Pianodriedaagse in Rotterdam presenteert Paul Bley
In theater Lantaren/Venster in Rotterdam wordt vanaf donderdag 22 december tot en met zaterdag 24 december de driedaagse 'Masters of the piano' gehouden. Het program-ma wordt op 22 december geopend door het Michiel Borstlap Trio (met Ernst Glerum en Han Bennink). Op 23 december is er een optreden van het trio van de Turkse pianist Aydin Esen. Dit trio speelt nieuw werk van Aydin Esen: een samenkomst van jazz, heden-daagse en geïmproviseerde muziek. Verbluffend samenspel door drie musici wier buiten-gewone vaardigheden hen in staat stellen zich schijnbaar moeiteloos door een subtiel web van harmonisch, melodisch en ritmisch contrapunt te bewegen. Het Aydin Esen Trio slaagt erin stijlen en muzikale tradities van vele continenten te verenigen tot een opwindend mengsel. Op 24 december wordt de driedaagse afgesloten met een exclusief soloconcert van de grootmeester Paul Bley.
Pianist Paul Bley behoort tot de meest invloedrijke pianisten in de moderne jazz. Zijn muziek slaat een brug tussen een lyrische harmonieuze speelwijze en vrije improvisatie. Bley studeerde in het begin van de jaren vijftig op de Julliard School of Music en speelde met bekende en moderne musici als Charlie Parker, Charles Mingus, Jackie McLean, Phil Woods, Chet Baker en Art Blakey. Hij speelde zelfs een tijdje in het begeleidingstrio van tenorsaxofonist Lester Young. Eind jaren vijftig ontmoette hij Ornette Coleman en Don Cherry, die vanuit het bebopidioom vrijer improviseerden. Bley, die zoekende was naar een nieuwe benadering van de bopmuziek, was enthousiast over de nieuwe speelwijze en sloot zich aan bij deze 'nieuwlichters'. In 1958 werd van die groep het concert in de Hillcrest Club in Los Angeles opgenomen en op de plaat gezet met als titel 'The Fabulous Paul Bley Quintet'. In de ritmesectie van het kwintet zaten bassist Charlie Haden en drummer Billy Higgins.
Bley behoorde vanaf dat moment tot de prominente eigentijdse pianisten. Hij gaf soloconcerten, formeerde eigen trio's (o.a. met bassist Gary Peacock en drummer Paul Motian) en speelde in het trio van Jimmy Giuffre, waarmee hij in 1961 voor het eerst in Europa op tournee ging. In 1963 werd hij pianist in het kwartet van Sonny Rollins. Hij werd lid van het befaamde Jazz Composers Guild, samen met onder meer Archie Shepp, Cecil Taylor, Sun Ra en Roswell Rudd. Dit verbond organiseerde concerten, produceerde platen en zorgde zelf voor promotie. Met zijn tweede vrouw Anette Peacock (zijn eerste was Carla Bley) experimenteerde Bley met elektronica. Hij was één van de eerste jazz-muzikanten die zinvol op synthesizers speelde. In 1974 richtte hij het kleine label IAI Records (Improvising Artists) op. Op dat label verschenen de eerste opnamen van Pat Metheny en Jaco Pastorius. Sinds midden van de jaren zeventig nam Bley tientallen albums op voor labels als SteepleChase, Soul Note, ECM en natuurlijk IAI.
Meer weten?
Onze recensie van de cd 'Coffee & Jazz' van het Michiel Borstlap Trio.(Jacques Los, 15.12.05) - [print]
- [naar boven]
Vakbroeders in het riet delen gevoel en ritmiek
Oguz Büyükberber en Michael Moore, maandag 11 december 2005, Van Abbemuseum, Eindhoven
Het klinkt als een behoorlijk pittige uitdaging: klim met zijn tweeën op het podium met
elk alleen een (bas)klarinet en laat het publiek een uur lang ademloos luisteren. Oguz Büyükberber (Turkije) en Michael Moore (Verenigde Staten) pakken die handschoen schijnbaar zonder enige schroom op. De twee in Nederland wonende klarinettisten verzorgden een bijzonder boeiend concert in het Auditorium van het Van Abbemuseum
in Eindhoven.
