Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Meer Jazz Festival 2007

De programmering voor de dertiende editie van het Meer Jazz Festival op 11, 12 en 13 mei is rond. Ook dit jaar zijn alle concerten tijdens dit unieke evenement voor iedereen gratis toegankelijk. Ruim zestig bands vergasten de bezoekers op oude jazz, rhythm & blues, funk, latin, rock 'n' roll, mainstream, jump & jive en big band jazz. Kortom: er is jazz voor iedere smaak. Schouwburg De Meerse, Pier K, de drie grote podiumpaviljoens op het Raadhuisplein, de cafés (waaronder het RWE Café op het festivalterrein): het centrum van Hoofddorp is ook nu weer the place to be.

Op vrijdag 11 mei opent het festival met onder meer jump & jive (denk aan de muziek van Louis Prima) door de in Engeland zeer populaire Ray Gelato, met klassieke bigbandmuziek door het Glenn Miller Orchestra onder leiding van Wil Salden, Raise The Roof - met een spetterende mix van jazz, funk, hiphop, rock en dance - en het grandioze Ultimate Jazz Quartet van Jacco Griekspoor en Peter Beets. Later op de avond funk-soul met de formatie Emergency Room en een optreden van de Candy Dulfer Band. Verder het Rembrandt Jazz Quartet, dat aantreedt met gastsolist Jan Menu (tenorsax).

Ook op zaterdag 12 mei een interessant programma, met onder meer tenorist Bob Mintzer met The New Generation Big Band, de Rumbatá Big Band en The Young Sinatras, die in het 13-jarig bestaan van het festival al eerder hebben laten zien dat ze de tent vol kunnen krijgen met hun Sinatra-songs. 's Middags en 's avonds het Nationaal Big Band Concours, waarin achttien bigbands (verdeeld in twee klassen) strijden om de hoofdprijzen.

Zondag 13 mei zal in Schouwburg De Meerse de tradtionele Meer Jazz Prijs worden uitgereikt. Deze prijsuitreiking wordt omlijst met een gecombineerd concert van Meer Jazz en Jazz Impuls, met Greetje Kauffeld en het Trio Cees Slinger, het Duo Bert van den Brink & Jesse van Ruller en Carlo d'Wijs Extension met Bart van Lier. In de paviljoens zullen vocaliste Lils Mackintosh en saxofonist Wouter Kiers ongetwijfeld een groot en enthousiast publiek trekken, evenals Michael Simon & Roots United, die met hun Caribisch getinte, met latin ritmes doorknede muziek ook bij het poppubliek in de smaak zullen vallen. Pianist Johan Clement komt met de Amerikaanse tenorsaxsolist Harry Allen.

Klik hier voor uitgebreide informatie over het programma.

(Jacques Los, 30.4.07) - [print] - [naar boven]





Bekende gezichten binnen Nederlandse jazztop spelen op Han's feestje
Han Bennink 65, zaterdag 21 april 2007, Bimhuis, Amsterdam

Han Benninks concert in het Bimhuis is eigenlijk niets nieuws, voor zover je improvisatiemuziek kan omschrijven als 'niets nieuws'. Han doet het soort dingen dat we van hem gewend zijn. Evenals Misha Mengelberg trouwens. Zoals bijvoorbeeld opkomen in een soort legerkostuum, broekspijpen van verschillende lengte, rode zweetband om het hoofd (Bennink) of onaangekondigd midden in een stuk, etend van een bos peterselie met de mededeling dat het heel gezond is (Mengelberg). Wat we te zien krijgen is niet alleen geïmproviseerde muziek, maar vooral ook een theatraal schouwspel. Dit begint meteen al, als Bennink de set opent met een energieke drumsolo, waarop de tapdanseres Marije Nie los improviseert. Een ontzettend indrukwekkend, maar ook lachwekkend gebeuren, vooral wannneer Bennink besluit op de grond plaats te nemen naast de danseres en daar verder drumt.

Voor zijn drukke verschijning en krachtig drumspel heeft Bennink een zeer rustig en verlegen voorkomen. Met zachte stem kondigt hij aan wat ons de rest van de avond te wachten staat: optredens van Thomas Heberer (trompet), Wolter Wierbos (trombone), Michael Moore (altsax, klarinet), Ab Baars (tenorsax, klarinet), Tobias Delius (tenorsax, klarinet), Misha Mengelberg (piano), Mary Oliver (altviool), Tristan Honsinger (cello), Ernst Glerum (bas), Evan Parker (sopraansax, tenorsax), Peter Brötzmann (tenorsax), Simon Toldam Rosengren (piano), Guus Janssen (piano) en Terrie Ex (gitaar).

Al deze bekende gezichten binnen de Nederlandse jazztop spelen in verschillende combinaties de meest experimentele free jazz ter ere van de 65ste verjaardag van Han. Slechts voor het geoefende oor is dit terrein begaanbaar. De meeste stukken klinken als totale chaos, maar toch is te horen hoezeer de musici naar elkaar luisteren en op elkaar inspelen. Een enkele keer klinkt er iets terug wat enigszins lijkt op de minimalistische muziek van Steve Reich en ook de stukken die Bennink speelt met het op de jaren zestig teruggrijpende Instant Composers Pool Orkest, klinken harmonischer en met meer structuur.

Een van de belangrijkste elementen in de geïmproviseerde muziek is de dynamiek. Omdat de muzikanten zó met elkaar bezig zijn en de noten en het ritme niet altijd naadloos en melodieus op elkaar aansluiten, valt juist op hoeveel er bereikt kan worden door het terugbrengen van volume, aantal noten en instrumentalisten.

Het publiek is over het algemeen enthousiast, met name als er twee dames (de reïncarnatie van de Selvera's) uit het publiek verschijnen en een Nederlandstalige gezongen ode aan Bennink brengen. Wederom brengt het theatrale element veel voordelen met zich mee. De vraag blijft wel of deze muziek ook zonder deze toneelachtige aanpak kan overleven en net zo gewaardeerd wordt. Of zou dat niet eens de bedoeling zijn?!

In ieder geval oogst ook het ICP-orkest veel applaus, ze spelen een aantal stukken, waaronder 'Bird Brain' en 'Change of Season'. Vanavond is deze free jazz nog het meest toegankelijk. Hoewel Misha Mengelberg wellicht het meest clowneske figuur is dat er rondloopt, is hij degene die de meest jazzy solo's heeft en de muzikanten vaak tot rust brengt in een opzwepend stuk.

In de tweede set ligt de nadruk meer op avant-garde stukken, net zoals in het begin van de eerste set. Voor het ongeoefende oor is dit echter iets teveel van het goede en het uitzitten van het concert blijkt dan een moeilijke opgave. Niet alles wat we horen is even begrijpelijk, maar de muzikanten op het podium krijgen wel volledig de ruimte om hun talenten te tonen. Helaas is dit voor de een minder interessant dan voor de ander.

Klik hier voor Maarten Jan Rieder's fotoverslag van dit concert

(Alexandra Mientjes, 30.4.07) - [print] - [naar boven]





Ineke Vandoorn & Jeroen van Vliet - 'Low Tide' (Timeless, 2007)
Opname: 2000

Kamerjazz van bijzondere allure, dit album van zangeres Ineke van Doorn (die naar buiten treedt als Vandoorn) en pianist Jeroen van Vliet. Ook op haar vorige release was Van Doorn als duolid te horen (met gitarist en echtgenoot Marc van Vugt), maar toen fungeerde het Metropole Orkest als backing. Hier kiest ze echt voor de kleinste bezetting.

Het programma is overwegend melancholiek, op basis van materiaal van verschillende herkomst. Een song van Janis Ian, een standard uit het repertoire van Ella Fitzgerald, een tekst van Van Doorn op muziek gezet door Kenny Wheeler, lyrics van Van Doorn op bestaande instrumentale stukken van onder anderen Miles Davis en Chick Corea.

De zangeres maakt opnieuw indruk met haar ingetogen expressiviteit, Van Vliet zet daar prachtig pianospel onder. De opnamen uit 2000 waren in eerste instantie niet voor release bestemd. Gelukkig is het daar toch van gekomen. Bij live-optredens in deze piepkleine bezetting komen er overigens ook meer up-tempo stukken langs, wat me winst lijkt; de ballads gaan na verloop van tijd wel een beetje op elkaar lijken en bij een cd kun je dat nog doseren.

Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

(Anoniem, 30.4.07) - [print] - [naar boven]





The Jazztube
Thelonious Monk Quartet - 'Epistrophy'

Het is altijd een feest om Thelonious Monk, een unieke pianist, aan het werk te zien en te horen. Halverwege de jaren zestig trad zijn kwartet met veel succes op in Europa, onder meer in het Olympia Theater in Parijs. De opnamen daarvan, afkomstig uit het familie-archief, zijn uitstekend vastgelegd op de cd 'Monk In Paris: Live In Olympia' (Sin-Drome Records, 2003). Monks band bestond uit Charlie Rouse (tenorsax), Larry Gales (bas) en Ben Riley (drums), jarenlang zijn trouwe muzikale metgezellen . Op deze Jazztube horen we het magistrale 'Epistrophy', dat werd opgenomen op 17 april 1966 in Kopenhagen, Denemarken.

Deze track is ook terug te vinden op de de dvd 'Thelonious Monk Live In ’66' uit de voortreffelijke serie Jazz Icons, met daarop een zestal opnamen van concerten uit Noorwegen en Denemarken. Te zien is onder andere hoe Monk in 'Lulu’s Back In Town' worstelt met zijn giga pinkring en in hetzelfde nummer tijdens Rouse's solo zijn excentrieke loopjes om de vleugel doet. Naast de goede beeld- en geluidskwaliteit zou ook het uitstekend gedocumenteerde booklet een aanbeveling moeten zijn.

Klik op bovenstaande afbeelding om de clip te bekijken en te beluisteren.

Labels:

(Maarten van de Ven, 27.4.07) - [print] - [naar boven]





Topacts en veel variatie op Amersfoort Jazz Festival

Stichting Keistad Jazz presenteert het programma voor de 28ste editie van het Amersfoort Jazz Festival, van 11 tot en met 13 mei 2007. Met hoofdacts als The Jazz Orchestra Of The Concertgebouw featuring Trijntje Oosterhuis, Saskia Laroo, Boris, Hans Dulfer, Rita Reys en artist in residence Gino Vannelli, spreekt Stichting Keistad Jazz met een zekere trots van de beste programmering ooit.

Behalve de genoemde hoofdacts is met artiesten als Sanna van Vliet, Ferdinand Povel, Stefan Lievestro, Jesse van Ruller, Harmen Fraanje, Peter Beets, Dick de Graaf, Tineke Postma de fine fleur van de Nederlandse jazz vertegenwoordigd. Exotische klanken worden verwacht van acts als Tamara Maria, Trio Nuevo en Johnny Tevreden. Verder hoopt de organisatie met jazzdance en soulacts als Get The Funk, JazzJuice, DJ Briskey en DJ Kikke te voorzien in de behoefte van een jonger publiek.

Verrassende acts op het programma zijn Jette van der Meij, de bekende Amerikaanse close harmony group M-Pact, runner-up in de Nederlandse jazz Room Eleven en JazzPoetry van Stormvogels Alter Ego, met Tineke Postma en Thijs van Otterloo. Op uitnodiging van Keistad Jazz stelt Thijs Borsten een Amersfoortse all-star band samen, met onder meer Eef Albers en Leo Janssen. Voor de kinderen is er Trio Vidalita. Op zondagmiddag strijden vier jonge jazzacts om de Amersfoort Jazz Talent Award, een initiatief van Jazzpodium Amersfoort. Het festival wordt traditioneel afgesloten met een optreden van de Amersfoortse bigband On The Move, met gastsolist Jan Wessels.

Het festival vindt plaats van vrijdag 11 tot en met zondag 13 mei en is met zeven buitenpodia en jaarlijks meer dan 115.000 bezoekers het grootste gratis buitenfestival van Nederland. Vrijdagavond 11 mei opent het festival traditioneel met talloze optredens in de horecagelegenheden in de binnenstad. Op zaterdag en zondag vinden vanaf het middaguur tot laat in de avond optredens plaats door nationale en internationale topartiesten in uiteenlopende stijlen van jazz.

