Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Jazzconcerten op Draai om je oren

Aan onze pagina Audiocenter zijn weer een aantal nieuwe concertopnamen toegevoegd, die gratis te beluisteren c.q. te downloaden zijn. Het gaat hierbij om concerten van het Jeroen Pek Quartet en het Lewinsky Quartet (grappig genoeg een trio van tenorsaxo-fonist Rolf Delfos, Hammondorganist Arno Krijger en drummer Pascal Vermeer). Ook het concert van de New Cool Collective Big Band op het Noorderslag-festival 2006 is inte-graal te beluisteren. Klik
hier om de opnamen te beluisteren.

Meer weten?
  • Ons fotoverslag van het concert van het Lewinsky Quartet in Kraaij & Balder, Eindhoven op 18 maart
        2005.
  • Onze recensie van het concert van het Jeroen Pek Quartet in Kraaij & Balder, Eindhoven op 10 juni
        2005.

    (Anoniem, 31.7.06) - [print] - [naar boven]





    Millennium Jazz Orchestra – 'Oatts Notes' (Jazz 'N Pulz, 2005) ***½

    Het Millennium Jazz Orchestra – voordien de Barchem Big Band – bestaat nu inmiddels zo'n 30 jaar en is sinds 1985 onder de kundige leiding van Joan Reinders uitgebreid tot een professionele bigband. Het is niet voor het eerst dat het orkest de samenwerking aangaat met een prominente Amerikaanse gastsolist. Iedere eerste woensdag van de maand concerteert de band in Theater Bouwkunde in Deventer met spraakmakende nationale en internationale solisten. Om slechts enkele te noemen: Lee Konitz, Charlie Mariano, Ernie Watts, Pete Christlieb, Bud Shank, Eric Vloeimans, Greetje Kauffeld, Philip Catherine, Anton Goudsmit, Ferdinand Povel en James Moody.

    De in 2005 opgenomen cd 'Oatts Notes' heeft als gastsolist de Amerikaanse sopraan-en altsaxofonist Dick Oatts. Oatts vestigde zich in 1977 in New York, waar hij meteen kon plaatsnemen in het orkest van Thad Jones en Mel Lewis. Hij deed daar veel ervaring op en speelde nadien in tal van bekende formaties, waaronder die van Red Rodney, Eddie Gomez, Bob Brookmeyer, Fred Hersch en John Faddis. Hij was gastsolist in het Stockholm Jazz Orchestra, de Danish Radio Big Band en de UMO Big Band en nu dus bij één van Nederlands professionele top bigbands: het Millennium Jazz Orchestra.

    In het eerste nummer 'We’ve Got Rhythm' van leider/arrangeur Joan Reinders geeft het orkest zijn visitekaartje af. Strak swingend, een modern arrangement (met reminiscenties aan Thad Jones/Mel Lewis) en goede solistische prestaties van pianist Orjan Graafmans, trombonist Jeroen Rot en Jan Wessels op bugel. Andere meer dan capabele solisten zijn Gerlo Hesselink op tenorsax in 'Epithellium' van Joan Reinders en Job Helmers op bariton-sax in 'Smoke Gets In Your Eyes'.

    Vooral gaat het op deze cd om de solistische bijdragen van Dick Oatts. In Charlie Hadens 'First Song' – een ballad – soleert hij relaxed, bescheiden en met een mooie toonvorming. In het snellere 'On Dominant' van Oatts zelf etaleert hij zich als een beheerste, tech-nische en bekwame mainstream blazer. Ook 'Public Access' is van de hand van Oatts. In dit felle nummer speelt hij vurig en met passie. Trompettist Jan Wessels soleert in dit nummer eveneens passievol en met temperament. De solobijdrage van Oatts wordt op deze cd afgesloten op sopraansax in Reinders' 'Oattsnotes'. Het nummer is in een easy, medium tempo en Oatts' sopraan 'zingt' over de fraai gearrangeerde orkestpartijen.

    Het orkest is in goede vorm. De uitstekende arrangementen worden voortreffelijk en strak uitgevoerd. Joan Reinders is niet alleen een zeer kundig en bezielde leider, hij toont zich eveneens een uitmuntend arrangeur.

    (Jacques Los, 30.7.06) - [print] - [naar boven]





    Joe Lovano presenteert nieuwe album via eigen website

    Op 1 augustus verschijnt het nieuwe album van Joe Lovano, 'Streams Of Expression'
    (Blue Note). Ter promotie van deze cd gaat de tenorsaxofonist nog een stapje verder dan persberichten en -meetings, advertenties in kranten en tijdschriften, en radiospots; hij heeft er speciaal een website voor opgericht: 'Streams Of Expression: A Video Scrapbook'.

    Op deze website is het tot stand komen van het nieuwe album vastgelegd. Via twaalf korte videofilmpjes - met een totale speelduur van ongeveer een uur - zien we het Joe Lovano Ensemble optreden in de Village Vanguard en tijdens repetities en opnamesessies in de Avatar Studio's in december 2005. Verder brengt 'The Real Joe Lovano' een portret van de muzikant door de ogen van vrienden en bandleden. Ook is er een eerbetoon aan pianist John Hicks, die kort na de opname voor 'Streams Of Expression' overleed.

    Klik hier om de site te bekijken.

    (Anoniem, 30.7.06) - [print] - [naar boven]





    Jimmy Smith - 'Home Cookin’' (Blue Note, 2004)
    Opname: 1958/1959

    Alles lijkt te kloppen op deze heruitgebrachte cd 'Home Cookin’', ontegenzeggelijk een van de beste platen die Hammond-organist Jimmy Smith ooit uitbracht. De met zijn oplopende leeftijd steeds slechter horende engineer Rudy Van Gelder heeft samen met reissue-producer Michael Cuscuna puik werk geleverd in 2003, want de cd klinkt alsof het combo in je eigen huiskamer staat te spelen. (Dat het ook wel eens anders gaat, bewees de reissue van Jackie McLeans 'A Fickle Sonance', die vrij blikkerig klinkt en dynamiek ontbeert.)

    Smith is in vorm met groovend orgelwerk, met prettig veel laag en tonen die lekker tegen het overstuurde aankruipen, maar net niet vol in het rood slaan. Maar wat kan er ook misgaan, als je bedenkt dat het merendeel van dit materiaal - samengebracht uit drie afzonderlijke sessies in 1958-59 - de blues als uitgangspunt heeft, en dat Smith gitarist Kenny Burrell (heerlijk laid back begeleidend en puntig solerend) en de voortreffelijke drummer Donald Bailey achter zich weet?!

    Weinig tot niets dus, zeker gezien de verrassende tenorsaxofonist van dienst, Percy France, van wie slechts weinig op het vinyl en later de cd is vastgelegd. Hij voelt zich hier als een vis in het water, niet verwonderlijk gezien het feit dat hij eerder in de jaren vijftig een vaste waarde was in de band van Bill Doggett, een 'organ champ' uit het pre-Smith tijdperk. France heeft een heerlijk smeuïg geluid. Hij geeft je het gevoel dat elke noot die hij blaast ertoe doet. Zijn eigen compositie 'Apostrophe', hier als bonus track aanwezig, is een lekkere blow-out in de oude swingtraditie.

    Ook de triotracks zonder France mogen er zijn, waarbij vooral de destijds uitgebrachte single 'Motorin’ Along'/'Since I Fell For You' aantoont hoe hitgevoelig jazz kan zijn. Smith's bewerking van de Ray Charles-klassieker 'I Got A Woman' is een lust voor het oor en swingt als een hel. Kortom, ijzersterk werk van deze in 2005 overleden Hammond-legende.

