Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


David 'Fathead' Newman – 'I Remember Brother Ray'

David 'Fathead' Newman – 'I Remember Brother Ray' (High Note, 2004) ***

Ray Charles' meest bekende nummers 'Hit The Road Jack' en 'Georgia On My Mind' zijn op de nieuwste cd van David Newman niet alleen de eerste twee nummers, maar tegelijk de beste. De cd 'I Remember Brother Ray' bevat een achttal nummers uit het repertoire van Ray Charles.

David Newman heeft vanaf 1954 gedurende een jaar of tien bij Ray Charles gespeeld. Hij was in het orkest de belangrijkste solist en beide heren voelden een warme vriendschap voor elkaar. Newman, een Texas tenorist (bluesy georiënteerd en een vette sound) net als o.a. Willis Jackson, Illinois Jacquet, Jimmy Forrest, Arnett Cobb en Buddy Tate, heeft zijn muzikale scholing in talloze R&B-bands opgedaan voordat hij gecontracteerd werd door Charles. In zijn soli zijn dan ook de bluesinvloeden zeer duidelijk te horen. Hij is echter geen technisch spectaculair blazer. Zijn kracht is het magistrale, warme geluid op de sax. Hij combineert dat met een lazy, relaxte improvisatie-speelwijze en maakt dan gebruik van vooral het midden- en lage register van de saxofoon.

De ritmesectie, bestaande uit John Hicks op piano, John Menagon op bas en Winand Harper op drums, begeleidt subtiel en swingend waardoor een prettige groove ontstaat. Reeds lange tijd voegt Newman vibrafonisten (Cal Tjader, Roy Ayers en Bryan Carrott) aan zijn formaties toe – "a vibraphone has a special sound effect that you get, a warm, mellow-like sound" – en op deze cd is het de voortreffelijk solerende Steve Nelson.

'I Remember Brother Ray' is een goede mainstream-cd, waarbij vooral het warme en grote geluid van tenorist David Newman een genoegen is naar te luisteren.

(Jacques Los, 31.8.05) - [print] - [naar boven]





Flemish Jazz Meeting zet Jozef Dumoulin op het menu

In het kader van het jaarlijkse Corpus-festival in Brugge organiseert Theater De Werf in samenwerking met het Muziekcentrum Vlaanderen, JazzLab Series en Jazzmozaïek komend weekend de manifestatie Flemish Jazz Meeting. Er zullen veertien jazzgroepen optreden uit Vlaanderen, hoofdzakelijk voor een publiek van organisatoren uit binnen- en vooral buitenland. De optredende acts zijn geselecteerd door vijftig jazzjournalisten en
-organisatoren in Vlaanderen, op basis van een vragenlijst.

Een van de optredende artiesten is Rhodes-pianist Jozef Dumoulin, die in drie verschil-lende bezettingen te zien en te horen is: Octurn, Mâäk's Spirit en als solomuzikant. Verder staan op het programma: Brussels Jazz Orchestra (foto), Bart Defoort Quartet, Kris Defoort Quartet, Flat Earth Society, Chris Joris New Experience, Bart Maris, Jef Neve Trio, Ben Sluijs Quartet, Jeroen Van Herzeele Trio, Robin Verheyen Quartet en Erik Vermeulen Trio. De concerten zijn op vrijdag 2 en zaterdag 3 september van 20.00 uur tot 00.00 uur en op zondag 4 september van 11.00 tot 13.00 uur. De zaal is ondertussen vrijwel volgeboekt door organisatoren; voor publiek zal nauwelijks plaats zijn.

Lees
hier het interview dat de Vlaamse journalist Bart Cornand had met Jozef Dumoulin. En hier presenteert Cornand een staalkaart van de veertien jazzgroepen die optreden.

(Erno Mijland, 31.8.05) - [print] - [naar boven]



New Cool Collective bij demonstratie in Den Haag

Het New Cool Collective zal komende maandag, 5 september, tussen 18.00 en 20.00 uur een optreden verzorgen bij een demonstratie tegen het voorgenomen besluit de NPS op te heffen. Op deze dag bespreekt de vaste kamercommissie voor OCW in de Tweede Kamer het kabinetsplan over de publieke omroep.

Bij de demonstratie voor het gebouw van de Tweede Kamer in Den Haag zijn ook andere prominenten te gast, zoals Pino uit Sesamstraat, cabaretier en presentator Jörgen Raymann en de Haagse kok Pierre Wind.

(Erno Mijland, 31.8.05) - [print] - [naar boven]



Bud Shank (foto: Jos L. Knaepen) Phil Woods (foto: Jos L. Knaepen)

Bud Shank en Phil Woods in het Bimhuis

Twee legendarische altsaxofonisten doen in september Amsterdam aan. Op vrijdag 9 september concerteert Bud Shank in het Bimhuis met pianist Misha Mengelberg, bassist Ernst Glerum en drummer Alan Jones. Een paar dagen later, op maandag 12 september, verschijnt Phil Woods op hetzelfde podium met altsaxofonist George Robert, pianist Bruce Barth, bassist Byron Landham en drummer Montez Coleman.

In de jaren vijftig was Bud Shank een belangrijk solist in de West Coast-scene. Hij speelde in het orkest van Stan Kenton, maakte deel uit van Howard Rumsey's Lighthouse Allstars en maakte een tiental platen op het befaamde Pacific Jazz-label. Hij soleerde zowel op altsax als dwarsfluit. In de zestiger jaren werd Shank een veelgevraagd studiomuzikant. Hij maakte in die tijd ook diverse commerciële - met Sergio Mendes, vooral bossa nova – platen. Met gitarist Laurindo Almeida formeerde hij in 1974 de succesvolle formatie L.A. Four, met onder meer bassist Ray Brown. Halverwege de jaren tachtig legde Shank zich uitsluitend toe op het spelen van de altsax. Zijn toon werd feller en harder, en zijn spel was meer georiënteerd op het hardbop-idioom dan op de softe, intellectuele en technische West Coast-jazz. De laatste decennia zijn op labels als Contemporary, Concord en Candid nog talloze platen/cd's verschenen. Enkele jaren terug duelleerden Mengelberg en Shank al zeer avontuurlijk met elkaar. Het laat zich aanzien dat het vuur van de beide 'oude rotten' nog niet gedoofd is.

De vijf jaar jongere Phil Woods, min of meer een generatiegenoot van Shank, heeft zich direct al ontpopt als een bebop-saxofonist. Hij speelde in de vijftiger jaren met gitarist Jimmy Raney, pianist George Wallington, het orkest van Dizzy Gillespie en het kwintet van Buddy Rich. Woods formeerde met Gene Quill een 'twee alten-kwintet'. In 1968 vertrok hij voor geruime tijd naar Europa en formeerde daar zijn European Rhythm Machine Quartet. Het kwartet speelde een zeer geavanceerde post-bebopstijl en is op veel platen te beluisteren. In 1972 keerde hij terug naar de VS. Sindsdien is hij actief met succesvolle kwartetten en kwintetten, met onder anderen Steve Gilmore (bas), Bill Goodwin (drums), Tom Harrell (trompet), Brian Lynch (trompet), Jim McNeely (piano) en Hal Galper (piano). Vanaf zijn terugkeer in 1972 tot heden zijn er circa 90 platen/cd's van Woods uitgebracht op gerenommeerde labels als RCA, Philology, Evidence, Rhino, Enja, Concord en Milestone. Woods is een markant saxofonist die het avontuur niet schuwt. Samen met Cannonball Adderley behoort hij tot de groten van de post-Parker periode.

(Jacques Los, 30.8.05) - [print] - [naar boven]



McCoy Tyner (foto: Cees van de Ven) North Sea Jazz

North Sea Jazz impressies: McCoy Tyner All Stars
zaterdag 9 juli 2005, Nederlands Congres Centrum, Den Haag

Net als Dave Holland een dag eerder bracht pianist McCoy Tyner een paar jazzmusici van naam op het podium, en dan met name de saxofonisten Ravi Coltrane en Gary Bartz. Zijn All Stars werden gecompleteerd door een krachtcentrale annex ritmesectie: bassist Charnett Moffett en drummer Eric Gravatt. Zij brachten een aanstekelijke latin-flavoured set, met bij tijd en wijle aanstekelijk dansbare passages.