Beide muzikanten speelden zowel basklarinet als klarinet, instrumenten die in grotere ensembles normaal gesproken vooral ingezet worden voor de melodie. Maar Büyükberber en Moore schilderden van een breder palet, waarin ook veel ruimte was voor ritmiek en swing. Büyükberber deed dat onder andere door ritmisch lucht door zijn instrument te blazen zonder het riet mee te laten trillen en door in een van de nummers te 'klakken'
met zijn tong tussen het blazen door. Het duo stopten ook veel ritmiek in de melodieën, bijvoorbeeld door de melodielijn af te wisselen met korte opeenvolgende basstoten.
Er werden eigen composities en improvisaties gespeeld, waarin de interactie tussen de twee vakbroeders een grote rol speelde. De muziek klonk vooral transparant en ingeto-gen, zachtaardig en gevoelig, maar nu en dan werd een mooie spanningsboog opgebouwd tot pittige uitspattingen. Qua virtuositeit deden de twee niet voor elkaar onder. Beide muzikanten lijken daarnaast in belangrijke mate de muzikale traditie van hun moederland geïncorporeerd te hebben in een gemeenschappelijk muzikaal esperanto waarin invloeden uit jazz, klassiek, klezmer en Arabische muziek bijna onherkenbaar zijn verweven. Slechts in een nummer koketteerde Büyükberber met de Turkse traditionele muziek.
De akoestiek van het Auditorium bleek perfect voor deze intieme combinatie waarin sub-tiele klanken soms letterlijk de boventoon voerden: van het klikken van de kleppen tot het zachte zoemen van het laag in de basklarinetten.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
Deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad.
(Erno Mijland, 14.12.05) - [print]
- [naar boven]
Jazz-explosie in hartje Amsterdam
Shooster, maandag 5 december 2005, Old Quater, Amsterdam
Op Sinterklaasavond is te verwachten dat niet zoveel jazzliefhebbers op pad gaan om hun portie live-jazz te consumeren. Toch een verrassing dat de Old Quater in Amsterdam om 21.00 uur al behoorlijk gevuld was. Maar deze avond stond dan ook het kwartet van contrabassist Sven Schuster geprogrammeerd.
Sven Schuster geniet een toenemende bekendheid door stuwende participaties in de Nordwest Bigband, de Aros Group, zijn samenwerking met Steve Altenberg en saxofoniste Suzanne Alt en door albums als 'Shooster' (inclusief een strijkersgroep) en 'Three’s A Crowd'. De huidige samenstelling van het Sven Schuster Quartet, dat nu Shooster heet, bestaat uit de leider op contrabas, Anton Goudsmit op gitaar, Efraïm Trujillo op tenorsax en Victor de Boo op drums. De Boo is de vervanger van Altenberg, die naar de States is teruggekeerd. Kortom, een aansprekende bezetting die de nodige verwachting bij de aanwezigen opwekte.
En vanaf half tien gebeurde het: van meet af aan brak een heuse jazz-explosie los met stimulerend hardbop-spel, afgewisseld met zeer gevoelige harmonieuze stukken. Er was schitterend samenspel van Schuster met Goudsmit. Ook de gestreken baspartij in combi-natie met de sopraan- en tenorsax bespelende Trujillo leverde prachtige klankkleuren op. Veel eigen werk, afkomstig van het Shooster-album, passeerde de revue, met sterk inlevend spel, waarbij de indruk werd gewekt alsof alle vier de musici om elkaar heen gevlochten aan het excelleren waren. Ook kwamen overgangen naar de rockjazz voor, althans de muziek leunde hier regelmatig tegenaan door een zware groove.
Goudsmit, haast jubelend meeneuriënd met zijn gitaar, leek de noten wel uit zijn voet-zolen te persen, zijn hele lichaam daarbij swingend meebewegend. Trujillo is een soepel spelende saxofonist die zijn solopartijen doorspekt met lange uithalen, afgewisseld met technisch vernuftige harmonieuze passages. De Boo voelt zich in deze groep als een vis in het water; hij luistert aandachtig naar zijn medemusici en juint de groep op de juiste manier behoorlijk op. En Schuster is een zeer stimulerende musicus, die zijn instrument compleet beheerst en hieraan de meest fantastische muziek weet te ontlokken.
