(Erno Mijland, 30.11.04) - [print] - [naar boven]

Contraband afscheidsconcert
donderdag 11 november 2004, De Toonzaal, Den Bosch

Zonder sentimenteel vertoon zetten de musici van de Contraband het eerste stuk in.
Tijd werd niet verspild, want er werd meteen begonnen met een ritje met de 'U-Bahn'. Het werd een concert van contrasten en punches, maar ook van vloeiende melodieuze lijnen. Een doorsnede van het repertoire van de Contraband.

De meeste werken zijn van muzikaal leider/trombonist Willem van Maanen: slimme en aansprekende composities. Opvallend is het contrast tussen de gedeelten waarin iedereen op een lijn speelt en de gedeelten waarin de band bijna in groepjes uiteen lijkt te vallen. Diverse muziekstijlen en ritmes wisselden elkaar af. Het stuk 'Klinte' (Fries voor 'hut'), geschreven door tenorsaxofonist Frans Vermeerssen, viel op door de volle trombones en ook hier, net als bij Van Maanen, sterk wisselende combinaties van instrumentarium.

Dan 'Just A Second', ook al goed werk, geschreven door baritonsaxofonist Eckard Koltermann. Een mooi nummer waarin het tijdsaspect goed is uitgebeeld. Met 'Mungis' konden de musici hun technische kunnen demonstreren. Ook in de diverse solo's kwam hun vakmanschap tot uiting. Het optreden zat niet alleen technisch goed in elkaar, maar ook qua expressie. Deze vaardigheid viel vooral op in het sfeervolle 'Quiet Heaven'.

Het was een afscheidsconcert, maar niet het laatste van de Contraband. Er volgen er nog meer dit jaar. Vooral naar toe gaan. Kijk daarom op hun

(Anoniem, 30.11.04) - [print] - [naar boven]

'Curtis Fuller & The Peter Beets Quartet' (HAT Records, 1999) ****
Peter Beets - 'New York Trio' (Criss Cross Jazz, 2001) ****
Peter Beets - 'New York Trio - Page Two' (Criss Cross Jazz, 2002) ****

De eerste cd is een live-registratie van een concert op het Anova jazz festival in Amersfoort. Voor dit optreden nodigde pianist Peter Beets de legendarische jazztrombonist Curtis Fuller uit, die enige nog levende muzikant die meespeelde op het beroemde Blue Note-album 'Blue Train' met John Coltrane, Lee Morgan, Kenny Drew, Paul Chambers en Philly Joe Joe Jones.

Op 'New York Trio' bewijst Beets overtuigend zijn compositorisch vermogen. Een trio met bassist Rodney Whitaker en Roy Hargrove's drummer Willie Jones. Op 'New York Trio - Page Two' zijn Beets sidemen Larry Grenadier (bas) en Willie Jones (drums), behalve op de eerste opname, waar de ritmische honneurs worden waargenomen door Frans van Geest en Joost van Schaik.

Herhaaldelijk beluisteren van deze sublieme cd's zal niet vervelen, maar tot verdere verdieping en appreciatie leiden! Klik

(Anoniem, 30.11.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 30.11.04) - [print] - [naar boven]

Dampende bop en breekbare ballads
zaterdag 20 november 2004, Muziekcentrum, Eindhoven

De top van de Nederlandse jazz toert momenteel onder de titel Jazz Impuls door Nederland in een serie van 120 dubbelconcerten. Op 20 november deden in dit kader drie acts het Muziekcentrum in Eindhoven aan. Het werd een avond vol betoverende zelfexpressie.

Voor de pauze speelde het Benjamin Herman Quartet een set dampende jaren vijftig-bop. Hammond-organist Carlo de Wijs legde met al zijn ledematen de basis: blootsvoets speelde hij zijn baslijnen, terwijl hij in een soms onnavolgbaar tempo de toetsen en de registers van zijn instrument bewerkte. Speciale gast van het kwartet was Bird Award-winnaar Toon Roos. Met zijn vette saxgeluid was hij de 'honker' naast de vriendelijke Herman op altsax. Vooral als de twee blazers tweestemmig speelden of korte dialoogjes aangingen, sprongen de vonken ervan af. De 23-jarige drummer Joost Kroon - uit Hermans New Cool Collective - liet horen een grote belofte te zijn. Hij swingt als een trein en kan alleen nog maar beter worden, bijvoorbeeld door zijn slagwerk nog wat transparanter te maken. Gitarist Jesse van Ruller was bescheiden aanwezig. Zijn spel was vingervlug en functioneel, maar ging vaak kopje onder in de draaikolk van geluid die zijn companen neerzetten.

Na de pauze brachten de internationaal vermaarde contrabassist Hein van de Geyn en vocaliste Paulien van Schaik muziek waarbij je een speld kon horen vallen. Het duo stelde zich kwetsbaar op in breekbare, tedere ballads, vooral standards als 'But Not For Me' en 'Cry Me A River'. Kippenvel. Fantastisch ook om te zien hoe Van de Geyn helemaal één is met zijn instrument.

In de derde set liet zangeres Fay Claassen zich begeleiden door pianist Marc van Roon. Claassen heeft een soulvolle, dynamische en licht hese stem. Ze bracht positieve, poëtische teksten, waarin ze veel van zichzelf legde. Van Roon begeleidde met verrassende accenten. In de toegift kwamen Claassen en Van Schaik met hun begeleiders samen terug op het podium voor het geestige slotakkoord. In de Bud Green-klassieker 'Do Something' smeekten ze een leuke man om het initiatief te nemen voor een beetje romantiek. Een mooi slot van een mooie jazz-avond.

