Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Andrew Hill overleden

Vrijdag 20 april overleed pianist Andrew Hill. In 2004 werd bij hem longkanker geconstateerd. Hij is 75 jaar geworden.

Hill wordt op 30 juni 1931 geboren in Chicago. Als jong pianist wordt hij door Earl Hines opgemerkt. Jazzcomponist Bill Russo introduceert Hill bij componist Paul Hindemith. Vanaf 1950 tot 1952 studeert Hill bij deze moderne klassieke componist. Gedurende de vijftiger jaren speelt hij in rhythm & blues-groepen in en rondom Chicago. Eén van zijn vroegste plaatopnamen vindt plaats met bassist Malachi Favors.

In 1961 vestigt hij zich in New York. Voor het label Blue Note maakt hij plaatopnamen onder eigen naam en als sideman. Hoewel zijn albums geen grote verkoopsuccessen zijn, wordt zijn pianistisch en compositorisch talent door Blue Note-eigenaar Alfred Lion – terecht – op zijn waarde geschat; niet voor niets noemt hij hem "my last great protégé". Het gevolg is de uitgave van een tiental bijzondere albums, waaronder 'Black Fire', 'Smokestack', 'Judgement', 'Compulsion' en in het bijzonder 'Point Of Departure'. Op die platen spelen prominente musici mee als Joe Henderson, Roy Haynes, Bobby Hutcherson, Eric Dolphy, Kenny Dorham, Freddie Hubbard en John Gilmore.

Hills composities zijn origineel, hebben een enorme harmonieuze vrijheid en ritmische variëteit, zonder de bebop-roots te verloochenen. Als pianist is hij beïnvloed door Thelonious Monk. Zijn fraseringen zijn echter eleganter, melodieuzer en technischer dan die van Monk. Vooral Monks timing en spaarzame manier van spelen heeft Hill in zijn speelwijze geïncorporeerd. Zijn melodieën zijn vaak van een donkere, beklemmende schoonheid.

Als zovele musici manifesteert Hill zich als leraar. In de jaren zeventig en tachtig geeft hij les op universiteiten en high schools in Californië. Hij geeft concerten en maakt platen voor labels als Arista/Freedom en Black Saint/Soul Note. In 1989 is hij weer even terug bij Blue Note, met als resultaat de cd's 'Eternal Spirit' en 'But Not Farewell'. Midden jaren negentig keert Hill weer terug naar New York. Met trompettist Ron Horton, rietblazers Marty Ehrlich en Greg Tardy, bassist Scott Colley en drummer Billy Drummond formeert de pianist het Point Of Departure Sextet, waarmee hij op het Palmetto-label de plaat 'Dusk' maakt, door de jazzmagazines Down Beat en Jazz Times uitgeroepen tot het beste album in 2001. Daarna komen nog de albums 'A Beautiful Day' (met een big band), en een serie Blue Note-reïssues uit, waaronder 'Passing Ships' en 'Dance With Death'.

De cirkel is rond als Andrew Hill in 2005 voor de derde maal tekent voor Blue Note Records, 42 jaar na zijn debuut-lp voor datzelfde label. Zijn eerste release daar is het intrigerende en opnieuw alom gelauwerde 'Time Lines', dat hij opneemt met een nieuwe kwintet, met naast mainstay Tardy bassist John Hebert, drummer Eric McPherson en de net als Hill bij leven ietwat ondergewaarde trompettist Charles Tolliver. Het zou helaas zijn laatste plaatopname zijn. Hills laatste concert was op 29 maart jl. in de Trinity Church, Manhattan. Het kan hier bekeken worden.

Op 12 mei aaanstaande zou de pianist een eredoctoraat in muziek worden toegekend door het Berklee College of Music.

Meer weten?
  • Klik hier voor een recensie van het concert van het Andrew Hill Quintet in het Bimhuis op 19 mei 2006.
  • Klik hier voor een recensie van het concert van de Andrew Hill Big Band op North Sea Jazz 2005.
  • Klik hier voor een recensie van het concert dat Hill met saxofonist Von Freeman gaf in het Bimhuis op
        24 maart 2005.

    (Jacques Los & Maarten van de Ven, 23.4.07) - - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








    • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.