Er waren de nodige pianisten die schitterden op de laatste editie van North Sea Jazz. Zo zag ik David Virelles aan het werk in het kwartet van Andrew Cyrille, en Kris Davis. Met bassist Ben Street - die ook deel uitmaakte van het kwartet rondom Cyrille - en drummer Eric McPherson bracht Virelles onlangs 'Carta' uit bij Intakt Records. Kris Davis horen we als onderdeel van het Michael Formanek Elusion Quartet. 'As Things Do' verscheen bij hetzelfde label.

Wat mij vooral opvalt aan het spel van Virelles is zijn vermogen om de luisteraar daadwerkelijk te raken. Zijn spel heeft het weemoedige van de blues, zoals ook 'Uncommon Sense', de opener van 'Carta' ons leert. Of beter nog: louter die eerste noten van 'Confidencial'. Een heel verhaal klinkt er door in die eerste frase. En aan Street en McPherson heeft hij uitstekende begeleiders, die niet alleen in dienst staan van Virelles, maar ook hun eigen verhalen vertellen. Street viel me ook al op tijdens het concert op North Sea, mede dankzij datzelfde gevoel voor de blues. We horen het ook terug in de opening van 'Lamento Taíno', een stuk dat qua sfeer perfect past op dit album. Een en ander wil echter geenszins zeggen dat Virelles niet kan swingen. Bij NYChepinsón' is het mede dankzij het ritmische spel van McPherson lastig om stil te blijven zitten. Bijzonder is ook 'Tiempos', waarin Virelles duidelijk teruggrijpt op de traditie van de jazz en dat vermengt met latin. Iets dat hij ook doet in 'Samio', een stuk dat ook opvalt door de percussie van McPherson. De blues is eveneens volop aanwezig in 'El Tivoli'. En hier horen we ook een ander kenmerkend element van Virelles' spel: het is door het werken met notenclusters en onverwachte manoeuvres rijk aan effecten.

Het Elusion Quartet vormt bassist Formanek met saxofonist Tony Malaby, drummer-vibrafonist Ches Smith en Kris Davis op piano. In 2018 verscheen, eveneens op het Intakt-label, 'Times Like This' en onlangs kwam daar 'As Things Do' bij. Het begint allemaal spannend chaotisch met een maalstroom aan klanken in 'Bury The Lede', waaruit eerst Formanek en dan Malaby zich losmaken, die laatste met een maatgevende solo. En weinig blazers leggen zo'n kracht in hun spel als Malaby. Hoe hard iedereen ook speelt, en het gaat er hier fel aan toe, hij komt er bovenuit. Dat is voor Davis hier een stuk lastiger, al weet ze er met haar abstracte frases toch regelmatig doorheen te breken. Beter te horen is ze in het rustige 'Rewind', waarin ze menig mooi duet speelt met Malaby. In 'Rockaway Beach' zijn het vooral Formanek en Smith die met een meeslepende groove de toon zetten, terwijl Davis accenten plaatst en Malaby de melodie oppakt. Mooi is de triopassage verderop, waarin met name het spel van Davis opvalt. En dan horen we Davis uitgebreid in 'Cracked Bells'. Prachtig uitgebalanceerd en fijnzinnig, perfect passend bij die paar aanslagen van Formanek. Verderop loopt de spanning op en is er volop ruimte voor haar meer abstracte spel. Mooi is ook de combi Formanek-Smith in het spannende 'Entropy'. Ook in het laatste stuk, de ballade 'Gone Home', horen we Davis als geen ander. Ze is hier volledig op haar plaats, want als ze iets goed kan, is het fijnzinnig spelen.

Labels: Ben Street, cd, Ches Smith, Eric McPherson, Intakt Records, Kris Davis, Michael Formanek, Tony Malaby

(Ben Taffijn, 31.7.23) - [print] - [naar boven]

Het afsluitende optreden van het Branford Marsalis Quartet overtreft op zondagavond eenieders verwachtingspatroon. Het kwartet oogt wat stijfjes, maar schijn bedriegt. De speelsheid, het vakmanschap en de geraffineerde improvisaties zijn fantasierijk en al bijna even gedenkwaardig als het optreden van Lakecia Benjamin op zaterdag. Begeleid door de magistraal drummende Justin Faulkner, de soepel spelende pianist Joey Calderrazzo en de rotsvaste contrabassist Eric Revis wordt uitermate fris en oorspronkelijk gemusiceerd. Dat deze line-up hoge ogen gooit wordt voor deels verklaard uit de jarenlange samenwerking. Bij elke gespeelde track is intuïtie en onderlinge empathie essentieel, waardoor muzikale vondsten en solistische uitspattingen organisch blijven klinken. Opvallend genoeg wordt de sopraansaxofoon door de meeste tijd ingezet door Branford Marsalis. Later bleek dat hij door restricties op het vliegveld zijn tenorsax niet mocht meenemen in zijn handbagage. Opvallend dat een professionele muzikant als Branford Marsalis dit kan overkomen. Het optreden leidt er evenwel niet onder. De late toegift brengt het publiek uit de stoelen en opvallend veel jonge fans juichen de gelauwerde musici minutenlang toe.

Voorafgaand aan het concert van Branford Marsalis speelt 'Mister Alembic' Stanley Clarke met zijn fusionband N4ever de zaal plat. Deze basvirtuoos wordt onthaald als een levende legende. Samen met Jaco Pastorious is Stanley Clarke dé pionier van de elektrische bas. Overigens speelt de vitale Clarke ook behendig en met veel muzikaliteit de contrabas. Veel gedenkwaardige fusion komt langs, soms wat gladjes, maar de uitgesponnen bassolo's zijn virtuoos en opwindend. Naast fusion is er ruim baan voor een aantal geschreven stukken van wijlen partner-in-crime Chick Corea, waaronder het overbekende 'You’re Everything' van Corea's Return To Forever. Clarke, de winnaar van de Miles Davis Award 2011, brengt met zijn groep N4ever al met al een fascinerende melange van energieke fusion en akoestische jazz met een vleugje nostalgie. Ook Hermeto Pascoal, voormalig sideman van Miles Davis, bekend van het album 'Live Evil', is deze dag een must-see. De wizard uit Brazilië, inmiddels 85 jaar oud, speelt van origine vele klassieke en onorthodoxe percussie-instrumenten en accordeon. Hoewel de meester zelf regelmatig zijn rust pakt is het concert, met een mix van eenvoud en funky swing, een waar genoegen. Braziliaanse volksmuziek, een vleugje jazzfusion en een breed scala aan sonische variaties karakteriseren deze muziekvorm.