Klik

(Erno Mijland, 27.11.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 27.11.04) - [print] - [naar boven]

Spannende omzwervingen op saxofoon en toetsen
vrijdag 19 november 2004, De Toonzaal, Den Bosch

"Ik weet niet hoe het in de zaal klinkt", zei de jonge Tilburgse saxofonist Mete Erker gisteren glunderend tegen het publiek dat naar de Toonzaal was gekomen voor zijn concert met pianogigant Simon Nabatov, "maar hier klinkt het echt als geweld". De twee waren door November Music aan elkaar gekoppeld voor dit optreden. Het was voor het eerst dat ze met elkaar speelden en ze hadden een paar dagen gekregen om samen uit te knobbelen wat ze aan hun publiek zouden voorzetten. Het duo had elkaar weten te inspireren en maakte er een enthousiast stemmende belevenis van.

De meeste stukken die ze speelden waren van de hand van oudgediende Nabatov, die
nu al jaren in Duitsland woont. Het waren gedegen stukken, vaak geworteld in oude jazzstijlen als boogie-woogie en ragtime, hoewel ook beguine en gospel langskwamen. Nabatov bleek inderdaad een geweldenaar, die er niet voor terugdeinst om handen, vuisten en armen in te zetten bij zijn excursies over het toetsenbord.

Opvallend was hoezeer de twee op een lijn zaten, terwijl ze elkaar ook alle ruimte gunden als dat zo uitkwam. Zo begonnen ze met een thema van Nabatov, waarbij ze zich verder en verder van elkaar verwijderden, tot ze in een malle muzikale spagaat terechtkwamen. Nabatov liet zijn handen heen en weer springen en zond venijnige akkoorden als spijkers de zaal in. Erker zette een tijd lang alle zeilen bij en trad toen terug om de pianist zijn salvo's op het publiek af te laten vuren.

Nabatov had er een handje van om de thema's uit te spinnen in onvoorspelbare richtingen, en er plotseling weer bij terug te keren. Erker hield het hoofd koel en vond patronen in Nabatovs spel die hij trefzeker wist te volgen om ze vervolgens om te buigen naar een eigen solo. Maar het was een stuk van Erker dat het meest verraste. Hij nam hiervoor de sopraansax ter hand en begon aan een breed uitwaaierende melodie vol blue notes in een rustig tempo. Nabatov voegde zich bij hem in kalme akkoorden. Hij hield het sustainpedaal ingedrukt, zodat de twee musici steeds omgeven waren door een klankveld, waar ze soms in meegingen en zich soms tegen afzetten.

Ze eindigden met een razendsnelle dans, door Nabatov bijeengeraapt uit akkoorden en tonen die alle kanten uit schoten. In dit rondtollende spel sleepten ze het publiek moeiteloos mee.

Dit verslag werd geschreven door René van Peer en verscheen eerder in het Brabants Dagblad

Klik

(Anoniem, 26.11.04) - [print] - [naar boven]

Joe McPhee in Utrecht

Op zaterdag 11 december concerteert in het Utrechtse SJU Jazzpodium de vermaarde Amerikaanse multi-instrumentalist (vooral saxofoon en trompet) Joe McPhee, met zijn kwartet bestaande uit saxofonist Daunik Lazro, gitarist Raymond Boni en bassist Claude Tchamitchian.

De in 1939 in Miami geboren McPhee leerde van zijn vader trompet spelen en noten lezen. Na de militaire dienst vertrok hij in de zestiger jaren naar New York, waar hij debuteerde in Clifford Thornton's New Art Ensemble. In die periode begon hij ook saxofoon te studeren. Na zijn platendebuut – Clifford Thorntons 'Freedom And Unity' op het Third World-label – maakte hij zijn eigen platen 'Underground Railroad' (1969), 'Nation Time'
(1970) en 'Trinity' (1971). In zijn muziek spelen traditie, structuur en emotionaliteit een grote rol. Hij speelt inside en outside, hoog en laag, tonaal en atonaal, luid en zacht.
Hij speelt de akkoorden en hij speelt free jazz.

Begin zeventiger jaren begon een langdurige samenwerking met Werner Uehlinger's Zwitserse HatHut label. Tot 1982 werden op dat label een elftal albums opgenomen, waaronder: 'Black Magic Man', 'The Willisau Concert', 'Rotation', 'Old Eyes And Mysteries' en 'Tales & Prophecies'. Heden ten dage is HatHut een van de belangrijkste onafhankelijke labels op gebied van jazz en hedendaagse muziek. Vanaf 1982 maakte McPhee tientallen opnames op labels zowel in Canada als Europa, o.a. voor HatArt, Sackville, CELP, CIMP en Cadence.

Nog steeds is Joe McPhee zeer actief als uitvoerend musicus. Hij werkt regelmatig samen met collega-blazers als Peter Brotzmann (diens Chicago Tentet), Evan Parker, Ken Vandermark en Mats Gustafsson. 'His magical take on avant-garde sax remains one of the wonders of the scene. He still has one of the most beautiful tones on the planet, even when he's reaching for jazz's outer limits.' Aldus de New York Times.

Voor liefhebbers van hedendaagse moderne jazz loont het zeer de moeite het concert van Joe McPhee in Utrecht bij te wonen.

(Jacques Los, 26.11.04) - [print] - [naar boven]

Dubbelconcert in Paradox - Part 2: Sjoerd Dijkhuizen Quartet
vrijdag 29 oktober 2004, Paradox, Tilburg

De Young VIPs tournee is een jaarlijkse gelegenheid om kennis te maken met bijzondere talenten uit een nieuwe generatie jazzmusici. Tenorsaxofonist Sjoerd Dijkhuizen is door de programmeurs van de Vereniging van jazz en improvisatie podia (VIP) verkozen tot Young VIP 2004.