    (Anoniem, 28.7.06) - [print] - [naar boven]





    Belgische Nationale Loterij geeft monstersubsidie aan Blue Note Records Festival

    Nét voor het optreden van Cesaria Evora op vrijdag 21 juli kondigde Bruno Tuybens, de Belgische staatssecretaris voor Overheidsbedrijven, op het podium van het Blue Note Records Festival uitstekend nieuws aan. Via de Nationale Loterij kent hij een subsidie toe van 100.000 euro aan Blue Note Records Festival. Deze beslissing werd door Tuybens genomen in samenspraak met zijn voogdijminister van Begroting, Freya Van den Bossche. De motivatie van de staatssecretaris en de minister luidde dat de grote muziekfestivals de grote sponsorgelden aantrekken, terwijl middelgrote maar kwalitatieve festivals als Blue Note Records Festival het moeilijk hebben om sponsors warm te maken voor de echt belangrijke sponsorbedragen.

    Het Blue Note Records Festival (13-23 juli) op de Bijlokesite te Gent was dit jaar aan zijn vijfde editie toe, maar kende van bij de start problematische begrotingsperikelen die cumuleerden wegens de snelle groei. Volgens Festivaldirecteur Bertrand Flamang is "deze subsidie van de Nationale Loterij niet alleen een deugddoende erkenning maar ook een broodnodige steun in het voortbestaan van het festival, waarbij van bij de start geop-teerd werd voor een hoogstaande kwalitieve en publieksverruimende programmering met uiterst democratische toegangsprijzen".

    Voor de festivalorganisatie is jazz 'bevrijdingsmuziek', een sociaal-maatschappelijke stroming die verzuring tegen gaat en het zoeken van oplossingen en het streven naar zelfbeschikking voorop stelt. Dit engagement uit zich niet alleen in de programmakeuze maar ook in het hele festivalconcept. Flamang is de Belgische overheid dan ook dankbaar dat dit engagement middels deze subsidie onderkend wordt.

    Binnenkort op onze site een uitgebreid verslag van het Blue Note Records Festival.

    (Anoniem, 27.7.06) - [print] - [naar boven]





    Blue Note stapt in de ringtones

    Het heeft even geduurd, maar ook liefhebbers van jazz kunnen voortaan hun eigen ringtone downloaden. Het Blue Note-label ziet namelijk brood in de beltonen. Momenteel kunnen er slechts 24 nummers worden gebruikt als ringtone. Voorlopig zijn het namelijk nog alleen 'The Best Of Blue Tones', waarbij officiële opnamen van het label worden vrijgegeven. Helaas zijn ze ook nog alleen in Amerika te koop. Op korte termijn wil Blue Note de ringtones internationaal uitrollen. In de toekomst is het jazzlabel voornemens nog meer opnames vrij te geven om als ringtone te kunnen downloaden.

    Bron: Sentimento.nl

    Meer weten?
  • Lees een artikel over de Blue Note Ringtones op All About Jazz.

    (Anoniem, 27.7.06) - [print] - [naar boven]





    Paul van Kemenade Quintet - 'Mexi Cosy' (eigen beheer, 2006)

    Op deze cd, die op het afgelopen North Sea Jazz Festival en tijdens een tournee door Kaapstad werd gepresenteerd, is de bezetting van het al bijna 25 jaar bestaande (!) kwintet: Paul van Kemenade (altsax), Louk Boudestein (trombone), Jeroen van Vliet (piano/Fender Rhodes), Wiro Mahieu (contrabas/basgitaar) en Pieter Bast (drums). Daar-naast zijn er diverse gasten: Feya Faku (flugelhorn/trompet), Sydney Mnisi (tenorsax), Sonti Mndebele (zang), David Linx (zang), Toon de Gouw (trompet), Wouter Helmig (percussie) en Mete Erker (tenorsax).

    Het openingsnummer begint melodramatisch en gaat al vrij snel over in een latin motief, waarbij vooral de ijzersterk solerende Tilburger Toon de Gouw de toon zet. De compositie 'Tembisia' van Mnisi is heerlijk transparant en heeft een meeslepend karakter. Paul van Kemenade krijgt hier alle ruimte om te soleren op zijn bekende lyrische toon. Het titel-stuk, geschreven door de bandleider zelf voor zijn eenjarige dochter Mex, wordt liefdevol en subtiel gespeeld. Drummer Pieter Bast maakt uitstekend gebruik van de brushes, wederom valt de kwaliteit van De Gouw op met zijn solo op de gedempte trompet in een jazzy solo met Afro-Cubaanse elementen. De Gouw is in mijn ogen een van de meest ondergewaardeerde musici. Hij is heer en meester op het gebied van de latin jazz met zijn trompetspel. Zijn timing en intensiteit zijn haast magisch te noemen.

    Van Kemenades compositie 'South African Connection' begint krachtig met een mooie solo van tenorsaxofonist Mnisi. Mooi ondersteunend warm geluid van Van Vliet op de Fender Rhodes. Ook in dit nummer tempowisselingen richting Afro-Cuban jazz, waarbij gitarist Khoza een bescheiden solo neerzet. 'Qaphela' van Feya Faku is een opgewekt stuk met Afrikaanse jazzy tinten. De transparante melodielijnen zijn wederom meeslepend en heel ontspannen. Faku soleert overtuigend in zijn eigen stuk, ook Van Vliet bouwt zijn solo goed op, waar hij pianistisch gezien uitstekend gebruik maakt van de samenwerking tussen zijn linker- en rechterhand. Dit komt tot uiting in mooie en lyrische melodielijnen en stuwend ritmisch spel; een sterke eigenschap van deze pianist. Het stuk 'Banoï' is een open compositie met een overtuigend krachtige Afrikaanse vocalistische bijdrage van componiste Mndebele zelf. Sterk stuwend spel van de ritmesectie in deze compositie met goede solo's van gitarist Khoza en Van Vliet op de Rhodes. Dit nummer is een duidelijk voorbeeld hoe Europese en Afrikaanse jazz samenkomen.

    Het nummer 'Like A Sfinx, Mr. Linx' volgt en heeft weer een geheel ander karakter dan de voorgaande nummers. Een prachtig jazznumer met mooi jazzy stemgebruik van David Linx, die uitstekend soleert in een vocale solo in een tempoversnelling. De zanger was in 2003 al eens te gast op het door Van Kemenade georganiseerde Stranger Than Paranoia Festival. Opvallend in dit stuk is de zeer swingende solo van Van Vliet. 'Soul’Afrique' van Paul van Kemenade is een bekend stuk, ook te vinden op de cd 'Zvinoshamisa' (1999). Dit keer met een vocale inbreng van Sonti Mndebele. Enig minpuntje is dat Mndebeles vocalen wat wringen met de oorspronkelijke compositie. De compositie zelf staat als een huis, met een mooie solo van Faku. Het laatste stuk 'A Fresh Fart' - met als ondertitel 'een frisse wind' - klinkt ook als zodanig. Veel darteligen in vrij spel, tempowisselingen en allerlei uitstapjes in verschillende stijlen. Van improvisatie tot strakke jazzthema's. Mooi vrij spel van Van Kemenade zelf ook. Hier is zijn voorliefde voor Ornette Coleman goed te horen. Wederom is er goed begeleidend werk van Van Vliet op piano en een warm klinkende Fender Rhodes. En een mooie jazzsolo van trombonist Boudestein. Ook Mahieu overtuigt met zijn solo. Zijn rol als bassist in dit kwintet gaat hem steeds beter af. Hij is heel trefzeker in zijn notenkeuze en onopvallend maar steady aanwezig.