De website van het festival biedt een volledig programma-overzicht, informatie over de artiesten, geluidsfragmenten en festivalnieuws.

(Jacques Los, 27.4.07) - [print] - [naar boven]





Zoek de verschillen
Moore, Aichinger & Edwards, maandag 16 april, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven

Als warming-up voor dit concert beluisterde ik enkele tracks van geliefde opnamen die Jimmy Giuffre (jarig vandaag!) in 1961 maakte met Paul Bley en Steve Swallow op het ECM-dubbelalbum 'Jimmy Giuffre 3'. En ook bij doorluisteren na het concert van Michael Moore, Oskar Aichinger en John Edwards vielen er ter zake doende verschillen op.

Maar er zijn ook overeenkomsten. Zowel Guiffre als Moore beschikken over een warm en puur klarinetgeluid, met als verschil dat Moore's toon in het hoge register ietwat scherper en met meer bite klinkt dan Guiffre's. Michael Moore bespeelde vanavond klarinet en basklarinet. En natuurlijk, pianist Oskar Aichinger heeft niet Bleys reputatie, maar niettemin trakteeerde hij het aanwezige Jazzpowerpubliek op geïnspireerd, gloedvol en ideeënrijk pianospel. Hij gaf aan dit min of meer bekende repertoire een eigen gezicht. Ook bassist John Edwards deed geen enkele moeite om als Swallows alter ego te klinken. Ook hij bleef de gemoederen boeien met inventief en hartstochtelijk basspel.

Het trio speelde geheel akoestisch, hetgeen al iets speciaals heeft, omdat hierbij de juiste balans geheel in handen ligt van de musici zelf. Dat pakte vanavond zonder twijfel goed uit, ook al was een nóg iets drogere akoestiek wenselijk geweest. Enkele significante verschillen met betrekking tot de gespeelde composities van Bley's exen Carla Bley en Annette Peacock waren er ook. Op de genoemde cd speelt Guiffre het stuk 'Jezus Maria' vrijer en een octaaf lager dan Moore, waardoor het meer soul heeft. En 'Carla' wordt door Guiffre meteen als medium-tempo neergezet, terwijl Moore koos voor een langzaam balladtempo. 'Ictus' daarentegen krijgt van Moore en Aichinger een meer gedreven interpretatie, waarbij ook de impovisaties weirder en spontaner klinken als in de oerversie. 'Whirrrr', een compositie van Guiffre, klinkt wervelend en jachtig bij Guiffre, terwijl Moore cum suis opteerden voor een 'tandje-minder' uitvoering.

Maar zoals te verwachten was, viel de aanwezigen vanavond weer voldoende kwaliteit ten deel. En veel composities werden ingrijpend en eigentijds naar de hand gezet en onder handen genomen door dit trio. Naarmate dit programma verder groeit en zich in het trio 'zet', zal ongetwijfeld de homogeniteit, ruimtelijkheid alsook het groepsgeluid verder worden geoptimaliseerd. En het blijft zo dat als de naam Michael Moore op een affiche staat, men blindelings en vol vertrouwen een toegangsbewijs kan kopen en met een mooie ervaring rijker weer huiswaarts gaat.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Cees van de Ven, 26.4.07) - [print] - [naar boven]





Ned Rothenberg - 'Inner Diaspora' (Tzadik, 2007)

Ned Rothenberg (sax, klarinet) realiseert hier iets wonderlijks: muziek die buiten elk genre staat. Zijn gekende Sync Trio, met Jerome Harris op bas en gitaar, en Samir Chatterjee op tabla, wordt aangevuld met de meesterstrijkers Mark Feldman op viool en Erik Friedlander op cello. Voor de kenners van de Radical Jewish Culture Series van het Tzadik label: dit is niet de zoveelste modernisering van klezmer in een ander kleedje. Dit is muziek die op zichzelf staat en eclectisch alle muziekgenres mengt, of er eerder de essentiële uitdrukkingskracht uit puurt om er iets nieuws van te maken.

Rothenbergs Sync kwam op de vorige cd's al heel sterk voor de dag door mooie melodieën, knappe ritmes en sterke improvisatie, en dat vol levenslust en passie. Maar de toevoeging van Feldman en Friedlander is een meesterlijke zet; ze geeft de muziek een bijkomende dimensie: iets meer romantiek, iets meer klassiek, iets meer tijdloos. Rothenbergs techniek is absoluut fenomenaal, ook op de shakuhachi, de Japanse fluit, die hij in 'Minutia' als een volwaardige zenmeester boven een veellagige schuivende muzikale achtergrond verheft. 'Fuga Ladino' vermengt dan weer klassiek met klezmer en flamenco, maar op een suggestieve manier, de compositie ondersteunend (ik bedoel hiermee: dit is geen circus van kijk-eens-hoeveel-stijlen-ik-beheers, maar de invloeden zijn er in functie van de muziek).

'Krechtser Shpatsirn' brengt de totale mix, van jazzy klarinet-uithalen, walking bass, tabla met karnatisch gezang van Chatterjee, de strijkers die unisono en solo de pannen van het dak spelen in een wervelend geheel. In 'Fantazyor' laat Rothenberg zijn meesterlijke beheersing van het circulair ademhalen nog horen, iets soberder, maar emotioneel sterker en dit op een cirkelend ritme.

Deze cd scoort op alle niveaus: sterke composities, intens samenspel, emotioneel sterke improvisaties, avontuurlijk en tegelijk toegankelijk. In het laatste stuk val je van de ene mood in de andere; de strijkers brengen dramatische dreiging in volle kracht en pathos, de sax huilt op een achtergrond van tabla, een subtiel samenspel tussen pizzicato cello en bas evolueert naar een gezamenlijke improvisatie en modern klassiek. Ren naar de winkel!

Labels:

(Stef Gijssels, 26.4.07) - [print] - [naar boven]





Volkskrant presenteert Hans Dulfers 'Best of Blue Note'-box

Na het succes van de eerste Blue Note-box en de 'Ladies On Verve'-collectie (beide nog steeds verkrijgbaar), komt de Volkskrant met een derde jazzbox: 'Best Of Blue Note', met een tiental albums uit de rijke historie van dat label, alle geselecteerd door saxofonist Hans Dulfer.

Hans Dulfer is niet alleen de bekendste en hardst werkende Nederlandse jazzmuzikant, hij is ook een van de grootste muziekexperts. Het invloedrijke jazzlabel Blue Note is deel van zijn leven. Speciaal voor de Volkskrant maakte Dulfer een selectie van tien ijzersterke cd's uit de omvangrijke catalogus. Er zitten platen bij van bekende jazzmuzikanten als Cannonball Adderley en Dexter Gordon, maar ook onbekende juweeltjes waarvan Dulfer vindt dat ze bekend moeten worden. "Dit zijn platen die je een keer in je leven gehoord moet hebben. Het liefst vaker."

In de box zit een exclusief boekje met informatie over de cd's en muzikanten, toelichtingen van Dulfer, foto's uit zijn archief en bonus-interviews met Dulfer en Blue Note-technicus Rudy Van Gelder. Het is geschreven door Volkskrant-jazzjournalist Koen Schouten.

De box bestaat uit de volgende titels: Ike Quebec - 'Heavy Soul', Cannonball Adderley - 'Somethin' Else', Tina Brooks - 'True Blue', Dexter Gordon - 'Go!', Clifford Jordan & John Gilmore - 'Blowing In From Chicago', Leo Parker - 'Let Me Tell You ’Bout It', Sonny Rollins - 'Newk’s Time', Hank Mobley - 'Reach Out!', Sonny Clark - 'Cool Struttin’' en Jimmy Smith - 'House Party'. De box kost € 49,95 (exclusief € 1,50 verzendkosten) en is te bestellen via de webwinkel van de Volkskrant.

(Maarten van de Ven, 25.4.07) - [print] - [naar boven]





Classic meets jazz
Tania Kross & Randal Corsen, zondag 15 april, Porgy en Bess, Terneuzen

Het eerste deel van de concerttrilogie van pianist Randal Corsen als 'artist in residence' was op 1 oktober 2006 met zijn 'Muzik Antiyano'. Het tweede concert in februari 2007 heb ik helaas moeten missen wegens (hoe toepasselijk) vakantie op Curaçao. De trilogie werd afgesloten met een derde concert samen met Corsens goede vriendin Tania Kross (zang, mezzosopraan). Classic meets jazz.

Corsen en Kross zijn beiden geboren op Curaçao, kenden elkaar daar al, en kwamen allebei naar Nederland om te studeren. Verder hebben ze gemeen dat ze zich hard maken voor het behoud van de traditionele Antilliaanse muziek. Kross doet dat vooral vanuit een klassieke invalshoek. Corsen voegt jazzinvloeden toe aan de muziek. Hij noemt het zelf cura-jazz. En de titels en teksten zijn overwegend in hun moederstaal: het Papiaments. Ze werken op dit moment samen aan een prestigieus project dat in 2010 gereed moet zijn. Het is een opera die is geïnspireerd op het boek 'Slaaf en meester' van oud-gevolmachtigd minister van de Antillen Carel de Haseth.

Tijdens het optreden laten Kross en Corsen later horen dat ze op de goede weg zijn met hun project. De prachtige aria 'Nonze Su Kantika Di Tambú' raakt. Maar ook nummers met een ogenschijnlijke eenvoud als Emilio Prudencia's 'Nenita' over de Curaçaose Chu-chubi bekoren en boeien het publiek. Randal Corsen begint beide sets met twee solostukken. Eén van mijn favoriete nummers is de tambú 'Tanta Mery', door Corsen bewerkt tot een prachtige lyrische ballad. Het nummer met de Engelstalige titel 'When I’m With You' is opgedragen aan zijn vrouw, bekend van de Curaçaose vocale groep Grupo Serenada, en afkomstig van zijn nieuwe cd 'Armonia'. En natuurlijk is er op deze zomerse zondagmiddag in april een Antilliaanse afsluiter als toegift: een tumba, en ja, er mag gedanst worden!

Randal vond het een hele eer om 'artist in residence' te zijn en - bescheiden als hij is - hoopt hij de komende 5 of 10 jaar nog eens te worden uitgenodigd in Porgy en Bess.

Klik hier voor fotoverslag.

(Eddy Westveer, 25.4.07) - [print] - [naar boven]





Lionel Hampton - 'Just Jazz' (Codaex/Telarc, 2007)
Opname: 1991

Daar stond voor een kapitaal aan jazzgeschiedenis op het podium van de legendarische Blue Note, die drie avonden in juni 1991. Rond vibrafonist Lionel Hampton had zich zo'n beetje de overlevende fine fleur van zijn generatie verzameld: de trompettisten Clark Terry en Harry 'Sweets' Edison, de tenorsaxofonisten James Moody en Buddy Tate, trombonist Al Grey, pianist Hank Jones, bassist Milt Hinton en drummer Grady Tate.

Het resultaat was voorspelbaar: een gezellig, jamsession-achtig, soms zelfs rommelig programma van stevige muziek tussen swing en bop. De negen heren spelen elkaar vriendschappelijk de bal toe, en maken er een vrolijk feestje van, zonder al te veel hoogstandjes. Ze hebben allemaal hun beste werk al in eerdere jaren afgeleverd (Hampton zelf al in de jaren dertig), en teren hier vooral (zonder dat ik iets wil afdoen aan het belang van hun diverse rolletjes in de jazzhistorie) op routine. Alleen was het een misverstand om het zangnummertje door Grady Tate (een heftig vibrerende versie van het aloude 'Body And Soul') ook op de cd te zetten.

Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

(Anoniem, 25.4.07) - [print] - [naar boven]





Andere kijk op uitreiking VPRO/Boy Edgar Prijs
woensdag 11 april 2007, Bimhuis, Amsterdam

Zoveel mensen, zoveel meningen. Dat geldt ook met betrekking tot (jazz)muziek. Alexandra Mientjes schreef over de uitreiking van de VPRO/Boy Edgar Prijs aan Bert van den Brink dat "het publiek met dit avondvullend programma werkelijk ondergedompeld wordt in de vele verschillende stijlen die Bert van den Brink tot in de puntjes weet te beheersen en tot uiting weet te brengen". Bij Herbert Noord roept de toekenning van de prijs aan deze pianist daarentegen de vraag op "waarom een jazzprijs - die ten overvloede vernoemd is naar een jazzliefhebber/musicus - wordt toegekend aan een musicus die eigenlijk liever geen jazzmuzikant genoemd wil worden?"

