Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


NPS Output

Nieuwe serie 'Jazzkelders' bij NPS Output

NPS Output is het archief van de publieke omroep ingedoken voor unieke opnamen van jazzconcerten uit de jaren '60. Van eind maart tot eind april brengt Jazzkelder op de woensdagavond kort na middernacht vijf nieuwe uitzendingen met de jazzhelden van vroeger. Presentator van dienst is als vanouds bassist/programmamaker Hans Mantel.

In het eerste deel vooral beelden uit de jaren zestig met o.a. de gitarist Barney Kessel, de Stan Kenton Big Band, de pianist Phineas Newborn en Rita Reys met een tentet onder leiding van de Amerikaanse arrangeur Oliver Nelson. Verder beelden uit de jaren dertig met de Hot Club de France, Duke Ellington en Coleman Hawkins.

NPS Output: Jazzkelder, Nederland 3, 0.15 uur.

(Anoniem, 30.3.05) - [print] - [naar boven]



Jazzpodia in Nederland

Rudie Kagie (redacteur Vrij Nederland) beschrijft de situatie van de Nederlandse jazzpodia. Kagie bezocht verschillende podia buiten de randstad. Hij sprak erover met programmeurs en doet verslag van oorzaak en gevolg van het teruglopend bezoekersaantal. Lees
hier dit spraakmakende artikel.

(Anoniem, 30.3.05) - [print] - [naar boven]



The Jazz Case

The Jazz Case #1

In deze nieuwe rubriek besteden we aandacht aan oude en nieuwe releases op jazzgebied, die om de een of andere reden de moeite waard zijn om te vermelden. Met korte kenmerken en een persoonlijke waardering willen wij u op deze cd-uitgaven attenderen.

Klik op bovenstaande button voor de eerste aflevering van The Jazz Case, met recensies van cd's van As Guests, Corrie van Binsbergen Band & gasten, Boris van der Lek, Nils Wogram's Nostalgia, Lewinsky Quartet en Ben Sluijs Quartet.

(Anoniem, 29.3.05) - [print] - [naar boven]



Paul van Kemenade (foto: Cees van de Ven)

Van Kemenade bij 4FM

Vanavond net na twaalven besteedt 4FM Jazz aandacht aan Paul van Kemenade. In het radioprogramma wordt een concert uitgezonden van Van Kemenade met het Metropole Orkest o.l.v. Vince Mendoza. Op het programma staan composities van de solist zelf en arrangementen van Niko Langenhuijsen en Jim McNeely. Komende vrijdag is Van Kemenade te gast in 4FM Spotlight (aanvang 23.00 uur). In gesprek met Vincent van Engelen zal hij vertellen over zijn carrière, aan de hand van platen die een belangrijke invloed hebben gehad op zijn ontwikkeling.

(Erno Mijland, 28.3.05) - [print] - [naar boven]



Paul van Kemenade QuintetThe South African Connection

Jazz met Pasen: East of Eastern

Voor het tweede jaar in successie organiseert de Stichting East of Eastern aanstaande maandag (tweede paasdag) een 'jazztafette' in Nijmegen-Oost. In totaal zullen ruim 200 muzikanten van 13.00 tot 22.00 uur acte de présence geven op een van de dertien podia.

Op het programma staan een aantal bekende jazzers, zoals Michiel Borstlap, Oene van Geel, Harmen Fraanje en Bo van de Graaf. Maar ook een groot aantal nog onbekende muzikale talenten die momenteel nog een opleiding volgen aan het conservatorium in Arnhem of de muziekhogeschool in Nijmegen.

Daarnaast is er een speciaal kinderprogramma met Guus Tangelder & Kinderbigband De PuBi's, en - in het kader van 2000 jaar Nijmegen - een speciaal optreden van de in Nijmegen geboren wereldberoemde jazz-zangeres Fay Claassen. Haar kwartet bestaat uit pianist Marc van Roon, bassist Frans van der Hoeven en drummer Roy Dackus.

En als klapper op de vuurpijl het optreden van het Paul van Kemenade Quintet & The South African Connection in café The Shuffle, vanaf 20.00 uur. Van Kemenade en co zullen een frisse cocktail serveren van vurige, melodieuze en meeslepende originals, waaraan ook de Afrikaanse gasten hun compositorisch steentje bijdragen. Afgelopen maandag kreeg Draai om je oren van dit programma al een voorproefje tijdens een spetterend concert in Wilhelmina, Eindhoven. Maar daarover later meer...

Klik
hier voor het complete programma van East of Eastern 2005.

(Anoniem, 27.3.05) - [print] - [naar boven]



Portret van Monica Akihary bij NPS

Morgen zendt de NPS de documentaire 'People on the move' uit over de Molukkers in Nederland. In de uitzending een portret van Monica Akihary, de zangeres van Boi Akih. Het programma heet 'De Gebroken Belofte' en begint om 16.00 uur op Nederland 3.

(Erno Mijland, 26.3.05) - [print] - [naar boven]



Jeroen van Vliet & Mete Erker - 'Unseen Land'

Jeroen van Vliet & Mete Erker - 'Unseen Land' (Eigen beheer, 2005) ****

Verwijzend naar improvisatie en niet geschreven vanuit de improvisatie, dat is de basis van een tiental muziekminiaturen gecomponeerd door pianist Jeroen van Vliet en saxo-fonist Mete Erker. Vorig jaar werd het tweetal door kunstschilder Mattie Schilders benaderd een aantal muziekstukken te schrijven ter gelegenheid van zijn 25-jarige jubileum en de daarmee gepaard gaande tentoonstelling in de Documenta-Halle in Kassel, Duitsland. Een prachtig geïllustreerd boek van Mattie Schilders ('Ongekend Land') en de daarmee samenhangende cd 'Unseen Land' zagen als gevolg hiervan het licht.

In eerste instantie besloten Erker en Van Vliet letterlijk temidden van de schilderijen al improviserend tot composities te komen. Na enige tijd werd van dit concept afgestapt en bepaalde de impact van het werk het uitgangspunt voor de inspiratie tot schrijven. Dat resulteerde in tien composities; zeven van de hand van Van Vliet, de overige drie van de hand van Erker. De dromerige openingsakkoorden van het eerste stuk 'Treasure' zetten meteen de toon van het album. Het thema tilt je uit je dagelijks bestaan en neemt je misschien wel mee naar die abstracte landschappen en sfeerbeelden van de schilderijen van Mattie Schilders.

De melodielijn, gedragen door pianoakkoorden, is welhaast vragend, soms snakkend naar een antwoord; een recept waar pianist componist Van Vliet patent op lijkt hebben. De warme saxofoonlijn gaat mee in het verhaal. Ze valt niet aan, maar bevestigt slechts wat de piano al dacht. In 'Anthem' horen we de karakteristieke voicing van Erker; zwaar aan-gezette tonen die leunen op de in eerste instantie lichte klanken van de piano. Uiteindelijk vinden de twee instrumenten elkaar en komen tot een compromis. De uitgekiende balans van de twee instrumentalisten is dan ook de drijvende kracht en geeft de composities zonder uitzondering bestaansrecht.

Dat 'Unseen Land' ondanks de duo-bezetting niet eentonig wordt komt mede door af-wisselend gebruik te maken van piano, wurlitzer, tenorsaxofoon en basklarinet. Zoals in het door Erker gecomponeerde 'Papillion', waarin wurlitzer en klarinet elkaar vinden. De interacties tussen piano en rieten zorgen er voor dat je al luisterend verwikkeld raakt in eigen fantasieën. Een veilig en tevreden weer thuiskomen na een spannende reis is daarbij gegarandeerd, zoals in 'Catrie', 'Storyteller' of het prachtige 'Unbearable Lightness'. Het frivole en uitgelaten 'Seagull' vormt de welbekende uitzondering op de regel. Door het up-tempo is er meteen sprake van vrolijkheid en zekerheid, en bekruipt het gevoel tot 'meedoen en dansen'. Het door Van Vliet geschreven titelstuk is een welhaast klassiek gecomponeerd stuk met een vrijere rol voor de saxofoon: verwijzend naar improvisatie, maar niet geschreven vanuit de improvisatie.

De zeer fraai geïllustreerde kartonnen cover van Mattie Schilders maakt het geheel tot een begerenswaardig bezit.

'Unseen Land' zal op 8 en 10 april in Nederland gepresenteerd worden in het Van der Togtmuseum te Amstelveen. Op 1 mei wordt de cd gepresenteerd in Paradox, Tilburg. Mattie Schilders zal tijdens deze avond aanwezig zijn en enkele woorden tot het publiek spreken. 4FM besteedde afgelopen zondag aandacht aan deze cd. Luister
online naar deze uitzending.