Samara Joy en Madison McFerrin zijn recent ontdekte vrouwelijk vocalisten. Vooral Samara Joy gooit hogen ogen tijdens het openingsconcert op zondag. Zij etaleert soepel, subtiel en feilloos haar zangkwaliteiten. De recente winnares van twee Grammy Awards, waaronder die van beste nieuwe artiest en het beste vocale jazzalbum, 'Linger Awhile', is bezegeld met een warme, zoetgevooisde stem. Zij weet in de grote Hudson waarachtige emotionaliteit in haar songs te weeg te brengen. Fris is haar benadering van old school-jazzklassiekers. Zij maakt op prettige wijze een zelfverzekerde indruk. Madison McFerrin is uit een ander hout gesneden. De dochter van zanger Bobby McFerrin schuurt in stijl meer tegen soul en popmuziek aan. Ze zingt over liefde en relaties, met een schemerachtig gevoel voor sensualiteit en met ruimte voor moderne beats. Opvallend is dat McFerrin haar onafhankelijkheid als uitvoerend artiest fel uitdraagt. Zij zal ook optreden op het aanstaande Rockit-festival in Groningen.

Foto's: Louis Obbens. Klik hier voor zijn fotoverslag van de derde dag van North Sea Jazz 2023.

Labels: Branford Marsalis, festival, Madison McFerrin, North Sea Jazz 2023, Samara Joy, Stanley Clarke

(Louis Obbens, 30.7.23) - [print] - [naar boven]

"I don't know where it's going. Maybe it's going to hell. You can't make anything go anywhere. It just happens." Thelonious Monk wist het al: de jazz komt wel op zijn pootjes terecht. En tijdens de slot-tweedaagse van Gent Jazz - enkel hiervoor kon er een combiticket gescoord worden - kreeg de jazz ook het laatste woord. Het werd een eindspurt met ongemeen hoge pieken en wat, euh, interessante momenten, maar u, het publiek, heeft er zichtbaar van genoten.

En dat mag ook wel. Het systeem met de oplaadbare betaalkaarten is vermoeiend en de prijslijsten bekijken doe je ook hier om meerdere redenen best met een volle maag, maar beeld en geluid waren doorgaans top, stoeltjes reserveren zat er deze keer niet meer in (eindelijk!), de timing zat zo strak als de outfits van emcee Lies Steppe en het ranzige VIP-sfeertje dat je in het verleden al toegewaaid kwam zodra je de Gentse stadsring bereikte, viel amper te bespeuren. Strike! Rest enkel de vraag waarom fotografen veroordeeld werden om op een kluitje voor het mengpaneel te gaan staan met lenzen die bedoeld zijn voor voetbalvelden en birdwatchers in natuurreservaten. Schrik om de heilige beleving te verstoren?

Meteen naar de Garden Stage, waar gitarist Vitja Pauwels, die in een vorig leven nog bij Lara Rosseel speelde, muziek uit zijn knappe soloalbum 'Drift By / Sink In' liet horen. Meteen werd je eraan herinnerd dat de gear freak, die zich graag omringt met een half dozijn gitaren, in staat is om je zelfs de brandende zon te doen vergeten met songs die balanceren tussen roots, jazz en de soundtrack voor denkbeeldige roadmovie die dringend gemaakt moet worden. Bedwelmend tokkelfestijn 'Drift By' klinkt nu al als een onverwoestbare standard, 'Muchacha' koppelde Ribot aan Morricone in pistolero-modus, en die huilende pedal steel gitaar van 'Sync In' nam je mee naar een peyote-ritueel, ergens diep, diep in Arizona, waar de cactussen zich dik en dreigend aftekenen tegen een bloederige zonsondergang.

Op de Garden Stage kwam het Kahil El'Zabar Quartet doen waar hij goed in is: ongehaast in cirkeltjes ronddraaien tot je alle besef van plaats en tijd verliest en de spirituele trance het overneemt. De leider bepaalde de puls onder meer via percussie met de voeten en voerde zijn band door een uitgesponnen 'Compared To What', dat de klassieke versie van Les McCann en Eddie Harris misschien niet van de troon stootte, maar toch een waardige spiegelversie bezorgde. Vanachter z'n keyboard deed Justin Dillard je het gebrek aan bas en gitaar vergeten door geluiden te creëren die klonken als... een bas en een gitaar, terwijl trompettist Corey Wilkes en baritonsaxofonist Alex Harding aards en rootsy aanvulden. Hun versie van 'Resolution', het tweede deel uit Coltrane's 'A Love Supreme', waarvoor El'Zabar achter de drumkit kroop, was een béétje rommelig, maar wel knap om te horen hoe vooral Wilkes hardbop, free en de kerk naadloos aan elkaar koppelde.

Hoe cool kan old school zijn? Een jazzdag kan zich geen beter slot wensen dan de uitstap naar New Orleans met gast Terence Blanchard, waarmee het Branford Marsalis Quartet zijn concert afsloot ...tenzij je er nog snel een stukje Stéphane Galland & The Rhythm Hunters bij kan doen. De meesterdrummer van Aka Moon verzamelde een internationale band (zes leden, vijf nationaliteiten) rond zich, met drie blazers - tenorsaxofoniste Shoko Igarashi, altsaxofonist Sylvain Debaisieux en trompettist Pierre-Antoine Savoyat -, pianist Wajdi Riahi en bassiste Louise van den Heuvel. Zoals verwacht werd het vooral een exploratie van ritmes, maar de proggy fusion van het sextet klonk ook speels en toegankelijk. 'Positivve' blonk uit in Afrikaans-getinte polyritmiek met knap vervlochten blaaswerk, terwijl de leider zelf uitpakte met het soort complex stuntwerk waar hij een patent op heeft. Het was een strakke, goed opgebouwde set, die gaandeweg onder stoom kwam en nooit zijn dansbaarheid verloor. Van den Heuvels brede grijns en aanstekelijke, amper onder controle te houden enthousiasme spraken boekdelen. 

Foto's: Cees van de Ven. Klik hier voor zijn fotoverslag van deze festivaldag van Gent Jazz.

Dit verslag verscheen in een uitgebreide versie ook op Enola.be

Labels: festival, Gent Jazz 2023, Kahil El'Zabar, Stéphane Galland, Vitja Pauwels

(Guy Peters, 27.7.23) - [print] - [naar boven]

De ware jazzliefhebber kan er niet omheen: saxofoniste Lakecia Benjamin is dé relevatie van het North Sea Jazz Festival in 2023. Terwijl Benjamin in september 2021 met haar auto is gecrasht en door een alerte trucker wordt gered. In het ziekenhuis herstelt ze van haar trauma, waaronder een gebroken kaak. Ook tijdens de pandemie wordt Benjamin niet gespaard, ze verliest vele familieleden. Haar album 'Phoenix' is haar wedergeboorte als muzikant.