De prijsuitreiking bood zijns inziens een mooie gelegenheid het jazzgehalte van de pianist te testen. Noords bevindingen daaromtrent: "Eerste constatering: Bert is inderdaad geen jazzmusicus. Geen swing, geen blues, helaas, dan ook geen jazz. Tweede constatering: Bert is een begaafd musicus die zijn muzikale zegje met verve brengt, maar er geen opwindend verhaal van maakt."

Lees zijn concertrecensie hier. En vergelijk die nog eens met de recensie van Alexandra Mientjes. Hans Sirks maakte een fotoverslag van dit concert.

(Maarten van de Ven, 24.4.07) - [print] - [naar boven]





Andrew Hill overleden

Vrijdag 20 april overleed pianist Andrew Hill. In 2004 werd bij hem longkanker geconstateerd. Hij is 75 jaar geworden.

Hill wordt op 30 juni 1931 geboren in Chicago. Als jong pianist wordt hij door Earl Hines opgemerkt. Jazzcomponist Bill Russo introduceert Hill bij componist Paul Hindemith. Vanaf 1950 tot 1952 studeert Hill bij deze moderne klassieke componist. Gedurende de vijftiger jaren speelt hij in rhythm & blues-groepen in en rondom Chicago. Eén van zijn vroegste plaatopnamen vindt plaats met bassist Malachi Favors.

In 1961 vestigt hij zich in New York. Voor het label Blue Note maakt hij plaatopnamen onder eigen naam en als sideman. Hoewel zijn albums geen grote verkoopsuccessen zijn, wordt zijn pianistisch en compositorisch talent door Blue Note-eigenaar Alfred Lion – terecht – op zijn waarde geschat; niet voor niets noemt hij hem "my last great protégé". Het gevolg is de uitgave van een tiental bijzondere albums, waaronder 'Black Fire', 'Smokestack', 'Judgement', 'Compulsion' en in het bijzonder 'Point Of Departure'. Op die platen spelen prominente musici mee als Joe Henderson, Roy Haynes, Bobby Hutcherson, Eric Dolphy, Kenny Dorham, Freddie Hubbard en John Gilmore.

Hills composities zijn origineel, hebben een enorme harmonieuze vrijheid en ritmische variëteit, zonder de bebop-roots te verloochenen. Als pianist is hij beïnvloed door Thelonious Monk. Zijn fraseringen zijn echter eleganter, melodieuzer en technischer dan die van Monk. Vooral Monks timing en spaarzame manier van spelen heeft Hill in zijn speelwijze geïncorporeerd. Zijn melodieën zijn vaak van een donkere, beklemmende schoonheid.

Als zovele musici manifesteert Hill zich als leraar. In de jaren zeventig en tachtig geeft hij les op universiteiten en high schools in Californië. Hij geeft concerten en maakt platen voor labels als Arista/Freedom en Black Saint/Soul Note. In 1989 is hij weer even terug bij Blue Note, met als resultaat de cd's 'Eternal Spirit' en 'But Not Farewell'. Midden jaren negentig keert Hill weer terug naar New York. Met trompettist Ron Horton, rietblazers Marty Ehrlich en Greg Tardy, bassist Scott Colley en drummer Billy Drummond formeert de pianist het Point Of Departure Sextet, waarmee hij op het Palmetto-label de plaat 'Dusk' maakt, door de jazzmagazines Down Beat en Jazz Times uitgeroepen tot het beste album in 2001. Daarna komen nog de albums 'A Beautiful Day' (met een big band), en een serie Blue Note-reïssues uit, waaronder 'Passing Ships' en 'Dance With Death'.

De cirkel is rond als Andrew Hill in 2005 voor de derde maal tekent voor Blue Note Records, 42 jaar na zijn debuut-lp voor datzelfde label. Zijn eerste release daar is het intrigerende en opnieuw alom gelauwerde 'Time Lines', dat hij opneemt met een nieuwe kwintet, met naast mainstay Tardy bassist John Hebert, drummer Eric McPherson en de net als Hill bij leven ietwat ondergewaarde trompettist Charles Tolliver. Het zou helaas zijn laatste plaatopname zijn. Hills laatste concert was op 29 maart jl. in de Trinity Church, Manhattan. Het kan hier bekeken worden.

Op 12 mei aaanstaande zou de pianist een eredoctoraat in muziek worden toegekend door het Berklee College of Music.

Meer weten?
  • Klik hier voor een recensie van het concert van het Andrew Hill Quintet in het Bimhuis op 19 mei 2006.
  • Klik hier voor een recensie van het concert van de Andrew Hill Big Band op North Sea Jazz 2005.
  • Klik hier voor een recensie van het concert dat Hill met saxofonist Von Freeman gaf in het Bimhuis op
        24 maart 2005.

    (Jacques Los & Maarten van de Ven, 23.4.07) - [print] - [naar boven]





    Uitreiking VPRO/Boy Edgar prijs aan Bert van den Brink
    woensdag 11 april 2007, Bimhuis, Amsterdam

    "Het publiek wordt met dit avondvullend programma werkelijk ondergedompeld in de vele verschillende stijlen die Bert van den Brink tot in de puntjes weet te beheersen en tot uiting weet te brengen. De 'onherkenbaarheid' van Bert van den Brinks stijl vormt de spil voor deze stijlenmix. Met de uitreiking van de prijs is 'het avontuur Bert van den Brink' gelukkig nog lang niet afgelopen."

    Lees     hier de volledige concertrecensie van Alexandra Mientjes en bekijk Hans Sirks' fotoverslag van dit concert.

    (Alexandra Mientjes, 23.4.07) - [print] - [naar boven]



    Jazzfeest in Dordrecht

    Jazzpodium DJS uit Dordrecht bestaat op 30 april aanstaande precies 60 jaar. Dat is een mooie mijlpaal en een goede reden voor een feestje. In het weekend van 27 tot en met 29 april wordt dit gevierd met speciale concerten van Nederlandse topformaties: op vrijdag 27 april Kaz Lux (21.00 uur) en Hans Dulfer (22.30 uur), op zaterdag 28 april Nueva Manteca (22.00 uur) en op zondag 29 april het Dick de Graaf Quartet (15.00 uur) en een Super Jam Sessie met vrienden en bekende musici van Jazzpodium DJS (19.00 uur).

    Klik     hier voor meer informatie.

    (Jacques Los, 23.4.07) - [print] - [naar boven]





    Inspirerende muzikale wereldreis
    Eric van der Westen's Quadrant Extended, maandag 9 april 2007, Bimhuis, Amsterdam

    Eric van der Westen - contrabas en basgitaar / Aron Raams - gitaar / Jeroen van Vliet - piano en keyboards / Thorston Grau - drums / Benjamin Herman - altsaxofoon / Mete Erker - tenor- en sopraansaxofoon / Angelo Verploegen - trompet en bugel / Monica Akihari en Kristina Fuchs - zang / Hans Timmermans - elektronica en computer.

    De gevarieerde programmering van het Bimhuis liet voor deze gelegenheid de ruimte aan het 11 musici tellende ensemble Quadrant Extended. De contrabas en basgitaar spelende leider Eric van der Westen is een bekende musicus in de Nederlandse jazzscene. Hij maakte jarenlang deel uit van het Paul van Kemenade Kwintet en is nu vooral actief met allerlei projecten binnen het jazz- en wereldmuziekgebeuren, zoals E-Quad en deze avond dus zijn vaste groep Quadrant, dat voor het project 'The World Over' uitgebreid werd: 'Extended' dus.

    Het matig opgekomen publiek, het Bimhuis was net half gevuld, ging er maar eens goed voor zitten, want Van der Westens composities zijn vaak behoorlijk meeslepend, met veel muzikaal vuurwerk. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Charles Mingus een van zijn belangrijkste inspiratoren is geweest.

    Twee en een half jaar heeft de bassist gewerkt aan de totstandkoming van zijn tweedelige suite, dat speciaal door Eric voor deze bezetting werd geschreven en ook als cd-presentatie (dubbelalbum) werd aangekondigd. Dit album werd eerder dit jaar opgenomen in de Tafelberg Studio te Tilburg. Speciaal voor deze uitvoering werd de groep uitgebreid met twee zangeressen, een van origine bluesgitarist, drie uitmuntende jazzblazers en een specialist uit de computergestuurde muziek.

    'The World Over' bestaat zoals gezegd uit twee gedeelten: het eerste deel uit 11 stukken en het tweede uit 6 stukken. Er werd afwisselend ingetogen en uitbundig gemusiceerd en de toehoorders werden regelmatig overspoeld met oorverdovend geluid. De versterking van het drumstel van Thorston Grau bleek volkomen overbodig en kwam zelfs hinderlijk en verstorend over. Jammer, want hierdoor werden de andere musici regelmatig volkomen weggedrukt. Gelukkig is op het dubbelalbum hiervan geen sprake. Beide zangeressen gaven een bijzondere touch aan het geheel. Hans Timmermans, de 'computermusicus', voegde maar weinig toe. Sterker nog: hij leidde met zijn elektronische trucs regelmatig de aandacht af.

    'The World Over' is een jazz-geörienteerd stuk, met prachtige solistische passages, waarin vooral de blazers konden excelleren en waarbij het groepsgeluid regelmatig fraai tot zijn recht kwam. De suite is knap qua opbouw en contrastvorming, doordat er invloeden uit wereldmuziek in verwerkt zijn, vandaar ook de toepasselijke titel. Alle complimenten voor dit zeer geslaagde project van Eric van der Westen, die zichzelf - enkele kleine aanwijzingen daargelaten - op het podium verrassend bescheiden opstelde.

    Klik hier voor Hans Speekenbrinks fotoverslag van dit concert.

    (Rolf Polak, 22.4.07) - [print] - [naar boven]





    John Lindberg - 'Ruminations Upon Ives And Gottschalk' (Between The Lines, 2003)

    In mijn zoektocht naar schoonheid die door de mazen van het recensenten-netwerk valt, ben ik ook op deze parel gestoten. John Lindberg is een fenomenaal bassist, met een zeer brede bagage, gaande van klassiek over jazz tot avant-garde. Deze cd is een hommage aan twee modern klassieke Amerikaanse componisten: Charles Ives en Louis Moreau Gottschalk. Maar deze muziek is verre van klassiek, wel moderne jazz: ritmisch, melodisch en avontuurlijk. Lindberg gebruikt alle invloeden, en bij momenten is dit wereldmuziek, met Arabische invloeden, Aziatische invloeden.

    De bezetting is beperkt: Susie Ibarra op percussie, Steve Gorn op clarinet, sax en bansuri, Baikida Carroll op trompet, en Lindberg zelf op bas. Vaak zijn slechts enkele van deze vier muzikanten samen aan het werk, wat het geheel een zeer ruimtelijk effect geeft, maar toch ook één van nabijheid. Deze muziek is bij momenten spiritueel, bij momenten geestig, met strakke composities, contrapunt, ritmeveranderingen, en met ruimte voor improvisatie. Een album om veel te beluisteren en om telkens nieuwe dingen in te ontdekken. Mooi. Prachtig.

    (Stef Gijssels, 22.4.07) - [print] - [naar boven]





    Gé Bijvoet Quartet: een weldaad aan klankkleur
    vrijdag 13 april, Jazz at the Crow, Kraaij & Balder, Eindhoven

    Het was een muzikaal treffen van goede vrienden, en dat was te horen ook. Erwin Vann (tenorsax), Gé Bijvoet (piano), Eric van der Westen (bas) en Joshua Samson (percussie en Hang). In het openingsnummer 'Padonna' werd meteen duidelijk hoe heterogeen zij in het recente verleden muzikaal met elkaar musiceerden. Het gespeelde repertoire was behoudens enkele organisch geïntegreerde standards, zoals het bloedmooie 'Danny Boy', van Bijvoet. Hij heeft het patent op veelzeggende composities en slaagde erin deze verbaal en muzikaal helder over het voetlicht te brengen. Zijn pianistiek is fijnzinnig, zijn toucher voorbeeldig, zijn dynamiek imponerend. Ook weet hij met zijn spel ruimte en doorzicht te houden. "De vleugel in Kraaij & Balder klonk zelden zo mooi", vertrouwde een van de aanwezigen mij na afloop toe.

