"Hij zit veertig jaar in het vak en zijn eindejaarsfestival Stranger Than Paranoia bestaat een kwart eeuw. Zelf inmiddels ook zestig. Alle reden dus voor een feestje rond altsaxofonist, componist, cultuurondernemer en onvermoeibaar projectenontwikkelaar Paul van Kemenade. Het wordt op 4, 6 en 7 oktober gevierd, in zijn woonplaats, in Paradox en Theaters Tilburg, en in het Amsterdamse Bimhuis. 'Zeven groepen heb ik uitgenodigd - Engeland, China, Rusland, Brazilië, vier deejays, het wordt een grote happening. Een mooie aanleiding om van alles te proberen. Gewoon een thema aan ophangen en go!'"
Eddy Determeyer sprak met Paul van Kemenade over "zo'n pluim op je kop", een cabaretprogramma met acrobaten en variété, Cannonball en een contraptie in vijftig tinten grijs.
Concert
Geluid nekt groep
Bert Kleijn & The Summersales, donderdag 17 augustus 2017, Noorderzon Performing Arts Festival, Noorderplantsoen, Groningen
De Groninger Noorderzon, het jaarlijkse Performing Arts Festival, heeft een lange voorgeschiedenis. Ooit, in de jaren zestig, begonnen als een beeldende kunstmanifestatie, evolueerde het via muziekfestival, muziekfestival plus theatrale toevoegingen, theaterfestival met flink wat jazz en pop tot het huidige theaterfestival met wat muzikale franje. Het zij zo.
Drummer Bert Kleijn had de eer het spektakel in het Noorderplantsoen te openen met zijn groep The Summersales. In feite een soort reünie - ook de geschiedenis van deze band gaat tientallen jaren terug. Zo was het verrassend om trompettist Freek Bakker na een dikke twintig jaar en bezigheden in het buitenland voor het eerst weer op een podium aan het werk te zien.
Het concept van de band is verleidelijk: souljazz meets Senegalese percussie. Pape Seck, Mustapha Seck en Kleijn zelf vormen een rotsvaste eenheid, de solide basis voor de band. Met name die eerste imponeerde met zijn messcherpe werk op de bougarabou, die met hand en stok bespeeld wordt. Daarbij vertelt hij verhalen, communiceert hij voortdurend met het - talrijke - publiek. Maar vlak ook Mustapha niet uit. Diens handen lossen met enige regelmaat op in wazige vlekken net boven de djembé. Die intelligente robots die ons gaan vervangen zullen er nog een hele kluif aan hebben. Maken ze dat ook eens mee.
Helaas waren trompet en tenorsax (van Johan Huizing) in het geluidsbeeld ondervertegenwoordigd. Om de een of andere reden begon de soundcheck een kwartier na de geplande aanvangstijd, dwars door de pauzemuziek heen. Dat leverde voor het publiek wel aardige clashes op, maar bleek niet bevorderlijk voor de uiteindelijke balans.
Deze band moet maar eens een half jaartje het oefenhok in en flink tekeergaan in jeugdhonken en op festivals. Want zoals gezegd, de opzet is aantrekkelijk. Dan zouden de aangenaam stuiterende baslijnen van Rob Wattimury trouwens ook beter tot hun recht komen.
Cd
Fumio Yasuda - 'Musique D’Entracte' (Winter & Winter, 2017)
Opname: 25-27 oktober 2016
Je hoeft geen muziekschool gevolgd te hebben of vaak naar Klara radio te luisteren om de naam van Erik Satie te verbinden met klassieke muziek. En klinkt zijn naam toch totaal vreemd, dan is de kans groot dat je al ergens iets van zijn 'Gymnopédies' of 'Gnossiennes' bent tegengekomen, omdat sinds jaar en dag stukjes daarvan opduiken in handen van andere muzikanten, in films tot in computerspelletjes toe. De man heeft zich met zijn composities en door zijn invloed op tijdgenoten en latere stromingen onsterfelijk gemaakt.
De 150ste verjaardag van zijn geboortedag maakte dat Satie in 2016 weer meer in de belangstelling kwam te staan. Hij was een excentriekeling bij wie ook zijn vrienden Debussy en Ravel enige inspiratie vonden. Zelf stak hij de muzikale impressionisten voorbij; Satie maakte vanaf 1919 aansluiting met de dadaïsten in Parijs. Kort voor zijn dood in 1925 componeerde hij muziek voor balletten met Picasso en Picabia en voegde hij muziek toe aan de film 'Entr’acte' van René Clair, waarin onder anderen Man Ray en Marcel Duchamp opduiken. Het werk van Satie zou invloed uitoefenen op het surrealisme, absurd theater, repetitieve muziek en minimalisme. John Cage prees hem om zijn minimalistische stukken avant la lettre.
Vermits muziek van John Cage van beslissende invloed is geweest op de Japanse componist en pianist Fumio Yasuda, verwondert het niet dat ook hij Satie zou ontdekken en anderen Satie wil laten ontdekken. Met deze cd brengt Yasuda een ontmoeting tot stand met wat hij schatten vindt in het repertoire van zowat een eeuw geleden. Hij herschreef een aantal stukken en werkte voor de uitvoering samen met de klassiek georiënteerde Julie Läderach op cello en Joachim Badenhorst op klarinet en saxofoon. Het is die laatste die in onze kontreien het makkelijkst een belletje doet rinkelen. Badenhorst profileert zich de laatste jaren met zijn Carate Urio Orchestra en met Rawfishboys, terwijl hij vast lid blijft van het Han Bennink Trio en de voorbije jaren onder meer ook in groepen speelde van Kris Davis en Samuel Blaser. Hij heeft een hart voor improvisatie en blijft de mogelijkheden met zijn instrumenten onderzoeken.
Sommige vertolkingen van dit trio kunnen zo in de toegankelijke radioprogramma's die de liefhebbers van een zender als Klara bedienen, andere kunnen daar perfect passen in de wat alternatievere als Valckenaers & Vanhoudt. Meerdere stukjes leunen immers zacht en lenig aan bij impressionisme, minimalisme of verfijnde balletmuziek, terwijl andere met geprepareerde piano en ietwat onorthodoxe klanken beschaafd ideeën lenen uit hedendaagse werelden van de geïmproviseerde muziek. Aldoor valt de verfijning op in het spel op cello, op klarinet en basklarinet, op saxofoon en piano. Uiterst beheerst vertolken zij klanken en emoties.
Heel wat van de gekozen stukjes maken eigenlijk deel uit van grotere composities, wat per titel kort wordt meegegeven op de achterflap. De bloemlezing plukt uit zowel vroeg als later werk, waarbij ook de 'Messe Des Pauvres' wordt aangeraakt. Ontroerende mooie en een glimlach ontlokkende dansmuziek ('Son Binocle From 3 Valses Distinguées Du Précieux Dégoûté', 'Danses De Travers From Pièces Froides') wordt gevolgd door tedere en levendige, huppelende en dan weer verstilde stukken. De filmmuziek waarnaar de titel van de cd verwijst, is in een van de langere stukken verwerkt. Als je de kortfilm 'Entr’Acte' één keer hebt gezien, komen bij 'Cinéma' zo weer beelden uit de stomme film voorbij. Met de wat vrijere klanken wordt niet gewacht tot in de laatste nummers, wat de opbouw van de cd afgemeten uitdiept. Al gauw dansen de noten weer uiterst lieflijk en sierlijk, zoals in 'Danse De L’Homme Et De La Femme' uit 'Relâche' – ontspannend, zacht en teder gaat het verderop. Schoonheid zit ook in ingetogen delen, vlinders lijken op te vliegen uit de kleppen van de sax van Badenhorst op 'Prélude Du Premier Acte - La Vocation From Le Fils Des Étoiles'.
