu door Timeless Records worden uitgebracht onder de titel 'Low Tide', toch wel bestempeld worden. Deze spontane samenwerking heeft de afgelopen jaren een wat vastere vorm gekregen. En terecht, want hun beider ervaring in het spelen van het klassieke pianorepertoire heeft geleid tot een magisch jazz-recital met overwegend intieme muziek, met hier en daar energiekere uptempo injecties. Van Doorn imponeert met haar fraai omfloerste stem en soepele vocale elasticiteit. Van Vliet is een perfecte sparringpartner met zijn gevoelige, passievolle toets. Hun repertoire bevat oude, vergeten jazzsongs, stukken van Chick Corea en Miles Davis, recenter werk van onder anderen Van Vliet, Philippe Catherine en Dave Holland, maar ook 'Love Is Blind' van popzangeres Janis Ian. Van Doorn voorzag een deel van het repertoire van eigen teksten en Kenny Wheeler schreef muziek voor haar tekst 'Low Tide'.

(Maarten van de Ven, 25.12.06) - [print] - [naar boven]

Presentatie Nederlandse jazzgroepen
Dutch Jazz Meeting, 8 & 9 december 2006, Bimhuis & Bethaniënklooster, Amsterdam

Een veertiental meer of minder bekende Nederlandse jazzformaties presenteerden zich op 8 en 9 december jl. voor een groot aantal, merendeels, buitenlandse jazzprogrammeurs. Tijdens de beide avonden in het Bimhuis en de zaterdagmiddag in het Amsterdamse Bet-haniënklooster konden de buitenlandse gasten plus geïnteresseerd publiek kennis nemen van een grote diversiteit aan groepen en jazzstijlen. In het Bimhuis kregen de bandjes slechts twintig minuten speeltijd. Voor een enkele was dat nog te lang, maar – gelukkig – voor het merendeel te kort.

The Jazzinvaders mochten de Jazzmeeting openen. De hardbop van de vroegere Houdinis wordt vermengd met de live eats van percussionist Phil Martin. Aanstekelijke dansbare groovy jazz met – vooral in het laatste nummer – pittige en virtuoze solos van altist Rolf Delfos en Jan van Duikeren op de bugel. Het optreden van één van Nederlands smaak-makendste bandjes – Goudsmit, Trujillo, Vierdag & Vink – sloeg in als een bommetje. Hoe-wel de buitenlandse programmeurs natuurlijk wel het één en ander gewend zijn, oogstte het energieke optreden van dit kwartet, met name gitarist Anton Goudsmit, veel applaus en enthousiasme. Het kwartet krijgt het druk in het buitenland.

De twintig minuten van Randal Corsen – een beschaafde, bescheiden, competente pianist – werden gevuld met kalme, keurige, lounge latin jazzy klanken. Wel goed, maar o zo braaf. Dezelfde pianist kwam terug in het kwartet van alt- en sopraansaxofonist Tineke Postma. Wellicht spatte daardoor ook bij Tineke de vonken er niet van af. Jammer, want zij heeft genoeg in huis om interessante en verrassende muziek te maken. Een tweede hoogtepunt die avond was het concertje van het trio BraamDeJoodeVatcher. Impromuziek zoals het hoort. Summiere muzikale afspraken en vooral goed luisteren naar elkaar en uiteindelijk totaal samenspelen. In dit genre zijn het ook topmuzikanten. Barana & Co., een redelijk groot ensemble – vier blazers waaronder de voortreffelijke Steven Kamperman en een uitgebreide ritmesectie – sloot de avond af met Turkse volksmuziek. Waar is de jazz?

De volgende dag was het een groot muzikaal feest in het Bethaniënklooster. Het trio Van Veenendaal/Kneer/Sun speelde een voortreffelijke set. De kracht van het trio is de inter-actie tussen de uiterst muzikale musici onderling. Dat leverde verfrissende en vreugde-volle momenten op. Van eenzelfde kaliber was het optreden van het duo Ramon Valle & Eric Vloeimans. Ten opzichte van het voorgaande trio was er bij het duo meer ruimte voor spetterende en virtuoze solo's. En laat dat maar aan beide heren over. Dus ook, op naar het buitenland!

In vergelijking met de middagconcerten boette het avondprogramma kwalitatief enigszins in. Zeker, Talking Cows – met een goed solerende, soms Ayleriaanse Frans Vermeerssen – en het Amsterdam Jazz Trio – easy african swingend met de fraaie bugel van Angelo Verploegen - kunnen zo naar het buitenland. Zangeres Fay Claassen staat al in de Neder-landse theaters en de groep Voer – funk, punk, rock, dance, mysterieuze etno-grooves met onder meer Oene van Geel en Jeroen van Vliet - is zeer geschikt voor performances op de poppodia. Het desastreuze, oninteressante, autistische optreden van het duo Guus Janssen en David Kweksilber behoort mijns inziens echter op geen enkel podium thuis. Ondanks de geïnspireerde solo's van Rick Mol hadden de jonge jongens van de Young All Stars hun dag niet. Jammer, want tijdens hun onlangs in het Bimhuis gehouden cd-presentatie vlogen de vonken er van af.

Klik

(Jacques Los, 25.12.06) - [print] - [naar boven]

Swingin' Fireballs - 'In The Mood For Christmas' (MONS Records, 2005) ***½

Een kerst-cd is niet het eerste waar de jazzliefhebber naar uitziet misschien. Maar deze dubbelaar is het waard. Voor deze schijfjes hoeft een jazzcat zich niet te schamen om ze in zijn speler te laten glijden. De musici van de Duitse band Swingin' Fireballs, spelen meerdere instrumenten op niveau! Het is dan ook niet verwonderlijk dat Greetje Kauffeld graag gehoor gaf aan een uitnodiging tot medewerking.

Tussen de zoetgevooisde soortgenoten laten deze Fireballs horen hoe het ook kan. De kerstballen swingen de boom uit en het engelenhaar gaat er spontaan van krullen! Alle arrangementen zijn van pianist Joachim Refardt. Ze klinken fris, orgineel en pittig. Big band-swing, ballads, rock 'n roll, latin en gospel: het komt allemaal voorbij. Soms hoor je de drive van Louis Prima en Keely Smith uit de vijftiger jaren.

Er wordt compact en messcherp gemusiceerd. De instrumentalisten zijn klasse. Een voor-waarde bij deze zeker niet eenvoudige arrangementen. De vocalen komen voor rekening van Greetje Kauffeld en André Rabini, wiens stem verwantschap heeft met die van Harry Connick jr. La Kauffeld is magnifiek bij stem en een meerwaarde van betekenis. Een feest-cd die zeker beide kerstdagen stand-by in de speler kan blijven.

(Anoniem, 23.12.06) - [print] - [naar boven]

Spaans temperament van Los Hermanos Martinez
vrijdag 8 december 2006, Kraaij & Balder, Eindhoven

De de gebroeders Juan en Miguel Martinez hadden het vanavond aardig voor elkaar. En het werd een concert waar verschillende roots organisch samensmolten en tot klinken werden gebracht. Een uitbundig Spaans jazzfeestje in het goed bevolkte café Kraaij & Balder. De heren Martinez hebben daarvoor dan ook goede garanties in hun kwintet met pianist Rob van Bavel, bassist Johan Plomp (hij verving vaste bassist Jeroen Vierdag) en drummer John Engels.

Het programma bestond een amalgaam van post-bebop, modale jazz en Spaanse folk als Flamengo met diverse palos (stijlen) en Cante Jondo (zware zang), die aan de flamenco ten grondslag lag. Deze rol was uiteraard op het lijf geschreven van Juan Martinez op baritonsax, terwijl Miguel virtuoos op alt- of sopraansax en Rob van Bavel de zo karakte-ristieke melismen Parkeriaans vertolkten. Tenslotte zorgde John Engels op onontkoombare wijze voor het Spaanse temperament. Iedereen was het erover eens: de drummer stak in excellente vorm! Hij anticipeerde en inspireerde met zijn spel en als een vurige gitano deelde hij gepassioneerde klappen uit of plaatste relevante punten, komma's en accenten bij de improvisaties van zijn medespelers.

