5-Pack in het Bimhuis
In een unieke samenwerking tussen NPS Output, Radio Nederland Wereldomroep, Bimhuis en Munich Records zijn op 29 en 30 augustus vijf jazzconcerten gepland in het Bimhuis aan het IJ in Amsterdam. Onder de naam 5-Pack zijn er optredens van de bands van saxofoniste Tineke Postma (29 augustus), trombonist Ilja Reijngoud (29 augustus), Martijn van Iterson (29 augustus), pianiste Amina Figarova (30 augustus) en zangeres Heleen van den Hombergh (30 augustus). Van al deze concerten worden radio- en tv-opnamen gemaakt. Ook Draai om je oren zal hierbij aanwezig zijn.
Na afloop zijn de concerten op een aantal manieren terug te zien en te beluisteren: zo zullen ze door de NPS op Nederland 3 worden uitgezonden in het programma NPS Output. In november zal ook de website npsoutput.nl in het teken staan van 5-Pack met achter-gronden, interviews en concertfragmenten. Munich Records brengt in november een serie van 4 dvd's uit. En Radio Nederland Wereldomroep zal de concerten in het buitenland onder een zo groot mogelijk radiopubliek verspreiden.
5-Pack, Bimhuis, Amsterdam, maandag 29 en dinsdag 30 augustus, aanvang 20.00 uur.
Meer weten?
De website van het Bimhuis.
De website van NPS Output.(Anoniem, 9.8.05) - [print]
- [naar boven]
Interview Sue Mingus
In een uitgebreid interview met de Amerikaanse jazzsite All About Jazz vertelt de weduwe van de roemruchte bassist Charles Mingus over haar nieuwe platenlabel Sue Mingus Music. Daarop gaat ze onder meer nooit eerder uitgebracht materiaal van Mingus uitbrengen, zoals een concert dat werd opgenomen in de universiteit van Cornell, aan de vooravond van de fameuze Europese tournee van 1964, met Johnny Coles (trompet), Eric Dolpy (altsax, basklarinet), Jaki Byard (piano) en Dannie Richmond (drums). Of het album 'Live At Ronnie Scott’s' uit 1972, dat nooit werd uitgebracht omdat Columbia destijds alle contracten met jazzmusici (behalve Miles Davis) beëindigde.
"When Charles was alive, he was known primarily as a powerful bandleader, a personality on stage, a virtuoso bass player. But the reason that we're listening to him as much as we are today is increasingly less those reasons than his composition. And he always said he was first and foremost a composer. People didn't hear that then because his persona-lity was so outsized that I think his composition was diminished beside his personality in many cases."
Klik op bovenstaande button voor het complete interview.
(Anoniem, 8.8.05) - [print]
- [naar boven]
Cd-recensies Albert van Veenendaal
Pianist Albert van Veenendaal, die zich beweegt aan de randen van de jazz, wereld-muziek en hedendaagse klassieke muziek en daarbij theatrale aspecten niet schuwt, studeerde piano aan het Amsterdams Conservatorium. In 1982 won hij de Meervaart Jazz Competition. Sinds die tijd werkt hij met vele nationale en internationale jazz-, wereld- en klassieke musici in Nederland en Europa (zoals Corrie van Binsbergen, Arnold Dooye-weerd, Hans Hasebos, Wiek Hijmans, Cameron Brown, Sylvie Courvoisier en Oene van Geel). Hij richtte verschillende eigen groepen op en gaf soloconcerten. Hij componeerde voor en speelde met theater- en dansgezelschappen en werkte als componist/arrangeur/ producer voor vele cd-projecten.