Recensie: Erno Elsinga

(Erno Mijland, 25.3.05) - [print] - [naar boven]



Rita Reys, jong en nog onbedorven

Koen Schouten over Rita Reys

'Rita Reys, dat is burgerlijke oubolligheid ten top. Op zaterdagavond voor de buis met koffie en een kaakje, luisteren naar gezellige jazzliedjes. Met haar man, de immer bemin-nelijk bescheiden Pim Jacobs, op piano. Denk aan de AVRO, Telegraaf, Willem O'Duys - de 'o' stond toen nog interessant - en Gooise chic. (...) Ze is soms een parodie op zichzelf, met haar hupserige gebaartjes en sterallures. Ze heeft het zelfs tot typetje geschopt, afgelopen weekend in het programma Koefnoen. Maar door haar meewarig te bekijken wordt één ding vergeten: Rita Reys is de beste jazz-zangeres die Nederland ooit gekend heeft.'

Lees
hier het artikel dat Koen Schouten over Rita Reys schreef.

(Erno Mijland, 25.3.05) - [print] - [naar boven]



Help mee aan ons overzicht jazzprijzen

De VPRO/Boy Edgar Prijs, de Dutch Jazz Competition, de jaarlijkse compositieopdracht voor het North Sea Jazz Festival... Nederland kent een aantal prijzen voor jazz-muzikanten. Draai om je oren is bezig met het maken van een overzicht. Help ons mee de lijst completer te maken. Kijk op
deze pagina en geef per e-mail aan wat je nog mist (redactie@draaiomjeoren.com).

(Erno Mijland, 25.3.05) - [print] - [naar boven]



Dutch Jazz Meeting 2005

Van 17 tot en met 19 maart vond in het nieuwe Bimhuis de vijfde editie van de Dutch Jazz Meeting plaats. Jacques Los, onze verslaggever ter plaatse, was zeer enthousiast over het gebodene. Lees
hier zijn uitgebreide verslag.

(Anoniem, 23.3.05) - [print] - [naar boven]



William Parker, tijdens ZNJF 2004 (foto: Gerard Verhagen)

ZNJF stelt teleur met richtingloze impro
zondag 20 maart 2005, De Effenaar, Eindhoven

Het lijkt bij voorbaat een succesformule: breng een paar klassemuzikanten bij elkaar in een niet alledaagse bezetting en laat ze maar improviseren. Maar zo werkt het niet. Het bewijs werd nog eens geleverd tijdens het zestiende Zuid-Nederlands Jazz Festival. Het geesteskind van de lokale saxgoeroe Ad Peijnenburg – die zelf wat knullig de optredens aankondigde – heeft mooiere tijden gekend.

Veel muziek in de vier optredens van het festival miste richting, spanning en emotie. Zo bleven de improvisaties van allesblazer Daniel Carter hangen in los zand: best aangenaam om zo nu en dan met je blote voeten door te lopen, maar niet meer dan dat. Zonder enige opbouw begon hij in enkele nummers maar meteen aan de climax. Een enkele keer stapte hij midden in een nummer over op een ander instrument: in een kwetsbare bezetting van twee muzikanten is dat een garantie voor stijlbreuk. Het showelement – zijn op de kleer-hanger geïnspireerde bewegingen bij een uitstapje op piano (zie ook: Joe Cocker) en het hevige zwaaien met de sax – maakte het allemaal niet goed.

Bassaxofonist Tony Bevan boeide evenmin op zijn toch potentieel boeiende instrument. Geestig waren misschien het leeuwengebrul en de scheepstoetergeluiden, maar een meeslepende melodie ontbrak. De aandacht ging dan ook vooral naar zijn drummer/per-cussionist Mark Sanders. Met een mooie fysieke beheersing over zijn slagwerk, een rijk klankbeeld en een persoonlijke visie wist hij het optreden enigszins te redden. Soms is het een voordeel dat gedurende een hele avond het geluid van de drumkit te hard staat afgesteld…

Aan het eind van de avond was er dan toch nog een streepje schoonheid. Pianist Matthew Shipp, bassist William Parker en drummer Gerald Cleaver zetten een set interessante improvisatiejazz neer: herkenbare thema's, nummers met een kop en een staart en indrukwekkende solo's. Het optreden was de afsluiting van een Europese tour-nee. In het laatste nummer, gebaseerd op een voortdurend herhaald klassiek aandoend thema op piano en Parker werkend met de strijkstok op de contrabas, raakte het trio de gevoelige snaar die eerder op de avond nog zo weinig beroerd was.

In het najaar staat een volgende editie van het festival gepland, dan in de nieuwe Effenaar.

Deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad

Meer weten?
  • Verslag van het Zuid-Nederlands Jazz Festival 2004.

    (Erno Mijland, 23.3.05) - [print] - [naar boven]



    Femke Halsema reikt VPRO/Boy Edgar Prijs uit

    Vanavond ontvangt saxofonist en componist Luc Houtkamp de VPRO/Boy Edgar Prijs 2004. Femke Halsema, Tweede Kamer-fractievoorzitter van GroenLinks, reikt de prijs uit tijdens een avondvullend programma in het Bimhuis te Amsterdam. Houtkamp verzorgt verschil-lende optredens: met het POW Ensemble, met FOURinONE en met het duo X-OR.NL.

    De VPRO-radio maakt opnamen van dit concert en zendt op een later tijdstip een impressie van de prijsuitreiking uit.

    (Erno Mijland, 23.3.05) - [print] - [naar boven]



    Bassist Bart Soeters wint Pim Jacobs Muziekprijs

    Bassist Bart Soeters, student aan het conservatorium in Utrecht, heeft afgelopen zater-dag in De Doelen in Rotterdam de vijfde Pim Jacobs Muziekprijs gewonnen. Soeters ont-ving uit handen van juryvoorzitter Han Reiziger een sculptuur en een geldbedrag van 1500 euro. Het jazzconcours is onderdeel van het tweedaagse 'Lente Jazzfestival' en staat open voor studenten jazz/lichte muziek van de Nederlandse conservatoria. Eerdere winnaars van de PJM-winnaars zijn onder anderen de saxofonist Joris Roelofs en vibrafonist Miroslav Hérak.

    De Pim Jacobs Muziekprijs is in het leven geroepen om jong talent een zet in de rug te geven en om de herinnering aan jazzmuzikant en pionier Pim Jacobs levend te houden.

    (Erno Mijland, 22.3.05) - [print] - [naar boven]



    All Ears (Foto: Cees van de Ven)

    All Ears brengen totaal nieuw repertoire
    maandag 11 maart 2005, Paradox, Tilburg

    Een book met dertig nieuwe composities van Michiel Braam en Frans Vermeerssen, daaruit kon men putten om mee aan de slag te gaan. Net als bij Bik Bent Braam werd op demo-cratische wijze, middels cues van de bandleden, de volgorde van de stukken en het concert bepaald. Het was er weer allemaal: eigenzinnige improvisaties, goed ensemble-spel, dynamiek, hectiek en rust. Met veel ruimte deze avond voor improvisaties van met name Frank Gratkowski en Herb Robertson. Te oordelen naar wat tijdens dit concert werd geboden is het ensemble geheel ingespeeld, zit het nieuwe repertoire als gebakken en is men klaar voor een uitgebreide concerttoer langs buitenlandse jazzpodia.

    Het publiek werd traditiegetrouw weer regelmatig van zijn stuk gebracht. Juist op het moment dat een thema of groove zich bij je had postgevat, zette men de hele boel weer danig op zijn kop of ontspoorde de zaak in onvermoede richtingen, de luisteraars in 'ver-warring' achterlatend. Herb Robertson stak in grote vorm en beschikte over uitstekende chops. Regelmatig zocht hij in zijn improvisaties de hogere stratosfeer. Rietenman Frank Gratkowski was een eenmans ontwikkelingscentrum en deed iedereen weer versteld staan van zijn ongebreidelde ideeën- en klankenrijkdom. Wilbert de Joode en Michael Vatcher vonden elkaar blindelings en stonden borg voor een solide fundering en steekhoudende soli. Jammer alleen dat Vatcher zijn vermaarde doos van Pandorra met klein percussiespul had thuisgelaten. Navraag leerde dat hij verkoos om uitsluitend te spelen op de drumkit van Paradox, in verband met de vroege afreis voor een concert in Duitsland de volgende dag.

