Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Saxofonist/componist Tom Beek in Take Ten

"Mijn drijfveer? Het magische, eeuwigdurende moment waarop het geheel samenvalt. De ultieme, collectieve transformatie. Daar hoort het publiek natuurlijk ook bij. Alles ervoor over hebben, samen de diepte ingaan om dat te bereiken." Tom Beek in een nieuwe aflevering van Take Ten.
Klik hier...

(Erno Mijland, 27.11.05) - [print] - [naar boven]





Siteseeing #11
Pandora


Ben je op ontdekkingsreis in de muziek? En hoe pak je dat aan? Jazzliefhebbers hebben het wat dat betreft gemakkelijk. Ze kunnen een artiest volgen in verschillende bezet-tingen en zo nieuwe orkesten ontdekken of beluisteren onbekende interpretaties van voor hen bekende composities.

Een andere methode wordt geboden door de website Pandora.com. Kies een artiest of songtitel en de website genereert een radiozender die aanverwante muziek speelt. Aan de website ligt een project ten grondslag met de titel The Music Genome Project, naar analogie van het Human Genome Project. Vijf jaar lang beluisterde een groep muziek-liefhebbers tienduizenden platen en noteerden kenmerken van de muziek. Die kenmerken worden in een database gekoppeld aan wat de bezoeker van de website invoert.

De persoonlijke radiozender biedt de mogelijkheid om te zappen naar een volgend liedje, om terug te bladeren, het liedje te kopen als download of om een nieuwe zender te genereren vanuit het betreffende liedje.

Pandora is gratis te proberen. Registeren kan daarna gratis, maar in de nabije toekomst krijg je dan wel reclame te zien. Om dat te voorkomen, kun je tegen betaling een reclamevrije versie aanvragen.

Klik
hier om Pandora.com te proberen.

(Erno Mijland, 27.11.05) - [print] - [naar boven]





'Artvark - The Jazz Saxophone Quartet' (Maxanter Records, 2005) ****

Sinds 2004 zijn de heren van het Artvark Saxophone Quartet in relatieve stilte aan het repeteren en opzetten van het repertoire. Inmiddels zijn ze met enkele
optredens en het uitbrengen van deze cd 'uit de kast gekomen'. Het resultaat is verbluffend: een goed op elkaar ingespeeld kwartet en een welhaast uitsluitend origineel eigen repertoire. Het kwartet bestaat uit: Rolf Delfos op sopraan- en altsax, Bart Wirtz op altsax, Mete Erker op tenorsax en Peter Broekhuizen op baritonsax. Dat zijn niet de minsten van de Nederlandse saxofonisten.

In 'Funky Earthpig' van Delfos speelt Erker een ruige bluesy solo, ondersteund door de stuwende baritonsax-groove van Broekhuizen. De lead-alt en solo van Delfos in 'Morning Waltz' klinkt vol en geïnspireerd. Het is een prachtige ballad met fraaie harmonische sax-partijen. In Rolf Delfos' 'Romantic Meatball' is de hoofdrol weggelegd voor een, met een mooie toonvorming, relaxed solerende Mete Erker. In het snelle en strak gespeelde 'Petit Ballon' wordt pittig en virtuoos door Delfos gesoleerd door Delfos. Jeroen van Vliets 'Dreamland', door Mete Erker gearrangeerd, is een lamento waarin de robuuste hoofdrol vertolkt wordt door baritonsaxofonist Peter Broekhuizen. De afsluitende 'Wedding Song Suite' van Abdullah Ibrahim wordt na het gedragen eerste deel swingend en feestelijk afgesloten met een Rollins-like solo van Erker.

Zo staat deze cd vol met verrassende composities, navenante soli en prachtig uitge-schreven harmonieuze orkestraties. Het Artvark kwartet put zijn inspiratie uit de jazz-traditie: de saxofoonsecties van de big bands van Ellington, Herman, Basie en de 'grote' saxofonisten Parker, Rollins, Coltrane en Shepp. Het kwartet is een aanwinst in het spectrum van de vele topgroepen die de Nederlandse jazzwereld rijk is.

(Jacques Los, 27.11.05) - [print] - [naar boven]





European TryTone Festival

Van 8 tot en met 10 december vindt de zevende editie van het European TryTone Festival plaats. Het programma is samengesteld door de vooraanstaande Nederlandse gitarist Wiek Hijmans. Hij presenteert een programma met groepen die allen tot de top van de Europese nieuwe jazz behoren en die een unieke muzikale visie hebben ont-wikkeld.

Hijmans, een van de meest fascinerende musici van Nederland, is de gastprogrammeur van het European TryTone Festival 2005. Hij heeft naam gemaakt als uiterst creatieve jazzgitarist en als pionier van de elektrische gitaar in de hedendaagse gecomponeerde muziek. "Ik wil de bestaande traditie van het European TryTone Festival voortzetten. Voor mij betekent dat muziek die vermakelijk, virtuoos en origineel is. De bezoeker krijgt een pakket post-jazz voorgeschoteld waarin de belangrijkste ingrediënten levendigheid, humor en gevoeligheid zijn", zegt Hijmans. Hij nodigde de Noorse groep Farmers Market uit, "een ongelofelijk spectaculair circus, waarin Scandinavische slimmigheid geconfron-teerd wordt met Bulgaarse hitsigheid". Over het duo Oene van Geel/Anton Goudsmit zegt hij: "Oene en Anton behoren in Nederland tot de meest geliefde jazzmusici van hun generatie, maar zij zijn nog nooit als duo te horen geweest. Ik verwacht dat zij elkaar behoorlijk in de fik zullen steken."

Hijmans' keuze viel ook op de groep Tomassenko van de Waalse zanger en acteur Olivier Thomas. "Een zeer bijzondere combinatie van gevoelige zang met ritmisch extreem ont-wikkelde jazz in transparante arrangementen." Wiek Hijmans speelt zelf met de Neder-landse band Roomtone van Jeroen Kimman. "Jeroen is behalve een begenadigd gitarist ook een componist die zeker tot de top in zijn genre gaat behoren. Hij heeft een sterk gevoel voor catchy melodieën die hij combineert met experimentele, soms dromerige en soms hoekige dansmuziek." Hijmans leidt zelf een project dat speciaal voor dit festival is opgezet. Daarin ontmoeten leden van Roomtone de muzikanten van Farmers Market.

Meer weten?
  • Kijk voor meer informatie op de website van TryTone.
  • Onze recensie van het album 'Gankino Horo: Music From The Hybrides' van Farmers Market.
  • Onze recensie van het concert van Roomtone op 7 november jl. in Wilhelmina, Eindhoven.

    (Jacques Los, 25.11.05) - [print] - [naar boven]





    Benjamin Herman bij Vrije Geluiden

    Benjamin Herman is komende zondag te gast bij het VPRO-televisieprogramma Vrije Geluiden. Herman is een belangrijke promotor van de jazz. Met zijn hippe imago en aan-stekelijke muziek weet hij met name een jong publiek te interesseren voor de jazz. Met zijn cd 'Heterogeneity' sleepte hij de Edison Jazz Nationaal 2005 in de wacht. In de uit-zending krijgt hij het bijbehorende beeldje uitgereikt. Hij gaat ook spelen en een plaatje draaien en er is uiteraard tijd voor een gesprek.