Er werd opvallend hard en krachtig gespeeld, zodat soms even de indruk werd gewekt dat het om het volume draaide. Gravatts weliswaar goede drumwerk ging ten koste van de subtiliteit, omdat hij de zaak soms enigszins dichtsloeg. De aanvankelijke aandacht voor Bartz' opvallende 'Oboema'-kapsel maakte al snel plaats voor open monden vanwege zijn monsterlijk bevlogen spel. Behalve op zijn altsax, die hij bij tijd en wijle spiritual healing liet klinken, speelde hij ook op een gebogen sopraansax, een instrument met een aparte klankkleur, als een soort hooggepitchte altsaxofoon.

Ravi zal als zoon van John Coltrane zijn hele carrière moeten opboksen tegen torenhoge verwachtingen. Hij kan niet anders doen dan zijn eigen weg blijven zoeken, hetgeen hem deze avond prima lukte, al verraadde zijn spel zo nu en dan natuurlijk wel degelijk invloe-den van zijn vader. Aangezien hij een ander instrument bespeelt, heeft Charnett het wat gemakkelijker; zijn vader Charles was een drummer, die doorbrak bij Ornette Coleman. Moffett is een hippe, coole bassist, die zijn instrument perfect beheerst. Hij bespeelde de bas effectvol: met strijkstok, echo, sampling of percussief slapping. Zijn opzwepende spel leidde af en toe tot open doekjes van het publiek, maar klonk soms ook iets te getruukt, teveel neigend naar effectbejag.

Tja, en dan natuurlijk de naamgever van de band: Philly McCoy Tyner, die nog steeds de klasse bezit om toehoorders te overrompelen. Zijn krachtige blokakkoorden, climaxrijke klustersolo's en orkestrale spel waren imponerend; elke noot klonk urgent. De klankkast van zijn vleugel (op drie plaatsen versterkt) werd door Tyner optimaal benut.

Samenvattend een prima concert met sterke solistische bijdragen, waarbij evenwel de balans af en toe een beetje zoek was. Helaas waren de geluidstechnici de problemen van het vorige concert van het Dutch Jazz Orchestra nog niet te boven, want ook tijdens dit concert was er weer die storende zoemende bastoon. Zouden McCoy Tyners All Stars überhaupt een soundcheck hebben gehad, of was daar geen tijd meer voor...?

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

Deze recensie is de zevende in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2005.

(Anoniem, 29.8.05) - [print] - [naar boven]



Nominaties voor Edisons in jazz en world bekend

John Scofield, Rita Reys, Benjamin Herman... het zijn enkele van de genomineerden voor de Edison in de categorie Jazz/World Awards, die vorige week donderdag bekend zijn gemaakt. Er zijn in totaal zes subcategorieën in het genre, waaronder een nieuwe prijs voor de beste muziek-dvd.

De Edison is de oudste muziekprijs in Nederland. Sinds 1960 wordt deze onderscheiding voor 'geluidsdragers van bijzondere kwaliteit' uitgereikt. De award bestaat uit een bronzen beeld vervaardigd door beeldhouwer Pieter d'Hont. De jury, die in oktober de winnaars bekend zal maken, bestaat uit Amanda Kuyper, Jaïr Tchong, Koen Schouten, Maartje den Breejen en Ton Ouwehand.

Vorig jaar ging er ondermeer prijzen naar Randal Corsen en Dave Douglas. De oeuvreprijs ging toen naar George Duke.

(Erno Mijland, 29.8.05) - [print] - [naar boven]



Sonny Stitt – 'Work Done'

Sonny Stitt – 'Work Done' (High Note, 2005) ****

Tenor- en altsaxofonist Sonny Stitt heeft vanaf midden veertiger jaren tot aan Charlie Parkers dood in 1955 uitsluitend tenorsax gespeeld om van zijn imago van Parker-epigoon af te komen. Na Parkers overlijden begon hij weer altsaxofoon te spelen en ontwikkelde hij zich tot één van de grote postbop-saxofoonhelden. Hij leidde zijn eigen combo's en is vermaard om de saxduels die hij uitvocht met onder anderen Gene Ammons. Ook werkte hij regelmatig als solist. Hij was one of the original road warriors, die van de ene naar de andere stad reisde en dan concerteerde met locale ritmesecties. Zowel op tenor– als op de altsax demonstreerde hij een formidabele techniek. Hij heeft dan ook een honderdtal albums op zijn naam staan.

De cd 'Work Done' is een liveregistratie van één van Stitts vele solotoers. Deze vond plaats in 1976 in de Keystone Corner in San Francisco. De tapes zijn op de plank blijven liggen totdat High Note ze ontdekte, afstofte en – terecht – onlangs uitgaf. De locale ritmesectie, die Stitt inspirerend en swingend begeleidt, bestaat uit pianist Ed Kelly, bassist Ray Drummond en drummer 'Smiley' Winters. Het repertoire bestaat uit twee snelle bluesnummers en standards, en Stitt speelt zowel op tenor- als altsax.

Meteen al in het eerste nummer, het snelle 'Barkan The Blues', trekt Stitt alles uit de kast en gaat hij virtuoos en ook evenzeer 'honkend' door een fiks aantal chorussen heen. Dat geldt ook voor het eveneens in snel tempo gespeelde 'Indiana', waarbij de knap gespeelde, logische en melodieus geïmproviseerde lijnen respect afdwingen. In dit nummer blijkt pianist Ed Kelly over een niet geringe technische bagage te bezitten. In het vijfde nummer van de cd grijpt Stitt naar de altsax om de door Parker bekend geworden ballad 'Lover Man' te vertolken. Hij blijft dicht bij het thema, maar blaast – bescheiden fraserend – zeer smaakvol, met veel emotie. In het zeer snelle 'Constellation' krijgt Kelly ruimschoots de gelegenheid virtuoos, knap en razend swingend te soleren. De cd wordt wederom met een snelle blues afgesloten: 'Loose Walk' (oftewel 'Blues Walk'). High Note verdient een pluim voor het uitbrengen van deze tapes uit 1976, die te lang op de plank zijn blijven liggen.

(Jacques Los, 25.8.05) - [print] - [naar boven]



Dizzy Gillespie & Charlie Parker - 'Town Hall, New York City, June 22, 1945'

Nieuw album van Dizzy Gillespie en Charlie Parker

Gisteren was de release van het concert dat jazzgrootheden Charlie Parker en Dizzy Gillespie op 22 juni 1945 in de New Yorkse Town Hall gaven. De high quality-opnamen werden gevonden door Robert Sunnenblick, eigenaar van Uptown Records, het label dat de cd uitbrengt. Het verhaal achter de belangwekkende vondst wordt verteld in een begeleidend booklet van 30 pagina's.

Op 'Town Hall, New York City, June 22, 1945' staan een zestal tracks, die nooit eerder werden uitgebracht: 'Bebop', 'A Night In Tunesia', 'Groovin’ High', 'Salt Peanuts', 'Hot House' en 'Fifty Second Street Theme'. Het duo wordt begeleid door tenorsaxofonist Don Byas (op 'Bebop'), pianist Al Haig en de drummers Max Roach en Sid Catlett (op 'Hot House' en 'Fifty Second Street Theme'). Het geheel werd aan elkaar gepraat door de legendarische master of ceremonies Symphony Sid Torin.

(Anoniem, 24.8.05) - [print] - [naar boven]



Glenn Corneille

Pianist Glenn Corneille overleden na ongeval

Gisteren, op 23 augustus, is de Nederlandse pianist Glenn Corneille om het leven gekomen bij een tragisch ongeval op de A1 naar Amersfoort. Bij de uitvoegstrook Baarn verloor hij de macht over het stuur.

Corneille werd op 13 juli 1970 geboren in Venlo. In 1995 studeerde hij cum laude af op het Maastrichtse conservatorium als pianist jazz/lichte muziek en als docerend musicus. Daarnaast haalde hij er in 1997, ook cum laude, de titel uitvoerend musicus. Al vanaf zijn twaalfde jaar trad hij op. Hij was op vele fronten actief: als bandleider voor popartiesten als Do en René Froger en bij internationale artiesten als Alessandro Safina, als studiopro-ducer en sessiemuzikant, als recensent van Multi Music Magazine, als leider van work-shops voor het SLIM in Limburg en SWING in Alkmaar, als componist en arrangeur en als hoofdvakdocent piano op de Pop Academie van het Conservatorium in Enschede.

