Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Jazz van het allerhoogste niveau
Monty Alexander Trio, zondag 19 november 2006, Porgy & Bess, Terneuzen

De ruim 200 bezoekers in jazzcafé Porgy & Bess in Terneuzen konden zich gelukkig prijzen dat ze lang van tevoren hun kaarten hadden gereserveerd. In een uitverkocht Porgy & Bess werden ze door het trio van Monty Alexander, John Clayton en Jeff Hamilton getrak-teerd op twee fantastische sets met jazz van het allerhoogste niveau. De organisatoren konden zelf nauwelijks geloven dat ze dit trio hadden weten te strikken voor een concert in hun club. Het trio is bezig met een uitgebreide '30 Year Reunion Tour' door Europa, waarin ze naast optredens op diverse grote podia in Zwitserland, Frankrijk en Monaco dus ook een optreden in Porgy & Bess hebben opgenomen.

Zoals de naam al zegt speelde het trio dertig jaar geleden voor het eerst in deze samen-stelling. Een geweldig concert op het Montreux Jazz festival in 1976 was het begin van een periode waarin zij wereldwijde faam vergaarden als een van de beste jazztrio's ter wereld. Dit concert is opgenomen en uitgebracht door het MPS label onder de naam 'Montreux Alexander Live!'. Het was prachtig om te zien dat deze drie mannen in Porgy & Bess nog steeds met hetzelfde plezier en met dezelfde energie spelen als dertig jaar geleden. Net als toen werd het optreden gekenmerkt door subliem samenspel, dynamiek, swing en energie.

Op het repertoire stonden nog een aantal dezelfde stukken als op de Montreux-opname uit 1976, te weten 'Nite Mist Blues' en 'Worksong'. Dit laatste nummer was grotendeels een feature voor Jeff Hamilton, waarbij het indrukwekkend was om te zien wat voor klanken hij allemaal uit zijn drumstel wist te halen. Hij speelde zelfs de hele melodie van 'Worksong', door met zijn ene stok het vel van zijn trommel meer of minder in te duwen en daar met zijn andere stok tegen te slaan. Ook zonder stokken of brushes wist Hamil-ton prachtige klanken te produceren. In diverse nummers liet hij horen ook met zijn handen op het drumstel uit de voeten te kunnen. Er was zelfs een moment waarop hij ook geen trommels meer nodig had; tijdens een drumsolo liet hij zijn brushes klanken produceren door gewoon in de lucht te slaan. Het publiek zat zo geruisloos te luisteren dat alle nuances hiervan prima tot hun recht kwamen.

Het publiek liet zich ademloos meevoeren door het spel van de drie grootmeesters. Voor een enkeling was het nauwelijks mogelijk stil in de stoel te blijven zitten. Veel nummers swingden dan ook de pan uit, maar er waren ook rustigere nummers waarbij veel te ge-nieten viel. Zo was bijvoorbeeld in 'Smile' het strijkwerk van John Clayton bijzonder fraai. Clayton is een van de weinige bassisten die zowel op klassiek als op jazzgebied tot de wereldtop behoort. Voor hem is Nederland overigens geen onbekend terrein. In de jaren tachtig was hij eerste bassist in het Amsterdams Filharmonisch Orkest en gaf hij les aan het conservatorium in Den Haag. 'Smile' was overigens toepasselijk voor John Clayton. Zijn gezicht vertoonde immers een brede grijns, telkens wanneer Monty Alexander een harmonische escapade uitvoerde. Hoe ingewikkeld deze variaties ook waren, schijnbaar moeiteloos volgde hij Alexander met zijn baslijnen.

Het trio speelde ook enkele latin getinte nummers, zoals 'Fungi Mama'. Daarbij waren Alexanders Jamaicaanse roots duidelijk te herkennen. Het trio kon het echter niet nalaten om halverwege over te stappen op een kokende jazzswing. Ook de bekende bossanova 'Once I Loved' werd prachtig vertolkt. Verder passeerden enkele minder bekende stan-dards, waaronder het gloedvolle 'Never Let Me Go'. Het trio speelde ook de compositie 'Renewal' van Alexander zelf. Een zeer toepasselijke titel, want hoewel het trio al jaren samenspeelt, benaderen ze bij ieder optreden het repertoire met een dusdanig enthou-siasme en creatieve energie, dat er iedere keer weer sprake is van vernieuwing.

Na twee sets van ruim een uur, waarvan elke seconde bleef boeien, werd het optreden afgesloten met een blues waar de vonken vanaf sprongen. De stemming zat er zowel bij publiek als trio zó goed in, dat een toegift onontkoombaar was. Dit begon met een piano-solo van Monty Alexander in stridestijl op het nummer 'Young At Heart', een nummer dat bekend is van Frank Sinatra, een zanger waarmee de pianist begin jaren zestig zelf nog heeft opgetreden. Alexanders solo zat vol humor, waardoor de stemming er nog beter op werd. Uiteindelijk werd het concert besloten met een swingende uitvoering van 'Sweet Georgia Brown'. Kortom, een concert om niet snel te vergeten!

Klik hier voor een fotoverslag van het concert.

Meer weten?
  • Klik hier voor een interview met Monty Alexander uit 2004.
  • De website van Monty Alexander.
  • De website van John Clayton.
  • De website van Jeff Hamilton.

    (Anoniem, 6.12.06) - - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








    • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.