    Vrije Geluiden, zondag 27 november, 11.00 uur, Nederland 3.

    (Erno Mijland, 25.11.05) - [print] - [naar boven]



    Elvis Costello: jazzalbum met Metropole Orkest

    'My Flame Burns Blue'... het wordt de titel van een album dat Deutsche Grammophon eind februari volgend jaar uitbrengt. Te horen zijn Elvis Costello en het 52-koppig Metropole Orkest onder leiding van Vince Mendoza. De opnamen uit 2004 zijn gemaakt tijdens het North Sea Jazz Festival in Den Haag. Bijzondere stukken op het album zijn onder andere de jazzversie van Costello's hit 'Watching the Detectives' en 'Hora Decubitus' van Charles Mingus, dat Costello op uitnodiging van Mingus' weduwe op tekst heeft gezet. Bij het album zit een bonus-cd met de suite uit 'Il Sogno', Costello's eerste stuk voor orkest.

    (Erno Mijland, 24.11.05) - [print] - [naar boven]





    Jazzfestival maakt spannende wereldreis
    Zuid Nederlands Jazz Festival, zondag 20 november, Effenaar, Eindhoven

    Expressieve zang, begeleid door piano, een Chinese luit en een kolkend en dampend kaseko-orkest: het zeventiende Zuid Nederlands Jazz Festival (ZNJF) in Eindhoven was er een van extremen. Het festival had dit jaar de vorm van een reis rond de wereld in twee dagen met het accent op het verre oosten. Tijdens de warming up op zaterdag in het Temporary Art Centre speelde al contrabassist Raoul van der Weide en het trio Deshima Ensemble.

    Het zondagprogramma in de Effenaar opende met een boeiend optreden van de Japanse zangeres Yuki Saga. Ze improviseerde op zowel fysiek als vocaal expressieve wijze op standards uit de jazzgeschiedenis. Saga is een stemkunstenares met een verhalende stijl van zingen, vol emotie. Ze liet zich op de vleugel begeleiden door Michiel Braam, die slechts drie velletjes bladmuziek en vijf minuten repeteren nodig had om de zangeres op adequate wijze terzijde te staan. Razendknap.

    Ook voor het tweede optreden stond het verre oosten op het menu. Hoewel, Min Xiao Fen op pipa (een Chinese luit), en Susie Ibarra op drums, bewegen zich tegenwoordig vooral in de New Yorkse avant-garde scene. Toch werkte met name het luitspel van Xiao Fen als een soundtrack die beelden oproept van de noeste arbeid op de Chinese rijst-velden of de sierlijke eenvoud van een Chinese dis. Als echte wereldburger bracht ze ook een nummer geïnspireerd door Miles Davis. Maar dan wel diens op de Spaanse gitaar-muziek gebaseerde album 'Sketches Of Spain'. Het weinig spectaculaire drumwerk van Ibarra voegde nauwelijks iets toe.

    En toen barstte plotseling een heus feest los. De vier blazers, twee slagwerkers en gitarist van de multiculturele Nederlandse band De Nazaten openden met een swingende Surinaamse kaseko. Na het eerste nummer voegde de Amerikaanse baritonsaxofonist James Carter zich bij hen. Een onverwachte, maar succesvolle combinatie, zo bleek. Carter liet niet alleen horen over een fenomenale techniek en een ongebreidelde crea-tiviteit te beschikken, maar ook over een indrukwekkend aanpassingsvermogen aan een voor een jazzmuzikant toch niet alledaagse begeleidingsgroep.

    Organisator en presentator Ad Peijnenburg nam aan het eind van de avond tevreden afscheid. Hij stopt na 17 edities ZNJF, maar beloofde dat anderen het stokje van hem gaan overnemen.

    We hoorden overigens aan het begin van de avond nog een sappige anekdote: James Carter opende zaterdagochtend voorafgaand aan het festival zijn reiskoffer om te ont-dekken dat zijn instrument zwaar beschadigd was: deuken en afgebroken kleppen. De Eindhovense reparateur van blaasinstrumenten Huub van Geffen werd gebeld. Het werk onder hoogspanning wierp haar vruchten af: het instrument was net op tijd hersteld.

    De
    Concertzender heeft opnamen gemaakt die op een later tijdstip zullen worden uitgezonden. Klik hier voor een fotoverslag van de avond.

    Deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad

    (Erno Mijland, 24.11.05) - [print] - [naar boven]



    Interview Rein de Graaff

    "Met de jazz zelf is het trouwens al helemaal afgelopen. Sinds de dood van John Coltrane is er namelijk niets meer gebeurd. Alles is al eens gespeeld. Het is nu alleen nog maar na-spelen. Er kan niets meer ontwikkeld worden. Jazz hoort niet meer bij deze maatschappij. Het is een underground iets. De groten van de jazz leven niet meer en de overgebleve-nen worden tot ster gebombardeerd. Maar dat zijn ze niet en dat werkt niet. De jazz gaat ter ziele."

    De uitgesproken mening van pianist Rein de Graaff in een uitgebreid interview met Jacques Los. Lees het
    hier.

    (Anoniem, 23.11.05) - [print] - [naar boven]





    Boeiende klankschilderijen op gortdroog verjaardagsfeest
    Maarten Altena Ensemble, vrijdag 18 november 2005, Muziekcentrum, Eindhoven

    Een flard van 'Lang Zal Ze Leven' in een modern gecomponeerd stuk van Guus Janssen… het was een van de verwijzingen naar de 25e verjaardag van het Maarten Altena Ensemble (MAE). Het orkest speelde vrijdag in Eindhoven een aantal speciaal voor haar verjaardag gecomponeerde of gearrangeerde stukken. Voor de naamgever, artistiek leider, arrangeur, componist en dirigent Maarten Altena was het tevens een afscheid. Hij geeft het stokje door aan een nieuwe generatie en gaat zich voornamelijk op het componeren toeleggen.

    De zaal was dunnetjes gevuld met zo'n vijftig betalende bezoekers. "Moeilijke muziek", verklaarde de receptionist van het Muziekcentrum. Toch viel dat mee. Oké, de klanken van het MAE zijn nauwelijks in een hokje te plaatsen: het is niet direct klassiek, en ook geen jazz. Maar in het transparante geluid, de aangename klanken van het instrumenta-rium en hier en daar zelfs volkse melodietjes kon de enigszins geoefende luisteraar volop aanknopingspunten vinden. Een aantal geestige elementen maakte het geheel nog lichter verteerbaar. Zo sprak een gesamplede stem in een stilte "It's not finished yet" en gebruikte percussionist Hans van der Meer onder andere met water gevulde flessen en het knipgeluid van een schaar. Leuk. Auteur Remco Campert, speciale gast op het verjaardagsfeestje, sprak op de muziek van het ensemble een tekst uit over de zachte dwang van zijn omgeving om overal maar een mening over te moeten hebben: "Ja, nee."

