Will Calhoun's AZA laat wat te wensen over in het Bimhuis
zondag 9 oktober 2005, Bimhuis, Amsterdam

De hippe groep AZA van Living Colour-drummer Will Calhoun arriveerde zondagavond zeer relaxed dertig minuten te laat op het podium van het Bimhuis. Gelukkig, voor de trein-reizende bezoekers, speelden ze één lange set. Waarom beginnen jazzconcerten ALTIJD te laat en is dat bij theatervoorstellingen en klassieke concerten nooit het geval!

Will Calhoun begon de set met een fascinerende, met brushes gespeelde drumsolo, waarna de groep inzette met 'Afro Blue', één van de nummers van Calhouns recente cd 'Native Lands'. In dit nummer bleek al dat gitarist Jean-Paul Bourelly een prominente solistische rol in Calhouns formatie speelt. Zijn felle rock/jazzsolo's mengden erg goed met het opzwepende drummen van Will Calhoun.

Zowel altsaxofonist Greg Osby als pianist Orrin Evans kwamen vooral in de heftige Afro-jazz/funkstukken niet geheel tot hun recht. Osby's geluid op de alt klonk nogal schril en mager en verdronk in het powerful drumgeweld. Zijn solo's waren niet direct enerverend, maar daarentegen van een muzikaal intellectuele precisie. Met herinnering aan een 13-tal onder eigen naam opgenomen, merendeels zeer voortreffelijke cd's op het Blue Note-label, viel Osby's geluid en spel enigermate tegen.

Het repertoire, dat dus hoofdzakelijk uit muziek van Calhouns recente cd bestond, bevat-te ook enkele easy African groovy-nummers waarbij de akoestische sax en piano beter hoorbaar waren. Pianist Evans, die helaas relatief weinig soleerde op de vleugel, liet in die spaarzame momenten horen dat hij een interessant nieuw talent is. Hij improviseert zeer muzikaal en transparant in een modern melodisch hardbop-idioom. Het contrasteert enigszins met het Afro-rock concept van Calhouns groep AZA.

Will Calhoun, die zijn drumstel had laten omringen met acht microfoons – waarmee de dominantie van het slagwerk werd gedemonstreerd – is een macho, heavy, rock-georiënteerde drummer. In de lange set waren zijn solo's prominent en langdurig. Daarnaast had hij een feature op de Nigeriaanse udu, drum programming en loops – vooral leuk als gimmick - en in het laatste nummer blies hij nog wat op de versterkte Indonesian flute.

In het geheel musiceerde bassist Melvin Gibbs bescheiden, ondersteunend en weinig spectaculair in zijn solo's. De door Calhouns formatie AZA gespeelde Afrikaanse, rock- en jazzmuziek is verrassend en interessant. Jammer dat er door Calhouns dominantie en Osby's bescheidenheid geen optimaal resultaat werd bereikt.

(Jacques Los, 20.10.05) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.