Een genoegen, dat was dit concert! Er werd volop uit de 'Povelschool' geklapt, maar Dijkhuizen deed dit wel op zijn manier. De overigen van de Four Brothers waren Peter Beets op piano, Marius Beets op contrabas en Gijs Dijkhuizen op drums. 'Alles op zijn tijd' is de zegswijze; soms ben je weer eens toe aan een avondje lekker swingende en tijdloze jazz van uitmuntend niveau. Voor menig avant-garde jazzpurist is het woord mainstream-jazz als vloeken in de kerk. Toch maken juist pluriformiteit, diversiteit en het samensmelten van stijlen en invloeden jazz zo boeiend.

Hier geen atonale, abstracte free jazz, maar duidelijkheid. Met nobel vakwerk door topmusici, die er een mooi luisterfeestje van maakten. Dijkhuizen dompelde je in een warm bad met stukken als 'One For Amos' van Cedar Walton en het met afterbeat gespeelde 'Hush-a-Bye'. Peter Beets gaf de luisteraar een positieve injectie met klaterend spel en impro's waarvan je een blijer mens werd. Ongelooflijk was zijn beheersing van techniek in de up-tempo stukken. Bassist Marius Beets bleef onverstoorbaar. Mimisch mocht hij dan non-expressief zijn, maar wat een muzikale zeggingskracht: een solide baken. Samen met de uitstekend spelende drummer Dijkhuizen verzorgden zij de medemusici van de onontbeerlijke fundering voor hun spel, maar namen ook hun solistisch aandeel.

En dan was er een sublieme vertolking van Strayhorns 'Lush Life'. Dijkhuizen neemt zijn chord changes perfect. Alles klinkt bij hem logisch en schijnbaar moeiteloos. Hij heeft een heerlijke luie timing, die een spannende frictie geeft. Peter Beets was bloedstollend op dreef in het stomende 'The Shade Of The Cedar Tree'. Met veel lyriek en een rondborstig geluid vertolkte Dijkhuizen Ellingtons ballad 'TGTT'. Het concert werd besloten met een happy 'Recado Bossa Nova'.

Een kwartet om in je hart te sluiten. Gemeten naar dit concert krijgen programmeurs en publiek waar voor hun geld. Een fraaie introductie in de muziek van Dijkhuizen is diens 'After Hours - Live At The Pompoen' (Timeless) uit 2001, met Rein de Graaff (piano), Marius Beets (bas) en Eric Ineke (drums). Het is te wensen dat ook van zijn nieuwe kwartet een opname beschikbaar komt.

Klik

(Anoniem, 25.11.04) - [print] - [naar boven]

(Anoniem, 24.11.04) - [print] - [naar boven]

Dubbelconcert in Paradox - Part 1: As Guests
vrijdag 29 oktober 2004, Paradox, Tilburg

De Young VIPs tournee is een jaarlijkse gelegenheid om kennis te maken met bijzondere talenten uit een nieuwe generatie jazzmusici. As Guests werd dit jaar winnaar van de Dutch Jazz Competition.

Het dubbelconcert werd geopend door As Guests. Deze formatie bestaat uit vibrafonist Miroslav Herák, pianist Michal Vaňouček (beiden afkomstig uit Slowakije), de Belgische bassist Janos Bruneel en drummer Joao Lobo uit Portugal. Kenmerkende elementen in deze formatie zijn het compacte, homogene groepsgeluid en voortreffelijke samenspel. Alles klinkt fris, soepel en harmonieus. De composities zijn veelal van Vaňouček en Herák en passen als een handschoen.

Unisono riffs zoals in 'Ego' en Coplands 'Vivace' liepen gesmeerd. Dit lastige up-tempo stuk, met een drumsolo van Joao Lobo, werd subliem en zelfverzekerd gespeeld. In het langzame 'Theresia' wist men een beklemmend fraaie sfeer te creëren. Swingtime was het in 'Marc The Questionable' van Bruneel. Dit stuk begon in alle rust, kantelde naar een swingend uptempo, om tenslotte weer terug te keren naar het langzame begintempo.

Janos Bruneel beschikt over een grote bastoon met veel 'hout'. Hij soleerde boeiend en zuiver met veel tweeklanken. Het publiek luisterde ademloos, duidelijk onder de indruk van deze improvisatie. Drummer Lobo was visueel bescheiden aanwezig, maar buitengewoon hoorbaar met zijn interactieve spel, alertheid en anticipatie. Herák en Vaňouček, die elkaar blindelings wisten te vinden, waren trefzeker op vibrafoon en piano: een weldadig luistergenoegen.

As Guests speelt in het herkenbaar idioom van het legendarische Modern Jazz Quartet, maar voegt zoveel eigens toe dat een eigen muzikale statuur ontstaat. Deze formatie zal gaandeweg alleen maar groeien, maar dwong in Tilburg nu al respect af met dit muzikale statement.

Klik

(Anoniem, 23.11.04) - [print] - [naar boven]

Bik Bent Braam in 'Rheinwärts: Spiele'

De Beierse Radio, het Goethe Instituut Rotterdam en NPS Radio 4 brengen op donderdag 25 november vanaf een schip op de Rijn geïmproviseerde muziek en een paneldiscussie over voetbal, met louter vrouwen, Duitse én Nederlandse. Zij benutten de overspelige ruimte tussen kunst & voetbal, vrouw & politiek en de Duits-Nederlandse verhoudingen.