    De twee sets die het ensemble bracht, kunnen nog het best beschreven worden als een gevarieerde tentoonstelling van boeiende klankschilderijen. Associaties met de muziek van Béla Bartók en Steve Reich kwamen voorbij in langgerekte sferische stukken met veel herhaling en subtiele accenten, gedoseerde noten en klanken en een uitgebalanceerd geluid, waarbij elke muzikale handeling betekenisvol was.

    Een echt verjaardagsfeest werd het helaas niet. De muzikanten waren gortdroog en bloedserieus aanwezig. Een glimlach kon er nauwelijks af. Na elk nummer volgde slechts een statige buiging. En Altena sprak geen woord met het publiek, terwijl over elke compositie toch een interessant verhaal te vertellen was. Een 25-jarige die zichzelf al zo serieus neemt: toch wel een beetje triest.

    Deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad

    (Erno Mijland, 22.11.05) - [print] - [naar boven]





    Ricky Ford in het Bimhuis

    Op 25 november speelt Ricky Ford, een van de betere moderne Amerikaanse saxofonis-ten, in het Amsterdamse Bimhuis. Samen met pianist Kirk Lightsey, met wie hij al meer dan 25 jaar nauw samenwerkt.

    Ford komt uit een music-loving familie. Zijn grootmoeder speelde gitaar in het vermaarde orkest Sweethearts Of Rhythm en zijn vader draaide jazzplaten. Op zijn veertiende was hij bij een optreden van Rahsaan Roland Kirk. Toen wist hij dat hij saxofoon wilde spelen. Kort daarop kreeg hij van zijn ouders een sax. Op het New England Conservatory in Boston kreeg Ford les van pianist Jaki Byard en van saxofoonleraar Joe Allard. Tijdens zijn studie speelde hij al in verschillende combo's met onder anderen Ran Blake en drummer Bunny Smith. In 1974 speelde hij in het Duke Ellington Orkest dat onder leiding stond van Mercer Ellington. Vanaf dat moment begon zijn ster te rijzen. Hij speelde met Lionel Hampton, Betty Carter, Nat Adderley, Frank Foster, McCoy Tyner en Sonny Stitt, om slechts een handvol te noemen.

    Zijn inspiratie vond hij in eerste instantie bij Roland Kirk, maar daarna bij Sonny Rollins. Rollins was erg enthousiast over het spel van Ricky en haalde hem naar New York. In New York hoorde hij een andere saxgigant, Dexter Gordon. Ook door hem werd hij enorm beïnvloed. Ford is een enigszins onderschatte saxofonist die inmiddels gedurende 25 jaar op de labels Muse en Candid een aantal voortreffelijke platen heeft opgenomen, met als begeleiders onder meer Dannie Richmond, Larry Coryell, John Hicks, James Spaulding, Roy Hargrove en George Cables. Ford is open-minded voor alle vormen van muzikale expressie en heeft een open oor voor nieuwe richtingen in de jazzmuziek.

    (Jacques Los, 19.11.05) - [print] - [naar boven]



    NRC schrijft over Poolse jazz

    Zbigniew Namyslowski, Tomasz Stanko... jazz uit het grijze Polen: is dat wat? Volgens Stéphane Alonso, correspondent van NRC, was het hoogtepunt van de jazz in Polen in de jaren zestig en zeventig. Hedendaagse dj's putten zelfs veelvuldig uit het werk van die periode. Alonso schreef gisteren in een bijdrage voor de krant over Poolse jazz en een toevallige ontmoeting met Namyslowski. Zijn dochter is erbij. Zij is niet zo enthousiast over de hedendaagse jazz uit Polen. "Vroeger waren er een handjevol jazzmuzikanten en viel je al snel op. Tegenwoordig spuwen de conservatoria aan de lopende band nieuwe muzikanten uit, een pan-Europees probleem." Bij het artikel is een aantal relevante audioclips beschikbaar. Klik
    hier om het hele artikel te lezen.

    (Erno Mijland, 19.11.05) - [print] - [naar boven]



    Roswell Rudd (foto: Cees van de Ven) Archie Shepp (foto: Cees van de Ven) North Sea Jazz

    North Sea Jazz impressies: Roswell Rudd/Archie Shepp Quartet
    zaterdag 9 juli 2005, Nederlands Congres Centrum, Den Haag

    Vandaag viert de roemruchte Amerikaanse avant-garde trombonist Roswell Rudd zijn zeventigste verjaardag. Met een kwartet, waarin onder anderen de al even legendarische Archie Shepp, liet hij tijdens het laatste North Sea Jazz Festival horen dat hij nog niets aan creativiteit en urgency heeft ingeboet. In de Jan Steenzaal gaf Rudd - gekleed in iets wat het midden hield tussen gevangenisuniform en tuinbroek - een demonstratie van zijn 'schokkende', energieke stijl, compleet met rauwe growls, glissandi en lang aan-gehouden tonen. In de gespeelde stukken verdeelde hij de tijd op geheel eigen wijze. Maar ook op gedempte trombone wist hij zijn weg te vinden, getuige de zeggingskracht die uit zijn solo in het fraaie 'The Stars Are In Your Eyes' sprak. In 'Keep Your Heart Right' bracht Rudd, en pleine form, de spontaniteit van de street marching bands uit New Orleans weer tot leven.

    Archie Shepp bespeelde zijn tenorsaxofoon met het vibrato dat we van hem gewend zijn. Met nog immer dat diep doordringende geluid en die volle, ronde toon. Wanneer hij achter de vleugel kroop, weerklonk in zijn spaarzame doch effectieve pianospel de begeleider die Ellington ook geweest moet zijn. In het onvermijdelijke 'Steam' (kennelijk een favoriete compositie) liet Shepp horen dat hij nog steeds met veel gevoel de blues kan zingen. Rudd wist er aanvankelijk niet zo goed raad mee, maar zijn solo met demper en hand-gestuurde wah-wah-effecten maakte veel goed. Helaas ging het nummer de mist in door toedoen van de geluidsman, die hier duidelijk niet op voorbereid was.

    Inspiratie alom, ook bij de voortreffelijk op elkaar ingespeelde ritmesectie van Jean-Jacques Avenel (de trouwe bassist in het trio van wijlen Steve Lacy) en drummer Andrew Cyrille. Laatstgenoemde speelde geconcentreerd en toch lekker locker, subtiel vanuit de pols. De perfecte timekeeper Avenel speelde diep en groovy. Het kwartet zocht doel-bewust het avontuur op en ging daarbij risico's niet uit de weg. En al werd de plank wel eens misgeslagen, de magie die tijdens dit concert rondwaarde, zal vele bezoekers nog lang bijblijven.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    Deze recensie is de negende in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2005.

