Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Steam Team doet Jazz Messengers herleven
vrijdag 14 oktober 2005, Kraaij & Balder, Eindhoven

Deze formatie, bestaande uit Jeroen Doomernik (trompet en Flügelhorn), Peter Ennen (tenorsaxofoon), Ludo Doomernik (piano), Ruud Hendriks (contrabas) en Pieter Bast (drums), is al 20 jaar bij elkaar, maar speelt alsof ze pas gisteren begonnen zijn. Niet voor wat betreft hun spel, want dat loopt als een goed geoliede machine met veel chemie, maar door het speelplezier wat je ziet en hoort! Een vriendenclub, waarvan de leden elkaar destijds vonden tijdens hun studietijd aan de conservatoria van Tilburg en Arnhem. Sindsdien speelden ze talloze concerten in het clubcircuit en op festivals.

Composities in het hardbop-idioom van Silver, Mobley en Hancock, maar ook degelijk eigen werk van met name Doomernik vormen het hoofdbestanddeel van het repertoire. Zijn compositie 'Keepin’ Up The Pressure' hield tenminste behoorlijk de druk op de ketel van dit Steam Team. Leider Jeroen Doomernik, een uitstekende instrumentalist, wisselde tijdens dit concert probleemloos trompet en Flügelhorn. Peter Ennen is een bescheiden tenorist, maar zijn toon en spel zijn solide en ter zake.

Stoïcijns maar met passie en de nodige pianistieke bagage wist hij zeker te boeien, Ludo Doomernik. Hoewel hij nog wat last ondervond van een blessure aan zijn vinger als gevolg van een al te enthousiast uitgevoerd doe-het-zelf klusje, klaterde zijn spel het jazzcafé in. Pieter Bast joeg met zijn energieke spel en inspirerende drive de zaak nog meer op. En bassist Ruud Hendriks met zijn stevig geluid en dito spel deed daar nog graag een schepje bovenop. Tot groot genoegen van bandleden en publiek. Het programma was met zorg en evenwichtig samengesteld. De eindconclusie was dat hier een homogeen, prettig klinkend muzikaal team stond dat vanavond heel wat stoom kon afblazen.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Anoniem, 30.10.05) - [print] - [naar boven]

The Jazz Case #6

Klik op bovenstaande button voor een nieuwe editie van deze rubriek, met recensies van cd's van Jesse van Ruller, Brussels Jazz Orchestra, Anouar Brahem (3x) en Michiel Borstlap.

(Anoniem, 30.10.05) - [print] - [naar boven]

Jasper van 't Hof bij Vrije Geluiden

Morgenochtend om 11.00 uur bij VPRO's Vrije Geluiden meesterpianist en improvisator Jasper van 't Hof. Hij pleit voor very open jazz. Muziek die communiceert en absorbeert. Hij doet verslag van zijn muzikale verkenningen in de wijde wereld en legt uit hoe we die zelf ook kunnen maken.

(Erno Mijland, 29.10.05) - [print] - [naar boven]

Mingus Dynasty verovert het Bimhuis
maandag 17 oktober 2005, Bimhuis, Amsterdam

Sue Mingus, weduwe van bassist/jazz-innovator/componist Charles Mingus, is een serieuze hoedster van Mingus' nalatenschap. Zij beheert het repertoire en organiseert de diverse bands die het repertoire vertolken. De Mingus Big Band, die zowat wekelijks in New York speelt, het Mingus Orchestra (een 10-mans formatie) en de Mingus Dynasty staan onder supervisie van Sue. Er bestaat een uitgebreide pool van uitstekende muzikanten die in de diverse Mingus-formaties optreden, zoals Seamus Blake, Craig Handy, Ronnie Cuber, Tim Varner, Frank Lacy, Conrad Herwig, Jeremy Pelt, Randy Brecker, Eddie Henderson, Jack Walrath, Mark Whitfield, Orrin Evans en Kenny Drew jr.

De zeven man tellende Mingus Dynasty deed in het kader van een korte Europese tournee maandag 17 oktober Amsterdam aan. In het zeer goed gevulde Bimhuis leidde altsaxofonist/fluitist Craig Handy de Dynasty-band met een natuurlijk overwicht in een zinderend twee sets durend concert. Met een overweldigend elan en allure van elk der musici werd een ongekend formidabel concert gegeven. Sue Mingus, aanwezig op de eerste rij, moet erg verguld zijn met zo'n dynamische band die meer dan recht doet aan Mingus' muzikale nalatenschap. Mingus' muziek leent zich dan ook bijzonder voor expressionistische interpretaties en soli. De gespeelde composities, waaronder 'Boogie Stop Shuffle', 'Wednesday Night Prayer', 'Pithecanthropus Erectus', 'Devil Woman' en 'Sue’s Changes', vormden de basis voor tamelijk vrije en bluesy soli.

Trombonist Frank Lacy, die met avant-gardisten als Henry Threadgill, Julius Hemphil en Oliver Lake heeft gespeeld, soleerde met veel bravoure en produceerde een ouderwets krachtig geluid, waarin zijn 'trombonehonken' goed tot hun recht kwamen. In 'Devil Woman' ontpopte hij zich ook nog als een blues shouter van formaat. De robuust solerende tenorist Wayne Escoffery, Craig Handy - bluesy en funky blazend en de circular breathing toepassend - en de virtuoze trompettist Alex Sipiagin manifesteerden zich zowel in ensemble - als solospel op een uitermate hoog niveau. Naast de meer dan voortreffelijke muzikale kwaliteiten viel ook het enthousiasme van eenieder op. Het heilige vuur was aanwezig om het concert tot een zeldzaam hoogtepunt te maken.

Ook de ritmesectie was meer dan voortreffelijk. Bassist Boris Kozlov en drummer Donald Edwards vormden een hecht team en legden een hecht en swingend fundament voor de solo-exercities. Pianist Kenny Drew jr. - niet door zijn beroemde vader muzikaal grootgebracht, maar door zijn moeder en grootmoeder - bleek een pianoleeuw van absolute topklasse te zijn. Zowel letterlijk als figuurlijk een kolos. Zijn techniek was verbluffend en in zijn soli was zijn rechterhand virtuoos en snel.

De programmering van het Bimhuis blijft van een ongekend hoog niveau, niet alleen nationaal maar ook internationaal, getuige dit overweldigende concert van de Mingus Dynasty.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Jacques Los, 29.10.05) - [print] - [naar boven]

B&W Quintet - 'It’s About Time' (Maxanter, 2005) ****

Ik hoor een vette Hammond B3, een smeuïge bas, relaxte drums en puik blazerswerk op trompet en trombone. Die laatste twee worden bespeeld door respectievelijk Rob van de Wouw en Louk Boudesteijn, de B&W in de bandnaam. Het resultaat is een uurtje grooven en boppen op een plezierige cd.

Het spelplezier druipt met dikke klodders van dit vorig jaar opgenomen album. Van de Wouw en Boudesteijn zijn het helemaal eens. Dat blijkt niet alleen uit de titel van de openingstrack ('2 Horns, 1 Mind'), maar ook uit het samenspel en de opeenvolging van de afgeronde solo's. Arno Krijger op de Hammond sluit passend aan. Alles klopt, ook de transparante opnamen, de afwisseling tussen snelle nummers en bluesy slows en het feit dat alle composities van eigen hand zijn.

Echt spannend is het allemaal niet. De nostalgie van een afgestoft verleden voert de boventoon. Op haar website windt de band daar geen doekjes om door te verwijzen naar grote voorbeelden Woody Shaw en Steve Turre en de hardbop-traditie. Maar who cares? Pretentieloosheid is lang niet altijd een negatieve eigenschap.

De cd is ook als download verkrijgbaar. Klik hier.

(Erno Mijland, 28.10.05) - [print] - [naar boven]

Euforie bij Artvark Jazz Saxophone Quartet
zaterdag 15 oktober 2005, Wilou's Basement, Veldhoven

Artvark Jazz Saxophone Quartet, dan denk je als snel aan een gezelschap dat wat stijfjes achter hun lessenaars met grote vellen bladmuziek hun partijen spelen. Niet dus bij dit gezelschap. Geen lessenaars en bladmuziek, want Rolf Delfos (alt/sopraan), Bart Wirtz (alt), Mete Erker (tenor) en Peter Broekhuizen (bariton) speelden alles uit het hoofd. En dat was waarachtig niet gering!

Het repertoire bestond bijna uitsluitend uit composities van de leden van het kwartet. Jazz en groovy in een uitgelezen en gevarieerde mix van ensemblespel en improvisaties van alle instrumentalisten, waarvan de individuele kwaliteiten genoegzaam bekend zijn. De stukken waren toegankelijk en hadden een hoog 'liedjesgehalte' (geen synoniem voor eenvoudig!). Fraaie melodische lijnen met welluidende harmonieën gearrangeerd. Ritmes, soms simpel, soms complex, maar altijd boeiend. De klankkleur van het ensemblespel klonk als dat van een kerkorgel. Prachtig in balans met een precisie in dynamiek, spatgelijke riffs, crescendo's en decrescendo's alles zo perfect uitgevoerd dat je mond er van openviel.