Met zijn eigen Corneille/Roelofs Trio (met Geert Roelofs op drums en Werner Lauscher op bas) speelde hij jazz. Enkele songs van het trio werden gebruikt bij documentaires bij Tegenlicht en Sportpaleis De Jong van de VPRO en er verschenen twee albums. In 2000 ontving hij de 'Best new talent'-onderscheiding van de Dutch Jazz Competition. Het trio debuteerde in 2001 op het North Sea Jazz Festival. Corneille werkte op jazzgebied verder samen met bekende jazzartiesten als Hein van de Geyn, Dré Pellemaerts, Toon Roos, Benjamin Herman en Eric Vloeimans.

Producer en platenman Harry Velleman in een eerste reactie: "Glenn was zeer veelzijdig en kon bijna alles. Hij maakte ook twee geweldige jazzplaten op ons Munich Jazz Label. Ik waardeer hem als zeer prettig mens en bovenmatig begaafd musicus. Glenn deed zo ongelofelijk veel en er zou vast nog veel hebben gevolgd. How fragile we are (Sting)."

De Maaspoort heeft een
condoleance-register geopend.

De redactie van Draai om je oren wenst zijn naasten veel sterkte toe met dit plotselinge, grote verlies.

(Erno Mijland, 24.8.05) - [print] - [naar boven]



Lydia van Dam (foto: Cees van de Ven) North Sea Jazz

North Sea Jazz impressies: Dutch Jazz Orchestra
zaterdag 9 juli 2005, Nederlands Congres Centrum, Den Haag

'Stravinsky-met-een-beat', zo karakteriseerde Eddy Determeyer in zijn artikel over de bandleider Boyd Raeburn diens muziek. In de Jan Steenzaal opende het Dutch Jazz Orchestra onder leiding van Jan Wessels de tweede festivaldag met een programma waarin Raeburns muziek centraal stond. Aparte voicings, verrassende arrangementen vol fraaie wendingen, leuke accenten, uitbundige vibrato, een diep doortrokken klankentapijt, kortom: een boeiend optreden vol ouderwets goede big bandmuziek.

Een storende facor gedurende het concert was de zoemende bastoon, die af en toe weerklonk. Maar hoewel de technici dit geluidsprobleem maar niet onder de knie kregen, liet het Dutch Jazz Orchestra zich er gelukkig niet van de wijs door brengen. De opener was sterk met het strak swingende, punchy 'Two Spoos In An Igloo'. Daarna verscheen Lydia van Dam ten tonele, een uitstekende zangeres die weet hoe ze een performance moet neerzetten. Ze worstelde zich uitstekend door de bepaald niet eenvoudige arrangementen van George Handy, die er kennelijk genoegen in schiep de luisteraar continu op een verkeerd been te zetten met een niet-verwachte wending of riff. In de fraai getoonzette ballad 'More Than You Know' werd er door Van Dam zelfs "chromatisch geleden" volgens musicoloog Walter van de Leur, die het programma toelichtte.

Het Dutch Jazz Orchestra is als een goed geoliede machine, met drummer Eric Ineke als swingende aandrijver en gitarist Martijn van Iterson in zijn gekende relaxte stijl. Leo van Oostrum had zo te zien een greep gedaan in zijn grote verzameling rietblaasinstrumen-ten; hij maakte gebruik van 'excentriekelingen' als bassaxofoon, stalen klarinet en stritch. Rookie Martijn de Laat bespeelde zijn trompet lekker onbevangen; hij leverde een paar spetterende solo's af. En trombonist Martijn Sohier viel op met zijn warme geluid. De verschillende secties herbergen kortom jazzmusici van topklasse, die vaak dubbelen op andere instrumenten en Jan Wessels zodoende een palet aan klankmogelijkheden bieden.

Imponerend was de bijdrage van "one of the last survivors" van Raeburns orkest, Buddy DeFranco. Er bleek weinig sleet te zitten op deze 82-jarige klarinettist, wiens snelle frasering en soepele swing jong en fris klonk als weleer. In 'Stormy Weather' trof hij een heerlijk lyrische toon. Op verzoek van de man zelf werd ook het stuk gespeeld dat DeFranco beroemd maakte: 'Sherezade'. Geen sinecure, want Wessels moest de arrange-menten hiervoor transcriben van een 78-toeren plaat. Het stuk kreeg een mooie uit-voering met een vingervlugge Buddy. Een waardige afsluiting van een perfect optreden.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

Deze recensie is de zesde in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2005.

(Anoniem, 24.8.05) - [print] - [naar boven]



Verslag Haarlem Jazzstad 2005

Het Haarlem Jazzstad Festival, dat plaatsvond van 17 tot en met 21 augustus, bood een aantrekkelijk, publieksvriendelijk programma met puike optredens van onder meer Rita Reys, Michiel Borstlap en Boris van der Lek. En dat ondanks "het meest abominabele geluid dat ik in lange tijd heb gehoord", aldus onze verslaggever ter plaatse Jacques Los.

Lees
hier zijn festivalverslag.

(Anoniem, 24.8.05) - [print] - [naar boven]



John Surman - 'Way Back When'

John Surman - 'Way Back When' (Cuneiform/Bertus, 1969)

Ik kan niet goed uitleggen waarom een swingende cd met historische waarde meer de moeite waard is dan een simpelweg lekker album. Toch ben ik al dagen uitgelaten vanwege de cd-uitgave van een verloren gewaand elpeeproject uit 1969. De Britse saxofonist John Surman is daarop te horen als een waar inspirator en misschien zelfs een regelrechte voorloper van een van de beste platen van Miles Davis. Wie een speciaal plekje in zijn hart heeft voor de Miles Davis-klassieker 'In A Silent Way' moet Surmans 'Way Back When' zeker aanschaffen.

Trompettist Miles Davis was sinds eind 1967 op zoek naar een nieuw geluid dat beter moest aansluiten bij de smaak van de jeugd. Bovendien zag Miles een generatie interes-sante musici opkomen met hun roots in rock en r&b in plaats van jazz. James Brown, Sly Stone, Aretha Franklin en Jimi Hendrix werden de nieuwe ijkpunten voor een muzieksoort die later zou uitgroeien tot de jazzfusion en tot op heden de publiekstrekker vormt op alle grote jazzfestivals.

Een aardige voetnoot uit de begindagen van de fusion (toen nog rockjazz of jazzrock geheten), is de bijdrage van Engelse muzikanten. Gitarist John McLaughlin en bassist Dave Holland werden al snel door Miles opgepikt, maar er is bijna niemand die hun invloed op de muziek uit die tijd 'Brits' zal noemen. Dat zal veranderen nu John Surmans 'Lost Album', een oer-Brits product, verschenen is op het Cuneiform-label.

Veel van de klanken op 'Way Back When' klinken bekend in de oren. Ik dacht altijd dat Miles Davis ze verzon. De latere Soft Machine-drummer John Marshall bespeelt zijn hi-hat precies zo zweverig en funky als Tony Williams dat deed, de elektrische piano van John Taylor lijkt in de verte op die van Joe Zawinul. Brian Odgers heeft er geen enkele moeite mee een stevig basgeluid voort te brengen in deze 'Bitches Brew'-achtige bezetting, die twee maanden eerder is opgenomen dan het legendarische Miles-album met die naam.

Toegegeven, de later legendarisch geworden elpee 'In A Silent Way' lag in oktober 1969, de datum van de Surman-sessie, net in de winkels. Van plagiaat kan echter geen sprake zijn. Daarvoor klinkt de muziek te natuurlijk, alsof de musici het al jaren zo speelden, wat waarschijnlijk ook zo was. Deze klanken hingen in de lucht in die tijd. Nu kan men niet anders dan concluderen dat we weten waar Miles Davis een deel van zijn mosterd haalde. Uit Engeland dus, waar jonge bandleiders als John Surman experimenteerden met jazz, rock en elementen uit de vrije improvisatiemuziek.

tekst: Remco Takken

Meer weten?
  • De website van John Surman.

    (Anoniem, 24.8.05) - [print] - [naar boven]



    The Jazz Case

    The Jazz Case #5

    Klik op bovenstaande button voor een nieuwe editie van deze rubriek, met recensies van cd's van Francien van Tuinen, Trio Amuedo/Van Merwijk/Vierdag, Aly N'Diaye Rose & Lucas van Merwijk, Erik Friedlander, Sprinkhuizen/Fennis/Didderen en The Vandermark Five.