    (Anoniem, 17.11.05) - [print] - [naar boven]





    Het land is moe, maar de Brokken zijn springlevend
    Corrie en de Grote Brokken, maandag 2 november 2005, Bimhuis, Amsterdam

    Na de succesvolle programma's met schrijvers als Toon Tellegen, Remco Campert en Kees van Kooten brachten Corrie en de Grote Brokken deze avond het programma 'Het Land Is Moe', een titel (van de inmiddels door Challenge uitgebrachte cd) die zeker niet de lading dekte.

    Van Binsbergen kent het recept van het bindmiddel tussen teksten en muziek, en dat was van belang omdat de teksten divers - Remco Campert, Drs P., Jan Mulder en Esther Gerritsen - en zonder directe samenhang waren. Serieuze, humoristische, kritische of absurdistische teksten... het maakte niet uit, de gitariste vond altijd muzikale aansluiting, terwijl het groepsgeluid en de arrangementen zorgden voor de coherentie. Met haar Brokken gaf ze elk stuk de juiste lading mee en dat was vaak het volle pond. Want stevige en luide 'taal' werden niet geschuwd. Zappiaans pakte ze uit met allround gitaarspel. Soms met intimistisch spel en een sober arrangement, maar meestal heftig
    en uitbundig mededeelzaam in een idioom tussen pop, jazz en theater.

    Corrie en de Grote Brokken bleken uitstekende instrumentalisten, die ruimschoots vol-deden aan de eisen die de arrangementen stelden. De fundering werd gelegd door Dionys Breukers (toetsen), Hans Hasebos (marimba, vibrafoon en percussie), Hein Offermans (bas) en de excellente Arend Niks (drums). Zij hielden de boel uitstekend bij elkaar. Bob Fosko speelde met overtuiging de schreeuwlelijk/hurk en fulmineerde zijn teksten naar het publiek. Beatrice van der Poel leverde twee belangrijke bijdragen - de ballads 'Doe Het Dan' en 'Duizend Jaren Slaap' - aan dit programma, die ze zelf overtuigend vertolkte. Mooi van timing en dictie declameerde ze indringend Camperts meesterwerkje 'Lamento'. Gitarist Wouter Planteijdt schreef de muziek voor het nummer 'Achterblijvers'. De blazers-sectie bestond uit Angelo Verploegen (trompet, Flügelhorn), David Rothchild (trombone), Jasper Blom (tenorsax en klarinet) en Rutger van Otterloo (alt-, sopraan- en baritonsax).

    Van Binsbergen was het epicentrum van het gezelschap. Met een natuurlijke muzikale autoriteit was ze de spelbepaler die de lijnen uitzette en de kaders bepaalde. Maar dat nam niet weg dat er met zichtbare speelvreugde geanimeerd en uitbundig werd gemusiceerd.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    Meer weten?
  • De website van Corrie van Binsbergen.
  • Klik hier voor een recensie van enige cd's van de Corrie van Binsbergen Band met gasten.

    (Anoniem, 17.11.05) - [print] - [naar boven]



    ZAPP zapt langs Nederlandse componisten

    Op 26 november presenteert het Zapp String Quartet haar nieuwe cd 'Passaggio' in het Concertgebouw te Amsterdam. Op het album speelt het kwartet nieuwe, speciaal voor hen gecomponeerde stukken van uiteenlopende Nederlandse musici en componisten, zoals Ernst Reijseger, Guus Janssen, Randal Corsen en Corrie van Binsbergen. Zapp bestaat uit Oene van Geel, Jasper le Clercq, Emile Visser en Friedmar Hitzer. Tijdens de presentatie zal het kwartet vergezeld worden door Mola Sylla en Dionys Breukers.

    Meer weten?
  • De website van Zapp.
  • Klik hier voor concerten van Zapp.

    (Erno Mijland, 16.11.05) - [print] - [naar boven]





    Bob Rockwell - 'Bob’s Ben - A Salute To Ben Webster' (Stunt Records, 2004) **

    De enige dingen die op deze cd aan Ben Webster doen denken, zijn de repertoirekeus en de gebruikte toonsoorten en tempi. Om dan maar meteen met de deur in huis te vallen: Rockwell is een iets meer dan gemiddeld capabele saxofonist, maar haalt het geenszins bij het magistrale niveau van Webster. Qua toonvorming en interpretatie is er een niet te overbruggen verschil. Het was trouwens ook niet de bedoeling te klinken en te spelen als het grote voorbeeld. Maar ja, wie kan dat wel? (Misschien onze eigen Boris van der Lek!) De hoestekst vermeldt: 'This is a tribute in form only. Once it was time to play, we obviously played ourselves.' Welnu, in dat licht gezien moet deze cd dan ook beoordeeld worden.

    Rockwell heeft een gedegen carrière achter de rug. Na in R&B-bands te hebben gespeeld, vertrok hij in 1978 van Minneapolis naar New York, waar hij speelde met onder meer het Mel Lewis Orkest, Freddie Hubbard, John Hicks, Tom Harrell, Ray Drummond en Richie Beirach. In 1983 vestigde hij zich in Kopenhagen. Op het vermaarde label SteepleChase heeft hij diverse cd's onder eigen naam opgenomen. Zijn staat van dienst is dus niet gering.

    Op deze cd speelt hij bekwaam, zeker niet spectaculair, saai improviserend, een beetje emotieloos en met een matte toon. Het repertoire bestaat uit de welbekende swing classics als 'Bye Bye Blackbird', 'Sunday', 'La Rosita', 'Tenderly' en nog zo wat. Rockwells begeleiders - pianist Ben Sidran, bassist Billy Peterson en drummer Leo Sidran - zijn ook niet in staat deze opnamen boven het gemiddelde uit te tillen. Er wordt plichtmatig begeleid en gesoleerd. Voor het gehele kwartet geldt dat de inspiratie en warmbloedige swing ontbreekt.

    Dus nu maar gauw 'Ben Webster Meets Oscar Peterson' van de enige echte opzetten!

    Labels:

    (Jacques Los, 15.11.05) - [print] - [naar boven]





    Interview Mark Haanstra

    "Muziek moet je altijd zó brengen dat het lekker blijft klinken, dat het groovet en dat het ademt. Dat is een moeilijke opgave, maar wel een essentiële. Ik kan persoonlijk niet goed tegen muziek die zijn concept niet ontstijgt. Je moet die muziek zelf lekker kunnen spelen, voor jazz is dat een vereiste. De muziek moet ruimte geven aan jouw vrijheid als muzikant om te bewegen en te kunnen sturen. Als die ruimte er niet is, wordt het een heel moeilijk verhaal. Ook om te luisteren; ik luister zelf ook niet met plezier naar muziek die alleen maar moeilijk is en alleen maar interessant is, maar gewoon niet projecteert."

    Bassist Mark Haanstra (Agog/Osmosis) in gesprek met Marten Schulp. Lees hier het complete interview.

