Uitzinnige reacties bij moeiteloze hinkstapsprongen van Alamaailman Vasarat
Stranger Than Paranoia, woensdag 28 december 2005, Paradox, Tilburg

De vierde avond van Stranger Than Paranoia in Tilburg was er een van de grote tegen-stellingen, precies zoals het festival beoogt. Tegenstellingen die een divers publiek bedienen, tegenstellingen ook die teleurstellingen in zich kunnen dragen. Dat laatste gold voor Heavy Tuba, waar velen naar hadden uitgekeken, maar dat flopte bij het leven.

Heavy Tuba is een Oostenrijks/Brits gezelschap, waarin drie tuba's en vier euphoniums en/of trombones de hoofdrol spelen. Met gitaar, basgitaar, toetsen, slagwerk en conga's werd een onevenwichtige balans nagestreefd, die erin resulteerde dat de dertien musici niet verder kwamen dan afgekloven big bandmuziek. Er werd aan één stuk op zekerheid gespeeld: alles was tot in de puntjes gearrangeerd, de orkestleden hielden zich keurig aan hun partijen en stijlen werden net té keurig door elkaar gehusseld. Als je Johann Sebas-tian Bach in een big band wilt inpassen, moet je veel in huis hebben. Anders slaat het zoals hier als een tang op een varken. Jimi Hendrix dan maar? Prima, maar laat dan de clichémolen thuis. De voorspelbare zangeres Doretta Carter sleepte Heavy Tuba nog verder naar de afgrond. Zij is het beste af met verbanning naar het Rijk van de Musicals. Om daarna voor dat prachtige leger koper nieuwe uitingen te bedenken.

Hora Colora, met als frontvrouw zangeres en violiste Anti von Klewitz, opende de avond. Het betekende een reis door de rijke muziektraditie van de Balkan en een plezierige kennismaking met de behoorlijk Nederlands sprekende zangeres. De Kroatische bezit een onnavolgbare vorm van humor, die het optreden van dit snarentrio fiks opkrikte. Hora Colora is een aangenaam klinkend kamermuziekensemble-op-z'n Oosteuropees dat geen verrassingen brengt, maar wel groot vakmanschap aan blije virtuositeit koppelt.

Het Finse Alamaailman Vasarat was een dag eerder al te gast bij Stranger Than Paranoia. Zijn tweede optreden steeg ver boven het – heel goede – eerste uit. Met wat minder show en een breder repertoire weekten de vijf uitzinnige reacties los. Moeiteloze hink-stapsprongen van Siciliaanse volksmuziek naar gypsy-uitingen, de vroege Frank Zappa en zijn Mothers Of Invention naar Ierse muziek, klassiek, hardcore, punk en jazz, het werd in een eindeloze baaierd van harde, maar effectief elektronisch versterkte klanken uiteen-gespreid. Alamaailman Vasarat heeft niet alleen in zijn muzikale filosofie – een compositie bijvoorbeeld geïnspireerd op een denkbeeldig stadje in de buurt van Helsinki – een oneindige fantasie, in zijn uitvoering en techniek nog veel meer.

Deze recensie verscheen eerder in het Brabants Dagblad.

(Anoniem, 2.1.06) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.