Afsluiter 'Vexations' komt als een slaaplied met een metalige twist en herinnert aan een andere geniale excentriekeling, die als Moondog door het leven ging, in een ander tijdvak, in Amerika. Als een bijzondere tijdreis schilderen de liner notes de onderneming af van deze 'Musique D’Entracte', als een uitnodiging om te gaan citytrippen tussen toen en nu laat deze cd zich ook beluisteren.
"De Ierse romancier Roddy Doyle schreef: 'De Ieren zijn de zwarten van Europa, de Dubliners de zwarten van Ierland en de Noorddubliners de zwarten van Dublin.' Hoor Van Morrison en je kunt Doyle niet anders dan gelijk geven. Als de zwarte Amerikanen de blues niet hadden uitgevonden, hadden de Ieren het gedaan."
Ben Taffijn bezocht Jazz Middelheim. Op de vierde en laatste dag van het festival zag hij concerten van Becca Stevens, Nicolas Kummert Résonance, Dans Dans, Van Morrison en Drifter.
Cd
Winston Byrd - 'Once Upon A Time Called... Right Now!' (Ropeadope, 2017)
Winston Byrd is zo'n trompettist die je overal tegen kunt komen. Zijn niet bepaald bescheiden geluid sierde het Duke Ellington Orchestra (van na Ellington), maar ook producties van hiphop-icoon Usher. Zo is ook het gebodene op 'Right Now!' zeer divers te noemen.
De deur wordt onverschrokken ingetrapt in het openingsnummer 'Ramblin’'. Zeker, de Ornette Coleman-compositie blijkt zich 58 jaar na dato heel goed te lenen voor een eigentijdse, opgefunkte behandeling. Met een prominente wahwahgitaar (van David Sampson), een juichend en bubbelend orgel (van Julian Le) en de eveneens op de wahwah aangesloten trompet van de meester zelf.
Als het hoog en hard moet heb je aan Byrd een betrouwbare kracht. Hij zit ergens tussen Clark Terry en Maynard Ferguson. Zijn fenomenale instrumentbeheersing spat van alle tracks af, maar op zijn subtielst en overtuigendst is Byrd in een relatief rustig nummer als 'Anne Rising'. Daarbij houdt hij ervan je op het verkeerde been te zetten. Want tijdens de eerste maten van 'On This Night Of A Thousand Stars' verkeer je in de overtuiging dat het orkest van mambo-koning Pérrez Prado heupwiegend binnenkomt om 'Cherry Pink An Apple Blossom White' nog maar weer eens uit de mottenballen te halen. Zijn piccolotrompet in 'Borrowed Time' en 'Blue Rondo A La Turk' slingert je tussen Beatles en Bach en in 'Brotherhood Of Man' is Clark Terry gevangen in een spiegelpaleis. 'One Life, One Love' is dan weer zo'n typisch eigentijds R&B-nummer, compleet met koortje en handclaps.
De enige track waar je vraagtekens bij kunt zetten is 'Mumbles', al is het alleen maar omdat Terry zelf het zoveel beter en definitiever heeft gedaan. En lolliger.
'Right Now!' is een zwaar geproduceerde affaire geworden, opgenomen in vier studio's in Californië en Pennsylvania. 31 Muzikanten waren erbij betrokken. Straight ahead of smooth, Winston Byrd trekt er zijn neus niet voor op of zijn hand voor om. Dit is heel wat grappiger dan veel van die contemporaine onzin waarbij jazz een onzalige verbintenis aangaat met funk en hiphop. Ik zou deze gast wel eens live aan het werk willen zien. Kon nog wel eens op een vet feestje uitdraaien.
"Tom Harrell lijdt sinds zijn twintigste aan schizofrenie en het is merkwaardig hoe hij dankzij en ondanks de medicatie een feilloze techniek combineert met een bewonderenswaardige creativiteit. Als hij niet speelt, staat hij er bij als een zonderlinge figuur, maar muzikaal is hij een van de meest begaafde trompettisten in de jazzgeschiedenis. Vergelijkingen met de grootsten zijn niet van de lucht en hij dwingt ook als componist in jazz en klassieke muziek bewondering af van vele topmuzikanten."
Danny De Bock bezocht het jazzluik van het festival Gouvy Jazz & Blues 2017. Op zaterdag 5 augustus zag hij concerten van Natacha Wuyts Quartet, Swingin' The Blues, Andrea Motis & Joan Chamorro Quintet, Rick Margitza/Gabor Bolla Quintet en Tom Harrell Quartet.
Cd's
Håkon Storm with Zapp4 - 'Kobolt' (Norcd, 2016)
Opname: 12-13 maart 2016 Zapp4 - 'In Bloom - The Music Of Nirvana' (Zennes, 2017)
Opname: juni 2016
Zapp4 is zondermeer een van de meest opvallende strijkkwartetten in het muzikale landschap. Het feit alleen al dat u hier op de blog van Draai om je oren een recensie vindt van dit kwartet, toont reeds aan dat zij zich niet tot de ijzeren kwartetliteratuur binnen de klassieken na Mozart beperken. Sterker nog, het werkwoord beperken kennen de heren van Zapp4 helemaal niet. Ze bogen zich over de muziek van Radiohead, Nirvana - waarover straks meer - en traden vorig jaar nog tijdens Cross-Linx op met de Noorse zangeres Ane Brun. Maar ook binnen wat we voor doorgaans onder jazz verstaan hebben ze hun sporen reeds verdient. Zo speelden ze tijdens November Music 2014 nog met gitarist Marc Ribot. Reden te meer om ons te buigen over twee recente albums van dit kwartet: 'Kobolt' dat vorig jaar verscheen en dat ze opnamen met de Noorse gitarist Håkon Storm en 'In Bloom', Zapp4's hommage aan de grungeband Nirvana.
Håkon Storm maakte eerder twee soloalbums, 'Zinober' en 'Fosfor', waarin hij balanceerde op de grens van compositie en improvisatie en dan vooral in akoestische vorm. Deze lijn trekt hij door op dit album met Zapp4. 'Kobolt' is dan ook vooral een zeer gelaagde luisterplaat, een album ook dat uitnodigt tot contemplatie. Het samenspel is ernaar. Op 'Intro Og Interlude' is het aanvankelijk altviolist Oene van Geel die de melodie voor zijn rekening neemt met een grote intensiteit, terwijl Storm en de rest van het kwartet de muzikale basis leggen. Als we aansluitend Storm solo horen is dat ingetogen, voorzichtig bijna. 'Gnom' maakt duidelijk dat Storm in eerste plaats een jazzgitarist is, zich soepel bewegend tussen het hier wat feller spelende strijkkwartet. Wat Zapp4 tot zo'n bijzonder kwartet maakt, is goed te horen in 'Rast'. Het subtiele, poëtische samenspel komt hier buitengewoon goed naar voren. Prachtig zoals de vier strijkers samen de juiste sfeer neerzetten. Aanvankelijk zeer rustig, maar langzaamaan spanning opbouwend tot halverwege Storm zijn intrede doet en de melodie oppakt.
'In Bloom' is andere kost. Nirvana uit Seattle veroorzaakte begin jaren negentig een schokgolf in de muziek met wat we later grunge zouden noemen en hun tweede album 'Nevermind' werd beroemd en berucht. Een lang leven heeft de band niet gehad. In 1994 stopte de band ermee na de dood van voorman Kurt Cobain. Ondanks het korte bestaan is de invloed van Nirvana op de hedendaagse rock moeilijk te overschatten. Dit eerbetoon van Zapp4, met voornamelijk nummers van 'Nevermind' en opvolger 'In Utero' is dan ook volkomen op zijn plaats. En dus ja, dan eerst maar weer eens het origineel gedraaid. En het moet gezegd: zanger/gitarist Cobain, bassist Krist Novoselic en drummer Dave Grohl wisten wel wat ze deden. Coherente, zeer stevige nummers zijn het en wat kon die Cobain gillen. Dat horen we bij Zapp4 natuurlijk niet teug en tevens gaat het er wat rustiger aan toe, het is tenslotte een akoestisch spelend strijkkwartet.