De magie van de genen van de gebroeders zorgden voor homogeen samenspel en beider muzikaliteit deed de rest. Van Bavel wist ook in dit gezelschap weer zijn weg te vinden met verrukkelijk spel en tekende ook voor de compositie 'Los Hermanos'. Met Miguels 'Blues Call' was het dertien minuten cookin' swingtime. Men zegt dat goede flamenco-zangers, -gitaristen of -dansers volgens de flamencotraditie gegrepen worden door een bovennatuurlijke inspiratie die 'duende' genoemd wordt. "Deze kracht maakt zich kenbaar door een geconcentreerde uitvoering van een lied of dans waarbij de expressie en zeggingskracht zo groot is, dat de artiesten maar ook hun luisteraars in een vorm van extase raken". Ten dele was dit ook het geval bij dit concert, zeker waar het expressie en zeggingskracht betrof.

Stukken van de meester van de flamencojazz pianist/componist Chano Dominguez uit Cadiz (ook de geboorteplaats van vader Martinez) als 'Mr. Ci', 'El Toro Y La Luna' en 'Tangos De Garraf' kregen gloedvolle uitvoeringen. Het repertoire was qua complexheid en ritmiek zeker geen eitje voor invaller bassist Johan Plomp. Maar gezien zijn status kon het niet anders dan dat hij uitstekend partij gaf. Magistraal was de uitvoering van saxofonist/
componist Perico Sambeats' 'De Aqui P’Alla' met Miguel op sopraansax en Plomp met sterk basspel. Sambeats nam in de negentiger jaren enkele albums op met Brad Mehldau. Niet bepaald een pianist waarbij je Spaans temperament veronderstelt. Die Spaanse peper zat wel in het temperamentvol en juichend pianospel van Van Bavel.

Los Hermanos Martinez: een kwintet om gehoord te worden zonder spijt.

Klik

De website van Los Hermanos Martinez.

(Cees van de Ven, 23.12.06) - [print] - [naar boven]

Ad Peijnenburg naar Japan

Naar aanleiding van enkele reizen naar Japan nodigde saxofonist Ad Peijnenburg Japanse jazz- en improvisatiemusici uit, om met hen in 1994 het Dejima Ensemble te formeren. Inmiddels hebben vijf edities van dat ensemble in Nederland opgetreden. Zijn concerten in Nederland zijn in Japan niet onopgemerkt gebleven. Vandaar dat afgelopen augustus op het Japanse Ohrai Records de eerste cd is verschenen met als titel 'Ran Gaku', hetgeen 'Holland Kunde' betekent.

Naar aanleiding van die cd vertrekt Peijnenburg naar Japan om een promotietournee te maken. Op 12 januari start de tournee van 15 concerten, die voert door het hele land. Naast de concerten met het Dejima Ensemble zijn ook ad-hocformaties gepland en staat er een lezing en een workshop op het programma. In de toekomst wil Ohrai Records een volgende Dejima-cd uitgeven. Hiervoor worden tijdens deze tournee liveopnamen gemaakt.

In oktober 2007 geeft het Dejima Ensemble in de bezetting van de cd 'Ran Gaku' een serie concerten in Nederland. Dus met Ad Peijnenburg op bariton- en sopranino saxofoon, Yuki Saga op zang, en Satoshi Ueda op slide gitaar, yueqin en shamisen.

Meer weten?

(Jacques Los, 23.12.06) - [print] - [naar boven]

Fuhler creatief met Corkestra
maandag 11 december 2006, Wilhelmina, Eindhoven

Het ensemble waarmee toetsenist Cor Fuhler optrad bij Jazzpower in café Wilhelmina is in zijn naam al even veelzijdig als in zijn muziek en bezetting. Terwijl Corkestra enerzijds associaties oproept met het Arkestra van de legendarische toetsenspeler Sun Ra, is het evenzeer een woordspeling op Fuhlers naam en kun je de gedachte aan kurk niet van je afzetten. Dat speelse karakteriseerde ook het geluid van de groep.

Met drie houtblazers, drum, bas, een feëriek tinkelende Hongaarse cimbalom en de toets-instrumenten van Fuhler, schiep de groep ongekende klankmogelijkheden. Zelf was Fuhler onbetwist de creatieve motor, heen en weer schakelend tussen een piano en diverse orgeltjes, het ene nog gruiziger en geniepiger in timbre dan het andere. Drummer Michael Vatcher zorgde met een bezeten glimlach en verbaasd opengesperde ogen voor een even dwarse als abrupte swing, terwijl Wilbert de Joode op zijn bas zijn collega's van een bedaarde basis voorzag. Fluit en rietblazers speelden malle, onvoorspelbare akkoorden-gangen om vervolgens uiteen te stuiven in wilde solo's. Nora Mulder omwolkte dit alles met haar cimbalom.

De groep sprong van de ene stemming naar de andere. Vanuit een pastelkleurige droom-wereld vol zachte klanken zetten Fuhlers krachtdadige akkoorden je met beide benen op de grond, en sleurde Vatcher je met dolle slagen een tekenfilm in, bijgestaan door een van de mallotige orgeltjes. Maar even zo gemakkelijk dwong Mulder absolute stilte in het café af met een fluisterzachte solo op haar cimbalom. Of kon vrij samenspel uitmonden in conventioneel klinkende jazz. Heel eventjes maar. Dan was het gezelschap alweer op weg naar een volgende serie verrassingen. Concert Corkestra.

Klik

(René van Peer, 20.12.06) - [print] - [naar boven]

Het artistieke genie Gil Evans

Het album 'The Individualism Of Gil Evans' heeft sinds de oorspronkelijke release in 1964 alleen maar aan status gewonnen. De enerverende arrangementen, verrassende klank-kleuren en subtiel swingende orkestraties van de pianist/componist/arrangeur veroverden de harten van zowel de critici als de 'serieuzere' muziekliefhebbers. De plaat is samen-gesteld uit verschillende opnamesessies, waarbij Evans kon putten uit een rijk arsenaal van markante jazzpersoonlijkheden, zoals Eric Dolphy, Wayne Shorter, Ron Carter, Steve Lacy en Elvin Jones.

In een uitgebreid artikel behandelt Jaap de Rijke de ontstaansgeschiedenis vol dubieuze ingrepen en vinylgebonden edits, alsmede de blijvende waarde van dit album. Lees het

(Maarten van de Ven, 19.12.06) - [print] - [naar boven]

Aka Moon - 'Amazir' (Cypres Records, 2006)
Fabrizio Cassol & VSPRS Orchestra - 'VSPRS' (Cypres Records, 2006)

Het vanuit België opererende trio Aka Moon speelt een soort kunstjazz: zich behoedzaam ontwikkelende melodielijnen en samenklanken, op een onnadrukkelijke ritmische basis – swingen doet het lang niet altijd, maar er is wel een (soms stevige) puls voelbaar. Alt-saxofonist Fabrizio Cassol, basgitarist Michel Hetzigeorgiou en drummer Stéphane Galland worden op het album 'Amazir' bijgestaan door pianist Fabian Fiorini en fluitist Magic Malik, en in enkele stukken ook nog door gitarist Nelson Veras en trombonist Robin Eubanks.

Het trio speelt ook een belangrijke rol in een heel ander project: de theaterproductie 'VSPRS', muzikaal gebaseerd op de Mariavespers van Claudio Monteverdi (1567-1643). Het jazztrio wordt hierin vergezeld door het oudemuziek-blazersensemble Oltremontano rond trombonist Wim Becu, de zigeunermusici Tcha Limberger en Vilmos Csikos en drie klassieke zangeressen, onder wie Claron McFadden. De live op het podium gespeelde muziek diende als ondersteuning voor een groep van elf dansers. Interessant concept, met hier en daar overtuigende crossovers tussen de verschillende muzikale componenten.

