|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Heftige sax-explosies in het Bimhuis James Carter Organ Trio, donderdag 20 oktober 2005, Bimhuis, Amsterdam In een bomvol Bimhuis produceerde het James Carter Organ Trio een werkelijk ongekend dynamisch concert. Saxofonist James Carter, die bijna de voltallige saxofoonfamilie onder en in zijn armen droeg, staat bekend om zijn tomeloze energie en volle vette sound. Reeds op 17-jarige leeftijd speelde hij al met Wynton Marsalis. Zijn debuut in de New Yorkse jazzscene sloeg in als een bom. Hij werd dan ook prompt onder de hoede genomen van Art Ensemble-trompettist Lester Bowie. Carters cd-debuut op 23-jarige leeftijd, 'JC On The Set', bleef geenszins onopgemerkt en werd beschouwd als het beste debuut van een saxofonist gedurende een decennium. Sindsdien zijn er een tiental cd's onder zijn naam verschenen en behoort hij tot de meest toonaangevende saxofonisten van het moment. Een groot deel van het gespeelde repertoire was een hommage aan de legendarische saxofonist Don Byas. Vanaf het eerste swingend ingezette nummer tot en met de laatste toegift werd een no nonsens ouderwets rechttoe rechtaan jazzconcert gegeven. Carter is een begenadigd blazer, die technisch geen grenzen kent op al zijn saxinstrumenten en - niet te vergeten - de dwarsfluit. In zijn soli past Carter alle mogelijke moderne tech-nieken toe als slaptongue, multiphonics, circular breathing, growls en guffaws. Het is bijzonder spectaculair Carter bezig te zien. Naast al dit technisch vertoon blijft er voldoende ruimte over voor een straight ahead benadering van het overwegend op blues en ritmeschema's gebaseerde repertoire. Zijn warme vette toon op vooral de tenor- en altsax en zijn melodieuze lijnen roepen herin-neringen op aan oude meesters als Gene Ammons, Illinois Jacquet en Don Byas. Ook meer moderne licks en flageolette riedels vormen een bestanddeel van zijn soli. Hij is de meest moderne honker & screamer aller tijden. Zijn speelwijze kan gekenschetst worden als een amalgaam van swing tot en met free jazz. De formule orgel/sax trio is een wel beproefde. Niet de minsten hebben landurig met een dergelijke formatie gewerkt. Bijvoorbeeld de tenoristen Stanley Turrentine, Red Holloway, Eddie 'Lockjaw' Davis, Houston Person, Rusty Bryant en de organisten Jimmy Smith, Jack McDuff, Groove Holmes en Shirley Scott. Het voordeel van zo'n formatie is dat het een overall zeer vol geluid oplevert. In het James Carter Organ Trio bespeelt organist Gerard Gibbs zeer swingend de baspedalen en legt hij een klankvolle akkoordenpartij onder de enerverende saxsoli. Gibbs, die les heeft gehad van Holmes en Smith, behoort tot de weinige virtuoze en swingende bluesy jazzorganisten. Zijn techniek is formidabel en zijn presentatie - een onvergetelijke mimiek - is ongekend. De strak drummende Leonard King legde een groovy basis voor een overdonderend, swingend, compact concert. Al zou wellicht in het overdadige technische geweld van met name James Carter enige subtiliteit een verademing zijn geweest. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert. (Jacques Los, 3.11.05) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