Beginnen doen ze met 'All Apologies', een van de weinige rustige nummers van Nirvana en afkomstig van 'In Utero'. Het folk-karakter komt hier goed tot uiting in de melodie, gespeeld door de viool en de pizzicato begeleiding. In de andere nummers heeft Zapp4 het een stuk moeilijker om recht te doen aan Nirvana en het gruizige geluid dat de band produceerde. En het is niet minder dan boeiend om te horen hoe dit kwartet alles aan technieken uit de kast trekt om het origineel recht te doen. Neem hun grootste hit, 'Smells Like Teen Spirit', met het ongemeen ritmische slagwerk van Grohl, Novoselic' pompende bas en de getormenteerd spelende en zingende Cobain. Aangezien een strijkkwartet geen drumstel heeft, lossen de heren het ritmevraagstuk op een andere manier op, maar de structuur blijft staan. Knap gedaan, maar Zapp4 is dan ook niet zo maar een strijkkwartet, daar waren we het reeds over eens. Klik hier om drie tracks te horen van 'In Bloom'.
"Het kleine podium is op deze dag voor gitarist Ruben Machtelinckx. Hij brengt een soort van ode aan de muziek die ten grondslag ligt aan alle muzikale uitingen die we op dit moment kennen: de volksmuziek. Composities van een verslavende eenvoud. Daar ligt ook de kracht van de groepen die Machtelinckx bij elkaar brengt. Het gaat hem niet om virtuositeit van de uitvoering, maar om de kracht van de muziek. Machtelinckx heeft een dromenfabriek en die draait overuren."
Ben Taffijn bezocht Jazz Middelheim. Op de derde dag van het festival zag hij concerten van Tony Allen Quartet, Machtelinckx/Jensson/Badenhorst/Wouters, Mingus Big Band, Bill Frisell, Linus + Skarbø/Leroux, Randy Weston's African Rhythms en Linus + Økland/Van Heertum/Zach.
Cd
Angiolo Tarocchi Jazz Orchestra- 'Unwired' (JCH Productions, 2017)
Opname: 14-15 februari 2016
De Italiaan Angiolo Tarocchi is een veelzijdig man. Van huis uit bekwaam op de contrabas, heeft hij de afgelopen jaren zijn werkterrein aanzienlijk verbreed. Mede dankzij zijn brede opleiding, waarin zowel hedendaags gecomponeerde muziek als jazz een plaats kreeg. Zo is hij actief als componist, arrangeur, leraar en sinds 2015 als dirigent van een eigen orkest: het Angiolo Tarocchi Jazz Orchestra (18 musici en een zangeres), een vergrote versie van het Jazz Chromatic Ensemble dat reeds sinds 1989 bestaat. Onlangs zag de debuut-cd van dit orkest het licht, 'Unwired', met daarop vijf nummers die alle aspecten van Tarocchi's muziek voor het voetlicht brengen.
Dat Tarocchi deels gevormd is door de klassieke muziek is goed te horen. Zo heeft het begin van 'Unwired' duidelijk symfonische allure en laat hij met de beide solo's voor basklarinet en fluit en de bijpassende pianobegeleiding eveneens horen dat hij als componist duidelijk beïnvloed is door de klassieken. 'Unwired' wint er alleen maar door aan kracht. Direct valt hier overigens ook op dat Tarocchi voor dit orkest het neusje van de zalm van de Italiaanse jazz bijeen heeft gebracht.
In 'Blues To Blues' horen we een geheel andere kant van het orkest. Hier brengt Tarocchi een soort van ode aan de klassieke bigbandjazz, gebaseerd op thema's van Daniele Cavallanti, met wie hij het Jazz Chromatic Ensemble leidt. In 'Dark Eyes' brengt Tarocchi eveneens een soort van ode, maar dan aan de Ossetische componist van liederen Ahser Dzhigkaev. Het is een zeer aantrekkelijk stuk, met een enorme drive. Bijzonder is de trombonesolo van Andrea Baronchelli.
En dan rest nog 'Skydream #5', voorafgegaan door het zeer korte #3, dat er een opmaat toe vormt. Tarocchi heeft het stuk reeds uitgebracht met het Jazz Chromatic Ensemble, maar was benieuwd hoe het met een orkest van deze omvang zou klinken. Nu, hier kunnen we kort over zijn: uitstekend. Het stuk heeft een in lagen opgebouwde stuwende drive, die hier door de blazers meeslepend wordt vormgegeven. En dan die gierende gitaarsolo van Alberto N.A. Turra en de swingende altsaxsolo van Francesco Bianchi. Meesterschap.
Angioli Tarocchi dus, met zonder meer een van de beste bigband-albums sinds tijden. Onthouden die naam.
"In de Ferme de la Madelonne hangt nog een affiche die in grote kapitalen pianist Fred Van Hove en saxofonist André Goudbeek aankondigde in Gouvy in februari 1980 en een andere met John Tchicai en Goudbeek in de Luikse Club Divers. De programmatie van Jazz à Gouvy houdt het voor het festival al vele jaren een pak toegankelijker met muziek die vlot swingt en de traditie van de bebop levendig houdt. Met enkele Amerikaanse namen die glorieus verbonden zijn met de jazzgeschiedenis en daarnaast aandacht voor Belgisch talent oogstte het gezellige festival weer een mooie opkomst en enthousiaste reacties van het publiek."
Danny De Bock bezocht het jazzluik van het festival Gouvy Jazz & Blues 2017. Op vrijdag 4 augustus zag hij concerten van Al Foster Quintet, Marjorie Barnes & Equinox, Ernie Watts Quartet, Typh Barrow Trio en Sébastien Hogge Quartet.
"Eén richting staat op vrijdag in de schijnwerpers. Bands die hun inspiratie halen uit de gospel en de soul en hun jazz vermengen met diverse vormen van dance. En waarbij samples, elektronisch voortgebrachte beats en synthesizers een belangrijk onderdeel van de muziek uitmaken. Het Engelse The Cinematic Orchestra, dat ontstond in 1990, kan als een voorloper worden beschouwd, terwijl het New Yorkse Snarky Puppy, de uit New Jersey afkomstige Mark Guiliana, het Canadese BadBadNotGood en het Engelse Portico Quartet, GoGo Penguin en Mammal Hands hierop voortborduren."
Ben Taffijn bezocht Jazz Middelheim. Op de tweede dag van het festival zag hij concerten van Portico Quartet, Chantal Acda & Arc Sonore, Mark Guiliana Beat Music, Translation, Matthew Herbert's Brexit Big Band, Chantal Acda & Bill Frisell, The Cinematic Orchestra en Chantal Acda & Big Band.
Cd
Gayle / Barcella / Cabras - 'Live In Belgium' (El Negocito, 2017)
Opname: januari 2015
Met het eerste nummer op de cd, 'Chiaro Sguardo', lijkt het alsof je binnenkomt in een concertzaaltje waar het optreden begint of net begonnen is. Misschien heb je het eerste aftoetsen gemist, misschien beginnen ze gewoon echt zo: met een duidelijke samenhang en een onmiskenbare klik tussen de drie muzikanten. Hier valt een rauwe, maar coherente onstuimigheid op. Een duidelijke link met de free jazz, die volgens tegenstanders alleen kon komen van muzikanten die niet kunnen spelen. Manolo Cabras, om maar eens met de bassist te beginnen, is het levende bewijs van het tegendeel (en hij niet alleen). Cabras was al hooggekwalificeerd in Italië voordat hij naar Nederland verhuisde en aan het Koninklijk Conservatorium van Den Haag een Master Bas behaalde. In België associëren we zijn naam intussen met onder anderen Ben Sluijs, Marek Patrman, Lynn Cassiers en Erik Vermeulen. Drummer Giovanni Barcella had in Bergamo les gevolgd aan de jazzacademie voordat hij naar onze kontreien verhuisde. Hem situeren we graag bij Jeroen Van Herzeele, CO2 Quartet en Moker. Charles Gayle (°1939) heeft de free jazz-scene in New York meegemaakt in de sixties, maar zijn discografie begint pas echt eind jaren tachtig op Silkheart Records. Op 'Always Born' had hij saxofonist John Tchicai in zijn kwartet. Niet veel later speelde hij met bassist William Parker en drummer Sunny Murray.