    Kortom, Van Kemenade heeft met 'Mexi Cosy' een geslaagde en gevarieerde cd uit-gebracht, gesteund door uitstekende musici van zijn eigen kwintet en van zijn gasten. Een knappe prestatie van de Tilburgse bandleider, saxofonist, organisator en Boy Edgar Prijswinnaar.

    (Anoniem, 26.7.06) - [print] - [naar boven]





    Munich-oprichter Job Zomer overleden

    Op donderdagochtend 20 juli overleed jazzmuzikant en oprichter van het platenlabel Munich Records Job Zomer. Hij is 68 jaar geworden.

    Zomer kocht in 1972 de platenzaak Munnickendam Groothandel in Amsterdam. Hij veranderde de naam in Munich Records, geïnspireerd door de Olympische Spelen die dat jaar in München werden gehouden. Terwijl Munich Records tegenwoordig zowel jazz als alternatieve pop uitbrengt en een grote distributietak heeft, begon het onder leiding van Job Zomer als een klein jazzlabel. Munich brengt cd's uit van Nederlandse jazzmusici als Willem Hellbreker, Martijn van Iterson, Rob van Bavel, Fay Claassen en Piet Noordijk.

    Job Zomer leed aan de ziekte van Wegener, een ziekte aan het afweersysteem, die zich 23 jaar geleden voor het eerst openbaarde. Vijftien jaar geleden stopte hij als directeur, maar hij bleef tot een half jaar geleden als producer en muzikant actief. Hij presenteerde jarenlang op zondagmorgen een jazzprogramma bij Dalux FM, de lokale omroep van de gemeente Wageningen. Ook speelde hij als saxofonist in een aantal bands.

    (Anoniem, 25.7.06) - [print] - [naar boven]





    Panchito - 'Resurrección' (World Fusion Music, 2006) *****

    Dit album zal elke muziekliefhebber beslist veel luisterplezier bezorgen. Het is het debuut-album van de voornamelijk uit Nederlandse musici bestaande band Panchito. Oorspronke-lijk begonnen met een bezetting bestaande uit trompet, altsax, tenorsaxofoon, trombone, gitaar, piano, contrabas en drums, zijn er door de jaren heen de nodige wisselingen geweest met musici, maar ook binnen het instrumentarium. De band schijnt drie jaar geleden op sterven na dood te zijn geweest en de leider van de groep gitarist/componist André van Berlo was eigenlijk ten einde raad. De concerten die Panchito in die periode gaf, waren wel altijd succesvol en genereerden veel reacties, maar eigenlijk "gebeurde er te weinig".

    Met het aantrekken van bassist Jeroen Vierdag en toetsenist Rein Godevroy sloegen plotseling, tijdens de repetities, ineens de vonken weer over. De naam van dit album is dus 'Resurrección', wat wederopstanding betekent en dus een toepasselijke titel blijkt te zijn, als je het voorgaande in ogenschouw neemt. Panchito bestaat uit naast de al eerder genoemde leider, bassist en toetsenist ook uit trompettist Rik Mol, altsaxofonist Kwint van Dijck, trombonist Louk Boudesteijn, drummer Joost Kroon en percussionisten Stefan Brodte (ook conga) en Matthias Haffner (ook timbales).

    Dit debuut brengt echt plezier bij de mensen thuis. En de groep Panchito weet dit ook te verlengen, door haar speelwijze en creaties tentoon te spreiden op festivals en in vele clubs. Panchito bezit dus een 'ninetet'-bezetting en treedt minstens tweemaal per maand op. Door de groepsamenstelling, in combinatie met de door André van Berlo geschreven nummers, ontstaat er een chemie tussen de musici en het aanwezige publiek, met vaak opzwepende muziek die de begrijpelijke mogelijke vergelijking met New Cool Collective, dan weer met Paquito D'Rivera of Nueva Manteca bij de luisteraar zal kunnen oproepen.

    De muziek op zich is echter heel anders, wordt via een andere insteek gespeeld en bezit vaak een geheel eigen vibe. En dat is dan ook niet verwonderlijk als je naar de bezetting van Panchito kijkt, het zijn bijna allemaal gelouterde musici, die hun sporen al hebben verworven en de nodige (jazz-)prijzen in de wacht hebben gesleept. 'Resurrección' is nou echt zo'n album waar je na beluistering van de tien tracks een blij gevoel aan overhoudt. Het is dan ook een meeslepend en met veel speelplezier volgespeeld album met spetterende muziek. Tegenwoordig helaas een grote zeldzaamheid.

    (Anoniem, 21.7.06) - [print] - [naar boven]



    North Sea Jazz

    North Sea Jazz impressies

    Klik
    hier voor de eerste festivalfoto's!

    De thuisblijvers en sceptici kregen dus ongelijk; de doorstart van het North Sea Jazz Festival in het Rotterdamse Ahoy overtrof alle verwachtingen. Natuurlijk, alle begin is moeilijk, en zo zal de organisatie beslist wat gaan doen aan de opstoppingen die voor een aantal zalen ontstonden en de geluidsvervuiling tussen met name de zalen Darling en Murray. Zo had met name het concert Fay Claassen sings Chet Baker vrijdag in de door de Telegraaf gesponsorde Darling-zaal wel wat meer stilte kunnen gebruiken.

    Verder was het echter aangenaam verpozen in het gigantische complex, al rukt de com-mercie en catering steeds verder op, misschien een sine qua non voor de hedendaagse megafestivals? Ondanks het wegvallen van een zaal in vergelijking met de Statenhal in Den Haag waren er ook genoeg afwijkende en verfrissende geluiden te horen dit jaar. We denken dan met name aan de Missouri-zaal, waar de redactie getuige was van ener-verende concerten van Trygve Seim, Manu Katché Neighbourood, Wadada Leo Smith's Golden Quartet en The Thing plus Ken Vandermark.

    Maar ook de artist in residence Branford Marsalis toonde zijn klasse in een fraai trio-concert met de 81-jarige veteraan-drummer Roy Haynes. Verrassend was het optreden van trompettist Chris Botti, die bepaald niet zo'n gladde hype bleek als gevreesd, in tegendeel. Herbie Hancock kwam weer voor de dag met een verrassende formatie en veranderde en passant de Amazon-zaal - synoniem voor irritant weglopend 'publiek' na zowat elk nummer - in een dansende meute.

    Het Nederlandse aandeel was dit jaar in de grote zalen misschien gering; in de kleinere viel er evenwel veel te genieten aan vaderlands talent. Benjamin Herman speelde zoals verwacht de Madeira-zaal plat met 'The Itch', Eric Vloeimans was er met zijn Fugimundi-trio en de jonge Tom Beek verrastte op de openingsavond met een denderend optreden met zijn kwintet in Yenisei.

    De komende weken zal Draai om je oren uitgebreid verslag doen van bovengenoemde concerten in woord en beeld. So stay tuned...

    (Anoniem, 18.7.06) - [print] - [naar boven]





    Benny Green - 'Green’s Blues' (Codaex/Telarc, 2001)

    De naam Benny Green is een klassieker in de jazz. Oudere liefhebbers kennen trombonist Benny Green, een smeuig spelende hardbopper uit de jaren vijftig; jongeren zijn meer bekend met pianist Benny Green, ooit lid van Art Blakey's Jazz Messengers, later van het trio van bassist Ray Brown (in diens nadagen). Hij heeft dus een mooie staat van dienst, heeft ook een respectabel aantal albums op zijn naam (onder meer bij Criss Cross).