Van Veenendaal noemt zichzelf ook wel beeldend musicus, vanwege het epische en filmische karakter van de muziek die hij maakt. Improvisatie en compositie gaan hand in hand en lopen vaak naadloos in elkaar over. Vanuit een open benadering en interactie met zijn medemusici creëert hij muzikale bouwwerken die onconventioneel en intuïtief zijn en waarin zijn eigen stijl direct te herkennen is. Op zijn website zegt hij over zijn werk-wijze: "Ik vind het belangrijk om te musiceren zonder van te voren vastgelegde ideeën over hoe de muziek zou moeten klinken. De muziek moet ontstaan op de plek waar je speelt, niet alleen wanneer je improviseert, ook geschreven materiaal wil ik zo laten klinken. Bij wat ik beeldende muziek noem, gaat het om gedrevenheid, risico, vakman-schap en niet te vergeten de persoonlijkheid van de musicus. De intensiteit van een goed concert is als balanceren op de rand van een scheermes. Spelen op het scherpst van de snede. Ik probeer daarom elk concert te benaderen zoals de schilder begint met zijn lege doek. Het steeds weer overnieuw beginnen en me overgeven aan de poging blijft me mateloos boeien."
Op het Tone label zijn recent twee cd's van Van Veenendaal uitgebracht: 'Songs To Dance Strangely With' en 'Stripes & Spikes & Strikes'. Beide schijfjes zijn in 2004 opgenomen. Lees hier de recensies.
(Jacques Los, 8.8.05) - [print]
- [naar boven]
North Sea Jazz impressies: Der Rote Bereich
vrijdag 8 juli 2005, Nederlands Congres Centrum, Den Haag
Je bouwt met je gitaar een groove op, die je vervolgens loopt en gaat omspelen. Der Rote Bereich's meesterbrein Frank Möbus weet er alles van; het is een van de handels-merken van zijn energieke Nürnbergse trio, dat verder bestaat uit basklarinettist Rudi Mahall en drummer Oliver Bernd Steidle. Deze vrij unieke groep (waar vind je immers zo'n combinatie van instrumenten) brengt een interessant muzikaal discours, waarin elemen-ten uit jazz, twaalftoonsmuziek, pop en rock samensmelten. In de Rembrandtzaal bracht Der Rote Bereich op de eerste festivaldag een ronkende set met meestentijds eigen composities vol prettige onvoorspelbaarheid door plotse tempowisselingen en harmonie-verschuivingen.
De batterij effectapparatuur die aan Möbus' voeten lag, stelde hem perfect in staat te putten uit zijn eigenwijs gevarieerde idioom, al gebruikte hij het smaakvol, veelal spelend met een zuiver, clean geluid. Mahall bespeelde zijn basklarinet alsof hij een tenorsax in handen had, met krachtige uithalen. Soms zocht hij bewust de grensgebieden van zijn instrument op. De flegmatiek-nonchalant ogende, eigenzinnige manier van drummen van Bernd Steidle (onderwijl doodleuk communicerend en ginnegappend met Mahall) wees bovendien op een gezonde portie relativeringsvermogen. Met een brede grijns slingerde hij zijn roffels het publiek in. Verfrissend, zo'n ontbreken van interessantdoenerij en pretenties.
Gastheer Möbus zorgde voor veel hilariteit met zijn droogkomische aan- en afkondigingen in Engels-met-Duits-accent: "It's a kinda romantic title, but we're very ashamed with it, so we're not gonna let you know. I wish we could have changed the title." Bij het aan-kondigen van een compositie, die geïnspireerd is op een Portugees gerecht, voegde hij er vilein glimlachend aan toe: "...some people can't take this dish".
Van heftig groovende, noisy stukken tot miniatuurtjes met een backbeat; het drietal bracht alles met veel spelvreugde. Opvallend is dat bij Der Rote Bereich de muzikale bouwstenen (compositie/improvisatie, ritme/melodie) mooi in balans zijn. Kortom, een draai om je oren die naar meer doet verlangen!
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
Deze recensie is de derde in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2005.