Het aanwezige publiek beleefde één van die zeldzame avonden, waarbij je de indruk krijgt alsof de chemie tussen de musici over slaat op het aanwezige publiek. Bij de aanvang van de jamsessie, die veel later dan gebruikelijk startte, vond - als een soort dessert - een intens duo-optreden plaats met Schuster op gestreken bas en altsaxofoniste Suzanne Alt. Zelfs een irritant rinkelende telefoon kon de opgebouwde spanning onder het ademloos luisterende publiek niet breken. Wat een avond!
Recensie: Rolf Polak
(Anoniem, 13.12.05) - [print]
- [naar boven]
Planet Internet interviewt Sonny Rollins
Saxlegende en perfectionist pur sang Sonny Rollins in een interview met Rita Jager: "Ik ben nooit tevreden met wat ik doe. Je moet blijven oefenen, want je krijgt geen ideeën als je niet oefent. Als je oefent, komen ze vanzelf naar je toe." Lees het interview hier.
(Anoniem, 13.12.05) - [print]
- [naar boven]
Inspirerend tenorengeweld in Vredenburg
Tenority, zaterdag 3 december 2005, Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht
De liefhebber van het riet kon op deze zaterdagvond zijn hart ophalen. Vier tenoren op rij. Rein de Graaff had in het kader van zijn 'vervolgcursus jazz' bepaald niet de minste tenoristen verzameld op het podium van de kleine zaal van Muziekcentrum Vredenburg: Don Braden, Lew Tabackin, John Ruocco en Simon Rigter. Het kon haast niet anders dan dat het repertoire van deze all-star bezetting nogal voorspelbaar was. Desalniettemin ging het natuurlijk a priori om de competitieve soli. Wat dat aangaat was er niets te klagen. In nummers als 'Doxy', 'Stablemates' en de klassieker 'Perdido' kregen de vier gladiatoren op rij ruimschoots gelegenheid te soleren.
Qua technisch vermogen was er nauwelijks onderscheid te constateren. Daarentegen waren er opzienbare verschillen in toonvorming en improvisaties. Dat bleek al duidelijk in het openingsnummer, Benny Golsons 'Stablemates'; de ronde toon en melodische lijnen van Braden, de warme robuuste sound en op Rollins geïnspireerde solo van Tabackin, het zeer aparte sonore geluid en idem dito technisch vaardige improviseren van Ruocco, en Rigters op Coltrane geënte lijnen en geluid. Een hoogtepunt van het concert vormde de geheel solo gespeelde ballad 'I Don’t Stand A Ghost Of A Chance With You' door Lew Tabackin. Met zijn volle warme toon in zowel het lage als hoge register, zo nu en dan grommend als een R&B screamer plus zijn melodische benadering van de prachtige ballade werd een lesje subliem saxofoon spelen gegeven.
De ballad van de tweede set, de tenorsax-standard 'Body And Soul', werd als change chorussen door de vier tenoristen zeer fraai vertolkt. Miles Davis' 'Solar' was een feature voor Tabackin op dwarsfluit en Ruocco op klarinet. Op hun 'tweede' instrument vertoon-den beiden eveneens een formidabel technisch kunnen en improvisatievermogen. Het programma werd besloten met sessietopper 'Perdido', waarbij ook de aanwezige Sjoerd Dijkhuizen werd uitgenodigd deel te nemen aan dit tenorsax-feestje. Het spreekt vanzelf dat na dit inspirerende tenorengeweld een toegift niet kon uitblijven. Met de medium blues 'Blue Monk' werd de avond toepasselijk afgesloten. Tenslotte zij nog vermeld dat de met anekdotes doorspekte aankondigingen van De Graaff zeer relaxed, aangenaam en relevant waren, en dat zijn trio de tenorheren adequaat en bekwaam begeleidde.
