New Cool Collective doet herexamen
Of ze hun middelbare school netjes afgemaakt hebben, die jongens van de New Cool Collective? We kunnen het aanstaande donderdag te weten komen bij een aflevering van het spelprogramma Herexamen (VARA, NL3, 21.10 uur). Willem Friede, Anton Goudsmit en Benjamin Herman nemen dan namens de band plaats in de herexamenbankjes.
De New Cool Collective Big Band staat overigens op zaterdag 14 januari op het Noorder-slag festival in Groningen. Aanvang 21.15 uur.(Erno Mijland, 7.1.06) - [print]
- [naar boven]
Mystiek en adembenemend concert van Nguyên Lê op slotavond Paranoia
Stranger Than Paranoia, donderdag 29 december 2005, Paradox, Tilburg
Er is een land, dat ooit werd vernietigd door een oorlogszuchtige natie die Verenigde Staten heet. Zo'n vijfendertig jaar geleden begonnen verlichte Amerikanen zich het lot van dat land, Vietnam, aan te trekken. Gitarist/zanger Jimi Hendrix was een van hen. Zijn 'Machine Gun' ('Let your bullets fly like rain') was en is een keiharde aanklacht tegen de genocide van zijn landgenoten in Zuidoost-Azië. Na de oorlog krabbelde Vietnam op en baarde nieuwe zonen.
Een van hen is Nguyên Lê, die op de laatste dag van het festival Stranger Than Paranoia in Tilburg het muzikale erfgoed van Hendrix, ongewilde zoon van de vroegere aartsvijand, kwam doorgeven. En daarmee een nieuwe pijler sloeg onder de kosmische brug die alle volkeren omspant en muziek heet. Het concert van Nguyên Lê's Sextet Dragonfly was een transcedente gebeurtenis. De gitarist speelde traditionele Vietnamese muziek, door hemzelf naar deze tijd gearrangeerd. Oud en nieuw liepen daarbij volstrekt logisch door-een. Zangeres Huong Thanh, afstammelinge van een Vietnamese dynastie van zangers, bracht met haar hoge stem authentieke elementen in, basgitarist Michel Alibo uit Mada-gascar legde lome accenten en percussionist François Verly was steun en toeverlaat van de vingervlugge magiër die Lê op elektrische gitaar is. Een mystiek, adembenemend concert, wellicht het beste van het festival.
Vóór Dragonfly trad slagwerker Pierre Courbois aan met zijn 5/4 Sextet. Alle eigen stukken waren gezet in vijfkwartsmaat. Het publiek zal het niet altijd hebben onder-scheiden, wel dat de pensioengerechtigde Courbois nog altijd een van de inventiefste slagwerkers van West-Europa is. Zijn band zette gedegen improvisatiemuziek neer, wortelend in de hardbop, maar met een onmiskenbare eigen signatuur.
Stranger Than Paranoia 2005 werd vooral gedragen door buitenlandse groepen. Dat gaat volgend jaar ook gebeuren. Programmeur en mede-organisator Paul van Kemenade, wil 'muziek uit de buurt' laten horen. Die buurt is bij hem Europa. "Daar wil ik musici vandaan halen, want we kennen nog zo weinig", vat hij samen. Volgend jaar gaan Van Kemenade en het Amsterdamse Bimhuis gezamenlijk programmeren, waarmee een nog bredere presentatie mogelijk wordt. Verder gaat Stranger Than Paranoia on the road toeren, om het unieke Tilburgse festival in het land verder uit te dragen.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
Deze recensie verscheen eerder in het Brabants Dagblad.
(Anoniem, 7.1.06) - [print]
- [naar boven]
Muziek van Boyd Raeburn & Mary Lou Williams herleeft bij Dutch Jazz Orchestra
De specialiteit van het Dutch Jazz Orchestra is het doen herleven van waardevol, soms vergeten bigband-materiaal. Zo stond op vrijdag 16 december jl. het repertoire van de excentrieke bandleider Boyd Raeburn en pianist/arrangeur/componist Mary Lou Williams in de schijnwerpers tijdens een concert in de Dr. Anton Philipszaal, Den Haag. Cees van de Ven was ter plekke en doet in woord en beeld verslag. "Leider John Ruocco ziet af van bombastisch spierballenvertoon, maar zoekt het in subtiele schakeringen, mooie klank-tinten en afgewogen samenspel. Hetgeen fraaie vergezichten opleverde."
Klik hier voor het hele artikel. De fotopagina van dit concert kunt u hier bekijken.