(Anoniem, 6.8.05) - [print]
- [naar boven]
Lucky Thompson overleden
De Amerikaanse tenor- en sopraansaxofonist Lucky Thompson is afgelopen zaterdag op 81-jarige leeftijd overleden in zijn woonplaats Seattle. In de jaren veertig en vijftig behoorde hij tot de pioniers van de bebop en werd in brede kring zeer gewaardeerd. Samen met wijlen Steve Lacy was hij één van de eerste 'moderne' sopraansaxofonisten, nog voordat ook Coltrane dit instrument ter hand nam. Thompson speelde met onder andere Lionel Hampton, Dizzy Gillespie, Carlie Parker en Billy Eckstine (zie foto) in het begin van de veertiger jaren en maakte een tijd deel uit van het orkest van Count Basie. Hij was te horen op de vermaarde Miles Davis opname 'Walkin’'. Bij het orkest van Stan Kenton was hij de stersolist op diens 'Cuban Fire'. Hij maakte als leider en als sideman vele opnamen. Van 1957 tot 1962 en andermaal van 1968 tot 1971 woonde en werkte hij in Frankrijk, daarna keerde hij terug naar Dartmouth om er les te geven.
Een kleine greep uit zijn discografie van bijzondere albums: 'Tricotism' uit 1956 is een compilatie van twee opnamensessies. Een met Oscar Pettiford en op de tweede speelt de fameuze trombonist Jimmy Cleveland met zijn fluwelen toon. Thompson heeft een sterke maar aangename toon en zijn improvisaties zijn steeds boeiend, duidelijk en buitengewoon smaakvol. 'Lucky Strikes' uit 1964 is een prachtopname om kennis te nemen van Thompsons spel op sopraansax. Hij is hier met pianist Hank Jones, bassist Richard Davis en drummer Connie Kay in uitstekend gezelschap. Op 'Body And Soul' uit 1970 is Lucky Thompson in grootse vorm samen met pianist Tete Montoliu, bassist Eric Peter en drummer Peer Wyboris. Enkele jaren later, in 1974, stopt Lucky Thompson abrupt met spelen en stapt hij helaas voorgoed uit de music scene.
Meer weten?
Klik hier voor meer informatie over Lucky Thompson
(Anoniem, 6.8.05) - [print]
- [naar boven]
Haarlem Jazzstad viert 25-jarig jubileum
Van 17 t/m 21 augustus vindt het festival Haarlem Jazzstad plaats. Het jaar 2005 is een jubileumjaar, aangezien het festival voor de 25e keer wordt georganiseerd. Het epicentrum van het festival is te vinden in een reusachtige tent op de overbekende Grote Markt. 'Vijf lange, voor het publiek toegankelijke, dagen met nationale en internationale live-acts'.
De openingsavond op 17 augustus wordt dit jaar verzorgd door Peter Beets and Friends. Deze fantastische groep bestaat uit Rita Reijs (zang), Harry Allen (tenorsax), Dorado Schmidt (gitaar), Frits Landesbergen (vibrafoon), Ruud Jacobs (contrabas) en Peter Beets (vleugel). Voor de daaropvolgende avonden staan onder meer op het programma: MO'drums invites Barend Middelhoff, Michiel Borstlap, Tony Allen, New Cool Collective, Boris Vanderlek, Nueva Manteca, Zuco 103 en Jesse van Ruller.
Klik hier voor uitgebreide informatie.
(Jacques Los, 4.8.05) - [print]
- [naar boven]
North Sea Jazz impressies: ICP Orkest
vrijdag 8 juli 2005, Nederlands Congres Centrum, Den Haag
Voor een concert van het ICP Orkest zal de kwalificatie 'slecht' niet vaak worden gebruikt; dat ligt gezien de topmuzikanten die ervan deel uitmaken ook niet echt voor de hand. Toch worden hun optredens in hoge mate gekleurd door de luimen en ingevingen van pianist Misha Mengelberg, die samen met drummer Han Bennink aan de wieg stond van de Instant Composers Pool.
In vergelijking met Misha's redelijk chaotische verjaardagsconcert in het Bimhuis werd er uit een ander programmatisch vaatje getapt, wat resulteerde in een welluidende, toegankelijke en relatief traditionele set, met prachtig samenspel van de blazers (wat een unisono's!) en prettige swing. Old school swing, larmoyante ballades, bossanova in cocktailsfeer, gepeperde tegentonen of een 'impro-strijkmenuetje': het was er allemaal deze avond. Natuurlijk ontbrak het theatrale element ook in de Mondriaanzaal niet. Middenin een big band-stuk kwam een quasi-verontwaardigde Bennink plotseling overeind vanachter zijn drumkit ("Misha, nu is het mijn solo!") om vervolgens met een harde klap een karakteristiek spetterende solo in gang te zetten, met zijn voet op de snare als klankgenerende compaan. In een ander stuk dirigeerde violiste Mary Oliver de band en zette ze de muzikanten om en om 'in werking'. En voor een kort, hilarisch circusnummer haalt het ICP zijn neus ook niet op.