    Om kort te gaan; voor de All Ears-adepten was er weer genoeg te beleven, ook al waren Michiel Braam en Frans Vermeerssen wat zuinig met hun improvisatorische bijdragen. Anderzijds waren zij met hun prima compositorisch basismateriaal natuurlijk wel prominent aanwezig. Binnenkort vertrekt All Ears voor enkele concerten naar Amerika. Wij wensen hen daar een warm onthaal!

    Meer weten en zien?
  • Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
  • Klik hier voor meer informatie over 'All Ears'.

    (Anoniem, 19.3.05) - [print] - [naar boven]



    Dick de Graaf

    Take Ten Dick de Graaf

    Saxofonist Dick de Graaf is van vele markten thuis en heeft zijn muzikale voelsprieten ver uitgestoken. Uit zijn antwoorden in onze serie
    Take Ten blijkt dat hij de laatste tien jaar helemaal in de ban is van crossover-verbanden die er vanuit de jazz te maken zijn. Dat heeft geresulteerd in diverse projecten, onder meer rond Jimi Hendrix, de Beach Boys, Sting, Stevie Wonder, The Who en Bela Bartok.

    Beluister hier een interview dat het NCRV-programma A4 met hem had op 19 november 2002, ter gelegenheid van de presentatie van de cd 'Schubert Impressions For Jazz Quintet', met bewerkingen van instrumentale muziek en liederen van Franz Schubert.

    (Anoniem, 18.3.05) - [print] - [naar boven]



    Interview met William Parker bij All About Jazz

    "A smile of a baby might stop a murderer from killing somebody, for a minute. Music has the same quality. It gets you into your deeper, deeper self. That's the purpose of the music, whether you play it slow, fast or loud or soft, rhythmic or arrhythmic, repetitious rhythms or broken rhythms, syrupy melody or long continuous blocked out melody, all of these things are the same manifestations of the same idea." Mooie woorden van de New Yorkse bassist William Parker in een interview met onze Amerikaanse collega's van
    All About Jazz. Komende zondag is Parker te gast op het Zuid-Nederlands Jazz Festival in De Effenaar. Draai om je oren is erbij... Meer informatie over het programma vind je hier.

    (Erno Mijland, 18.3.05) - [print] - [naar boven]



    Von Freeman (foto: All Music Guide) Andrew Hill (foto: Maarten van de Ven)

    Von Freeman en Andrew Hill in het Bimhuis

    Op 24 en 25 maart spelen twee legendarische en zeer eigenzinnige jazzgrootheden uit Chicago in het Amsterdamse Bimhuis: de inmiddels 82-jarige saxofonist Von Freeman en de iets jongere (68) pianist Andrew Hill. De beide oude meesters worden begeleid door bassist John Hebert en drummer Nasheet Waits. Het ensemble staat op 23 maart ook in de Oosterpoort in Groningen.

    Gedurende een groot deel van zijn muzikale loopbaan verbleef Von Freeman in Chicago en omgeving. In het begin van de vijftiger jaren speelde hij in het orkest van Sun Ra. Met zijn broers, drummer Bruz en gitarist George, formeerde hij een kwartet dat regelmatig de Pershing Hotel Ballroom frequenteerde. Pianisten in dat kwartet waren onder meer Ahmad Jamal, Andrew Hill en Muhal Richard Abrams. Het Von Freeman Quartet speelde in die tijd met bekende gastsolisten als Charlie Parker en Dizzy Gillespie. Rond 1970 begon Von Freeman voor het eerst in Europa te touren en in 1972 kwam zijn eerste plaat op Atlantic onder eigen naam uit: 'Doin’ It Right Now'. Vanaf 1975 verschenen platen van hem op de labels Nessa, Steeple Chase, Affinity en Timeless. Ook verscheen hij als sideman op platen van zijn zoon Chico, zijn broer George, Yusef Lateef en Louis Smith.

    Von Freeman is de vleesgeworden sound of surprise. Hij paart een grillige fantasie aan een ijzeren vormgevoel, speelt soli om in te verdwalen, vol onverwachte zijpaden en fascinerende omwegen, en heeft een hoog zangerig zinderende toon.

    Pianist, componist Andrew Hill is bekend van fameuze Blue Note-opnamen als 'Black Fire', 'Point Of Departure', 'Compulsion' en 'One For One'. Hij heeft met talrijke befaamde musici gespeeld, waaronder Gene Ammons, Johnny Griffin, Roland Kirk, Joe Henderson, Jimmy Woods en Greg Osby. In de jaren zeventig en tachtig maakt hij opnamen voor de labels Arista/Freedom en Black Saint/Soul Note. In 2003 werd Hill nog tot componist van het jaar uitgeroepen door de Jazz Journalist Association.

    De composities van Hill vormen een onderdeel van zijn improvisaties en vice versa, en bestaan uit melodische vlakken, ritmische verschuivingen en akkoordenstapelingen met een volkomen eigen klankkleur.

    Meer weten?
  • Klik hier voor een overzicht van de optredens in onze concertagenda.
  • De website van Andrew Hill.

    (Jacques Los, 18.3.05) - [print] - [naar boven]



    Angelika Niescier

    Angelika geeft Wilhelmina de volle laag!
    maandag 14 maart 2005, Wilhelmina, Eindhoven

    De formidabele lengte van haar paardenstaart was al 'aanstootgevend', maar het zou nog erger worden. Deze voor mij volslagen onbekende altsaxofoniste Angelika Niescier uit Keulen deelde rake klappen uit met haar uitstekende kwartet. Met een ongelooflijke power die haar ogenschijnlijk geen moeite kostte, blies ze haar composities nieuw leven in. Haar toon is kristalhelder, scherp als een stiletto, maar prettig in de omgang. Een fraai lang-gerekt vibrato maakte haar toon humaan. Duivels waren haar lange dynamische verhaal-lijnen à la Coltrane, zoals in 'Pramayama' van haar cd 'Sublim'. Haar composities stelden hoge eisen aan iedereen, maar bleken prima basismateriaal voor boeiende improvisatie-betogen.

    Pianist Hans Lüdemann is een pianist met ideeën, die een uitstekende indruk achterliet. Helaas dat het gebruik van een klein additioneel klavier, waarmee hij simultaan een piano op zijn computer kon manipuleren en verfremden, niet adequaat en to the point uitpakte. Zijn zoektocht naar het juiste effect eindigde vaker pas na het moment waarop het mogelijk van meerwaarde had kunnen zijn. Het deed afbreuk aan deze pianist, die met één klavier al meer dan genoeg te vertellen had. De drummer Christoph Hillmann studeerde samen met Martin Fondse aan het Arnhems conservatorium en is te horen op Fondse's cd 'Achtbaan'. Hij was attent, creatief en stimulerend. Delicaat was zijn spel op de Udu, een percussie-instrument dat in India, Afrika en Latijns-Amerika voorkomt. Het heeft de vorm van een vaas en wordt met beide handen en vingers bespeeld. Beroering van het corpus geeft een laag geluid en de bodem een hoog geluid. Bassist Sebastian Räther was niet prominent in beeld, maar daarom zeker niet van minder belang voor het groepsgeluid.

    En Angelika communiceerde energiek, intens en direct. Ze beschikt over veel technische bagage, maar het siert haar dat ze deze niet inzet voor pathos of muzikale krachtpatserij. Een getalenteerde, veelzijdige jazzmusicienne die op het podium haar mannetje staat en waarvan we nog veel kunnen verwachten! Het is te wensen dat we dit kwartet vaker op Nederlandse podia kunnen horen.

    Tenslotte nog een compliment voor de uitstekende geluidsregie van dit Jazzpowerconcert. Klik
    hier voor de website van Angelika Niescier.

    (Anoniem, 17.3.05) - [print] - [naar boven]



    Tony Overwater (foto: Cees van de Ven)

    Yuri Honing en Tony Overwater op Muziekfestival Stromen

    Aanstaande zaterdag wordt voor de eerste keer het Leidse Muziekfestival Stromen georganiseerd. Jazz, pop, rap en latin zijn de voornaamste ingrediënten. 's Middags is er
    in het Leidse Volkshuis de première van een jazzsprookje met Tony Overwater en Tante. 's Avonds speelt in De Waag Electric Barbarian, het nieuwe kwartet van Yuri Honing met rapper Kain en Electro Côco.

    Yuri Honing en companen zullen tijdens hun concert putten uit de elektronische periode van Miles Davis tussen 1969 en 1975. Electric Barbarian van basgitarist Floris Vermeulen slaat een brug tussen geïmproviseerde muziek, hiphop en live gespeelde drum 'n' bass. Daarbij speelt DJ Grazzhoppa met zijn draaitafels een belangrijke rol. Ze staan net zo gemakkelijk op jazz- als op poppodia. Speciale gast is de Amerikaanse rap-poëet Kain.
    Hij was lid van de legendarische Last Poets, die beschouwd worden als de uitvinders van de rap. Meer informatie over het programma vind je
    hier.