Te gast zijn: Nia Künzer (voetbalster, die in 2003 met het Duitse damesvoetbalteam de wereldtitel behaalde), Iris ter Schiphorst (Duits-Nederlands componiste), Lydia Rood (columniste/schrijfster), Gerdi A. Verbeet (voetbalfan en lid Tweede-Kamerfractie PvdA). Het huisorkest wordt gevormd door de dertien eigenwijze musici o.l.v. pianist Michiel Braam, Bik Bent Braam. Als het moet hanteren zij de tackle van achteren, de sliding met gestrekt been, en met frivole een-tweetjes dringen zij het panel met de rug naar de goal.

De arbitrage is in handen van Vera Vingerhoeds (NL) en Christine Lemke-Matwey (D). De avond wordt uitgezonden door de Bayerischer Rundfunk (20.00 - 21.30 uur) en NPS Radio 4FM (22.30 - 00.02 uur).

(Anoniem, 23.11.04) - [print] - [naar boven]

The Necks zetten nieuwe standaard
vrijdag 19 november 2004, Paradox, Tilburg

Een fantastisch concert, dat nog lang zal nadenderen. Daarvoor tekende het Australische cult-trio The Necks, dat woensdagavond in Tilburg in twee lange sets iedere muziekcriticus met de mond vol tanden liet staan: hoe omschrijf je de muziek van de drie?

Wortelend in de minimal music van componisten als Steve Reich en LaMonte Young, voegde het trio er iets volstrekt nieuws aan toe: improvisatie. Zonder partituur sleepten de drie de toehoorders mee in een fascinerende draaikolk van klanken, die in beide sets uitliep op een zinsbegoochelende climax.

De eerste set sprak het meest aan. Pianist Chris Adams zette in met een eenvoudig patroon van een handvol noten. Die werden herhaald en herhaald. Contrabassist Lloyd Swanton zorgde daarbij voor een gestreken grondtoon, slagwerker Tony Buck bleef discreet schuifelend op de achtergrond. Toen de grondtoon verschoof, trok Adams zich heel even terug, om kort daarna even over twee noten te gaan huppelen en pas dan het notenpatroon uit te breiden. Na een half uur, de sfeer was toen al behoorlijk transcendent, klauwde Chris Adams vol in de toetsen en werden akkoorden aan de muziek toegevoegd. De intensiteit van de muziek werd opgevoerd, mede omdat Tony Buck de grondtoon van de bas met aanhoudend geroffel kwam versterken.

De tweede set was er een waarbij een zekere puls vanaf het begin met de muziek meeliep. Hier zorgden de drie vooral voor versieringen in korte tussenstukjes. Het opgelegde kader dat de muziek van The Necks kenmerkt, was hier wat wijder, de eindeloze en juist daardoor zo aangrijpende herhalingen wat gemêleerder, maar de spanningsopbouw was hetzelfde als in de eerste set.

Rest het probleem van de muziekcriticus. The Necks zijn niet te vangen onder minimal music, ook niet onder pop, jazz en zeker niet onder new age. Ze zitten enigszins in de hoek van de avant-garde, maar dat dan slechts om de nieuwe wegen die zij weten in te slaan. Dus voeg aan alle omschrijvingen maar toe: The Necks. Een nieuwe standaard.

Dit verslag werd geschreven door Rinus van der Heijden en verscheen eerder in het Brabants Dagblad

Klik

(Anoniem, 22.11.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 21.11.04) - [print] - [naar boven]

Basement Research in SJU Jazzpodium

De all-star groep Basement Research van saxofonist/basklarinettist Gebhard Ullmann trad zaterdagavond 13 november jl. op in het SJU Jazzpodium in Utrecht. Na een een tournee van een maand door Duitsland was dit het laatste en enige concert in Nederland.

Behalve de Duitser Ullmann bestaat de groep uit louter Amerikanen. En zeker niet de minsten in de wereld van de hedendaags geimproviseerde jazzmuziek! De ritmesectie bestaat uit bassist Mark Helias (hij speelde onder meer met Dewey Redman, Don Cherry, Ray Anderson, Oliver Lake en Cecil Taylor) en drummer Gerry Hemingway, wiens lijst van musici met wie hij speelde ook meer dan formidabel oogt: o.a. Anthony Braxton, Anthony Davis, Leo Smith, John Purcell, Don Byron, Ellery Eskelin en John Butcher. De formatie wordt gecompleteerd door trombonist Steve Swell en tenorsaxofonist Tony Malaby. Beiden coming man en grote talenten in de New Yorkse avant-garde jazzscene.

De in 1957 geboren Gebhard Ullmann heeft minimaal een dertigtal cd’s opgenomen, als leider en als medemuzikant, op labels als Soul Note, Leo Records, Nabel Records, Biber en Songline Recordings. Hij behoort tot de leidende figuren in de Berlijnse jazzscene en pendelt veelvuldig tussen New York en Berlijn.

Het muzikale concept van de groep Basement Research wordt gekenmerkt door veelvuldige collectieve improvisaties, de lage sound – Ullmanns tenorsax of basklarinet, trombone en tenorsax – en een 'traditionele' avant-garde benadering (een vast thema aan het begin en eind, een enkele solist, riffjes en collectieve improvisatie). 'Zo is de jazz in New Orleans begonnen'. Daar komt nog bij dat Ullmann en Malaby beiden op de tenorsax een ouderwets, zangerig geluid produceren dat reminiscenties oproept aan Coleman Hawkins en Ben Webster. In combinatie met een avant-garde speelwijze kunnen beide rietblazers met hun specifieke geluid gerekend worden tot de nieuwe frisse jonge honden van de hedendaagse improjazz.