Deze recensie verscheen eerder in HVT Magazine.

(Anoniem, 19.12.06) - [print] - [naar boven]

(Rolf Polak, 18.12.06) - [print] - [naar boven]

Amersfoort Jazz Talent Award: tweede versie

Na een als geslaagd beschouwde eerste editie in 2006 is de organisatie begonnen voor een tweede aflevering van de Amersfoort Jazz Talent Award, een competitie voor jong Nederlands jazztalent. De finale wordt gespeeld en de begeerde prijs aansluitend uitge-reikt op zondag 13 mei 2007 tijdens het Jazzfestival in Amersfoort. De hoofdprijs bestaat uit een geldbedrag van 2500 euro en een wisseltrofee. De zoektocht naar veelbelovend jazztalent duurt tot en met 15 januari 2007: deelnemers kunnen zich tot die datum inschrijven.

De Amersfoort Jazz Talent Award is een initiatief van Jazzpodium Amersfoort, het Amers-foort Jazzfestival en de Rabobank. Jonge jazzmuzikanten tot 28 jaar en jazzformaties (waarvan de bandleider niet ouder is dan 28 jaar) worden uitgenodigd deel te nemen. Ze kunnen een

De website van Amersfoort Jazz 20007.

(René de Cocq, 17.12.06) - [print] - [naar boven]

Joe Zawinul - 'Brown Street' (Intuition, 2006)

Een legendarische naam uit de geschiedenis van de fusion, de muziekvorm uit de jaren zeventig en tachtig waarin elementen van jazz, funk, soul en rock met elkaar werden verenigd: Weather Report. Deze band onder aanvoering van de van origine Oostenrijkse toetsenist Joe Zawinul (die onder meer naam gemaakt had als pianist in roemruchte formaties van Cannonball Adderley) gold als een van dé smaakmakers van deze stroming.

Zawinul greep in 2005 terug op die tijd, samen met twee andere oudgedienden van Weather Report, percussionist Alex Acuna en bassist Victor Bailey. In een serie Europese concerten lieten ze het ijzeren repertoire van de band herleven, ondersteund door de blazers van de WDR Big Band, en aangevuld met gitarist Paul Shigihara en drummer Nathaniel Townsley. Deze dubbel-cd bevat de registratie van het optreden van deze soepel swingende combinatie in de Weense club Birdland op 25 oktober 2005. Mooie arrangementen, perfect opgenomen. Een waardig eerbetoon aan een saillante periode in de jazzontwikkeling.

Deze recensie verscheen eerder in HVT Magazine.

Labels: cd

(Anoniem, 17.12.06) - [print] - [naar boven]

Johnny La Marama pakt stevig uit
maandag 4 december 2006, Wilhelmina, Eindhoven

'Da Ka Schae', het eerste stuk, klonk als een ferme handdruk bij een hernieuwde kennis-making. Dit trio van leider Kalle Kalima (gitaar), Chris Dahlgren (contrabas/basgitaar) en Eric Schaefer (drums) lieten bij hun eerste bezoek (2003) hier al een uitstekende indruk achter en dat werd vanavond nog eens dunnetjes overgedaan. Verder gerijpt speelden deze uitstekende muzikanten eigen werk op het scherp van de snede en dat met zicht-baar genoegen en bijval. Snoeihard als een heavy metalband, dan weer swingend, funky of ingetogen, maar nooit banaal of niet ter zake doende.

Kalle Kalima kan misschien het best geduid worden als een behaarde en bebaarde Deense Anton Goudsmit. Visueel minder expressief, maar wel met soortgelijke verrassende muzi-kale expressies. Hij bediende bekwaam een groot assortiment effectpedalen, schuwt het gebruik van distortion niet en is trefzeker vanwege zijn technische vaardigheid. In het actueel getitelde 'Polonium 300' zette Eric Schaefer een gedegen krachtige groove neer, waarboven Kalima en Dahlgren in alle vrijheid hun spanningsbogen bouwden. Klankvelden crescendeerden hier tot een oorverdovende climax, maar daarna omarmde men weer het lieflijke hoofdthema.

Jawel, je moest bij Johnny La Marama wel tegen een stootje kunnen en af en toe eelt op je trommelvliezen hebben, maar je kreeg er gepassioneerd en uitgekookt triospel voor terug. Dahlgren bekende zich als een begenadigd bassist en basgitarist, met een onont-koombaar geluid en een grote technische bagage. Of hij zijn bas bespeelde met zijn vingers, de strijkstok hanteerde zoals in zijn compositie 'Columbine & Mingus' of met een dildoachtig attribuut zijn snaren beroerde; het was hem om het even. Met de bovenmatig strakke, accurate en energieke drummer Schaefer (zijn razendsnelle open roffels zoals in 'Rabbau' waren om jaloers op te worden), vormde hij een subliem ritmekoppel. Ideale sparringpartners voor Kalima en zijn uitdagende gitaarspel.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

Meer weten?

De website van Kalle Kalima.

(Cees van de Ven, 16.12.06) - [print] - [naar boven]

George Robert – 'Wingspan' (Blue Note, 2006)

Je komt er niet zo snel op te bedenken dat ook in Zwitserland jazz wordt gespeeld. Oké, George Gruntz en Mathias Ruegg, maar dat is het dan wel zo'n beetje. Momenteel is de in 1960 in Genève geboren alt- en sopraansaxofonist annex klarinettist George Robert een belofte. Vandaar dat Blue Note niet heeft geaarzeld het album 'Wingspan' te realiseren.

Robert, die het vak geleerd heeft op het Conservatoire Populaire de Musique in Genève en - na zijn vertrek naar Boston (VS) - bij de vermaarde saxofoondocent Joseph Viola, formeerde in 1987 met trompettist Tom Harrell een succesvol kwintet. Hij speelde met topmusici als Phil Woods, Joe Lovano, Hank Jones, Bud Shank en Lew Tabackin. Met deze sessie levert Robert een uiterst melodieuze, rimpelloze en zeer nette (een beetje aange-harkt, dus Zwitsers) plaat af.

Roberts geluid op de alt is strak, helder en iets aan de scherpe kant. Zijn improvisaties zijn niet spectaculair maar wel zeer kundig. Pianist Thierry Lang is in zijn soli avontuur-lijker dan de leider van het kwartet. Dat neem niet weg dat dit album, behalve uiterst vakkundig gemaakt, een stevige portie peper ontbeert.

(Jacques Los, 16.12.06) - [print] - [naar boven]

Zaterdagavond@VPRO geeft Jeroen van Vliet carte blanche

Vanavond bij Zaterdagavond@VPRO het concert dat Jeroen van Vliet op 7 december in het Bimhuis gaf ter gelegenheid van een aan hem verstrekte carte blanche. De pianist mocht de avond zelf samenstellen met eigen werk en eigen keuzes.

Van Vliet is afkomstig uit de Tilburgse jazzscene. Hij werd opgeleid door onder anderen Wilem Kühne en Bert van den Brink. Na achttien jaar vertrok hij afgelopen zomer bij het Paul van Kemenade Quintet. "Altijd andermans stukken spelen, gaat je op een gegeven moment opbreken," zei hij in een interview met Frank van Herk (de Volkskrant). Vandaar dat de pianist zich meer tijd wil gunnen om te werken aan zijn eigen oeuvre.

In de eerste set in het Bimhuis improviseren Michael Moore (klarinet/altsax), Oene van Geel (viool/altviool), Alan Purves (slagwerk) en Jeroen van Vliet (piano/Würlitzer). Ter plekke bedacht en gespeeld, zonder uitgeschreven partijen en afspraken vooraf!