Maar er was meer... want het oog wil ook wat nietwaar? Buiten het feit dat de heren strak in het pak zaten kenmerkte het optreden zich ook door de 'choreografie' van het kwartet. Er was voortdurend beweging op het podium, de riffs- en begeleidende blazers onder de improvisaties zochten elkaar op voor duo- of triospel. Ook de presentatie verdiende lof. Op aangename, informatieve wijze werden de stukken soms met humor aan het publiek voorgesteld, afwisselend door alle kwartetleden. Met 'De African Suite' van Abdullah Ibrahim en Rolf Delfos, een stuk in het kwela-idioom besloot men de eerste adembenemende set.

Het aanwezige publiek, aangenaam verrast door het gebodene, hapte naar adem, maar kon nauwelijks wachten tot de tweede set begon. Delfos was de lyricus in het kwartet en bracht emotie tot klinken. Altist Bart Wirtz wist zich ook in zijn improvisaties uitstekend te profileren. De bescheiden Mete Erker voelde zich in dit geëngageerde gezelschap als een vis in het water en getuigde daar ruimschoots van vanavond. Hij tekende ook voor de sublieme, gloedvolle bewerking van Jeroen van Vliets 'Dreamland'. Peter Broekhuizen ontpopte zich als een excellent baritonsaxofonist met een lekker vet, diep geluid en maakte in zijn features grote indruk. Hij was ook verantwoordelijk voor de vermakelijke compositie - geïnspireerd op Colombiaanse volksmuziek - 'Shake Your A.. A La Cali' en het doorgecomponeerde stuk 'Petit Ballon'. Het concert werd afgesloten met het catchy 'Thunderwalk' van Benson in een arrangement van Rolf Delfos.

Voor dit jazzsaxofoonkwartet ligt, na ruim twee jaar van intensieve voorbereiding, ongetwijfeld een mooie toekomst in het verschiet. En succes is verzekert op elk jazz/festivalpodium en muziektheater. Daarover was het publiek vanavond unaniem.

Artvark presenteert hun eerste cd 'Artvark Jazz Saxophone Quartet' op zondag 6 november om 16.00 uur in het Verkadehuis in Roosendaal.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Anoniem, 28.10.05) - [print] - [naar boven]

Jazzcentrum vindt onderdak in oud station

Het Belgische plaatsje Sint-Joost-ten-Node heeft sinds kort een heus jazzcentrum. Het is gehuisvest in een oud station, dat al sinds 1918 niet meer als zodanig in dienst is. De eigenaar van het pand, de Belgische spoorwegmaatschappij NMBS, heeft het nu voor zestig jaar in erfpacht gegeven aan de vzw Jazzstation.

Het gebouw is volledig gerestaureerd. Binnen is een grote ruimte voor optredens. Er zijn stalen luiken aangebracht, waarin 62 namen van jazzmusici, onder wie 20 Belgen, gebrand zijn. Er is een luister- en leessalon, een tentoonstellingsruimte, een winkel en een bar. De Brusselse muzikantenorganisatie Les Lundis D'Hortense en de verzamelaarskring Sweet and Hot vinden er onderdak.

De ambities zijn groot: er moet een databank komen, een nieuwsbulletin, een concert-kalender, concerten, een repetitieruimte, een website, een winkel, een educatief onderdeel en een archief.

Bron: De Standaard

(Erno Mijland, 27.10.05) - [print] - [naar boven]

Herbert Noord zet zich in voor getroffen collega Rick Allen

Rick Allen is een Hammond-organist uit Lacombe in Louisiana. Dat plaatsje is onlangs zwaar getroffen door de orkaan Katrina. De orkaan heeft vernietigend toegeslagen. Het huis van Allen is zwaar beschadigd door omgevallen bomen. Zijn garage en schuur zijn verdwenen, evenals het hekwerk. Daarbij komt nog dat hij voorlopig geen kans zal zien zijn werk als studiomuzikant voort te zetten in New Orleans.

Allen heeft een indrukwekkende carrière op zijn naam staan in de blues en pop. Hij speelde en maakte opnamen met grootheden als Dr. John, Etta James, Rod Stewart, The Doobie Brothers, Delaney en Bonnie Bramlett, Howlin' Wolf en deed veel tv- en sessie-werk. In 2000 werd hij genomineerd voor een Grammy Award.

De laatste jaren werkte Allen vooral als sessiemuzikant in New Orleans. Tijdens een van deze sessies werd in 1999 de cd 'Rick Allen B3 King' opgenomen. Bluesy, jazzy en vooral swingende muziek grotendeels door hemzelf gecomponeerd. Op de cd zijn onder andere te horen: Roger Branch (tevens producer) op gitaar, Tim Green op saxen en Robert Wilson op drums.

Op de website Advanced Warning van de Nederlandse jazzorganist Herbert Noord kan de cd besteld worden. Ga hiervoor naar de rubriek 'organnews'. De opbrengst van de cd minus de kosten komen geheel ten goede aan Rick Allen en zijn vrouw.

Meer weten?

De website van Rick Allen.

(Jacques Los, 27.10.05) - [print] - [naar boven]

Interview met Loet van der Lee

"Het bewust zijn van je ademhaling is op heel veel beroepsgroepen van toepassing. Als je en public spreekt - als je goed ademhaalt blijft je stem gecontroleerd, krijg je geen hese stem, heb je geen water nodig." Trompettist Loet van der Lee in een interview met Eddy Determeyer. Lees hier het hele interview.

(Erno Mijland, 27.10.05) - [print] - [naar boven]

Jazzweb ontsluit informatie over jazz en improvisatiemuziek

Het Nederlands Jazz Archief, de Stichting Swing, de Dutch Jazz Connection en de Nederlandse Jazzdienst hebben de krachten gebundeld. Sinds september van dit jaar onderhouden deze organisaties voor jazz en improvisatiemuziek het internetportaal Jazzweb.nl.

Op de website kan via een zoekmachine informatie gevonden worden op de sites van de initiatiefnemers en de websites Jazztafel.nl en Jazzserver.nl. Het ligt in de bedoeling dat het aantal te doorzoeken Nederlandse jazzsites in de nabije toekomst wordt uitgebreid. Op de website vind je verder onder meer een index met gerubriceerde links, een concertagenda en nieuwsberichten.

De ontwikkeling van Jazzweb.nl wordt mede mogelijk gemaakt door een financiële bijdrage van het ThuisKopie Fonds.

(Erno Mijland, 27.10.05) - [print] - [naar boven]

North Sea Jazz 2006 in Ahoy Rotterdam

In de statige Burgzaal van het Rotterdamse stadhuis werd de nieuwe locatie van het North Sea Jazz Festival gepresenteerd. In 2006 wordt het 'grootste overdekte jazzfestival ter wereld' van 14 tot en met 16 juli in Ahoy gehouden. "De Haagse ooievaar heeft zijn nest verlaten," aldus de woorden van burgemeester Opstelten in zijn welkomsttoespraak. Rotterdam is erg blij met de komst van het festival. Kosten noch moeite worden gespaard om het festival tot een succes te maken.

Het festivalconcept wordt ook in de nieuwe locatie voortgezet. Op dertien podia, alle vernoemd naar grote rivieren en in capaciteit variërend van 100 tot 10.000 bezoekers, worden dagelijks meer dan 60 concerten gegeven. De programmering zal dezelfde variëteit hebben als eerdere edities. Het maximum aantal bezoekers blijft gelijk aan dat van voorgaande jaren: 23.000 per dag.

Het Ahoy-complex biedt meer ruimte dan de oude locatie, het Nederlands Congres Centrum in Den Haag. Daarom wordt het festival ruimer opgezet. In de zalen worden meer zitplaatsen gecreëerd, komen er bredere doorgangen en worden de zichtlijnen verbeterd. Ook vertrouwde zaken, zoals het uitgebreid aanbod aan winkeltjes, gevariëerde catering, kunstexposities, jazzdocumentaires en een internetcafé, keren terug in Ahoy. Bekende onderdelen als het Buhrmann Midsummer Jazz Gala, workshops, de finale van de Dutch Jazz Competition, de North Sea-compositieopdracht en de uitreiking van de Bird Awards, maken deel uit van het programma.

Rotterdam zou Rotterdam niet zijn als er niet zou worden uitgepakt met een uitgebreid randprogramma onder de naam 'North Sea Round Town 2006'. Het is een initiatief van Jazz International en Waterfront. In het programma zijn de volgende elementen opgenomen: een jazz- en cinemafestival, een Summerschool, een fototentoonstelling, warming-up en jong talent-concerten. Dat alles vindt plaats in de week voor het North Sea Jazz Festival.

Meer weten?

De website van North Sea Jazz.

Klik hier voor de plattegrond van North Sea Jazz 2006.

(Jacques Los, 27.10.05) - [print] - [naar boven]

Guus Janssen en David Kweksilber (foto: Erno Mijland)

Verhalenvertellers voor select gezelschap
Guus Janssen en David Kweksilber, 24 oktober 2005, Wilhelmina, Eindhoven

Stekende en kloppende pijn wisselen elkaar af. Op adem komen als het even rustig is, is er nauwelijks bij, want je weet dat de volgende pijnscheut er al weer aan komt. Het drijft je tot waanzin. Giet dit gegeven in een muzikaal verhaal, noem het 'Galsteen' en laat het uitvoeren door pianist Guus Janssen en klarinettist David Kweksilber... en het verhaal komt tot leven.

De uitvoering van het nummer van Paul Termos was exemplarisch voor wat een select gezelschap maandag in Eindhoven te horen kreeg. Janssen en Kweksilber vertelden twee sets lang verhalen, verpakt in collages van stijlen en sferen, op basis van een thema, maar ook op basis van pure improvisatie, waarbij er zelfs geen begin was afgesproken: "Begin jij maar..." Het leidde tot een boeiend, maar veeleisend concert.