    (Anoniem, 23.8.05) - [print] - [naar boven]



    Keter Betts (foto: Kennedy Center)

    Bassist Keter Betts overleden

    De Amerikaanse jazzbassist Keter Betts is op 6 augustus op 77-jarige leeftijd overleden. Dat melden verschillende Amerikaanse bronnen. Betts speelde twee decennia samen met Ella Fitzgerald en was betrokken bij de introductie van de bossa nova in de Amerikaanse jazz.

    Betts had zijn eerste baantje in de jazz bij Earl Bostic in 1949. In 1961 tourde hij met gitarist Charlie Byrd door Brazilië, waar hij de bossa nova-muziek van João Gilberto en Antonio Carlos Jobim ontdekte. De muzikanten namen de bossa nova mee naar huis en maakten met saxofonist Stan Getz het legendarische 'Jazz Samba'-album. Medio zestiger jaren kwam Betts bij Fitzgerald. Hij bleef met haar samenwerken tot ze in 1993 stopte met optreden. Hij werkte ook samen met Dinah Washington, Tommy Flanagan, Cannonball Adderley, Woody Herman en vele anderen. In zijn nadagen was Betts actief in het muziekonderwijs.

    (Erno Mijland, 23.8.05) - [print] - [naar boven]



    Martin Fondse (foto: Cees van de Ven)

    Première van Martin Fondses 'Primer Light'

    Op 2 september gaat de compositie 'Primer Light' voor het Limburgs Symphonisch Orkest in het PLT Theater 2 in Kerkrade in première, met solisten Eric Vloeimans (trompet) en Jeroen van Vliet (piano). Het stuk zal deel uitmaken van een tweeluik: 'Primer'. Het tweede deel ('Primer Dark') zal in januari in première gaan met het Holland Symphonia; dan met solist Claudio Puntin op klarinet en in samenwerking met Martins eigen jazztrio 'Izabel'.

    'Primer Light' is een stuk in diverse lagen, vijf in getal. De verschillende groepen uit het orkest zijn opnieuw ingedeeld in vier nieuwe groepen, grofweg naar instrumentaal bereik. De resterende groep is de combinatie piano/trompet (de solisten). Jeroen van Vliet zal behalve op piano ook te horen zijn op de celesta, en speelt daarmee een overbruggende rol: op de celesta zal hij deel uitmaken van het orkest en op de piano manifesteert hij zich als solist.

    Het orkest zal ook een flexibele rol spelen in de improvisaties. Door dirigent Ed Spanjaard kunnen diverse kleuren on the spot worden opgeroepen, waardoor het orkest actief deel-neemt in diverse soli van de Eric Vloeimans en Jeroen van Vliet. Een tweede concert zal plaatsvinden op 3 september op het Nazomerfestival in Middelburg.

    Meer weten?
  • De website van het Limburgs Symphonisch Orkest.
  • De website van het Nazomerfestival.
  • De websiter van Martin Fondse.

    (Anoniem, 22.8.05) - [print] - [naar boven]



    Gebhard Ullmann – 'Essencia'

    Gebhard Ullmann – 'Essencia' (Between The Lines, 1999) ****

    De in 1957 geboren Duitse saxofonist, basklarinettist, fluitist en componist Gebhard Ullmann is reeds op zo'n 30-tal platen/cd's te horen (op labels als Soul Note, Leo Records, Between The Lines en Songline Records), waarvan een substantieel deel als leider. Hij behoort tot de leidende figuren in de Berlijnse hedendaagse jazzscene. Sinds 1993 pendelt hij tussen Berlijn en New York en toert hij worldwide met diverse eigen groepen (zoals Ta Lam Acht en Basement Research) en als sideman met Willem Breuker, Joe Fonda, Herb Robertson, George Schuler, Peter Brötzmann, Han Bennink en Gerry Hemingway.

    De cd 'Essencia' is niet zijn meest recente, maar wel een bijzondere omdat hij hier in een triobezetting met piano speelt. Het is de eerste cd, sinds hij met Paul Bley samenspeelde, waarop hij weer met een pianist (Jens Thomas) te horen is. De Portugese bassist Carlos Bica completeert het trio.

    Het merendeel van het repertoire op deze cd is instant composed op een drietal com-posities van Bica en Ullmanns 'Gospel' na. De muziek is zeer ingetogen en intens en kan gekarakteriseerd worden als intieme hedendaagse kamerjazz. In 'Pinóquio' is er nog wel sprake van een enigszins emotionele tenorsax-exercitie, maar het blijft toch wel binnen
    de 'beschaafde' perken. Vooral door de sublieme toonvorming voldoet de basklarinet het beste in dit – laten we zeggen – muziekgenre. Zonder Ullmanns capaciteiten op de saxen (tenor en sopraan) te kort te willen doen: zijn spel op en beheersing van de lastige basklarinet is fenomenaal.

    In 'Essencia Largo' is een indrukwekkende gestreken bassolo van Bica te horen, die over-gaat in een humoristisch 'Chinesisches Gedicht No.3'. Immers, wie van de drie musici beheerst de Chinese taal?! De afsluiting van de cd is een op tenorsax gespeelde ballad – Bica's compositie 'Simple Melody', waarin Ullmann een nostalgische sfeer oproept door een vertolking die geïnspireerd is op het grote warme geluid van de oude meesters Chu Berry, Ben Webster en Paul Gonsalves. Een niet geringe prestatie, hetgeen overigens geldt voor de gehele cd.

    Labels:

    (Jacques Los, 21.8.05) - [print] - [naar boven]



    Nieuw boek Stuart Nicholson

    Hij schreef al biografieën over Ella Fitzgerald, Billie Holiday en Duke Ellington. Volgende maand verschijnt zijn nieuwe boek: 'Is Jazz Dead (Or has it moved to a new address?)'. Stuart Nicholson kijkt hierin kritisch naar de Amerikaanse jazzscene, waarvan een deel zich meer lijkt te bekommeren om het vasthouden aan het oude, traditionele dan aan de innovatieve kracht van jazz. Sholto Byrnes van de Belfast Telegraph stelt dat de Europeanen het wat dat betreft beter doen. Lees zijn boeiende recensie
    hier en maak meteen kennis met het begrip 'glocalisatie'.

    (Erno Mijland, 20.8.05) - [print] - [naar boven]



    Jazz Impuls

    Tweede seizoen dubbelconcerten Stichting Jazz Impuls

    Om de belangstelling voor jazz en aanverwante muziek te bevorderen programmeert de Stichting Jazz Impuls vanaf september in samenwerking met 45 Nederlandse theaters, concertzalen en schouwburgen 120 jazzconcerten. Deze dubbelconcerten werden vorig jaar voor het eerst georganiseerd. Het concept is hetzelfde als vorig jaar: elke avond staan twee concerten op het programma; voor de pauze een instrumentaal concert en na de pauze een vocaal programma.

    Net als vorig jaar is de crossover van jazz en wereldmuziek goed vertegenwoordigd op het programma. Zo speelt Nueva Manteca Afro-Cubaanse jazz, brengt de groep Dirindi met zangeres Marzieh Reyhani een ode aan de Brazilliaanse componist Antonio Carlos Jobim en brengt Beatriz Aguiar de tango op het podium. Jonge gasten als Wouter Hamel, Fleurine en Lydia van Dam staan tegenover oudgedienden als Rita Reys, Toon Roos en Piet Noordijk. Ook staat een aantal tributes op het programma. Zo eert Fay Claassen Gerry Mulligan en Chet Baker, zingt Deborah J. Carter werk van The Beatles en brengt Tineke Postma een ode aan Duke Ellington. En dan zijn er nog aansprekende optredens van solisten als Deborah Brown en Loet van der Lee stukken. Kortom, een veelzijdig totaal van laagdrempelige jazz in de beschaafde omgeving van een theater.

    Meer weten?
  • Op de website van Jazz Impuls staat het volledige programma met toelichting op de acts.
  • Klik hier voor een interview met initiator van Jazz Impuls, Bob Hagen.

    (Erno Mijland, 19.8.05) - [print] - [naar boven]



    Dave Holland (foto: Cees van de Ven) North Sea Jazz

    North Sea Jazz impressies: Holland, Hancock, DeJohnette & Potter
    vrijdag 8 juli 2005, Nederlands Congres Centrum, Den Haag

    Het is toch altijd een risico, zo'n all-star group; tijdens eerdere edities van North Sea Jazz werd bewezen dat het samenbrengen van grote jazznamen lang niet altijd leidt tot een geïnspireerd optreden. Gelukkig was dat niet het geval bij het concert waarmee de gelauwerde Engelse bassist Dave Holland, dit jaar de artist in residence, de eerste festivaldag afsloot in de PWA-zaal. Zijn kwartet met Chris Potter (sopraan- en tenorsax), Herbie Hancock (piano) en Jack DeJohnette (drums) leverde een sprankelende en levendige set af.