    Er werden vanavond onder andere stukken uitgevoerd van zijn in 1999 opgenomen cd 'Dutz' (Challenge Records), waarop ook Vann en Van der Westen te horen zijn. Het aandeel van Erwin Vann in dit concert was in kwantitatieve zin wat mager, maar dat werd in kwalitatieve zin ruimschoots gecompenseerd. Deze veelzijdige Belgische muzikant besteedt ruim de helft van zijn tijd aan compositieopdrachten van uiteenlopende aard. Hij schrijft muziek voor films, dansvoorstellingen en big bands, en speelt met verve in gelegenheidsformaties als deze. Hij weet je door zijn sublieme toon en creatieve spel meteen te raken. Het is maar te hopen dat hij weer vaker op de podia te horen zal zijn.

    Hetzelfde geldt voor Eric van der Westen, die onlangs zijn nieuwe dubbel-cd 'The World Over' (EWM Music) van zijn Quadrant Extended uitbracht. Hij heeft het vermogen om omvangrijke composities te schrijven, die hun uitwerking niet missen. Zijn spel en inbreng vanavond was weer vertrouwd zoals altijd. En dan was er nog dat merkwaardige instrument van Zwitserse makelij: de     Hang, een steeldrum in de vorm van een vliegende schotel, waarop Joshua Samson uitstekend uit de voeten kon en waarmee hij mooie kleuringen inbracht, zoals in 'Myosotis'. Samson neemt in het landschap van percussionisten een bijzondere plaats in, mede door het vermogen om met een minimum aan middelen toch maximaal te renderen. Wat hem verbijzonderd is ook zijn tailor-made selectie van percussieattributen, passend bij de formatie waarmee hij optreedt. Hij plaatste mooie onderhoudende accenten en zijn spel stond volledig in dienst van melodie, kleuring en interactie met zijn medemuzikanten.

    Veel van de gespeelde composities waren medium-tempo stukken of ballads, waarin de beeldende, verhalende en melodieuze kwaliteiten uitstekend tot hun recht kwamen, zoals Bijvoets nieuwe compositie 'Morning Drive' overtuigend aantoonde.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    (Cees van de Ven, 21.4.07) - [print] - [naar boven]





    Vrije Geluiden brengt special Eric Vloeimans

    De hele uitzending van het VPRO-programma Vrije Geluiden is morgen gewijd aan trompettist Eric Vloeimans. Hij vertelt over zijn muziek en treedt op met zijn groepen Fugimundi, Gatecrash en zijn duo met pianist Ramón Valle.

    Vloeimans is een jazzwereldburger met communicatieve souplesse en een lyrische soundplayer. Hij is een internationaal zeer erkend trompettist. Hij wil niet verleiden met knallende virtuositeit, maar veeleer met muzikale verhalen. Hij speelt karaktervol en intiem, met veel lucht en fluisterend.

    De uitzending is morgenochtend (22 april) om 10.35 uur op Nederland 1 en zal op zaterdag 28 april om 09.05 uur herhaald worden, ook op Nederland 1.

    Meer zien?
  • Het cultureel magazine Moois (TV Rijnmond) had in december 2006 een interview met Vloeimans naar
        aanleiding van het winnen van de Elly Ameling Muziekprijs 2006. Bekijk het hier: deel 1 en deel 2.

    (Jacques Los, 21.4.07) - [print] - [naar boven]





    Siteseeing #15
    Jazzecho

    Jazzecho is een Duits online-magazine. De belangrijkste menupagina's zijn: 'News', 'Rezensionen', 'Künstler', 'Labels' (Verve, ECM, Impulse, Fantasy, Marsalis Music, Prestige, Riverside) en 'Archiv', in het bijzonder de subpagina 'Rezensionen'.

    Enkele recent besproken cd's op de menupagina 'Rezensionen' zijn 'Red Earth' van Dee Dee Bridgewater, 'Amanecer' van Joey Calderazzo en 'The Third Quartet' van John Abercrombie. Vergeet niet 'Details ansehen' aan te klikken. Er verschijnt dan een uitgebreid artikel en van elk nummer van de cd een geluidsfragment van anderhalve minuut.

    Uitgebreide informatie is ook te vinden over musici bij 'Künstler', hoewel het aantal musici beperkt is. Bij 'Künstler' (onder anderen Stan Getz, Charlie Haden, Charles Lloyd, Nils Petter Molvaer, Sonny Rollins en John Scofield) zijn de onderdelen: biografie, discografie (met ook hier weer al die luisterfragmenten), recensies, winkel en foto's.

    Op de pagina 'Labels' wordt in het kort de geschiedenis vermeld. Onderaan is een doorklik naar de sites van de betreffende labels. Onder 'Archiv' is de subpagina 'Rezensionen', waarop alle recensies zijn te vinden vanaf januari 2002 tot nu. En als je echt nog meer wilt weten, open dan de menupagina 'Lexikon', klik bijvoorbeeld op de I en lees wat 'Instant composing' is.

    (Jacques Los, 21.4.07) - [print] - [naar boven]





    Verjaardagsactiviteiten rond Han Bennink

    Han Bennink werd afgelopen dinsdag 65 jaar. Ter gelegenheid daarvan verblijdde de kunstbijlage van de Volkskrant ons twee dagen later met een blindfold test met deze even excentrieke als geniale slagwerker, waarin hem een aantal muziekfragmenten met grote jazzdrummers werden voorgelegd. Openhartig en spontaan reageert hij op onder anderen Elvin Jones, Art Blakey, Max Roach, Buddy Rich en Sonny Greer. Beluister de fragmenten en lees hier wat Bennink erover te zeggen heeft.

    Zaterdag speelt de drummer ter gelegenheid van zijn 65ste verjaardag in een uitverkocht Bimhuis. Met onder meer optredens van het ICP Orkest, Evan Parker en Peter Brötzman. Goed nieuws voor de thuisblijvers is dat de VPRO-radio het concert vanaf 21.00 uur integraal uitzendt op Radio 6. Aansluitend een uur lang bijzondere muziek, uitgezocht door Han Bennink zelf. Vanmiddag was de drummer overigens te gast bij het lunchpauzeprogramma Cantina. Ook die uitzending is terug te horen en wel hier.

    Meer zien?
  • Kijk hier naar een documentaire over Han Bennink uit 1968.

    (Maarten van de Ven, 20.4.07) - [print] - [naar boven]





    Als een lange mantra
    Franz von Chossy Trio & Harmen Fraanje Kwartet, dinsdag 20 maart 2007, Mahlerei, Mahler, Arnhem

    In het kader van de Young VIPS-tournee kwam Stichting Jazz in Arnhem ditmaal met een dubbelconcert in Mahler, het café-restaurant van Musis Sacrum in Arnhem. Het Franz von Chossy Trio, winnaar van de Dutch Jazz Competition, opende de avond met een prima concert, waarbij een extra vermelding voor het drumwerk van de jonge Flin van Hemmen op zijn plaats is. Hij speelt zeer volwassen, subtiel waar nodig en hij voelt goed aan op welke momenten wat extra power vereist is. De concentratie en toewijding waarmee Von Chossy piano speelt, doet af en toe sterk denken aan zijn Noorse collega Tord Gustavsen; diep voorovergebogen over de toetsen lijkt hij af en toe zó in de vleugel te willen kruipen. Melodisch sterke composities ook.

    Pianist Harmen Fraanje toverde de tweede set met zijn kwartet om in een langgerekte collectieve improvisatie, die van het begin tot het eind wist te boeien. En het gekke was dat je als luisteraar helemaal niet de indruk had dat niets vooraf was uitgeschreven.

    Het kwartet werd voortgestuwd door twee uitmuntende Franse musici: bassist Brice Soniano en drummer Toma Gouband, waarmee Harmen overigens ook samenspeelt in Par 4 Chemins. Beiden gingen volledig op in hun spel. Soniano, een charismatische persoonlijkheid, ondersteunde zijn warmbloedige baslijnen met hoge keelklanken, iets wat bij hem zowat tweede natuur lijkt. Goubands zeer geconcentreerde manier van spelen verslapte geen moment. Een boven zijn atypische drumstel hangende bamboestok diende als ophangrek voor diverse belletjes. Elk tikje dat hij daartegen gaf, was doorspekt met betekenis, alsof het alleen op die momenten had gekund. Gouband is bovendien een echte sound drummer. Met zijn handen spelend waar nodig, zocht hij soms welbewust de subtiliteiten en nuances op.

    Rietblazer Michael Moore lardeerde het concert met kwikzilvere, speelse interpuncties, altijd even fraai van toon. Fraanje is in zulke settings volledig in zijn element. Zijn intimistische spel zuigt de aandacht op en voert de gedachten mee naar onvermoede horizonten. Zijn toucher is soms fluweelzacht mooi. De muzikanten voelden elkaar en de flow van het gespeelde dan ook perfect aan en musiceerden daar ook naar. Het komt niet vaak voor dat je na een stuk van zowat 40 minuten eigenlijk nóg niet genoeg hebt gehad. Deze avond had ik dat gevoel dus wel.

    Meer horen?
  • Op de website van Par 4 Chemins kun je alvast luisteren naar het komende album '1RDR', dat pas in
        september uitkomt en waarop ook de geniale fluitist Magic Malik meespeelt.

    • (Maarten van de Ven, 20.4.07) - [print] - [naar boven]





    Jazzmania - 'Live in het Bimhuis' (Data Images, 2006) 2 DVD
    Opname: 27 oktober 2004

    Onthoud die naam: Doris van Regteren Altena. Over een paar jaar is dit drummende meisje dé sensatie van jazzland Nederland. Ze is een pupil van Peter Guidi, jazzdocent aan de Amsterdamse Muziekschool, en als zodanig aanvoerder van een hele serie bands, steeds wisselend in bezetting, propvol met aankomend jazztalent. De bekendste is de Bigband Jazzmania, het uithangbord van de opleiding, die al op tal van concoursen en festivals te horen was, meestal de finale bereikte en die vaak ook won. Het Jazzmania-project is (na enkele cd's) nu ook op dvd te bewonderen.

    Live in het Bimhuis (het oude Bimhuis aan de Oudeschans), een feestconcert ter gelegenheid van het 15-jarig bestaan. Eregasten: veteraan-trompettist Benny Bailey, trompettist Loet van der Lee, tenorsaxofonist Joris Roelofs en altsaxofonist Ben van Gelder (15 jaar oud). Een feest zonder weerga, waarbij het zoekraken van wat nootjes hier en daar meer dan goedgemaakt wordt door de meeslepende aanblik van die jonge muzikanten, de onnadrukkelijk stimulerende aanwezigheid van bandleider Guidi (niet vóór maar tússen het orkest), en het vertederende duet van Bailey en Van Gelder in 'Groovin’ High'. Enig om te zien.

    Haast nóg leuker is de meegeleverde tweede dvd met de documentaire 'Serious Fun' van Jellie Dekker (NPS) over Peter Guidi en zijn niet aflatende motivatie. We zien Guidi (zoon van Italiaanse ouders, geboren in Schotland, autodidact op saxofoon en fluit) bezig met jazzworkshops in allerlei muziekschoolverbanden, in gesprek met jonge en piepjonge pupillen, vertellend over zijn muzikantenleven en het plezier dat hij in jazz heeft ("Playing jazz is fun, but it's serious fun"). Fascinerend en overtuigend, en je raakt onder de indruk van de gedrevenheid die hij overdraagt op zijn leerlingen, in repetities en in optredens. Schitterend om te zien, die drummende Doris (daar is ze!), en al die toetsenistjes en blazertjes. Soms is de trombone groter dan de bespeler.

    Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

    (Anoniem, 20.4.07) - [print] - [naar boven]





    Laagdrempelig en sympathiek paasfestival brengt kwaliteit
    East of Eastern: masterclass Martijn van Iterson, Benjamin Herman Quartet & Duo Martijn van Iterson-Stefan Lievestro, maandag 9 april 2007, Nijmegen

    Voor de vierde maal vond in Nijmegen op tweede paasdag het festival 'East of Eastern' plaats. Ook dit jaar bood het festival veel lokaal en nationaal talent, op meer dan 15 locaties in Nijmegen-Oost. Laagdrempeligheid en kwaliteit zijn twee kenmerken van het festival.