Het spel van Janssen was rijk aan elementen uit vele genres: een thema van Bert Kaempfert, een citaatje uit 'Tea For Two', een snelle blues of verwrongen ragtime, minimal music-achtige herhaalde loopjes, waarbij de interval steeds een stukje opschoof. Janssen plaagde met dissonanten en een soms baldadig harde aanslag, die deed denken aan Monk. Dan weer verplaatste hij zich in een kind dat pas het wonder van het instrument ontdekt. "Ik rotzooi maar wat aan", zou Karel Appel zeggen. Het zou ook hier het ultieme understatement geweest zijn voor de unieke kwaliteiten van deze muzikant.

Kweksilber laveerde gedurende de avond tussen twee uitersten. Vaak klonk zijn klarinet als een warm briesje op een vroege herfstdag, met melodieën die deden herinneren aan Gerschwin. Maar hij liet zijn instrument ook gieren en gillen, als in een ultieme roep om gehoord te worden. In de verhalen van Janssen en Kweksilber was veel ruimte voor conversatie, zoals in een vraag-en-antwoordspel van korte stoten tussen basklarinet en piano. Voortdurend vulden de twee muzikanten elkaar aan of daagden ze elkaar uit.

Na twee sets ingespannen luisteren, leek het publiek toe aan de verwerking van deze toch wel complexe materie. Het was goed zo, het boek mocht dicht.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

Deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad.

Meer weten?

Luister naar een concert van dit duo, opgenomen tijdens Zomerjazzfietstour (VPRO). Klik hier.

Lees de Take Ten van Guus Janssen.

(Erno Mijland, 27.10.05) - [print] - [naar boven]

Relaxt sfeertje bij Benny Golson in het Bimhuis
15 oktober 2005, Bimhuis, Amsterdam

Ondanks het feit dat tenorsaxofonist Benny Golson al twee keer in korte tijd in Nederland concerteerde (tijdens het North Sea Jazz Festival en in het Concertgebouw) was het Bimhuis zaterdagavond 15 oktober compleet uitverkocht. In Golsons kielzog betraden bassist Joris Teepe, pianist Antonio Ciacca en drummer Nicola Angelucci stipt op tijd het Bimhuis-podium. Golson werd door het publiek, waaronder talloze fans, geestdriftig begroet. Na een korte, charmante introductie werd het concert, dat hoofdzakelijk bestond uit originals - inmiddels klassiekers - van Golson zelf, geopend.

Wat direct opviel was het fluwelen volle warme geluid van Golsons sax. Zelden wordt er nog een dergelijke sound geproduceerd. Het geluid is verwant aan vroegere swing- en bebopmeesters als Don Byas, Lucky Thompson en Paul Gonsalves. Golsons soli, niet langer dan twee of drie chorussen, hadden weliswaar niet de attack en rapsodische virtuositeit van zijn Jazz Messengers-periode, desalniettemin waren zijn improvisaties uiterst melo-dieus en was zijn techniek nog steeds van hoog niveau, waardoor flarden van zijn vroegere 'rapsodie-stijl' en moderne Coltrane-licks duidelijk hoorbaar waren.

Zijn meest bekende composities, 'Whisper Not', 'Along Came Betty', 'I Remember Clifford' en als toegift de befaamde - maar te langzaam ingezette - 'Blues March' werden door Golson, middels onderhoudende jazz-anekdotes, uitermate plezierig aangekondigd. Door de sympathieke introductie van de te spelen nummers en zijn soepele, melodieuze manier van spelen creëerde Golson een bijzonder vriendelijke en relaxte sfeer en dwong hij het publiek tot aandachtig luisteren.

De Nederlandse bassist Joris Teepe bewees een kei op zijn instrument te zijn. Hij is terecht een veelgevraagd bassist in New York en heeft inmiddels een aantal cd's onder eigen naam opgenomen met onder anderen Randy Brecker, Chris Porter en Don Braden. Drummer Nicola Angelucci is eveneens een uitstekend muzikant, die niet alleen respectvol en muzikaal begeleid, maar ook zeer bekwaam soleert. Antonio Ciacca kon mij maar matig bekoren. Het is een bekwaam cocktail-pianist, dat wel. Maar ik heb van hem niet één tot de verbeelding sprekende, interessante en spannende solo gehoord. Jammer dat gedurende de twee sets twee trionummers werden gespeeld, al valt het te begrijpen dat de 76-jarige Benny Golson soms een kleine rustpauze in zijn sets inlast.

(Jacques Los, 26.10.05) - [print] - [naar boven]

Shirley Horn overleden

Na een slopende ziekte overleed afgelopen donderdag zangeres/pianiste Shirley Horn op 71-jarige leeftijd in haar geboorteplaats Washington, DC. Horn wordt gezien als een van de laatste grote jazz-vocalisten; ze werd vergeleken met Ella Fitzgerald en Carmen McRae. Ze mocht Miles Davis en Quincy Jones tot haar fans rekenen. Horn stond bekend om haar langzame stijl van zingen. Zeven opeenvolgende keren werd ze genomineerd voor de Grammy Award. In 1998 won ze deze prestigieuze prijs in de categorie best jazz vocal performance voor het liedje 'I Remember Miles'.

Shirley Horn werd in 1934 geboren in een gezin van de zwarte middenklasse. Ze wilde eigenlijk helemaal geen zangeres worden, want ze begon als kind op de piano. In haar studententijd richtte ze haar eerste jazztrio op. Haar liefde voor zang ontdekte ze als 17-jarige in een restaurant in Washington, toen ze werd overgehaald door een enthousiast publiek om een liedje te zingen. Haar talent trok de aandacht van de befaamde arrangeur Quincy Jones, die haar eerste albums produceerde, en van Miles Davis, die haar in 1960 als voorprogramma presenteerde in de New Yorkse jazzclub Village Vanguard. In de jaren zeventig en tachtig trok Horn zich terug om zich te wijden aan de opvoeding van haar dochter. Haar carrière kreeg een sterke impuls toen ze in 1987 tekende bij Verve Records. De platen die ze voor dat label maakte, zoals 'Close Enough For Love', werden alom goed ontvangen door de critici. Horn werd een graag geziene gast op alle belangrijke jazz-festivals. In de jaren negentig verleende ze haar medewerking aan cd's van onder meer Miles Davis en Wynton Marsalis.

(Anoniem, 26.10.05) - [print] - [naar boven]

'The Wrong Object' (foto: Cees van de Ven)

The Wrong Object zonder Elton Dean
maandag 10 oktober 2005, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven

De jazzrock groep The Wrong Project moest het deze avond doen zonder de aange-kondigde Britse saxofonist Elton Dean. Deze werd enkele uren voor aanvang onverwachts in een Brussels ziekenhuis opgenomen. Overmacht, en dus stond de Belgische formatie er alleen voor, met Michel Delville (gitaar), Fred Delplancq (tenor-/sopraansaxofoon), Jean Estiévenart (trompet), Damien Polard (bas) en Laurent Delchambre (drums). Delville tekende voor de meeste stukken. 'Cunni Mingus' was een compositie van zijn hand, met spannende dissonanten. 'Eat That Question' was een listig stuk met verraderlijke stops en een behoorlijke dosis gitaardistortion. Tijdens de saxsolo dreigde het geheel even uit de bocht te vliegen vanwege het sterk opgevoerde geluidsniveau.

Het door Elton Dean geschreven 'Baker’s Treat' kreeg een gloedvolle vertolking door trompet en saxofoon, waaraan ook de gitarist met sober wah-wah-gebruik fraai bijdroeg. Bassist Damien Polard was gedegen maar soms te bescheiden. Jammer dat hij zich te weinig solistisch kon profileren. Een ander stuk van Elton, 'Seven For Lee', deed denken aan Morgans 'The Sidewinder'; een sterk motief met ruimte voor interessant vraag- en antwoordspel van trompet en tenorsax. Delchambre deed van zich spreken met puik, inventief en inspirerend drumwerk in 'Stucco', een compositie met nogal wat dissonante samenklanken. Hierin boeide eveneens het spel van Fred Delplanck en een fraaie - gelukkig distortionloze - gitaarsolo.

'Stangler Fig' was een compositie met veel diversiteit qua maatsoort en dynamiek. Trompettist Estiévenant (20 jaar) blies hier met harmon-mute een meer dan verdienste-lijke solo. Hij is begiftigd met een mooi geluid en een gedegen techniek. Een stuk met reminiscenties aan Miles Davis' periode met Coltrane. Maar we werden abrupt uit deze overdenking weggerukt door de gitarist die Frank Zappa's 'Chunga’s Revenge' lanceerde. Dit stuk ging naadloos over in 'Other People' van Delville, waarmee het concert werd besloten. Met andermaal een sublieme trompetsolo van Estiévenant op een groovy bedje van bas en drums.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Anoniem, 26.10.05) - [print] - [naar boven]

Zapp String Quartet wint Kersjesprijs 2005

De Kersjesprijs 2005, een bedrag van 50.000 euro, is toegekend aan het Zapp String Quartet. De prijs wordt op 14 december 2005 uitgereikt tijdens een feestelijke bijeen-komst in het Amsterdamse Concertgebouw.

