Boeiende klankschilderijen op gortdroog verjaardagsfeest
Maarten Altena Ensemble, vrijdag 18 november 2005, Muziekcentrum, Eindhoven

Een flard van 'Lang Zal Ze Leven' in een modern gecomponeerd stuk van Guus Janssen… het was een van de verwijzingen naar de 25e verjaardag van het Maarten Altena Ensemble (MAE). Het orkest speelde vrijdag in Eindhoven een aantal speciaal voor haar verjaardag gecomponeerde of gearrangeerde stukken. Voor de naamgever, artistiek leider, arrangeur, componist en dirigent Maarten Altena was het tevens een afscheid. Hij geeft het stokje door aan een nieuwe generatie en gaat zich voornamelijk op het componeren toeleggen.

De zaal was dunnetjes gevuld met zo'n vijftig betalende bezoekers. "Moeilijke muziek", verklaarde de receptionist van het Muziekcentrum. Toch viel dat mee. Oké, de klanken van het MAE zijn nauwelijks in een hokje te plaatsen: het is niet direct klassiek, en ook geen jazz. Maar in het transparante geluid, de aangename klanken van het instrumenta-rium en hier en daar zelfs volkse melodietjes kon de enigszins geoefende luisteraar volop aanknopingspunten vinden. Een aantal geestige elementen maakte het geheel nog lichter verteerbaar. Zo sprak een gesamplede stem in een stilte "It's not finished yet" en gebruikte percussionist Hans van der Meer onder andere met water gevulde flessen en het knipgeluid van een schaar. Leuk. Auteur Remco Campert, speciale gast op het verjaardagsfeestje, sprak op de muziek van het ensemble een tekst uit over de zachte dwang van zijn omgeving om overal maar een mening over te moeten hebben: "Ja, nee."

De twee sets die het ensemble bracht, kunnen nog het best beschreven worden als een gevarieerde tentoonstelling van boeiende klankschilderijen. Associaties met de muziek van Béla Bartók en Steve Reich kwamen voorbij in langgerekte sferische stukken met veel herhaling en subtiele accenten, gedoseerde noten en klanken en een uitgebalanceerd geluid, waarbij elke muzikale handeling betekenisvol was.

Een echt verjaardagsfeest werd het helaas niet. De muzikanten waren gortdroog en bloedserieus aanwezig. Een glimlach kon er nauwelijks af. Na elk nummer volgde slechts een statige buiging. En Altena sprak geen woord met het publiek, terwijl over elke compositie toch een interessant verhaal te vertellen was. Een 25-jarige die zichzelf al zo serieus neemt: toch wel een beetje triest.

Deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad

(Erno Mijland, 22.11.05) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.