De tweede set bestaat uit een speciaal voor deze gelegenheid geschreven programma, uitgevoerd door het Zapp String Quartet (Vera van der Bie, Friedmar Hitzer, Oene van Geel en Emile Visser) en het Jeroen van Vliet Trio (met naast Jeroen Dré Pallemaerts op drums en Frans van der Hoeven op bas) met als extra gast Michael Moore.

Als toetje is er van 24.00 tot 01.00 uur muziek te horen, die door Jeroen van Vliet is samengesteld. Met onder meer werk van Stan Getz, Archie Shepp, Herbie Hancock, Joe Zawinul, Bugge Wesseltoft en Joni Mitchell.

Het programma is vanaf 21.00 'live' te beluisteren op internet. Inwoners van Amsterdam en omstreken kunnen ook via de kabel luisteren (104,2). Na afloop blijft het programma als stream opvraagbaar. Kijk voor dat laatste bij 'afleveringen' op de website van Zaterdagavond@VPRO.

(Maarten van de Ven, 16.12.06) - [print] - [naar boven]

Jazzlegende Jay McShann overleden

Op negentigjarige leeftijd is pianist Jay 'Hootie' McShann op 8 december jl. overleden. Hij was een belangrijk figuur in de Kansas City-jazzscene en fungeerde als bruggenbouwer tussen de traditionele swingende jazz en de bebop.

McShann werd geboren in Muskogee, Oklahoma en leerde zichzelf piano spelen. In 1936 vertrok hij naar Kansas City, waar hij in 1939 zijn eerste big band oprichtte. In die band speelde de bebopper van het eerste uur: altsaxofonist Charlie Parker. Na in het leger te hebben gediend leidde McShann van 1946 tot 1950 een achtmansformatie. In de jaren vijftig studeerde hij compositieleer en arrangeren aan het conservatorium in Kansas City. Eind zestiger jaren werd hij herontdekt en formeerde hij een trio met bassist Gene Ramey en drummer Gus Johnson.

Vanaf de zeventiger jaren tot aan het einde toe bleef McShann actief, niet alleen met talloze optredens in clubs en op festivals, maar ook met het maken van platen op labels als Sackville, Black Lion, Storyville, Chiaroscuro en Story Plain. Hij heeft opnamen ge-maakt met bekende musici als Herbie Mann, Gery Mulligan, Dicky Wells, Claude Williams, Buddy Tate, Paul Quinichette, Phil Woods en Flip Phillips. De pianist was te zien in de documentaires 'Hootie Blues' en 'Last Of The Blue Devils' en in Ken Burns' miniserie 'Jazz'.

(Jacques Los, 16.12.06) - [print] - [naar boven]

Prachtige volle arrangementen bij Joe Lovano Nonet
vrijdag 10 november 2006, CC Luchtbal, Antwerpen

Ter promotie van de nieuwe cd 'Streams Of Expression' geeft Joe Lovano zestien con-certen in Europa met zijn negenkoppige ensemble. Na het Amsterdamse Bimhuis is er een éénmalig Belgisch concert in Cultureel Centrum Luchtbal in Antwerpen, een rookvrij in Oostblokarchitectuur opgetrokken bouwwerk. Ondanks de verrassende programmering zijn de jazzconcerten zelden uitverkocht. Ook deze keer is de zaal niet vol.

Het Joe Lovano Nonet bestaat uit nagenoeg dezelfde muzikanten als die meespelen op de in december 2005 opgenomen 'Streams Of Expression'. Alleen drummer Lewis Nash, die nu op tour is met Cedar Walton, wordt in Europa vervangen door Lovano's (sinds 1999) vaste drummer Otis Brown III. Pianist James Weidman heeft helaas tijdens de opnames van de cd al de rol overgenomen van de inspirerende John Hicks, die 10 mei van dit jaar op 64-jarige leeftijd overleed.

Het openingsnummer 'Streams' begint met een prachtige lyrische solo van Joe Lovano met de zo herkenbare Lovano-loopjes en -klankkleur. Het volgende nummer 'Cool' levert prachtige volle arrangementen op wanneer alle riet- en koperblazers samenklinken. Alle muzikanten krijgen ruimte om te soleren. Vooral altist Steve Stagle en de prachtig scheurende sonore klanken van Gary Smulyan bieden mooie genietmomenten. Het derde nummer is Tadd Damerons 'On A Misty Night' van Lovano's in 2000 verschenen (nonet-)cd '52nd Street Themes'.

Vervolgens wordt 'The Birth Of The Cool Suite' uitgevoerd. De titel leunt wat sterk op de legendarische Miles Davis opnames van eind jaren veertig. Van de oorspronkelijke twaalf nummers van 'Birth Of The Cool' werden door de inmiddels 80-jarige Gunther Schuller voor deze suite alleen 'Move', 'Moon Dreams' en 'Boplicity' gearrangeerd. Misschien vindt hij nog wat tijd voor een bewerking van de overige negen nummers? Opmerkelijk detail is misschien ook dat er in de originele bezetting van Miles Davis geen plaats was voor een tenorsaxofonist. Zelfs op het van 1992 daterende 'Re-Birth Of The Cool' van Gerry Mulligan - die ook in 1949 met zijn baritonsax van de partij was - ontbreekt de tenor. Het Joe Lovano Nonet voert de 'Cool Suite' met twee tenorsaxofoons uit volgens het boekje.

In het nummer 'Big Ben' krijgt het concert een extra Belgisch tintje door het gebruik van de aulochroom. De aulochroom is een polyfone chromatische dubbele sopraansaxofoon, waarvan de toetsen apart maar ook samen kunnen worden bediend. De aulochroom is, overigens evenals de saxofoon, in België ontwikkeld. Ongeveer 25 jaar geleden maakte Lovano al kennis met de uit Brussel afkomstige bouwer François Louis en een prototype van het instrument. Sinds 2001 is het instrument echt in productie. In 2003 stond Joe Lovano op het podium van het dakterras tijdens het North Sea Jazz festival samen met de Belgische experimentele jazzrockformatie Aka Moon. Saxofonist Fabrizio Cassol speel-de daar aulochroom. Lovano heeft het instrument in zijn hart gesloten en blaast er vol overgave op! Het lijkt een moeilijk te bespelen instrument. Een paar valse uitschieters storen niet.

Het concert wordt afgesloten met de Tadd Dameron-compositie 'Whatever Possess’d Me' (eveneens van '52nd Street Themes'), misschien wel het mooiste nummer van de avond en goed passend in de traditie van de cool jazz.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Eddy Westveer, 13.12.06) - [print] - [naar boven]

Miles Davis - 'Great Sessions' (Blue Note, 2006)
3 cd-box set met 'Birth Of The Cool', 'Miles Davis Volume 1' & 'Miles Davis Volume 2'

Een mooie nieuwe heruitgave, dit doosje met drie cd's van Miles Davis, opgenomen rond 1950, in 2001 door Rudy Van Gelder geremasterd vanaf de originele tapes.

Belangrijkste van de drie is het legendarische album 'Birth Of The Cool' uit 1949, een geslaagde poging van Davis (die in die tijd deel uitmaakte van het kwintet van Charlie Parker) om de op dat moment wel gerijpte, maar nog ongepolijste bebop in te kaderen in een esthetische ambiance. Daartoe werkte Davis samen met arrangeur Gil Evans en enkele musici, die niet alleen sterke solisten waren maar ook nieuwe ideeën meebrachten over kleur en samenklank: John Lewis en Gerry Mulligan.

De resultaten werden uitgevoerd door een nonet in verschillende samenstellingen, live in enkele matig bezochte clubdates en in de studio vanwege een vers contract dat de jonge Davis net had afgesloten met Blue Note. Onder de meespelende musici de genoemde Mulligan en Lewis, grootheden als Art Blakey, Max Roach, Lee Konitz, J.J. Johnson, Al Haig en enkele blazers op ongebruikelijke instrumenten als hoorn en tuba. De hier ontwikkelde ideeën vonden hun weg in de jazz, mede door het werk van Lewis en Mulligan in hun latere eigen formaties.