Ook solistisch viel er genoeg te genieten. Een lekker over the top honkende Ab Baars.
Ernst Glerum, die met zijn bassolo een mooi rustpuntje plaatste. Wierbos onderzocht de geluidsmogelijkheden van zijn instrument weer uitgebreid; zo speelde hij op een bepaald moment slechts op de schuif van de trombone. Het blijft fascinerend om te zien wat hij daar nog aan muziek aan weet te ontlokken! Michael Moore's finest moment kwam met de adembenemende draai die hij gaf aan de Ellington-klassieker 'Solitude'. Hij nam de band hier op sleeptouw in een fraai aangeblazen versie. Zeer mooi getoonzet, de luisteraar meevoerend. Ook de spaarzame pianoklanken van Misha waren right on top. Alle ICP-ingrediënten vielen hier kortom op hun plaats.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
Deze recensie is de tweede in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2005.
(Anoniem, 2.8.05) - [print]
- [naar boven]
Al McKibbon overleden
De Amerikaanse jazzbassist Al McKibbon is afgelopen vrijdag op 86-jarige leeftijd over-leden. Hij werd groot in de bebop, hard bop en latin jazz. Na gewerkt te hebben met Lucky Millinder, Tab Smith, J.C. Heard en Coleman Hawkins, kwam hij in 1947 in de band van Dizzy Gillespie als vervanger voor Ray Brown. In de jaren vijftig was hij te horen op plaatopnamen van onder meer Miles Davis (hij maakte deel uit van het fameuze 'Birth Of The Cool'-nonet) , Earl Hines, Count Basie, Johnny Hodges, Thelonious Monk, George Shearing en Herbie Nichols.
Hij zette vibrafonist Cal Tjader op het spoor van de latinmuziek tijdens zijn verblijf in diens groep. Alhoewel McKibbon voor zover bekend slechts één plaat uitbracht onder eigen naam, 'Black Orchid' uit 2004, was hij highly regarded in de jazzscene. Zo maakte hij samen met Dizzy Gillespie, Thelonious Monk, Kai Winding, Sonny Stitt en Art Blakey deel uit van de supergroep Giants Of Jazz, die in de jaren zeventig twee albums opnam voor Mercury Records. McKibbon bleef als bassist tot in de jaren negentig actief.
Klik hier voor een door hemzelf geschreven biografie.
(Anoniem, 1.8.05) - [print]
- [naar boven]
Nieuw posthuum-album John Coltrane
Op 11 oktober verschijnt een nieuwe posthume live dubbel-cd 'One Down, One Up: Live At The Half Note' van de legendarische jazzsaxofonist John Coltrane. De door de familie gevonden geluidsbanden bevatten naast het titelnummer 'Afro Blue', 'Song Of Praise' en 'My Favorite Things'. Op deze opname, die werd gemaakt in de New Yorkse club The Half Note, wordt Trane begeleid door zijn gerenommeerde kwartetleden McCoy Tyner (piano), Jimmy Garrison (bas) en Elvin Jones (drums). De cd werd geproduceerd door zoon Ravi Coltrane en wordt uitgebracht op het beroemde Impulse-label, dat tegenwoordig is ondergebracht bij Universal.(Anoniem, 1.8.05) - [print]
- [naar boven]
De geschiedenis van de big band in vogelvlucht
Op de website van het Brabants Jazz Orkest kwam ik een aardig overzicht tegen over de (ontstaans-)geschiedenis van big bands. Een helder geschreven, begrijpelijke introductie met big band-grootheden als Benny Goodman, Duke Ellington en Count Basie. Lees het hier.
(Anoniem, 1.8.05) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...