In het begin van de tweede dag is de altist te gast bij de groep van drumster Terri Lynn Carrington en later die dag bij harpiste Brandee Younger. In beide concerten zet ze de toon met een eenmalige solistische bijdrage. Met haar eigen band treedt ze op als supernova met een amber alert: "Ik ben een luidruchtig persoon en we gaan lawaai maken!" Luidruchtig, scherp, zwoel en muzikaal opzwepend wordt het duizelingwekkende optreden zeker.

Haar zeggingskracht en improvisatievermogen zijn verbonden met de jazzgoden uit het verleden. Buiten haar eigen composities laat Lakecia Benjamin echo's na uit 'Footprints' van de dit jaar overleden Wayne Shorter, speelt ze opzwepend en karakteristiek 'My Favorite Things', 'Alabama' en het thema van 'A Love Supreme' als ode aan John Coltrane. De hartstocht en gedrevenheid van Lakecia Benjamin, de dansbare grooves, de geïncorporeerde en intense funk maken haar jazz weersbestendig en muzikaal buitensporig attractief.

Foto: Louis Obbens. Klik hier voor zijn fotoverslag van de tweede dag van North Sea Jazz 2023.

Labels: festival, Lakecia Benjamin, North Sea Jazz 2023

(Louis Obbens, 24.7.23) - [print] - [naar boven]

"How to make it new?" is de centrale vraag die het artwork van het album siert. Een verwijzing naar de modernistische leuze van Ezra Pound, maar natuurlijk ook een vraag die elke rechtgeaarde muzikant die werkt in een format waar een geschiedenis, bagage en hoop connotaties aan kleven bezighoudt. Het pianotrio is misschien wel de meest klassieke bezetting binnen de jazz, dus dan is de vraag of er nog iets toe te voegen valt. Een kolfje naar de hand van Alexander Hawkins, de Brit met een onwaarschijnlijk brede muziekkennis. Als 's mans parcours het voorbije decennium iets uitgewezen heeft, dan wel het vermogen om indrukken op te zuigen als een spons en er vervolgens mee aan de slag te gaan.

Het was even geleden dat dit trio muziek opnam, maar ze vinden elkaar meteen in elf stukken die het pianotrio de 21ste eeuw in stuwen, met zowel knikjes naar impressionistische als expressionistische meesters, manische intensiteit als lichtere frivoliteit, en excentrieke elektronische klanken. Omdat invloeden en stijlen zo goed verborgen zitten (lees: getransformeerd worden) kan de muziek soms wat obscuur lijken, voelt het alsof er vooral ter plekke rondjes gedraaid worden, maar neem er je tijd voor en je zit aan het einde van dit uurtje ongetwijfeld heen en weer te wiegen op die eigenaardige, maar steeds aanhoudende cadans. Voorlopig blijft Hawkins, zelfs met een stevige groeiende discografie, garant staan voor nieuwe geluiden en ideeën.

Klik hier om twee tracks van dit album te beluisteren.

Deze recensie verscheen ook in Jazz&Mo'

Labels: Alexander Hawkins, cd, Intakt Records, Neil Charles, Stephen Davis

(Guy Peters, 24.7.23) - [print] - [naar boven]

Ruim 40.000 bezoekers, 7 van de 10 dagen uitverkocht, 64 optredens, waarvan een flink aantal legendarisch. En dat alles in de mooie, sfeervolle ambiance van de Bijlokesite. We kunnen gerust zijn over het voortbestaan van het festival, zoveel is zeker. Mijn tweede festivaldag, met een fraai affiche, waaronder Lakecia Benjamin, Julian Lage en het Branford Marsalis Quartet.

Op het hoofdpodium trapte bassiste Lara Rosseel af met een uitgebreide bezetting, het Lara Rosseel Orchestra: ARK. Liefst 13 muzikanten op het podium, waaronder een strijkkwartet, een hobo en een xylofoon. Speciaal voor deze bezetting speelde Rosseel met het orkest gearrangeerd werk van haar eerdere cd's met een kleine bezetting, zoals 'De Grote Vrouw' en 'Hert'. Voor mij was het nieuw, maar ik werd meteen gegrepen door het bijzondere geluid. Rosseel speelde eerder onder andere met Zap Mama en heeft nu duidelijk een eigen richting gekozen die folk, jazz, kamermuziek, pop en elektronische muziek bijeen brengt. Een verrassend mooie opening van deze dag.

Op het tuinpodium had Vitja Pauwels zijn spullen in gereedheid gebracht. Hij bracht als one-man-band onder meer werk van zijn plaat 'Drift By / Sink In', een kruising tussen traditie en experiment en tussen de liefde voor jazz, americana, roots en elektronische muziek, inclusief drumcomputers en effectpedalen. Een stuk minder toegankelijk dan het eerdere concert. Naast welwillende aandacht zag je toch ook een deel van het publiek de aandacht verliezen. Pauwels verloor zichzelf in zijn experimenten en daarmee ook een deel van het publiek. Alleen de echte liefhebber kwam aan zijn trekken.

Hoe anders was dat bij Lakecia Benjamin, de altsaxofoniste uit New York die in een gouden glitterpakje meteen duidelijk maakte dat ze was gekomen om de show te maken. En dat deed ze met razendsnelle, gillende solo's, waarbij ze ondersteund werd door haar al even enthousiaste band. John Coltrane bleek haar grote inspiratiebron te zijn. Die naam viel dan ook regelmatig en Coltranes oudere werk werd van een fris jasje voorzien. Zo kwamen 'My Favorite Things' en een beknopte, maar doorleefde versie van 'A Love Supreme' voorbij. In haar missie geslaagd stapte ze zelfverzekerd het podium af om dwars door de tent naar buiten te lopen, waarbij ze toegejuicht werd door een volle tent. Heel overtuigend.

Alsof het niet op kon, stapte even later Julian Lage het hoofdpodium op, vergezeld van zijn vaste triogenoten, bassist Jorge Roeder en drummer Rudy Royston. Op zijn 35ste heeft hij al een imposante carrière achter zich en heeft hij zich een plaats verworven tussen de grote namen van jazzgitaristen. Hier minder show, maar het trio speelde met zoveel plezier en enthousiasme dat dat ook helemaal niet nodig was. Een volstrekt eigen geluid zonder enig effectbejag. Verrassende composities en fraaie bewerkingen, intens bevlogen gespeeld. Zo nu en dan veerde Lage van enthousiasme op uit zijn stoel om de perfecte timing te halen. Het trio is volmaakt op elkaar ingespeeld en genoot zelf zichtbaar van het concert. Wat een mooie set, met onder andere werk van zijn laatste plaat 'View With A Room'.