    Ook deze editie biedt een aantrekkelijk programma, te beginnen met een uitstekende masterclass gitaar van Martijn van Iterson in café Trianon. Ondanks het vroege tijdstip is de zaal goed gevuld met voornamelijk gitaristen, die hopen zelf te mogen spelen. De publieksparticipatie blijft beperkt tot het stellen van vragen aan Van Iterson, die begint met het spelen van de standard 'Round Midnight' van Thelonious Monk. Op de uitvoering is niets af te dingen: die is perfect. Het geluid van zijn gitaar is vrij kaal en droog. Van Iterson vertelt dat hij niet meer serieus studeert op zijn gitaar, maar voortbouwt op kennis van toonsoorten en –ladders, die hij heeft opgebouwd tijdens een eenzame schoolvakantie. Als hij wordt gevraagd die kennis toe te passen op een willekeurige standard, volgt een imposante demonstratie van zijn kunsten; hij laat stapsgewijs zien welke keuzes hij maakt bij het spelen van de akkoorden, melodielijn en het improviseren over beide.

    Hoewel het lijkt of hij ter plekke verzint wat hij speelt, beklemtoont hij dat je al deze theoretische kennis moet hebben opgedaan en bijna automatisch toe kunt passen wanneer je jezelf begeleidt zoals hij doet. Die stelling maakt indruk bij het publiek. Verder benadrukt hij de voordelen van het spelen op een instrument dat je technisch niet beheerst: "Je wordt zo teruggeworpen op je gehoor, aangezien je techniek het laat afweten", stelt hij. Nieuwe auditieve vondsten, zoals uitgebreide pianoakkoorden worden door hem vervolgens weer vertaald naar de gitaar. Door veel te spelen met goede drummers en te letten op hun kunsten heeft hij een zeer ontwikkeld gevoel voor ritme opgebouwd, dat hem van pas komt bij het spelen van solo's. Na het beantwoorden van een reeks vragen volgen er nog paar stukken en is deze informatieve masterclass voorbij.

    Een eindje verderop, in de aula van het Canisius College, vindt later die middag een optreden plaats van het Benjamin Herman Quartet. Strak in het pak brengt de band een fantastische, groovende en energieke set waarvan het enthousiasme al snel overspringt op de volle aula. Met name drummer Joost Kroon speelt geweldig: hij is een verrassende vervanger van Han Bennink, die te horen is op de cd 'The Itch'. Het merendeel van het gespeelde materiaal is afkomstig van die cd, maar vandaag klinkt het materiaal een stuk sneller en uitbundiger. Herman zelf heeft het erg naar zijn zin: hij zingt, lacht en danst met de muziek mee, maar houdt tegelijkertijd de regie en het tempo er flink in door anderen niet te lang te laten soleren. Naast punky uitbarstingen (Goudsmit is hier even gretig als altijd) is er ruimte voor wat lucht, zoals in 'Would I Love You, Love You, Love You' van Doris Day. Al met al een zeer geslaagd optreden.

    In de Lutherse Kerk spelen bassist Stefan Lievestro en Martijn van Iterson een set in duovorm. Hoewel ze elkaar al twintig jaar kennen, hebben ze weinig samengespeeld. Het is er niet aan af te zien en te horen; zo ongelooflijk goed en ontspannen wordt er samengespeeld. Lievestro, een ontzettend ritmische bassist, is een goede match voor Van Iterson, die met minder noten toekan maar blijft verbazen met zijn techniek. Met name de duizelingwekkende unisono gespeelde melodieën van 'Donna Lee' (een stuk van Charlie Parker) maken indruk. Na een uur is het mooi geweest en begint het bij mij te duizelen. Jazz dien je met mate te consumeren. Al met al heb ik toch een mooie indruk van een zeer sympathiek festival, dat hopelijk nog een lang leven beschoren is.

    (Eric van Rees, 19.4.07) - [print] - [naar boven]





    Vliegende start 'Duketown' met Scofield

    Het Bossche festival Jazz in Duketown brengt in het pinksterweekeinde van 25, 26, 27 en 28 mei een breed programma, waarbij opnieuw ingezet wordt op een breed en sfeervol programma. Absolute topper dit jaar is gitarist John Scofield, die samen met het Metropole Orkest op zaterdagmiddag om 16 uur tekent voor de officiële opening.

    Een vliegende start, erkent programmeur Piet van Engelen meteen. "Scofield is een weekeinde in Nederland en speelt alleen nog in Enschede. Dus we zijn heel blij dat we hem hebben." Na zo'n knallende opening leg je de lat voor jezelf als festival-organisatie wel meteen hoog. Van Engelen is er zeker van dat de in Den Bosch geboren trompetist Eric Vloeimans met zijn nieuwe band Gatecrash een prima voortzetting van de avond is. "Vloeimans slaat een heel nieuwe weg in, met veel groovy en funky muziek. Afgewisseld met het project KeyJay®LAB van Hammond-organist Carlo de Wijs moet dat een swingende avond worden. Waarbij ik hoop dat het uiteindelijk tot een session van beide bands komt."

    Wouter Hamel, winnaar van het Dutch Jazz Vocalisten Concours 2006, is zo'n andere naam waar Van Engelen veel van verwacht. "Hij speelt op maandagmiddag met zijn eigen band en brengt een project met het Conservatorium Arnhem rond de muziek van Minnie Riperton." Een verrassing die Van Engelen zijn publiek voorschotelt, is de Deense muzikant Thorbjørn Risager die zaterdagavond op de Markt aanstekelijke jumpjazz brengt. "Dansbare gleufhoeden-jazz zoals we vorig jaar Jzzzzzp en Blue Moon Special hadden."

    Van Engelen houdt voor de Parade vast aan het concept om overdag familieconcerten te brengen en 's avonds meer een programma voor een jonger publiek. Zo staan daar zondagavond Jazz Invaders/Social Beats. De fijnproevers kunnen opnieuw terecht in De Toonzaal, waar Jeroen Doomernik een programma samengesteld heeft met onder meer: Lars Dietrich, New Niks, EM, Talking Cows, Natalio Sued Quartet en Azul (Carlos Bica, Jim Black en Frank Möbus).

    In de jaarlijks terugkerende reeks 'Intimate Moments' is dit jaar de Bossche drummer Pieter Bast de centrale muzikant. "Een gevoelige alerte drummer, maar nooit echt op de voorgrond. Hij krijgt de kans om veel muzikale kanten van zichzelf te laten zien."

    Het plein voor het Noordbrabants Museum biedt dit jaar plaats aan Steam Team, het Jack van Poll Trio, het Johan Clement Trio en de Three Tenors of Swing. In De Verkadefabriek staat het Brabants Jazz Orkest en Paul van Kemenade met hun Freedom-project.

    Dit artikel verscheen eerder in het Brabants Dagblad.

    (Theo van de Zande, 19.4.07) - [print] - [naar boven]





    De teloorgang van de Nederlandse jazzpodia

    Tot 1960 was jazz als concertmuziek in Nederland zeer populair; het was in talloze etablissementen en jazzclubs te beluisteren, niet in de laatste plaats door de populariteit van Nederlandse jazzformaties en -zangeressen. Maar onder druk van de opkomende rock 'n' roll kwam daar vanaf de jaren zestig de klad in. Een subsidieregeling van het Rijk - het Podiumplan - behoedde de jazzclubs begin jaren zeventig van het uitsterven. Maar de nadruk op marktgericht functioneren, gekoppeld aan bezuinigingen in de cultuursector en de onstuitbare vermaaksindustrie, leiden tot onzekere tijden voor de vaderlandse jazzpodia.

    Jacques Los belicht deze ontwikkelingen in een uitgebreid artikel. Lees het     hier.

    (Maarten van de Ven, 18.4.07) - [print] - [naar boven]





    Nieuw trio, vertrouwd gezicht
    Kenny Werner Trio, zaterdag 7 april 2007, Porgy en Bess, Terneuzen

    Het schema voor drie dagen: donderdagavond met Toots Thielemans in Terneuzen, vrijdag met zijn trio in Le New Morning in Parijs (Bose Blue Note Records Festival), zaterdagmiddag Masterclass in Porgy en Bess, zaterdagavond met trio in Porgy en Bess en zondag via Brussel weer naar New York. Het is me niet eerder overkomen om in één week Kenny Werner twee keer te zien en horen spelen. Maar het genoegen is helemaal aan mijn kant. Helaas heb ik zijn openbare masterclass niet mee kunnen maken. Die masterclass is eigenlijk meer een algemene levensles, gebaseerd op zijn filosofische lesmethode 'Living Effortless Mastery' en toepasbaar voor vele disciplines. Laat angsten en doelstellingen los en verlies je in je instrument, dat is zo'n beetje het uitgangspunt.

    Kenny Werner heeft al meer fameuze trio's gehad; onder anderen met Marc Johnson en Joey Baron, en meer recentelijk met Johannes Weidenmüller en Ari Hoenig. Nu speelt hij met een nieuw trio met de 36-jarige Oostenrijkse Hans Glawischnig op bas. Deze speelt ook mee op zijn nieuwe cd 'Lawn Chair Society' (Blue Note). De nieuwe drummer van het trio is Dan Weiss, die onlangs met Hoenig een cd opnam. Hij musiceert met een enorme beheersing en dynamiek op de drums, en zwerft samen met Werner rond in de composities. Zo bespeelt hij tijdens het prachtig uitgevoerde Horace Silver-stuk 'Peace' de cymbals op vreedzame wijze met messen.

    Het trio opent de eerste set met 'If I Should Lose You' (...the stars would fall from the skies) met zonder twijfel Kenny's vorig jaar overleden dochter Katheryn in gedachten. Gedurende het boeiende concert merk je dat de muzikanten vrij en los rondbewegen in de composities, alsof ze al jaren samenspelen. De pianist sluit de laatste set af met zijn lyrische, Ahmad Jahmal-achtige compositie 'Luv'.

    Klik     hier voor een fotoverslag.

    (Eddy Westveer, 17.4.07) - [print] - [naar boven]





    Frode Gjerstad - 'Mothers & Fathers' (Circulasione Totale, 2006)

    Frode Gjerstad is zonder enige twijfel de belangrijkste Noorse freejazz-muzikant. Hij is geen geweldenaar als Brötzmann, met wie hij regelmatig speelt, maar eerder iemand die het moet hebben van klanknuances, het zoeken van toonveranderingen, op een meer intieme manier, wat vaak leidt tot een pointillistisch vullen van de ruimte. Hij komt dan ook het best tot zijn recht in kleinere bezetting, in trio- of duo-formaat. En ondanks die kleine bezetting en de beperkte herkenbaarheid van melodie of ritme, zijn de meeste van zijn albums een uitermate boeiende luisterervaring.

    Deze 'Mothers & Fathers' is niet anders. Ondanks zijn vele cd's met Amerikaanse begeleiding (William Parker, Hamid Drake, Bobby Bradford, Wilber Morris, Sabir Mateen, Pheeroan akLaff, Rachid Bakr) en Britse (John Stevens) heeft hij toch een aantal cd's met Noorse compagnons gemaakt, maar die zijn iets moeilijker te vinden. Dit is zijn vierde met Øyvind Storesund op bas en Paal Nilssen-Love op drums. Ondanks het vrije spel slaagt het trio erin om een sterke eenheid, focus en logica in het geheel te houden, met veel variatie, tempowisselingen en gedrevenheid. Knap. Kortom, een aanrader.

    (Stef Gijssels, 17.4.07) - [print] - [naar boven]





    The Jazztube
    'The Photography Of Francis Wolff'

    Op 26 mei 2007 heeft de Morrison Hotel Gallery in de Californische badplaats La Jolla de wereldpremière van een expositie rond het werk van de legendarische jazzfotograaf Francis Wolff. In 1941 kwam Wolff als 'business manager' bij het roemruchte platenlabel Blue Note. Sindsdien fotografeerde hij tijdens de oefensessies van de jazzmuzikanten, die Blue Note-oprichter en producer Alfred Lion inboekte voordat ze de studio ingingen. Het camerawerk van Wolff leverde vele bijzondere beelden op. Zijn foto's werden vaak gebruikt voor de platenhoezen van Blue Note, waarmee designer Reid Miles het label zo herkenbaar op de kaart wist te zetten. Wolffs overwegend in zwart-wit geschoten foto's waren rauw en lieten vaak zwetende, peinzende en hardwerkende muzikanten zien.