    Nu was het tijd voor een soloproductie, altijd een soort lakmoesproef voor jazzpianisten: kunnen ze zonder bas en drums? Green bewijst hier dat hij dat heel goed kan, steunend op een sterke techniek, een grote kennis van de jazzgeschiedenis en een feilloos ritme-gevoel (als je ooit bij mensen als Blakey en Brown hebt gespeeld heb je natuurlijk op dat gebied wel de hogeschool gevolgd). Het programma omvat standards (van Ellington, Waller, Garner, Gershwin) en een enkele original. Lekkerste nummer is de opening ('I’ve Heard That Song Before') met subliem stride-spel.

    Deze recensie verscheen eerder in HVT Magazine.

    (René de Cocq, 18.7.06) - [print] - [naar boven]





    Franz von Chossy Trio wint Dutch Jazz Competition 2006

    Het Franz von Chossy Trio heeft de prijs gekregen voor beste groep 2006 in de Dutch Jazz Competition. Jurylid Henk Meutgeert maakte dit vrijdagnacht 14 juli aan het eind van de sfeervolle finale in de Volga zaal van het North Sea Jazz Festival bekend.

    De jury, waarin naast Meutgeert (pianist, componist) ook Leo van Oostrom (saxofonist), Martin Fondse (pianist, componist) en Bart van Lier (trombonist) zaten, verkoos Franz von Chossy Trio op grond van het originele, dynamische en soms virtuoze (samen-)spel. Opvallend was dat de pianist en componist van het trio op basis van zijn 'subtiele, ruim-telijke en persoonlijke spel' eerder ook al de prijs voor beste solist 2006 had binnen-gesleept.

    Franz von Chossy is geboren in Duitsland en volbracht het conservatorium in Amsterdam. Hij werkte onder meer als pianist voor de VPRO-televisie, studeerde verder aan de Man-hattan School of Music en volgde additioneel een opleiding filmcompositie. De contra-bassist van het trio, Sean Fasciani, heeft na een 'scholarship' aan de Berkeley College of Music in Californie onlangs het Amsterdamse conservatorium afgesloten. Drummer Flin van Hemmen was reeds prijswinnaar; hij werd in de Dutch Jazz Competition 2004 uitgeroepen tot beste solist.

    Jos Heutmekers, met zijn Small Big Band nog in de halve finale, won met zijn prachtig gearrangeerde 'Leap' de Buma Prijs Beste Compositie 2006. Tijdens de finale werd het stuk op geheel eigen wijze vertolkt door John Abercrombie's European Quartet.

    Het Franz von Chossy Trio neemt een gevarieerd prijzenpakket mee naar huis, bestaande uit de bekostiging van meerdaagse opnamen in een studio naar keuze, deelname aan de Young VIP tournee langs Nederlandse podia en een optreden tijdens het North Sea Jazz Festival 2007.

    (Anoniem, 18.7.06) - [print] - [naar boven]



    North Sea Jazz

    North Sea Jazz impressies

    Even een berichtje vanuit de nieuwe locatie van het North Sea Jazz Festival: Ahoy' Rot-terdam. De organisatoren lijken er het volste vertrouwen in te hebben dat de bezoekers tevreden huiswaarts gaan keren en dat al te valse nostalgie zal worden ontkracht door de opgedane ervaringen. De aanwezigheid van Rotterdamse coryfeeën als dagburge-meester Opstelten en nachtburgemeester Deelder zetten dit zelfvertrouwen kracht bij.

    Lopend door het evenementencomplex valt al meteen de winst in vierkante meters op: ruime loopgangen en hallen. Zo vlak voor de start van het driedaagse festival lijkt de hier en daar geuite scepsis en kritiek over de verhuizing uit Den Haag redelijk voorbarig; de ruimtes schijnen prima uitgerust en goed ingericht. Zo zijn er ook veel meer stoelen en dus zitplaatsen, wat weer gesleep met tuinstoeltjes en andere noodgrepen scheelt. Ook akoestisch zijn er de nodige maatregelen getroffen met het aanbrengen van geluids-dempend doek. Hopelijk is er niet teveel last van overwaaiend geluid en gedreun vanuit aanpalende zalen.

    Het spektakel wordt straks in gang gezet met concerten van artist in residence Branford Marsalis (met het Rotterdams Philharmonisch Orkest), het James Carter Quartet (met het Jazzorchestra Of The Concertgebouw), het Brad Mehldau Trio, het Tom Beek Quintet en - voor de popliefhebbers - Jamiroquai, om de meest in het oog springende namen even te noemen. Let the music play!

    (Anoniem, 14.7.06) - [print] - [naar boven]





    Cuba en Nederland: subtiele improvisaties en samenspel
    Ramon Valle Trio & Eric Vloeimans, donderdag 22 juni 2006, Bimhuis, Amsterdam

    Het unieke podium van het Amsterdamse Bimhuis bevindt zich voor een monumentale raampartij waardoor uitzicht wordt geboden op de skyline van Amsterdam. Veelal is dat een passende combinatie met de dynamiek en het avontuur van moderne en improjazz. Op deze avond werd besloten (hoogstwaarschijnlijk in overleg met de musici) het gordijn te sluiten. Dat levert onmiddellijk een andere sfeer op. Het is dan de beslotenheid van een intieme concertzaal. Geconcentreerd en aandachtig luisteren is dan het parool.

    Het concert van het trio Ramon Valle en Eric Vloeimans is er inderdaad zo één dat dwingt tot adembenemend toehoren. Zowel pianist Valle als trompettist Vloeimans zijn niet alleen meesters op hun instrument, maar eveneens uiterst muzikale geesten. Dat bleek alreeds in het openingsnummer, waarin beiden als duo geraffineerd improviseerden in de tradities van latin, klassiek en jazz. Daarbij alert – in een vraag- en antwoordspel – op elkaar reagerend en doelmatige technische capriolen niet schuwend.

    De uit Cuba afkomstige Ramon Valle is in zijn spel beïnvloed door klassieke muziek, onder andere de muziek van de Cubaanse componist Ernesto Lecuona, door de populaire latin dansmuziek en door jazzpianisten als Jarrett, Corea en Hancock. Hij zegt dan ook van zichzelf: "I am a Cuban musician who falls within the category called jazz, but my music borders on many other musical forms". En daar is geen woord aan gelogen. Gedurende het gehele concert waren de diverse genres in zijn spel verwerkt. In combinatie met zijn verbluffende techniek en gevarieerde en virtuoze improvisaties droeg dat bij tot een uitermate succesvol concert.

    Eric Vloeimans, die het fluisteren op trompet heeft uitgevonden, had in Valle zichtbaar zijn muzikale maatje gevonden. De twee musiceerden met veel plezier, muzikale grappen en goed luisterend naar elkaar. Vloeimans verkeerde in topvorm. Hij soleerde niet alleen fluisterzacht, maar haalde ook haarscherp en krijsend uit. Niet alleen speelde hij mooie melodieuze improvisatielijnen, maar ook razendsnelle vingerbrekende licks.

    De ritmesectie, bestaande uit bassist Omar Rodriguez Calvo en drummer Liber Torriente, was meer dan voortreffelijk. Bassist Calvo soleerde diverse malen doeltreffend en punc-tueel en was stuwend in de begeleiding. Opvallend was het vrije en zeer muzikale drum-men van Torriente. Hij hanteerde de sticks zeer subtiel en creëerde daarmee een soft groovy beat.

    Het lijkt mij een goed idee het Ramon Valle Trio plus Eric Vloeimans uit te brengen op een internationaal bekend platenlabel (Blue Note?!).

    (Jacques Los, 13.7.06) - [print] - [naar boven]





    Peter Calandra - 'Sunrise Over New York' (Pecamusic, 2003) ***

    Dit is een plaat die je nou niet bij voorkeur direct uit de platenbakken vist. Peter Calandra, hoor ik u denken, wie is dat ook alweer? Weinigen zullen dit meteen kunnen beantwoorden en daar zit juist het probleem, want zelfs als je deze naam intoetst op de site van
    All Music Guide, dan is er geen enkele informatie over deze pianist/componist te vinden. Ondanks het feit dat hij op Queens College schijnt te hebben gestudeerd met onder meer Jimmy Heath en Sol Berkowitz.