Ullmanns kwaliteiten op de lastig bespeelbare basklarinet waren eveneens niet gering. In zowel het hoge als lage register wist hij de noten trefzeker te raken en qua volume verdronk hij niet in de overall sound van de groep. De soli van trombonist Steve Swell waren fel en van een technisch hoog niveau. Ook zijn toon was van een ouderwets warm allure.

De ritmetandem kweet zich voortreffelijk van zijn taak: invullend, aanvullend en bij tijd en wijlen aanstekelijk groovy. Hemingway en Helias, gepokt en gemazeld in het vrije genre, organiseerden voor het blazerscollectief en de individuele solisten een zeer adequate polyritmische groove, waarop het uitstekend en inspirerend soleren was.

Gelet op de wat matige publieke belangstelling was niet iedere jazzminnaar doordrongen van de status van deze intrigerende en uitermate kwalitatieve Basement Research.

(Jacques Los, 21.11.04) - [print] - [naar boven]

Gerald L. Cannon naar Maastricht

De Amerikaanse bassist/componist Gerald L. Cannon bezoekt op maandag 22 en dinsdag 23 november het Conservatorium van Maastricht. Op dinsdag verzorgt hij er van 18.30 tot 19.15 uur een kort concert met pianist Frank Giebels en drummer Arnoud Gerritse. Daarna leidt hij een workshop voor bassisten tot 20.15 uur. Cannon speelde met veel grote jazz-artiesten, zoals Art Blakey, Dexter Gordon, Cedar Walton en Elvin Jones (tot diens dood eerder dit jaar). Klik

(Erno Mijland, 19.11.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 18.11.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 18.11.04) - [print] - [naar boven]

Masterclass John Engels: 'Dat rammelt, vogels'

Acht drummers uit Eindhoven en omstreken volgden op 12 november op uitnodiging van de stichting Live Jazz Promotions een masterclass van John Engels, een van Nederlands beste jazzdrummers. Een bijzondere middag in het Eindhovense café Kraaij en Balder...

"Niet instuderen wat anderen doen, maar er je eigen ding van maken." Dat is de belang-rijkste boodschap van Engels aan zijn studenten, die hij met een sappig Amsterdams accentje steevast met 'vogels' aanspreekt. Engels speelt, klapt of zingt een ritme voor, waarna er nagespeeld moet worden. Kritisch, maar opbouwend, beoordeelt hij het spel. "De twee maten rust zijn al voorbij hoor. Dat rammelt als de tering. Een ballad moet langzaam, alsof het bijna stilstaat." Al snel is er chemie tussen de leraar en zijn leer-lingen: "Mooi, je pikt het snel op. Laat het golven, zoek de kleur op van je instrument." Pianist Jaap van der Voet en bassist Harry Emmery begeleiden de meester als hij in jazz-standards als 'Caravan' en 'Body And Soul' laat horen hoe het moet. "In de ritmesectie moet je elkaar opzoeken... net als in een huwelijk."

Slechts drie van de acht drummers doen actief mee op hun eigen drumset. De anderen kijken liever de kat uit de boom. "Schroom," denkt John Maasakkers (35). "Maar mijn nieuwsgierigheid overwint dat wel." Maasakkers zuigt alles wat Engels zegt en voordoet op als een spons. "John is een van mijn helden. Zoveel ervaring, zoveel gevoel in zijn spel. En hij blijft verrassen." Ook Johan Reijnders (37) wil graag wat opsteken van de masterclass. "Engels is één brok ervaring. Hij speelt zo subtiel en genuanceerd..."

De drummers krijgen ook praktische aanwijzingen over hun instrument. "Als het vel van je snaretrom te glad is, pak dan gewoon een stuk schuurpapier." Hij vraagt Maasakkers zijn toms eerst goed te stemmen en laat aan Reijnders zien dat hij zijn stokjes losser moet vasthouden. Maar dan komt Engels weer bij de kern van zijn verhaal. "Het gaat vooral om bezieling. Het moet van binnenuit komen."

Foto's van deze masterclass vind je

(Erno Mijland, 17.11.04) - [print] - [naar boven]

'The Year Was 1503' (suite) van 'Four' (Data, 1998) met het Ab Baars Trio.

Druk op bovenstaande button voor meer informatie over deze markante trombonist.

(Anoniem, 17.11.04) - [print] - [naar boven]

Bimhuis neemt afscheid van Oude Schans

Van donderdag 25 tot en met 30 november neemt het Bimhuis in Amsterdam op muzikale afscheid van het pand aan de Oude Schans met een aantal jazz-coryfeeën. Na 30 jaar, ruim 5000 concerten en 2500 workshops verhuist het Bimhuis deze winter naar de Piet Heinkade 3, waar de programmering in februari 2005 wordt voortgezet. In de laatste week in het oude pand blikt een van de bekendste jazzpodia van Nederland terug met een gevarieerd slotprogramma.

Op donderdag 25 november opent de mainstream swing-saxofonist Scott Hamilton met het Rein de Graaff trio de serie van laatste bijzondere concerten. De vrijdagavond is 'duoavond' met maar liefst drie premières: het duo van trompettist Angelo Verploegen en pianist Jeroen van Vliet, het pianoduo Misha Mengelberg/Cor Fuhler en de Antilliaanse pianist Randal Corsen met zangeres Lilian Viera.

Op zaterdagavond 27 november delen drie toonaangevende improvisatie-ensembles het podium: het Georg Graewe Quintet met onder meer Tobias Delius en Michael Vatcher, de formatie van de Amerikaanse saxofonist Ellery Eskelin en de vermaarde internationale all-star groep Available Jelly. Op zondagavond komen drie zeer interessante en eigenzinnige trio's op het podium. Als eerste Sean Bergin met J.J. Avenel en John Betsch. Dan het Frank van Bommel Trio en tenslotte Eric Vloeiman's Fugimundi met Anton Goudsmit en Ernst Reijseger.