Branford Marsalis is een gevestigde naam en bekend van allerlei projecten en samenwerkingen, zoals onder andere met Sting en zijn eigen funkgroep Buckshot Lefonque. Constante is al jaren zijn kwartet met pianist Joey Calderrazzo, bassist Eric Revis en drummer Justin Faulkner. De rijke discografie van dit kwartet bevat verschillende prijswinnende platen. Maar het kwartet is op zijn allerbest als ze live spelen, dat werd deze avond maar weer eens bewezen. Na het openingsnummer gingen de jasjes uit en werd het tijd voor het echte werk. De vier muzikanten loerden naar elkaar, daagden elkaar uit en zweepten elkaar op. De zaal verkeerde - zo leek het - in extase, evenals de muzikanten zelf. De invloed van hardbop was voelbaar, maar Marsalis is als geen ander in staat om met een uiterst gevoelige ballad een andere snaar te raken. Het werd op die manier een non-stop aaneenschakeling van hoogtepunten, met een bewerking van Keith Jarrets 'The Windup', maar ook een bewerking van een Monk-nummer. Het gaat snel, met overtuiging en altijd origineel.

De interactie tussen de muzikanten was spectaculair, met name Faulkner was uitzonderlijk op dreef. Een perfect gedreven team dat elkaar tot grote hoogte opstuwde en waarbij de spelers individueel ook volop de ruimte kregen om te schitteren. Het publiek keek ademloos toe en een overweldigend applaus barstte telkens los, soms met enige vertraging, alsof men tijd nodig had om nog even te landen. De band kon er dan ook niet omheen om nog een toegift te spelen. En toen werd het kwartet opeens een kwintet met de toevoeging van trompettist Terence Blanchard. Met een fantastische apotheose als resultaat en een afsluiter in New Orleans-stijl die menigeen nog lang zal heugen.

Foto's: Cees van de Ven. Klik hier voor zijn fotoverslag van deze festivaldag van Gent Jazz.

Labels: Branford Marsalis, festival, Gent Jazz 2023, julian lage, Lakecia Benjamin, Lara Rosseel, Terence Blanchard, Vitja Pauwels

(Johan Pape, 22.7.23) - [print] - [naar boven]

North Sea Jazz is niet alleen het perfecte festival om iconische musici aan het werk te horen, op zaterdag waren dat Abdullah Ibrahim en Tom Jones, maar ook om bijzondere projecten mee te maken die voor de meeste reguliere podia, door het ontbreken van subsidies en sponsors, al lang buiten bereik zijn gekomen. Dat gold voor het optreden van Maria Schneider op vrijdag, maar ook voor dat van Eve Risser Red Desert Orchestra en Gard Nilssen's Supersonic Orchestra gisteren.

Eve Risser kreeg tijdens North Sea Jazz de Paul Acket Award uitgereikt. De jury vond dat deze Franse pianiste, componiste en bandleider wel wat meer aandacht mocht hebben. Daar ben ik het volstrekt mee eens, al enige jaren staat zij bij mij hoog in de rangorde. In 2018 besteedde ik reeds aandacht aan 'To Pianos', het album dat ze maakte met haar collega Kaja Draksler, die overigens in datzelfde jaar reeds die prijs kreeg. En hoe goed ik Drakslers octet ook vindt, dit Red Desert Orchestra is toch nog van een heel andere categorie. Allereerst valt in de bezetting die grote hoeveelheid slagwerk op, met naast drums de dames Hié op de belafon - een soort van xylofoon met kalebassen - en Oumarou Bambara op een diversiteit aan Afrikaanse trommels. Het behoeft geen betoog dat deze drie Afrikaanse musici ook de klank van de muziek voor een belangrijk deel bepalen. Dat andere deel is experimentele jazz, met name vertegenwoordigd door de vijf blazers, Rissers geprepareerde piano en elektronica. En dus speelt het ritme binnen deze muziek een overheersende rol. Onlangs betoogde ik al dat het minimalisme allesbehalve een westerse uitvinding is, maar ook het optreden van deze supergroep en het eind vorig jaar bij Clean Feed verschenen 'Eurythimia' zijn daar het ultieme bewijs van. 'So' en 'Sa' kunnen gelden als mooie voorbeelden, bezwerende muziek met een bijna ritueel karakter.

Die verslavende ritmiek ontbreekt bij die andere supergroep, die van drummer Gard Nilssen. Met drie drummers-percussionisten, drie bassisten en elf blazers nog een maatje groter. De band ontstond in 2019 toen Nilssen van Molde Jazz carte blanche kreeg en deze langgekoesterde droom in vervulling liet gaan. De opnames van dat concert zijn terug te vinden op het vorig jaar bij ODIN verschenen monumentale album 'If You Listen Carefully The Music Is Yours'. Nu dus op North Sea Jazz, een unicum. En dus de gelegenheid om nieuw materiaal te spelen en opnamen te maken, zo vaak krijg je die kans immers niet. Met zo'n bezetting kun je ongelofelijk veel kabaal maken en dat doen de dames en heren dan ook met grote regelmaat, sterker nog: daar beginnen ze mee. En er zijn prachtige melodieuze momenten, met strakke blazerslijnen en sterke ritmes. Zo nu en dan is er ruimte voor contemplatie, met spannende solo's, melodie voor abstractie verruilend. Maar lang duurt dat nooit, eerder vroeg dan laat gooit iemand wel weer een lont in het kruitvat.

Nilssen zelf zegt beïnvloed te zijn door de pianist Abdullah Ibrahim die net voor Nilssen een van de meest ingetogen concerten van dit festival had verzorgd. Hoe groot de verschillen ook moge zijn, Nilssens opmerking snijdt zeker houdt, want op het niveau van ritmiek valt er bij Ibrahim immers altijd wat te halen. Nu ik hem gisteren weer eens zo hoorde, met die muziek die mij inmiddels overbekend is, viel me weer eens op hoe weinig noten deze man soms gebruikt om een ritme te bouwen. Hij laat meer weg dan hij speelt. Enige maanden geleden hoorde ik hem nog solo in De Singel, nu treedt hij aan met fluitist Cleave Guyton en cellist/bassist Noah Jackson. Een trio dus, al is het bijzondere dat we ze vrijwel niet als trio horen spelen. Vrijwel het gehele concert speelt Ibrahim solo en horen we Guyton en Jackson als duo, waarbij heel sporadisch Ibrahim er een paar noten tussendoor gooit. Maar wat een concert, zeker ook door Guyton, een werkelijk fenomenale fluitist, en Jackson.