    (Anoniem, 15.11.05) - [print] - [naar boven]



    Take Ten Eric Ineke

    Eric Ineke is een van de meest gevraagde jazzdrummers van ons land. Hij speelde met prominente Amerikaanse musici als Johnny Griffin en Dexter Gordon. In Nederland is hij vooral bekend als vaste drummer in het Rein de Graaff Trio. Volgend jaar gaat hij op tour met zijn eigen band JazzXpress. Wij stelden Eric de tien
    vragen van Take Ten. Lees hier zijn antwoorden.

    (Anoniem, 15.11.05) - [print] - [naar boven]



    The Jazz Case

    The Jazz Case #7

    Klik op bovenstaande button voor een nieuwe editie van deze rubriek, met recensies van cd's van Cees Slinger, Sensual, Tineke Postma, Tord Gustavsen Trio en Keith Jarrett.

    (Anoniem, 12.11.05) - [print] - [naar boven]





    Tom Beek - 'White & Blue' (Tomlala, 2005) ****

    Tom Beek behoort tot de relatief nieuwe generatie saxofonisten. Hij heeft inmiddels al een behoorlijke staat van dienst achter de rug. Zo is hij te horen op cd's van Rob Madna, Michiel Borstlap, Amina Figarova en Pitch Pine Project. Bovengenoemde cd is de eerste onder zijn eigen naam.

    De titeltrack 'White & Blue' is tevens het openingsnummer van de cd en laat direct al horen dat Tom Beek zijn inspiratie heeft gevonden in de fusiontraditie van Brecker, Scott, Sanborn en Grover Washington. De standard 'Caravan' wordt uitgevoerd in een onge-bruikelijke 7/8 groove en laat Beek wailen en grooven. Lekkere hippe moderne jazz, die door de JB Horns-arrangementen een stevige, vette dimensie krijgt. De ritmesectie, bassist Jeroen Vierdag en drummer Marcel Serierse, groovet als een trein, ook in het volgende nummer 'Mr. DJ'. In dat nummer is Karel Boehlee's solo op de Fender Rhodes doeltreffend en sterk.

    Wayne Shorters sfeervolle ballad 'Midnight In Carlotta’s Hair', geïntroduceerd door Jan van Duikerens muted trompet, wordt op een ingetogen emotievolle wijze gespeeld. De harmonische aanvullingen van Boehlee (nu op de 'echte' piano) en gitarist Martijn van Iterson dragen bij aan deze wonderschone balladvertolking. Beeks 'Under The Sun' is een relaxte latin-compositie. Zowel Boehlee als Beek soleren navenant. Van Iterson laat in het fris funky 'Marathon' horen dat hij behoort tot een van de belangrijkste Nederlandse gitaristen. Van bassist Steve Swallow is het langzame 'Away', dat mooi zangerig door Beek wordt geblazen. Na het thema volgt een schitterende bassolo van Jeroen Vierdag.

    In 'Grand Central', een up-tempo nummer, is trombonist Ilja Reijngoud toegevoegd. Het is het meest straight jazznummer van de cd en swingt gelijk de pan uit. Boehlee's piano-solo is efficiënt en interessant. Reijngoud is nauwelijks te overtreffen. Hij heeft een ongekende snelheid en techniek op de 'luie' trombone en inspireert Beek hier tot diens meest extravagante solo. Het dromerige 'The Treasure' is exemplarisch voor de composi-torische kwaliteiten van Beek. Evenals zijn saximprovisaties getuigen ook zijn composities van een originele, intelligente en romantische inslag.

    Sympathiek is dat Tom Beek op deze verrassende, frisse en sterke cd bijna uitsluitend tenorsax (hét jazz-instrument bij uitstek) speelt.

    (Jacques Los, 12.11.05) - [print] - [naar boven]





    Toon Roos en Joe Zawinul spelen in Wenen

    Saxofonist Toon Roos is uitgenodigd door keyboard-speler Joe Zawinul om met hem op te treden in diens jazzclub Birdland in Wenen. De muzikale ontmoeting vindt plaats op vrijdag 11 november, als onderdeel van een benefietconcert voor de slachtoffers van New Orleans. Aan dit concert zullen musici meedoen onder wie Lynley Marthe, Willie Tee en Jhelisa Anderson. Roos en Zawinul hebben elkaar voor het eerst ontmoet tijdens de historische '30th Anniversary Bird Session' op het North Sea Jazz Festival 2005, waar zij speelden met onder andere John Scofield, Toots Thielemans en Ravi Coltrane.

    Meer weten?
  • De website van de Weense jazzclub Birdland.
  • De website van Joe Zawinul.

    (Erno Mijland, 10.11.05) - [print] - [naar boven]



    'Bigi Yari!'

    Fra Fra Sound viert 25-jarig bestaan

    'Bigi Yari!' is de titel van het programma waarmee de Nederlandse band Fra Fra Sound van 17 tot en met 20 november haar 25-jarig jubileum viert. Aanvankelijk stond bij het orkest de Surinaamse kaseko-, kawina- en winti-muziek centraal, later werden ook andere genres verkend. Fra Fra Sound heeft ondertussen een eigen geluid ontwikkeld, waarin Caribische en Afrikaanse ritmes worden verweven met jazzimprovisatie.

    De band speelt gedurende vier dagen met verschillende muzikanten, zoals zanger Carlo Goedhart, saxofonist Soweto Kinch, de twaalfkoppige band Jazz Jamaica en de Marok-kaanse DJ Saïf. De concerten vinden plaats in Rotterdam en Amsterdam.

    Bijzonder is ook het optreden op zondag 20 november in het Tropentheater in Amster-dam. Fra Fra Sound speelt dan onder andere met Wulabakan: jongens en meiden variërend in leeftijd van 6 tot 17 jaar, die onder andere de djembé, doundoun en ballafoon bespelen.

    Komende zondag een voorproefje van dit alles bij VPRO Vrije Geluiden, Nederland 3, 11.00 uur. In deze aflevering ook aandacht voor het Zapp String Quartet. Klik
    hier voor meer informatie.

    Meer weten?
  • Het volledige programma van Big Yari!
  • Interview van Eddy Determeyer met bassist en bandleider Vincent Henar.
  • De website van Fra Fra Sound.
  • Op Multiculturele Televisie Nederland is filmmateriaal beschikbaar.

    (Erno Mijland, 10.11.05) - [print] - [naar boven]



    Roomtone (foto: Cees van de Ven)

    Eigenzinnig kwintet boeit met hoekige muziek
    Roomtone, maandag 7 november 2005, Wilhelmina, Eindhoven

    Stokkende ritmes, plotselinge sfeerovergangen, subtiele geluidseffecten en kakofonische uitbarstingen... het kwintet Roomtone bracht in Eindhoven eigenzinnige muziek die de volle aandacht van het publiek vroeg. Achterover leunen was er niet bij.