Jasper le Clercq (viool), Friedmar Hitzer (viool), Oene van Geel (altviool) en Emile Visser (cello) verkennen met hun kwartet de grenzen tussen klassieke kamermuziek, wereld-muziek, rock, jazz en geïmproviseerde muziek. Het kwartet treedt regelmatig samen op met het jazztrio Agog en begeleidde in 2004 pianist Harmen Fraanje op North Sea Jazz.

Het Kersjesfonds werd in 1994 opgericht (als 'Kersjes van de Groenekan Fonds') door de populaire Nederlandse dirigent Anton Kersjes (1923-2004) en diens echtgenote. Het fonds is een van de grootste particuliere cultuurstimuleringsfondsen in Nederland. Het Fonds wil met name jong talent stimuleren door het jaarlijks toekennen van beurzen en prijzen en subsidieert ook nog tal van andere culturele initiatieven. De prestigieuze prijs van het Kersjesfonds werd eerder gewonnen door o.a. het Osiris Trio, het Storioni Trio, Calefax, The Gents, het Matangi Kwartet en (in 2004) het Rubens Kwartet en het Amstel Saxofoonkwartet.

Meer weten?

Concerten van Zapp in onze agenda? Klik hier.

Take Ten's van Oene van Geel en Emile Visser.

(Erno Mijland, 25.10.05) - [print] - [naar boven]

Tineke Postma verlegt haar grenzen

Op 26 oktober is Tineke Postma special guest bij Cheryl Bentynes (Manhattan Transfer) in een concert 'Vic for Jazz' in Los Angeles. Vervolgens geeft ze op 27 en 28 oktober twee concerten met onder andere Terri Lyne Carrington, Diana Reeves, Nancy Wilson en Rita Coolidge. Op 10 november staat dit concert in de vermaarde Carnegie Hall in New York. Postma's dvd 'Live In Amsterdam', de onlangs uitgebrachte boeiende registratie van haar voortreffelijk concert in het Bimhuis, wordt op 7 november op NPS televisie uitgezonden.

(Anoniem, 25.10.05) - [print] - [naar boven]

Stranger than Paranoia gaat on the road

Een zusje van het inmiddels landelijk vermaarde muziekfestival Stranger than Paranoia is geboren: 'Stranger than Paranoia on the road', een nieuw initiatief waarbij het festival op locatie gaat. Het reguliere, sinds 1993 bestaande Stranger than Paranoia is een festival waarbij het publiek op verrassende en soms zelfs confronterende wijze kennis kan maken met muziek die vaak letterlijk de grenzen overschrijdt. Het festival houdt zich bezig met vele muziekdisciplines en cross-overs in de breedste zin des woords, waarbij de nationale en internationale ontwikkelingen op de voet worden gevolgd. Het vindt jaarlijks plaats rond Kerstmis in het Tilburgse muziekpodium Paradox.

Als extra uitbreiding/aanvulling op dit sinds 1993 bestaande festival biedt Stranger than Paranoia vanaf 2006/2007 zo'n typische 'Paranoia'-avond voor het eerst aan enkele theaters en geschikte alternatieve locaties aan. Geheel in de 'Paranoia'-traditie treden drie groepen uit totaal verschillende muziekdisciplines op, aangekondigd door verschillende 'spreekstalmeesters', zoals een mimespeler. Elke aflevering heeft een compleet andere muzikale aangepaste invulling.

De primeur van 'Stranger than Paranoia on the road' vindt plaats in de Concertzaal in Tilburg op 12 november 2005 met een eenmalig programma met drie componenten. De groep Laïs brengt prachtige meerstemmige samenzang; grensoverschrijdende, actuele en sexy folk/wereld-muziek uit Vlaanderen. Verder de wereldberoemde Franse accordeonist Richard Galliano, wiens muziek is beïnvloed door klassiek, Italiaans, new musette, tango, Franse chanson, Zuid-Amerikaans, jazz- en wereldmuziek. Het United Women's Orchestra is een unieke 17-vrouws internationale big band onder leiding van Hazel Leach en Christina Fuchs, met een zeer origineel repertoire puttende uit diverse stijlen.

(Anoniem, 24.10.05) - [print] - [naar boven]

Warmbloedige smeltkroes van culturen
Osmosis, vrijdag 21 oktober 2005, Paradox, Tilburg

Rijke contrasten, vele tempo- en sfeerwisselingen, maar bovenal een wonderlijke synthese - of moet ik zeggen 'osmose' - van muzikale werelden... in een verrassend puik concert wist het sextet Osmosis het publiek in het Tilburgse Paradox te betoveren.

Die betovering begon al met het werk van de ritmesectie. Bassist Mark Haanstra speelde zijn funky loopjes met veel flageoletten en een chorus-achtig rond geluid. Voor de ritmiek zorgden verder de in Duitsland wonende Afra Mussawisade (van Iraanse afkomst) op een bijzondere percussie 'setup', die hij staand bespeelde en Indiër B.C. Manjunath op traditionele percussie. Mussawisade speelde mechanisch strak, soms zelfs het ritmebox-geluid uit de dance benaderend, Manjunath speelde er losjes en organisch overheen.

Belg Jozef Dumoulin speelde op een sterk vervormde Rhodes piano, die hij op het ene moment liet klinken als een gillende elektrische rockgitaar en waar hij op het andere moment vervreemdende klanken à la Radiohead uit liet komen. Na een kwartslag draaien op de kruk speelde hij met dezelfde opperste concentratie, de ogen gesloten, op de vleugel. De belangrijkste solisten van de avond waren de Franse saxofonist Guillaume Orti en violist en bandleider Oene van Geel. Soms speelden ze unisono, maar meestal daagden ze elkaar uit tot uitbundige soli. Orti hield daarbij zijn instrument strak in bedwang: geen gegil en gekrijs. Zonder papieren wist hij bijzonder complexe riffs aaneen te smeden. Van Geel speelde olijk en vrolijk, met hetzelfde gemak puttend uit folk, klassiek en jazz.

Een wat vreemde eend in deze muzikale bijt was het ritmisch scatten van Manjunath in een aantal nummers: het klonk grappig, was razendknap, maar viel wat uit de toon bij het geheel. Plezierig om te zien was dat de band er lol in had. Er werd veel nonverbaal gecommuniceerd op het podium: hier was duidelijk een vriendenclub bezig. Met hun dromerige, melancholieke composities, geplaatst tegenover meer swingend werk, wist Osmosis de volle twee sets te boeien. De basis van hun stukken is steeds erg toeganke-lijk, waardoor ook de abstractere soli gemakkelijker verteerbaar zijn. Hier en daar kreeg de geboeide luisteraar wel het gevoel dat net een tandje meer, een streepje heftiger of een stukje verder uit het dak de muziek nog meer zou laten spetteren. Precies zoals dat gebeurde in toegift... mooi, erg mooi.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

Meer weten:

De website van Osmosis.

(Erno Mijland, 23.10.05) - [print] - [naar boven]

Jasper Blom Trio (foto: Cees van de Ven)

Kamerjazz van het Jasper Blom Trio
vrijdag 7 oktober 2005, Paradox, Tilburg

's Middags gaven zij op het Tilburgs Conservatorium nog een workshop vrije improvisatie en 's avonds speelden zij in de Tilburgse jazztempel Paradox twee boeiende sets kamer-jazz; Jasper Blom (tenor- en sopraansax), Arnold Dooyeweerd (contrabas) en Flin van Hemmen (drums). Blom begon met een vrije improvisatie. Golvende bewegingen van dynamiek en tempo's wisselden elkaar af. Jaspers beheersing van en controle over zijn instrument stelden hem in staat door middel van uiterst zachte frases een maximum aan spanning op te roepen.

'All Play And No Work' was een ouder stuk van Blom en dateerde uit de tijd dat hij zich suf studeerde maar geen concerten had. Daar is nu gelukkig en terecht wel verandering in gekomen. Een stuk met sterk werkende contrasten van subito piano na een uitbundig forte passage, rust-onrust-rust. Jasper Blom experimenteerde met dubbel- en flageolet-tonen en er was uitstekend drumwerk van coming man Van Hemmen. Hij beroerde met de zijkant van zijn sticks zacht zijn mooi klinkende cymbals en hi-hat of bracht met zijn handen subtiele accenten aan.

Met 'Dad Caravan', een compositie van Flin van Hemmen, begon men aan de tweede set. Arnold Dooyeweerd speelde een mooi solo-intro waarbij zich Jasper Blom op sopraansax voegde en men alles intimistisch en klein hield. Interessante vrije passages werden afgewisseld met frases die formeler waren qua structuur en groove. In 'En L’Amoureuse Verge' - een compositie in 3/4 maat van Solage (14e eeuw) in een bewerking van Jasper Blom - hoorden we een heus kassiek kamermuziek trio. Ter afwisseling volgde een vrije improvisatie met spannende interacties en werden we meegevoerd op een muzikale reis waar onderweg heel wat fraaie momenten aan het oor voorbijtrokken.