    'Triple Dance' zette de toon met beurtelings relaxte, gloedvolle en zelfverzekerde solo's van Potter, Hancock (zijn handen dansend over het toetsenbord), Holland (doeltreffend en groovy plukkend) en DeJohnette. In 'Mr. B', opgedragen aan wijlen basgrootmeester Ray Brown (die Holland inspireerde de contrabas ter hand te nemen), leverde Hancock een memorabele solo af. Als in een helder bergriviertje sijpelden de pianotonen als een fris stroompje het publiek in. Betoverend mooi. Even opvallend was de interactie en verstandhouding tussen Holland en DeJohnette achter Herbie's solo.

    De soms gehoorde klacht dat Chris Potter een risico's mijdende mooispeler is, kreeg tijdens dit concert geen enkele voedingsbodem. De saxofonist moest volledig met de billen bloot, op de huid gezeten als hij werd door een zeer assertieve Hancock, de stevige beat van DeJohnette en de nimmer aflatende drive van de verraderlijk goedlachse Holland. In 'The Oracle', dat door Jack heel mooi werd opgebouwd met fraai op elkaar afgestemde cymbalen, tomwerk en een 'losse' snare, leverde Potter dan ook een gepeperde, verheven solo af.

    Maar het enige echte orakel van dit nachtelijke concert was toch wel Herbie Hancock. Deze man weet al jarenlang zijn verbazingwekkend constante vorm te continueren. Hij beschikt nog immer over dat mooie, lyrische toucher. En met zijn moeiteloos laveren tussen funky passages en introspectieve mijmeringen weet hij de verbeelding en de gedachten van de luisteraars steeds weer te prikkelen.

    Klik hier voor een fotoverslag van het concert, dat op 30 november te horen is bij de NPS op Radio 4FM.

    Deze recensie is de vijfde in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2005.

    (Anoniem, 18.8.05) - [print] - [naar boven]



    Francy Boland (foto: Karlheinz Klüter http://www.jazzphotography.u/)

    Francy Boland overleden

    Afgelopen vrijdag overleed in Genève de Belgische pianist, arrangeur en bandleider Francy Boland. Na te hebben samengespeeld met Bobby Jaspar, Fats Sadi en Henri Renaud, leidde hij samen met de Amerikaanse drummer Kenny Clarke een octet waarvan opnames verschenen op het Blue Note-label. Zijn componeertalent leverde hem spoedig internationale erkenning op. Boland schreef nummers voor de grootste radio-big bands in Europa en voor het Count Basie Orchestra. In de jaren zestig en zeventig verwierf hij zijn grootste succes als co-leider van het Kenny Clarke-Francy Boland Orchestra, een big band waarin grote namen als Benny Bailey, Johnny Griffin, Ronnie Scott en Tony Coe figureerden. Boland werd 75 jaar oud.

    (Anoniem, 17.8.05) - [print] - [naar boven]



    Logo Jazz Center

    Speciaalzaak Jazz Center uit Den Haag enige tijd gesloten

    In verband met de sloop van belendende panden sluit deze zaak van 22 augustus tot 11 oktober. De te verwachten overlast is dermate groot, dat winkelen onmogelijk is.

    (Anoniem, 16.8.05) - [print] - [naar boven]



    Alan Skidmore Quintet - 'Once Upon A Time'

    Alan Skidmore Quintet – 'Once Upon A Time' (Vocalion, 2005) ****

    De Britse saxofonist Alan Skidmore heeft een geweldige staat van dienst achter de rug. Hij is onmiskenbaar één van de belangrijkste saxofonisten van de Engelse hedendaagse jazzscene.

    Het album 'Once Upon A Time' stamt uit de hoogtijdagen van de avant-garde jazz; het werd oorspronkelijk uitgebracht in 1969. Skidmore was toen 27 jaar oud en speelde al met o.a. Ronnie Scott, Dave Holland, Chick Corea, Albert Mangelsdorf, John Surman en Mike Westbrook. De plaat is zijn eerste opname onder eigen naam. Het kwintet bestond uit louter Engelse topmusici: trompettist Kenny Wheeler, pianist John Taylor, bassist Harry Miller en drummer Tony Oxley. De groep was zeer succesvol. Ze speelden op het Montreux Jazzfestival en verschenen in een BBC-televisieprogramma.

    Op het label Vocalion is de vroegere lp thans heruitgebracht op cd. En terecht. De muziek klinkt na meer dan 30 jaar nog zeer fris en eigentijds. Echt vernieuwend was de muziek toen ook al niet, maar toch al enigszins verwijderd van het clichématige hardbop-idioom en reeds behoorlijk door de free jazz geïnspireerd. Vooral door de polyritmische aanpak van Tony Oxley wordt een zeer eigentijds groepsconcept gecreëerd.

    Vanaf het nummer 'Old San Juan' (oorspronkelijk de tweede kant van de plaat) komt dat evident tot uiting, waarbij de solistische prestaties van Skidmore, Wheeler en Taylor van hoog niveau zijn. De twee volgende stukken, 'Free For All' en 'Image', sluiten zonder onderbreking aan, zodat een suite-achtig stuk ontstaat. Het deel - en de naam zegt het al - 'Free For All' is een furieus, enerverend en free sax/drum-duet. De soli en het samenspel van Skidmore en Oxley zijn zeer energiek, krachtig en opwindend.

    Al met al een heruitgave van een toenmalige topgroep die nu nog het beluisteren meer dan waard is.

    Labels:

    (Jacques Los, 16.8.05) - [print] - [naar boven]



    Cor Fuhler (foto: Cees van de Ven)

    ZomerJazzFietsTour 2005

    Op de laatste zaterdag van augustus gaat de 19e aflevering van de ZomerJazzFietsTour van start. Dit fiets-jazzfestival behoort tot de meest sympathieke en inhoudelijk bijzon-dere van het land. Langs een prachtige route door het Reitdiepdal, ten noordwesten van Groningen, kan een keuze gemaakt worden uit 24 concerten in middeleeuwse kerkjes, borgen en boerenschuren. Volgens beproefd concept kan per fiets de nieuwe jazz worden verkend.

    Vanaf 12.30 tot 21.00 uur kunnen concerten bezocht worden van (inter-)nationale formaties die hun sporen hebben verdiend in de actuele jazz en improvisatiemuziek, en tot het middernachtelijke uur draait deejay Sem van Gelder groovy, swingende plaatjes onder de noemer 'The Battle of the 78’s' in de grote feesttent in Garnwerd.

    Tijdens de proloog op vrijdagavond is er in het Grand Theater in Groningen een inter-nationaal programma rond de stem, 'Voices!!!' met het Britse duo Phil Minton/Veryan Weston, de Tsjechische Iva Bittova en het New Yorkse duo Shelley Hirsch/Anthony Coleman en in het Noorderplantsoen treedt het Deense Strange Party Orchestra op.

    De lijst van groepen die zaterdag acte de présence geven oogt zeer interessant. Om maar enkelen te noemen (zonder de anderen te kort te willen doen): Trio San Francisco, met de formidabele saxofonisten Sean Bergin, Tobias Delius en Daniele D’Argo; Trio AAB, een Engels trio met saxofonist Phil Bancroft en als speciale gast trombonist Joost Buis; het feestelijke, aanstekelijke en zeer swingende saxofoonensemble Carlama Orkestar, met onder meer Akos Laki en Stanislav Mitrovic (let op hem, een virtuoos saxofonist!) op saxen; Zoumana Diarra uit Mali; het befaamde Duitse trio Der Rote Bereich, met Yuri Honings gitarist Frank Möbus; het duo ouwe rotten Peter Brötzmann/Joe McPhee; voor het zoveelste jaar in successie saxofonist Tobias Delius en pianist Cor Fuhler, nu met 'wisseldrummer' Le Quan Ninh; het trio Larry Ochs (sax), Miya Masaoka (koto) en Peggy Lee (cello); de groep Nansika, met o.a. gitarist Franky Douglas, pianist Curtis Clark en saxofonist Sean Bergin; en - iets uit de toon vallend - de mainstreamformatie Boris Vanderlek Quintet, maar wel met Han Bennink!