    (Erno Mijland, 17.3.05) - [print] - [naar boven]



    Interview Ben van den Dungen

    "Een misvatting is wel eens dat het improviseren 'zomaar' op je afkomt; de ene dag beter dan de andere. Waar het om gaat is of je een vocabulaire hebt, een 'woordenschat' hebt ingestudeerd, en of je de chromatica kent. Improviseren is instuderen, reproduceren, combineren, associëren en een heel klein gedeelte is dat wat je nog nooit gespeeld hebt."

    Saxofonist Ben van den Dungen in een interview met Draai om je oren. Lees het
    hier.

    (Jacques Los, 17.3.05) - [print] - [naar boven]



    Wayne Shorter op het North Sea Jazz Festival 2002 (foto: Cees van de Ven)

    Uitgesponnen en plichtmatig concert van Wayne Shorter stelt teleur
    donderdag 10 maart 2005, Concertgebouw, Amsterdam

    Een welhaast uitpuilend Amsterdams Concertgebouw was getuige van een meditatief concert dat gegeven werd door de legendarische tenor- en sopraansaxofonist Wayne Shorter. Het kwartet, bestaande uit pianist Danilo Perez, bassist John Patitucci en drummer Brian Slade, speelde een lange set die bestond uit vier nummers inclusief toegift.

    Na het vertrek van Coltrane uit het befaamde Miles Davis Quintet wilde Davis niets liever dan Shorter aan zijn kwintet toevoegen. De composities en spelopvatting van Shorter pasten in het stramien wat Davis voor ogen had. Open, summiere melodische lijnen waarop ongelimiteerd gesoleerd kon worden. Helaas was Shorter door verbintenissen elders niet beschikbaar. Pas vanaf eind 1964 werd hij deelnemer aan een kwintet dat minstens zo'n statuur had als dat met Coltrane. Dat kwintet bestond naast Davis en Shorter uit pianist Herbie Hancock, bassist Ron Carter en drummer Tony Williams en bracht talloze zeer succesvolle albums uit, zoals 'ESP', 'Miles Smiles', 'Nefertiti', 'Sorcerer' en 'Filles De Kilimanjaro'.

    Shorters roem werd nog meer aangewakkerd door het formeren van de zeer succesvolle fusionjazz-groep Weather Report, samen met Joe Zawinul. Met zijn huidige kwartet heeft Shorter in 2002 een bijzonder gewaardeerde cd uitgebracht met live-opnamen van Euro-pese Jazzfestivals. Op die cd is een zeer enthousiast spelend kwartet te horen. Alles wordt uit de kast gehaald om in de soli, zowel van Shorter als pianist Perez, een grote intensiteit te halen. De reacties van het publiek zijn dan ook navenant.

    Hoe anders ging het toe in het Amsterdamse Concertgebouw. Een welhaast verstild en weinig opwindend concert. Nette moderne jazzkamermuziek met vooral pianistische verwijzingen naar Debussy. Helaas, slechts in zeldzame momenten waren nog emotievolle saxofoon-erupties te horen in de uitsluitend collectieve improvisaties. Zijn op de cd 'Footprints Live' na de soli nog zeer enthousiaste reacties van het publiek te horen, in Amsterdam roerde het publiek zich geenszins. Slechts na afloop van de zeer lang uit-gesponnen nummers klaterde een obligaat applaus op. De korte toegift kon niet anders gezien worden dan de resumé van een plichtmatig optreden.

    Het samenspel van de goed op elkaar ingespeelde topmusici was op zich van een zeer hoog niveau, maar het heilige vuur en de inspiratie, waardoor muziek juist interessant kan zijn, ontbrak geheel. Een en ander was van een new-age-achtig kaliber. Wayne Shorter, de Arvo Pärt van de jazz? Zo nu en dan een honk en een scream uit vooral de tenorsax was niet verkeerd geweest.

    Onbegrijpelijk overigens dat het kwartet versterkt moest worden. Aan beide zijden van het podium, hoog in de lucht, hing een niet geringe stapel geluidsboxen. En dan te bedenken dat een kuchje achterin de zaal voorin zeer duidelijk en hinderlijk te horen is. Daar komt nog bij dat het geluid slecht werd versterkt en dat ook de geluidsbalans op zich abominabel was.

    (Jacques Los, 15.3.05) - [print] - [naar boven]



    Theaterstuk over Monk op Broadway

    Vandaag gaat het one man play theaterstuk 'Monk' in première in het Abington Theatre te New York. Het stuk over deze legendarische en eigenzinnige pianist is daar te zien tot 8 mei en is geschreven door Laurence Holder. De acteur, Rome Neal, was onder andere als director verantwoordelijk voor 'The Circle Unbroken Is A Hard Bop' en 'The C Above C Above High C'. De muziek is van Bill Lee.

    Bekijk hier de
    trailer (met een bijzonder gelijkende Rome Neal) of loop gewoon eens door de homepage van 'Monk - The Play'.

    Bijdrage van Erno Elsinga

    (Erno Mijland, 15.3.05) - [print] - [naar boven]



    Finalisten Deloitte Jazz Award bekend

    Saxofonist Milan Bonger, bassist Stefan Lievestro en pianist Robert Rook gaan door naar de finale van de Deloitte Jazz Award 2005. Juryvoorzitter Peter Krom maakte dit bekend na afloop van de spannende voorronde in het Bimhuis te Amsterdam op zondag 13 maart.

    Naast de drie gekozen finalisten namen bassist Clemens van der Feen, saxofonist Willem Hellbreker en pianist Jeroen van Vliet deel aan de voorronde. De deelnemers traden op met de leden van het Jazz Orchestra of the Concertgebouw o.l.v. Henk Meutgeert. Bonger, Lievestro en Rook zullen op zondag 10 april in het Bimhuis in de finale staan. De uiteindelijke winnaar ontvangt een bedrag van € 20.000,-. De twee andere finalisten krijgen een aanmoedigingsprijs van € 2.500,-.

    (Erno Mijland, 14.3.05) - [print] - [naar boven]



    Ivo Papasov - 'Fairground'

    Klarinettist Ivo Papasov wint BBC-award

    De Bulgaarse klarinettist Ivo Papasov heeft de Audience Award gewonnen van de jaarlijkse BBC Awards for World Music voor zijn cd 'Fairground' (luister
    hier naar een track). Papasov past in zijn werk met een ongekende virtuositeit jazz-achtige improvisaties toe op traditionele balkanmuziek. Veel jazzmuzikanten zijn dan ook gecharmeerd door zijn werk, zoals saxofonist Tom van Dyck van het Vlaamse kwartet Odds On en de Nederlandse trombonist Hans Sparla.

    Klik hier voor een overzicht van alle winnaars van de awards.

    (Erno Mijland, 14.3.05) - [print] - [naar boven]



    Wayne Shorter - 'Footprints: The Life And Music Of Wayne Shorter'

    Nieuw compilatie-album van Wayne Shorter

    "Op de middelbare school noemde iedereen hem Mr. Weird", schrijft Parool-journaliste Maartje den Breejen over Wayne Shorter. "Die bijnaam had hij vast niet te danken aan extravagant gedrag. De saxofonist is de rust zelve, sinds 1973 is hij boeddhist. En waar zijn kompanen hun weg vonden naar de bar en de dealers, daar vond Shorter eerder heil bij een meditatie en zijn vrouw." Den Breejen gaat in een artikel in op het nieuwe compilatie-album 'Footprints: The Life And Music Of Wayne Shorter'. Over de periode na 1959 schrijft Den Breejen: "Het was duidelijk dat Coltrane een waardige opvolger had, maar wel een die minder onstuimig was, maar bedachtzamer, misschien zelfs wel scherpzinniger, herkenbaar aan een hees en krachtig geluid, met mysterieuze bondige frasen, mantra's misschien wel." Lees
    hier het hele artikel. Luister hier naar fragmenten van deze dubbel-cd.