(Anoniem, 5.1.06) - [print]
- [naar boven]
Jasper van 't Hof in De Tor
Morgenavond, vrijdag 6 januari, in Jazzpodium De Tor: een optreden van het Jasper van 't Hof Kwartet, dat behalve de leider/pianist bestaat uit: Ilja Reingoudt (trombone), Eric van der Westen (bas) en Marcel Serierse (drums).
Eigenlijk zou iedere jazzliefhebber in Enschede apetrots moeten zijn op het feit dat Jasper van 't Hofs wieg in Enschede stond. In het buitenland is hij vele malen beroemder is dan in Nederland. Maar ja, een profeet wordt nu eenmaal nimmer geëerd in zijn eigen stad. En een jazzprofeet is Van 't Hof! Altijd op zoek naar vernieuwing en nieuwe wegen in de jazz. Zo richtte hij met Toto Blanke de groep Association P.C. op, vormde hij met Philip Catherine, Charlie Mariano en Aldo Romano de legendarische groep Pork Pie en was hij samen met Triluk Gurtu de oprichter van de groep Pili Pili. Hij kreeg internationaal veel erkenning voor zijn werk, blijkens zijn Edison, Bird Award en Down Beat Award.
De jury van de Bird Award noemde Van 't Hof "a cosmopolitan jazz piano player who has an unequalled style of playing his instrument. His playing is characterized to some extent by a romantic point of view in the jazz-idiom, but he is not frustrated by any obstacles. He is a highly talented person and a very impressive musician."
Het concert begint om 21.30 uur. Jazzpodium De Tor, Walstraat 21, Enschede.
Meer weten?
De website van Jasper van 't Hof.
(Anoniem, 5.1.06) - [print]
- [naar boven]
Interview Eric van der Westen
"Op het ogenblik ben ik uitgekeken op de vorm in de jazzmuziek. Het is zo'n beetje thema-solo-solo-solo-solo-thema en dat is het dan. Het thema is dan de aanleiding tot de improvisatie. Als je dan de vijfde solist hebt, is het thema dan wel relevant en heeft het nog ergens mee te maken?! Waarom zou je dan nog het thema als basis voor de improvisatie gebruiken? Dan vind ik het interessanter dat de improvisator over iets anders improviseert. Dat klinkt misschien wel heel vrijblijvend, maar dat is het niet. Free jazz is geen vrijblijvende muziek. Als het gespeeld wordt door goede muzikanten is het geenszins vrijblijvend. Vrijblijvende muziek is dodelijk."
Bassist/componist Eric van der Westen in gesprek met Jacques Los. Lees het hier.
(Anoniem, 4.1.06) - [print]
- [naar boven]
Van der Westens Quadrant Extended brengt enerverende melting pot
vrijdag 2 december, Paradox, Tilburg
Bassist en componist Eric van der Westen bracht met een uitgebreide versie van zijn groep Quadrant deze avond de première van de suite 'The World Over', die in twee ge-deelten werd gespeeld. De groep kende een verfrissende instrumentatie: Kristina Fuchs en Monica Akihari (stemmen), Angelo Verploegen (trompet/bugel), Hans Sparla (trombone), Mete Erker tenorsax/sopraansax/muzette), Miguel Boelens (altsax), Wiboud Burkens (keyboards), Aron Raams (gitaar), Hans Timmermans (beats), Olivier Nijs (sound design), Thorsten Grau (drums) en Eric van der Westen (bas).
Van der Westen is erin geslaagd om in zijn composities de spanningsboog gedurende de twee aaneengesloten stukken vast te houden en wist de soms behoorlijk complexe arrangementen niet als zodanig te laten klinken. Wat voor een componist een heel knappe prestatie is. Alle solisten waren van een behoorlijk hoog niveau, waarbij ook de twee invallers Boelens en Burkens zich prima manifesteerden. Van der Westen verwerkte in zijn composities de meest gevarieerde overgangen; van subtiele gezongen zanglijnen met soms oosterse klankkleuren tot zeer funky en jazzy klinkende stukken met stevige beats. De ritmesectie speelde hierbij een belangrijke rol, waarbij vooral Van der Westen zelf met zijn stevig klinkende baslijnen en de drummer Thorsten Grau een goede bijdrage leverden. Laatstgenoemde stelde zich bescheiden op en was daardoor onopvallend goed aanwezig.