    Met een stralend zonnetje (iets minder mag ook) en hoegenaamd geen tegenwind wordt het weer reuze genieten met het fietsen en de jazz.

    Meer weten?
  • Klik hier voor een uitgebreid programmaoverzicht en nadere informatie.
  • Klik hier voor een recensie van de ZomerJazzFietsTour 2004.

    (Jacques Los, 12.8.05) - [print] - [naar boven]



    Francois Carrier - 'Travelling Lights'

    Francois Carrier - 'Travelling Lights' (Justin Time, 2004) ***

    De gemiddelde impro-jazzliefhebber zal amper van de Canadese alt- en sopraansaxofonist Francois Carrier hebben gehoord, ondanks het feit dat hij in 2003 met pianist Uri Caine op het North Sea Jazz Festival heeft gespeeld. Carrier houdt zich vooral muzikaal bezig met 'exploring the emotional atmosphere in music'. Hij geldt als een prominent en belangrijk hedendaags saxofonist in zijn geboorteland. Ook toerde hij diverse malen in Europa en verscheen hij op belangrijke jazzfestivals, zoals dat van Montreux.

    Het informatieboekje van Carriers cd, dat uitmunt in een totaal gebrek aan inhoudelijke tekst, is gevuld met enkele aardige foto's van de opnamesessie. Pianist Paul Bley en bassist Gary Peacock, jazz-avantgardisten van het eerste uur en deel uitmakend van het kwartet, zijn inmiddels op leeftijd geraakt en tonen zich hier fysiek de mentoren van het kwartet dat gecompleteerd wordt door drummer Michel Lambert. Ook muzikaal gezien vormt dit duo met solide begeleiding en relevante aanvullingen het fundament voor deze totaal geïmproviseerde muziek. De enige inhoudelijke tekst in het boekje luidt dan ook: 'All the music is improvised'.

    Op basis van summiere thematische gegevens wordt er in een kamermuziekensemble-idioom lustig en muzikaal zeer verantwoord op los geïmproviseerd. Zowel de oude rotten Bley en Peacock als de jongere Canadese garde weten daar wel raad mee. De titels van de 'composities' zijn niet voor niets gebaseerd op geografische gegevens; metaforen voor een wereldlijke muzikale ontdekkingsreis. Carrier preludeert meer in een klassiek idioom dan in een jazz-idioom. Zijn geluid op de alt is - hoewel warm - bescheiden en klassiek, en past wonderwel bij deze kamerjazz.

    In 'Antartica' lijkt het kwartet los te komen van het introverte groepsspel. Na Peacocks basintro en Bleys single notes wordt bij Carriers inzet door drummer Lambert een aanstekelijke shuffle geproduceerd. Hetzelfde herhaalt zich in de trio-uitvoering (Bley, Peacock, Lambert) van het nummer 'Island'. De pulse, de drive, de swing en de passie mis ik iets teveel op deze cd, vandaar geen vier (wel voor eerdergenoemde tracks) doch drie sterren.

    Labels:

    (Jacques Los, 10.8.05) - [print] - [naar boven]



    Carlo Nardozza (foto: Jos L. Knaepen)

    Carlo Nardozza Quintet wint Jong Jazz Talent in Gent

    Als nevenpodium werd tijdens het onlangs gehouden succesvolle Blue Note Festival in Gent een wedstrijd voor jong jazztalent gehouden. Tijdens de Gentse feesten werd iedere dag één groep aan het publiek en de jury - bestaande uit journalisten Jempi Samyn en Marco Valente, Jack van Poll, Mik Torfs (JazzLabSeries) en fotograaf Jos Knaepen - voorgesteld. Het kwintet van Carlo Nardozza werd de winnaar: het krijgt een tournee aangeboden met JazzLabSeries en mag volgend jaar het Blue Note Festival openen.

    Trompettist Carlo Nardozza, die in Maastricht studeerde, startte reeds tijdens zijn studie met zijn kwintet. Hij schreef al snel eigen muziek voor zijn formatie. Zijn composities zijn geïnspireerd op de wereldmuziek en free jazz, waarbij Ornette Coleman een belangrijke inspiratiebron is. Saxofonist Dave Liebman, die de groep recent hoorde spelen, was zeer lovend, evenals de jury: "Alles paste precies bij de band, presentatie, compositie, uit-voering, etcetera. Een suite van haast een uur zonder dat er een stukje papier bij te pas kwam én een suite die boeiend was. Ga er maar eens aan staan. Iedere muzikant was een solist. Dat is professioneel, hoor!"

    Nardozza werkt inmiddels ook veel als freelancer met onder anderen Bert Joris, Philippe Catherine en Eric Vloeimans. Hij speelde op het Montreux Jazz Festival en het North Sea Jazz Festival.

    Meer weten?
  • Lees meer over het Carlo Nardozza Quintet op de site van Jazz in Belgium.

    (Jacques Los, 10.8.05) - [print] - [naar boven]



    Jazz Middelheim 2005, vol. 25

    Donderdag 11 augustus is de gratis feestelijke opening (aanvang 17.00 muur) van het Belgische festival Jazz Middelheim – het is dan ook de 25ste verjaardag. Een contra-basorkest (12 bassisten en een drummer) brengt werk van Peter Vermeersch en enkele minder bekende stukken van o.a. Duke Ellington en Francy Boland. Acteur Bert André brengt een stukje uit 'De Contrabas', een monoloog van Patrick Süskind.

    Het hoofdprogramma van het festival vindt plaats in het park Den Brandt in Antwerpen. Vanaf 11 tot en met 15 augustus zijn er interessante concerten van o.a. Uri Caine Bedrock, Erwin Vann Quintet, Toots Thielemans Quartet, Fred Hersch Trio + 2, Wayne Shorter Quartet, Randy Weston featuring David Murray, Brussels Jazz Orchestra feat. Kenny Wheeler en Dizzy Gillespie All Stars Big Band onder leiding van trombonist Slide Hampton, met o.a. Paquito D'Rivera, James Moody, Roy Hargrove en Jason Jackson.

    In de Singel worden gedurende de festivalperiode jamsessions, workshops en master-classes gehouden. Ook worden er jazzfilms gedraaid. Op zondag 14 augustus is er een
    2e hands jazz-platenbeurs.

    Meer weten?
  • De website van Jazz Middelheim 2005.

    (Jacques Los, 10.8.05) - [print] - [naar boven]



    Eva Kruse [em] North Sea Jazz

    North Sea Jazz impressies: [em]
    vrijdag 8 juli 2005, Nederlands Congres Centrum, Den Haag

    Het trio [em] bestaat uit drie jeugdige, eigenzinnige en zeer getalenteerde jazzmusici. Pianist Michael Wollny, bassiste Eva Kruse en drummer Eric Schaefer geven elkaar volledig de vrije hand, maar omdat de drie individuele groepsleden zo goed naar elkaar luisteren, raken ze elkaar al spelend nooit kwijt. Zij mijden de paden die al door andere pianotrio's werden betreden. Het muzikale vertrekpunt van [em] is altijd ongebruikelijk en verrassend, maar gaandeweg wordt er alles aan gedaan om weer terug te keren naar de mainstream. Bij de meeste groepen is dat precies andersom. Het feit dat alledrie de musici onder de dertig zijn heeft daar alles mee te maken. Invloeden als hip hop en techno gaan hand in hand met die van Keith Jarrett of Cecil Taylor. Een mix die stoomt, kookt en bruist.

    Uw recensent pikte het slot van [em]'s concert in de Rembrandtzaal mee en kwam al snel onder de indruk van hun wonderlijke, impressionistische aanpak. Wollny, summier en introspectief, leverde fijnzinnige pianoklanken af. Schaefer hanteert een extended spelopvatting wat betreft drummen. Hij lardeerde zijn percussie met een scala aan geluiden, variërend van belletjes, kettingen en gongen tot mondharmonica en triangel. Samen met de geconcentreerd bassende Kruse bouwde zij een modern klassiekachtige klankcollage op, die het publiek in betovering bracht.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert. Op dinsdag 20 september is het concert te beluisteren bij de Concertzender, van 20.00 tot 21.00 uur.

    Deze recensie is de vierde in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2005.

    (Anoniem, 9.8.05) - [print] - [naar boven]



    Four Freshmen

    Four Freshmen Convention

    Remco Takken ging zonder al te hoog gespannen verwachtingen naar een fanclubdag van The Four Freshmen, en zag een van de leukste vocale concerten die hij ooit bezocht.
    Klik
    hier voor zijn verslag.

