|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Triomfantelijke terugkeer van oude meester Belmondo & Yusef Lateef Sextet, zaterdag 24 maart 2007, Bimhuis Amsterdam Eigenlijk is het ongelooflijk. Je besluit op 86-jarige leeftijd na 27 jaar terug te keren naar het Amsterdamse Bimhuis, en dan blijkt dit podium nog steeds tot de nok toe gevuld te zijn voor jou. Veel toeschouwers hadden het er zelfs voor over om het hele concert te blijven staan. Wij hebben het hier dan ook over de als William Emanuel Huddleston, beter bekend als rietblazer Yusef Lateef. Een man waar Jazz (Nu) en Jazzism de afgelopen 15 jaar niet of nauwelijks de moeite voor hebben genomen om aandacht aan te besteden, ondanks vele verzoeken hiertoe. Onbegrijpelijk! Al sinds de jaren vijftig is deze tenorsaxofoonlegende bezig om zijn assortiment instrumenten uit te breiden. Met dwarsfluit, hobo, argol, shenai en een hele rits van bamboefluitjes. Zijn participatie in de ensembles van Dizzy Gillespie, Charles Mingus en - met name - Cannonball Adderley, naast zijn eigen groepen waarvan gelukkig nog steeds veel albums beschikbaar zijn, hebben zijn reputatie als jazzbeïnvloeder gevestigd. Ook zijn roemruchte concerten in The Jazz Bakery in Los Angeles (juni 1995) en in het Teatro Romano van Verona (juni 1997), vastgelegd op twee cd's, zijn monumenten in de recente jazzgeschiedenis. Gelukkig leeft Yusef Lateef nog steeds en treedt hij nog regelmatig op, onder andere periodiek op het North Sea Jazz Festival. Dit keer trad Yusef Lateef eindelijk weer aan in het Bimhuis, met een sextetformatie waarvan de kern werd gevormd door de uit Frankrijk afkomstige gebroeders Belmondo. Beiden zijn sinds hun jeugd grote bewonderaars van Lateef, met wie zij hun album 'Influence' opnamen. Lionel Belmondo speelt tenorsax, sopraansax en fluit, Stephane Belmondo bugel en trompet. Lateefs groep werd gecompleteerd met een meesterlijk klinkende ritmegroep, bestaande uit pianist Laurent Fickelson, bassist Sylvain Romano en drummer Laurent Robin. Het concert werd geopend met twee stukken. Een kort in unisono gespeeld stuk in mineur, gekoppeld aan een lekker lang stuk met de bekende Lateef-sound en een uiterst krachtige solo van bugelspeler Stephane Belmondo, waarin hij ook Coltrane's 'A Love Supreme'-thema verweefde. Maar eigenlijk ging het dit hele concert om sfeer en om mystieke geluiden. Met rinkelende belletjes aan het begin en krachtige pianoakkoorden werd het eerste stuk melodieus en goed van opbouw verder uitgewerkt. Met als resultaat een laaiend enthousiast publiek en een zichtbaar genietende Yusef Lateef, die in het tweede stuk op een soort uitschuifbaar fluitje ging spelen. Dit instrument paste hem weliswaar uitstekend, maar kwam niet zo tot zijn recht. Drummer Laurent Robbin ondersteunde hard meppend en verloor een van zijn sticks. Maar geen nood, want alles kwam toch nog mooi op zijn plaats terecht en het publiek werd constant teruggevoerd naar voorbije tijden. Groots! Ook na de pauze: fluitjes, allerlei soorten vreemde schelpen als instrument en regelmatig de prachtig hypnotiserende zang van Lateef wisselden elkaar af ('Sometimes I feel like a motherless child'...). Een magistraal concert, met een intens genietend publiek, dat na een donderend applaus een mooie toegift gepresenteerd kreeg. Met Lateef weer prachtig op zijn tenorsaxofoon in een hoekig gestileerd stuk werd dit memorabele concert afgesloten. Klik hier voor Hans Sirks' fotoverslag van dit concert. (Rolf Polak, 9.4.07) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