    De band komt voort uit een project van Muzieklab Brabant. Het doel: muzikanten met verschillende achtergronden samen te laten werken aan een vernieuwend concept. Dat is zeker gelukt. Op de akoestische, jazzy basis van bassist Micha Kool en drummer Panc Daalder brachten gitaristen Jeroen Kimman en Wiek Hijmans spannende akkoorden en solo's die aan progressieve rock, pop en klassiek deden denken. Sandor Caron zorgde met een tafel vol elektronica dan weer voor vervreemdende accenten.

    De 'liedjes', zoals Kimman ze met enige ironie aankondigde, waren vooral strakke composities gebaseerd op stokkende ritmes die de muziek een hoekig effect gaven. Onverwachte stiltes zetten het publiek meerdere keren op het verkeerde been: is het nu afgelopen? In veel composities zat een minimum aan melodieuze ontwikkeling. Zo dender-de het reggae-achtige 'Hennies' maar door op dezelfde basis. Dat het allesbehalve slaap-verwekkend werd, kwam doordat de spanning werd gezocht in de dynamiek: soms langzaam opgebouwd, soms plotseling en onaangekondigd. Dan kwamen de gierende gitaren ineens tot een heftige emotionele uitbarsting.

    Roomtone is een band van eigenzinnige heren. Zo drumde Daalder gortdroog en spaar-zaam, zonder opsmuk, elke klap zorgvuldig timend. Caron plaatste zijn sfeervolle elek-tronisch opgewekte effecten opvallend ingetogen in het geheel: niet bepaald conform de mores onder collegae die de volumeknop toch vooral met de nodige bravoure bedienen. Kool maakte diepe, warme klanken op zijn bas. Kimman (staand spelend) en Hijmans (zittend) hadden beiden een hele batterij aan effectapparatuur aan de voeten, waarmee ze een breed palet aan klanken tot hun beschikking hadden. Tja, en dan kan het gebeuren dat een van die apparaten een hinderlijke bromtoon veroorzaakt. De twee gitaristen gingen de ene keer met elkaar in gevecht om de andere keer in harmonieus samenspel te belanden. In het oogcontact tussen de twee muzikanten werden stil-zwijgend afspraken gemaakt om de improvisatieruimte te vullen. Altijd weer mooi, die communicatie tussen muzikanten.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    Deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad.

    (Erno Mijland, 10.11.05) - [print] - [naar boven]



    The Turnaround

    The Turnaround #10

    Zo langzamerhand wordt Blue Note's reissue-serie Rudy Van Gelder Edition een fraaie en gevarieerde staalkaart van dit vermaarde jazzlabel. Ook onlangs uitgebrachte titels als 'The Sound Of Jimmy Smith', Hank Mobley's 'Reach Out' (met onder anderen Woody Shaw en George Benson) en 'Down With It' van Blue Mitchell, houden de kwaliteit op peil. Zeer de moeite waard zijn de nieuwe uitgaven in de gelimiteerde Blue Note Connoisseur Series: 'Andrew!' van Andrew Hill, 'Where Is Brooklyn?' van Don Cherry en 'Tex Book Tenor', het laatste album van Booker Ervin uit 1968, voordat deze Texas tenor met zijn door-dringende 'stalen' geluid in 1970 overleed.

    Op DOX Records verscheen onlangs het zinnenprikkelende 'The Itch', het vijfde studio-album van altsaxofonist Benjamin Herman. Met een groep bestaande uit Anton Goudsmit, Ernst Glerum en Han Bennink kan er niet veel fout gaan, lijken alle voorwaarden aanwezig te zijn voor een puike jazzplaat.

    'The New Wave Of Jazz Is On Impulse!' luidde de slogan van dit vermaarde label uit de jaren zestig. Tegenwoordig is Impulse! een van de vele labels van de Verve Music Group en vooral gespecialiseerd in het beheer van de imposante catalogus van weleer. Uit die archieven is nu de nieuwe John Coltrane-cd 'One Up, One Down' samengesteld. Het gaat om opnamen uit 1965, die zijn gemaakt in de New Yorkse club The Half Note, met zijn bekende kwartet bestaande uit McCoy Tyner, Jimmy Garrison en Elvin Jones. Radio-opnamen, die lange tijd circuleerden als bootlegs, maar dus nu long overdue hun officiële release krijgen. Het kwartet speelt vier lange stukken, waaronder 'Afro Blue' en 'My Favorite Things'.

    (Anoniem, 8.11.05) - [print] - [naar boven]



    Tineke Postma (foto: Cees van de Ven)   Ilja Reijngoud (foto: Cees van de Ven)   Martijn van Iterson (foto: Cees van de Ven)

    Nederlandse jazz live bij NPS Output op tv

    Op 7, 14 en 21 november en 5 december besteedt de NPS aandacht aan vijf concerten van vijf jazzmusici die behoren tot de top van de Nederlandse jazzmuziek. De concerten werden op 29 en 30 augustus van dit jaar opgenomen in het Bimhuis, Amsterdam, onder de titel 5 Pack.

    Komende maandag om 00.55 uur is de aftrap van de reeks met een concert van saxofoniste Tineke Postma. De andere concerten - uitzending steeds rond 00.00 uur - die worden uitgezonden zijn van Ilja Reijngoud, Martijn van Iterson, Amina Figarova en Heleen van den Hombergh. De concerten worden ook op vier dvd's uitgebracht.

    Meer weten?
  • Draai om je oren was erbij op 29 augustus. Klik hier voor foto's en een recensie.

    (Erno Mijland, 6.11.05) - [print] - [naar boven]





    Halperin/Hagen/Andersen - 'East Of The Sun' (Blue Jack Jazz, 2005) *****

    Deze cd is een klein juweel. De ingrediënten zijn drie uitstekende musici, die zich behaag-lijk bij elkaar lijken te voelen en vooral gepassioneerd zijn door de muziek. Alle drie dragen ze hun steentje bij om tot een perfecte balans te komen en welhaast op elk dynamisch niveau, waarbij het sleutelwoord intuïtie lijkt te zijn. De Amerikaanse tenorsaxofonist Jimmy Halperin is een voortzetting van Lennie Tristano en Sal Mosca (beiden zijn onder-wijzers), en is nu 26 jaar later vooral sterk in lineaire improvisaties met lange, haast golvende lijnen, contrapunt en een sterke dynamiek, ook in de lagere decibels.

    Het samenspel met gitarist Axel Hagen en contrabassist Thomas Winther Andersen is van een grote schoonheid en intensiteit. De drie musici nemen u mee op een muzikale tocht, waarbij hun voorkeur voor de muziek van vooral Tristano en Strawinsky lijkt te over-heersen, zonder dat de swing ook maar één moment op de achtergrond verdwijnt. Drie van de vijf originele composities op deze geweldige cd zijn gebaseerd op standards: Sal Mosca's 'KLM' op 'All Of Me', 'Iota Go' op 'All The Things You Are' en Halperins 'Raeba' op 'I Didn’t Know What Time It Was'. Ook treft u het schitterend gespeelde 'Lullaby Of The Leaves' aan, een geavanceerd nummer geschreven door Bernice Petkere (bekend van 'Close Your Eyes' uit 1933).