    In de negende aflevering van The Jazztube vertelt Michael Cuscuna, drijvende kracht achter het smaakvolle reissue-label Mosaic Records en producer bij Blue Note, over de fotografie van Francis Wolff en en passant natuurlijk ook over dat fameuze jazzlabel waar hij voor werkte.

    Klik op bovenstaande afbeelding om de clip te bekijken en te beluisteren.

    Labels:

    (Maarten van de Ven, 17.4.07) - [print] - [naar boven]





    Column Herbert Noord
    GéVéDé

    "Overdag moet je zeker niet afstemmen op Arrow Jazz, want wat bij die radio onder de noemer jazz wordt gebracht brengt mij niet in een opperbeste stemming. Zeurzangers en zeurzangeressen voeren absoluut de boventoon, Nora Jones en consorten. Dat werk."

    Herbert Noord over een beschamend staaltje van verkrachting van een Billie Holiday-song. Klik op bovenstaande button om de complete column te lezen.

    (Maarten van de Ven, 16.4.07) - [print] - [naar boven]





    Toots is back in town!
    Openingsavond jubileummaand Porgy en Bess, met onder anderen Toots Thielemans, Kenny Werner, Jazz Orchestra Of The Concertgebouw met gastsolist Greetje Kauffeld, Bart Chabot & Jules Deelder, donderdag 5 april 2007, Scheldetheater, Terneuzen

    Met een speciaal programma werd in het Scheldetheater in Terneuzen het startschot gegeven van de jubileummaand ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van jazzclub Porgy en Bess. Na een stijlvolle opening was alle aandacht gevestigd op één van de allergrootsten in de jazzmuziek: Toots Thielemans. Het was voor Toots het eerste concert in Nederland nadat hij het op doktersadvies een poosje rustiger aan moest doen. Eind april hoopt Thielemans zijn 85ste verjaardag te vieren. Nadat hij samen met zijn lievelingspianist Kenny Werner is opgekomen, neemt hij plaats op de vertrouwde barkruk. Hij oogt brozer en enigszins vermagerd. Het bespelen van zijn mondharmonica gebeurt echter met een natural flow en heeft niet aan power en zeggingskracht ingeboet.

    De dag begint voor Toots met links van hem zijn 'lady' en aan de rechterkant zijn telefoon, I-Pod en mondharmonica, zo vertrouwt hij het publiek toe. Om half acht zijn yoghurt en zeven minuten later begint hij te oefenen op zijn instrument. Met Kenny Werner speelt hij al meer dan tien jaar regelmatig samen. Ook vanavond klikt de samenwerking. Er zijn veel magische 'genietmomenten' te vinden. Werner, die beurtelings op piano en op keyboard (met veel strijkers) speelt, brengt samen met Toots nummers van hun cd ten gehore, met onder meer een Sinatra-medley en een medley van Michel Legrand. Ook het Chaplin-nummer 'Smile' ontbreekt niet. Het prachtige concert wordt afgesloten met de klassieker 'What A Wonderful World'. Daags na het concert werd mij bevestigd dat Toots zijn zelfvertrouwen nu helemaal teruggevonden heeft en dat er volgende grotere concerten worden gepland (North Sea Jazz Festival en Jazz Middelheim). Toots is back in town!

    De feestelijke avond wordt na een literair intermezzo van Jules Deelder en Bart Chabot vervolgd door het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw. Het orkest brengt met Greetje Kauffeld - die in januari van dit jaar haar 50-jarig artiestenjubileum vierde - een aantal standards ten gehore. Aansluitend wordt postuum een ode gebracht aan de oprichter van Porgy en Bess. Maikel Harte en Laurens Joensen brengen de meezinger 'Be The Neehur!' en dwingen de zaal tot meezingen. En daarna kan het feest echt beginnen. Ger 'Sax' van Voorden speelt op de afterparty en Jules Deelder draait uit zijn platencollectie tot in de late uurtjes.

    Klik     hier voor een fotoverslag van deze muzikale avond.

    (Eddy Westveer, 16.4.07) - [print] - [naar boven]





    Eerste Nederlandse blogradio gelanceerd: Radio 6

    Eén van de komende weken treedt de publieke omroep officieel naar buiten met Radio 6 en Radio6.nl. Radio 6 is de opvolger van de restanten van de Concertzender, aangevuld met cultuurprogramma's van onder meer Radio 747 AM. De Radio 6-club is samengesteld uit mensen van de omroepen VPRO, NPS en KRO, aangevuld met enkele freelance-programmamakers en -producenten.

    In de optiek van 'Hilversum' zijn nieuwe radiowebsites niet langer de traditioneel ondersteunende sites die programma-informatie bieden en de livestream van de uitzending. De opzet van de nieuwe Radio 6 is juist gestart met het web; van daaruit is het concept voor de radiozender vormgegeven. Het uitgangspunt is dat het publiek centraal staat. De invloed van het publiek op de inhoud van het programma is uiteindelijk bepalend voor een groot deel de productie van de radiozender en alles wat daaromheen online wordt aangeboden op     radio6.nl.

    Eén van de weblogs die is gelinkt aan de Radio 6-website is 'Shouting Jazz', waarop Volkskrant-medewerker Koen Schouten wekelijks bericht over nieuwe en oude jazz, met nieuwe nummers, teksten, filmpjes en foto's. De nieuwste muziek is hier te horen, maar ook onvergetelijk lekker oud materiaal. Daar worden door Schouten verbanden tussen gelegd. Er zal ook regelmatig worden verwezen naar actuele gebeurtenissen, zoals concerten. De eerste aflevering behandelt de sterk jazzgetinte muziek in de films van regisseur David Lynch.

    Lees hier het artikel 'Radio 6 eerste Nederlandse blogradio' op Planet Internet.

    (Maarten van de Ven, 15.4.07) - [print] - [naar boven]





    Louis van Dijk & Cees Hamelink - 'September' (Dusky Records, 2007)
    Opname: 2006

    Ergens tussen bandoneon, accordeon en mondharmonica in: dat is het geluid van de vibrandoneon. Een curieus klavierinstrument, op dit album bespeeld door Cees Hamelink, ooit (in jaren vijftig) bekend geworden als jazzbassist. Hij speelde toen met onder anderen Louis van Dijk, en nu, vijftig jaar na dato, hebben de twee elkaar opnieuw gevonden. Van Dijk speelt nog steeds piano, Hamelink brengt de vibrandoneon mee, Reyer Zwart vult het duo aan op contrabas, en daaromheen wordt een gevoelige laag gelegd met violen, altviool en cello (in arrangementen van Zwart).

    Op het programma al even gevoelige standards als When I Fall In Love', 'Body And Soul', 'But Beautiful', 'Autumn In New York', dat werk, met als opmerkelijke uitschieter 'Ruby My Dear' van Thelonious Monk – maar dat klinkt al net zo ingezeept als de rest. Openhaardmuziek, het kabbelt onschadelijk uit de speakers. Hamelink, Van Dijk met strings: het riekt vooral naar Toots Thielemans meets Mantovani, het mist elke urgentie. Prachtige opname, daar niet van.

    Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

    (Anoniem, 15.4.07) - [print] - [naar boven]





    North Sea Jazz in zee met Jazzism

    North Sea Jazz gaat in zee met Jazzism. De organisatie smelt zijn jaarlijkse festivalboek (Who's Who) met het volledige programma samen met muziekglossy Jazzism en gaat daarmee de winkels in. Daarmee co-presenteert North Sea Jazz Festival meteen het grootste muziekblad dat momenteel in ons land op de markt is. De organisatie heeft hiervoor een exclusief contract gesloten met BCM, uitgever van Jazzism. Het één keer per jaar verschijnende 'North Sea Jazzism' zal vier weken voorafgaand aan het festival in de winkels liggen.

    Het North Sea Jazz Festival wordt dit jaar gehouden op 13, 14 en 15 juli. Het speciale bookazine krijgt een omvang van 250 pagina's. Het verschijnt in een oplage van 45.000 exemplaren. North Sea Jazz gaat het vuistdikke bookazine ook verkopen op het driedaagse festival in het Rotterdamse Ahoy, dat jaarlijks circa 70.000 bezoekers trekt. In losse verkoop verschijnt het met cd voor 7,50 euro. Directeur Jan Willem Luyken van het North Sea Jazz Festival is blij met de bladenfusie. "In ons mooie blad staan alle wetenswaardigheden over de vele artiesten die bij ons optreden. Door de Who's Who samen te voegen met een mooi gemaakt blad als Jazzism bieden we extra voorpret aan onze bezoekers. Bovendien verdient onze Who's Who Guide het grootst mogelijke publiek, vinden wij."

    Uitgever van Jazzism, Eric Bruger, is eveneens opgetogen. "Het is een nieuwe fase in onze samenwerking met het mooiste festival van ons land," zegt hij. "Het wordt een schitterende uitgave. Het wordt één keer per jaar een blad dat veel méér is dan een tijdschrift. Echt om te bewaren." Jazzism is een tweemaandelijkse glossy, gericht op soul, jazz, blues en world. Het wordt gemaakt door journalisten en fotografen van NRC, Telegraaf, Algemeen Dagblad, de Volkskrant en tal van weekbladen.

    (Jacques Los, 15.4.07) - [print] - [naar boven]





    Wonderlijk treffen van volksmuziek en geïmproviseerde muziek
    Modes et Maqams, maandag 2 april 2007, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven

    Valentin Clastrier (Frankrijk): draailier / Carlo Rizzo (Italië): multitimbrale tamboerijn / Behsat Üvez (Turkije): zang, saz, percussie / Bart Lelivelt (Nederland): accordeon / Steven Kamperman (Nederland): klarinetten.

    Steven Kamperman van het Baraná Trio had het bedacht: een Franse draailierspeler van formaat, maar bij velen onbekend, en een Italiaanse tamboerijnspeler, waar bij het horen van zijn naam in ieder geval ook niet direct belletjes gaan rinkelen. Je moet er maar opkomen. En hoe zou deze mixture muzikaal uitpakken op een podium die het woord progressieve jazz hoog in het vaandel heeft?

    Het werd een memorabel concert waarbij de roots van de landen van herkomst van de muzikanten een nieuw geluid deden groeien, maar waar ieder toch zichzelf bleef. Zoals te verwachten werd regelmatig aan volksmuziek gerefereerd, maar niet expliciet. Je hoorde er iets van in de melodieën, tegendraadse ritmes of de specifieke klanken in spel en zang. Bij het inpassen van volksmuziekelementen is het de kunst om de juiste balans te vinden om het spannend en interessant te houden. Welnu, hierin slaagde Modes et Maqams vanavond alleszins.

    Ogenschijnlijk werd er veel van bladmuziek gespeeld, maar schijn bedriegt, want er was wel degelijk veel ruimte voor improvisatie voor iedereen. Je moest even wennen aan de drone van Clasteriers draailier, vanwege het niet alledaagse geluid. De draailier heeft overigens een geschiedenis die teruggaat naar de 9e eeuw! Maar al snel was er bewondering voor de geloofwaardigheid van zijn spel in dit gezelschap. Hetzelfde kan gezegd worden van Carlo Rizzo op tamboerijnen. Hij deed het ontbreken van het obligate drumstel snel vergeten. Zijn solo op de door hem ontworpen multitimbrale tamboerijn was indrukwekkend. Multi-instrumentalist Beshat Üvez zorgde voor de Turkse inbreng met zijn zang, percussie en sazspel. Bart Lelieveld was niet opvallend aanwezig. Hij is een accordeonist zonder de minste pathos en zijn nadruk ligt vooral op inhoud. Hij imponeerde met fraaie klankkleuringen en was daarom sterk beeldbepalend.