(Jacques Los, 12.12.05) - [print]
- [naar boven]
Consistente kwaliteit van het Ad Colen Quartet
maandag 11 november 2005, Kraaij & Balder, Eindhoven
Het was de tweede keer dat het Ad Colen Quartet met pianist Gé Bijvoet (hij verving de zieke Rob van Bavel) hier optrad en dat zegt voldoende. Deze interessante saxofonist/ componist verdient het simpelweg om gehoord te worden. Vanavond werd ruimschoots geciteerd uit zijn onlangs verschenen album 'Bitter But Sweet'. De bezetting bestond verder uit Erik Roobaart (contrabas) en Jasper van Hulten (drums). Colen speelde afwisselend tenor- en sopraansax.
Het repertoire bestond uit oudere en nieuwe eigen composities, met uitzondering van de ballad 'Aagje' geschreven door Geert Roelofs. Kenmerkend voor alle composities van de leider is zijn voorkeur voor melodie. Trefzeker schrijft hij pakkende lijnen, waarin men naar hartelust ruimte vond voor interessante improvisaties. Hij beweegt zich in een eigentijds post-bop idioom en is altijd glashelder. Een programma met ballads, latin-feel en catchy stukken.
Bijvoets spel verdiende lof. Hij wist het gemis van Van Bavel volstrekt adequaat te compenseren. Slechts sporadisch was er enige aarzeling vanwege gebrek aan gedegen speelervaring van het repertoire. Een prestatie van formaat. Erik Roobaarts baswerk was weer voortreffelijk. Met een stevige toon en dito spel geeft hij het geheel body. Aan-sprekend was onder meer zijn solo in Roelofs' 'Aagje', waarin ook gloedvol lyrisch spel van Bijvoet.
Colen blies trefzeker soepel met een aangenaam sympatiek geluid op beide saxen. Hij is een storyteller bij uitstek, expressief en steeds met overtuiging. Met zijn prachtige vertolking van 'Camiel', waarbij ook de overige musici bovenaards speelden, hield hij zijn toehoorders sprakeloos in de ban. Coming man Jasper van Hulten 'las' intelligent het spel van zijn kwartetleden, ondersteunde, vulde aan en in. In alle rust speelde hij met groot inlevingsvermogen, muzikaal en sfeervol een rol van betekenis in dit gezelschap. Het Ad Colen Quartet bracht een jazzavond met uitsluitend hoogtepunten.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
Meer weten?
De website van Ad Colen.
Onze recensie van zijn cd 'Bitter But Sweet'.
(Anoniem, 9.12.05) - [print]
- [naar boven]
Topimprovisatoren imponeren met spannende muziek
Frank Gratkowski Double Quartet, zaterdag 5 november 2005, Bimhuis, Amsterdam
Na de eerder uitgebrachte dubbelaar 'Loft Exile V', "een perfecte cd, zowel op artistiek als geluidstechnisch gebied", waren de verwachtingen hooggespannen bij uw recensent voor aanvang van het concert van het Frank Gratkowski Double Quartet. Met een zinderend spannend optreden in het Bimhuis werden die verwachtingen dubbel en dwars waar-gemaakt. Twee prikkelende sets vol interessante en vernieuwende muzikale vergezichten. Een concert waarin écht werd gecommuniceerd en niemand ter meerdere eer en glorie van zichzelf speelde.
Klik hier voor een uitgebreide recensie en hier voor een fotografische impressie van dit concert.
(Anoniem, 8.12.05) - [print]
- [naar boven]
Andrew Hill weer terug bij Blue Note
42 Jaar na zijn debuut-lp op Blue Note Records heeft de eigenzinnige pianist/componist Andrew Hill opnieuw getekend bij dit label. Het wordt alweer zijn derde contractperiode aldaar. Zijn eerste release staat gepland op 22 februari 2006: 'Time Lines'. Hij nam deze cd op met zijn nieuwe kwintet, met een zeer intrigerende bezetting: trompettist Charles Tolliver, rietblazer Greg Tardy, bassist John Hebert en drummer Eric McPherson. Het album is geproduceerd door Michael Cuscuna, bekend van geremasterde heruitgaven van klassiek jazzwerk, bijvoorbeeld voor zijn eigen Mosaic-label.
