Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Osmosis (Foto: Cees van de Ven)
Warmbloedige smeltkroes van culturen
Osmosis, vrijdag 21 oktober 2005, Paradox, Tilburg

Rijke contrasten, vele tempo- en sfeerwisselingen, maar bovenal een wonderlijke synthese - of moet ik zeggen 'osmose' - van muzikale werelden... in een verrassend puik concert wist het sextet Osmosis het publiek in het Tilburgse Paradox te betoveren.

Die betovering begon al met het werk van de ritmesectie. Bassist Mark Haanstra speelde zijn funky loopjes met veel flageoletten en een chorus-achtig rond geluid. Voor de ritmiek zorgden verder de in Duitsland wonende Afra Mussawisade (van Iraanse afkomst) op een bijzondere percussie 'setup', die hij staand bespeelde en Indiër B.C. Manjunath op traditionele percussie. Mussawisade speelde mechanisch strak, soms zelfs het ritmebox-geluid uit de dance benaderend, Manjunath speelde er losjes en organisch overheen.

Belg Jozef Dumoulin speelde op een sterk vervormde Rhodes piano, die hij op het ene moment liet klinken als een gillende elektrische rockgitaar en waar hij op het andere moment vervreemdende klanken à la Radiohead uit liet komen. Na een kwartslag draaien op de kruk speelde hij met dezelfde opperste concentratie, de ogen gesloten, op de vleugel. De belangrijkste solisten van de avond waren de Franse saxofonist Guillaume Orti en violist en bandleider Oene van Geel. Soms speelden ze unisono, maar meestal daagden ze elkaar uit tot uitbundige soli. Orti hield daarbij zijn instrument strak in bedwang: geen gegil en gekrijs. Zonder papieren wist hij bijzonder complexe riffs aaneen te smeden. Van Geel speelde olijk en vrolijk, met hetzelfde gemak puttend uit folk, klassiek en jazz.

Een wat vreemde eend in deze muzikale bijt was het ritmisch scatten van Manjunath in een aantal nummers: het klonk grappig, was razendknap, maar viel wat uit de toon bij het geheel. Plezierig om te zien was dat de band er lol in had. Er werd veel nonverbaal gecommuniceerd op het podium: hier was duidelijk een vriendenclub bezig. Met hun dromerige, melancholieke composities, geplaatst tegenover meer swingend werk, wist Osmosis de volle twee sets te boeien. De basis van hun stukken is steeds erg toeganke-lijk, waardoor ook de abstractere soli gemakkelijker verteerbaar zijn. Hier en daar kreeg de geboeide luisteraar wel het gevoel dat net een tandje meer, een streepje heftiger of een stukje verder uit het dak de muziek nog meer zou laten spetteren. Precies zoals dat gebeurde in toegift... mooi, erg mooi.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

Meer weten:
  • De website van Osmosis.

    (Erno Mijland, 23.10.05) - - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








    • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.