    (Erno Mijland, 14.3.05) - [print] - [naar boven]



    Jazzarchief brengt historische opnamen Rita Reys uit

    Op zaterdag 26 maart presenteert het Nederlands Jazz Archief in het nieuwe Bimhuis aan de Piet Heinkade 3 in Amsterdam de nieuwste uitgave in de NJA cd-serie van Nederlandse jazzmusici. De cd 'Rita Reys: I Got Rhythm' bevat 24 tot voor kort moeilijk te vinden, historische opnamen van Rita Reys uit Nederland, New York, Stockholm, Praag en Antibes. Negen daarvan zijn nooit eerder op de plaat verschenen, waaronder twee VARA-opnamen uit 1961 met Boy's Big Band en twee VARA-opnamen uit 1959 met Theo Loevendie's 'Romance in Jazz'. Ook de vijf bonus-tracks, die discograaf Henk Zwartenkot boven water heeft gebracht, zijn nog nooit eerder uitgegeven.

    Rita Reys zingt op deze cd met een keur aan musici uit binnen- en buitenland, onder wie Lars Gullin, Mat Mathews, Barry Galbraith, Milt Hinton, Osie Johnson, Toon van Vliet, Harry Verbeke, Karel Reys, Ado Broodboom, Sem Nijveen, Wessel Ilcken, Cees See, Pim Jacobs, Ruud Jacobs, Wim Overgaauw en Piet van Dijk. Bij de cd zit een 16 pagina's tellend boekje met zeldzame foto's uit de persoonlijke collectie van Rita Reys en een uitvoerige toelichting door Bert Vuijsje (co-auteur van haar onlangs verschenen biografie).

    (Erno Mijland, 13.3.05) - [print] - [naar boven]



    Concertagenda Draai om je oren in nieuwe jas

    Met ingang van vandaag draait op deze website een nieuw database-systeem voor de concertagenda. Voortaan kunt u zoeken op trefwoord (artiest, zaal, plaatsnaam), per provincie en per maand. Zoekopdrachten kunnen ook als favoriet in de browser worden opgeslagen. Zo kunt u met de spreekwoordelijke 'druk op de knop' een overzicht krijgen van de concerten van uw favoriete artiest of zaal. Klik
    hier voor een voorbeeld (alle concerten in het Bimhuis, Amsterdam).

    De concertagenda van Draai om je oren is momenteel met een gemiddelde van 250 tot 300 concerten een van de meest uitgebreide op het gebied van jazz op het Nederlands-talige deel van het internet. Ga naar de concertagenda...

    (Erno Mijland, 13.3.05) - [print] - [naar boven]



    E.S.T. (foto: Mattias Edwall)

    Perfecte schoonheid met een scherp randje
    E.S.T., donderdag 10 maart 2005, Flagey, Brussel

    Het Zweedse Esbjörn Svensson Trio (E.S.T.) tourt momenteel door Europa om het nieuwe album 'Viaticum' te promoten. In het Brusselse Flagey bouwde het drietal in een adem-benemend concert langzaam de spanning op tot een zinderende finale.

    De muziek van E.S.T. is gebaseerd op veel herhaling van muzikale patronen, vaak vrien-delijke thema's met veel openheid. Dat maakt hun muziek gemakkelijk toegankelijk. De luisteraar kan echter vervolgens de diepte in. Die biedt het trio in subtiele geluids-experimenten en in solo's van met name pianist Svensson. Hij blijft altijd dichtbij het thema; danst er als het ware uitdagend omheen. In zijn spel klinken elementen van zowel pop als klassiek. Bassist Dan Berglund doet met zijn voorkomen - kaalgeschoren hoofd, groot - een beetje denken aan collega Hein van de Geyn. Zijn geluid is warm en rond en hij maakt regelmatig gebruik van de strijkstok. Typisch E.S.T. zijn de unisono baspatronen van Svensson en Berglund, zoals in het Bachiaanse 'When God Created The Coffeebreak'. Drummer Magnus Öström is de meest bescheiden van de drie. Zijn ritmes zijn subtiel met veel brushes en lichte percussie. Ze gaan vaak strak het hele nummer door. Wat de muziek van E.S.T. spannend maakt is de tegenstelling tussen de perfecte schoonheid van hun akoestische muziek en het gebruik van elektronische vervorming als distortion en flanger. Piano, bas en drums krijgen daardoor een duivels scherp randje.

    Muziek om ademloos naar te luisteren, vonden ook de paar honderd luisteraars in Flagey. Twee keer mocht het trio terugkomen. Met name in de eerste toegift, 'Behind The Yashmak', kwam de band tot een zinderend hoogtepunt.

    Meer weten?
  • De website van E.S.T., waar ook fragmenten van het nieuwe album te horen zijn.

    (Erno Mijland, 13.3.05) - [print] - [naar boven]



    The Lewinsky Quartet

    The Lewinsky Quartet in Eindhoven

    In het kader van Jazz at the Crow treden vrijdag 18 maart The Lewinsky Quartet op in café Kraaij & Balder aan de Strijpsestraat 79 te Eindhoven.

    Hammondorgel, sax, drums. Drie musici met hun roots in de jazz van de jaren vijftig en zestig. The Lewinsky Quartet is een trio (!), opgericht in 2003 na enkele succesvolle jamsessies en sindsdien actief op vele podia en festivals. Onlangs verscheen de eerste cd van dit trio, getiteld 'No Clubs In Town'. Jazz met een vette groove en veel soul.

    Spil van het Lewinsky Quartet is Arno Krijger, die niet alleen de Hammond bespeelt, maar tevens met zijn voeten de baspedalen beroert. Drummer Pascal Vermeer is te horen op tientallen cd's en heeft ook als producer diverse cd's op zijn naam staan. Saxofonist Rolf Delfos werkte mee aan meer dan 30 cd-producties en is mede-oprichter van hardbop-formatie The Houdini's. De samenwerking tussen Houdini's, Amsterdam Nieuw Sinfonietta en Trijntje Oosterhuis leverde de onlangs met een Edison bekroonde cd 'Strange Fruit' op. Voor dit album schreef Delfos tevens de arrangementen. The Lewinsky Quartet: een trio om live te beleven.

    Het concert in Kraaij & Balder begint om 21.00 uur. De toegang is gratis.

    (Anoniem, 13.3.05) - [print] - [naar boven]



    Willem Hellbreker (foto: Maarten van de Ven)

    Van den Brink imponeert en inspireert in Hellbrekers kwartet
    dinsdag 18 januari 2005, De derde van Mahler, Arnhem

    Krachtige blokakkoorden, verrassende kwinkslagen, plotse acceleraties over het toetsenbord, invloeden van kaseko-muziek en funeral marches, boeiende solo's... Het was er allemaal bij Bert van den Brink tijdens het concert van het Willem Hellbreker Quartet in De derde van Mahler in Arnhem. Constant communicerend met zijn collega-musici plaatste hij interessante kanttekeningen bij het spel van leider Willem Hellbreker.

    Hellbrekers saxofoongeluid was mooi vol, rond en 'schoon van toon'. Hij toonde zich een verhalenverteller, die graag de tijd neemt om een melodielijn uitgebreid te etaleren. Voor het stevigere extravagante werk hoef je bij hem niet aan te komen. Toch liet zijn solo op sopraansax in 'Firestone' horen dat hij wel degelijk intens geconcentreerd on top kan spelen. Hij zal natuurlijk niet voor niets zijn genomineerd voor de Deloitte Jazz Award. Niet in de laatste plaats omdat hij zelf geen onverdienstelijke componist is; het meeste materiaal voor zijn laatste cd 'Heart Of The Matter' - prominent aanwezig op de setlist - kwam van zijn hand.

    De ritmesectie bood goede ruggesteun, zonder echt de aandacht op te eisen. Wiro Mahieu bewees zich weer een uiterst betrouwbare bassist, die in het melancholisch getoonzette 'Autumn Avenue' de luisteraar als het ware zijn bas wist binnen te halen. Drummer Geert Roelofs speelde geheel in dienst van de band met verzorgd, fijnmazig drumwerk. Toch had hij af en toe wel wat nadrukkelijker op de voorgrond mogen treden om de soms ietwat gezapige mellow sfeer even te doorbreken.

    Een aangenaam concert zonder al te veel vuurwerk, al zal de muzikale kennismaking met pianist Van den Brink nog lang in mijn herinnering blijven nagloeien.

    Meer weten?
  • Klik hier voor de fotopagina van dit concert.
  • Een artikel van Jeroen de Valk over Willem Hellbreker.

    (Anoniem, 11.3.05) - [print] - [naar boven]



    Cees van de Ven (foto: Maarten van de Ven)

    Gefeliciteerd Cees!

    Onze gewaardeerde collega/oom/vader Cees van de Ven wordt vandaag 65. Mede door zijn komst in 2003 kon Draai om je oren uitgroeien tot de jazzweblog die het nu is. Hij schreef vele cd- en concertrecensies, maar werd vooral bekend als het 'oog' van onze site, getuige de vele
    fotopagina's die hij maakt van de door hem bezochte concerten. Zijn foto's geven blijk van een grote liefde voor zowel het métier als voor de jazzmuziek en haar beoefenaars.