De saxofonist is in dit trio degene met de meeste street credibility door een straatleven van bijna twintig jaar. Dat heeft hem getekend en daarnaar verwijst zijn album 'Streets' uit 2012. Sinds El Negocito Records Gayle in 2012 voor het Citadelic Festival naar België haalde, organiseerde Barcella drie tournees met hem in België en Italië. De muziek op 'Live In Belgium' is in 2015 opgenomen in Recyclart, Brussel en De Werf, Brugge. Omwille van zijn rauwe energie en de schetsmatigheid in de muzikale patronen kan je Gayle associëren met de free jazz van Albert Ayler. Hoe zuur en verscheurend zijn sax ook kan klinken, er spreekt een persoonlijke blues uit die gepaard gaat met beheersing en hier in het korte 'Tears' figuurlijk diep treft of letterlijk de traanzakjes beroert. De hevige, soms zure oprispingen van Gayle zijn niet alleen de zijne, dit zijn ruwe en gedeelde gevoelens. Gayle, Cabras en Barcella hebben een gezamenlijke drive en de eenheid die zij vormen, de output die ervan komt, maken van deze cd een document dat de catalogus van El Negocito Records werkelijk eer aan doet.
De gouden kaft kan doen denken aan de gouden letters op de zwarte van 'PEN' (Parker, Edwards, Nobels) of het goud op 'Low Level Stink' van Ballister die dit jaar verschenen bij Dropa Disc, een vers Belgisch label. Het gaat ook telkens om trio's met een zeer gedreven saxofonist en opvallend sterk samenspel met en tussen een drummer en een bassist. Deze opnamen zetten heerlijk in de verf hoezeer Gayle, Barcella en Cabras zich in deze setting kunnen uitleven. Je hoort hen op deze 'Live In Belgium' elkaar ook geregeld de ruimte geven, heel expliciet in 'Di Piccola Taglia' dat Barcella met een drumsolo afrondt, waarna 'Sempre' van Cabras helemaal voor de bassist is – of voor een aantal mogelijkheden die de contrabas biedt: donkere klanken en trillende vermogens, in goede handen zowel gestreken als geplukt eindeloos fascinerend. Het moet ook gezegd dat de bassist, die de opnamen, de mix en de mastering verzorgde, erop gelet heeft dat hij niet nodeloos vooraan in het geluidsbeeld zit, zodat ook het schitterende spel van de drummer aldoor opvalt.
Het is eveneens prachtig dat we Gayle aan de piano horen in 'Dimmi', waarop hij in een rotvaart een rollercoaster start, waarbij de contrabas de bochtige rails onder het gestel verzekert en drums en cimbalen de snelle wendingen accentueren. Dit mondt uit in een krachtige drumsolo en een onbegeleid stukje piano om week van te worden, een pakkend slot dat bijblijft en ook bij herhaalde beluistering pakt. Halsoverkop gaat het weer in 'Steps' naar 'Giant Steps' van John Coltrane – anders dan een achtbaan niet binnen een paar minuten rond. Al die onstuimigheid wordt afgesloten met een viertal gevoelige minuutjes, een herneming van 'Tears (La Parola Chiara)', als een fijne ballade met een warme bassolo bij de treurende sax. Gelijk de kers op de taart.
"Jazz Middelheim in het Antwerpse park Den Brandt is zo onderhand een niet te missen stop in het zomerprogramma van de muziekliefhebber. Als u er nog nimmer bij was, heeft u de afgelopen jaren - en zeker ook dit jaar - veel gemist. En dan niet alleen op muzikaal vlak. Ook de kleinschaligheid, de ongedwongen sfeer in het park en het uitstekende eten en drinken maken dit tot een uniek festival."
Ben Taffijn bezocht Jazz Middelheim. Op de eerste dag van het festival zag hij concerten van Antoine Pierre Urbex, True Company #1, Joshua Redman Still Dreaming, Trojan Panda, Charles Lloyd & The Marvels en Jozef Dumoulin & The Red Hill Orchestra.
Cees van de Ven maakte een fotografisch verslag van de eerste dag van Jazz Middelheim 2017, donderdag 3 augustus. Klik hier om zijn foto's te bekijken.
Cd
Niels Van Heertum - 'JK's Kamer +50.92509° +03.84800°' (Granvat, 2017)
Opname: 3 februari 2014
De uit Vlaanderen afkomstige Niels Van Heertum bespeelt het binnen de jazz zeer zeldzame eufonium, een koperen blaasinstrument verwant aan de tuba, maar met een klank in het hogere register. Hij bespeelt eveneens die tuba en weet daarnaast raad met de trompet en de elektronica. Onlangs verscheen er een soloalbum van deze koperblazer als onderdeel van het project JK's Kamer, dat Bert en Stijn Cools, eigenaars van het Granvat-label, vormgeven.
En het stuk mag dan passen in de kamer van Van Heertum in de Thienpontmolen in Oost-Vlaanderen op +50.92509° noorderbreedte en +03.84800° oosterbreedte; de stukken die Van Heertum al improviserend heeft opgenomen hebben stuk voor stuk titels die refereren aan het buitenleven. In die stukken probeert hij de bij de titel passende sfeer te verklanken, wat hem zonder meer goed afgaat.
'Stroom' heet het eerste stuk en je zou zweren dat je op het water zit, terwijl er zo'n grote oceaanstomer voorbijvaart die zijn diepe hoorn laat weerklinken. Alleen hier houdt hij aan. We horen ook het klotsen van het water, middels Van Heertums elektronische snufjes. Ach, dit maakt heerlijk wegdromen wel heel gemakkelijk! Het geluid van de scheepshoorn verwordt in 'Schim' tot een donkere, repeterende, ritmische drone. En in 'Tocht' weet Van Heertum middels het sampelen en bewerken van het geluid van zijn koperen blaasinstrumenten vrij overtuigend het gelijknamige verschijnsel te benaderen, al is het bij deze jongeman wel een behoorlijk stevige bries die de boel in beweging zet. Daarbij speelt de omgeving een belangrijke rol; voor je gevoel staat de blazer - in plaats van in zijn kamer - in een of andere enorme tochtige hal, waar de wind vrij spel heeft.
Afsluiten doen we met 'Zon'. Van Heertum verklankt dit met zinderende muzikale lagen, die hij in de vorm van loops over elkaar heen legt, een eindeloze exercitie als een eindeloos brandende zon. Tot het uitdooft, heel langzaam.
Cd's
Anne Mette Iversen Quartet + 1 – 'Round Trip' (Bjurecords, 2017)
Opname: 16 januari 2016
Anne Mette Iversen – 'Ternion Quartet' (Bjurecords, 2017)
Opname: 9-10 oktober 2016
New York en Berlijn, in beide steden ben ik twee keer geweest, telkens voor een à drie weken. Dus dat ik die steden ken zal ik niet beweren, maar de sfeer heb ik er wel degelijk opgesnoven. Wel, de Berliner Luft beviel een stuk beter dan Autumn (in feite Spring) in New York.