Boeiend was Bloms puur en zonder vibrato aangeblazen toon in een compositie in slow swing-tempo met een dalend chromatisch thema. Met een eervolle vermelding voor subliem brusheswerk van Van Hemmen in deze. Het sluitstuk, Dooyeweerds compositie 'Lost And Found', was een flagweaver dat begon in een rustig medium-tempo om vervolgens met een gelijkmatig accellerando te eindigen in up-tempo en double time. Een bruisend slot dat het publiek zeer kon waarderen. In de toegift 'Quicky' van Van Hemmen bewees Blom nogmaals en zonder pronkzucht zijn grote technische vaardigheid.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Anoniem, 23.10.05) - [print] - [naar boven]

Jazz Orchestra Of The Concertgebouw(foto: Ronald Knapp)

Jubileumconcert voor SOS-Kinderdorpen

Deze organisatie bestaat 40 jaar. Om dat te vieren geeft het Jazz Orchestra of the Concertgebouw samen met de Amerikaanse jazzvocaliste Deborah Brown op woensdag 9 november een benefiet-jubileumconcert in Theater De Flint in Amersfoort - aanvang: 20.00 uur. Jaap van Scherpenzeel, zakelijk leider van het Jazz Orchestra of the Concert-gebouw: "SOS-Kinderdorpen is een geweldige organisatie die zich al veertig jaar inzet voor een betere toekomst voor weeskinderen. Zo'n organisatie steunen wij graag in hun jubileumjaar met deze extra muzikale bijdrage". Dit jazzconcert is de kick-off van een reeks aan jubileumactiviteiten voor SOS-Kinderdorpen.

Kaarten à € 30,- kunt u bestellen via 020-4080190. De opbrengsten van de verkochte kaartjes van het jubileumconcert gaan volledig naar de weeskinderen van SOS-Kinderdorpen.

(Anoniem, 20.10.05) - [print] - [naar boven]

Will Calhoun's AZA laat wat te wensen over in het Bimhuis
zondag 9 oktober 2005, Bimhuis, Amsterdam

De hippe groep AZA van Living Colour-drummer Will Calhoun arriveerde zondagavond zeer relaxed dertig minuten te laat op het podium van het Bimhuis. Gelukkig, voor de trein-reizende bezoekers, speelden ze één lange set. Waarom beginnen jazzconcerten ALTIJD te laat en is dat bij theatervoorstellingen en klassieke concerten nooit het geval!

Will Calhoun begon de set met een fascinerende, met brushes gespeelde drumsolo, waarna de groep inzette met 'Afro Blue', één van de nummers van Calhouns recente cd 'Native Lands'. In dit nummer bleek al dat gitarist Jean-Paul Bourelly een prominente solistische rol in Calhouns formatie speelt. Zijn felle rock/jazzsolo's mengden erg goed met het opzwepende drummen van Will Calhoun.

Zowel altsaxofonist Greg Osby als pianist Orrin Evans kwamen vooral in de heftige Afro-jazz/funkstukken niet geheel tot hun recht. Osby's geluid op de alt klonk nogal schril en mager en verdronk in het powerful drumgeweld. Zijn solo's waren niet direct enerverend, maar daarentegen van een muzikaal intellectuele precisie. Met herinnering aan een 13-tal onder eigen naam opgenomen, merendeels zeer voortreffelijke cd's op het Blue Note-label, viel Osby's geluid en spel enigermate tegen.

Het repertoire, dat dus hoofdzakelijk uit muziek van Calhouns recente cd bestond, bevat-te ook enkele easy African groovy-nummers waarbij de akoestische sax en piano beter hoorbaar waren. Pianist Evans, die helaas relatief weinig soleerde op de vleugel, liet in die spaarzame momenten horen dat hij een interessant nieuw talent is. Hij improviseert zeer muzikaal en transparant in een modern melodisch hardbop-idioom. Het contrasteert enigszins met het Afro-rock concept van Calhouns groep AZA.

Will Calhoun, die zijn drumstel had laten omringen met acht microfoons – waarmee de dominantie van het slagwerk werd gedemonstreerd – is een macho, heavy, rock-georiënteerde drummer. In de lange set waren zijn solo's prominent en langdurig. Daarnaast had hij een feature op de Nigeriaanse udu, drum programming en loops – vooral leuk als gimmick - en in het laatste nummer blies hij nog wat op de versterkte Indonesian flute.

In het geheel musiceerde bassist Melvin Gibbs bescheiden, ondersteunend en weinig spectaculair in zijn solo's. De door Calhouns formatie AZA gespeelde Afrikaanse, rock- en jazzmuziek is verrassend en interessant. Jammer dat er door Calhouns dominantie en Osby's bescheidenheid geen optimaal resultaat werd bereikt.

(Jacques Los, 20.10.05) - [print] - [naar boven]

Willem van Manen (foto: Cees van de Ven)

Van Manen volgt Straman op bij de Concertzender

Trombonist/componist/bandleider Willem van Manen volgt per 1 december Hans Straman op als coördinator van de jazzprogrammering van de Concertzender. Vervolgens draaien beiden nog een maand samen, als inwerk- en overdrachtperiode. Straman zal na 1 januari 2006 nog wel als vrijwilliger betrokken blijven bij de jazzprogrammering.

(Anoniem, 18.10.05) - [print] - [naar boven]

Robert Rook/Thomas Winther Andersen Quartet (foto: Rolf Polak)

Een inspirerende, swingende, groovy jazzavond in Amsterdam
Robert Rook/Thomas Winther Andersen Quartet, vrijdag 7 oktober 2005, Alto, Amsterdam

Bij binnenkomst in het bekende Amsterdamse jazzcafé Alto viel direct op dat er deze vrijdagavond iets bijzonders stond te gebeuren. De lange pijpenla met oude houten ronde tafeltjes, stoelen en banken was om 21.30 uur al helemaal bezet. Op het programma stond een optreden van het Robert Rook/Thomas Winther Andersen Quartet, naar aanleiding van de lancering van hun aansprekende album: 'Dangerous Cats'.

Pianist Robert Rook is vooral bekend geworden door het behalen van de tweede prijs in de Deloitte Jazz Award Competition, onlangs gehouden in het Bimhuis te Amsterdam. Op dit album 'Dangerous Cats' speelt Rook samen met de van oorsprong Noorse contrabassist Thomas Winther Andersen, onder andere bekend van zijn groep Line Up. Ook speelt de Canadese tenorsaxofonist Rob Armus mee en drummer Victor de Boo, die deze vrijdagavond Dick Verbeeck verving. De genoemde bezetting had nog nooit in deze samenstelling live opgetreden.

Op het programma stonden standards als 'You And The Night And The Music', 'Search For Peace', 'The Night Has A Thousand Eyes' en daarnaast een groot aantal composities van de hand van Rook (o.a. 'Monk Is The Man' en 'Nothing Rhymes On A Waterbike') en van Winther Andersen (o.a. 'Hymn For All', 'Magic Moments' en 'Drained Feelings').

De spanning en de verwachting van het publiek was duidelijk voelbaar toen de instru-menten geïnstalleerd werden op het piepkleine podium. Gestart werd met een compositie van Joe Henderson, die verrassend genoeg meteen in up-tempo werd gespeeld. Victor de Boo juinde van meet af aan zijn medespelers behoorlijk op. Ook Robert Rook speelde zeer geïnspireerd en het leek deze avond vaak of hij de muzieknoten zelfs uit zijn schoenzolen wilde halen (bij het pianospelen stond hij dan ook regelmatig op). Thomas Winther Ander-sen, die vooral bekend is om zijn uiterst stuwende melodieuze basspel, laveerde moeite-loos door de grillige composities, waarbij hij - door de steeds verder naar achteren schuivende stoel van Rook - noodgedwongen vaak een nieuwe positie moest innemen.
De Boo en Winther Andersen vormen samen een zeer professioneel ondersteunend team. Maar spetterende solo's werden ook gespeeld, afgewisseld met langzamere muziek-passages. De wat ingetogen overkomende saxofonist Rob Armus speelde uiterst expres-sief op zijn tenorsaxofoon en lijkt een hele grote te worden, want zijn techniek op dit instrument is zeer solide.

Samenvattend: een zeer inspirerend optreden op hoog niveau, dat tot maar liefst drie uur 's nachts duurde. Ook fijn te kunnen constateren dat er tot aan het einde toe nauwelijks verloop was onder het aanwezige publiek, dat dan ook met een plezierige ervaring rijker huiswaarts keerde.

Tekst: Rolf Polak

(Anoniem, 17.10.05) - [print] - [naar boven]

How2B - 'How To Be Enlightened In 48 Hours?' (Dox Records, 2005) ****

Een cd met een opwindende mix van jazz, funk en Indiase traditionele muziek... het is het resultaat van de studiereis die een aantal Nederlandse jazzmuzikanten - onder wie trompettist Michael Varekamp, saxofonist Ben van den Dungen en gitarist Ed Verhoeff - in 2003 maakten naar Bombay. De cd werd deels in India, deels in Nederland opgenomen.

Een dik uur lang wisselen lang uitklinkende bekkens, mysterieuze stereo-effecten, hoekige baslijnen, Rhodes-achtige toetsen, snerpende sitars en borrelende Indiase percussie elkaar af op dit bijzondere album. De maar liefst 13 muzikanten - voornamelijk uit Nederland en India - brengen snelle, nerveuze stukken, maar ook meditatieve momenten, waarmee ze het contrast tussen de gejaagde Westerse en de meer tijdloze Indiase cultuur tegenover elkaar lijken te willen plaatsen.

De combinatie jazz en Indiase muziek en het wat wollige geluid roepen associaties op met de jazz-experimenten van eind jaren zestig (John Coltrane, Pharoah Sanders), maar er zijn genoeg eigentijdse elementen aanwezig, om de muziek hedendaags te noemen. Het meest interessant zijn de nummers waarin de muzikanten zorgvuldig naar een climax toewerken, zoals in het schitterende, ruim 10 minuten durende 'Dhanashree'.