    (Anoniem, 9.8.05) - [print] - [naar boven]



    5-Pack in het Bimhuis

    In een unieke samenwerking tussen NPS Output, Radio Nederland Wereldomroep, Bimhuis en Munich Records zijn op 29 en 30 augustus vijf jazzconcerten gepland in het Bimhuis aan het IJ in Amsterdam. Onder de naam 5-Pack zijn er optredens van de bands van saxofoniste Tineke Postma (29 augustus), trombonist Ilja Reijngoud (29 augustus), Martijn van Iterson (29 augustus), pianiste Amina Figarova (30 augustus) en zangeres Heleen van den Hombergh (30 augustus). Van al deze concerten worden radio- en tv-opnamen gemaakt. Ook Draai om je oren zal hierbij aanwezig zijn.

    Na afloop zijn de concerten op een aantal manieren terug te zien en te beluisteren: zo zullen ze door de NPS op Nederland 3 worden uitgezonden in het programma NPS Output. In november zal ook de website npsoutput.nl in het teken staan van 5-Pack met achter-gronden, interviews en concertfragmenten. Munich Records brengt in november een serie van 4 dvd's uit. En Radio Nederland Wereldomroep zal de concerten in het buitenland onder een zo groot mogelijk radiopubliek verspreiden.

    5-Pack, Bimhuis, Amsterdam, maandag 29 en dinsdag 30 augustus, aanvang 20.00 uur.

    Meer weten?
  • De website van het Bimhuis.
  • De website van NPS Output.

    (Anoniem, 9.8.05) - [print] - [naar boven]



    Sue & Charles Mingus (foto: All About Jazz)

    Interview Sue Mingus

    In een uitgebreid interview met de Amerikaanse jazzsite All About Jazz vertelt de weduwe van de roemruchte bassist Charles Mingus over haar nieuwe platenlabel Sue Mingus Music. Daarop gaat ze onder meer nooit eerder uitgebracht materiaal van Mingus uitbrengen, zoals een concert dat werd opgenomen in de universiteit van Cornell, aan de vooravond van de fameuze Europese tournee van 1964, met Johnny Coles (trompet), Eric Dolpy (altsax, basklarinet), Jaki Byard (piano) en Dannie Richmond (drums). Of het album 'Live At Ronnie Scott’s' uit 1972, dat nooit werd uitgebracht omdat Columbia destijds alle contracten met jazzmusici (behalve Miles Davis) beëindigde.

    "When Charles was alive, he was known primarily as a powerful bandleader, a personality on stage, a virtuoso bass player. But the reason that we're listening to him as much as we are today is increasingly less those reasons than his composition. And he always said he was first and foremost a composer. People didn't hear that then because his persona-lity was so outsized that I think his composition was diminished beside his personality in many cases."

    Klik op bovenstaande button voor het complete interview.

    (Anoniem, 8.8.05) - [print] - [naar boven]



    Albert van Veenendaal

    Cd-recensies Albert van Veenendaal

    Pianist Albert van Veenendaal, die zich beweegt aan de randen van de jazz, wereld-muziek en hedendaagse klassieke muziek en daarbij theatrale aspecten niet schuwt, studeerde piano aan het Amsterdams Conservatorium. In 1982 won hij de Meervaart Jazz Competition. Sinds die tijd werkt hij met vele nationale en internationale jazz-, wereld- en klassieke musici in Nederland en Europa (zoals Corrie van Binsbergen, Arnold Dooye-weerd, Hans Hasebos, Wiek Hijmans, Cameron Brown, Sylvie Courvoisier en Oene van Geel). Hij richtte verschillende eigen groepen op en gaf soloconcerten. Hij componeerde voor en speelde met theater- en dansgezelschappen en werkte als componist/arrangeur/ producer voor vele cd-projecten.

    Van Veenendaal noemt zichzelf ook wel beeldend musicus, vanwege het epische en filmische karakter van de muziek die hij maakt. Improvisatie en compositie gaan hand in hand en lopen vaak naadloos in elkaar over. Vanuit een open benadering en interactie met zijn medemusici creëert hij muzikale bouwwerken die onconventioneel en intuïtief zijn en waarin zijn eigen stijl direct te herkennen is. Op zijn
    website zegt hij over zijn werk-wijze: "Ik vind het belangrijk om te musiceren zonder van te voren vastgelegde ideeën over hoe de muziek zou moeten klinken. De muziek moet ontstaan op de plek waar je speelt, niet alleen wanneer je improviseert, ook geschreven materiaal wil ik zo laten klinken. Bij wat ik beeldende muziek noem, gaat het om gedrevenheid, risico, vakman-schap en niet te vergeten de persoonlijkheid van de musicus. De intensiteit van een goed concert is als balanceren op de rand van een scheermes. Spelen op het scherpst van de snede. Ik probeer daarom elk concert te benaderen zoals de schilder begint met zijn lege doek. Het steeds weer overnieuw beginnen en me overgeven aan de poging blijft me mateloos boeien."

    Op het Tone label zijn recent twee cd's van Van Veenendaal uitgebracht: 'Songs To Dance Strangely With' en 'Stripes & Spikes & Strikes'. Beide schijfjes zijn in 2004 opgenomen. Lees hier de recensies.

    (Jacques Los, 8.8.05) - [print] - [naar boven]



    Frank Möbus (foto: Cees van de Ven) North Sea Jazz

    North Sea Jazz impressies: Der Rote Bereich
    vrijdag 8 juli 2005, Nederlands Congres Centrum, Den Haag

    Je bouwt met je gitaar een groove op, die je vervolgens loopt en gaat omspelen. Der Rote Bereich's meesterbrein Frank Möbus weet er alles van; het is een van de handels-merken van zijn energieke Nürnbergse trio, dat verder bestaat uit basklarinettist Rudi Mahall en drummer Oliver Bernd Steidle. Deze vrij unieke groep (waar vind je immers zo'n combinatie van instrumenten) brengt een interessant muzikaal discours, waarin elemen-ten uit jazz, twaalftoonsmuziek, pop en rock samensmelten. In de Rembrandtzaal bracht Der Rote Bereich op de eerste festivaldag een ronkende set met meestentijds eigen composities vol prettige onvoorspelbaarheid door plotse tempowisselingen en harmonie-verschuivingen.

    De batterij effectapparatuur die aan Möbus' voeten lag, stelde hem perfect in staat te putten uit zijn eigenwijs gevarieerde idioom, al gebruikte hij het smaakvol, veelal spelend met een zuiver, clean geluid. Mahall bespeelde zijn basklarinet alsof hij een tenorsax in handen had, met krachtige uithalen. Soms zocht hij bewust de grensgebieden van zijn instrument op. De flegmatiek-nonchalant ogende, eigenzinnige manier van drummen van Bernd Steidle (onderwijl doodleuk communicerend en ginnegappend met Mahall) wees bovendien op een gezonde portie relativeringsvermogen. Met een brede grijns slingerde hij zijn roffels het publiek in. Verfrissend, zo'n ontbreken van interessantdoenerij en pretenties.

    Gastheer Möbus zorgde voor veel hilariteit met zijn droogkomische aan- en afkondigingen in Engels-met-Duits-accent: "It's a kinda romantic title, but we're very ashamed with it, so we're not gonna let you know. I wish we could have changed the title." Bij het aan-kondigen van een compositie, die geïnspireerd is op een Portugees gerecht, voegde hij er vilein glimlachend aan toe: "...some people can't take this dish".

    Van heftig groovende, noisy stukken tot miniatuurtjes met een backbeat; het drietal bracht alles met veel spelvreugde. Opvallend is dat bij Der Rote Bereich de muzikale bouwstenen (compositie/improvisatie, ritme/melodie) mooi in balans zijn. Kortom, een draai om je oren die naar meer doet verlangen!

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    Deze recensie is de derde in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2005.