    Het leek de redactie dan ook een leuk idee om zijn werk eens extra in de schijnwerper te plaatsen met een Jazz Showcees, een selectie van 24 van zijn allerbeste foto's. We hopen dat we nog vele jaren met Cees mogen samenwerken!

    (Anoniem, 9.3.05) - [print] - [naar boven]



    Longrun Development of the Universe (foto: Cees van de Ven)

    Van theatraal absurdisme tot tranentrekkende smartlap
    Longrun Development Of The Universe, maandag 7 maart 2005, Wilhelmina, Eindhoven

    Als er nog eens een stomme film in science fiction-sfeer gedraaid wordt van 'Wachten op Godot', dan zouden tubaïst Carl Ludwig Hübsch, tenorsaxofonist Matthias Schubert en trombonist Wolter Wierbos in aanmerking komen om de filmmuziek te maken. Afgelopen maandag bracht dit trio als Longrun Development Of The Universe (duurzame ontwik-keling van het universum) een onnavolgbaar abstract schilderij van geluid in café Wilhelmina in Eindhoven.

    De opvallende bezetting van slechts drie blazers bleek een ideaal vervoermiddel voor de ideeën van de vanuit Keulen werkende componist en bandleider Hübsch. Deze wat houterige Duitser zou wel eens van een andere planeet kunnen zijn, iets wat hij lijkt te willen bevestigen door zijn composities naar de sterren te vernoemen. In zijn werk staan wonderlijke samenklanken, strak geplande omschakelingen afgewisseld met improvisaties en de vraag 'Wat kan er nog meer met deze instrumenten?' centraal. Dat er meer kan met een saxofoon liet Schubert horen: met slapstick-achtige grimassen en bewegingen toverde hij vreemde boventonen en een keiharde fluittoon uit zijn instrument. Hij blies zo nu en dan tegen in plaats van op zijn mondstuk, zong door het instrument of leek het arme ding vol te spugen. Wierbos en Hübsch sloten daarbij aan, bijvoorbeeld met hilarische blafgeluiden in het nummer 'Terriër' en een experiment met een koekblik als demper. De muzikanten bleken ook benieuwd naar het geluid van hun instrument als daar essentiële onderdelen van werden weggehaald. Dit alles werd gortdroog gepresenteerd met soms theatrale bewegingen, wat danig op de lachspieren van het publiek werkte. Net als sommige muzikale elementen, zoals bij 'Remembering', een stuk dat bestaat uit slechts enkele seconden muziek, gevolgd door een lange stilte. Al deze vervreemdende elementen hadden een stimulerende uitwerking op het luisterende brein: bij gebrek aan muzikale herkenning probeerde het de klanken met sferen en beelden te duiden...

    Het trio bracht overigens meer dan muzikaal absurdisme: in een lied van Sun Ra leken de heren weer even terug op aarde en in de tweede set zetten ze een tranentrekkende smartlap neer met de melancholie van een straatorkestje op een miezerige dag in een grauwe stad.

    Klik
    hier voor een fotoverslag van dit concert.

    Deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad

    (Erno Mijland, 9.3.05) - [print] - [naar boven]



    Frank Gratkowski, een van de Ears (foto: Cees van de Ven)

    All Ears op tournee door de VS

    De zes rasimprovisatoren van All Ears zijn nog een paar dagen live aan het werk te zien in Nederland, alvorens ze afreizen naar de Verenigde Staten voor een uitgebreide tour, die hen onder meer naar New York, Boston en Chicago zal brengen. Vanavond spelen ze echter 'gewoon' in het nieuwe Bimhuis (Amsterdam), morgen in De Evenaar (Rotterdam) en vrijdagavond in Paradox (Tilburg).

    De groep komt met nieuw werk; de muzikale leiders Frans Vermeerssen en Michiel Braam schreven maar liefst 30 nieuwe stukken, met intrigerende titels als 'Can Ghosts Neigh?' en 'Congesting Hash'. Intense vrije improvisaties en collectieven, maar evengoed vet aangezette bluesy en jazzy passages of een verstild moment. Kortom, een spannende muzikale survivaltocht. Weliswaar met tal van hindernissen, maar de ontwapenende charme en het overrompelend vakmanschap van All Ears leidt je daar met speels gemak omheen.

    Meer weten?
  • Foto's en een recensie van optredens van All Ears in 2003.
  • De website van Michiel Braam.

    (Anoniem, 9.3.05) - [print] - [naar boven]



    Dave Douglas (foto: Jimmy Katz, website Dave Douglas) Chico Freeman (foto: website Chico Freeman)

    SJU Jazz Festival 2005

    Op vrijdag 18 maart en zaterdag 19 maart vindt wederom het jaarlijkse SJU Jazz Festival plaats in de kleine zaal van muziekcentrum Vredenburg. Het is inmiddels de 17e editie, die wordt georganiseerd door Vredenburg Utrecht, Stichting Jazz en Geïmproviseerde Muziek Utrecht en de VPRO. Het festival heeft in de loop der tijden een eigen plaats verworven op de nationale en internationale jazzkalender. Het is een fijnproeverfestival met oog voor zowel moderne ontwikkelingen als voor de traditie. Internationaal bekende en ver-rassende, minder bekende groepen krijgen ruimschoots gelegenheid zich te manifesteren.

    Op de vrijdagavond (aanvang: 20.00 uur) concerteren achtereenvolgens het trio van gitarist Marc Ducret, Joost Buis' The Astronotes, een 10-mans formatie met o.a. Tobias Delius, Frans Vermeerssen en Michael Vatcher, en tenslotte trompettist Dave Douglas' Nomad. Dave Douglas behoort tot één van de belangrijkste en origineelste Amerikaanse musici uit de jazzscene van de laatste decennia. Hij heeft met talloze 'groten' gespeeld, zoals Joe Lovano, Anthony Braxton, Tim Berne, Chris Potter, Andrew Cyrille, Marty Ehrlich en Roswell Rudd. De overige musici in Nomad zijn: Michael Moore op altsax en klarinetten, Rubin Kodheli op cello, Marcus Rojas op tuba en Tyshawn Sorey op drums.

    Fluitist Mark Alban Lotz opent het zaterdagavond-concert (ook 20.00 uur) met zijn for-matie Lotz of Music, verder bestaande uit pianist Marc van Roon, bassist Eric Surmenian en percussionist Michael Vatcher. De tweede formatie is het duo van klarinettist Gianluigi Trovesi en accordeonist Gianni Coscia. De communicatieve kracht van de muziek over-tuigt bij elk optreden. Overal waar het duo speelt krijgen ze het publiek helemaal plat.

    Het festival wordt besloten met een concert door het Chico Freeman Quartet. Chico Freeman, zoon van de legendarische Von Freeman, heeft gespeeld met Elvin Jones, Sun Ra, Sam Rivers, Jack DeJohnette en Don Pullen. 'Over the years, Chico Freeman has flirted with free jazz and with funk and fusion. He is at his best, though, in front of a small group with a programme of challenging modern themes', aldus The Penguin Jazz Guide. Het kwartet wordt gecompleteerd door pianist Antonio Farao, bassist Wayne Dockery en drummer Douglas Sides.

    Nieuw in het programma van het festival zijn de laboratorium-concerten aan het begin van de avond (18.00 uur) in het SJU Jazzpodium. Deze concerten zijn gratis toegankelijk. Op vrijdagavond spelen de trompettisten Eric Boeren en Thomas Heberer, op zaterdag-avond geeft Tobias Delius een soloconcert.

    Meer weten?
  • De website van het SJU Jazz Festival 2005.

    (Jacques Los, 8.3.05) - [print] - [naar boven]



    Michiel Borstlap Trio (foto: Cees van de Ven)

    Michiel Borstlap Trio: een geluk bij een ongeluk
    maandag 28 februari 2005, Wilhelmina, Eindhoven

    Jazzpower-programmeur John Thomas verontschuldigde zich voor het geannuleerde concert van Chris Speeds Iffy vanwege een dubbelboeking. Daarvoor in de plaats was het op de valreep nog gelukt om het Michiel Borstlap Trio te boeken. Na de cookin' opener 'Just One Of Those Things' dacht niemand meer aan Chris Speed, maar wist iedereen dat er vanavond iets bijzonders op het podium stond. En daarmee is niet bedoeld de speciaal voor deze avond gehuurde vleugel, maar het prima op elkaar ingespeelde trio.