    Maar ja, als zo vaak is het juist ook in de jazzscene noodzakelijk dat je regelmatig je marketinginstrumenten weet aan te scherpen. Dat dit tot voor kort niet zo'n noodzaak voor deze toetsenist was, is begrijpelijk als je verneemt dat hij tien jaar lang de pianis-tenstoel heeft mogen bezetten voor de Broadway-productie van 'Miss Saigon', met de 'Les Miserable'-productie getoerd heeft en ook in de Broadway-productie van 'The Phantom Of The Opera' heeft meegespeeld. Dit in combinatie met 800 geschreven composities, voornamelijk voor televisiegebruik, geeft je een raar gevoel als je bemerkt dat er nog geen enkel album van Peter Calandra uit je eigen jazzcollectie tevoorschijn is te toveren.

    Dus niet langer gedraald en 'Sunrise Over New York' aangeschaft van deze in New York wonende en werkende componist, piano-, gitaar- en keyboardspeler. Een album met een lengte van 50 minuten, ingedeeld in 11 tracks die zijn volgespeeld door een septet-bezetting, bestaande uit een rietblazer, twee bassisten, een drummer, een trompettist, een Franse hoornist en die dekselse Peter Calandra himself.

    Bijna alle nummers worden in low- en mediumtempo gespeeld in een algemene jazzy stijl en zullen ongetwijfeld uit Calandra's brein ontsproten zijn. Weliswaar goed verzorgd qua samenhang en uitgewerkte soli, maar slechts weinig opwindend te noemen. De luisteraar zal dus niet regelmatig uit zijn stoel opspringen en geen transpiratie op de bovenlip ont-dekken bij het beluisteren van dit album. En dat voor een formatie met een leider met zo'n staat van dienst!

    Meer horen?
  • Klik hier voor mp3-samples van twee tracks van 'Sunrise Over New York'.

    (Anoniem, 11.7.06) - [print] - [naar boven]





    Heeft New Orleans nog toekomst?

    Komt het ooit nog goed met New Orleans na de vernietigende werking van Katarina vorig jaar? De vraag blijft of er met deze orkaan een eind is gekomen aan de al 150-jaar oude traditie van zwarte brassbands. En is de New Birth Brass Band, die zich op het komende North Sea Jazz Festival (14, 15 en 16 juli) als in een ware street parade door het Rotterdamse Ahoy zal wurmen, niet meer dan een laatste oprisping? "Het ziet er, zonder noemens-waardige infrastructuur in New Orleans, somber uit." Aldus Eddy Determeyer in een interessante beschouwing over deze jazzstad en de hypocrisie van de Amerikaanse overheid.

    Klik hier voor het hele artikel.

    (Anoniem, 11.7.06) - [print] - [naar boven]





    Dutch Jazz Orchestra - 'Rediscovered Music Of Mary Lou Williams: The Lady Who Swings The Band' (Challenge, 2005)

    Er zijn niet veel vrouwelijke jazzmusici. Helaas nog veel minder vrouwelijke jazz-componisten. Mary Lou Williams echter was er één van. Geboren in 1910 in Atlanta ontwikkelde zij zich aanvankelijk tot pianiste. Eind jaren twintig verschenen haar eerste composities. Faam verwierf ze met de stukken die ze schreef voor Duke Ellington (misschien wel vijftig) en Dizzy Gillespie. Opvallend aan haar componeerstijl is dat die nergens in onder te brengen is.

    Bovendien maakten grote of kleine bezettingen niets uit voor deze bijzondere vrouw. Het kon dus haast niet uitblijven dat het werk van de in 1981 overleden componiste opnieuw onder de aandacht zou worden gebracht. Van die taak kweet zich het Dutch Jazz Orchestra, dat eerder al musicologisch onderzoek binnen de jazzhistorie verrichtte. Walter van de Leur dook in Amerikaanse archieven. Beider inspanningen zijn vastgelegd op deze cd, die negen nooit eerder opgenomen stukken voor big band bevat en verder wat bekender werk van Williams. Het orkest dringt diep door in het wezen van Williams' muziek en schept daarmee een fascinerend tijdsbeeld. Strak en swingend neergezet.

    Deze recensie verscheen eerder in het Brabants Dagblad.

    Meer weten?
  • Klik hier voor een recensie en een fotoverslag van het concert het Dutch Jazz Orchestra tijdens North
        Sea Jazz 2005.

    Labels:

    (Anoniem, 9.7.06) - [print] - [naar boven]





    Paul Acket Awards toegekend aan Conrad Herwig en wijlen Han Reiziger

    De Paul Acket Award 'Artist Deserving Wider Recognition' (voorheen Bird Award) is dit jaar toegekend aan de Amerikaanse trombonist Conrad Herwig. Deze prijs, waarvan de uitreiking tijdens het North Sea Jazz Festival plaatsvindt, is bedoeld voor een artiest die volgens de jury aandacht van een breder publiek verdient. Naast Herwig waren dit jaar de genomineerden: Joey Calderazzo, Harmen Fraanje, Anton Goudsmit, Bart Maris en Adam Rogers.

    Conrad Herwig (Oklahoma, 1959) geldt onder kenners als een van de meest prominente jazztrombonisten. Behalve als musicus is hij ook actief als componist, arrangeur, band-leider en docent. Herwig, die zijn muzikale carrière begon in Clark Terry's Big Band, is een virtuoos op de trombone en zet die kwaliteit spaarzaam maar doeltreffend in. Als veel-gevraagd sideman bij onder meer Joe Henderson, Eddie Palmieri, Mingus Big Band en Carnegie Hall Jazz Band maakt hij zich buitengewoon dienstbaar. Vanwege zijn brede repertoirekennis en flexibele eigen sound kleurt hij prachtig in elk ensemble. De laatste jaren komt er steeds meer erkenning voor zijn eigen projecten, waarbij hij ook als initiatiefnemer en arrangeur optreedt. Zijn meest recente release 'Another Kind Of Blue – The Latin Side Of Miles Davis' werd genomineerd voor een Grammy Award in 2005. Het is de opvolger van de eveneens met een Grammy genomineerde cd 'The Latin Side Of John Coltrane' (1998). Naast dergelijke bijzondere projecten heeft hij ook een groot aantal solo-albums uitgebracht, voornamelijk op het Nederlandse Criss Cross label. Zijn talenten als muzikaal pedagoog mogen niet onvermeld blijven. Over de gehele wereld geeft hij clinics, workshops en masterclasses. Als docent is hij verbonden aan verschillende opleidingen, waaronder (tot enkele jaren terug) het Gronings conservatorium. Tijdens North Sea Jazz speelt Conrad Herwig op vrijdagavond 14 juli in de band van Eddie Palmieri.

    In mei van dit jaar is musicus/presentator Han Reiziger overleden. Vanwege zijn grote verdienste voor de jazz kent de organisatie van het North Sea Jazz Festival hem pos-tuum de Paul Acket Award 'Special Appreciation' 2006 toe. De prijs zal op zaterdag 15 juli tijdens het festival door zijn vrouw in ontvangst worden genomen.