De elektronica speelde bij dit concert een belangrijke rol in het geheel. Programmer Hans Timmermans zorgde voor tapijten van stevige, maar soms ook subtiel klinkende beats. Ter plekke werd er gesampled door sound designer Olivier Nijs. Deze samples liet hij knap verweven klinken in het geheel maar ook tijdens de solo's van de blazers, wat een enkele keer ietwat storend overkwam, maar de musici ook stimuleerde; soms soleerden zij over eerdere flarden uit hun eigen solo! Nijs' geluidsmix was van een niet te onderschatten waarde. Zo weerklonken soms stemmen van bekende politici, zoals George Bush. Zijn citaat "on behalf of world peace and safety" kon in deze muzikale context haast niet treffender en ironisch tegelijkertijd tot uiting komen. Een perfect voorbeeld van hoe elektronica en akoestische instrumentatie samen kunnen gaan!
Kortom, een geslaagd concert, met zeer mooie en vloeiende overgangen met prachtige afwisseling in dynamiek en klankkleuren, dit alles in een bezetting met een verfrissende instrumentatie en uitstekende solisten. Eric van der Westen verdient een groot compli-ment; onder zijn leiding en door zijn composities werd er een fantastisch geheel ten gehore gebracht. Mocht Charles Mingus in deze tijd leven, dan zou hij waarschijnlijk zeer content zijn geweest wanneer hij 'The World Over' had gecomponeerd. Het is zelfs niet denkbeeldig dat hij die suite in een vergelijkbare setting had gepresenteerd.
Klik hier voor een fotopagina van dit concert. Morgen: een interview met Eric van der Westen.
(Anoniem, 3.1.06) - [print]
- [naar boven]
Inspirerend spel van nieuwe groep van Eric Vloeimans
Gatecrash, zaterdag 10 december 2005, SJU Jazzpodium, Utrecht
Trompettist Eric Vloeimans heeft van het muziekcentrum Vredenburg en het Utrechtse SJU Jazzpodium een carte blanche gekregen om een serie concerten te geven. Dit onder de noemer 'Vloeimans Centraal'. Het tweede concert van deze serie was met zijn nieuwe groep Gatecrash. Er volgen in 2006 nog twee andere concerten in deze serie met een wisselende bezetting: op 21 januari in het muziekcentrum Vredenburg en op 22 april nogmaals in het SJU Jazzpodium.
Gatecrash is een nieuw project van Vloeimans, waarvoor hij de volgende muzikanten heeft uitgenodigd: Jeroen van Vliet (vleugel en Fender Rhodes), Gulli Gudmundsson (contrabas en basgitaar) en Jasper Van Hulten (drums). Variërend in klankkleur van subtiele oosterse meditatieve en impressionistische klanken tot heftig groovy en jazzrock-achtig swingend waren de meeste composities van de leider zelf, plus enkele van Van Vliet. Vloeimans en Van Vliet kennen elkaar weliswaar al lange tijd (ze zijn beiden opgegroeid in Brabant en hebben hun muzikale roots in de Brabantse jazzscene liggen), toch hebben ze tot op heden nog niet zo heel veel samengewerkt. Dat de inmiddels in Rotterdam gevestigde Vloeimans en de Tilburger Van Vliet nu zijn verenigd in Gatecrash bleek goed uit te pakken deze avond. Niet alleen door de inbreng van hun eigen composities, maar ook doordat ze elkaar konden inspireren met hun spel.
Opvallend was dat Van Vliet, Gudmundsson en Van Hulten uitstekend op elkaar waren ingespeeld. Vooral Van Hulten en Van Vliet waren sterk in het plaatsen van accenten in hun samenspel, waarbij Gudmundsson met zijn basale bastonen een mooi fundament voor het groepsgeluid neerlegde. Vloeimans genoot hier zelf zichtbaar van; hij liet zich erdoor inspireren en prikkelen in zijn solo's. Het is een sterke kant van de trompettist; telkens weer weet hij de juiste mensen om zich te verzamelen die hem kunnen inspireren. Tege-lijkertijd weet hij ook een sfeer te creëren waarin zijn medemusici tot hun recht komen.
Vloeimans begon de avond solo met het nummer 'Sare Jahan Se Aacha', een Indian traditional. Onmiddellijk viel de unieke sound van Vloeimans op; zijn formidabele blaas-techniek stelt hij volledig in dienst van de muziek. De meeste stukken liepen vloeiend in elkaar over, varieerden goed in dynamiek, ritmiek en melodische lijnen. De composities van Van Vliet hadden een open karakter, waarbij hij zelf goed soleerde met zijn mooie impres-sionistische spel op de vleugel, zoals in 'Front Door' en 'Signs Of Life'. In zijn energieke compositie 'Hyper' wisselde hij de vleugel met de Fender Rhodes-piano af. Van Vliet is een van de weinige pianisten die alle aspecten van de Fender Rhodes zo goed beheerst. Hij weet er de meest fantastische sounds uit te toveren, van mooie subtiele soundscapes met pompende en zuigende geluiden tot heftig scheurende, sterk percussieve en expres-sieve sounds. Zijn sterke timing komt daarbij naar voren, zoals in het door Vloeimans geschreven 'Dark', een hommage voor de groep Weather Report.
