|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Uitgesponnen en plichtmatig concert van Wayne Shorter stelt teleur donderdag 10 maart 2005, Concertgebouw, Amsterdam Een welhaast uitpuilend Amsterdams Concertgebouw was getuige van een meditatief concert dat gegeven werd door de legendarische tenor- en sopraansaxofonist Wayne Shorter. Het kwartet, bestaande uit pianist Danilo Perez, bassist John Patitucci en drummer Brian Slade, speelde een lange set die bestond uit vier nummers inclusief toegift. Na het vertrek van Coltrane uit het befaamde Miles Davis Quintet wilde Davis niets liever dan Shorter aan zijn kwintet toevoegen. De composities en spelopvatting van Shorter pasten in het stramien wat Davis voor ogen had. Open, summiere melodische lijnen waarop ongelimiteerd gesoleerd kon worden. Helaas was Shorter door verbintenissen elders niet beschikbaar. Pas vanaf eind 1964 werd hij deelnemer aan een kwintet dat minstens zo'n statuur had als dat met Coltrane. Dat kwintet bestond naast Davis en Shorter uit pianist Herbie Hancock, bassist Ron Carter en drummer Tony Williams en bracht talloze zeer succesvolle albums uit, zoals 'ESP', 'Miles Smiles', 'Nefertiti', 'Sorcerer' en 'Filles De Kilimanjaro'. Shorters roem werd nog meer aangewakkerd door het formeren van de zeer succesvolle fusionjazz-groep Weather Report, samen met Joe Zawinul. Met zijn huidige kwartet heeft Shorter in 2002 een bijzonder gewaardeerde cd uitgebracht met live-opnamen van Euro-pese Jazzfestivals. Op die cd is een zeer enthousiast spelend kwartet te horen. Alles wordt uit de kast gehaald om in de soli, zowel van Shorter als pianist Perez, een grote intensiteit te halen. De reacties van het publiek zijn dan ook navenant. Hoe anders ging het toe in het Amsterdamse Concertgebouw. Een welhaast verstild en weinig opwindend concert. Nette moderne jazzkamermuziek met vooral pianistische verwijzingen naar Debussy. Helaas, slechts in zeldzame momenten waren nog emotievolle saxofoon-erupties te horen in de uitsluitend collectieve improvisaties. Zijn op de cd 'Footprints Live' na de soli nog zeer enthousiaste reacties van het publiek te horen, in Amsterdam roerde het publiek zich geenszins. Slechts na afloop van de zeer lang uit-gesponnen nummers klaterde een obligaat applaus op. De korte toegift kon niet anders gezien worden dan de resumé van een plichtmatig optreden. Het samenspel van de goed op elkaar ingespeelde topmusici was op zich van een zeer hoog niveau, maar het heilige vuur en de inspiratie, waardoor muziek juist interessant kan zijn, ontbrak geheel. Een en ander was van een new-age-achtig kaliber. Wayne Shorter, de Arvo Pärt van de jazz? Zo nu en dan een honk en een scream uit vooral de tenorsax was niet verkeerd geweest. Onbegrijpelijk overigens dat het kwartet versterkt moest worden. Aan beide zijden van het podium, hoog in de lucht, hing een niet geringe stapel geluidsboxen. En dan te bedenken dat een kuchje achterin de zaal voorin zeer duidelijk en hinderlijk te horen is. Daar komt nog bij dat het geluid slecht werd versterkt en dat ook de geluidsbalans op zich abominabel was. (Jacques Los, 15.3.05) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
