Ruim 40.000 bezoekers, 7 van de 10 dagen uitverkocht, 64 optredens, waarvan een flink aantal legendarisch. En dat alles in de mooie, sfeervolle ambiance van de Bijlokesite. We kunnen gerust zijn over het voortbestaan van het festival, zoveel is zeker. Mijn tweede festivaldag, met een fraai affiche, waaronder Lakecia Benjamin, Julian Lage en het Branford Marsalis Quartet.

Op het hoofdpodium trapte bassiste Lara Rosseel af met een uitgebreide bezetting, het Lara Rosseel Orchestra: ARK. Liefst 13 muzikanten op het podium, waaronder een strijkkwartet, een hobo en een xylofoon. Speciaal voor deze bezetting speelde Rosseel met het orkest gearrangeerd werk van haar eerdere cd's met een kleine bezetting, zoals 'De Grote Vrouw' en 'Hert'. Voor mij was het nieuw, maar ik werd meteen gegrepen door het bijzondere geluid. Rosseel speelde eerder onder andere met Zap Mama en heeft nu duidelijk een eigen richting gekozen die folk, jazz, kamermuziek, pop en elektronische muziek bijeen brengt. Een verrassend mooie opening van deze dag.

Op het tuinpodium had Vitja Pauwels zijn spullen in gereedheid gebracht. Hij bracht als one-man-band onder meer werk van zijn plaat 'Drift By / Sink In', een kruising tussen traditie en experiment en tussen de liefde voor jazz, americana, roots en elektronische muziek, inclusief drumcomputers en effectpedalen. Een stuk minder toegankelijk dan het eerdere concert. Naast welwillende aandacht zag je toch ook een deel van het publiek de aandacht verliezen. Pauwels verloor zichzelf in zijn experimenten en daarmee ook een deel van het publiek. Alleen de echte liefhebber kwam aan zijn trekken.

Hoe anders was dat bij Lakecia Benjamin, de altsaxofoniste uit New York die in een gouden glitterpakje meteen duidelijk maakte dat ze was gekomen om de show te maken. En dat deed ze met razendsnelle, gillende solo's, waarbij ze ondersteund werd door haar al even enthousiaste band. John Coltrane bleek haar grote inspiratiebron te zijn. Die naam viel dan ook regelmatig en Coltranes oudere werk werd van een fris jasje voorzien. Zo kwamen 'My Favorite Things' en een beknopte, maar doorleefde versie van 'A Love Supreme' voorbij. In haar missie geslaagd stapte ze zelfverzekerd het podium af om dwars door de tent naar buiten te lopen, waarbij ze toegejuicht werd door een volle tent. Heel overtuigend.

Alsof het niet op kon, stapte even later Julian Lage het hoofdpodium op, vergezeld van zijn vaste triogenoten, bassist Jorge Roeder en drummer Rudy Royston. Op zijn 35ste heeft hij al een imposante carrière achter zich en heeft hij zich een plaats verworven tussen de grote namen van jazzgitaristen. Hier minder show, maar het trio speelde met zoveel plezier en enthousiasme dat dat ook helemaal niet nodig was. Een volstrekt eigen geluid zonder enig effectbejag. Verrassende composities en fraaie bewerkingen, intens bevlogen gespeeld. Zo nu en dan veerde Lage van enthousiasme op uit zijn stoel om de perfecte timing te halen. Het trio is volmaakt op elkaar ingespeeld en genoot zelf zichtbaar van het concert. Wat een mooie set, met onder andere werk van zijn laatste plaat 'View With A Room'.

Branford Marsalis is een gevestigde naam en bekend van allerlei projecten en samenwerkingen, zoals onder andere met Sting en zijn eigen funkgroep Buckshot Lefonque. Constante is al jaren zijn kwartet met pianist Joey Calderrazzo, bassist Eric Revis en drummer Justin Faulkner. De rijke discografie van dit kwartet bevat verschillende prijswinnende platen. Maar het kwartet is op zijn allerbest als ze live spelen, dat werd deze avond maar weer eens bewezen. Na het openingsnummer gingen de jasjes uit en werd het tijd voor het echte werk. De vier muzikanten loerden naar elkaar, daagden elkaar uit en zweepten elkaar op. De zaal verkeerde - zo leek het - in extase, evenals de muzikanten zelf. De invloed van hardbop was voelbaar, maar Marsalis is als geen ander in staat om met een uiterst gevoelige ballad een andere snaar te raken. Het werd op die manier een non-stop aaneenschakeling van hoogtepunten, met een bewerking van Keith Jarrets 'The Windup', maar ook een bewerking van een Monk-nummer. Het gaat snel, met overtuiging en altijd origineel.

De interactie tussen de muzikanten was spectaculair, met name Faulkner was uitzonderlijk op dreef. Een perfect gedreven team dat elkaar tot grote hoogte opstuwde en waarbij de spelers individueel ook volop de ruimte kregen om te schitteren. Het publiek keek ademloos toe en een overweldigend applaus barstte telkens los, soms met enige vertraging, alsof men tijd nodig had om nog even te landen. De band kon er dan ook niet omheen om nog een toegift te spelen. En toen werd het kwartet opeens een kwintet met de toevoeging van trompettist Terence Blanchard. Met een fantastische apotheose als resultaat en een afsluiter in New Orleans-stijl die menigeen nog lang zal heugen.

Foto's: Cees van de Ven. Klik hier voor zijn fotoverslag van deze festivaldag van Gent Jazz.

Labels: Branford Marsalis, festival, Gent Jazz 2023, julian lage, Lakecia Benjamin, Lara Rosseel, Terence Blanchard, Vitja Pauwels

(Johan Pape, 22.7.23) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Robin Verheyen Trio - 'Zabonpr​é​s Sessions'
Klik op de hoes om dit album te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.