    Alle geregistreerde nummers op deze 'East Of The Sun'-plaat worden door het drietal musici in een volkomen geslaagde balans gespeeld. 'East Of The Sun' betreft een op 18 februari 2005 gemaakte live-registratie in jazzcafé De Tor in Enschede en bevat ook nog twee tracks die zijn opgenomen op twee andere locaties.

    Tekst: Rolf Polak

    (Anoniem, 5.11.05) - [print] - [naar boven]



    Promotiefoto website Satchmo King of Jazz

    Warm en respectvol portret Louis Armstrong
    Musical King of Jazz Satchmo, 1 november 2005, Stadsschouwburg Eindhoven

    Trompettist, zanger en entertainer Louis Armstrong was een wat naïeve man, een speel-bal van het lot, maar met zijn bovenaards talent en wat geluk kwam uiteindelijk het grote succes… dit beeld van Satchmo (een van de bijnamen van Armstrong) bleef hangen na het zien van de Duitse musical-productie 'King of Jazz Satchmo' in Eindhoven.

    Tegen een sober decor waarop filmpjes en dia's van historische jazzclubs werden getoond, kreeg het pubiek scènes uit het leven van Armstrong te zien. Terugkerend element daarbij was een interview met de oude Armstrong, bijna opgebrand, vermoeid, maar liefdevol terugblikkend op zijn lange carrière. Het verhaal leidde langs sleutel-momenten in het leven van Armstrong en schetste de sociale achtergrond waarin hij zich moest zien te handhaven: het gewelddadige Amerika, de 'drooglegging', drank en drugs, racisme, de greep van de maffia op de entertainment-industrie.

    De scènes werden afgewisseld met zijn muziek, gespeeld door een kundig sextet onder leiding van pianist Marty Jabara en gezongen door verschillende vocalisten. Een enkele keer sloot het onderwerp van het liedje aan bij de inhoud van de scène, maar vaker betrof het een illustratie van Armstrongs muzikale ontwikkeling. Er was wat dat betreft eerder sprake van een gedramatiseerde 'jazzumentary' dan van een musical.

    Hoofdrolspeler Alvin Le-Bass maakte indruk. Hij putte uit een breed vocaal palet: met het grootste gemak zette hij de soepele stem van de nog jonge Satchmo neer als de door-leefde, raspende stem die we kennen uit diens latere werk. Bekende nummers - 'What A Wonderful World', 'Hello, Dolly' - maakte hij interessant met mooie spanningsbogen en een aangenaam spel met timing.

    Het portret dat uit dit alles ontstond was er vooral een van warmte en respect. Of de musicalvorm hiervoor het beste voertuig is, is echter de vraag. Er sijpelde toch wat door van de worsteling die de producenten hebben gemaakt om zowel het grote musical-publiek als de jazzliefhebber te behagen. Bovendien gaat het strakke keurslijf van een musical, waarin alles perfect moet kloppen, minder goed samen met de essentie van de jazz waarin juist een hoofdrol is weggelegd voor improvisatie. In de toegift leken de muzikanten in elk geval blij nog even 'los' te mogen…

    Deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad.

    Meer weten?
  • Voor de trailer van de musical, klik hier.
  • Klik hier voor de korte biografie van Louis Armstrong op Wikipedia.

    (Erno Mijland, 5.11.05) - [print] - [naar boven]





    Cd-presentatie 'Two Portraits Of Chet Baker'
    woensdag 19 oktober 2005, Vredenburg, Utrecht

    Het is spannend om na het beluisteren van een cd waar je enthousiast over bent, ver-volgens een live-optreden met identiek repertoire bij te wonen. Het gevoel dat het alleen maar minder kan zijn overheerst. Geen manipulaties met enorme studio-mengpanelen, geen take 2, 3 of 4, maar een kwetsbare situatie waarbij het meteen goed moet zijn. En waarachtig, dat was het geval bij dit cd-presentatieconcert in Utrecht. Dit live-concert voegde alleen maar toe.

    Fay Claassen c.s. hadden vanaf het eerste moment het publiek op de hand. Het onmis-kenbare charisma van Claassen, haar zangtechnische klasse, puurheid, intensiteit en inlevingsvermogen in combinatie met het vakmanschap en speelplezier van alle betrokken musici, zijn hiervoor de verklaring. Ruud Breuls verving op excellente wijze Jan Wessels. Voor de rest was het dezelfde bezetting als op de cd.

    Deze gerenomeerde jazzmusici live aan het werk te zien en horen en het registreren van de onderlinge interactie was een feest. Zo dacht het attente publiek er ook over; het stak zijn waardering dan ook niet onder stoelen of banken. Een goede graadmeter was het feit dat 'Two Portraits Of Chet Baker'-cd's in de pauze en na afloop van het concert gretig aftrek vonden. Voor liefhebbers van het Chet Baker-idioom, Fay Claassens vocale jazz of een jazzavond van hoge kwaliteit in het theater is dit concert absoluut een aanrader.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    Meer weten?
  • Klik hier voor informatie over Jazz Impuls Dubbelconcerten.
  • Klik hier voor meer informatie over Chet Baker.

    (Anoniem, 5.11.05) - [print] - [naar boven]





    Fay Claassen - 'Two Portraits Of Chet Baker' (Jazz 'n Pulz, 2005) *****

    Op voorspraak van Bob Hagen (Jazz Impuls) werd in 2000 op de voorgevel van het Amsterdamse Prins Hendrikhotel, waar de legendarische trompettist in 1988 een dodelijke val uit het raam maakte, een bronzen gedenkplaat onthuld. Bij die gelegenheid ontstond ook het idee voor deze dubbel-cd, ter nagedachtenis aan Chet Baker.

    De keuze viel op zangeres Fay Claassen die op deze dubbel-cd op persoonlijke wijze Bakers lyrische spel woordloos gestalte geeft. Ook Hein van de Geyn (contrabas) en John Engels (drums) die beiden in het verleden met Baker toerden en cd's maakten, werken mee aan deze opnamen. Samen met Jan Menu (baritonsax), spelen zij op cd 1 stukken uit de tijd (1950) van het pianoloze Gerry Mulligan Quartet, waarin Baker enkel instrumentalist was. Cd 2 staat in het teken van Chet Baker sings and plays. Jan Wessels (trompet) en Karel Boehlee (piano) nemen hier de plaats in van Jan Menu.

    Klik
    hier voor de volledige cd-recensie.

    Labels:

    (Anoniem, 4.11.05) - [print] - [naar boven]





    Cd-presentatie in het Verkadehuis

    Aanstaande zondagmiddag zal het Artvark Jazz Saxophone Quartet hun eerste gelijknamige cd presenteren. Dit kwartet maakte vorige maand grote indruk tijdens een try-out in Veldhoven, waarvan we euforisch en uitgebreid verslag deden. Het concert begint om 16.00 uur.