    Het programma bestond uit een mooie mix van swingende, snelle stukken en verstilde ballads. Bassist Stefan Lievestro is in staat om zijn creatieve impro's loepzuiver uit zijn weerbarstige instrument te plukken; zeer terecht is hij een van de zes finalisten voor de Deloitte Jazz Award 2005. Pascal Vermeer was dienstbaar waar nodig, maar kon de muzikale gebeurtenissen ook aardig beïnvloeden of op de spits drijven. Hij was een on-ontkoombare, attente en stuwende kracht. Wat opviel was zijn spaarzaam gebruik van bekkens.

    Borstlap bevestigde met gedegen, enthousiast en briljant spel weer eens zijn prominente positie als gevierd musicus. Duizelingwekkend vlogen zijn handen over het klavier in het snelle 'The Old Country' van Nat Adderly. Zelfs in heftige en snelle passages blijft zijn spel punctueel en gecontroleerd. Subtiel en met veel ruimte was de uitvoering van zijn fraaie compositie 'The 8th Day', een stuk dat me qua sfeer en heerlijke loomheid deed denken aan 'In The Wee Small Hours Of The Morning'. Het aloude 'Autumn Leaves' kreeg een nieuwe authentieke en groovy uitvoering, met een degelijke bassolo van Stefan Lievestro, die vervolgens samen met Pascal Vermeer een constante shufflebasis speelde, waarop Michiel muzikaal kon uitpakken.

    Tot het kookpunt kwam het in Borstlaps compositie 'Gramery Park'. De aanwezigen voelden dat dit een avond was die men zich nog lang zou heugen en lieten dat ook blijken. Dus kwam er een toegift. 'Round Midnight', grotendeels als pianosolo gespeeld in een tempo dat bijna stil stond, werd met een delicaat toucher en veel zeggingskracht gedeclameerd. Een topconcert dat we zomaar in de schoot geworpen kregen. Met dank aan Chris Speed voor zijn dubbelboeking!

    Klik
    hier voor een fotoverslag van dit concert.

    (Anoniem, 7.3.05) - [print] - [naar boven]



    Witte, Lievestro & Otay (foto: Maarten van de Ven)

    Een drummer met een missie

    Drummer Onno Witte is een druk baasje. Hij runt zijn eigen label, speelt in diverse groepen en is zelf ook bandleider van het kwartet WO IV, samen met zijn vriend Ferhan Otay, en de jazz/fusion-formatie Onno Witte's Wildcard. Van deze bands verschenen vorig jaar de cd's 'Who’s Move?' resp. 'Adventures Vol. 1', allebei prima albums. Recensies van deze cd's en meer over Onno Witte kun je lezen in dit
    artikel.

    Onlangs nog gaf WO IV een puik concert in het Eindhovense café Wilhelmina, waarvan hier een fotoverslag is te bekijken. De twee gitaristen van deze band vulden elkaar perfect aan: het omfloerste, ronde geluid van Otay en de pittige licks van Goudsmit. Witte betoonde zich de stuwende, nimmer aflatende motor, met dynamische en boeiende drumpatronen. Het concert kreeg extra glans door de aanwezigheid van coming man Stefan Lievestro. Getuige zijn sublieme, empathische basspel deze avond is hij niet voor niets in de race is voor de Deloitte Jazz Award 2005, een aanmoedigingsprijs bestemd voor veelbelovende jazzmusici die aan het begin van een internationale carrière staan.

    (Anoniem, 5.3.05) - [print] - [naar boven]



    Keith Jarrett op North Sea Jazz 2005

    Ter gelegenheid van het 30-jarig bestaan van het North Sea Jazz Festival is de organisatie erin geslaagd het bijzondere pianotrio van Keith Jarrett naar het Congres-gebouw in Den Haag te halen. Het legendarische trio speelde twintig jaar geleden, tijdens de tiende editie van het NSJ, voor het laatst in Nederland. De kaartverkoop voor het concert start zaterdag 5 maart en de kaartjes kosten tussen de 75 en 90 euro. Het concert vind plaats op 6 juli.

    Keith Jarrett, Gary Peacock en Jack DeJohnette spelen al sinds 1983 samen. Het repertoire van het trio bestaat uitsluitend uit standards, maar dan wel op een geheel eigenzinnige, onderzoekende wijze gebracht. Tot nu toe heeft dit geresulteerd in vier studio-albums en maar liefst dertien concertregistraties, die allemaal op het ECM-label zijn verschenen. In de loop der jaren is de band veelvuldig door de internationale muziekpers onderscheiden en heeft zij over de gehele wereld talloze publieksprijzen in ontvangst mogen nemen.

    Meer weten?
  • De website van het North Sea Jazz Festival.

    Bijdrage van Erno Elsinga

    (Erno Mijland, 4.3.05) - [print] - [naar boven]



    Verger - Fraanje - Soniano - Gouband (foto: Cees van de Ven)

    En het bleef stil in Paradox...
    vrijdag 25 februari 2005, Paradox, Tilburg

    Dat gebeurd alleen als musici erin slagen de toehoorders geboeid bij de les te houden. Vrijdagavond in Paradox bij het concert van Harmen Fraanje was dat zeker het geval. Zijn kwartet bestond verder uit de Franse musici Guilhem Verger op tenorsax, Brice Soniano op bas, en Toma Gouband op drums. Het werd een concert vol avontuur, diepgang en speelplezier.

    Verger experimenteerde en improviseerde naar hartelust, robuust en expressief, 'klein' en introvert. Hij speelde met en zonder mondstuk op zijn tenorsax. Samen met bassist Soniano kleurde hij het spel soms met tweestemmige vocale klanken in, zoals in de bewerking van een traditional (bekend van Björks 'Fokuro') en een op pygmeeënmuziek gebaseerd stuk van de bassist. Met hun Messiaanse uiterlijk, aanstekelijk charisma en bevlogen spel pakten beide Fransen het publiek moeiteloos in. De kleine, tengere Soniano imponeerde met zijn grote, volvette toon en bevlogen basspel. In het tweede stuk nam hij een intro voor zijn rekening. Het werd een adembenemende solo in het idioom van Bachs cellosonates. Drummer Gouband oogde qua speelwijze wat stijfjes, hij attaqueerde zijn slagwerk ogenschijnlijk schrikachtig, alsof zijn drumstel onder hoogspanning stond. Maar deze schijn bedroog; alles deed ertoe en zijn keuzes waren voortdurend doel-treffend en complementair.

    En Fraanje, de romanticus, speelde weer als een vis in het water en was zichtbaar ingenomen met zijn creatieve muzikale vrienden. Er was duidelijk sprake van wederzijdse inspiratie en stimulatie. Niet eerder was zijn verpersoonlijking van de standard 'My Funny Valentine' zo indrukwekkend... en het bleef oorverdovend stil in Paradox! En men kwam niet weg zonder toegift. Deze Frans-Nederlandse combinatie maakte er met elkaar, en met het talrijke publiek als getuige, een fascinerend concert van.

    Klik
    hier voor een fotoverslag van dit concert.

    (Anoniem, 3.3.05) - [print] - [naar boven]



    Nieuwe sponsor redt Jazzfestival Amersfoort

    Het Amersfoortse jazzfestival gered is van de ondergang. Het festival gaat verder als het Rabobank Jazz Festival, een verwijzing naar de nieuwe sponsor. Eerder nog werd het einde van het festival aangekondigd, maar met het nieuwe sponsorcontract - dat loopt tot en met 2009 - kunnen de fans van het festival voorlopig weer rustig slapen.

    Het festival draait dit jaar - op 20, 21 en 22 mei - nog op een laag pitje om vanaf 2006 weer op volle kracht te gaan draaien. Op het programma staan onder andere trombonist Louk Boudestein, trompettist Rob van der Wouw, jazzvocaliste Francien van Tuinen en de winnaar van het Nederlandse Jazz-vocalisten Concours Wouter Hamel.

    Meer weten?
  • De website van het festival.

    (Erno Mijland, 3.3.05) - [print] - [naar boven]



    Benny Golson wint Concertgebouw Jazz Award

    De Amerikaanse tenorsaxofonist Benny Golson wordt op 17 mei in het Concertgebouw in Amsterdam in de bloemetjes gezet. Hij ontvangt dan de Concertgebouw Jazz Award voor zijn gehele oeuvre. Golson is behalve muzikant ook componist, arrangeur en producer. Hij heeft met vele jazzgrootheden samengewerkt. Zo speelde hij in de orkesten van Benny Goodman, Dizzy Gillespie, Lionel Hampton, Earl Bostic en Art Blakey. Daarnaast heeft hij een aantal klassieke composities op zijn naam staan, zoals 'Killer Joe', 'I Remember Clifford' en 'Whisper Not'. De in 1929 geboren Golson is nog altijd actief. In 2004 verscheen zijn laatste album 'Terminal 1'.