Labels: cd

(Erno Mijland, 16.10.05) - [print] - [naar boven]

'Jazz' van Ken Burns weer op televisie

De NPS vertoont sinds eind september de documentaireserie 'Jazz' van Ken Burns. De afleveringen zijn geprogrammeerd op zondagmiddag rond 14.00 uur op Nederland 3. Meer informatie over de serie vind je hier en uiteraard op de website van de NPS.

(Erno Mijland, 16.10.05) - [print] - [naar boven]

North Sea Jazz impressies: Benny Golson/Cedar Walton Quintet
zaterdag 9 juli 2005, Nederlands Congres Centrum, Den Haag

Een uitgekiend jazzdiner met als ingrediënten soulvolle hardbop en fraaie standards en ballads uit het Real Book, dat is wat het Benny Golson/Cedar Walton Quintet ons voorschotelde in de Jan Steen Zaal op de tweede festivaldag van de afgelopen editie van het North Sea Jazz. De naam van deze groep, 'Original Messengers', was uitstekend gekozen: co-leaders saxofonist Golson en pianist Walton maakten allebei ooit deel uit van The Jazz Messengers van Art Blakey. Maar ook trompettist Philip Harper, die uitstekend inviel voor Valeri Ponomarev, speelde in de periode 1986-1988 in de band van deze legendarische drummer/mentor.

Golson, in mei nog winnaar van de Concertgebouw Jazz Award, mag dan nooit een hemelbestormer à la Coltrane of Rollins zijn geweest; zijn warme toon en soepele, haast vanzelfsprekende spel maakt hem evengoed een formidabele saxofonist. Bovendien is hij zelf ook contributor geweest van eerdergenoemd Real Book; zo hoorden we deze avond 'Whisper Not', 'I Remember Clifford' en 'Along Came Betty' voorbijkomen. Deze door hem geschreven jazzstandards kregen gloedvolle uitvoeringen. Het kwintet toonde over-tuigend aan dat spelvreugde en feelgood-gevoel nog immer belangrijke elementen in de jazz zijn. 'Whisper Not' liet de gekende Jazz Messengers-drive horen, al is Al Foster natuurlijk een heel andere drummer dan Art Blakey: fijnzinniger, wat gecontroleerder spelend, minder rootsy. Desalniettemin wist de drummer, karakteristiek breeduit grijnzend verscholen achter zijn gigantische ridebekken, veel indruk te maken met zijn subtiel en empathisch slagwerk.

De door Golson met veel gevoel gespeelde ballad 'I Remember Clifford', een warmbloedige ode aan de veel te vroeg gestorven trompettist Clifford Brown, inspireerde de lenig spelende nazaat Harper tot indrukwekkende overdenkingen. Cedar Walton (1934) mag de bescheidenheid zelve zijn, zijn spel is nog immer indrukwekkend. Soulvol placerend, snelle loopjes afwisselend met funky groundings en die kenmerkende sprankelende ringing klank. Hij leverde deze avond ook een flinke compositorische bijdrage met 'Olivia', 'Cedar’s Blues' en 'Fantasy In D'. Bassist David Williams ondervond helaas veel hinder van een constant overstuurd basgeluid, een euvel dat de technici niet konden oplossen. Toch vreemd, zeker gezien de status van dit festival.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert. Benny Golson speelt vanavond met zijn kwartet in het Bimhuis.

Deze recensie is de achtste in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2005.

(Anoniem, 15.10.05) - [print] - [naar boven]

Inspirerend concert door Rein de Graaff & Co.
zaterdag 8 oktober 2005, Vredenburg, Utrecht

Onder de noemer 'Dizzy Atmosphere: The music of Dizzy Gillespie' had pianist Rein de Graaff deze keer een voortreffelijk septet samengesteld. Zijn eigen trio met bassist Marius Beets en drummer Eric Ineke, aangevuld met trombonist Ilja Reijngoud, tenorsaxofonist Ferdinand Povel, trompettist John Marshall en baritonsaxofonist Gary Smulyan. Na een aarzelend begin werd in de kleine zaal van het Utrechtse Vredenburg deze zaterdagavond zichtbaar en hoorbaar zeer enthousiast een deel van het Gillespie-repertoire gespeeld.

In het derde nummer, 'Groovin’ High', werd het vuurtje voor het eerst opgestookt door de beide saxofonisten. De Amerikaan Gary Smulyan weet op de enigszins logge baritonsax snelle, soepele lijnen te produceren. Hij behoort niet voor niets tot de toonaangevende baritonsaxofonisten van dit moment. Hij inspireerde Povel tot ongekend heftige antwoor-den in de chase chorussen. Trompettist John Marshall, aangekondigd als Gillespie-expert bij uitstek, was van de vier blazers de minst krachtige. In de overbekende Gillespie-nummers kon hij het flamboyante en roekeloze spel van de grondlegger van de bebop niet doen vergeten. In 'Ray’s Idea' waren het vooral Smulyan en Reijngoud die zeer virtuoos en geïnspireerd soleerden. Reijngoud speelt met een welhaast ongekend gemak en technisch vermogen. Hij gaat met razendsnelle licks en loopjes door het schema en speelt chorus na chorus zonder te vervallen in clichématige riedels.

Na de pauze werd het hoge muzikale niveau gehandhaafd. In het in een medium tempo gespeelde 'Tour De Force' speelde Povel een zeer fraaie relaxte jaren zestig-Coltrane-achtige solo. Een absoluut hoogtepunt was de formidabele baritonsaxsolo van Smulyan in het snelle 'A Night In Tunesia'. Hij vrat de grote sax zowat op en ging al 'honkend' (met reminiscenties aan Paul Williams) stevig tekeer. Met razendsnelle licks speelde hij het ene chorus na het andere. Het is niet voor niets dat hij diverse Down Beat Polls heeft gewon-nen en met grootheden als Joe Lovano, Dave Holland, George Coleman, Joe Henderson en Dizzy Gillespie heeft gespeeld.

Pianist Rein de Graaff - initiator van dit concert en van talloze andere projecten met Amerikaanse musici – soleerde op meer dan voortreffelijke wijze. Hij speelt in een conse-quent hardbop-idioom en legt fraaie, vooral op saxofonisten geïnspireerde lijnen. De ritmetandem (Beets en Ineke) begeleidde weliswaar bescheiden, doch zeer bekwaam en swingend.

(Jacques Los, 14.10.05) - [print] - [naar boven]

Nieuwe jazz-mp3's

De afgelopen tijd hebben we onze menupagina Legale MP3's weer ververst met nieuwe opnamen, die gratis te beluisteren c.q. te downloaden zijn. Het gaat hierbij om concerten van het Pierre Courbois Vijfkwarts Sextet en Art Af Oryx. Beluister bovenstaande concerten en andere tracks op Legale MP3's.

Meer weten?

Onze recensie van het concert van het Pierre Courbois Vijfkwarts Sextet tijdens het SPRNG Jazzfestival
in Musis Sacrum (Arnhem) op 17 april 2005. Dit concert is nu bij ons in mp3 te beluisteren.

(Anoniem, 12.10.05) - [print] - [naar boven]

The New Quartet meets...

"Jazz is niet dood, maar dat moet je jonge mensen wel laten weten." Met deze zelfopge-legde missie gaat een kwartet van muzikanten de komende maanden aan het werk in de Bat Cave (013) in Tilburg. In maart van dit jaar werd daartoe The New Quartet opgericht door Jurriaan Dekker (contrabas). Hij vond Joris Posthumus (altsaxofoon), Jacob Bedaux (piano) en David Vandermaesen (drums) bereid hem te vergezellen in een bijzonder project. Het kwartet gaat vanaf 19 oktober aanstaande maandelijks spelen met musici met verschillende achtergronden om zo een nieuwe sound te ontdekken. Er wordt met een vormgever gewerkt die meehelpt de concerten op een leuke manier aan te kleden. Afgelopen zomer is het concept al uitgeprobeerd met trombonist Hans Sparla.

Dekker: "Helaas denken de meeste mensen bij jazz nog steeds aan bebop van vijftig jaar geleden. Maar in jazz ben je juist continu bezig met het creëren van iets nieuws. Elke uitvoering is anders. Dat is ook het leuke aan het werken met verschillende gasten: kijk maar wat ze met het materiaal doen."

Meer weten?

Klik hier voor een overzicht van de optredens.

Meer informatie over dit project.

(Erno Mijland, 12.10.05) - [print] - [naar boven]

Jesse van Ruller & Bert van den Brink (foto: Cees van de Ven)

Hopperjazz met Jesse van Ruller en Bert van den Brink
woensdag 5 oktober 2005, café Hopper, Antwerpen

Mary Hehuat lanceerde de vijftiende jaargang jazzconcerten in zijn café met een bewogen woord van dank aan de gekende programmeur Guy van de Poel, die in verband met zijn ernstige ziekte de fakkel moest overgeven aan Dirk de Gezelle. 'Gieke' - voor vrienden - heeft tien jaar lang met hart en ziel en succes café Hopper als jazzclub op de kaart gezet. Aan Van Gezelle nu de mooie taak de reputatie verder uit te bouwen. Vanavond stond een Nederlands duo op het programma: gitarist Jesse van Ruller en pianist Bert van den Brink. Het was opvallend en hoopgevend dat het merendeel van het publiek bestond uit jonge bezoekers. Zij werden niet teleurgesteld. Wat wil je met een duo dat er hele-maal voor ging en jazz speelt voor alle leeftijden!