Andrew Hill werd door de founding fathers van Blue Note, Alfred Lion en Francis Wolff, beschouwd als "the next Thelonious Monk". In de jaren 1963-1970 nam hij een serie opzienbarende albums uit voor het label, zoals 'Black Fire', 'Judgement', 'Point Of Depar-ture' en het met een nonet opgenomen 'Passing Ships' uit 1969, dat pas in 2003 werd uitgebracht na de vondst van de orginele geluidsbanden.
Hill keerde in 1989 terug bij Blue Note Records met de albums 'Eternal Spirit' en 'But Not Farewell', waarmee hij de altsaxofonist Greg Osby onder de aandacht bracht van het label. De afgelopen jaren oogstte de pianist veel lof met een tweetal cd's voor Palmetto Records, 'Dusk' en 'Beautiful Day'. Zo won hij in 2003 de Jazz Journalist Association's Composer of the Year Award.
Meer weten?
De website van Andrew Hill.
Onze recensie van een concert van het Andrew Hill Trio met Von Freeman op 24 maart 2005.
Onze recensie van het concert van de Andrew Hill Big Band tijdens North Sea Jazz 2005.
(Anoniem, 7.12.05) - [print]
- [naar boven]
Brits tv-debuut Louk Boudesteijn
Trombonist Louk Boudesteijn maakt komende vrijdag 9 december zijn Britse tv-debuut in een uitzending van de Friday Night Show (BBC 1, 23.35 uur), gepresenteerd door Jonathan Ross. Hij zal met de Britse popster Paul Weller onder andere de nummer-1-hit 'Here's The Good News' spelen.
(Erno Mijland, 7.12.05) - [print]
- [naar boven]
Inschrijving Deloitte Jazz Award 2006 gestart
De inschrijving voor de Deloitte Jazz Award 2006 is van start gegaan. Jazzmusici kunnen voor het vijfde achtereenvolgende jaar meedingen naar deze onderscheiding, waaraan een geldbedrag is verbonden van € 20.000. De inschrijfperiode sluit op 2 februari 2006, de uitreiking van de prijs is op 17 mei 2006 in het Bimhuis.
De Deloitte Jazz Award is bestemd voor talent deserving wider recognition. In aan-merking komen jonge in Nederland gevestigde jazzmusici die al een zekere bekendheid hebben verworven, leiding geven aan een ensemble, (deels) eigen repertoire componeren en beschikken over de persoonlijkheid en de nodige ambitie om een internationale carrière te kunnen verwezenlijken. De prijs werd eerder gewonnen door Oene van Geel (2002), David Kweksilber (2003), Joris Roelofs (2004) en Stefan Lievestro (2005).
De jury wordt voorgezeten door Peter Krom en bestaat verder uit Hein van de Geijn (musicus, producer, docent), Paul Gompes (coördinator Dutch Jazz Connection), Amanda Kuyper (muziekjournalist), Jan Menu (musicus, producer) en Bert Vuijsje (journalist, jazz-recensent).
Klik hier voor meer informatie over deze prijs.
(Erno Mijland, 5.12.05) - [print]
- [naar boven]
Richard Galliano New York Trio - 'Ruby, My Dear' (Dreyfus Jazz, 2005) ****
Zwierig, ongecompliceerd en warm... de muziek van Richard Galliano op 'Ruby, My Dear' heeft een groot 'leven als God in Frankrijk'-gehalte. En daar hoort ook een scheutje melancholie bij. Op het album is de accordeonist te horen met bassist Larry Grenadier en drummer Clarence Penn in een concert uit 2004 in Italië.
Er komen voornamelijk eigen composities voorbij, waarin Galliano put uit musette en de rijke jazztraditie. Eric Satie's 'Gnossiene No 1' krijgt een up-tempo benadering en de titelsong, de bekende Monk-compositie, wordt ontdaan van alle tegendraadsheid die de componist zelf in zijn uitvoeringen uitte.
Het album zit als een ruime broek van soepel stof, proeft als een jonge Bordeaux met frisse tonen van bessen en het zoete van vanille en staat als een huis onder de Franse zon. Kortom, een uurtje gemakkelijke en toch boeiende jazz.
Meer weten?