    De jury bestond dit jaar uit: Kees van Boven (programma-adviseur North Sea Jazz), Jaap Lüdeke (Concertzender/JazzFlits), Henk Meutgeert (Jazz Orchestra of the Concert-gebouw) en Wouter Turkenburg (Koninklijk Conservatorium Den Haag). Paul Acket, de oprichter van het North Sea Jazz Festival, overleed in 1992. Ter nagedachtenis werd in 2000 het destijds nieuw gebouwde tuinpaviljoen bij het Haagse Congresgebouw naar hem vernoemd. Nu met de verhuizing van het festival naar Ahoy Rotterdam alle zalen de namen van internationale rivieren hebben gekregen, wilde de organisatie er wel voor zorgen dat de naam van Paul Acket binnen het festival zou blijven voortleven. Daarom is besloten de Bird Awards om te dopen tot Paul Acket Awards.

    (Jacques Los, 8.7.06) - [print] - [naar boven]





    Een voetballer met jazzgevoel

    De Franse verdediger Lilian Thuram hoopt dat het morgen tijdens de WK-finale net zo zal gaan als in 1998, toen Frankrijk de wereldtitel behaalde. Twee doelpunten van zijn voet in de wedstrijd tegen Kroatië bracht zijn team destijds in de finale. En dat terwijl Thuram bijna nooit scoorde. In de Volkskrant van vandaag zegt hij: "Het was een wonder. Niets kan voor mij verklaren wat er die dag gebeurde. Die wedstrijd, dat was mijn Miles Davis-solo." Benieuwd of pak 'em beet Enrico Rava nog wat voor de Italianen kan betekenen...

    (Anoniem, 8.7.06) - [print] - [naar boven]





    Talking Cows - 'Bovinity' (Morvin Records, 2006)

    De een (tenorsaxofonist Frans Vermeerssen) maakt al jarenlang vooral deel uit van de progressieve impro-scene, de ander (pianist Robert Jan Vermeulen) is bekend van jazz in een meer behoudend idioom, de hardbop. Omdat Vermeerssen zich ook wel eens eens wil wagen aan de jazz van de fifties en sixties, en Vermeulen zijn interesse (mede) verlegde naar het werk van pianopioniers als Monk en Mengelberg, konden de twee elkaar vinden in een nieuw kwartet (met bassist Dion Nijland en drummer Yonga Sun).

    Het resultaat is een leuke mengvorm van verschillende stilistische benaderingen, met als gemeenschappelijk uitgangspunt een heel direct, puur geluid (een compliment voor Ssstudio Wijnbergen in Harlingen), en het idee dat de muziek niet alleen voor de spelers maar ook voor de luisteraar(s) een plezier moet zijn. De heren kiezen instinctief voor een soort 'back to the basics', waarin technische hoogstandjes zorgvuldig worden vermeden ten faveure van de sound en de zeggingskracht. Hoogtepunt is de sfeervolle titelsong van de hand van Vermeulen, waarin de geest van Thelonious Monk herkenbaar rondwaart.

    Deze recensie verscheen eerder in HVT Magazine.

    Meer zien en horen?
  • Klik hier voor een leuke videoclip van de band.

    (René de Cocq, 8.7.06) - [print] - [naar boven]





    Jubileumeditie Blue Note Records Festival

    In een organisatie van VZW Jazz en Muziek in Gent en in samenwerking met de Stad Gent en Blue Note (EMI-Capitol Records) presenteert festivaldirecteur Bertrand Flamang de 5e editie van het internationale Blue Note Records Festival van 13 tot en met 23 juli in Gent, quasi simultaan met de Gentse Feestenperiode. Bij deze jubileumeditie verandert het vroegere Blue Note Festival van naam en wordt het Blue Note Records Festival.

    Onder het motto 'voor iedereen bestaat er een geliefde jazzstroming!' wordt de jazz, zoals gegroeid uit de traditie én uit de hippere crossover, over twee lange weekends gespreid op de middeleeuwse Bijlokesite te Gent. Het festival heeft overigens altijd de ambitie gehad om van beide stromingen een actueel beeld te geven en tegelijk het beste van de hedendaagse jazz en gelijkgestemde muziek te programmeren. De mainstream en avant-garde jazz komt aan bod van 13 tot en met 18 juli onder de noemer 'All That Jazz.' Tijdens 'All That Jazz?' van 19 tot en met 23 juli ligt het accent op de fusion, met meer populaire en dansbare muziekstromingen.

    'All That Jazz' presenteert topnamen uit de hedendaagse Europese en Amerikaanse jazz, maar ook Belgisch talent en eigenzinnige nieuwkomers. Opener van het festival wordt de jonge Genkenaar Carlo Nardozza, de winnaar van de wedstrijd Jong Jazztalent 2005. Zangeres Dianne Reeves triomfeerde hier op de tweede editie en is zonder meer uitge-groeid tot dé diva van de jazz. John Zorn komt terug, dit keer met zijn meesterlijke Acoustic Masada. Zeer interessante programmeringen zijn het kwartet van saxofonist Wayne Shorter en het meeslepende trio van saxofonist Charles Lloyd. Toots Thielemans komt terug met zangeres Trijntje Oosterhuis. Uit de Europese scene zijn er het geweldige trio Romano/Sclavis/Texier, trompettist Paolo Fresu, Kris Defoort, Erwin Vann, Nathalie Loriers en Eric Legnini. Brazilië strijkt neer met Ed Motta en Tania Maria. Het geprogram-meerde optreden van pianist Andrew Hill komt te vervallen. Hill is ernstig ziek. David Murray & The Gwo-Ka Masters vervangen op vrijdag 14 juli Hills concert. Uri Caine werd aan het programma toegevoegd. Op dinsdag 18 juli opent de pianist met zijn Bedrock Trio ter vervanging van Eliane Elias.

    'All That Jazz?', het tweede luik van het festival, spitst zich toe op muzikale gebieden die zich in de rand van de jazz bewegen. Zo zijn er twee grote songschrijvers die het muzi-kale erfgoed eren, maar ook scherp observeren: Randy Newman en Dr John. Jong song-talent is er met Sioen. Rasechte Latin muziek, weemoedige Afrikaanse sounds en grotestadsgeluiden ontbreken niet met pianist Chucho Valdés, Cesaria Evora en onze eigen Jaune Toujours. Verder onder meer fado (Mariza en Madredeus) en onvervalste funk en rhytm and blues, al dan niet getooid met hedendaagse elektronica en hiphop (Maceo Parker, US3, Rony Jordan en Daniel Romeo).

    Kijk voor uitgebreide informatie op de
    website van het festival.

    (Jacques Los, 8.7.06) - [print] - [naar boven]





    Speelplezier van Lewinsky Quartet goed voor het humeur
    zondag 19 juni, Princenhof, Best

    Soms zijn er formaties die vanwege de samenstelling van instrumenten en persoon-lijkheden iets speciaals hebben. Het Lewinsky Quartet met Arno Krijger (Hammond B3), Rolf Delfos (rieten) en Pascal Vermeer (drums) is daar een sprekend voorbeeld van. Op uitnodiging van de Stichting Cultuurpassie gaven zij op een snikhete zondagmiddag een voortreffelijk concert voor een handjevol toehoorders. Hetgeen niets afdeed aan de kwaliteit van dit 'privéconcert', integendeel. Er werd gepassioneerd gemusiceerd met een programma bestaande uit deels nieuw en eigen werk en bewerkingen van Dexter Gordon ('Devilette') en Ellington ('Blue Pepper, 'Caravan'). Verschillende van de gespeelde stukken zullen later dit jaar worden opgenomen om op cd te worden uitgebracht.