    Steven Kamperman tenslotte voelde zich zichtbaar en hoorbaar in zijn element. Dit is zijn ding en hij deed het met passie. Hij schreef pakkende composities en arrangeerde con amore ook enkele stukken van Clasterier. Origineel en verrassend was dit concert en Kamperman cum suis lieten nog maar eens horen dat wereldmuziek en jazz harmonieus kunnen samengaan en tot verrassende nieuwe muziek kan leiden. Onlangs zijn de opnamen voor een cd van dit gezelschap afgerond. Op deze website zal hierover zeker worden bericht.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    (Cees van de Ven, 14.4.07) - [print] - [naar boven]





    Vijay Iyer & Rudresh Mahanthappa - 'Raw Materials' (Savoy Jazz, 2006)

    Deze twee muzikanten, Vijay Iyer op piano en Rudresh Mahanthappa op sax, lijken voor elkaar geboren, en/of ze hebben elkaar na al die jaren samenspel dusdanig wederzijds beïnvloed dat ze hun eigen jazz-subgenre hebben ontwikkeld. Op 'Raw Materials' brengen ze dit samenspel terug tot zijn essentie, zonder bas of drums. En die lijken niet te ontbreken. De piano-aanslag van Iyer is percussief genoeg, maar ook de sax van Mahanthappa kan het ritme ondersteunen als Iyer soloot.

    Dit is zeer intense muziek, met een ongelooflijke drive, altijd maar vooruitjagend, klaterend, donderend, met weinig rustpunten. Het ritme kan veranderen in één nummer en beide spelers leggen de accenten binnen hun spel anders, waardoor het vaak hoekig overkomt, tot ze weer unisono de basismelodie brengen. Beiden zijn van Indiase oorsprong en ze integreren de toonladders van de traditionele muziek uit Karnataka in het zuiden van hun vaderland. Ondanks de kracht van hun spel, kunnen ze bij momenten zeer lyrisch en melodisch zijn, maar dan met een keuze van noten die niet altijd voor de hand ligt, nieuwe combinaties aanborend, verrassend, creatief. Soms geven ze de indruk tegen elkaar te spelen ("ik hoor wel wat je doet, maar ik ga toch mijn richting uit"), om dan weer plots verrassend alles te doen samenvallen.

    Mooi. Anders. Aanrader.

    (Stef Gijssels, 14.4.07) - [print] - [naar boven]





    Nominaties Deloitte Jazz Award bekend

    Altsaxofonisten Ben van Gelder en Joris Posthumus, pianisten Franz von Chossy en Rembrandt Frerichs, trompettist Rik Mol en vocaliste Xandra Willis zijn genomineerd voor de voorronde van de Deloitte Jazz Award 2007. Dit heeft de jury bekendgemaakt. Zij spelen op woensdag 9 mei een voorronde in Theater Lantaren/Venster in Rotterdam, waarin drie kandidaten geselecteerd worden om op woensdag 13 juni een finaleronde te spelen in het Bimhuis in Amsterdam.

    In de voorronde spelen de kandidaten met een klein ensemble onder leiding van voormalig Deloitte Jazz Award-winnaar Stefan Lievestro, in de finale spelen zij met het Jazz Orchestra of the Concertgebouw onder leiding van Henk Meutgeert. De uiteindelijke winnaar ontvangt een geldprijs van € 20.000, de andere twee finalisten krijgen een stimulansprijs van € 2.500.

    De jury wordt voorgezeten door Peter Krom en bestaat uit Hein van de Geyn (musicus, producer, docent), Amanda Kuyper (journalist, recensent), Jan Menu (musicus, producer), Jacobien Tamsma (artist manager, impresario) en Bert Vuijsje (journalist, recensent).

    De Deloitte Jazz Award, bestemd voor 'talent deserving wider recognition', is een initiatief van accountants- en adviesorganisatie Deloitte. De prijs wordt - evenals de twee stimulansprijzen - ter beschikking gesteld met als doel een bijdrage te leveren aan de verdere beroepsontwikkeling van jongere jazzmusici.

    (Jacques Los, 13.4.07) - [print] - [naar boven]





    Soo Cho heeft ambitie
    zondag 1 april 2007, Wilou's Basement, Veldhoven

    Regelmatig is ze te vinden op Nederlandse podia, maar ook in België heeft zij zich in korte tijd naar een goede reputatie gespeeld: pianiste Soo Cho. Met zorg zoekt ze bij haar trio steeds díe gastspelers uit, waarmee ze een muzikaal avontuur wenst aan te gaan en die haar muzikale portfolio kunnen verrijken, zoals Ruud Breuls, Jasper Blom, John Ruocco, Ben Sluijs, Eric Vloeimans, Ed Verhoeff en Bert Boeren. Zo ook vanmiddag. Bassist Sven Happel verving de in het buitenland verblijvende Daniel Lottersberger. Eerder speelde zij al eens succesvol met Angelo Verploegen (bugel) in het Bimhuis en sinds die tijd is hij regelmatig haar gewaardeerde gast.

    In sommige van haar composities hoorde je zelfs Verploegens hand, zoals in 'Dreamer' en 'Song For Both', stukken die zo op het repertoire kunnen van het Amsterdam Jazz Trio van Verhoeff, Verploegen en Van der Westen. Maar er waren ook zeer oorspronkelijke en aansprekende composities, zoals 'New Chapter', die bijval kregen. Cho bewees dit concert haar creativiteit, compositorisch en qua spel met haar fraaie toucher, alsook met haar meer percussieve aanslag en haar niet aflatende gevoel voor melodie. 'Empty Carrousel' was een autobiografische original in mineur met zeggingskracht, waarbij iedereen zijn eigen beelden kon vinden. Het gespeelde repertoire was melodieuze jazz anno nu.

    Drummer Soto Ntouvas speelde op jonge leeftijd al in rock- en metalbands in Griekenland en dat verklaarde zijn stevige en duidelijke aanpak. Sven Happel wist zich uitstekend te redden en baste overtuigend, als ware hij een vaste waarde in Cho's trio. Net als Angelo Verploegen overigens, die ook in dit kader weer zo vanzelfsprekend stabiel speelde dat je het maar gewoon gaat vinden.

    Vermeldenswaard is nog de introverte uitvoering van 'Prayer', een hemelse compositie, dito solo vertolkt door Soo Cho, die blijk gaf van een groot inlevingsvermogen en deze meditatie een bijzondere lading gaf. De eerste en prettige kennismaking met deze ambitieuze pianiste, waarvan we beslist nog gaan horen, is iedereen goed bevallen.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    (Cees van de Ven, 12.4.07) - [print] - [naar boven]



    Nederlandse muzieksector bundelt krachten in 'Huis van de Muziek'

    Onlangs hebben Gaudeamus, Donemus, De Kamervraag en de gezamenlijke jazzinstellingen (Dutch Jazz Connection, Nederlands Jazz Archief en de voormalige Nederlandse Jazzdienst) besloten uiterlijk 1 januari 2008 samen te gaan in een gezamenlijk sectorinstituut voor de muziek.

    Het fusie-instituut heeft de ambitie om uiterlijk per 1 januari 2008 het 'Huis van de Muziek' te zijn, de landelijke promotie- en kennisorganisatie op het gebied van muziek en het nationale en internationale muziekleven. De instelling zal hierin een stimulerende en initiërende rol spelen.

    Janneke van Wijk (1971) is benoemd tot eerste directeur. Zij is momenteel directeur van De Kamervraag. Daarvoor was zij werkzaam bij de overheid in diverse functies. Tijdens haar studie deed zij onder meer onderzoek naar de professionalisering van het Nederlands muziekleven en de rol van de conservatoria en de orkesten hierin. Zij zal per 1 mei aanstaande starten in haar nieuwe functie.

    Het Muziekinstituut wordt financieel mogelijk gemaakt door het Ministerie van OCW en wil zich vestigen op of nabij het Oosterdokseiland, in de nabijheid van het Muziekgebouw aan 't IJ en het nieuwe Conservatorium van Amsterdam.

    (Jacques Los, 12.4.07) - [print] - [naar boven]





    Jimmy McGriff-Hank Crawford Quartet - 'Right Turn On Blue' (Codaex/Telarc, 2007)
    Opname: 1994

    Het is een klassiek soort line-up: hammondorgel, (alt)saxofoon, gitaar, drums. Het format werkt nog altijd zonder mankeren, indien (zoals hier) bespeeld door meesters in het genre: organist Jimmy McGriff en altsaxofonist Hank Crawford, in deze sessie met effectieve ondersteuning door gitarist Rodney Jones en drummer Jesse Hameen. Crawford heeft een smakelijk agressief geluid, dat me een beetje doet denken aan dat van de roemruchte Earl Bostic in de jaren vijftig. Het kleurt perfect bij de vettige hammondsound van McGriff.

    Op het programma staat lekkere bluesy jazz in overwegend medium tempo. Negen stukken, waaronder 'Maggie', de titelsong van McGriff zelf, en een compositie van Crawford ('The Masher'). Het meest bluesy nummer is 'But On The Other Hand' van Percy Mayfield, een slow blues waarin gitarist Jones de ruimte krijgt. Als uitsmijter fungeert een strak swingend eerbetoon aan de absolute grootmeester van de orgeljazz, Jimmy Smith (diens klassieker 'Back At The Chicken Shack').

    Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

    (Anoniem, 12.4.07) - [print] - [naar boven]





    U-Ex: een bijzonder initiatief
    Cosmologic, zondag 1 april 2007, SJU Jazzpodium, Utrecht

    Sinds 14 januari jongstleden worden in het SJU Jazzpodium op de zondagavonden zeer bijzondere concerten georganiseerd onder de noemer U-Ex (Experiment in Utrecht). U-Ex staat garant voor spontane ontmoetingen van musici die samen vrije en geïmproviseerde muziek spelen: instant composing / instant playing / instant listening. Initiatiefnemers zijn de Utrechtse fluitist Mark Alban Lotz en bassist Meinrad Kneer. Prominente hedendaagse improvisatoren die inmiddels aan het project hebben deelgenomen zijn onder anderen Wolter Wierbos, Achim Kaufman, Fred Lomberg Holm, Alan Purves, Christina Fuchs, Rafaël Vanoli en Oene van Geel.

    Zondagavond 1 april stond, naast Mark Alban Lotz en Franz von Chossy, de complete Amerikaanse groep Cosmologic op het podium. Cosmologic is de groep rondom saxofonist Jason Robinson, die verder bestaat uit Michael Dessen (trombone & laptop), Scott Walton (bas) en Nathan Hubbard (drums). "Cosmologic music is initiated by individual members and then doggedly worked and reworked until its internal logics are available for genuinely creative improvisation.... More than impressive," aldus het toonaangevende muziekblad The Wire. Dat is niet mis. En zo was het ook. In het helaas slecht bezochte SJU Jazzpodium werd een welhaast onnavolgbaar 'instant composers'-concert gegeven.

    Zelden heb ik een ad-hoc formatie zo beheerst en geconcentreerd horen en zien spelen. Uit een schijnbaar minimaal gegeven werden suiteachtige muziekstukken gecreëerd. Prachtig opgebouwd met soloruimtes voor eenieder en - in de collectieven - een alert luisteren en reageren op elkaar. In dit klankenpalet werden via de laptop door Michael Dessen nog zeer adequate sounds toegevoegd. Als solist op de trombone trad hij niet zo op de voorgrond. Hij vulde aan en completeerde de collectieven.

    Spil in het web was drummer Nathan Hubbard. Hij reageerde zeer muzikaal op de impulsen van zijn medemuzikanten. Daarnaast imponeerde hij door zijn gevarieerde drumwerk; van 'ritselen' tot en met swingend en groovy drummen. Tenorsaxofonist Jason Robinson maakte grote indruk met fraaie en moderne melodieuze improvisaties en een prachtig warm geluid. Het veelal krachtige saxofoon spelen en het gieren in het hoge register in de impro-jazz is aan hem niet besteed. Tenminste niet deze avond. Integendeel, zijn speelwijze is bedachtzaam en intens, maar ook erg vitaal.

    Mark Alban Lotz, Franz von Chossy en Scott Walton leverden eveneens optimale muzikale prestaties, zowel in het ensemblespel als tijdens solo's. Voor bijzondere concerten moet je dus op de zondagavond in Utrecht zijn. Informatie desbetreffend kun je vinden op de     website van het SJU Jazzpodium.

    Klik hier voor Maarten Jan Rieders fotoverslag van dit concert.