Anne Mette Iversen is een Deense bassiste en componiste die in 1998 naar New York verhuisde en in 2012 terugkeerde naar de Oude Wereld, waar ze zich in Berlijn vestigde. Deze albums zijn opgenomen met haar New Yorkse kwintet ('Quartet + 1') en het Berlijnse Ternion Quartet waarmee ze tegenwoordig optrekt. Het Berlijnse avontuur is levendiger, de muzikanten lijken zich wat vrijer te bewegen, wat meer ongebonden. De risico's die in de Duitse hoofdstad dreigen en genomen worden zijn substantiëler. De afwezigheid van een piano, plus het gegeven dat de stemmen van trombone en alt wat verder uit elkaar liggen dan die van trombone en tenor, geven de muziek meer ademruimte. Van de andere kant kan de piano ook een zinvolle sturende rol hebben. Elk voordeel hep ze voordeel.
Daarbij heeft de bandleider alle stukken op deze albums geschreven. 'Lines & Circles' van de Amerikaanse groep is een soort canon die op een gegeven moment desintegreert, waarbij deeltjes alle kanten op het heelal inschieten – om elkaar uiteindelijk weer te ontmoeten. In 'Wiinstedt’s View' draaien trombonist Peter Dahlgren en tenorist John Ellis als baltsende parelhoenders om elkaar heen. Een bedachtzame pianosolo (Danny Grissett) schuift naar een dito trombonebijdrage.
Iversen gunt zichzelf meer soloruimte in het Ternion Quartet. Daarbij blijft het een bescheiden meid. Ze staat nooit vooraan in het klankbeeld, maar stelt zich tevreden met een traditionele rol als walker – al wordt het lopen regelmatig afgewisseld met een zorgeloze huppel. Wat dat betreft beweegt ze zich een stuk conventioneler dan wanneer ze achter het notenpapier zit.
Goedgebekt zijn haar Berlijnse maatjes, Geoffroy De Masure (trombone), Silke Eberhard (altsax) en Roland Schneider (drums). 'Postludium #2' is een tere ballad, alsof je met warmte en weemoed terugkijkt op een liefdesrelatie die het uiteindelijk toch niet redde.
De uitslag New York-Berlijn is 3-4, als je het aan deze arbiter vraagt.
Klik hier om het album 'Round Trip' te beluisteren. En hier kun je het album 'Ternion Quartet' beluisteren.
De 36e editie van Jazz Middelheim startte donderdag alvast regenvrij met een puik programma vol variatie. Traditiegetrouw werd het festival geopend met de Amerikaanse muziekhistoricus Ashley Kahn, die als eerste in een reeks van vier saxofonist Charles Lloyd aan de tand voelde. De innemende Kahn verstaat de kunst het aanwezige publiek mee te nemen in het verhaal van zijn gast. Lloyd vertelde onder meer over The Marvels, de band met onder andere Bill Frisell waarmee hij later die avond op het hoofdpodium een concert zou gaan geven. "We're commenting on the ecstatics." Het kwintet werd in feite opgebouwd vanuit de drummer, Eric Harland, waarover Lloyd vertelde dat zijn goede vriend Billy Higgins hem daar vlak voor zijn dood op wees: "Master Higgins has sent him." Het gesprek centreerde zich vervolgens op de pianisten waarmee Charles Lloyd heeft gewerkt. "I like pianists who can dance on different shores." Met anekdotes en muziek stond de saxofonist stil bij Phineas Newborn, Gerard Clayton ("He's ready for the journey"), Jason Moran, Bobo Stenson, Keith Jarrett en de onlangs overleden Geri Allen, die vorig jaar nog optrad op Jazz Middelheim en toen ook bij Ashley Kahn in de interviewstoel zat. De Jazztalks zijn kortom een sterk programmaonderdeel, die de bezoekers mooi opwarmen voor wat er muzikaal nog komen gaat.
De Club Stage is ook dit jaar weer de thuisbasis van een aantal specials, waarbij opmerkelijke talenten hun een eigen programma mogen samenstellen. Toetsenist-zonder-grenzen Jozef Dumoulin mocht de debatten openen en deed dat vier spannende en avontuurlijke sets met gedurfde bezettingen en dito instrumentaties. Dan kan het wel eens tegenvallen (Trojan Panda), maar veel vaker is er sprake van verrassend interessante combinaties (Plug and Pray, True Company #1) en soms maak je een puur magistraal concert mee (The Red Hill Orchestra). De komende festivaldagen zullen Chantal Acda, Ruben Machtelinckx en Nicolas Kummert het stokje overnemen van Dumoulin, ongetwijfeld met boeiende resultaten.
Qua bezoekersaantal viel het wat tegen op deze eerste dag. Ondanks een sterke line-up was de grote festivaltent van de Main Stage maar voor de helft gevuld. Terwijl drummer en artist in residence Mark Guiliana met zijn Jazz Quartet al direct een sterk visitekaartje afgaf. Van complexe ritmes naar doorvoelde ballads, vaak rond sterke thema's of licks opgetrokken. Guiliana was de laatste drummer van David Bowie en bracht met diens 'Where Are We Now' een mooi eerbetoon. Drummer Antoine Pierre gaf met zijn uitmuntend bezette band Urbex een mooi en gedifferentieerd beeld van de grootstad. Saxofonist Joshua Redman bracht met zijn pianoloos kwartet een tribute aan Old And New Dreams, het kwartet met zijn vader Dewey dat op zijn beurt een ode was aan het legendarische Ornette Coleman Quartet uit de jaren zestig. Hij deed dat grandioos met een concert waarin alles klopte. De toegift, Ornette Colemans 'Turnaround' in een mooie bluesy uitvoering, was dan ook niet meer dan terecht.
Klara zorgt tijdens het weekend voor live verslaggeving. Presentatoren Lies Steppe, Bart Vanhoudt en Karel Van Keymeulen serveren gesprekken met muzikanten en bezoekers. Alle concerten in het weekend worden rechtstreeks uitgezonden. Je kunt het festival hier volgen.
Cd
Oene van Geel- 'Sudoku' (Zennes, 2016)
Opname: 2015
Naar eigen zeggen was altviolist Oene van Geel, die we onder andere kennen van het strijkkwartet Zapp4, al jaren van plan een soloalbum te maken. Het is er van gekomen: vorig jaar zag 'Sudoku' het licht. In een grootverpakking, waardoor de cd beter in de boekenkast past dan in de cd-kast. Leuk om te zien, lastig om op te bergen. Maar goed, dat mag de pret natuurlijk niet drukken.
'Sudoku' is een afwisselend album geworden, wat natuurlijk niet zo vreemd is voor wie Van Geel kent. Zapp4 is immers eveneens van alle markten thuis. Jazz wordt dan ook afgewisseld met oriëntaalse klanken en klassiek met rock, of zoals Van Geel zelf zegt: "Mijn doel was om ieder stuk zijn eigen identiteit mee te geven." In 'Seven Riffs' gaat het er ritmisch aan toe, in 'Polderlucht' poëtisch en verstild, in 'Metro Al Madina' oriëntaals - dat is niet zo vreemd, want Metro al Madina blijkt een club te zijn in Beirut - en in 'Theotuma' rock-georiënteerd. Van Geels altviool klinkt hier, geïnspireerd door gitarist Theo Holsheimer als een elektrische gitaar. Allemaal solostukken, die overigens allesbehalve zo klinken, maar dat komt omdat Van Geel middels loopingtechniek zijn nummers laag voor laag heeft opgebouwd.
Naast vijf solostukken staan er een aantal nummers op het album die Van Geel opnam met gasten, steeds één per nummer. Duosets dus. Met bassist Mark Haanstra, harpiste Miriam Overlach, basklarinettist Oguz Büyükberber en pianist Matteo Mijderwijk. Bijzonder is 'Oleg'. Van Geel werd bij het schrijven van dit nummer geïnspireerd door Oleg Fateev, die de bajan, de Russische variant van de accordeon, bespeelt. Van Geel weet hier de Oost-Europese sfeer prima te vangen in een wat weemoedige melodie, terwijl Haanstra zorgt voor een ritmische begeleiding. 'Dew Drops On A Spider’s Web', dat Van Geel inspeelde met Overlach, is een wonder van subtiliteit en breekbaarheid. Prachtig hoe de klank van de altviool en de harp het vallen van de dauw op het web verklanken. Afsluiten doet Van Geel met het weerbarstige, atonale 'Sculptures', waarin hij samenwerkt met pianist Mijderwijk. De twee cirkelen hier om elkaar heen en spelen zwierige abstracte clusters van noten. Maar enerverend klinkt het, net als de rest van 'Sudoku' overigens.
