Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Festival
Gent Jazz 2023 Part 3
Stéphane Galland & The Rhythm Hunters, Kahil El'Zabar Quartet & Vitja Pauwels, vrijdag 14 juli 2023, Bijlokesite, Gent

"I don't know where it's going. Maybe it's going to hell. You can't make anything go anywhere. It just happens." Thelonious Monk wist het al: de jazz komt wel op zijn pootjes terecht. En tijdens de slot-tweedaagse van Gent Jazz - enkel hiervoor kon er een combiticket gescoord worden - kreeg de jazz ook het laatste woord. Het werd een eindspurt met ongemeen hoge pieken en wat, euh, interessante momenten, maar u, het publiek, heeft er zichtbaar van genoten.

En dat mag ook wel. Het systeem met de oplaadbare betaalkaarten is vermoeiend en de prijslijsten bekijken doe je ook hier om meerdere redenen best met een volle maag, maar beeld en geluid waren doorgaans top, stoeltjes reserveren zat er deze keer niet meer in (eindelijk!), de timing zat zo strak als de outfits van emcee Lies Steppe en het ranzige VIP-sfeertje dat je in het verleden al toegewaaid kwam zodra je de Gentse stadsring bereikte, viel amper te bespeuren. Strike! Rest enkel de vraag waarom fotografen veroordeeld werden om op een kluitje voor het mengpaneel te gaan staan met lenzen die bedoeld zijn voor voetbalvelden en birdwatchers in natuurreservaten. Schrik om de heilige beleving te verstoren?

Meteen naar de Garden Stage, waar gitarist Vitja Pauwels, die in een vorig leven nog bij Lara Rosseel speelde, muziek uit zijn knappe soloalbum 'Drift By / Sink In' liet horen. Meteen werd je eraan herinnerd dat de gear freak, die zich graag omringt met een half dozijn gitaren, in staat is om je zelfs de brandende zon te doen vergeten met songs die balanceren tussen roots, jazz en de soundtrack voor denkbeeldige roadmovie die dringend gemaakt moet worden. Bedwelmend tokkelfestijn 'Drift By' klinkt nu al als een onverwoestbare standard, 'Muchacha' koppelde Ribot aan Morricone in pistolero-modus, en die huilende pedal steel gitaar van 'Sync In' nam je mee naar een peyote-ritueel, ergens diep, diep in Arizona, waar de cactussen zich dik en dreigend aftekenen tegen een bloederige zonsondergang.

Op de Garden Stage kwam het Kahil El'Zabar Quartet doen waar hij goed in is: ongehaast in cirkeltjes ronddraaien tot je alle besef van plaats en tijd verliest en de spirituele trance het overneemt. De leider bepaalde de puls onder meer via percussie met de voeten en voerde zijn band door een uitgesponnen 'Compared To What', dat de klassieke versie van Les McCann en Eddie Harris misschien niet van de troon stootte, maar toch een waardige spiegelversie bezorgde. Vanachter z'n keyboard deed Justin Dillard je het gebrek aan bas en gitaar vergeten door geluiden te creëren die klonken als... een bas en een gitaar, terwijl trompettist Corey Wilkes en baritonsaxofonist Alex Harding aards en rootsy aanvulden. Hun versie van 'Resolution', het tweede deel uit Coltrane's 'A Love Supreme', waarvoor El'Zabar achter de drumkit kroop, was een béétje rommelig, maar wel knap om te horen hoe vooral Wilkes hardbop, free en de kerk naadloos aan elkaar koppelde.

Hoe cool kan old school zijn? Een jazzdag kan zich geen beter slot wensen dan de uitstap naar New Orleans met gast Terence Blanchard, waarmee het Branford Marsalis Quartet zijn concert afsloot ...tenzij je er nog snel een stukje Stéphane Galland & The Rhythm Hunters bij kan doen. De meesterdrummer van Aka Moon verzamelde een internationale band (zes leden, vijf nationaliteiten) rond zich, met drie blazers - tenorsaxofoniste Shoko Igarashi, altsaxofonist Sylvain Debaisieux en trompettist Pierre-Antoine Savoyat -, pianist Wajdi Riahi en bassiste Louise van den Heuvel. Zoals verwacht werd het vooral een exploratie van ritmes, maar de proggy fusion van het sextet klonk ook speels en toegankelijk. 'Positivve' blonk uit in Afrikaans-getinte polyritmiek met knap vervlochten blaaswerk, terwijl de leider zelf uitpakte met het soort complex stuntwerk waar hij een patent op heeft. Het was een strakke, goed opgebouwde set, die gaandeweg onder stoom kwam en nooit zijn dansbaarheid verloor. Van den Heuvels brede grijns en aanstekelijke, amper onder controle te houden enthousiasme spraken boekdelen. 