Nederlandse musici, zeker beginnende, schieten er door dat overaanbod bij mij meestal bij in. Deze zaterdag maakte ik even een uitzondering voor saxofonist Lucas Santana. Ik besteedde begin vorig jaar aandacht aan hem omdat hij 'On The Records' had gewonnen, het project voor jazzmusici van Stichting Keep an Eye, wat tot het bij Zennez Records verschenen 'Ambivalence' leidde. Zijn tweede album, na het alleen als lp verkrijgbare 'Reflections'. Hij gaf een prachtig optreden, maar wat me vooral trof was hoe enthousiast Santana was over het feit dat hij hier stond, op dit prestigieuze festival. En ja, dat begrijp ik volkomen. Dus dat is ook de waarde van dit festival: gevraagd worden is een bevestiging van waar je staat en wat je tot nu toe hebt gepresteerd. En dan helpt het dat je muziek maakt in de traditie van de hardbop en daar ook nog wat aan weet toe te voegen. Want de echte vrije improvisatie is voor dit festival nog altijd een taboe.

En dan hebben we nog Sir Thomas John Woodward OBE, beter bekend als Tom Jones. In 1964 maakte hij zijn eerste opnamen en in Ahoy liet hij horen dat je op drieëntachtigjarige leeftijd nog volop mee kan doen. Wat heet, de man lijkt alleen nog maar beter te worden. De laatste jaren valt hij wat mij betreft allereerst op door zijn repertoirekeuze, nogal eens bestaande uit klassiekers uit het blues- en gospelrepertoire. Over zoiets als culturele toe-eigening lijkt hij zich niet druk te maken. Kan dat nog in deze tijd van wokeness? Ik heb er geen problemen mee, zo lang het met het respect dat Jones toont gepaard gaat. 'Soul Of A Man', dat hij vastlegde op het uit 2012 stammende 'Spirit In The Room', klonk gisteren niet, maar geldt voor mij als mooi voorbeeld. Een stuk waarin Blind Willie Johnson een vraag stelt die ook Jones voor zichzelf stelt en wat is daar mis mee. Het sluit aan bij de anekdote die hij met veel humor en zelfrelativering vertelt aan het einde van het concert. Elvis Presley die hem in Las Vegas meenam naar een concert van Chuck Berry - ja, dat heb je als je 83 bent - en daar tegen Jones zei: "Daar staat de echte King of Rock & Roll'. Inmiddels weten we dat en dat is rechtvaardigheid. Want laten we wel wezen, waar was Jones geweest zonder zwarte musici? Hij beseft dat. Vandaar ook die ode aan die andere grote, Prince. 'Kiss' klonk dan ook bijzonder overtuigend. Overtuigender dan de nummers waar Jones ooit beroemd mee werd als 'Pussycat', dat nu echt niet meer kan, en 'Delilah', dat louter overeind bleef door het nieuwe arrangement. Nee, dan 'Tower Of Song', van datzelfde ‘Spirit In The Room', een van de hoogtepunten van dit bijzondere concert.

Foto's: Louis Obbens & NN North Sea Jazz Festival. Klik hier voor zijn fotoverslag van de tweede dag van North Sea Jazz 2023.

Labels: Abdullah Ibrahim, Eve Risser, festival, Gard Nilssen, Lucas Santana, North Sea Jazz 2023, Tom Jones

(Ben Taffijn, 19.7.23) - [print] - [naar boven]

Voor mij is North Sea Jazz altijd dé gelegenheid om iconische jazzmusici aan het werk te horen en te zien. En ook deze editie biedt daarvoor weer volop mogelijkheden. Zo beleefde ik op de eerste dag concerten van Fred Hersch, Andrew Cyrille, Bill Frisell en Dave Holland. Maar het begon allemaal met Maria Schneider die met het Oslo Jazz Ensemble een aantal stukken speelde van het ook door mij zeer goed ontvangen 'Data Lords'. Het album kreeg onlangs twee Grammy Awards, wat het totaal voor Schneider al op zeven brengt.

Geen wonder, want met name in de rol van componist is wat ze doet alleszins bijzonder te noemen. Jazz, zeker en dan ook nog eens op het snijvlak van traditie en vernieuwing. Maar haar composities kunnen zich met gemak meten met wat we 'klassieke muziek' noemen. Met name die bijzonder fijnzinnige delen, de muziek kan echter ook heerlijk knallen, doen me daar aan denken. En prachtig is die ruimte die Schneider biedt aan de solisten. Ieder stuk heeft een of meerdere lang uitgesponnen solobijdragen. Bijzonder is ook de maatschappelijke betrokkenheid die in haar werk doorklinkt, bijvoorbeeld door kritisch te zijn op de digitale revolutie, iets wat zich ook vertaalt in die titel 'Data Lords'.

Een paar maanden geleden verscheen 'Alive At The Village Vanguard' bij Palmetto Records, waarop we Esperanza Spalding, Artist in Residence tijdens deze editie van het festival, voor de verandering eens niet achter haar bas horen, maar in de rol van vocaliste. Het album werd alom bejubeld en vreemd is dat niet. Dit is namelijk allesbehalve een gewone recital waarin de vocalist(e) de lead neemt en de musici, in dit geval pianist Fred Hersch, de benodigde ondersteuning bieden. Om met dat laatste maar te beginnen: Hersch neemt de vrijheid om lange solo's te spelen en daarbij de nummers - deels standards, deels eigen werk - volledig binnenstebuiten te keren. En dan Spalding. Ze kan zingen, maar gezongen teksten horen we relatief weinig. Ze scat veel, maar wat ze bovenal doet, is hele monologen houden, dwars door Hersch' noten heen. In die monologen actualiseert ze standards als 'But Not For Me' en 'Girl Talk'. Met name bij dat laatste stuk neemt ze ons mee in haar visie op de positie van (jonge) vrouwen.

Bill Frisell mag in Madeira twee keer spelen. We horen hem eerst met het trio van Andrew Cyrille, dat verder bestaat uit David Virelles op piano en Ben Street op contrabas, en daarna met zijn eigen kwartet: Bill Frisell FOUR, met rietblazer Greg Tardy, pianist Gerald Clayton en drummer Jonathan Blake. En ja, zoals de host terecht opmerkt: "Bill is Bill", ofwel zijn stijl van spelen is altijd herkenbaar. En zeker de laatste jaren is die hoegenaamd niet veranderd. Al hoor je hier wel verschil tussen zijn eigen composities - helemaal typisch Frisell - en die van anderen. Het wordt het mooist duidelijk tijdens het concert met Cyrille. Ze spelen Frisells 'Mountain' en de klassieker 'Go Happy Lucky', die duidelijk maken dat Frisell door zowel jazz als door folk en country is beïnvloed, iets dat niet geldt voor de overige leden van dit kwartet. En Cyrille is en blijft natuurlijk een fantastische drummer, getuige de twee solo's in 'Coltrane Time', ook te vinden op het uit 2016 daterende album 'The Declaration Of Musical Independence'. Prachtig klinkt ook 'Ode To Von' van de in 2007 overleden Andrew Hill, een goede vriend van Cyrille. Zangerige bijdragen hier van zowel Virelles, een van de beste pianisten van dit moment, en Frisell.