De andere twee cd's bevatten studiosessies, waarin Davis aan het hoofd staat van iets meer conventionele formaties: sextetten met de blazers J.J. Johnson, Jackie McLean en Jimmy Heath, ritmegroepen met mensen als Percy Heath, Oscar Pettiford, Art Blakey en Kenny Clarke, en vijf stukken in kwartetvorm met pianist Horace Silver. In alle gevallen gaat het om energieke hardbop van superieur niveau.

De box is voor een redelijk aangename prijs in de handel gebracht, en wie dit najaar de promotie-dubbel-cd 'Aangenaam... Jazz 2006' heeft aangeschaft krijgt ook nog eens twee euro korting. Bij dit album (met tracks van onder anderen Martijn van Iterson, Boris Vanderlek, Eric Vloeimans, Deborah J. Carter, Tineke Postma, Jesse van Ruller, Tom Beek, Carmen Gomez, New Cool Collective, Joe Lovano, Wynton Marsalis, Jamie Cullum, Fay Claassen en het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw) is een bonnenboekje dat recht geeft op kortingen op 32 verschillende jazz-cd's. Waaronder dus het genoemde juweel van Miles Davis.

Deze recensie verscheen eerder in HVT Magazine.

(René de Cocq, 12.12.06) - [print] - [naar boven]

Prinses Christina Jazz Concours

Zaterdag 16 en zondag 17 december as. wordt het Prinses Christina Jazz Concours voor het eerst in Amsterdam (Bimhuis en Muziekgebouw aan 't IJ) gehouden. Ruim 300 jonge jazzmuzikanten doen dit weekend een gooi naar een plaats in de finale. De jury bestaat onder meer uit Ruud van Dijk, Fay Claassen, Rein de Graaff, Tineke Postma, Randal Corsen en Jesse van Ruller. Op zondagmiddag rond 15.00 uur zal de jury bekendmaken wie er door mag naar de finale.

De finale is op zondagavond om 19.00 uur in de Grote Zaal van het Muziekgebouw aan 't IJ en wordt gepresenteerd door Hans Mantel. De avond bestaat uit korte optredens van circa acht finalisten met ieder hun eigen programma (details zondagmiddag pas bekend). Verder speelt de New Generation Big Band met Benjamin Herman als gastsolist een set van 40 minuten. De finale sluit af met een feestelijke prijsuitreiking door Mathilde Santing.

Saxofonist Benjamin Herman geeft op zaterdagmiddag vanaf 17.00 uur een openbare masterclass. Dit is een extra onderdeel van het concours, waarvoor een aantal deel-nemers zal worden uitgenodigd. In samenwerking met de jury zal Herman tijdens de selecties op zaterdag bepalen wie hiervoor in aanmerking komen.

Het concours wordt opgenomen door de NPS TV en een verslag (aangevuld met live-interviews en jamsessie) hiervan is te zien in het programma NPS Arena, dat op zondag-middag 17 december van 17.00 tot 19.00 uur live vanuit het Muziekgebouw wordt uit-gezonden. De finale wordt opgenomen door NPS Radio en wordt uitgezonden op 10 januari van 22.00 tot 00.00 uur in het programma 'NPS in Concert: Beyond'.

Klik hier voor meer informatie.

(Jacques Los, 12.12.06) - [print] - [naar boven]

Murray in vorm in Zeist
David Murray Quartet, zondag 26 november 2006, Figi, Zeist

Gelet op het verwachte grote bezoekersaantal vond het door de SJU georganiseerde concert van het kwartet van tenorist/basklarinettist David Murray plaats in het zalen-complex van Figi in Zeist. Het verwachte aantal jazzliefhebbers viel enigszins tegen, zo-dat het concert voor zo'n 200 toeschouwers werd verplaatst naar een kleinere zaal. Het was wel even wennen voor de notoire bezoekers van het SJU Jazzpodium. Het theater-zaaltje van Figi (aangenaam zitcomfort, omhoog lopend waardoor goed zicht op het podium) contrasteerde nogal met de informele en nonchalante kelderruimte van de SJU.

Reeds in het midden van de jaren zeventig speelde David Murray regelmatig in Nederland. Door de toenmalige vaderlandse jazzpers werd hij gezien als de belangrijkste en meest vernieuwende saxofonist na John Coltrane. Tot en met heden is aan die reputatie niets gewijzigd. Gedurende al die jaren heeft Murray zich inderdaad ontwikkeld tot één van de meest inventieve saxofonisten. Zonder zijn roots te verloochenen (de blues, Coleman Hawkins en vooral Albert Ayler), laat hij zich eveneens inspireren door muzieksoorten en
-vormen buiten de jazz om, bijvoorbeeld Afrikaanse en Cubaanse muziek.

In het intieme Figi zaaltje werd zowel de geschiedenis van de jazz als de invloed van de wereldmuziek magistraal door Murray vertolkt. Het is al sinds jaar en dag bekend - en dat werd hier ook weer gedemonstreerd - dat hij een volmaakt technisch blazer is, een lekker ouderwets geluid produceert, energiek soleert en in het top-tones register logische lijnen improviseert. De relatief weinig bekende ritmesectie – pianist Lafayette Gilchrist, bassist Jaribu Shahid en drummer Ranzell Meritt (weliswaar competente muzikanten) – evenaarde helaas het hoge muzikale niveau van David Murray niet.

Het was goed Murray weer eens te horen en te zien, en bevestigd te worden dat hij tot de kopgroep behoort. Jammer dat het ritmeteam een beetje aan de staart van het peloton bungelde.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Hans Speekenbrink.

(Jacques Los, 12.12.06) - [print] - [naar boven]

Walter Booker overleden

Bassist Walter Booker is op 24 november jl. overleden. Booker, die in 1933 in het Texaanse Prairie View geboren is, behoorde vanaf de begin zestiger jaren tot de meest gevraagde bassisten. Hij speelde onder anderen met Donald Byrd, Thelonious Monk, Stan Getz, Sonny Rollins, Milt Jackson en Hank Mobley. Tot aan de dood van Cannonball Adderley speelde Booker in diens band en nadien gedurende zes jaar in de formatie van zangeres Sarah Vaughan.

Gedurende de laatste jaren werkte hij als platenproducent in zijn eigen Boogie Woogie Studio en vormde met drummer Jimmy Cobb het ritmetandem van het trio van zijn echtgenote Bertha Hope. Als sideman is hij op talloze opnamen te beluisteren; zo baste hij bij Betty Carter, Nick Brignola, Billy Higgins, Richie Cole, Phil Woods, John Hicks, Pharoah Sanders, Nat Adderley, Arnett Cobb en Clifford Jordan.

Klik hier voor een discografisch overzicht.

(Anoniem, 11.12.06) - [print] - [naar boven]

Peter Beets Trio - 'Live At The Concertgebouw, vol. 1 & 2' (Maxanter, 2006)

Studiokwaliteit in een live-opname, dat is een mooie bijkomstigheid in deze registratie (door Tijmen Zinkhaan voor Radio Nederland Wereldomroep) van een prettig avondje trio-jazz in het Amsterdamse Concertgebouw. Optredenden: pianist Peter Beets, het voor-malige wonderkind uit de Achterhoek, bassist Frans van Geest en drummer Gijs Dijk-huizen. Uitverkochte zaal (tweeduizend fans), maar de intimiteit van een kleine club.

Het trio speelt in mainstream-bopidioom elf lange stukken, waarvan er zeven door Beets zelf zijn geschreven – goeie thema's, waarin de pianist zijn mooie techniek, stijlgevoel en ideeën volop kwijt kan, gesteund door attent drummen van Dijkhuizen en hecht bassen van Van Geest (die laatste is Beets' partner in de ritmesectie van het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw). Verder op het programma een paar standards, 'Passport' van Charlie Parker en een soepele latinjazzbewerking van een Prelude (in e klein) van Chopin. Maxanter Records koos ervoor het concert niet op een dubbel-cd uit te brengen, maar als twee afzonderlijk aan te schaffen cd's.