    (Anoniem, 6.8.05) - [print] - [naar boven]



    Lucky Thompson, Dizzy Gillespie, Charlie Parker, Billy Eckstine (fotograaf onbekend)

    Lucky Thompson overleden

    De Amerikaanse tenor- en sopraansaxofonist Lucky Thompson is afgelopen zaterdag op 81-jarige leeftijd overleden in zijn woonplaats Seattle. In de jaren veertig en vijftig behoorde hij tot de pioniers van de bebop en werd in brede kring zeer gewaardeerd. Samen met wijlen Steve Lacy was hij één van de eerste 'moderne' sopraansaxofonisten, nog voordat ook Coltrane dit instrument ter hand nam. Thompson speelde met onder andere Lionel Hampton, Dizzy Gillespie, Carlie Parker en Billy Eckstine (zie foto) in het begin van de veertiger jaren en maakte een tijd deel uit van het orkest van Count Basie. Hij was te horen op de vermaarde Miles Davis opname 'Walkin’'. Bij het orkest van Stan Kenton was hij de stersolist op diens 'Cuban Fire'. Hij maakte als leider en als sideman vele opnamen. Van 1957 tot 1962 en andermaal van 1968 tot 1971 woonde en werkte hij in Frankrijk, daarna keerde hij terug naar Dartmouth om er les te geven.

    Een kleine greep uit zijn discografie van bijzondere albums: 'Tricotism' uit 1956 is een compilatie van twee opnamensessies. Een met Oscar Pettiford en op de tweede speelt de fameuze trombonist Jimmy Cleveland met zijn fluwelen toon. Thompson heeft een sterke maar aangename toon en zijn improvisaties zijn steeds boeiend, duidelijk en buitengewoon smaakvol. 'Lucky Strikes' uit 1964 is een prachtopname om kennis te nemen van Thompsons spel op sopraansax. Hij is hier met pianist Hank Jones, bassist Richard Davis en drummer Connie Kay in uitstekend gezelschap. Op 'Body And Soul' uit 1970 is Lucky Thompson in grootse vorm samen met pianist Tete Montoliu, bassist Eric Peter en drummer Peer Wyboris. Enkele jaren later, in 1974, stopt Lucky Thompson abrupt met spelen en stapt hij helaas voorgoed uit de music scene.

    Meer weten?
  • Klik hier voor meer informatie over Lucky Thompson

    (Anoniem, 6.8.05) - [print] - [naar boven]



    Haarlem Jazzstad viert 25-jarig jubileum

    Van 17 t/m 21 augustus vindt het festival Haarlem Jazzstad plaats. Het jaar 2005 is een jubileumjaar, aangezien het festival voor de 25e keer wordt georganiseerd. Het epicentrum van het festival is te vinden in een reusachtige tent op de overbekende Grote Markt. 'Vijf lange, voor het publiek toegankelijke, dagen met nationale en internationale live-acts'.

    De openingsavond op 17 augustus wordt dit jaar verzorgd door Peter Beets and Friends. Deze fantastische groep bestaat uit Rita Reijs (zang), Harry Allen (tenorsax), Dorado Schmidt (gitaar), Frits Landesbergen (vibrafoon), Ruud Jacobs (contrabas) en Peter Beets (vleugel). Voor de daaropvolgende avonden staan onder meer op het programma: MO'drums invites Barend Middelhoff, Michiel Borstlap, Tony Allen, New Cool Collective, Boris Vanderlek, Nueva Manteca, Zuco 103 en Jesse van Ruller.

    Klik
    hier voor uitgebreide informatie.

    (Jacques Los, 4.8.05) - [print] - [naar boven]



    ICP's Ab Baars & Michael Moore (foto: Cees van de Ven) North Sea Jazz

    North Sea Jazz impressies: ICP Orkest
    vrijdag 8 juli 2005, Nederlands Congres Centrum, Den Haag

    Voor een concert van het ICP Orkest zal de kwalificatie 'slecht' niet vaak worden gebruikt; dat ligt gezien de topmuzikanten die ervan deel uitmaken ook niet echt voor de hand. Toch worden hun optredens in hoge mate gekleurd door de luimen en ingevingen van pianist Misha Mengelberg, die samen met drummer Han Bennink aan de wieg stond van de Instant Composers Pool.

    In vergelijking met Misha's redelijk chaotische verjaardagsconcert in het Bimhuis werd er uit een ander programmatisch vaatje getapt, wat resulteerde in een welluidende, toegankelijke en relatief traditionele set, met prachtig samenspel van de blazers (wat een unisono's!) en prettige swing. Old school swing, larmoyante ballades, bossanova in cocktailsfeer, gepeperde tegentonen of een 'impro-strijkmenuetje': het was er allemaal deze avond. Natuurlijk ontbrak het theatrale element ook in de Mondriaanzaal niet. Middenin een big band-stuk kwam een quasi-verontwaardigde Bennink plotseling overeind vanachter zijn drumkit ("Misha, nu is het mijn solo!") om vervolgens met een harde klap een karakteristiek spetterende solo in gang te zetten, met zijn voet op de snare als klankgenerende compaan. In een ander stuk dirigeerde violiste Mary Oliver de band en zette ze de muzikanten om en om 'in werking'. En voor een kort, hilarisch circusnummer haalt het ICP zijn neus ook niet op.

    Ook solistisch viel er genoeg te genieten. Een lekker over the top honkende Ab Baars.
    Ernst Glerum, die met zijn bassolo een mooi rustpuntje plaatste. Wierbos onderzocht de geluidsmogelijkheden van zijn instrument weer uitgebreid; zo speelde hij op een bepaald moment slechts op de schuif van de trombone. Het blijft fascinerend om te zien wat hij daar nog aan muziek aan weet te ontlokken! Michael Moore's finest moment kwam met de adembenemende draai die hij gaf aan de Ellington-klassieker 'Solitude'. Hij nam de band hier op sleeptouw in een fraai aangeblazen versie. Zeer mooi getoonzet, de luisteraar meevoerend. Ook de spaarzame pianoklanken van Misha waren right on top. Alle ICP-ingrediënten vielen hier kortom op hun plaats.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    Deze recensie is de tweede in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2005.

    (Anoniem, 2.8.05) - [print] - [naar boven]



    Al McKibbon - 'Black Orchid'

    Al McKibbon overleden

    De Amerikaanse jazzbassist Al McKibbon is afgelopen vrijdag op 86-jarige leeftijd over-leden. Hij werd groot in de bebop, hard bop en latin jazz. Na gewerkt te hebben met Lucky Millinder, Tab Smith, J.C. Heard en Coleman Hawkins, kwam hij in 1947 in de band van Dizzy Gillespie als vervanger voor Ray Brown. In de jaren vijftig was hij te horen op plaatopnamen van onder meer Miles Davis (hij maakte deel uit van het fameuze 'Birth Of The Cool'-nonet) , Earl Hines, Count Basie, Johnny Hodges, Thelonious Monk, George Shearing en Herbie Nichols.

    Hij zette vibrafonist Cal Tjader op het spoor van de latinmuziek tijdens zijn verblijf in diens groep. Alhoewel McKibbon voor zover bekend slechts één plaat uitbracht onder eigen naam, 'Black Orchid' uit 2004, was hij highly regarded in de jazzscene. Zo maakte hij samen met Dizzy Gillespie, Thelonious Monk, Kai Winding, Sonny Stitt en Art Blakey deel uit van de supergroep Giants Of Jazz, die in de jaren zeventig twee albums opnam voor Mercury Records. McKibbon bleef als bassist tot in de jaren negentig actief.

    Klik
    hier voor een door hemzelf geschreven biografie.

    (Anoniem, 1.8.05) - [print] - [naar boven]



    Nieuw posthuum-album John Coltrane

    Op 11 oktober verschijnt een nieuwe posthume live dubbel-cd 'One Down, One Up: Live At The Half Note' van de legendarische jazzsaxofonist John Coltrane. De door de familie gevonden geluidsbanden bevatten naast het titelnummer 'Afro Blue', 'Song Of Praise' en 'My Favorite Things'. Op deze opname, die werd gemaakt in de New Yorkse club The Half Note, wordt Trane begeleid door zijn gerenommeerde kwartetleden McCoy Tyner (piano), Jimmy Garrison (bas) en Elvin Jones (drums). De cd werd geproduceerd door zoon Ravi Coltrane en wordt uitgebracht op het beroemde Impulse-label, dat tegenwoordig is ondergebracht bij Universal.

    (Anoniem, 1.8.05) - [print] - [naar boven]



    De geschiedenis van de big band in vogelvlucht

    Op de website van het Brabants Jazz Orkest kwam ik een aardig overzicht tegen over de (ontstaans-)geschiedenis van big bands. Een helder geschreven, begrijpelijke introductie met big band-grootheden als Benny Goodman, Duke Ellington en Count Basie. Lees het
    hier.

    (Anoniem, 1.8.05) - [print] - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








  • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.