Eigen composities 'Berts Blues' van Van den Brink en 'High-Higher-Her' van Van Ruller, maar ook werk van Benny Golson, Gordon Jenkins en Brad Mehldau kregen boeiende vertolkingen. In Golsons 'Along Came Betty' was het 'puntje-van-de-stoel werk' bij de chase chorussen (improvisatie waarbij twee of meer musici elkaar om een aantal maten afwisselen; acht-om-acht, vier-om-vier etc.). Soms viel hier het tempo bijna geheel stil om vervolgens swingend als een trein verder te gaan. Van den Brinks spel was ook vana-vond weer een genoegen en geestverruimend. Zijn spel is glashelder en mooi gedefinieerd en harmonisch altijd boeiend. Zijn improvisaties waren schitterende instant-composed miniatuurtjes. Deze persoonlijkheden op hun instrument wisten elkaar in een uitstekende verstandhouding te inspireren, hetgeen resulteerde in een constante stroom van mooie momenten, waaraan ook zijzelf genoegen beleefden.

De ballad 'Detour Ahead' van Ellis/Carter en Frigo werd subliem gespeeld door het duo. Met een prachtige dynamische range van fluisterzachte pianissimo's en mezzofortes. Van Ruller bracht hierin emotie tot klinken zoals men zelden van hem hoort. Zijn assertief geluid en soms gehaast klinkend spel heeft plaatsgemaakt voor ruimtelijk uitgebalanceerd spel, met interessante nuances in sfeer en dynamiek. Van Rullers muzikale metamorfose is overigens goed hoorbaar op zijn onlangs verschenen album 'Live At Murphy’s Law' die op een later tijdstip in een nieuwe aflevering van Jazzcase op deze site zal worden besproken. Een vijfsterren-waardering voor dit album staat nu al vast. De muzikale reis die dit duo vanavond met een ontvankelijk publiek maakte had voor iedereen in jazzclub Hopper langer mogen duren. Maar men moest zich tevreden stellen met een toegift.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

Meer weten?

De website van Hopperjazz.

(Anoniem, 11.10.05) - [print] - [naar boven]

Verre Oosten centraal op Zuid-Nederlands Jazzfestival

Met artiesten uit Japan en China staat de zeventiende editie van het Zuid-Nederlands Jazzfestival dit jaar in teken van het Verre Oosten. Organisator Ad Peijnenburg heeft gekozen voor een tweedaagse opzet. Op zaterdag 19 november is er een 'opwarming' in het TAC, het hoofdprogramma is op zondag 20 november in de nieuwe Effenaar.

Op zaterdag treden vanaf 21.00 uur Raoul van der Weide (solo-contrabas) en het Deshima Ensemble (met Ad Peijnenburg) op. De entree bedraagt 5 euro. Op het hoofd-programma staan Michiel Braam en Yuki Saga, Min Xiao Fen en Susie Ibarra en 'J.C. Meets Suriname', met De Nazaten en James Carter. Aanvang is 20.00 uur, de entree bedraagt 20 euro.

Meer weten?

De website van het Zuid-Nederlands Jazzfestival.

Onze verslagen van de edities van 2004 en 2005.

(Erno Mijland, 9.10.05) - [print] - [naar boven]

Duke Ellington (foto: website dukeellington.com)

Duke Ellington schilderde muziek

"Vermoedelijk is er geen andere componist die zoveel kleuren in de titels van zijn werk heeft gestopt. Van 'Black And Tan Fantasy' uit 1927 via 'Magenta Haze', 1946, tot een complete 'Mural From Two Perspectives', twee jaar vóór zijn dood en daartussenin tientallen tinten. Ellington de schilder heeft zich nooit verloochend." Een bijdrage van Eddy Determeyer over Ellington. Lees hier het hele artikel.

(Erno Mijland, 9.10.05) - [print] - [naar boven]

Branford Marsalis (foto: Cees van de Ven)

Edisons voor Branford Marsalis en Benjamin Herman

De Edison Stichting heeft gisteren de winnaars bekend gemaakt van de Edison Jazz/ World Awards 2005. De 44-jarige saxofonist Branford Marsalis is daarbij de grote winnaar met twee van de vijf Edisons. Marsalis wint de Edisons voor zijn album 'Eternal' en voor zijn dvd 'A Love Supreme: Live In Amsterdam'. Het juryrapport over 'Eternal': "Fraaie lijnen, aangename melodieën en spaarzame, rustig gespeelde noten. De saxofonist is telkens iets op het spoor. Daar is zéker het titelstuk het bewijs van: in ruim zeventien minuten absolute schoonheid grijpt de muziek je. Simpel, effectief, geniaal - en zó mooi." Marsalis nam gisterenavond in het programma van Barend en Van Dorp (Talpa) zijn Edisons in ontvangst.

Een andere winnaar is Benjamin Herman voor zijn album 'Heterogenity'. De jury zegt over hem: "Benjamin Herman is een saxofonist waar niemand omheen kan. Technische beperkingen lijkt hij niet te kennen, hij heeft een prachtige toon en demonstreert het vermogen te bezitten onder alle omstandigheden de juiste noten te kiezen. En bovenal ademen al zijn muzikale projecten onvervalst speelplezier uit."

De Edison, de Nederlandse prijs voor 'geluidsdragers van bijzondere kwaliteit', is de oudste muziekprijs in Nederland en wordt al sinds 1960 uitgereikt. De jury van de Edison Jazz/World awards bestond dit jaar uit Amanda Kuyper, Jaïr Tchong, Koen Schouten, Maartje den Breejen en Ton Ouwehand.

Meer weten?

Onze recensie van 'Eternal'.

Onze recensie van 'A Love Supreme: Live In Amsterdam'.

(Anoniem, 7.10.05) - [print] - [naar boven]

Muziek van Chet, gezongen door Fay

"Het album is een prachtige en veelzijdige ode aan de zingende trompettist. De muziek is intiem en vraagt om lange donkere avonden met de kachel aan." Maartje den Breejen over Fay Claassens album '... Sings Two Portraits Of Chet Baker'. Lees hier de hele recensie. Claasen tourt overigens met de muziek van dit album komend jaar langs de Nederlandse theaters in het kader van Jazz Impuls. Klik hier voor een overzicht van de data.

(Erno Mijland, 6.10.05) - [print] - [naar boven]

Interview Benjamin Herman bij Opium

Aanstaande zaterdag is Benjamin Herman te gast bij het AVRO-kunstprogramma Opium tussen 19.00 en 20.00 uur op Radio 1. 's Middags is zijn New Cool Collective live te beluisteren op Radio 2 bij het Tros Muziekcafé (16.00-18.00 uur). De uitzending komt uit Studio Plantage in Amsterdam. Voor wie erbij wil zijn: de entree voor het concert is gratis.

Herman is volop bezig met de promotie van het eind september uitgekomen nieuwe album van het New Cool Collective: 'Trippin’'. In het kader hiervan is een nieuw jasje gemaakt voor de website van het ensemble. De komende maanden staan er nog meer media-optredens op de rol: Paul de Leeuw (Vara, 17/11), Evers Staat Op (Radio 538, 18/11) en Raymann is Laat (NPS, 21/12).

Een actueel overzicht van de 'gewone' optredens van het New Cool Collective vind je hier.

(Erno Mijland, 6.10.05) - [print] - [naar boven]

Bart van Lier Quartet (foto: Cees van de Ven)

Een podium met een hart voor jazz
Bart van Lier Quartet, woensdag 28 september 2005, Don Camillo Bar, Bergen op Zoom

Meteen als je de Don Camillo Bar aan de Grote Markt in Bergen op Zoom binnenkomt weet je het: dit is een plek met een hart voor jazz! Aan de wand hangen foto's van talrijke jazzmuzikanten die hier gespeeld hebben; Cees Slinger, Toots Thielemans, Anton Goudsmit en Yuri Honing om er maar enkele te noemen. Zij vonden de weg naar Pol's Place For Jazz, want zo wordt deze bar genoemd voor de jazzconcerten die eenmaal per maand op zondagmiddag plaatsvinden. Eigenaar Pol de Bie, zelf een enthousiast amateurmuzikant, en programmeur Marlies Heck hebben het gepresteerd om al drie jaar zonder subsidie aansprekende jazzmusici op deze plek met huiskamerafmetingen te presenteren.

En ook deze avond, die speciaal werd aangeboden aan de Vrienden van Pol's Place For Jazz, die door hun sponsoring de concerten mede mogelijk maken, stond er weer een voortreffelijk gezelschap op het programma. Trombonist Bart van Lier, pianist Harmen Fraanje, bassist Hein van der Geyn en drummer Hans van Oosterhout. De heren hadden het naar de zin in deze ambiance, omdat het aandachtige publiek hun verrichtingen op prijs stelden en daarvan getuigden.

Op het repertoire stonden standards als 'Yesterdays', 'Polka Dots And Moonbeans', maar ook composities van Van de Geyn ('Someday You’ll Leave Me') en van Van Lier ('Memories Of The Future'). Laatstgenoemde speelde bovendien vanavond ook bastrompet, een instrument dat je maar zelden hoort. Hij blies met ogenschijnlijk gemak op beide instrumenten zijn verbluffend virtuoze spel, met een tomeloze inzet alsof zijn leven ervan afhing. Een toegewijd, integer vakman die niet van half werk houdt en ieder concert op welk podium ook zeer serieus neemt en tot op de bodem gaat. Bewonderingswaardig waren zijn precieze lenige spel in de hoge registers en zijn delicate korte citaten van herkenbare songs uit het realbook.