Deze recensie verscheen eerder in HVT Magazine.

(René de Cocq, 11.12.06) - [print] - [naar boven]

Rita Reys wint Oeuvre Edison

Zangeres Rita Reys heeft als eerste Nederlandse jazzmusicus de Oeuvre Edison (cate-gorie jazz) gewonnen. Na onder anderen Miles Davis, Tony Bennett en Herbie Hancock zal zij deze prijs op vrijdag 22 december in ontvangst mogen nemen, in het Pim Jacobs Theater te Maarssen.

Na een carrière van meer dan zestig jaar is Reys nog steeds de succesvolste Neder-landse jazzzangeres. Zowel nationaal als internationaal vierde zij grote triomfen. Ze speelde met vele Amerikaanse jazzlegenden, won eerder al vijf Edisons en vele andere prijzen, is ereburger van New Orleans, en sinds 1960 draagt ze officieel de titel Europe's first lady of jazz. Deze imponerende erelijst, en het feit dat zij na zo'n lange carrière nog steeds de swingendste en avontuurlijkste jazzzangeres van Nederland is, hebben de Edison Stichting doen besluiten Rita Reys de Oeuvre Edison toe te kennen.

Mede vanwege dit heugelijke feit zal Reys op vrijdag 19 januari 2007 een exclusief con-cert geven in Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. Dit optreden zal worden opgenomen en worden uitgebracht op dvd. Speciaal voor deze avond stelde de zangeres een nieuw programma samen, bestaande uit de grote succesnummers uit haar carrière én nieuwe stukken. Zij zal in Carré worden begeleid door het Quintet Ruud Jacobs, bestaande uit Ruud Jacobs (bas), Peter Beets (piano), Ferdinand Povel (sax), Martijn van Iterson (gitaar) en Joost Patocka (drums).

Aan trompettist Eric Vloeimans wordt een Edison uitgereikt voor de cd 'Summersault' met zijn groep Fugimundi (met pianist Harmen Fraanje en gitarist Anton Goudsmit).

Meer weten?

Klik hier voor een artikel over Rita Reys door Koen Schouten.

(Jacques Los, 7.12.06) - [print] - [naar boven]

Joe Lovano Ensemble – 'Streams Of Expression' (Blue Note, 2006) *****

De muzikale veelzijdigheid van Joe Lovano is onmiskenbaar. Naast – vooral op het Blue Note-label - zeer geslaagde albums met kleine bezetting (kwartet, trio en zelfs duo - Gonzalo Rubalcabo) – is onlangs het vijfde album 'Streams Of Expression' verschenen met een groter ensemble.

Het hoofdbestanddeel van het album omvat twee suites. Het eerste is 'Streams Of Expression', gecomponeerd en gearrangeerd door Lovano. Het bestaat uit vijf delen die geïnspireerd zijn op grootheden uit de jazz, zoals Eric Dolphy, Charles Mingus, Ornette Coleman, Don Cherry en Sonny Rollins. De suite bevat elementen vanaf de bebop tot en met de avant-gardistische ensemble-composities van Ornette Coleman ('Free Jazz') en John Coltrane ('Ascension').

In het eerste deel 'Streams' soleert Lovano in het begin ad lib en later, na het ensemble-werk, hevig swingend, waarna trompettist Tim Hagans, trombonist Larry Farrell en pianist John Hicks dit deel afsluiten. Deel twee is het medium nummer 'Cool', waarin ook weer Lovano geïnspireerd en oorspronkelijk een hoofdrol vervult. Na diens solo volgen 'change chorussen' voor alle blazers. In 'Enchantment' (deel drie) soleert Lovano melodieus op altklarinet. 'Second Nature', het vierde deel, is vooral een feature voor de saxsectie: Steve Slagle op altsax, George Garzone en Ralph Lalama op tenorsax, en Gary Smulyan op baritonsax. In het hectische 'The Fire Prophets' zijn de soli van Hicks en Smulyan uitermate adequaat en effectief. Joe Lovano bespeelt in dit nummer de aulochrome, een door François Louis ontworpen dubbele sopraansaxofoon. Het klinkt als de tegelijk be-speelde stritch en manzello van Roland Kirk, alleen nóg spectaculairder.

De tweede suite is de door Gunther Schuller gedirigeerde en gearrangeerde 'The Birth Of The Cool Suite'. In deze zevendelige suite zijn drie evergreens uit de bebop-periode opgenomen; 'Moon Dreams', 'Move' en 'Boplicity'. In het inderdaad wat dromerige 'Moon Dreams' speelt Lovano een beheerste, melodieuze solo, ondersteund door fraaie ensemble partijen. Voor zowel 'Moon Dreams' als 'Boplicity' heeft Gil Evans arrangeerwerk geleverd, hetgeen goed te horen is in de ensembles. In het snelle 'Move' wordt ook capabel geso-leerd door trompettist Barry Ries, altist Steve Slagle en pianist James Weidman. 'Boplicity' is de afsluiting van deze 'Cool Suite', waaruit blijkt dat Schuller qua arrangementen en orkestratie Lovano naar de kroon steekt.

Het laatste nummer van dit album is de blues 'Big Ben', waarin Lovano nog eens de wonderbaarlijke aulochrome ter hand neemt. Hoe apart en spectaculair dit instrument ook is, ik prefereer de sound van een enkele saxofoon en zeker het warme, juichende geluid van de tenor van Lovano.

In ieder geval behoort deze cd wat mij betreft tot de 10 beste albums van het jaar 2006.

(Jacques Los, 7.12.06) - [print] - [naar boven]

Jazz van het allerhoogste niveau
Monty Alexander Trio, zondag 19 november 2006, Porgy & Bess, Terneuzen

De ruim 200 bezoekers in jazzcafé Porgy & Bess in Terneuzen konden zich gelukkig prijzen dat ze lang van tevoren hun kaarten hadden gereserveerd. In een uitverkocht Porgy & Bess werden ze door het trio van Monty Alexander, John Clayton en Jeff Hamilton getrak-teerd op twee fantastische sets met jazz van het allerhoogste niveau. De organisatoren konden zelf nauwelijks geloven dat ze dit trio hadden weten te strikken voor een concert in hun club. Het trio is bezig met een uitgebreide '30 Year Reunion Tour' door Europa, waarin ze naast optredens op diverse grote podia in Zwitserland, Frankrijk en Monaco dus ook een optreden in Porgy & Bess hebben opgenomen.

Zoals de naam al zegt speelde het trio dertig jaar geleden voor het eerst in deze samen-stelling. Een geweldig concert op het Montreux Jazz festival in 1976 was het begin van een periode waarin zij wereldwijde faam vergaarden als een van de beste jazztrio's ter wereld. Dit concert is opgenomen en uitgebracht door het MPS label onder de naam 'Montreux Alexander Live!'. Het was prachtig om te zien dat deze drie mannen in Porgy & Bess nog steeds met hetzelfde plezier en met dezelfde energie spelen als dertig jaar geleden. Net als toen werd het optreden gekenmerkt door subliem samenspel, dynamiek, swing en energie.

Op het repertoire stonden nog een aantal dezelfde stukken als op de Montreux-opname uit 1976, te weten 'Nite Mist Blues' en 'Worksong'. Dit laatste nummer was grotendeels een feature voor Jeff Hamilton, waarbij het indrukwekkend was om te zien wat voor klanken hij allemaal uit zijn drumstel wist te halen. Hij speelde zelfs de hele melodie van 'Worksong', door met zijn ene stok het vel van zijn trommel meer of minder in te duwen en daar met zijn andere stok tegen te slaan. Ook zonder stokken of brushes wist Hamil-ton prachtige klanken te produceren. In diverse nummers liet hij horen ook met zijn handen op het drumstel uit de voeten te kunnen. Er was zelfs een moment waarop hij ook geen trommels meer nodig had; tijdens een drumsolo liet hij zijn brushes klanken produceren door gewoon in de lucht te slaan. Het publiek zat zo geruisloos te luisteren dat alle nuances hiervan prima tot hun recht kwamen.