Op maandag spelen sinds lange tijd pianist Guus Jansen en drummer Han Bennink weer samen. De tweede formatie op die avond is een wel zeer bijzondere: wederom Bennink, bassist Ruud Jacobs, gitarist Jesse van Ruller en saxofonist/klarinettist Michael Moore. Het is de eerste ontmoeting tussen Van Ruller en Bennink.

Het slotconcert op dinsdag 30 november is een knaller met premières, oude hits, musici van het eerste uur en nieuwkomers. Een nieuw trio bestaande uit saxofonist Jasper Blom, bassist Arnold Dooyeweerd en drummer Flin van Hemmen. Verder presenteert Hans Dulfer (een van de Bimhuis-oprichters) een gelegenheidseditie van zijn roemruchte Heavy Soul Inc. met onder anderen Han Bennink en Wolter Wierbos. En JC Tans brengt zijn Orchestra (voorheen Rockets) terug voor een ongetwijfeld verschroeiende 'bye-bye-set'.

Bezoek onze concertagenda voor details of bezoek de website van het Bimhuis.

Tekstbijdragen: Jacques Los

(Erno Mijland, 16.11.04) - [print] - [naar boven]

Veelbelovend programma bij November Music 2004

'Componisten voorop!' luidt het motto van het festival November Music, dat van 17 november (morgen dus) tot en met 21 november op verschillende locaties in Den Bosch wordt gehouden. Het gevarieerde programma biedt ruim baan aan de bedenkers van muziek en geluid van nu. In opdracht van November Music zullen tal van componisten en geluidskunstenaars uit Nederland, België en Duitsland nieuw werk presenteren.

Een aantal hoogtepunten uit het programma:

En wat te denken van BIDSS oftewel het Brabants Instituut voor Daftige Sounds en Samples van saxofonist Guido Nijs (Groove Troopers, Beef!). Deze groep voert vrijdag-avond in W2 werken uit van Eric van der Westen, Jeroen van Vliet en Martin Fondse.

Voor meer informatie en reserveringen: klik hier.

(Anoniem, 16.11.04) - [print] - [naar boven]

Interview Benjamin Herman

"Candy Dulfer was op tournee met Prince, en ze was zo vriendelijk mijn telefoonnummer door te geven aan Paul Weller. Toen ik werd gebeld sprong ik een gat in de lucht. Mijn vriendin, die een grote fan is, werd helemáál gek. Ooit stond ik vooraan bij The Jam in Paradiso. In die tijd zat ik diep in de Engelse scene. Alles op Stiff Records volgde ik helemaal, en ook een groep als The Jam. En nu had ik een van die jeugdhelden aan de lijn."

Saxofonist Benjamin Herman speelt mee op 'Studio 150', het nieuwe 'coveralbum' van de Engelse zanger/gitarist. In een interview met Remco Takken vertelt hij over Wellers muzikale aanpak en over zijn eigen nieuwe cd 'Heterogeneity', die onlangs uitkwam bij
A-Records/Challenge.

Het Benjamin Herman Quartet, met ondermeer Carlo de Wijs en Jesse van Ruller geeft de komende maanden een aantal concerten:
26-11-2004: De Meervaart Amsterdam
11-12-2004: Schouwburg, Deventer
06-01-2005: Beauforthuis, Austerlitz
06-02-2005: Amphion, Doetinchem
16-02-2005: Parkstad Theater, Heerlen

(Anoniem, 14.11.04) - [print] - [naar boven]

Geslaagde Gitaar Special bij Jazz at the Crow

Na de workshop 's middags volgde 's avonds in het Eindhovense café Kraaij & Balder een gitaarspecial met gitaristen Anton Goudsmit, Holger Weber uit Duitsland en Dick Onstenk uit Geldrop, bassist Mathieu Cleyne en op drums Chris Strik. Het concert had het karakter van een jamsessie, omdat men niet eerder met elkaar gespeeld had. Het werd een avondje bebop met stukken zoals 'Daahoud', 'Billie’s Bounce', 'Oleo', 'Four On Six' en 'Blue in Green'.

De ritmetandem Cleyne en Strik vond elkaar al snel en met Strik in de gelederen weet je dat er gevlamd wordt! Ofschoon Mathieu Cleyne qua gezondheid niet helemaal in orde aan het concert begon, werkte dit samenspel hoorbaar helend en samen zorgden ze voor de juiste groove. Onstenk bleef in het gezelschap van Goudsmit en Weber, beiden door-gewinterde professionals, muzikaal perfect overeind. In het door hem zo geliefde en gekende bebopidioom bewees hij overtuigend hoe toegewijd hij hieraan is. Holger Weber speelde stoïcijns en onbewogen, met een fraai geluid en heldere improvisaties in de Overgaauw-traditie, wiens leerling hij eens was. Zijn chordsolo's waren zeer genietbaar en de chemie met Onstenk kwam in de unisono's goed tot uitdrukking. Modernist Anton Goudsmit en Chris Strik speelden energiek en brachten ook de humor in het spel. Strik porde met zijn sticks regelmatig het vuurtje op en ook zijn mimiek haalde hoge kijkcijfers.