In Bill Frisell Four viel mij Tardy op. Vreemd genoeg - hij is niet meer de jongste - kende ik deze saxofonist helemaal niet. Maar na enkele noten op klarinet is mij al duidelijk waarom Frisell hem voor dit kwartet heeft uitgekozen. De man is een lyricus pur sang en is werkelijk superieur als het gaat om gevoel leggen in je spel, iets wat Frisell ook ongelofelijk goed kan. De twee vinden elkaar hierin dan ook volledig. Blake is daarbij de beste drummer die je je kunt wensen. Eindeloos subtiel en bescheiden doet hij iedere keer precies wat er nodig is, maar ook zeker niet meer dan dat. Clayton mag meer, bijvoorbeeld de blues erin brengen, wat hij op grootse wijze doet, wat een talent die man!

Tot slot pik ik nog de tweede helft mee van het concert dat bassist Dave Holland geeft met een van mijn favoriete pianisten, Kris Davis, saxofonist Jaleel Shaw en Nasheet Waits. En ja, ook dit was weer bijzonder. Holland is nog steeds een van de allergrootste bassisten die er op deze aardkloot rondlopen en dat laat hij hier weer zonder enige twijfel horen. Lange, opvallend modieuze solo's bewijzen zijn kunnen. Davis, Shaw en Waits krijgen echter ook volop de ruimte met uitstekende solo's op de grens van melodie en abstractie.

Foto's: Louis Obbens. Klik hier voor zijn fotoverslag van de eerste dag van North Sea Jazz 2023.

Labels: Andrew Cyrille, Dave Holland, Esperanza Spalding, festival, Fred Hersch, Maria Schneider, North Sea Jazz 2023, Oslo Jazz Ensemble

(Ben Taffijn, 14.7.23) - [print] - [naar boven]

Heel fijn dat concertorganisator en boekingskantoor Greenhouse Talent de organisatie van Gent Jazz heeft overgenomen. Ik was al in de rouw om het ter ziele gaan van dit festival. Gelukkig is de fakkel overgenomen en stond er weer een dijk van een tiendaags programma. De programmering kende als vanouds grote namen en was misschien een beetje anders dan we gewend zijn, mais soit, we leven nog. Het is te begrijpen dat er onder tijdsdruk werd gewerkt en dat men op safe wilde spelen. Ik hoop dat er snel weer vlees op de botten komt en de programmering dichter bij de 'echte jazz' komt. Ik vond altijd het leuke aan dit festival dat het tien dagen op een rij een mooie staalkaart presenteerde van jazz in een ruime definitie; de gevestigde orde, oude glorie en aanstormend talent.

Op 7 juli toog ik vol enthousiasme naar de Bijlokesite. Goede namen op het affiche zoals Marcus Miller en Joe Bonamassa, maar ook Jon Cleary. Het weer was prachtig, misschien wat aan de hete kant. De combinatie vakantieverkeer en wegwerkzaamheden maakte de heenreis erg lang (circa drie uur). Maar dan ben je er en tjonge, wat is het fijn om meteen ondergedompeld te worden in de gemoedelijke sfeer die dit festival ook zo aantrekkelijk maakt. Geen stress en een heerlijk divers, maar vooral ook een relaxed publiek, als een warm bad.

Op de main stage start het programma met PJDS ofwel Piet-Jan De Smet met band. De tent is nog maar licht bevolkt, maar gaandeweg stromen er meer mensen binnen, hetgeen het concert ten goede komt. Gepassioneerd speelt de band een fraaie setlist met een uniek eigen geluid. Soms doet het me even denken aan David Bowie. Doordat de tent volloopt, maar ook door de opbouw in de setlist ontstaat er een mooie climax en ben ik een eerste ontdekking rijker. Dat maakt dit festival ook zo interessant, er valt altijd wat te ontdekken. Wat voor Gentenaars uiteraard anders ligt, want zij kennen Pieter-Jan De Smet natuurlijk wel.

Een andere verrassing wacht me op de garden stage. The Antler King, een indiepop-rockband, bestaande uit Esther Lybeert (zang, drums, toetsen) en Maarten Flamand (gitaar, zang, bas, loops). Dit echtpaar past perfect op dit podium, waaromheen zich een behoorlijke menigte geschaard heeft. Lekker uitgestrekt in het gras en voorzien van een drankje. Het duo speelt een fijne gevarieerde set en is verbazingwekkend veelzijdig.

Naar mijn smaak te vroeg moet ik dit idyllische tafereel verlaten, omdat het concert van een andere Gentenaar op het hoofdpodium aanstaande is: Roland Van Campenhout en zijn Space Cowboys. De 78-jarige Van Campenhout kan bogen op een behoorlijke staat van dienst, zo speelde hij onder andere in de band van Rory Gallagher. Tegenwoordig speelt hij volgens eigen zeggen ethno-pop-folk. The Space Cowboys blijken nagenoeg dezelfde bezetting te kennen als PJDS, die nu echter uit een heel ander vaatje tappen. Vanaf de start grijpt het gezelschap de aandacht van het publiek, waarbij de toevoeging van sitar, viool en mondharmonica voor een unieke sound zorgen. In een sterke set wordt vol overgave gemusiceerd: puur en authentiek.

Ondertussen is op het tuinpodium alles in gereedheid gebracht voor Jon Cleary. In 2020 zag ik hem optreden met John Scofield in het Bimhuis in Amsterdam en sindsdien ben ik hem gaan volgen. Zijn online 'tipitina cocktail hours' gedurende corona hebben me destijds erg opgevrolijkt. Hoewel Cleary Brit van geboorte is, is hij volledig in New Orleans geassimileerd en dat is te horen. Hij speelt twee sets en weet, ondersteund door een strakke drummer en dito bassist, in een volle tuin de mensen aan het dansen te krijgen met zijn funky varianten van New Orleans standards, met speelse verwijzingen naar Dr. John en Prof. Longhair.

Een wederom volgestroomde tent staat al vroeg en vol verwachting klaar voor Marcus Miller op het hoofdpodium en krijgt waar het voor komt: slap bass it is! Hij speelt bezield een fraaie set met een eerbetoon aan Miles Davis, zijn grote jeugdheld, met wie hij veel gespeeld heeft en voor wie hij het legendarische album 'Tutu' schreef en produceerde. Het publiek geniet met volle teugen en laat dat niet onopgemerkt. Met recht een echte headliner.