Het publiek liet zich ademloos meevoeren door het spel van de drie grootmeesters. Voor een enkeling was het nauwelijks mogelijk stil in de stoel te blijven zitten. Veel nummers swingden dan ook de pan uit, maar er waren ook rustigere nummers waarbij veel te ge-nieten viel. Zo was bijvoorbeeld in 'Smile' het strijkwerk van John Clayton bijzonder fraai. Clayton is een van de weinige bassisten die zowel op klassiek als op jazzgebied tot de wereldtop behoort. Voor hem is Nederland overigens geen onbekend terrein. In de jaren tachtig was hij eerste bassist in het Amsterdams Filharmonisch Orkest en gaf hij les aan het conservatorium in Den Haag. 'Smile' was overigens toepasselijk voor John Clayton. Zijn gezicht vertoonde immers een brede grijns, telkens wanneer Monty Alexander een harmonische escapade uitvoerde. Hoe ingewikkeld deze variaties ook waren, schijnbaar moeiteloos volgde hij Alexander met zijn baslijnen.

Het trio speelde ook enkele latin getinte nummers, zoals 'Fungi Mama'. Daarbij waren Alexanders Jamaicaanse roots duidelijk te herkennen. Het trio kon het echter niet nalaten om halverwege over te stappen op een kokende jazzswing. Ook de bekende bossanova 'Once I Loved' werd prachtig vertolkt. Verder passeerden enkele minder bekende stan-dards, waaronder het gloedvolle 'Never Let Me Go'. Het trio speelde ook de compositie 'Renewal' van Alexander zelf. Een zeer toepasselijke titel, want hoewel het trio al jaren samenspeelt, benaderen ze bij ieder optreden het repertoire met een dusdanig enthou-siasme en creatieve energie, dat er iedere keer weer sprake is van vernieuwing.

Na twee sets van ruim een uur, waarvan elke seconde bleef boeien, werd het optreden afgesloten met een blues waar de vonken vanaf sprongen. De stemming zat er zowel bij publiek als trio zó goed in, dat een toegift onontkoombaar was. Dit begon met een piano-solo van Monty Alexander in stridestijl op het nummer 'Young At Heart', een nummer dat bekend is van Frank Sinatra, een zanger waarmee de pianist begin jaren zestig zelf nog heeft opgetreden. Alexanders solo zat vol humor, waardoor de stemming er nog beter op werd. Uiteindelijk werd het concert besloten met een swingende uitvoering van 'Sweet Georgia Brown'. Kortom, een concert om niet snel te vergeten!

Klik hier voor een fotoverslag van het concert.

Meer weten?

De website van Jeff Hamilton.

(Anoniem, 6.12.06) - [print] - [naar boven]

Shouting sounds van Koen Schouten

Aanstaande zaterdagavond laat muziekjournalist Koen Schouten (de Volkskrant) drie uur lang horen hoe geil, vet, actueel en rock & roll jazz kan zijn. In 'Shouting Sounds!', dat onderdeel uitmaakt van Zaterdagavond@VPRO, legt hij terloops verbanden tussen de nieuwste leuke bandjes en heerlijke oude meuk.

'Shouting Sounds!' is tussen 21.00 en 00.00 uur live te horen via internet. Inwoners van Amsterdam en omstreken kunnen ook via de kabel luisteren (104,2). Na afloop blijft het programma als stream opvraagbaar. Kijk voor dat laatste bij 'afleveringen' op de website van Zaterdagavond@VPRO.

(Anoniem, 6.12.06) - [print] - [naar boven]

Stefano Bollani - 'Piano Solo' (ECM, 2006)

Hij won zo'n beetje alles wat er aan jazzprijzen in Europa en Japan te winnen valt, speelde op ruim zeventig albums, met grootheden als Richard Galliano, Aldo Romano, Gato Barbieri, Phil Woods, Lee Konitz, Pat Metheny, Hector Zazou en zijn leermeester Enrico Rava: de Italiaanse meesterpianist Stefano Bollani.

Het kwaliteitslabel ECM presenteert hem hier solo, in een programma dat een aantal stukken van eigen hand bevat (als je een titel als 'Impro I' als stuk mag betitelen), naast composities van bevriende Italianen (Zambrini, Donati) en stukken van Amerikaanse her-komst - standards als 'For All We Know' en 'On The Streets Where You Live', een rag van Scott Joplin, een ballad van Brian Wilson (de legendarische voorman van de Beach Boys) - naast een thema uit een pianoconcert van Prokofiev.

De rode draad is het grote pianistische talent van Bollani, die beboplijnen, boogiewoogie-patronen, stridepiano, ballad, impressionisme en andere (ook klassieke) elementen op natuurlijke wijze met elkaar verenigt en in elkaar laat overvloeien. Fantastisch toucher! Jammer dat ECM in zijn cd-inlays altijd zo weinig informatie verschaft.

Deze recensie verscheen eerder in HVT Magazine.

(René de Cocq, 4.12.06) - [print] - [naar boven]

Dutch Jazz Meeting biedt showcase van Nederlandse jazz

Op vrijdag 8 en zaterdag 9 december 2006 vindt in Amsterdam de volgende Dutch Jazz Meeting (DJM) plaats. De Dutch Jazz Meeting is een tweejaarlijkse showcase van Neder-landse jazz en geïmproviseerde muziek, waarbij toonaangevende ensembles en solisten in korte optredens hoogtepunten uit hun actuele repertoire ten gehore brengen voor een publiek van buitenlandse organisatoren. Behalve circa 50 buitenlandse organisatoren worden hiervoor ook Nederlandse professionals uitgenodigd.

Op vrijdagmiddag wordt er een informatiemarkt voor Nederlandse groepen georganiseerd in het Muziekgebouw aan het IJ. De meeste concerten op de DJM vinden plaats in het Bimhuis. Op vrijdagavond treden daar onder meer de Jazzinvaders, het Tineke Postma Quartet en het trio BraamDeJoodeVatcher op. Op zaterdagmiddag worden twee groepen in het Bethaniënklooster gepresenteerd: Van Veenendaal/Kneer/Sun en het duo Ramon Valle-Eric Vloeimans. De meeting wordt 's avonds in het Bimhuis afgesloten met concert-presentaties door onder anderen de Young All Stars, Talking Cows en het Amsterdam Jazz Trio.

Meer weten?

De website van Dutch Jazz Connection.

(Jacques Los, 4.12.06) - [print] - [naar boven]

Stranger than Paranoia 2006 kleurt Frans

Tussen 24 en 29 december 2006 vindt in het Tilburgse muziekpodium Paradox de veer-tiende editie plaats van Stranger than Paranoia. Met een uitgebalanceerd nationaal- en internationaal programma laat deze aflevering weer nieuwe elementen zien en horen. Organisator Paul van Kemenade: "Veel Franse groepen deze keer en we gaan door met de lijn die vorig jaar is ingezet: kennis nemen van ijzersterke (onbekendere) muziek uit landen waarvan we niet zó ontzettend veel weten. Ook laat het festival wederom zien, dat musici geen enkele grens meer erkennen en zich onbekommerd laten beïnvloeden door de muzikale rijkdom van andere culturen."

