Stranger Than Paranoia groots geopend
zondag 24 december 2006, Paradox, Tilburg

Het veertiende Stranger Than Paranoia Festival is op kerstavond groots geopend. Daar-voor tekenden twee trio's: dat van Michiel Braam (piano), Wilbert de Joode (contrabas) en Michael Vatcher (slagwerk) en het trio rond zangeres Ineke van Doorn, met altsaxo-fonist Paul van Kemenade en gitarist Marc van Vugt. De zes, die allen hun sporen dik hebben verdiend in improvisatiemuziek – maar daardoor ook absolute eenlingen zijn – bouwden een hecht groepsgeluid op.

Hoewel er naar hartelust werd geïmproviseerd, reikten de twee trio's een volgepakt muziekpodium Paradox voldoende harmonische en melodische handvaten aan, om goed bij de les te blijven. Dat herkenbare was verspreid over jachtige ritmes, effectieve improvi-saties, het intrigerende, nergens bij in te delen stemgeluid van Ineke van Doorn en onvoorspelbare muzikale wendingen.

Zoals in het openingsnummer 'Sepia', waarin componist Braam uitgebreid de tijd nam om als uitvoerder te laten horen hoe hij denkt over piano-improvisaties. Hij breide het ene na het andere citaat aaneen, om tegelijkertijd alles weer uit elkaar te hameren. Fraai was een duet tussen gitaar en altsaxofoon, waar de stem van Ineke van Doorn als een berg-beekje doorheen liep. En wie het nog niet wist: slagwerker Michael Vatcher is ook een verdienstelijke vocalist. Dat bewees hij in 'Do You Know What It Means To Miss New Orleans'.

Het tweede concert was traditiegetrouw voor het Paul van Kemenade Quintet. De groep speelde, op een na, allemaal premières. Als gasten waren uitgenodigd de jonge trompet-tist Rik Mol en de Tilburgse gitarist Ferhan Otay. De laatste eiste een glansrol op. Zelf-bewust, vakkundig en soepel verglijdend naar diverse stijlen mengde hij zich in de muziek. In zijn eigen stuk 'Major Downer' leek hij op de Zuid-Afrikaanse gitarist Louis Mhlanga met bedachtzaam en vooral geprononceerd spel. Het kwintet opende met het toepasselijke 'Nieuw Bloed' van leider Paul van Kemenade. Dat was een knipoog naar de opvolger van pianist Jeroen van Vliet, Rein Godefroy, die zich hier voor het eerst presenteerde. Hij hield zich kranig overeind.

Het aardige in dit concert was de aanwezigheid van de twee gasten plus al die nieuwe stukken. Maar dat nieuwe zorgde er tegelijk voor, dat de kwaliteit nogal wisselend was. Grote componisten als Van Kemenade zelf en Willem van Manen van wie de enige niet-première ('So Long S') werd gespeeld, tonen aan dat interessant componeren een kunst is die jaren tijd vergt. Dat bleek vooral in het slotstuk 'No Way Station' van Paul van Kemenade. Speciaal geschreven voor de zevenmansbezetting, barstte het collectief daverend los. Met overtuigende soli van Rik Mol en wederom Ferhan Otay bereikte het concert het niveau waarop je steeds had gehoopt. Zó vier je kerstavond het best.

Klik

(Rinus van der Heijden, 31.12.06) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.