    (Jacques Los, 11.4.07) - [print] - [naar boven]



    Artis stort zich op de jazz

    Dierentuin Artis start vandaag met een jaarlijkse serie jazzconcerten onder de noemer 'Jazz at the Zoo'. De opbrengst van de concerten wordt gestoken in de nieuwe behuizing van roofdieren en olifanten.

    Hans Loonstijn (ooit programmeur van de beroemde Jazz in Tuschinski-nachtconcerten) heeft de vrije hand gekregen in de programmering. Loonstijn: "De concerten vinden plaats in de Koningszaal, die heeft een prachtige akoestiek. In de programmering zullen we vooral kiezen voor toegankelijke jazz. We willen ook een gevarieerd programma brengen, met dan weer een saxofonist en dan weer een zangeres."

    Vanavond om 20.30 uur wordt de aftrap verricht door de Amerikaanse saxofonist Scott Hamilton. Hij wordt daarbij terzijde gestaan door zijn Nederlandse collega's Jan Menu en Sjoerd Dijkhuizen en het trio van pianist Rein de Graaff. Zangeres Denise Jannah zal in haar functie als ambassadeur van Jazz at the Zoo alle avonden optreden als gastvrouw.

    Kijk voor meer informatie op de     website van Jazz at the Zoo.

    (Maarten van de Ven, 11.4.07) - [print] - [naar boven]





    Interview Eric Vloeimans

    "Mijn vader werkte in de Heineken-fabriek aan de Zandzuigerstraat. Er waren toentertijd alleen maar mensen van Heineken, die in de fanfare mochten. Zodoende zat ik daar tussen die gasten, de gemiddelde leeftijd was volgens mij vijftig. De eerste die boven mij kwam, was dertig of zo. En ik was twaalf. 'Menneke, komde gij maar effe mee. Moete gij een colaatje of zo, wittewel?' Ja, zo'n pekske, hahaha! Ja jongen, echt zo'n zwarte broek met zo'n gouden rand en zo'n ding met van die rode dingen, gouden knopen en zo'n slipjas tot hier zo. Jézus, man! Dat vond ik toch wel geweldig."

    Trompettist Eric Vloeimans vertelt Eddy Determeyer over zijn ervaringen bij de fanfare aan het begin van zijn carrière. Lees hier het complete interview.

    Komende dinsdag, 17 april, speelt Eric Vloeimans met Florian Weber, een nog jonge, klassiek opgeleide Duitse pianist, in café-restaurant De Derde van Mahler in Arnhem. De aanvang is 21.30 uur. Het concert is gratis toegankelijk.

    (Maarten van de Ven, 11.4.07) - [print] - [naar boven]





    Vloeimans en Borstlap excelleren in ontmoeting met Turkse musici
    Onur Ataman Ensemble featuring Eric Vloeimans + Sibel Köse & Michiel Borstlap Trio, zaterdag 31 maart 2007, Bimhuis, Amsterdam

    In het kader van het Turkey Now-festival vond er in het Bimhuis een dubbelconcert van twee Nederlands-Turkse formaties plaats: het Onur Ataman Ensemble featuring Eric Vloeimans en Sibel Köse met het trio van pianist Michiel Borstlap. Zonder chauvinistische overwegingen kan gesteld worden dat de Nederlandse vedetten Vloeimans en Borstlap de nog jonge Turken Onur Ataman en Sibel Köse een lesje leerden.

    Sibel Köse werd door Borstlap aangekondigd als - voor hem - "de beste jazzzangeres in Europa". Dat werd slechts waargemaakt in de twee ballads 'You Don't Know What Love Is' en Jimmy Rowles' 'The Peacocks'. Het overige repertoire was nogal pop-georiënteerd en werd als zodanig geïnterpreteerd. Haar warme lage stemgeluid kwam in de duo-uitvoering van 'You Don't Know What Love Is', mede dankzij de subtiele pianobegeleiding, erg goed en zelfs indrukwekkend tot zijn recht. Haar kracht ligt bij de melodieuze en harmonisch interessante jazzballades.

    Het trio van Borstlap opende zijn set met een dynamisch gespeeld 'Just One Of Those Things'. Borstlaps benadering van deze overbekende song was verfrissend en fenomenaal. Het trio, met bassist Thomas Andersen, drummer Pascal Vermeer en de duivelse pianistische techniek van Michiel Borstlap, kookte. In het groovy 'Black Coffee' excelleerde Borstlap wederom met een spetterende solo. Al met al een bevredigende set vanwege de geweldige pianosolo's en Sibel Köse's balladvertolkingen.

    Voor de pauze trad het ensemble van Onur Ataman op met als gast trompettist Eric Vloeimans. Ataman is een in Nederland wonende Turkse gitarist, die studeerde bij Eef Albers en Philip Catherine. Een sympathieke, bescheiden jongeman, die ook als zodanig speelt en soleert. Bekwaam, maar niet exceptioneel.

    Het concert werd geopend met een zeer sfeervol en subtiel gespeeld 'Twilight'. Vooral het fluisterende trompetspel van Vloeimans droeg bij aan de intensiteit van dit nummer. Het merendeel van de gespeelde composities was van de hand van Ataman. Zo ook de bewerking van een uit de zestiende eeuw stammend Turks volksliedje. Pianist Jeroen van Vliet preludeerde daarin zeer bekwaam, waarna Vloeimans en Ataman in een heftige collectieve improvisatie de eeuwenoude original hedendaags impro-jazzy beëindigden.

    Onur Ataman is er in zijn ensemble (met naast Van Vliet ook bassist Hendrik van Attenhoven en drummer David Barker) in geslaagd de Turkse toonladders met de open en vrije jazzimprovisaties van de moderne freebop te integreren. Met als gast de als altijd weer uitmuntende Eric Vloeimans zou het goed zijn als Ataman dit optreden op andere belangrijke jazzpodia kan voortzetten.

    Klik     hier voor Govert Driessens fotoverslag van dit concert.

    (Jacques Los, 10.4.07) - [print] - [naar boven]





    Kenny Drew – 'Undercurrent' (Blue Note, 2006)
    Opname: 11 december 1960

    Pianist Kenny Drew was één van de belangrijkste en succesvolste hardbop-pianisten. In 1950 maakte hij in trompettist Howard McGhee's formatie zijn plaatdebuut. Sindsdien speelde hij met onder meer Coleman Hawkins, Lester Young, Charlie Parker, Art Blakey & The Jazz Messengers en Buddy Rich. Hij was tevens te horen op het befaamde Coltrane-album 'Blue Train'.

    Niet zo lang na de opname van 'Undercurrent' vertrok Drew naar Europa, waar hij zich vestigde in Denemarken. Daar manifesteerde hij zich in de Kopenhaagse jazzscene. Gedurende die jaren was hij begeleider van andere expatriates als Dexter Gordon, Johnny Griffin en Ben Webster. Hij overleed in 1993. Zijn zoon Kenny Drew Jr. is eveneens een uitstekend jazzpianist, maar dit terzijde.

    De cd 'Undercurrent' is een – toentertijd zeer gebruikelijke – studiosessie van een ad-hoc groep. Maar wat voor één! Freddie Hubbard op trompet, Hank Mobley op tenorsax, Sam Jones op bas en Louis Hayes op drums.

    Het openingsnummer 'Undercurrent' is meteen al raak. In een razend tempo en opgejaagd door de ritmetandem soleren Mobley, de relatief jonge Hubbard en Drew zeer vitaal en met een ongekende drive. De enigermate - overigens ten onrechte - onderschatte Hank Mobley is op dit album in topvorm. Zijn toon is helder en zijn improvisaties zijn logisch en worden relaxed gespeeld.

    Alle composities, op de ballad 'Ballade' (what's in a name) na, zijn in up- en medium-tempo en van de hand van Kenny Drew. De door Rudy Van Gelder geremasterde muziek, klinkt - ook mede door de originele composities - zeer up-to-date. De solistische prestaties van elk van de musici zijn van absolute topklasse. Hoor hoe de ritmesectie stuwt en swingt tijdens de puntige pianosolo in 'The Pot’s On'. De cd wordt afgesloten met het melancholieke 'Ballade', waarin Drew lyrisch, preluderend en smaakvol soleert.

    De enige bassolo op deze schijf, van Sam Jones in 'Groovin’ The Blues', is alleen al de aanschaf van deze formidabele hardbop-cd waard.

    (Jacques Los, 10.4.07) - [print] - [naar boven]





    Triomfantelijke terugkeer van oude meester
    Belmondo & Yusef Lateef Sextet, zaterdag 24 maart 2007, Bimhuis Amsterdam

    Eigenlijk is het ongelooflijk. Je besluit op 86-jarige leeftijd na 27 jaar terug te keren naar het Amsterdamse Bimhuis, en dan blijkt dit podium nog steeds tot de nok toe gevuld te zijn voor jou. Veel toeschouwers hadden het er zelfs voor over om het hele concert te blijven staan. Wij hebben het hier dan ook over de als William Emanuel Huddleston, beter bekend als rietblazer Yusef Lateef. Een man waar Jazz (Nu) en Jazzism de afgelopen 15 jaar niet of nauwelijks de moeite voor hebben genomen om aandacht aan te besteden, ondanks vele verzoeken hiertoe. Onbegrijpelijk!

    Al sinds de jaren vijftig is deze tenorsaxofoonlegende bezig om zijn assortiment instrumenten uit te breiden. Met dwarsfluit, hobo, argol, shenai en een hele rits van bamboefluitjes. Zijn participatie in de ensembles van Dizzy Gillespie, Charles Mingus en - met name - Cannonball Adderley, naast zijn eigen groepen waarvan gelukkig nog steeds veel albums beschikbaar zijn, hebben zijn reputatie als jazzbeïnvloeder gevestigd. Ook zijn roemruchte concerten in The Jazz Bakery in Los Angeles (juni 1995) en in het Teatro Romano van Verona (juni 1997), vastgelegd op twee cd's, zijn monumenten in de recente jazzgeschiedenis. Gelukkig leeft Yusef Lateef nog steeds en treedt hij nog regelmatig op, onder andere periodiek op het North Sea Jazz Festival.

    Dit keer trad Yusef Lateef eindelijk weer aan in het Bimhuis, met een sextetformatie waarvan de kern werd gevormd door de uit Frankrijk afkomstige gebroeders Belmondo. Beiden zijn sinds hun jeugd grote bewonderaars van Lateef, met wie zij hun album 'Influence' opnamen. Lionel Belmondo speelt tenorsax, sopraansax en fluit, Stephane Belmondo bugel en trompet. Lateefs groep werd gecompleteerd met een meesterlijk klinkende ritmegroep, bestaande uit pianist Laurent Fickelson, bassist Sylvain Romano en drummer Laurent Robin.

    Het concert werd geopend met twee stukken. Een kort in unisono gespeeld stuk in mineur, gekoppeld aan een lekker lang stuk met de bekende Lateef-sound en een uiterst krachtige solo van bugelspeler Stephane Belmondo, waarin hij ook Coltrane's 'A Love Supreme'-thema verweefde.

    Maar eigenlijk ging het dit hele concert om sfeer en om mystieke geluiden. Met rinkelende belletjes aan het begin en krachtige pianoakkoorden werd het eerste stuk melodieus en goed van opbouw verder uitgewerkt. Met als resultaat een laaiend enthousiast publiek en een zichtbaar genietende Yusef Lateef, die in het tweede stuk op een soort uitschuifbaar fluitje ging spelen. Dit instrument paste hem weliswaar uitstekend, maar kwam niet zo tot zijn recht. Drummer Laurent Robbin ondersteunde hard meppend en verloor een van zijn sticks. Maar geen nood, want alles kwam toch nog mooi op zijn plaats terecht en het publiek werd constant teruggevoerd naar voorbije tijden. Groots!

    Ook na de pauze: fluitjes, allerlei soorten vreemde schelpen als instrument en regelmatig de prachtig hypnotiserende zang van Lateef wisselden elkaar af ('Sometimes I feel like a motherless child'...). Een magistraal concert, met een intens genietend publiek, dat na een donderend applaus een mooie toegift gepresenteerd kreeg. Met Lateef weer prachtig op zijn tenorsaxofoon in een hoekig gestileerd stuk werd dit memorabele concert afgesloten.

    Klik hier voor Hans Sirks' fotoverslag van dit concert.

    (Rolf Polak, 9.4.07) - [print] - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








    Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.