Goudsmit blijft verbazen met zijn klankenpalet, dat hij zonder additionele hulpmiddelen uit zijn gitaar tovert. Hij was de meester van het onverwachte furieuze muzikale ogenblik. Ook in de rol van begeleider zoekt hij de interactie en hecht veel waarde aan interes-sante en spannende begeleiding. Waar menigeen zich vaak vrijblijvend laat terugvallen in het muzikale decor, is hij in zijn begeleiding prominent onderdeel van het muzikale totaal-beeld, zonder de solisten daarbij in de weg te zitten.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Anoniem, 10.11.04) - [print] - [naar boven]

BBC-interviews online

Charlie Parker, Gil Evans, Stephane Grapelli, Gerry Mulligan, Chris Potter (foto) en McCoy Tyner... het zijn enkele van de namen uit het interview-archief van de BBC. De interes-santste historische en recente gesprekken met jazzartiesten vind je als directe Real Audio-link op onze interviewpagina.

(Erno Mijland, 10.11.04) - [print] - [naar boven]

Pianist Joe Bushkin overleden

De Amerikaanse jazzpianist en songwriter Joe Bushkin is op 3 november overleden aan een longontsteking. Bushkin speelde met bekende musici als Fats Waller, Eddie Condon en Billie Holiday. Hij was lid van de band van Tommy Dorsey en schreef met John DeVries de eerste hit voor Frank Sinatra: 'Oh! Look At Me Now'. Bushkin is 87 jaar geworden.

(Erno Mijland, 9.11.04) - [print] - [naar boven]

De Vlaamse jazzfotograaf Jos Knaepen heeft een nieuwe website. Liefhebbers vinden er honderden schitterende foto's van jazzartiesten, gerubriceerd per instrument. Absoluut een bezoekje waard. Klik hier.

(Erno Mijland, 9.11.04) - [print] - [naar boven]

Chicago Underground Trio bij NPS Output

Een van de interessantste Amerikaanse avant garde-jazzensembles is het Chicago Underground Trio, dat electronica mixt met akoestische instrumenten. In oktober 2004 trad het trio op in Nighttown, Rotterdam. NPS Output nam het concert op, dat nu via internet te beluisteren is. Daarnaast ook een interview met Rob Mazurek, trompettist van het trio. Klik hier voor de links.

(Erno Mijland, 9.11.04) - [print] - [naar boven]

25 jaar Blues Estafette in Vredenburg

De Utrechtse Blues Estafette is een van de oudste bluesfestivals ter wereld. Al een kwart eeuw haalt Muziekcentrum Vredenburg de meest fantastische en doorgaans ook meest obscure artiesten naar Europa. Komende zaterdag, 13 november, treden onder anderen op: de legendarische Texaanse rhythm-and-bluessaxofonist Joe Houston, zanger/pianist Eddie Bo, die als een van de grondleggers van de New Orleans-funk beschouwd mag worden en Tommy Brown, de originele janker uit Atlanta.

Klik hier voor Eddy Determeyers persoonlijke terugblik op een kwart eeuw Blues Estafette.

(Erno Mijland, 9.11.04) - [print] - [naar boven]

Gitaarworkshop bij Jazz at the Crow in Eindhoven

Zondagmiddag 31 oktober hield Anton Goudsmit een workshop voor Jazz at the Crow in het Eindhovense cultuurcafé Kraaij & Balder. Zes gitaristen hadden zich hiervoor aan-
gemeld. Het niveuaverschil van de deelnemers en de drempelvrees bij sommigen bleef niet lang een belemmering, aangezien Goudsmit iedereen vanaf het begin op zijn gemak stelde. Het spits werd afgebeten door hemzelf met een improvisatie waarin hij citeerde uit standards en eigen composities. Het ijs was snel gebroken en iedere deelnemer presenteerde zich vervolgens in duo met Goudsmit. Hierna formeerde hij enkele duo's die met een stuk naar eigen keuze aan de slag gingen, waarbij Goudsmit hen met raad en daad terzijde stond. Ter afsluiting van de middag presenteerde elk duo zich met het ingestudeerde stuk. Zo kwam er een einde aan deze ontspannen workshop, waarin Anton Goudsmit ieder in zijn waarde liet en het beste in hen naar boven wist te halen.

Klik hier voor een fotoverslag van deze workshop.

(Anoniem, 8.11.04) - [print] - [naar boven]

The Turnaround #1

In deze nieuwe rubriek zullen we aandacht besteden aan nieuwe releases op jazzgebied, die om een of andere reden wel eens van een bovengemiddelde kwaliteit zouden kunnen zijn. Maar let op: we geven geen enkele garantie op het eindproduct. De bedoeling is veeleer om u op het spoor te zetten van in potentie interessante cd-uitgaven.

Palmetto Records is een van die kleinere jazzlabels, die nog durven te investeren in avontuurlijke muziek, zonder zich daarbij te laten leiden door overheersende economische premissen. Iemand die zich hier prima op zijn gemak voelt is pianist Frank Kimbrough, afkomstig uit het New Yorkse Jazz Composers Collective. Hij speelt in Ben Allisons Medicine Wheel en The Herbie Nichols Project. Op 'Lullabluebye' wordt hij geassisteerd door Allison op bas en Matt Wilson op drums, een ritmesectie om van te watertanden dus. Laatstgenoemde bracht met zijn Arts & Crafts zelf ook een nieuw album uit op Palmetto: 'Wake Up! (To What's Happening)'.

De Poolse trompettist Tomasz Stanko komt na het fraaie 'Soul Of Things' met zijn nieuwe album 'Suspended Night' (ECM), waarop hij andermaal begeleid wordt door zijn vaste band van drie talentrijke landgenoten op piano, bas en drums. Benieuwd hoe lang saxofonist Chris Potter nog te handhaven is door Dave Holland in diens kwintet. Zijn ster blijft rijzende, mede door zijn eigen kwartet met onder meer de veelbelovende drummer Bill Stewart. 'Lift: Live At The Village Vanguard' (Sunnyside Records) is de weerslag van een optreden in dit legendarische etablissement in december 2002. Hierop steekt Potter nadrukkelijk zijn nek uit met een bijna 15 minuten durende solo in 'Boogie Stop Shuffle Sax Intro'.