Onze recensie van het album 'Panamanhattan' van Ron Carter en Richard Galliano.(Erno Mijland, 4.12.05) - [print]
- [naar boven]
Oudejaarsconcert in Musis Sacrum met Nathalie Loriers
Op 30 december komt de Waalse pianiste Nathalie Loriers naar Musis Sacrum in Arnhem voor een speciaal oudejaarsconcert. Loriers wordt begeleid door Philippe Aerts op bas, Kurt van Herck op saxofoon en Joost van Schaik op drums.
Loriers, uit het Belgische Namen, is een talentvolle componist, arrangeur en uitvoerend musicus. Ze heeft inmiddels vijf cd's op haar naam staan en maakt onder meer deel uit van het Brussels Jazz Orchestra. Ze leidt daarnaast verschillende groepen: een trio, een duo met Philippe Aerts, een septet en een cross-over project met de titel Chemins Croisées.
Het concert wordt mogelijk gemaakt door de stichting Kunst en Cultuur Gelderland en is een samenwerkingsproject van stichting Jazz in Arnhem en Musis Sacrum / Schouwburg Arnhem.
Meer weten?
Onze recensie van het concert van het Nathalie Loriers Trio op 23 september jl. in Paradox.(Anoniem, 4.12.05) - [print]
- [naar boven]
NJA Jazz Bulletin vernieuwd
Een geheel herziene vormgeving, een bredere journalistieke aanpak en een uitgebreide redactie met nieuwe medewerkers: na veertien jaar is het Bulletin van het Nederlands Jazz Archief grondig gereviseerd. De opzet van het Jazz Bulletin blijft ongewijzigd: reconstructies, portretten en verhalen uit de rijke Nederlandse jazzgeschiedenis, aangevuld met signalementen van recent verschenen cd's en boeken. Nieuw is dat het Jazz Bulletin daarbij minder de nadruk zal leggen op de jazzmuziek tot circa 1960, en ook recentere ontwikkelingen aan bod laat komen. Ook met de inzet van nieuwe columnisten en rubrieken hoopt de redactie een zo breed mogelijke groep geïnteresseerde lezers te bereiken.
Geïnteresseerd in het Nederlands Jazz Bulletin? Vraag nu een gratis proefexemplaar ter waarde van € 4,55 aan door naam, adres en telefoonnummer te mailen naar info@jazzarchief.nl.
(Jacques Los, 2.12.05) - [print]
- [naar boven]
Warme harmonieuze jazz in zeer oud Amsterdam
David Golek & Old Quarter Trio, maandag 21 november 2005, Old Quarter, Amsterdam
Van meet af aan ging het Old Quarter Trio, in de Warmoesstraat in zeer oud Amsterdam, er tegenaan. Dit trio speelt - al drie jaar in ongewijzigde samenstelling - op elke maan-dagavond in deze locatie en bestaat uit pianist Wolfgang Maiwald, slagwerker Joost Kesselaar en contrabassist Thomas Winther Andersen. Deze avond begeleidde het Old Quarter Trio de zeer origineel spelende gitarist David Golek. Nadat er aanvankelijk angstvallig weinig toeschouwers waren op deze avond, liep de zaak geleidelijk aan vol met toeschouwers met opvallend veel verschillende nationaliteiten, niet verwonderlijk in deze toeristische buurt.
Opvallend was tevens dat Maiwald een orgel had geïnstalleerd, dat zodanig afgesteld was alsof je naar een volwaardige Hammond B3 zat te luisteren, althans hij bleek in staat om deze zo vertrouwde sound aan dit instrument te ontfutselen. Winther Andersen speelde zoals gebruikelijk sterk stuwend op de contrabas en Kesselaar begeleidde vakkundig en juinde van tijd tot tijd de solisten lekker op. Maar de belangrijkste solist was deze avond zonder meer gitarist Golek. Hij bleek bijzonder sterk in zijn opbouw en liet een eigen sound horen in de gespeelde stukken, waaronder veel eigen werk.
David Golek is in Parijs geboren en groeide op in Argentinië en Israël, Hij woont sinds 1997 in Nederland en heeft met de Gerard Kleijn Groep en onder eigen naam albums het licht laten zien. Golek speelt met plectrum en bezit toch het warme geluid van spelen met de duim, waarbij het omfloerste geluid van zijn Gibson-gitaar een handje meehelpt.