Terwijl Jon Cleary zijn tweede set afwerkt, waarin hij terloops ook nog even de koebel hanteert en zijn merkwaardige gitaartje Herbie bespeelt, worden de voorbereidingen getroffen voor de climax van de dag: het optreden van Joe Bonamassa. Bluesrock die klinkt als een klok. De inmiddels oververhitte tent staat aardig volgepakt en reageert enthousiast. Een band met sterke bezetting, compleet met achtergrondzangeressen en Bonomassa zelf, zoals altijd strak in het pak, als onbetwistbare frontman. Er wordt stevig uitgepakt, te beginnen met 'Evil Mama'. Het dampte en stampte tot laat.

Op de terugweg, in de helft van de tijd van de heenweg, dacht ik na over wat me nu echt geraakt had. En dat was toch de authenticiteit van Roland Van Campenhout, Jon Cleary en The Antler King. Grote namen als Marcus Miller en Joe Bonamassa hebben zich wederom bewezen, maar prikkelden niet op die manier als eerdergenoemden. En zo zal iedereen zijn eigen afweging maken. Ik ben in ieder geval blij dat dit festival overeind is gebleven en nog steeds die geweldige sfeer heeft weten te behouden. En dat is absoluut een compliment voor de organisatie.

Foto's: Cees van de Ven. Klik hier voor zijn fotoverslag van deze festivaldag van Gent Jazz.

Labels: festival, Gent Jazz 2023, Joe Bonamassa, John Cleary, Marcus Miler, PJDS, Roland, The Antler King

(Johan Pape, 14.7.23) - [print] - [naar boven]

Rietblazer Avram Fefer bouwt gestaag aan een compact en consistent oeuvre dat tot nog toe te weinig aandacht kreeg. Dat Fefer geen vernieuwer is zit, daar zeker voor iets tussen. Tegelijk beschikt de man wel over een soulvolle sound en aanpak, met een rist albums die behendig slalommen tussen vieve postbop en toegankelijke freejazz. Clean Feed-debuut 'Ritual' (2009) was een doorbraak en een eerste samenwerking met de tandem Eric Revis (vooral bekend van het Branford Marsalis Quartet) en Chad Taylor (James Brandon Lewis, Jaimie Branch).

Voor de tweede keer wordt het trio nu aangevuld met gitarist Marc Ribot, die hier een opvallend ingetogen rol speelt. Nog altijd herkenbaar, maar jazzier dan ooit, met een klank die net iets minder hard bijt dan in de meeste andere contexten waarin hij opduikt. Dat maakt van 'Juba Lee' een echt groepsalbum dat teert op warmbloedige grooves, sterke thema's en hechte interactie. En het mag misschien die unieke vonk missen, het heeft wél een sound die onmogelijk vast te pinnen is op een specifieke plaats en periode. Kwaliteit!

Klik hier om het album te beluisteren.

Deze recensie verscheen ook in Jazz&Mo'

Labels: Avram Fefer Quartet, cd

(Guy Peters, 7.7.23) - [print] - [naar boven]

Met Roefie Hueting (Den Haag, 16 december 1923 - 4 juni 2023) is niet alleen een prominente pianist en bandleider in het klassieke jazzgenre heengegaan. Hij was ook een vooraanstaand econoom, die als een van de eersten de impact van economisch handelen op het milieu onderzocht. In 1974 promoveerde hij cum laude op 'Nieuwe Schaarste en Economische Groei: Meer Welvaart door Minder Productie?' Hueting bekleedde diverse functies bij de overheid en in adviesorganen.

Zijn studie betaalde hij met de inkomsten uit optredens. In de zomer van 1949 richtte Roefie Hueting, die autodidact was, zijn Down Town Jazz Band op. Ze hadden het tij mee: de Dutch Swing College Band was destijds sterk in opkomst. In zijn kielzog sleepte die talloze dixielandbandjes mee, stuk voor stuk bemand door amateurmuzikanten, niet zelden nog studerend zoals Hueting. Maar er waren verschillen. Het Dutch Swing College verlegde na een hoopgevend begin, waarbij de muziek van Duke Ellington uitgangspunt was, al rap de koers. Na 1946 werd de zogeheten Austin High School Gang het oriëntatiepunt voor de band en zijn muzikanten. De meest bekende van dat schoolorkest waren trompettist Jimmy McPartland, altsaxofonist Frank Teschemacher en Bud Freeman, C-Melody- en tenorsax. Deze jongelui hadden in de jaren twintig dag in, dag uit rondgehangen bij de Royal Gardens in Chicago, waar de Creole Jazz Band onder leiding van kornettist King Oliver domicilie hield.

Roefie Hueting pakte het anders aan. Hij luisterde rechtstreeks naar opnamen van Oliver en van Louis Armstrong. En zijn muziek was losser, minder geregimenteerd dan die van het Dutch Swing College en zijn vele navolgers. De eigenwijze houding van Hueting viel niet in goede aarde bij de Haagse Jazzclub, waar de hokjesgeest welig tierde. "Ik heb vaak gezegd, Charlie Parker staat dichter bij Bessie Smith dan al die commerciële dixielandbandjes, meen ik uit de grond van mijn hart. Dat vind ik nog zo en dat is me door de Haagse Jazzclub niet in dank afgenomen." De Down Town werd zelden of nooit door de Haagse Jazzclub uitgenodigd. Toen het orkest, dat in heel Europa had opgetreden en tientallen platen maakte, in 2010 werd opgeheven omdat de penningmeester er met de kas vandoor was gegaan, ging de pianist weer meer solo optreden. Maar ook als solist voelde hij zich niet welkom in de jazzclub van zijn stad waar hij altijd heeft gewoond. "Ik had geen zin om in sessies te spelen. Wanneer je orkestleider bent heb je als pianist veel invloed. Maar daar tijdens die jamsessies zit je met dingen waarvan je zegt, ja, ik heb vroeger op een veel hoger niveau gespeeld. Ik had daar geen zin meer in."

"Er is ook een discussie geweest waarbij ik zei, in de jazzmuziek is - net als in de klassieke muziek - naast een orkesttraditie ook een pianotraditie. Het is belachelijk dat iemand als ik daar niet mag spelen. Toen heb ik ook gezegd, ik krijg de indruk dat dat niet mag vanwege het dansen. In de Haagse Jazzclub wordt van het begin tot het eind gedanst, dat vind ik prima, maar ik heb de indruk gekregen dat het dansen belangrijker wordt gevonden dan de muziek, en die heb ik nog steeds. Meestal als ik speel wordt er niet gedanst, maar ik heb ook een enkele keer dat ik speel dat er wel gedanst wordt. Die onenigheid was er en is er nog steeds. Op een gegeven moment gleed het allemaal af naar die vorm waarvan ik zei, ja, het heeft de uiterlijke kenmerken van jazz, maar het heeft niet echt de hartenklop van jazzmuziek. Toen ben ik eigenlijk veel meer gaan luisteren naar en vrienden gekregen bij de modernere jazz. Hoewel modern: Charlie Parker was in de jaren veertig, dat is dus ook alweer zeventig jaar geleden."