Cd
Florian Wittenburg – 'Don’t Push The Piano Around' (Nurnichtnur, 2017)
'Don’t Push The Piano Around' is de naadloze voortzetting van 'Eagle Prayer', Florian Wittenburgs vorige album. Het nummer 'Eagle Prayer', waarmee de betreffende cd uit 2016 werd afgesloten, fungeert nu als de opening van de nieuwe schijf.
De componist is niet langer ook de uitvoerder van zijn werk, maar heeft daarvoor Sebastaan Oosthout ingehuurd. De muziek lijkt nog spaarzamer geworden. Wat resteert is de schetsmatige contour van een soort pure salonmuziek. Alle ballast is overboord gegooid, slechts de essentie resteert – of nog iets minder zelfs. Wittenburg componeert procesmatig; je zou wellicht antiseptische tl-muziek verwachten, maar het resultaat klinkt eerder plechtig dan ledig. Ze geeft rust, maar kan ook op je zenuwen werken. Een stapje verder en je hebt het terrein betreden van Zez Confrey en diens op piano's dansende katjes. En zie dan maar weer eens terug te komen.
Curieus zijn de zes 'Quotes', die op spreektaal gebaseerd zouden zijn. Daar hoor ik weinig van terug. In mijn oren klinken ze als de begeleidende muziek bij evenzovele meditaties, tijdens een retraite bij de minderbroeders van Sint Machallus, in de abdij van Cromvoirt. In 'Part 1' trekken de vrij zwevende boventonen de aandacht, die nog even opgloeien wanneer de eigenlijke pianonoten zijn weggestorven. In 'Part 6' hoor je de waterdruppels en -straaltjes van de bomen om je heen op de grond tikken en klateren. Maar dan versneld en in loops geraakt. De resulterende clusters leveren melodietjes op die nog lang in het hoofdje resoneren.
Als de cd is afgelopen resteren suizende moleculen.
Cd
Keiji Haino / Jozef Dumoulin / Teun Verbruggen - 'The Miracles Of Only One Thing' (Sub Rosa, 2017)
Opname: september 2015
Deze heren vertonen grensoverschrijdend gedrag! Gelukkig louter op muzikaal gebied, instanties behoeven dus niet te worden gealarmeerd. De drie waar we het over hebben, de Japanse gitarist Keiji Haino en de Vlamingen Jozef Dumoulin en Teun Verbruggen, staan overigens al veel langer bekend om deze wijze van handelen. Op een recente schijf met de prachtige titel 'The Miracles Of Only One Thing' wordt dan ook vrijwel geen normale noot gespeeld.
Om te beginnen stuurt het trio ons in 'Non-Dark Destinations' rechtstreeks de storm in. Een noisestorm om precies te zijn. Een oorverdovende kakofonie aan onbestemde elektronische klanken, voor rekening van Haino en Dumoulin. Dit is geen album voor tere zielen en al helemaal niet als Verbruggen er met zijn mokerslagen bij komt. Toegegeven, op enig moment wordt het wat rustiger. Er klinken zelfs wat Japans aandoende belletjes in het verder ongenaakbare klanklandschap dat bijna een half uur aanhoudt. Het tweede stuk dat tijdens hetzelfde concert in de GOK Studios in Tokyo werd opgenomen, 'Hotel Chaika', kent echter een zeer ingetogen middendeel, waarin Verbruggen de vreemde geluiden van zijn kompanen ondersteunt met ingetogen slagwerk. Het blijkt alleen wel de opmaat voor een rauw slot, waarin met name Haino excelleert met grensoverschrijdend gitaarspel en hartgrondig geschreeuw. Imposant.
Tijdens diezelfde Japanse tour speelde het trio ook in SDLX, eveneens in Tokyo. Het eerste stuk, 'Snow Is Frequent, Though Light, In Winter' is van pure, onverwachte schoonheid. Het trio doet de titel alle eer aan. En het begin van 'Tonight' is dat eveneens. Haino bespeelt hier de Japanse bamboefluit, waardoor we ineens in Oosterse sferen belanden. Aansluitend gaat hij vocaal aan de slag. Soms met een welluidende stem, maar vaker grommend, verontrustend klinkend, zijn makkers meevoerend de duisternis in.
Klik hier om te luisteren naar een track van dit album: 'Tonight'.
Concert
Beatles verdienen beter
Want2Swing o.l.v. Marco Kerver, donderdag 13 juli 2017, Platformtheater, Groningen
De verhouding tussen het koninkrijk van de bigbands en de marktplaats van de populaire muziek is sinds de jaren veertig altijd problematisch geweest. Een mooie illustratie daarvan is de cd 'The Swinginest Dance Band' met opnamen uit de jaren vijftig en zestig van trompettist Dan Terry, die onlangs door Fresh Sound Records werd uitgebracht. Je hoort daar hoe een bandleider jaar in jaar uit wanhopig poogt de Amerikaanse jeugd weer op het rechte pad en bij de les te krijgen. Nooit van Dan Terry gehoord? Wel, dan kun je veilig concluderen dat zijn missie op niets is uitgelopen.
Opmerkelijk in dit verband is dat een zanger als Frank Sinatra, zelf uit de bigbandcultuur afkomstig, zijn hele carrière met grote orkesten heeft gewerkt. Geldt, in mindere mate, ook voor collega's als Peggy Lee en Doris Day. Maar dat waren dan altijd studio-orkesten, waar niet mee getourd werd.
De bigbandtraditie heeft in de zwarte muziek langer standgehouden. Het orkest van pianist en componist Buddy Johnson was tot in de jaren zestig mateloos populair in de zwarte danszalen. Sterren als BB King, Lloyd Price en Tyrone Davis reisden altijd met een bus vol muzikanten.
De paar voorbeelden van rockbands in bigbandvermomming (Chicago, Blood, Sweat & Tears) smaken niet direct naar meer. Toch is het op zich prijzenswaardig dat de bigband Want2Swing uit de regio Groningen-Assen zich op popmuziek als basis van zijn repertoire heeft gestort. Daarbij lijkt de aanpak van bands als BS&T de muzikanten voor ogen te hebben gestaan. Dus veel staccato-stoten van het koper, relatief weinig aandacht voor kleur en een neiging de nummers stevig dicht te metselen. Dat wreekt zich nog het meest in het Beatles-programma van Want2Swing. Want van alle popgroepen uit de jaren zestig toonden de Liverpudlians nog de meeste affiniteit met 'echte' liedjes, die dus verder gingen dan de geijkte twee akkoorden-deuntjes. Je zou dus verwachten dat arrangeurs die met het werk van Paul McCartney (en George Martin) aan de haal gaan meer zin voor avontuur aan de dag leggen dan hier gebeurd is. De muziek van The Beatles is een-op-een vertaald naar een soort rechte orkestrale rockfunk. Die, in weerspraak met de naam van het orkest, niet echt wil gaan swingen.
Het hout waarvan hier planken gezaagd worden is dik en keihard. Dirigent Marco Kerver laat in 'Help' het koper Earth, Wind & Fire-accentjes plaatsen. De groep gaat dan bijna swingen. In 'Eight Days A Week', ook in een bewerking van Kerver, geven de blazers eveneens een aparte ritmische beweging aan de muziek. Ook heel effectief. De stootkracht van het koper is niet misselijk. Aan het potentieel van de band ligt het niet. Misschien zou een Henk Meutgeert of een Martin Fondse eens wat arrangementjes moeten schrijven.