Een ander hoogtepunt op deze avond vormde het samenspel van piano en contrabas, onder andere in 'How Deep Is The Ocean', waarbij het net leek of Lennie Tristano ook nog even langs kwam. Halverwege de avond stapte Maiwald van het orgel over op de piano, wat een betere en contrastvollere combinatie met gitaar bleek op te leveren.
Het concert werd afgesloten met een boeiende vertolking van Thelonious Monks 'Pannonica'. En het leuke aan deze optredens op de maandagavonden is ook het feit dat vanaf een uur of half elf er uit allerlei straten en stegen van het oude Amsterdam veel - vooral jeugdig - jazztalent de weg weet te vinden naar dit hotelcafé Old Quarter om te komen spelen. Want vanaf dit tijdstip vangt de jamsessie aan, die steeds tot een uur of een gehouden wordt. Kijkend naar de programmering voor de komende maandagavonden is te verwachten dat weer veel jazzliefhebbers deze swingende plek zullen weten te vinden.
Recensie: Rolf Polak
(Anoniem, 2.12.05) - [print]
- [naar boven]
Interview Gerald L. Cannon
"Ik heb gespeeld met Elvin Jones tot aan zijn dood. Nou heb ik met wel meer grote drummers gespeeld. Art Blakey, Billy Higgins, en drie jaar geleden nog met Jimmy Cobb. Maar die tijd met Elvin Jones sloeg alles. Mijn grote les van Elvin: hij werkte niet hard. He's not beating the shit out of those drums. Ik kon spelen met alleen een microfoon en zonder monitor, en hoorde mezelf prima. Alles wordt gemakkelijk met zo'n grootheid achter de drums."
De Amerikaanse bassist Gerald L. Cannon in gesprek met Marten Schulp. Lees hier het complete interview.
(Anoniem, 1.12.05) - [print]
- [naar boven]
Stranger than Paranoia 2005 maakt een muzikale wereldreis
Tussen 24 en 29 december vindt in het Tilburgse muziekpodium Paradox de dertiende editie plaats van Stranger than Paranoia. Deze editie van dit verrassende festival wordt er een met een behoorlijk internationaal aandeel. Alle buitenlandse groepen komen spe-ciaal over en hun optredens zijn exclusief in Nederland. Enkele van deze bands hebben niet of nauwelijks eerder in Nederland opgetreden. Organisator Paul van Kemenade: "Zo kunnen we kennis maken met zeer verrassende en ijzersterke muziek uit landen, waarvan we niet zo ontzettend veel weten. Ook laat het festival zien, dat muzikanten geen enkele grens meer erkennen en zich onbekommerd laten beïnvloeden door de muzikale rijkdom van andere culturen."
Op elke avond vinden drie optredens plaats. De originele, bijna dwarse programmering verkent een breed scala aan muziek. Een greep uit het programma? De wedergeboorte van Chopin als jazzpianist in de persoon van Andrzej Jagodzinski uit Polen, die met zijn trio aantreedt. Pompende feestelijke tuba's met een excentrieke mix van klassiek, jazz, rock, funk en soul bij de Oostenrijks-Britse band Heavy Tuba. Pianiste/componiste Titia van Krieken (voorheen actief in o.a. the Nits), die van het festival een carte blanche kreeg en een eigen 13-koppige big band samenstelde. De elektronisch aangestuurde saxofoons van Podium Prijs-winaar Jorrit Dijkstra. Het veelgeroemde Podium Trio (Wierbos, Van Kemenade en Kuiper), dat na een pauze van acht jaar weer bij elkaar is gekomen. De fascinatie voor onregelmatige maatsoorten bij Pierre Courbois' 5/4 Sextet. En uiteraard het traditionele kerstavondconcert door het Paul van Kemenade Quintet, met dit jaar als gasten tenorsaxofonist Yuri Honing en trompettist Rik Mol.
Klik hier voor het volledige programma.
Meer weten?
Stranger than Paranoia gaat on the road! Lees het hier.
(Anoniem, 1.12.05) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