"Popmuziek is iets totaal anders dan jazz. Toen dat opkwam is meer dan de helft van het jazzpubliek weggevallen. In die tijd kreeg je ook de meer moderne vormen, zoals bebop, waarvan mijn goede vriend Frans Elsen een van de prominenten was bij de introductie daarvan en Rob Madna, die ik natuurlijk ook heel goed gekend heb. Er was indertijd een tegenstelling hoor, tussen oud en modern. Wat mijzelf betreft; ik probeer dus zo goed mogelijk te spelen en geen ruzie te maken met mensen die anders spelen. Ik weet wel dat ik die muziek een beetje druk en nerveus vond. Dat voel ik niet meer, omdat ik van die muziek ben gaan houden. Maar ik weet wel dat ik dat toen zo vond. Dat wil ik ook niet ontkennen: in het begin vond ik het maar niks. Na meer luisteren ben ik er van gaan houden."

Interview: 14 juli 2016 | Leadfoto: Still uit 'Jazzportretten - Roefie Hueting'

Labels: in memoriam, Roefie Hueting

(Eddy Determeyer, 3.7.23) - [print] - [naar boven]

De 46e editie van het North Sea Jazz Festival, de 18e in Rotterdam, staat bol van relevante maatschappelijke en muzikale thema's, workshops, kunst, vele interacties met artiesten en het consumptief genieten, horend bij een groot festival. Maar er is vooral veel, heel veel muziek. Ondanks de vele (sub)genres vormen jazz en geïmproviseerde muziek nog altijd de ziel van het festival. Een essentieel thema in 2023 is Sounds of Diversity-A Shared Musical Herita. In het kader van de afschaffing van de slavernij, 150 jaar geleden, wordt op meerdere podia muzikale diversiteit gepresenteerd. Zoals bijvoorbeeld de Diaspora Suite van het Metropole Orkest. Opvallend is het groot aantal vrouwelijke muzikanten dat op zal treden, waaronder jazzdrummer Terri Lyne Carrington, componist en dirigent Maria Schneider met haar presentatie van het album 'Data Lords', artist in residence Esperanza Spalding en de talenten Laura Jurd, Lakecia Benjamin, Jill Scott en vele anderen. Dit keer zijn de legendes Buddy Guy, Tom Jones en Mavis Staples en binnen de jazz de Noorse ster Jan Garbarek, de broers Wynton en Branford Marsalis, topgitaristen John McLaughlin en Pat Metheny en de pianisten Kenny Barron en Abdullah Ibrahim, zeker publiekstrekkers.

Onder de noemer van Sounds of Diversity vinden op vrijdag 8 juli concerten plaats in de Amazon: de Diaspora Suite, onder bezielende leiding van Jules Buckley, met een kleurrijk palet aan nationale en internationale muzikanten waaronder Akwasi, Corinne Bailey Rae, Laura Mvula, Typhoon en Roxane van Iperen (spoken word). In de Missouri staat Chatlein i su Zumbi en in de Mississippi de groep Tristan. Bezoekers zullen met veel gevoel luisteren naar de indrukwekkende erfenis van deze verschrikkelijke geschiedenis. Artist in residence en multitalent Esperanza Spalding zal met pianist Fred Hersch een duo-optreden verzorgen in de Hudson. Er zal zeker ook reikhalzend uitgekeken worden naar de vrouwelijke jazzbandleiders Linda May Oh Han met haar imposante kwintet in de Yenisei en naar de voorvechtster voor vrouwenrechten en transgenders in de muziek, Terri Lyne Carrington, met haar New Standards-programma. Hierin worden composities van verschillende generaties vrouwelijke componisten uitgevoerd. Veteraan en melodieuze drummer Andrew Cyrille zal aantreden met een topformatie, waaronder David Virelles op piano en Bill Frisell op elektrische gitaar (Madeira). Bassist Dave Holland sluit, samen met de vooruitstrevende Canadese pianiste Kris Davis, de veelbelovende eerste festivaldag in de Hudson af.

Op 9 juli een concert van Monica Akihary, de vocaliste van Boi Akih en tevens kersverse winnares van de Boy Edgar Prijs. De jury noemt Akihary 'thuis in alle windstreken' en stelt dat ze 'actief het avontuur opzoekt en niet stopt waar het schuurt'. Boi Akih zal optreden als onderdeel van Sounds of Diversity. Tenor- en sopraansaxofonist Jan Garbarek speelt voor het eerst sinds de zeventiger jaren op het festival. De Noorse saxofonist heeft nog altijd een mythische aantrekkingskracht. Hij behoort samen met Keith Jarrett tot de sleutelfiguren uit de ECM-stal. Na een onstuimige start van zijn loopbaan is het serene saxofoongeluid zijn handelsmerk geworden, diepgeworteld in de Noorse volksmuziek, wereldmuziek en jazz. De legendarische Zuid-Afrikaanse pianist Abdullah Ibrahim, door Nelson Mandela de Mozart van Zuid-Afrika genoemd, zal aantreden in de jazz-zaal Hudson. Zijn meest recente album 'Solotude', met sporen van spiritualiteit en contemplatie, zal vermoedelijk centraal staan. Ook op deze dag is het aan te bevelen om vrouwelijke jazzmuzikanten te bezoeken, zoals de virtuoze harpiste Brandee Younger (Murray) en saxofoniste Lakecia Benjamin. De carrière van laatstgenoemde kwam met album 'Pursuance', een samensmelting van hardbop en spirituele jazz, in een stroomversnelling. Op haar recente album 'Phoenix' toont de saxofoniste haar maatschappelijke engagement.

De groep Side-Eye van meestergitarist Pat Metheny is op zondag 10 juli een must-see in de Amazon. Metheny toont in dit concept zijn voorliefde voor een trio met een organist. Met Side-Eye wil de gitarist deze instrumentatie uitdiepen en vertalen naar de 21e eeuw. Aansluitend zal in dezelfde zaal John McLaughlin's Shakti acte de présence geven. Hierin staat de ingenieuze samensmelting van jazz met authentieke Indiase muziek centraal. Naast de meester van de tabla, Zakir Hussain, wordt John McLaughlin geflankeerd door vocalist Shankar Mahadevan. In het kader van Sounds of Diversity brengt het Metropole Orkest Palm Plate: een hommage aan het oeuvre van legendarische Curaçaose componisten. Op dezea fsluitende dag staan voor de ware jazzliefhebber nog mooie optredens van Oded Tzur en Mark Guilliana op het programma. Een programma dat wellicht voor keuzestress zal zorgen.

Foto's: Cees van de Ven & Louis Obbens

Labels: festival, north sea jazz, voorbeschouwing

(Louis Obbens, 1.7.23) - [print] - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.