De ontmoeting op zondag 24 december tussen de vrije kaders van Trio BraamDeJoode-Vatcher en het meer thematische materiaal van Trio Vandoorn kan een spannende en uitdagende muzikale dialoog gaan worden. Daarna wordt deze kerstavond traditiegetrouw afgesloten met een optreden van het Paul van Kemenade Quintet met deze keer als gasten de Tilburgse gitarist Ferhan Otay en het jonge trompettalent Rik Mol. Jeroen van Vliet heeft na 18 jaren trouwe dienst het Quintet - dat in 2007 zijn 25-jarig jubileum viert - verlaten en is vervangen door de 24-jarige in Den Haag wonende Bredanaar Rein Gode-froy.

Op tweede kerstdag gaat het festival verder met Tilbol, een origineel, zeer energiek, prettig gestoord trio uit Parijs, met de niet-alledaagse bezetting van cello, elektrische gitaar en drums. Hun energieke muziek zweeft ergens tussen Led Zeppelin en improvi-satie. Daarna het Rotterdams Jazzorkest onder leiding van Johan Plomp. Deze 16-koppige big band werd in 2004 opgestart door Rob van de Wouw, Louk Boudesteijn en Martijn de Laat. De avond wordt afgesloten door het avant-klezmer ensemble Zakarya uit de koker van de Joodse accordeonist/componist en goeroe Yves Weyh. Dit virtuoze kwartet komt uit de stal van John Zorns sublabel Tzadik en maakt een dynamische reis door Oost-Europa via trash accordeon, koddige walsjes, Balkanrock en stemmige doina's, gecombi-neerd met een charmante dosis humor, wervelende ritmes en een adembenemende groepssound.

Zakarya sluit ook de derde festivaldag, woensdag 27 december, af na voorafgaande optredens van de creatieve en eigenzinnige stemkunstenares Greetje Bijma en het trio van de harmonisch gehaaide, technisch virtuoze Utrechtse wonderpianist Robert Rook.

Donderdag 28 november brengt ons Gourmet, een origineel en jong sextet uit de hippe en bloeiende Finse muziekscene. Een groep die allerlei genres combineert met invloeden uit de blues, tango, jazz, rock, surf, noise en zelfs Griekse bouzouki-muziek. Vervolgens het Frank Woeste Trio. Deze Duitse, in Parijs gevestigde pianist, die niet zo vaak in Neder-land is te horen, is een groot talent uit de stal van een nieuwe generatie internationale jazzpianisten. Woeste is sterk beïnvloed door de klassieke piano. De avond wordt sterk afgesloten met een uitgebreide 13-koppige versie van MOB (My Own Band) van de saxo-fonist en Boy Edgar Prijs-winnaar Sean Bergin. Onder de titel 'Letters 2+4' brengt Song MOB een even onvoorspelbare als amusante mix van pakkende wereldmuziek, jazz, klas-sieke aria's en impro op onorthodoxe wijze. Brieven van verlaten geliefden, verontwaar-digde burgers of van een hond aan zijn baas vormen daarbij het uitgangspunt.

Voor de laatste dag van 'Paranoia', vrijdag 29 december, kregen de Hammondorganisten Carlo de Wijs en Arno Krijger een carte blanche. Zij stelden een speciaal eenmalig pro-gramma samen, dat is gebaseerd op vier handen en vier voeten met moddervette sounds tussen pop, swing, soul en NUmuziek. Na een tweede festival-appearance van Gourmet is het dan tijd voor een zeer bijzondere afsluiting van deze veertiende editie: Hadja Kouyaté & Les Guinéens (Ivoorkust/Guinée). Kouyaté is een van de weinige oorspronke-lijke overgebleven Griotzangeressen, die met haar schitterende sextet een perfecte crossover tussen traditie en moderniteit weet te bewerkstelligen.

Meer weten?

(Anoniem, 3.12.06) - [print] - [naar boven]

Ella Fitzgerald - 'Ella' (AMG/Membran, 2006)
Oscar Peterson & Ella Fitzgerald - 'JATP Lausanne 1953' (TCB Records, 2006)

Dit jaar is het tien jaar geleden dat Ella Fitzgerald overleed. Aanleiding dus voor enkele aardige (re)releases rond The First Lady Of Jazz. Opvallend: het mooi uitgevoerde boek-werkje van het Duitse merk Membran, met Ella's bio in tal van talen, en vier cd's met opnamen uit de jaren 1954-56, met alleen pianist Ellis Larkin, met haar combo met pianist Paul Smith en gitarist Barley Kessel, en verschillende andere bezettingen, klein en groot, waaronder ook de orkesten van Count Basie, Duke Ellington en (vooral) Buddy Bregman (soms ook met strijkers). Hoe kleiner de bezetting, hoe beter het mij bevalt, maar in alle gevallen zingt Fitzgerald de sterren van de hemel, met onnavolgbare finesse, dictie, timing, warmte en autoriteit. Hoogtepunt: 'I’m Glad There Is You' van Jimmy Dorsey, met Larkin, in sublieme intimiteit.

Een andere welkome uitgave is de opname van het sfeervolle Jazz At The Philharmonic-concert van 1953 in Lausanne, acht nummers met Oscar Peterson (piano), Barney Kessel (gitaar), Ray Brown (bas) en J.C. Heard (drums). In het slotnummer ('Lester Leaps In') spelen tenorist Lester Young en trompettist Charlie Shavers mee. Daarna (na de pauze?) vijf nummers als feature voor het Peterson-trio.

Deze recensie verscheen eerder in HVT Magazine.

(René de Cocq, 2.12.06) - [print] - [naar boven]

Afwisseling troef in improfestival
Zuid Nederlands Impro Festival, zaterdag 25 november 2006, Effenaar, Eindhoven

Even bleef het stil, na het tweede optreden van het Zuid Nederlands Impro Festival, zaterdag in De Effenaar. Het was alsof het publiek er niet aan wilde dat dit concert afgelopen was. De musici hadden dan ook in geconcentreerde rust een adembenemend mooie set gespeeld. Met Mark Dijkstra en Rik van Iersel voor het eerst aan het roer was dit een editie vol afwisseling. Het zou wel eens de laatste kunnen zijn.

Drie groepen en gelegenheidsformaties betraden achter elkaar het podium, met overlap-pingen in de bezettingen. De rust van de tweede set was een verademing na het ver-beeldingrijke maar hyperactieve werk dat Dirk Wauters van Dry Speed op zijn uitgebreide drumkit verzette. Zijn volume zette saxofonist Thomas Olbrechts en trompettist Joachim Devillé aan tot nerveus en hard spel. Hoeveel noten ze ook speelden, Wauters over-stemde hen met gemak. Toen trompetkanon Bart Maris zijn zegje kwam doen, werden de blazers tussen deze twee geweldenaars platgeknepen.

Hij deed daarna gelukkig een stapje terug in het verkoelende gezelschap van vocaliste Jodi Gilbert, trombonist Konrad Bauer en drummer Michael Vatcher, die in alle rust een set opbouwden vol onderhuidse spanning. Met haar glasheldere stem en vocale capriolen fungeerde Gilbert als spil waar Vatcher met lome swing en een clowneske motoriek en Bauer in lange gedragen tonen hun banen omheen trokken. Ze bereikten een punt van pure magie toen Bauer zachte dubbeltonen blies over ijle klanken die de drummer aan een glasharmonica ontlokte.

Noise-gitarist Terrie Ex sloot de sets energiek en luidruchtig af met Kat Ex op drums en klarinettist Xavier Charles, die zijn instrument vooral liet sissen, ploppen en kwinkeleren. Hoogtepunt was hier een speels drumduet tussen de soepel bewegende Kat en Vatcher met zijn merkwaardig abrupte stijl. Blijkbaar wil de gemeente kleinere initiatieven niet meer ondersteunen. Het zijn deze initiatieven echter die, door de schaal waarop ze werken, het artistieke avontuur zoeken, zoals ook dit festival doet. Die geest wordt in een dergelijk cultuurbeleid buitenspel gezet.

Klik

(Anoniem, 1.12.06) - [print] - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.