Van theatraal absurdisme tot tranentrekkende smartlap
Longrun Development Of The Universe, maandag 7 maart 2005, Wilhelmina, Eindhoven

Als er nog eens een stomme film in science fiction-sfeer gedraaid wordt van 'Wachten op Godot', dan zouden tubaïst Carl Ludwig Hübsch, tenorsaxofonist Matthias Schubert en trombonist Wolter Wierbos in aanmerking komen om de filmmuziek te maken. Afgelopen maandag bracht dit trio als Longrun Development Of The Universe (duurzame ontwik-keling van het universum) een onnavolgbaar abstract schilderij van geluid in café Wilhelmina in Eindhoven.

De opvallende bezetting van slechts drie blazers bleek een ideaal vervoermiddel voor de ideeën van de vanuit Keulen werkende componist en bandleider Hübsch. Deze wat houterige Duitser zou wel eens van een andere planeet kunnen zijn, iets wat hij lijkt te willen bevestigen door zijn composities naar de sterren te vernoemen. In zijn werk staan wonderlijke samenklanken, strak geplande omschakelingen afgewisseld met improvisaties en de vraag 'Wat kan er nog meer met deze instrumenten?' centraal. Dat er meer kan met een saxofoon liet Schubert horen: met slapstick-achtige grimassen en bewegingen toverde hij vreemde boventonen en een keiharde fluittoon uit zijn instrument. Hij blies zo nu en dan tegen in plaats van op zijn mondstuk, zong door het instrument of leek het arme ding vol te spugen. Wierbos en Hübsch sloten daarbij aan, bijvoorbeeld met hilarische blafgeluiden in het nummer 'Terriër' en een experiment met een koekblik als demper. De muzikanten bleken ook benieuwd naar het geluid van hun instrument als daar essentiële onderdelen van werden weggehaald. Dit alles werd gortdroog gepresenteerd met soms theatrale bewegingen, wat danig op de lachspieren van het publiek werkte. Net als sommige muzikale elementen, zoals bij 'Remembering', een stuk dat bestaat uit slechts enkele seconden muziek, gevolgd door een lange stilte. Al deze vervreemdende elementen hadden een stimulerende uitwerking op het luisterende brein: bij gebrek aan muzikale herkenning probeerde het de klanken met sferen en beelden te duiden...

Het trio bracht overigens meer dan muzikaal absurdisme: in een lied van Sun Ra leken de heren weer even terug op aarde en in de tweede set zetten ze een tranentrekkende smartlap neer met de melancholie van een straatorkestje op een miezerige dag in een grauwe stad.

Klik

(Erno Mijland, 9.3.05) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.