Heel fijn dat concertorganisator en boekingskantoor Greenhouse Talent de organisatie van Gent Jazz heeft overgenomen. Ik was al in de rouw om het ter ziele gaan van dit festival. Gelukkig is de fakkel overgenomen en stond er weer een dijk van een tiendaags programma. De programmering kende als vanouds grote namen en was misschien een beetje anders dan we gewend zijn, mais soit, we leven nog. Het is te begrijpen dat er onder tijdsdruk werd gewerkt en dat men op safe wilde spelen. Ik hoop dat er snel weer vlees op de botten komt en de programmering dichter bij de 'echte jazz' komt. Ik vond altijd het leuke aan dit festival dat het tien dagen op een rij een mooie staalkaart presenteerde van jazz in een ruime definitie; de gevestigde orde, oude glorie en aanstormend talent.

Op 7 juli toog ik vol enthousiasme naar de Bijlokesite. Goede namen op het affiche zoals Marcus Miller en Joe Bonamassa, maar ook Jon Cleary. Het weer was prachtig, misschien wat aan de hete kant. De combinatie vakantieverkeer en wegwerkzaamheden maakte de heenreis erg lang (circa drie uur). Maar dan ben je er en tjonge, wat is het fijn om meteen ondergedompeld te worden in de gemoedelijke sfeer die dit festival ook zo aantrekkelijk maakt. Geen stress en een heerlijk divers, maar vooral ook een relaxed publiek, als een warm bad.

Op de main stage start het programma met PJDS ofwel Piet-Jan De Smet met band. De tent is nog maar licht bevolkt, maar gaandeweg stromen er meer mensen binnen, hetgeen het concert ten goede komt. Gepassioneerd speelt de band een fraaie setlist met een uniek eigen geluid. Soms doet het me even denken aan David Bowie. Doordat de tent volloopt, maar ook door de opbouw in de setlist ontstaat er een mooie climax en ben ik een eerste ontdekking rijker. Dat maakt dit festival ook zo interessant, er valt altijd wat te ontdekken. Wat voor Gentenaars uiteraard anders ligt, want zij kennen Pieter-Jan De Smet natuurlijk wel.

Een andere verrassing wacht me op de garden stage. The Antler King, een indiepop-rockband, bestaande uit Esther Lybeert (zang, drums, toetsen) en Maarten Flamand (gitaar, zang, bas, loops). Dit echtpaar past perfect op dit podium, waaromheen zich een behoorlijke menigte geschaard heeft. Lekker uitgestrekt in het gras en voorzien van een drankje. Het duo speelt een fijne gevarieerde set en is verbazingwekkend veelzijdig.

Naar mijn smaak te vroeg moet ik dit idyllische tafereel verlaten, omdat het concert van een andere Gentenaar op het hoofdpodium aanstaande is: Roland Van Campenhout en zijn Space Cowboys. De 78-jarige Van Campenhout kan bogen op een behoorlijke staat van dienst, zo speelde hij onder andere in de band van Rory Gallagher. Tegenwoordig speelt hij volgens eigen zeggen ethno-pop-folk. The Space Cowboys blijken nagenoeg dezelfde bezetting te kennen als PJDS, die nu echter uit een heel ander vaatje tappen. Vanaf de start grijpt het gezelschap de aandacht van het publiek, waarbij de toevoeging van sitar, viool en mondharmonica voor een unieke sound zorgen. In een sterke set wordt vol overgave gemusiceerd: puur en authentiek.

Ondertussen is op het tuinpodium alles in gereedheid gebracht voor Jon Cleary. In 2020 zag ik hem optreden met John Scofield in het Bimhuis in Amsterdam en sindsdien ben ik hem gaan volgen. Zijn online 'tipitina cocktail hours' gedurende corona hebben me destijds erg opgevrolijkt. Hoewel Cleary Brit van geboorte is, is hij volledig in New Orleans geassimileerd en dat is te horen. Hij speelt twee sets en weet, ondersteund door een strakke drummer en dito bassist, in een volle tuin de mensen aan het dansen te krijgen met zijn funky varianten van New Orleans standards, met speelse verwijzingen naar Dr. John en Prof. Longhair.

Een wederom volgestroomde tent staat al vroeg en vol verwachting klaar voor Marcus Miller op het hoofdpodium en krijgt waar het voor komt: slap bass it is! Hij speelt bezield een fraaie set met een eerbetoon aan Miles Davis, zijn grote jeugdheld, met wie hij veel gespeeld heeft en voor wie hij het legendarische album 'Tutu' schreef en produceerde. Het publiek geniet met volle teugen en laat dat niet onopgemerkt. Met recht een echte headliner.

Terwijl Jon Cleary zijn tweede set afwerkt, waarin hij terloops ook nog even de koebel hanteert en zijn merkwaardige gitaartje Herbie bespeelt, worden de voorbereidingen getroffen voor de climax van de dag: het optreden van Joe Bonamassa. Bluesrock die klinkt als een klok. De inmiddels oververhitte tent staat aardig volgepakt en reageert enthousiast. Een band met sterke bezetting, compleet met achtergrondzangeressen en Bonomassa zelf, zoals altijd strak in het pak, als onbetwistbare frontman. Er wordt stevig uitgepakt, te beginnen met 'Evil Mama'. Het dampte en stampte tot laat.

Op de terugweg, in de helft van de tijd van de heenweg, dacht ik na over wat me nu echt geraakt had. En dat was toch de authenticiteit van Roland Van Campenhout, Jon Cleary en The Antler King. Grote namen als Marcus Miller en Joe Bonamassa hebben zich wederom bewezen, maar prikkelden niet op die manier als eerdergenoemden. En zo zal iedereen zijn eigen afweging maken. Ik ben in ieder geval blij dat dit festival overeind is gebleven en nog steeds die geweldige sfeer heeft weten te behouden. En dat is absoluut een compliment voor de organisatie.

Foto's: Cees van de Ven. Klik hier voor zijn fotoverslag van deze festivaldag van Gent Jazz.

Labels: festival, Gent Jazz 2023, Joe Bonamassa, John Cleary, Marcus Miler, PJDS, Roland, The Antler King

(Johan Pape, 14.7.23) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Robin Verheyen Trio - 'Zabonpr​é​s Sessions'
Klik op de hoes om dit album te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.