Cocqolumn #2
Het MJQ live

Twee keer in mijn leven heb ik het Modern Jazz Quartet live gezien. Tussen die twee concerten zat een tijdspanne van rond veertig jaar; de ambiance van de beide concerten was totaal verschillend. De eerste keer was op 16 november 1957, ik heb het program-mablaadje nog, vandaar dat ik de datum er zo precies bij kan leveren; ik was 16 jaar, ik weet niet meer met wie ik was of hoe ik in Amsterdam gekomen was (ik denkt liftend, vanuit mijn woonplaats Utrecht).

Het Modern Jazz Quartet in het Concertgebouw, de hogepriesters van de jazz, vier statige zwarte helden in avondkostuum, gewijde sfeer. De heren speelden stukken als 'The Queen’s Fancy', 'God Rest Ye Merry Gentlemen', 'Two Degrees East and Three Degrees West', 'Three Windows', 'The Golden Striker', 'Venice', 'Fontessa' en natuurlijk 'Django' (ik heb destijds de titels met rode balpen onderstreept in dat programma). Ik kan me van de muziek van die avond eigenlijk niets specifieks herinneren - behalve dat het wel ongeveer geklonken zal hebben als op de spaarzame langspeelplaat die hier en daar in omloop was - maar wel dat je een speld kon horen vallen in het volgepakte Concert-gebouw.

De tweede keer MJQ live was op het North Sea Jazz Festival, ergens in de jaren negen-tig, het jaar weet ik niet precies, ik was speciaal naar het veredelde jazz-annex-patat-en-bier-feest gegaan om John Lewis, Milt Jackson, Percy Heath en Connie Kay, helden uit mijn tienertijd, nog één keer te horen, voordat het kwartet wegens ouderdom en sterfte uiteen zou vallen – achteraf gezien was ik nog maar net op tijd. Maar qua ambi-ance was het daar in Den Haag wel een wereld van verschil met Amsterdam, vier decen-nia eerder.

Het kwartet was nu veroordeeld tot een piepklein podium in een van die muffe en bloedhete kelderzaaltjes van het Congresgebouw, er waren geen stoelen, dus de fans (allemaal bejaarden zoals ik) moesten staan of op de grond zitten. Maar de afstand was wel aangenaam klein: ik was een meter of vier, vijf verwijderd van pianist John Lewis en was er zodoende getuige van hoe hij, toen de pianokruk zich niet een-twee-drie op de gewenste hoogte liet afstellen, het ding omkeerde en er genadeloos hard mee op het podium beukte. Toen ging het wel, hij knikte tevreden en zette zich achter de vleugel. Niks hogepriester, gewoon een man.

Muzikaal was er niks veranderd: 'Django' en 'Three Windows' klonken nog net als vroeger ...en zo hoort dat ook. Een uniek concept als het Modern Jazz Quartet, daar moet je niks aan wijzigen. Of Milt Jackson na al die jaren MJQ nog net zo korzelig was over de in zijn ogen veel te artistieke arrangementen van Lewis (daar gingen altijd geruchten over) was niet te zien – hij zal zich er wel, al was het maar uit financiële overwegingen, bij hebben neergelegd. En een lachebekje was hij toch al niet.

(René de Cocq, 6.7.06) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.