Zangeres/pianiste Patricia Barber bracht op Blue Note onlangs de live-cd 'A Fortnight In France' uit. In een recensie in Down Beat las ik: 'Her take on the Beatles' 'Norwegian Wood' makes you wonder if she hasn't been there herself'. Tantalizing! Uit Chicago bereikte ons het prettige nieuws dat Atavistic de nieuwste van het kwintet van saxofonist Ken Vandermark, The Vandermark Five, heeft uitgebracht: 'Elements Of Style, Exercises In Surprise'. Dat betekent dus weer 65 minuten lang in your face-jazz. Met 'Live In Tokyo' (Nonesuch) verkent pianist Brad Mehldau wederom oudere (Gershwin, Monk) en nieuwere (Radiohead, Nick Drake) standards. Toppers als Jack DeJohnette, Charlie Haden en Jeff 'Tain' Watts assisteren Alice Coltrane (67 jaar alweer) op haar nieuwste cd 'Translinear Light' (als altijd op het vertrouwde Impulse!). Alice speelt hier Wurlitzer en piano.

Tot besluit nog een interessante oude opname van rietblazer Anthony Braxton en drummer Max Roach op het Hatology-label. Op 'One In Two-Two In One' - deels live, deels in de studio opgenomen - vinden zij klaarblijkelijk common ground.

(Anoniem, 6.11.04) - [print] - [naar boven]

Susanne Alt Quartet - 'Nocturne' (Eigen beheer, 2004) ****

Wat een aangename kennismaking met een jong en fris kwartet, deze debuut-cd van
de in 1978 in Duitsland geboren alt- en sopraansaxofoniste Susanne Alt en haar begeleiders... Een fijne luisterplaat met aantrekkelijke, toegankelijke thema's en arrangementen, maar ook ruimte voor experiment. De opnames zijn direct en eerlijk.

De eerste nummers zijn nog wat braafjes en ingehouden en er wordt keurig binnen de lijntjes van het ritme gekleurd. Het omslagpunt komt bij het bijna tien minuten durende, prachtige 'Saba': gedreven, spannend, experimenteler, maar wel relaxed. Vooral pianist Thijs Cuppen zet een aangename toon die me doet denken aan Esbjörn Svensson. Alt komt helemaal los, waarbij ze de sax lekker hees laat klinken. Schitterend.

In 'Simone' schetst de band een interessant, meditatief geluidslandschap waarin bassist Sven Schuster en drummer/percussionist Klaas van Donkersgoed volop de ruimte krijgen zich te profileren. Dat doen ze in de andere tracks vooral door soepel te swingen. Invloeden van funk zijn daarbij nooit ver weg, zoals in 'Chove Shiva', dat Cuppen deels met de Fender Rhodes, deels met piano veel sfeer meegeeft. In de slot- en titeltrack, een duet van Alt en Cuppen, wordt een sereen, klassiek slotakkoord neergezet. Mooi werk...

Fragmenten van deze cd zijn hier te beluisteren.

(Erno Mijland, 4.11.04) - [print] - [naar boven]

Nederlandse jazzmuzikanten naar Polen

De Nederlandse jazz-acts Olthuis & Van Veenendaal, Agog, Jorrit Dijkstra en Dalgoo touren vanaf 17 november gedurende een week door Polen. Het reizende mini-festival laat Poolse muziekliefhebbers kennismaken met de nieuwe jazz in Nederland. 'Dutch jazz in Poland' is onderdeel van van 'Thinking Forward', het cultureel programma in het kader van het Nederlands voorzitterschap van de Europese Unie 2004. Klik hier voor een overzicht van alle optredens en verder informatie over het festival.

(Erno Mijland, 2.11.04) - [print] - [naar boven]

Jorge Isaac wint de JNM-Prijs

De Venezolaanse componist Jorge Isaac heeft de Jur Naessens Muziekprijs 2004 - tienduizend euro groot - gewonnen. Ook finalisten Vasil Nedea en Vera van der Poel werden tijdens de prijsuitreiking op 27 oktober in Paradiso, Amsterdam met een geld-bedrag beloond voor hun nominatie voor de prijs. In de jury van de prijs zitten onder andere gitariste en bandleider Corrie van Binsbergen, popmuzikante Fay Lovsky en contrabassist Meinrad Kneer, winnaar van de vorige JNM-Prijs (2002). In 1999 is de JNM-Prijs ingesteld ter ondersteuning van in Nederland wonende musici (tot 36 jaar) met nieuwe muziek, in welke stijl dan ook. Naast het beschikbaar stellen van de prijs wordt, waar mogelijk, bekendheid gegeven aan de finalisten en hun uiteenlopende activiteiten. Meer informatie over de prijs vind je hier.

(Erno Mijland, 2.11.04) - [print] - [naar boven]

Amsterdamse Ex viert 25-jarig bestaan

De Amsterdamse band The Ex bestaat 25 jaar. De band viert dat vanaf 19 november
met een twee dagen durend feestje in Paradiso, Amsterdam, een tiendaagse tour door Frankrijk in een uitgebreide bezetting en een afsluitend feestje in Brussel. Ook jazz-improvisatoren maken deel uit van het feestprogramma. Zo spelen op 19 november
Ex-ers Andy en Terrie samen met Paul Lovens, Tony Buck, Mats Gustafsson en Ken Vandermark. Verder is er een optreden van leden van het ICP Orkest met de Ethiopische saxofonist Getatchew Mekurya. Een uitgebreid programma vind je hier.

(Erno Mijland, 2.11.04) - [print] - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.