Ook in een aantal andere composities van Vloeimans kwam deze kwaliteit van Van Vliet naar voren zoals in 'Gatecrash' en 'Speedball' en het met een heftige beat beginnende slotstuk 'Remscheid', waar de leider Vloeimans alles uit de kast haalde in zijn mooi op-gebouwde swingende solo. Deze composities deden terugdenken aan de beroemde plaat 'Bitches Brew' van Miles Davis. 'Speedball' was door Vloeimans gecomponeerd als een soort eerbetoon aan de drummer Jasper van Hulten. Een andere prachtige compostie van Vloeimans was 'Othello'. Van Hulten en Gudmundsson startten de intro als een sterk spelende tandem, waarbij Van Vliet een mooie soundscape inzette op zijn Rhodes, terwijl Vloeimans daar mooie melodische lijnen overheen speelde. Ritmiek en melodie liepen in elkaar over. Ook in dit nummer weer een sterk solerende Van Vliet en Vloeimans. Deze compositie was goed vanwege de veelzijdigheid; ritmiek en melodie als een geheel samen laten komen. Dit maakte het nummer bijzonder boeiend en spannend, wat voor de hele avond gold. Kortom, een heel geslaagd concert van Gatecrash in het SJU Jazzpodium!
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
(Anoniem, 3.1.06) - [print]
- [naar boven]
Toppers in het Bimhuis in januari
Behalve een serie aan te raden concerten van Nederlandse topformaties - waaronder I Compani, Eric Vloeimans' Fugimundi, een dubbelprogramma van Paul van Kemenade, Martin Fondse's Izabel, Bennink/Borstlap/Glerum en Bik Bent Braam - zijn er in het Bimhuis enkele zeer interessante concerten van Amerikaanse prominenten te beluisteren.
Op 9 en 11 januari concerteren pianist Hank Jones en saxofonist Joe Lovano in het Bim-huis. Lovano, in de jaarlijkse Critics Poll van het toonaangevende Amerikaanse jazztijd-schrift Down Beat onlangs verkozen tot beste tenorsaxofonist van 2005, is in 1952 in Cleveland, Ohio geboren en kreeg zijn muzikale basisopleiding van zijn vader, de tenor-saxofonist Tony 'Big T' Lovano. Na zijn opleiding op de fameuze Berklee College of Music in Boston speelde hij in het begin van zijn professionele carrière met de organisten Lonnie Smith en Jack McDuff. Van 1976 tot 1979 tourde hij met Woody Herman's Thundering Herd. Sindsdien vestigde hij zich in New York City en speelde begin tachtiger jaren in het Mel Lewis Orchestra en in de Paul Motian Band. Vanaf die tijd werd hij een veel gevraagd muzikant. Hij speelde onder meer met Herbie Hancock, Elvin Jones, Charlie Haden, Carla Bley, Lee Konitz, McCoy Tyner en Jim Hall. Met het kwartet van gitarist John Scofield kwam voor Lovano de internationale doorbraak. Vanaf 1991 maakte Lovano onder eigen naam een serie succesvolle platen voor het Blue Note-label.
In samenwerking met VPRO Radio is er op 22 januari een concert van de groep Drew Gress Seven Black Butterflies. Bassist Drew Gress – op 8 december jl. nog in het Bimhuis met het Claudia Quintet – heeft een imposant 'hofje' om zich heen verzameld: pianist Craig Taborn, drummer Tom Rainey, rietblazer Tim Berne en trompettist Ralph Alessi. Al deze muzikanten behoren tot de prominente hedendaagse – vooral blanke – geïmproviseerde jazzscene. Tim Berne werd gegrepen door de jazz toen hij de plaat 'Dogon A.D.' van altist Julius Hemphil hoorde. In 1974 vestigde Berne zich in New York en nam lessen bij Hemphill. Eind jaren zeventig produceerde hij onder eigen naam vijf albums voor zijn zelf opgerichte label Empire met muzikanten als Ed Schuller, Paul Motian, John Carter en Bill Frisell. Sinds-dien speelt hij met een keur van vooraanstaande musici en maakte hij talloze plaat-opnamen voor uiteenlopende labels. Verder kreeg hij compositieopdrachten voor het Kronos Strijkkwartet en het ROVA Saxofoonkwartet. Het concept van de nieuwe groep van Drew Gress is het verenigen van oerwaarden van de traditie met een open mind bij het verkennen van de vrije ruimte.