De drie H's - Hein, Harmen en Hans - volgden, inspireerden en dienden Van Lier regelmatig van repliek. Van de Geyn was als vanouds prominent aanwezig met gedegen baswerk aan de basis en inventieve, stevige improvisaties die door publiek en medemuzikanten zichtbaar werden gewaardeerd. Fraanje liet zich zeker niet onbetuigd. Zo plaatste hij in een slow-bossa bijzondere begeleidingsakkoorden onder een improvisatie van Van Lier. En was hij excellent in Van der Geyns pakkende compositie 'Someday You’ll Leave Me'. Wat valt er nog voor nieuws te melden over Van Oosterhouts kwaliteiten? Ook vanavond liet hij weer enkele staaltjes horen van complex ritmische patronen en variaties en een bijzondere timing, waar je even mee vooruit kunt om ze te analyseren en te doorgronden. Met zijn 'grote oren' was hij weer uiterst muzikaal alert en in dienst van het collectief.

Voor de sponsors was het aangenaam chillen op deze energieke jazzavond van hoog niveau. Het 'Where Or When' werd een uitbundig muzikaal feestje tot besluit, dat tot op de Grote Markt te horen moet zijn geweest. Een vraag die de organisatoren zich niet hoeven te stellen. De sponsors zullen immers zeker terugkeren en de programmering voor een vierde jaargang mogelijk maken.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

Meer weten?

De website van Pol's Place For Jazz.

(Anoniem, 5.10.05) - [print] - [naar boven]

Paquito D'Rivera – 'The Jazz Chamber Trio' (Chesky, 2005) ***

De Cubaan Paquito D'Rivera, die onlangs schitterde in de Dizzy Gillespie Memorial Big Band tijdens het Belgische Middelheim Jazzfestival, heeft een zeer respectabele 50-jarige carrière achter de rug. Hij maakte vooral naam in de groep Irakere en vestigde zich vanaf 1980 in New York. Hij speelde sindsdien met McCoy Tyner, Dizzy Gillespie, Claudio Roditi, Arturo Sandoval en Richie Cole en maakte onder eigen naam talloze platen op labels als Columbia, Candid en Chesky.

Op deze Chesky-cd 'The Jazz Chamber Trio' musiceert D'Rivera met cellist Mark Summer en pianist Alon Yavnai. De intentie van dit trio is de intimiteit van kamermuziek, de spontaniteit van de jazz en de ritmiek van Latijns-Amerikaanse muziek te verenigen. In het bijzonder is dat gelukt met elementen van kamer- en Latijns-Amerikaanse muziek.

In nummers als 'Night In Tunesia', 'Kalimba' (een swingend geplukte cellosolo van Mark Summer), 'Five After' en 'Christal' komen de jazzinvloeden wel tot zijn recht en blijkt dat klarinettist/altsaxofonist D'Rivera een uitermate virtuoos improvisator is. Vooral in 'Christal' krijgt hij de ruimte om op een enigszins jazzy manier uit te pakken.

Dit kamertrio bestaat uit drie zeer competente muzikanten die aan het uitgevoerde repertoire subliem vorm kunnen geven. Voor liefhebbers van wereldmuziek en Astor Piazzolla is deze intieme muziek een aanrader. Jazzliefhebbers raad ik aan op zoek te gaan naar Paquito D'Riveras echte (Afro Cuban) jazzplaten.

(Jacques Los, 4.10.05) - [print] - [naar boven]

President Of The Globe (foto: Cees van de Ven)

Bizarre klankenwereld van Chlebnikov in muziek gevangen
President Of The Globe, maandag 26 september 2005, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven

Een project dat zich beweegt in het niemandsland tussen gecomponeerde hedendaagse muziek en jazz. Maar deze muziek rond gedichten van de verguisde en geprezen Russiche dichter Velimir Chlebnikov (1885-1922) was blijvend boeiend. De composities voor 'Presi-dent Of The Globe' leverden Tobias Klein - altsax, (bas-)klarinet en elektronica, Albert van Veenendaal - (geprepareerde) piano en sampler, en Meinrad Kneer - contrabas. Elisa Roep en Alec Kopyt namen de vocalen voor hun rekening. De klassiek geschoolde en gepolijste stem van Roep stond contrastrijk tegenover het rauwe authentieke geluid en de sonore Russische recitatieven van Kopyt. Het klonk vaak ambivalent, maar paste wonderwel goed in dit concept.

Kleins samples in 'Zazov' fungeerden als een basis voor de zangstemmen. Van Veenendaals klaterende en percussieve passages waren een boeiende en soms pulserende onderbouwing voor de absurdistische klankeneffecten van de vocalisten. De composities 'Alfabet' en 'Van Blauwige Stilte' van Van Veenendaal zijn gebaseerd op een door Chlebnikov geschreven theaterstuk 'Zangezi'. In de vocalen ontspon zich een spel met dadaïstische klankeffecten. Klinkers en medeklinkers werden zonder betekenis maar uitsluitend omwille van hun klank en ritme gezongen en mooi onderstreept door Kneers basspel.

'Van Blauwige Stilte', in een bekroonde Nederlandse vertaling van Aai Prins, werd door Elisa Roep prachtig neergezet. Uiterst precies van intonatie en zuiverheid zong zij deze bepaald niet eenvoudige partituur. Weldadig was ook haar mooi geëxposeerde vibrato, dat bij lange tonen lang werd uitgesteld. Chlebnikov incorporeerde ook veelvuldig vogelgeluiden in zijn poëzietaal. Kneers 'Vogels', gecomponeerd vanuit een transcriptie, was een geslaagde muzikale vertaling met als basis delicaat gesampelde vogelgeluiden.

Van Veenendaal schreef het intrigerende 'Sie!'. Een stuk met spannende dissonanten en een verrassende ritmiek. Een lastige unisono van Roep en Klein werd door hen perfect uitgevoerd. Met 'Litso', een compositie gebaseerd op een beroemd gedicht van Chlebnikov, werd dit openingsconcert van een nieuw Jazzpower-seizoen besloten. "Bobe-obi zongen de lippen, Ve-e-omi zongen de blikken, Pi-e-eo wenkten de brauwen, Li-e-ej zong het gelaat..."

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

Meer weten?

Klik hier voor een biografie en achtergronden van deze eigenzinnige wegbereider van de moderne
poëzie.

(Anoniem, 4.10.05) - [print] - [naar boven]

Trio Nathalie Loriers (foto: Cees van de Ven)

Sprankelend concert van Trio Nathalie Loriers
donderdag 23 september 2005, Paradox, Tilburg

Dertien januari van dit jaar was Nathalie Loriers hier met het Brussels Jazz Orchestra. Vanavond was zij het muzikaal epicentrum met haar trio bestaande uit Sal LaRocca op contrabas en Joost van Schaik op drums. Ze speelde oude en nieuwe composities in het post-bebop idioom, maar slechts ten dele, want Loriers heeft immers een eigen signatuur. De elegantie waarmee haar handen het klavier koesteren en haar fraaie toucher de toetsen benaderen, is synoniem voor wat zij aan de vleugel aan fraais weet te ontlokken. Haar composities kenmerken zich vooral door duidelijkheid, harmonische vindingrijkheid en vloeiende tempowisselingen. Het was vermakelijk om te zien hoe Loriers met haar mond haar klavierspel geluidloos noot voor noot 'meelipte'.

LaRocca, met zijn robuust geluid en een gedecideerde attack, heeft al langer een muzikale relatie met Loriers. Van Schaik nam de plaats in van Hans van Oosterhout en kweet zich uitstekend van zijn taak. Aangenaam was zijn subtiel, fijn klinkend brushes-spel, waarmee hij in het voetspoor treedt van ons aller John Engels. Zijn ride cymbal heeft een opmerkelijke fraaie klank met een mooi zangerig sustain en ook het geluid van zijn hihat is karakteristiek. Elementen waarmee hij uitstekend weet te kleuren.

De opener 'Someday My Prince will Come' begon met een gedragen, vrij-in-tempo introductie van Loriers, waarna deze klassieker ongeremd swingend werd vervolgd. 'Machmoum' (een Afrikaanse welkomstdrank) is een compositie met soepele, organische overgangen van medium naar up-tempo en een showcase voor virtuoos pianospel van Nathalie. In 'Continuum' zorgde Van Schaik in zijn solo voor vuurwerk. Op een zich continu herhalend monotoon unisono riff van Loriers en LaRocca spatten zijn 'vuurpijlen' op zijn cymbals veelkleurig uiteen. 'Last Thought Of The Day' was een magnifieke sfeertekening van mijmeringen, overpeinzingen en diepere gedachten. LaRocca etaleerde hierin een gloedvolle bassolo. Plotseling kantelde het langzame tempo naar uptempo swing en even ging het trio de tot dan toe bewandelde perken prettig te buiten.

In de toegift 'Bye Bye Blackbird' bleef Loriers heerlijk achter de tel hangen en plaatste interessante onalledaagse begeleidingsaccoorden onder LaRoccas bassolo. In haar spel en met haar composities bewees Nathalie Loriers dat ze barst van interessante muzikale ideeën. En ze wist deze vanavond met haar sidemen, met succes vorm te geven.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Anoniem, 2.10.05) - [print] - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Archief
Artikelen
Cd-recensies
Concertrecensies
Colofon
Festivalverslagen
Interviews
Jazz in memoriams

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.