    Meer weten?
  • De website van Benny Golson.

    (Erno Mijland, 3.3.05) - [print] - [naar boven]



    Miles Davis, afgebeeld op het album 'Tutu'

    Subtiele middelen, maximaal effect
    Eric Vloeimans & Michael Varekamp Quintet & Estrella Acosta Group, zondag 27 februari 2005, Jazz Impuls, De Schalm, Veldhoven

    Miles Davis kon met één perfect geplaatst accent de juiste snaar raken... Er is dan ook geen jazz-trompettist die hem niet als voorbeeld noemt. In de Schalm brachten twee van hen een eerbetoon aan Davis als onderdeel van de serie dubbelconcerten die dit seizoen door de stichting Jazz Impuls in de Nederlandse theaters wordt gebracht. Het tweede concert van de avond stond in het teken van de Cubaanse muziek.

    Trompettisten Eric Vloeimans - die de oorspronkelijk geprogrammeerde Jarmo Hoogendijk verving - en Michael Varekamp brachten een set met voornamelijk vroeg werk van Davis uit albums als 'E.S.P.', 'Sketches Of Spain' en 'Kind Of Blue'. Ze kozen voor 'nummers die je naar je hand kunt zetten'. Geheel in de geest van de grote meester, aldus Varekamp, omdat Davis ook altijd bezig was met het opnieuw interpreteren van bestaand materiaal.

    Vloeimans speelde strak, loepzuiver, met zijn typische omfloerste geluid en met een perfecte beheersing over het eigenzinnige koper. Hij is volledig één met zijn instrument. Varekamp blonk vooral uit in de langzamere stukken, waarin hij - net als Davis - met subtiele middelen een maximaal effect bereikte. De heren soleerden afwisselend, speelden een enkele keer samen en gingen in één nummer - een hoogtepunt van de avond - een muzikale battle aan, waarbij ze elkaar om de paar maten afwisselden. De begeleiding - bas, drums en piano - stond als een huis. Verrassend was het sfeerverhogende drumwerk van Erik Kooger, net als Vloeimans een invaller.

    Estrella Acosta Group bracht na de pauze een toegankelijk programma van vriendelijke jazz, geschoeid op Cubaanse leest. Indrukwekkend was de begeleiding door de Duitse pianist en bandleider Marc Bischoff. Hij wist schijnbaar moeiteloos elementen uit ver-schillende genres te verweven in de stuwende pianolijnen die zo kenmerkend zijn voor de Cubaanse dansmuziek. Acosta, geboren Cubaanse, zong met fijne stem, met veel zwoel in het laag. De overige muzikanten speelden vakkundig, maar ze kleurden net wat te keurig binnen de lijntjes.

    Door de twee concerten in deze volgorde te programmeren ontstond een omgekeerde spanningsboog. Jammer. De reactie van de circa honderd luisteraars was dan ook wat lauw: geen toegiften en alleen beleefde applausjes…

    Deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad.

    Meer weten?
  • De website van Jazz Impuls.
  • De websites van trompettisten Michael Varekamp, Eric Vloeimans en Estrella Acosta.

    (Erno Mijland, 2.3.05) - [print] - [naar boven]



    The Turnaround

    The Turnaround #5

    Aan de serie Rudy Van Gelder Edition zijn onlangs weer een twaalftal vers geremasterde Blue Note-klassiekers toegevoegd. Een bezoek aan uw platenboer is zeker te overwegen, want wat te denken van 'Speak Like A Child' van Herbie Hancock (met o.a. Thad Jones op flugelhorn en Ron Carter op bas), 'Dial S For Sonny' van Sonny Clark, de onderschatte huispianist van het Blue Note-label eind jaren '50, Tina Brooks' meesterwerk 'True Blue', waarop deze schromelijk under-recorded tenorsaxofonist een perfecte frontlinie vormt met geweldenaar Freddie Hubbard, en 'Night Dreamer', de eerste plaat die Wayne Shorter voor het label opnam in 1964 en waarop hij wordt bijgestaan door trompettist Lee Morgan en Coltrane's vaste begeleidingsband: McCoy Tyner, Reggie Workman en de onlangs overleden Elvin Jones.

    En dan hebben we nog niet eens het album genoemd die de befaamde Blue Note-sound introduceerde: 'Horace Silver And The Jazz Messengers'. Opgenomen in november 1954 en februari 1955 werd dit tevens de springplank voor 2 nieuwe bands: drummer Art Blakey ging er met de naam vandoor en begon een van de bekendste en langstlopende working bands uit de jazzgeschiedenis, en pianist Silver nam bassist Doug Watkins mee in zijn Quintet.

    Sinds eind jaren '90 heeft engineer Rudy Van Gelder op zijn gekende wijze al meer dan 120 klassieke Blue Note's geremasterd. Het label vroeg Van Gelder om 10 tracks te selecteren, die hij muzikaal en geluidstechnisch als het summum beschouwt. De compi-latie 'Perfect Takes' is daarvan het resultaat. Daarop onder meer opnamen van Jimmy Smith, Joe Henderson, Miles Davis, Thelonious Monk en Kenny Burrell. Als extra een 27 minuten durende dvd, waarop Rudy vanuit de studio vertelt over zijn carrière, zijn filosofie over geluid en beroemde opnamesessies.

    Meer weten?
  • De website van Blue Note Records.

    (Anoniem, 2.3.05) - [print] - [naar boven]



    Joost Lijbaart (foto: Maarten van de Ven)

    Een Group Of Friends in de Toonzaal

    Vanavond is slagwerker Joost Lijbaart met zijn Group Of Friends vanaf 20.30 uur te zien en te horen in de Toonzaal, Den Bosch.

    Lijbaart gaat met deze groep terug naar zijn roots: de vrijere jazzmuziek uit de jaren 60. De subtiele uitvoeringen van de gespeelde stukken, vrij maar gebonden zogezegd, doen vermoeden dat Lijbaart een fan is van de avontuurlijkere Blue Note-releases uit die tijd. Niet voor niets covert de band het catchy en stuwende 'Love Song', afkomstig van het avontuurlijke album 'Spring' van collega-drummer Tony Williams. Daarnaast stukken van o.a. Wayne Shorter en Miles Davis, maar ook eigen werk.

    Meer weten?
  • Foto's en een recensie van een optreden van Group Of Friends in Wilhelmina, Eindhoven.
  • Recensie van het album 'Groups of Friends' (Challenge, 2003).

    (Anoniem, 1.3.05) - [print] - [naar boven]



    De bittere strijd tegen 'oude stijl'

    In de tweede aflevering van herinneringen van Herbert Noord, leert deze Hammond-man met ervaring hoe je als jazzensemble kunt acteren, als een 'oude stijl'-orkestje het podium bezet houdt, ten koste van jouw honger naar musiceren voor een uitgelaten publiek van leden van een plaatselijke culturele vereniging. Lees
    hier verder...

    (Erno Mijland, 1.3.05) - [print] - [naar boven]



    Rahsaan Roland Kirk - 'The Inflated Tear'

    Rahsaan Roland Kirk - 'The Inflated Tear' (Atlantic Jazz, 1968) *****

    Wat maakt dit album van de blinde alleskunner Roland Kirk tot een klassieker? Is het de compositionele schoonheid, het gelijktijdig bespelen van curieuze rietinstrumenten als de stritch en de manzello, of de combinatie van blijmoedig uitgelaten tracks als 'A Handful Of Fives' en een New Orleans funeral dirge als 'The Black And Crazy Blues'? Is het het gemurmel van zijn destijds vierjarige zoontje aan het begin van 'A Laugh For Rory', een life-affirming aubade op dwarsfluit? Of gewoon het speelplezier dat van dit album afspat?
    Zijn begeleiders hier zijn relatieve onbekenden, maar Ron Burton (piano), Steve Novosel (bas) en Jimmy Pops (drums) staan de muzikale duizendpoot Kirk perfect terzijde. Een afwisselend programma, de nodige humor en het vakmanschap van de leider doen de rest. Kirk mag dan alweer ruim 27 jaar dood zijn, zijn unieke muzikale erfenis blijft door cd's als deze gelukkig ruim toegankelijk.

    Meer weten?
  • De website van Rahsaan Roland Kirk.

    (Anoniem, 1.3.05) - [print] - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








  • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.