    Meer weten?
  • Klik hier voor een concert- en fotoverslag van een eerder concert.
  • Klik hier voor de website van het Verkadehuis.

    (Anoniem, 4.11.05) - [print] - [naar boven]





    Heftige sax-explosies in het Bimhuis
    James Carter Organ Trio, donderdag 20 oktober 2005, Bimhuis, Amsterdam

    In een bomvol Bimhuis produceerde het James Carter Organ Trio een werkelijk ongekend dynamisch concert. Saxofonist James Carter, die bijna de voltallige saxofoonfamilie onder en in zijn armen droeg, staat bekend om zijn tomeloze energie en volle vette sound. Reeds op 17-jarige leeftijd speelde hij al met Wynton Marsalis. Zijn debuut in de New Yorkse jazzscene sloeg in als een bom. Hij werd dan ook prompt onder de hoede genomen van Art Ensemble-trompettist Lester Bowie. Carters cd-debuut op 23-jarige leeftijd, 'JC On The Set', bleef geenszins onopgemerkt en werd beschouwd als het beste debuut van een saxofonist gedurende een decennium. Sindsdien zijn er een tiental cd's onder zijn naam verschenen en behoort hij tot de meest toonaangevende saxofonisten van het moment.

    Een groot deel van het gespeelde repertoire was een hommage aan de legendarische saxofonist Don Byas. Vanaf het eerste swingend ingezette nummer tot en met de laatste toegift werd een no nonsens ouderwets rechttoe rechtaan jazzconcert gegeven. Carter is een begenadigd blazer, die technisch geen grenzen kent op al zijn saxinstrumenten en - niet te vergeten - de dwarsfluit. In zijn soli past Carter alle mogelijke moderne tech-nieken toe als slaptongue, multiphonics, circular breathing, growls en guffaws. Het is bijzonder spectaculair Carter bezig te zien.

    Naast al dit technisch vertoon blijft er voldoende ruimte over voor een straight ahead benadering van het overwegend op blues en ritmeschema's gebaseerde repertoire. Zijn warme vette toon op vooral de tenor- en altsax en zijn melodieuze lijnen roepen herin-neringen op aan oude meesters als Gene Ammons, Illinois Jacquet en Don Byas. Ook meer moderne licks en flageolette riedels vormen een bestanddeel van zijn soli. Hij is de meest moderne honker & screamer aller tijden. Zijn speelwijze kan gekenschetst worden als een amalgaam van swing tot en met free jazz.

    De formule orgel/sax trio is een wel beproefde. Niet de minsten hebben landurig met een dergelijke formatie gewerkt. Bijvoorbeeld de tenoristen Stanley Turrentine, Red Holloway, Eddie 'Lockjaw' Davis, Houston Person, Rusty Bryant en de organisten Jimmy Smith, Jack McDuff, Groove Holmes en Shirley Scott. Het voordeel van zo'n formatie is dat het een overall zeer vol geluid oplevert. In het James Carter Organ Trio bespeelt organist Gerard Gibbs zeer swingend de baspedalen en legt hij een klankvolle akkoordenpartij onder de enerverende saxsoli. Gibbs, die les heeft gehad van Holmes en Smith, behoort tot de weinige virtuoze en swingende bluesy jazzorganisten. Zijn techniek is formidabel en zijn presentatie - een onvergetelijke mimiek - is ongekend. De strak drummende Leonard King legde een groovy basis voor een overdonderend, swingend, compact concert. Al zou wellicht in het overdadige technische geweld van met name James Carter enige subtiliteit een verademing zijn geweest.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    (Jacques Los, 3.11.05) - [print] - [naar boven]



    Live jazz bij City TV

    Edward Capel, The Wrong Object, The Hub... het Eindhovense internet-televisiestation
    City TV brengt sinds begin van dit jaar nu en dan live-registraties van jazzconcerten op verschillende locaties, waaronder het plaatselijke café Wilhelmina. De uitzendingen blijven beschikbaar als on demand-video bestand in het Apple Quicktime-formaat.

    Komende maandag vertoont de zender vanaf circa 21.30 uur een Jazzpowerconcert van de band Roomtone. Twee klassiek geschoolde gitaristen, Jeroen Kimman en Wiek Hijmans, begonnen de band als project in opdracht van Muzieklab Brabant. Met Sandor Caron (elektronica), Micha Kool (bas) en Panc Daalder (drums) brengen ze een uniek geluid met elementen van jazz, dub en fusion.

    Meer weten?
  • Onze recensie van het concert dat The Wrong Object gaven in Wilhelmina op 10 oktober jl.

    (Erno Mijland, 2.11.05) - [print] - [naar boven]



    Hans Mantel (foto: Cees van de Ven)

    Interview Hans Mantel

    "Met de avant-garde jazz uit de jaren zeventig heb ik heel weinig. De avant-gardisten van toen vonden dat wij conservatoriummuziek speelden. Dat was natuurlijk kinnesinne, want zij konden amper spelen. Ik sluit me aan bij Ben van den Dungen, die zei: 'er is geen schande in goed opgeleid te zijn'. Achteraf gezien heeft die scene weinig opgeleverd. Het is allemaal ter ziele gegaan en heeft, anders dan een demonstratie van dwarsigheid, niets blijvends achtergelaten."

    Pittige uitspraken van Hans Mantel, bassist en maker van jazzprogramma's bij de NPS, in interview met Jacques Los. Lees het hier.

    (Anoniem, 1.11.05) - [print] - [naar boven]



    Getroffen studenten uit New Orleans te gast in Rotterdam

    Tien studenten jazz van de University of New Orleans (UNO) zijn in Rotterdam aange-komen om er tijdelijk te studeren bij het Rotterdams Conservatorium. Door de ramp met de orkaan Katrina is het momenteel niet mogelijk voor deze studenten hun studie in New Orleans af te maken.

    Codarts, de Hogeschool voor de Kunsten waartoe het Conservatorium hoort, draagt zorg voor de financiering van de studie, huisvesting en eventueel andere kosten van de Amerikaanse studenten. De twee andere hogescholen in Rotterdam, Hogeschool Rotter-dam en Hogeschool Inholland, hebben inmiddels aansluiting gezocht om dit initiatief financieel te ondersteunen. Ook de Gemeente Rotterdam heeft, bij monde van burge-meester Ivo Opstelten, een ruime vergoeding toegezegd. Verder heeft Vestia Woning-corporatie vijf appartementen beschikbaar gesteld en draagt ook de ING Bank financieel bij.

    Codarts heeft sinds enige jaren een samenwerkingsverband met de UNO. Op regelmatige basis vindt er tussen beide scholen uitwisseling van studenten plaats. Ten tijde van de dramatische gebeurtenissen rondom de orkaan Katrina waren er twee Nederlandse studenten in het rampgebied. Zij zijn op tijd in veiligheid gebracht op een locatie buiten de stad en zetten momenteel hun studie voort in Texas.

    (Erno Mijland, 1.11.05) - [print] - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








  • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.