Spannende omzwervingen op saxofoon en toetsen
vrijdag 19 november 2004, De Toonzaal, Den Bosch

"Ik weet niet hoe het in de zaal klinkt", zei de jonge Tilburgse saxofonist Mete Erker gisteren glunderend tegen het publiek dat naar de Toonzaal was gekomen voor zijn concert met pianogigant Simon Nabatov, "maar hier klinkt het echt als geweld". De twee waren door November Music aan elkaar gekoppeld voor dit optreden. Het was voor het eerst dat ze met elkaar speelden en ze hadden een paar dagen gekregen om samen uit te knobbelen wat ze aan hun publiek zouden voorzetten. Het duo had elkaar weten te inspireren en maakte er een enthousiast stemmende belevenis van.

De meeste stukken die ze speelden waren van de hand van oudgediende Nabatov, die
nu al jaren in Duitsland woont. Het waren gedegen stukken, vaak geworteld in oude jazzstijlen als boogie-woogie en ragtime, hoewel ook beguine en gospel langskwamen. Nabatov bleek inderdaad een geweldenaar, die er niet voor terugdeinst om handen, vuisten en armen in te zetten bij zijn excursies over het toetsenbord.

Opvallend was hoezeer de twee op een lijn zaten, terwijl ze elkaar ook alle ruimte gunden als dat zo uitkwam. Zo begonnen ze met een thema van Nabatov, waarbij ze zich verder en verder van elkaar verwijderden, tot ze in een malle muzikale spagaat terechtkwamen. Nabatov liet zijn handen heen en weer springen en zond venijnige akkoorden als spijkers de zaal in. Erker zette een tijd lang alle zeilen bij en trad toen terug om de pianist zijn salvo's op het publiek af te laten vuren.

Nabatov had er een handje van om de thema's uit te spinnen in onvoorspelbare richtingen, en er plotseling weer bij terug te keren. Erker hield het hoofd koel en vond patronen in Nabatovs spel die hij trefzeker wist te volgen om ze vervolgens om te buigen naar een eigen solo. Maar het was een stuk van Erker dat het meest verraste. Hij nam hiervoor de sopraansax ter hand en begon aan een breed uitwaaierende melodie vol blue notes in een rustig tempo. Nabatov voegde zich bij hem in kalme akkoorden. Hij hield het sustainpedaal ingedrukt, zodat de twee musici steeds omgeven waren door een klankveld, waar ze soms in meegingen en zich soms tegen afzetten.

Ze eindigden met een razendsnelle dans, door Nabatov bijeengeraapt uit akkoorden en tonen die alle kanten uit schoten. In dit rondtollende spel sleepten ze het publiek moeiteloos mee.

Dit verslag werd geschreven door René van Peer en verscheen eerder in het Brabants Dagblad

Klik

(Anoniem, 26.11.04) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.