De vocal group, Mousmé Brocaar - Jeroen Kriek en Margot Kriek - mengde mooi met de band, wanneer die wat gas terugnam. Want waarom moest in dit betrekkelijk intieme theater letterlijk elke muzikant zo nodig zijn eigen microfoon? Het Carnegie Hallconcert van Benny Goodman is toch ook met slechts één microfoon opgenomen? Maar goed, er zal wel over nagedacht zijn.
De echte Beatlesfans stonden intussen vooraan te smullen. Bij de intro's het hoofd iets schuin: wat wordt dit? Dan het verheugde knikken van herkenning en instemming: inderdaad 'The Long And Winding Road'.
Foto's: Pieter de Roest
Meer horen? Check de cd's 'Funkin’ Up Popular Songs 16/17' en 'Funky Beatles', in eigen beheer uitgebracht door Want2Swing.
Cd's
Rob van Bavel & Sebastiaan van Bavel - 'Like Father, Like Son' (eigen beheer, 2016) Sebastiaan van Bavel Trio & Jasper Blom / Vera Naus - 'Cosmic Dance' (eigen beheer, 2016)
Pianist Sebastiaan van Bavel is onlangs benoemd tot Young VIP 2018. Dat betekent dat we hem het komend voorjaar veelvuldig kunnen gaan beluisteren op de Nederlandse Jazzpodia. Het is een logische keuze van de jury, getuige zijn debuut uit 2014, 'As The Journey Begins' en het vorig jaar verschenen 'Cosmic Dance'. Tijd om de man hier weer eens in de schijnwerpers te zetten aan de hand van dat laatstgenoemde album. En ja, laten we het dan direct ook maar hebben over 'Like Father, Like Son'. Ze staan beiden lachend op de hoes, Rob en Sebastiaan, met een appel. U weet wel, die appel die nooit ver valt.
Via pa, respectievelijk opa Van Bavel zijn beiden groot geworden met de klassieken. Het is dan ook niet meer dan toepasselijk dat het album aanvangt met de eerste 'Épigraphe Antiques' van Claude Debussy. Een eerbetoon aan een van de grootste vernieuwers van de westerse muziek in de twintigste eeuw. Lang houden de twee het klassieke idioom echter niet vol en het stuk gaat zonder pauze over in Robs 'Towards The Light', in de strak swingende stijl waar we hem van kennen. Een vernieuwer is vader Rob niet, maar swingen kan hij als geen ander en zijn snelheid en timing verraden een groot meesterschap.
De stelling dat John Coltrane was voor de jazz wat Debussy was voor de klassieke muziek is niet zo'n hele gekke. Een hommage van dit duo dat zich duidelijk schatplichtig betoont aan beide muzikale idiomen past dan ook prima. In 'Coltrane Suite' horen we smaakvolle bewerkingen van 'After The Rain', 'Naima' en 'Countdown'. Briljant en ingetogen gespeeld, met veel eerbied voor de meester. En ja, die klassieke achtergrond hoor je ook hier terug en dan met name in de zorgvuldige manier waarop de stukken worden gespeeld. Op zo'n album mag Alexandr Skryabin eigenlijk niet ontbreken, althans volgens deze beide heren. Zijn tweede 'Prelude, Opus 11' vinden we hier dan ook, gevolgd door Robs 'Prelude For Jules'.
Voor 'Cosmic Dance' heeft Sebastiaan zich laten inspireren door de gedichten van Sri Aurobindo. Deze uit India afkomstige nationalist en vrijheidsstrijder – hij was aanvankelijk een van de drijvende krachten achter de onafhankelijkheidsstrijd tegen Groot-Brittannië - was tevens een invloedrijke yogi, goeroe, hindoe-mysticus, filosoof en dichter. Van Bavel koos vijf spirituele gedichten van hem als basis voor zijn conceptalbum, dat hij de toepasselijke boodschap meegaf: 'Music and Poetry. Chaos and Tranquility. Improvisation and Notation. Action and Meditation. Contemplementary concepts which may guide you towards discovering the full depth of this album.'
Het trio dat naast Van Bavel bestaat uit bassist Maciej Domaradzki en drummer Jimmi Hueting, is hier aangevuld met Jasper Blom op tenorsax en vocaliste Vera Naus. Noodzakelijke aanwinsten. Blom brengt met zijn instrument, dat qua klank soms meer lijkt weg te hebben van een fluit, de Indiase sfeer naar binnen en Naus is vanzelfsprekend nodig om de teksten van de gedichten door de nummers te verweven. Wat ze overigens op zeer overtuigende wijze doet, met een stijl die het midden houdt tussen klassiek en jazz. Blom excelleert op onnavolgbare wijze met veel schwung en souplesse in het lange 'The Creation' en Domaradzki glorieert met een zangerige solo in 'The Blue Bird'. Ook met dit album maken we dus weer een muzikale reis.
Of we met het beluisteren van dit album ook verlicht kunnen worden – net als met Aurobindo's integrale yoga – is de vraag, maar een mooi album is 'Cosmic Dance' in ieder geval wel. We kijken uit naar Van Bavel live.
Klik hier om 'Cosmic Dance' te beluisteren. En hier vind je een teaser van 'Like Father, Like Son'.
"De 42ste editie van het North Sea Jazz Festival kan weer in de analen worden bijgeschreven. Drie dagen boordevol muziek uit alle windstreken. Het volledig recht doen aan een festival van deze omvang is een onmogelijke opgave, vandaar dat we keuzes maakten. Waarbij we met name stilstaan bij die jazz waarin vernieuwing vooropstaat. Zondag, de derde festivaldag, bood wat dat betreft eerder te veel dan te weinig. Keuzestress noemen we dat."
Op zondag 9 juli bezocht Ben Taffijn de derde en laatste dag van het North Sea Jazz Festival. Hij doet verslag van de concerten van Phronesis & New Rotterdam Jazz Orchestra, Dominic J. Marshall Trio, Angles 9, Steve Coleman And The Council Of Balance & DoelenEnsemble, Liberty Ellman Sextet en Steve Lehman Sélébéyone.
In deze encore van Jazz Rules hoor je twee concerten vanaf het Gent Jazz Festival: SCHNTZL en Trio Grande. Allebei speelden ze op de Garden Stage van het festival.
SCHNTZL wordt gevormd door toetsenist Hendrik Lasure en drummer Casper Van de Velde. Trio Grande bestaat uit rietblazer Laurent Dehors, tubaspeler en trombonist Michel Massot en drummer, percussionist en vocalist Michel Debrulle. Dirk Roels had een interview met SCHNTZL en collega Yannick Deleebeek met Trio Grande.
Jazz Rules is weer terug op 31 augustus, live vanaf Jazz In 't Park in Gent.
Dat hij op de hoesportretten wat arrogant de wereld inkijkt wordt volledig gerechtvaardigd wanneer je het album opzet. Het openingsnummer, het voortvarende 'Armando’s Song', blaast je compleet omver. Oscar Petersson, Martial Solal, pianist Christian Sands geeft je niet eens de tijd om naar voorbeelden te happen. Wat een techniek! Alsof hij eventuele concurrerende troonpretendenten bij voorbaat de wind uit de zeilen wil hameren. Hij wekt overigens de indruk dat hij hier echt aan zijn plafond zit. Trouwens, constateer je wanneer de stofwolken na dit bombardement van vijf minuten elf enigszins opgetrokken zijn, het is eerder Bud Powell dan Peterson of Solal aan wie Sands zich spiegelt.
Zo slopend als 'Armando’s Song' uitpakt, zo introvert begint 'Song Of The Rainbow People', de tweede selectie. Spaarzaam en bedachtzaam vertonen de noten zich, maar de song ontwikkelt zich uiteindelijk tot een krachtig statement: vergis je niet in de zachte krachten.