    Rolf Delfos was de spreekstalmeester, die op zijn kemerkende met humor doorspekte wijze de aankondigingen deed. Als instumentalist was hij vanmiddag weer compleet en speelde alsof het een Bimhuis-concert betrof. Arno Krijger behoort tot de kleine schare Hammond B3-organisten die ons land rijk is en ook de baspedalentechniek beheerst.
    De Hammond B3 kent vele 'gezichten'; het is erg verleidelijk om daarvan een overdadige expositie te maken. Echter niet bij Krijger, want hij weet dat het aankomt op een juiste dosering en timing van relevant klanken- en effectenspel. Pascal Vermeers drumwerk completeerde Krijgers en Delfos' spel met attent, lichtvoetig drumspel met sticks, brushes en mallets. Hij bracht daarmee de juiste accenten aan of zorgde voor de juiste groove. Er waren vele momenten waarop de heren elkaar en de toehoorders muzikaal verrasten en speelplezier kwam ieders humeur ten goede.

    Inventief, creatief, harmonieus, interactief en gepassioneerd: allemaal kwaliteiten die van toepassing waren op dit Lewinsky Quartet. Onderweg naar huis vroeg ik me af of het miljoenenpubliek dat vanmiddag de verrichtingen gade zou slaan van elf bovenmatig gehonoreerde Nederlandse 'voetbalkunstenaars' bij hen dezelfde kwaliteiten zou ont-waren. Ik was er niet gerust op.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    (Anoniem, 7.7.06) - [print] - [naar boven]





    Willem Hellbreker - 'Movements' (Munich, 2006)

    Hoewel de titel 'Movements' anders doet vermoeden, is de nieuwe cd van de tenor-saxofonist Willem Hellbreker een rustige plaat geworden. Op de eigen compositie 'The Getaway' na zijn er allemaal rustige nummers uit het live-concert in het Beauforthuis in Austerlitz gekozen. Dat is jammer. Ik had wel wat meer pittige nummers willen horen. Hellbreker vertelde in een interview dat hij het begrip 'Movements' meer betekenissen had gegeven. Wat te denken van verplaatsingen, overbrengingen en vervoer? In de muziek heeft men het ook over een deel of tempo. In het woordenboek komen ook nog de betekenissen 'omzet' en 'stoelgang' aan de orde, maar dat heeft weinig met de cd te maken, of het moet gaan over de verkoop van de cd. Maar genoeg gepraat over de titel!

    Hoe zit het met de muziek? Vooropgesteld: de opname, die Rolf Breemer op 3 april 2006 maakte, is van hoge kwaliteit. Volgens Bert van den Brink, die de saxofonist op de in 1880 gebouwde Steinway Grandpiano begeleidde, had hij zelden zo'n goede live-opname gehoord. De akoestiek van het oude kerkje in Austerlitz bij Zeist is natuurlijk bij alle muzikanten bekend.

    De cd begint met een standard van Hank Mobley: 'Funk In Deep Freeze'. Na het roman-tische 'A Song For Us' en de Strayhorn-compositie 'Lush Life', met een poëtische rol voor Van den Brink, komt dan dat snellere nummer. Met een heerlijke beat van de bas van Wiro Mahieu aan het begin speelt Hellbreker met warm gevoel in het nummer 'The Getaway'. Van den Brink en Mahieu krijgen halverwege volledig de ruimte. Het titel-nummer van deze cd, 'Movements', wordt als een muzikaal schilderwerk afgeleverd. Prachtig blaaswerk van Hellbreker op de sopraansax wordt afgewisseld door gevoelige toetsaanslagen van Van den Brink. Bert, Willem en Wiro worden op dit album ondersteund door gedegen slagwerk van Geert Roelofs.

    Hans Dijkstal schrijft in de liner notes over de hele cd: 'Zo moet een tenorsaxofoon klinken: helder, warm, gevoelig, en zelfs een tikkeltje sensueel'. In de standard 'You Stepped Out Of A Dream' blijft de saxofoon van Willem enigszins vlak op de achtergrond. Kans voor Van den Brink om zich eens flink uit te leven. Na de ietwat mat uitgevoerde 'Falling In Love With Love' van Rodgers & Hart wordt de cd afgesloten met eigen compo-sitie 'Orchid Paradise'. Een prachtig samenspel tussen Van den Brink op de vleugel en Hellbreker op zijn sopraansax. Het publiek werd er stil van! Dijkstal heeft ook nog een goede tip: 'Ga alleen of samen op de bank zitten, in een ligstoel op het balkon of in de tuin en laat u door de muziek van Hellbreker meevoeren'. Hiervoor zijn Hellbrekers eigen compositie 'What Could Have Been' en het slotnummer 'Orchid Paradise' prima geschikt.

    Het is een mooie cd geworden. Ik ben alleen benieuwd wanneer de drukkere nummers van het concert op een cd worden gezet. Een titelsuggestie? 'Movements Part Two'.

    Meer weten?
  • Lees Jeroen de Rijks artikel over Willem Hellbreker.

    Labels:

    (Anoniem, 7.7.06) - [print] - [naar boven]





    Cocqolumn #2
    Het MJQ live


    Twee keer in mijn leven heb ik het Modern Jazz Quartet live gezien. Tussen die twee concerten zat een tijdspanne van rond veertig jaar; de ambiance van de beide concerten was totaal verschillend. De eerste keer was op 16 november 1957, ik heb het program-mablaadje nog, vandaar dat ik de datum er zo precies bij kan leveren; ik was 16 jaar, ik weet niet meer met wie ik was of hoe ik in Amsterdam gekomen was (ik denkt liftend, vanuit mijn woonplaats Utrecht).

    Het Modern Jazz Quartet in het Concertgebouw, de hogepriesters van de jazz, vier statige zwarte helden in avondkostuum, gewijde sfeer. De heren speelden stukken als 'The Queen’s Fancy', 'God Rest Ye Merry Gentlemen', 'Two Degrees East and Three Degrees West', 'Three Windows', 'The Golden Striker', 'Venice', 'Fontessa' en natuurlijk 'Django' (ik heb destijds de titels met rode balpen onderstreept in dat programma). Ik kan me van de muziek van die avond eigenlijk niets specifieks herinneren - behalve dat het wel ongeveer geklonken zal hebben als op de spaarzame langspeelplaat die hier en daar in omloop was - maar wel dat je een speld kon horen vallen in het volgepakte Concert-gebouw.

    De tweede keer MJQ live was op het North Sea Jazz Festival, ergens in de jaren negen-tig, het jaar weet ik niet precies, ik was speciaal naar het veredelde jazz-annex-patat-en-bier-feest gegaan om John Lewis, Milt Jackson, Percy Heath en Connie Kay, helden uit mijn tienertijd, nog één keer te horen, voordat het kwartet wegens ouderdom en sterfte uiteen zou vallen – achteraf gezien was ik nog maar net op tijd. Maar qua ambi-ance was het daar in Den Haag wel een wereld van verschil met Amsterdam, vier decen-nia eerder.

    Het kwartet was nu veroordeeld tot een piepklein podium in een van die muffe en bloedhete kelderzaaltjes van het Congresgebouw, er waren geen stoelen, dus de fans (allemaal bejaarden zoals ik) moesten staan of op de grond zitten. Maar de afstand was wel aangenaam klein: ik was een meter of vier, vijf verwijderd van pianist John Lewis en was er zodoende getuige van hoe hij, toen de pianokruk zich niet een-twee-drie op de gewenste hoogte liet afstellen, het ding omkeerde en er genadeloos hard mee op het podium beukte. Toen ging het wel, hij knikte tevreden en zette zich achter de vleugel. Niks hogepriester, gewoon een man.

    Muzikaal was er niks veranderd: 'Django' en 'Three Windows' klonken nog net als vroeger ...en zo hoort dat ook. Een uniek concept als het Modern Jazz Quartet, daar moet je niks aan wijzigen. Of Milt Jackson na al die jaren MJQ nog net zo korzelig was over de in zijn ogen veel te artistieke arrangementen van Lewis (daar gingen altijd geruchten over) was niet te zien – hij zal zich er wel, al was het maar uit financiële overwegingen, bij hebben neergelegd. En een lachebekje was hij toch al niet.