Altist Lee Konitz, de cool-toned saxofonist uit de vijftiger jaren, speelt op 26 januari met het trio van pianist Rein de Graaf en trompettist Ack van Rooyen in het Bimhuis. Konitz heeft inmiddels een enorme staat van dienst achter zich. Hij heeft vooral naam gemaakt met tenorist Warne Marsh als 'lid' van de Lennie Tristano-school, mee te spelen op Miles Davis' 'Birth Of The Cool' en te spelen in het orkest van Stan Kenton (1952-54). De vijftiger jaren cool sound heeft inmiddels plaats gemaakt voor een meer hedendaags hardbop-georiënteerd geluid en idem dito, doch zeer melodieuze, speelwijze. Vanaf eind veertiger jaren tot en met nu is zijn platenoeuvre meer dan indrukwekkend. Op gerenom-meerde labels als Prestige, Verve, Atlantic, Milestone, SteepleChase en Philology zijn opnamen van hem verschenen. Konitz is een groots en verrassend improvisator, die op 'uitgekauwde' songs nieuwe en onverwachte variaties kan spelen.(Jacques Los, 2.1.06) - [print]
- [naar boven]
Uitzinnige reacties bij moeiteloze hinkstapsprongen van Alamaailman Vasarat
Stranger Than Paranoia, woensdag 28 december 2005, Paradox, Tilburg
De vierde avond van Stranger Than Paranoia in Tilburg was er een van de grote tegen-stellingen, precies zoals het festival beoogt. Tegenstellingen die een divers publiek bedienen, tegenstellingen ook die teleurstellingen in zich kunnen dragen. Dat laatste gold voor Heavy Tuba, waar velen naar hadden uitgekeken, maar dat flopte bij het leven.
Heavy Tuba is een Oostenrijks/Brits gezelschap, waarin drie tuba's en vier euphoniums en/of trombones de hoofdrol spelen. Met gitaar, basgitaar, toetsen, slagwerk en conga's werd een onevenwichtige balans nagestreefd, die erin resulteerde dat de dertien musici niet verder kwamen dan afgekloven big bandmuziek. Er werd aan één stuk op zekerheid gespeeld: alles was tot in de puntjes gearrangeerd, de orkestleden hielden zich keurig aan hun partijen en stijlen werden net té keurig door elkaar gehusseld. Als je Johann Sebas-tian Bach in een big band wilt inpassen, moet je veel in huis hebben. Anders slaat het zoals hier als een tang op een varken. Jimi Hendrix dan maar? Prima, maar laat dan de clichémolen thuis. De voorspelbare zangeres Doretta Carter sleepte Heavy Tuba nog verder naar de afgrond. Zij is het beste af met verbanning naar het Rijk van de Musicals. Om daarna voor dat prachtige leger koper nieuwe uitingen te bedenken.
Hora Colora, met als frontvrouw zangeres en violiste Anti von Klewitz, opende de avond. Het betekende een reis door de rijke muziektraditie van de Balkan en een plezierige kennismaking met de behoorlijk Nederlands sprekende zangeres. De Kroatische bezit een onnavolgbare vorm van humor, die het optreden van dit snarentrio fiks opkrikte. Hora Colora is een aangenaam klinkend kamermuziekensemble-op-z'n Oosteuropees dat geen verrassingen brengt, maar wel groot vakmanschap aan blije virtuositeit koppelt.
Het Finse Alamaailman Vasarat was een dag eerder al te gast bij Stranger Than Paranoia. Zijn tweede optreden steeg ver boven het – heel goede – eerste uit. Met wat minder show en een breder repertoire weekten de vijf uitzinnige reacties los. Moeiteloze hink-stapsprongen van Siciliaanse volksmuziek naar gypsy-uitingen, de vroege Frank Zappa en zijn Mothers Of Invention naar Ierse muziek, klassiek, hardcore, punk en jazz, het werd in een eindeloze baaierd van harde, maar effectief elektronisch versterkte klanken uiteen-gespreid. Alamaailman Vasarat heeft niet alleen in zijn muzikale filosofie – een compositie bijvoorbeeld geïnspireerd op een denkbeeldig stadje in de buurt van Helsinki – een oneindige fantasie, in zijn uitvoering en techniek nog veel meer.
Deze recensie verscheen eerder in het Brabants Dagblad.(Anoniem, 2.1.06) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