    (René de Cocq, 6.7.06) - [print] - [naar boven]





    Brad Mehldau wint de Miles Davis Award in Montreal

    Brad Mehldau is de dertiende winnaar van de prestigieuze Miles Davis Award die door het Festival International de Jazz de Montreal wordt uitgereikt. Voorgaande prijswinnaars waren onder anderen Dave Holland, Keith Jarrett, Michael Brecker, Wayne Shorter en John Scofield.

    De in 1970 geboren Mehldau studeerde vanaf zijn zesde jaar klassiek piano en via de rockmuziek begon hij zich voor de jazz te interesseren. Hij werkte in de New Yorkse scene en speelde mee op de cd 'Moodswings' van tenorist Joshua Redman. Daarna for-meerde hij zijn eigen trio en maakte een tiental succesvolle cd's. Hij schreef filmmuziek voor 'Eyes Wide Shut' en 'Ma femme est une actrice'. De laatste jaren verschijnen zijn trio-opnamen op het label Nonesuch. Daarop verscheen ook een bijzonder duo-album met de sopraan Renée Fleming.

    De pianist treedt op vrijdag 14 juli met zijn trio op in het Rotterdamse Ahoy' tijdens het North Sea Jazz Festival. Het concert begint om 19.15 uur in de Darling-zaal.

    (Jacques Los, 5.7.06) - [print] - [naar boven]





    Eric Vloeimans zoektocht naar nog meer expressiviteit
    Eric Vloeimans, Michel Banabila & Olga Mink, dinsdag 16 mei, Plaza Futura, Eindhoven

    Op drie schermen en op de vloer werden bewegende en stilstaande beelden vertoond van en door VJ Olga Mink. Zij koos ter plekke de vorm en inhoud (uit filmmateriaal dat zij in 2005 in Tokio opnam) wat het publiek te zien kreeg. Michel Banabila weefde on the spot zijn synthetische klankentapijten of reproduceerde uit zijn computer al opgenomen beeld-gerelateerde sferische composities. Eric Vloeimans op trompet - al of niet gedempt - speelde via een TC Electronic ("een elektronische effectenbak" zoals hij het toestel schamper noemde).

    In bijna stilstaande slow motion projecteerde Mink haar beelden van de stadshectiek van Tokio. Zoals een binnenlopende trein op een station, waarbij de vervreemding door het onwerkelijke tempo en de broeierige suspense van de muziek intrigeerde. Treinpassagiers die vervaagden tot schimmen om even later weer in focus te verschijnen. Of de beelden van een oversteekplaats voor voetgangers, waar wachtende mensen voor een rood stoplicht minutenlang voortrazende auto's zagen passeren, om vervolgens bij groen licht bizar traag hun oversteek te maken. Dit alles met een spannende muzikale omlijsting en interactieve improvisaties van Banablia en Vloeimans.

    Vloeimans wist in zijn nieuwe klankendoos die effecten te vinden waar zijn ideeën en de beelden om vroegen. Aansprekende klankeffecten en verrassende improvisaties met ver-vreemdende effecten waren het gevolg. Zijn spel ging harmonisch en organisch op in de boeiende projecties van Mink en de klankbeelden van Banabila. Na treinen en stadsbeel-den volgden tot besluit beelden van het verkeer op roltrappen en Tokyo's architectuur. Olga Mink vertoonde deze vanuit het kikvorsperspectief van totaalbeelden of fragmenten van langstrekkende gebouwen met hun vaak ritmisch lijnenspel gespiegeld of caleidosco-pisch weergegeven. Beelden die zich bij uitstek leenden voor expressief spel van Banaliba en Vloeimans in hun element. Een vurige apotheose van een boeiende voorstelling in Plaza Futura.

    Het is te wensen dat er van deze audiovisuele ervaring een dvd-registratie komt, omdat naast het uitstekende werk van Mink en Banabila vooral ook de elektronische Vloeimans van belang is. Met zijn nieuw elektronische expressiemedium zal hij ongetwijfeld nog meer van zich doen spreken. Hij bleef er vanavond heer en meester over en liet zijn 'effecten-bak' doen wat hem goeddunkt, niet meer en niet minder. En het resultaat was alleszins de moeite en beloftevol.

    Klik hier voor een fotoverslag van deze audiovisuele performance.

    (Anoniem, 3.7.06) - [print] - [naar boven]



    North Sea Round Town

    Onder de slogan 'De stad swingt!' staat - als opmaat voor het North Sea Jazz Festival - Rotterdam vanaf 1 juli tot en met 16 juli in het teken van de jazz. 'Een kans om de Rot-terdammers te laten merken dat er iets bijzonders in de stad gebeurt. Een kans om de stad een bijzondere sfeer te geven. Een kans om kennis te maken met jazz en improvisa-tiemuziek', aldus de wervende tekst van projectleider Jack Rothuizen. Op talloze locaties worden een groot aantal gevarieerde jazzactiviteiten georganiseerd. Exposities, lezingen, kunst, films, video's en vanzelfsprekend concerten.

    In Lantaren/Venster concerteert op 12 juli John Zorn Acoustic Masada; Eric Vloeimans speelt in de Laurenskerk; het Artvark Saxophone Quartet speelt in festivalcafé Floor; in Prachtig zijn lunchconcerten met de Dutch Aerophonic Orchestra, de Charli Green Big-band en het Rotterdam Jazz Orchestra; het Hans Mantel trio met pianist Rob Bavel is enkele avonden in Dizzy Jazz Café te vinden en Jules Deelder leest voor met het Benjamin Herman trio in Waterfront. Niet alleen Rotterdammers maar ook Rijnmonders, buitenlui en bezoekers van het North Sea Jazzfestival wordt een uitgebreid scala van jazzmogelijkheden geboden.

    Klik
    hier voor uitgebreide informatie.

    (Jacques Los, 3.7.06) - [print] - [naar boven]





    Wallace Roney - 'Mystikal' (HighNote, 2005)

    Trompettist Wallace Roney begon ooit als een boodschapper van new bebop. Maar inmid-dels heeft hij zich ontwikkeld tot een hippe instrumentalist, die de nieuwste stromingen uit onder meer popmuziek in zijn spel verwerkt. Het levert in elk geval een gevarieerde cd op, waarop Roney laat horen dat hij nog altijd een grote is op het gebied van de jazz-trompet.

    En dat hij een prettige ontwikkeling heeft doorgemaakt. Had hij aanvankelijk een vrijage met Afrikaanse ritmes, later groef hij zich in in het werk van John Coltrane, om daarna de bebop - waarmee hij naam maakte - weer te omarmen. En als je dan nieuwe elementen gaat opzoeken, dan is het logisch dat je niet alleen meer akoestisch blijft spelen. 'Mystikal' moet het dan ook vooral hebben van elektronica.

    Roneys octet, met daarin onder andere pianiste Geri Allen, bassist Matt Garrison en percussionist Bobby Thomas Jr, getuigt vooral van een soort elektrificerende energie met verwijzingen naar musici als Ornette Coleman en Herbie Hancock. Dat wil niet zeggen dat er sprake is van odes; veel meer is er ruimte voor eigenzinnigheid en dat is nooit weg in de jazz.

    Deze recensie verscheen eerder in Brabants Dagblad.

    Meer weten?
  • Lees onze recensie van het optreden van het Wallace Roney Quintet in het Bimhuis op 6 mei jl. en
        bekijk het fotoverslag.

    Labels:

    (Anoniem, 3.7.06) - [print] - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








  • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.