Zijn hippe akkoorden en frasering, zijn dynamiek, zijn uitgekiende pedaalgebruik, zijn delicate toucher, zijn schier onbegrensde techniek: symptomen van een gedegen studie, die ongetwijfeld ook de klassieken heeft bestreken. Maar is Christan Sands ook een goede begeleider? Achter tenorist Marcus Strickland, die gast is op twee tracks, lijkt de pianist door te soleren in plaats van zorgvuldig de juiste akkoorden te plaatsen. Doch ook in een langzaam nummer als 'Use Me' groovet Sands onweerstaanbaar. Hier slaat Marcus Baylor mooie onafhankelijke figuurtjes op zijn snaredrum. Hier pakt ook gitarist Gilad Hekselman royaal uit. Bassist Christian McBride is de producer van dit album en hij doet op dit nummer als derde gast een cameo. Maar die gestreken bijdrage lijkt er al te duidelijk in de studio aan vastgeplakt. Alsof Alfred Hitchcock net een paar seconden te lang in beeld verschijnt.
Maar goed, in werkelijk elk nummer is wat te beleven. Zo twijfelachtig als Sands Strickland ondersteunt, zo trefzeker is zijn linkerhand in 'Somewhere Out There', een gospelachtig geval waarin de pianist zichzelf begeleidt. De unisono lijnen met bassist Yasushi Nakamura leiden naar een soort catharsis halverwege de compositie.
Sterke gast. Subliem album.
Klik hier om drie tracks van dit album te beluisteren: 'Freefall', '¡Óyeme!' en 'Use Me'.
"Einstürzende Neubauten heeft nu zo zijn eigen formules voor levensliederen. Dat die heel pakkend kunnen zijn, bewezen de beelden naast het podium, die meermaals inzoomden op een meisje op de eerste rij dat heel emotioneel meezong. Intensiteit is zeker een sleutelwoord gebleven en de groep blijft geluiden gebruiken die de doorsnee popmuziek vreemd zijn."
Op zaterdag 15 juli bezocht Danny De Bock het tweede luik van het Gent Jazz Festival. Vanaf de Bijlokesite doet hij verslag van de concerten van Chrysta Bell, Die Anarchistische Abendunterhaltung, Einstürzende Neubauten, Fire! en Hypochristmutreefuzz.
Cd / Jazztube
Tini Thomsen - 'The Long Ride' (339 Records, 2017)
In 2014 bracht de Duitse saxofoniste Tini Thomsen haar titelloze debuutalbum uit met haar eigen band, MaxSax. Die naam slaat natuurlijk op de baritonsax die Thomsen bespeelt, met dat kenmerkende donkere, wat gruizige geluid. In de afgelopen jaren heeft Thomsen zich hier uitgebreid in bekwaamd, als lid van zo ongeveer alle bigbands die er in West-Europa te vinden zijn. Het leverde haar diverse prijzen op, zoals de vorig jaar aan haar uitgereikte Duitse GEMA Musikautorenpreis.
Inmiddels ligt er 'The Long Ride' en heeft de baritonsax gezelschap gekregen van een altsax, in handen van haar jeugdheld Nigel Hitchcock, die zij in de tussentijd op een jazzfestival tegen het lijf liep. Het album start direct met een lekker fel funkritme, strak gedrumd door Satinda Kalpoe en heerlijk vet geplukt door Mark Haanstra. Thomsen keuvelt intussen vrolijk door haar baritonsax en gaat een stomende dialoog aan met Hitchcocks altsax. In 'Lightning Girl' is het tijd voor de blues. Gitarist Tom Trapp zet hier de toon met gruizig gitaarwerk en legt een prachtige bedding voor de delicaat geblazen lijnen. Maar het is vooral zijn getormenteerde solo die dit nummer de moeite waard maakt.
Bijzonder is ook 'Imaginary Friend', waarop we een totaal andere kant van dit kwintet mogen bewonderen. Thomsens delicate partijen in deze ballade zijn allerminst te versmaden. Met grote soepelheid en kleur vertelt ze haar muzikale verhaal. We zijn getuigen van spel op het allerhoogste niveau; zelden bespeelt iemand zo een baritonsax. Een tweede ballad is 'Say It Quietly', met hier Hitchcock in de solorol.
De rustige nummers zijn echter zwaar in de minderheid op dit stormachtige album. In 'Chicago' kruipen we dus maar weer in de achtbaan. Hier heerst het grote stadsgevoel, met name verklankt in Hitchcocks uitbundige solo op altsax en middels het steeds terugkerende aantrekkelijke melodische patroon. Een nummer dat blijft hangen, maar dat geldt eigenlijk voor het hele album.
In de Jazztube hierboven zien we Tini Thomsen met haar band in actie bij VPRO's Vrije Geluiden met 'The Long Ride'.
Cd
HENK – 'Earth Tones' (eigen beheer, 2017)
Opname: 3 juli / 25-26 november 2016
Dat bassist Henk de Ligt sinds begin 2016 de leider is van dit kwintet en het merendeel van de nummers op dit album heeft geschreven, hoor je er in feite niet aan af. Afgezien van de solo van driekwart minuut in 'Bass Interlude' en in het stuk 'I Never Knew' (niet de standard uit 1920), waar zijn contrabas pregnant en zangerig aanwezig is. Maar de honneurs deelt hij hier met Bert Lochs op bugel.
De sfeer is overwegend ingetogen en weinig pretentieus. Met de tempi zitten we navenant laag tot medium. In Henry Purcells 'When I Am Laid In Earth' wordt een directe verbinding met de zeventiende eeuw tot stand gebracht. De trage begrafenismars wordt verstoord door de op hol geslagen paarden, in casu de ritmesectie. Het levendige ritme – Ed Baatsen op piano, Friso van Wijck op drums en De Ligt – contrasteert effectief met de eerbiedige lijnen die door Lochs en saxofonist Ad Coolen getrokken worden.
Het meest uit de pas loopt de band nog in 'Bluesaround', dat abstracte passages bevat. En in 'Are You Listening Or Just Waiting To Talk?' valt het contrapunt van tenorsax en trompet op. Summa summarum: met dit album krijg je vast geen ruzie in huis - maar voor een feestje zou ik toch iets anders kiezen.
Klik hier om te luisteren naar het titelnummer 'Earth Tones'.
"Een van de belangrijkste ontwikkelingen in de geschiedenis van de jazz is de komst van de free jazz in Amerika, halverwege de jaren zestig, met musici als Ornette Coleman en Albert Ayler in de voorhoede. Het krijgt in Europa al snel navolging. In Italië was Enrico Rava een belangrijke figuur en in communistisch Polen Tomasz Stańko. Beiden zijn nog steeds actief en meer dan dat. Hun gezamenlijke optreden op deze zaterdagavond laat twee musici horen die nog even scherp en overtuigend klinken als toen."
Op zaterdag 8 juli bezocht Ben Taffijn het North Sea Jazz Festival. Op deze tweede festivaldag zag hij concerten van All Ellington, Michiel Stekelenburg 5, Christian McBride's New Jawn en Tomasz Stańko / Enrico Rava Quintet.
Cd / Jazztube
Yoko Miwa Trio – 'Pathways' (Ocean Blue Tear Music, 2017)
Opname: juli 2016
Indien die algoritmen die YouTube hanteert een beetje deugen, zou je via pianiste Yoko Miwa na een tijdje vanzelf uitkomen bij Junior Mance, Red Garland en Ray Bryant. Ze hoort bij de door de blues geraakte funky pianisten die een dikke halve eeuw geleden het jazzlandschap domineerden. En een nummer als 'The Goalkeeper' zou zomaar een vergeten stuk kunnen zijn dat ooit de setlist van het Nat King Cole Trio sierde. Soms is het alsof je naar geremixte opnamen van die elegante bluesjazzmannen luistert.
Want ze kan er nog wel bij, hoor. Alsof we nog niet bijkans stikken onder de nimmer tanende toevloed van nieuwe, uitstekende pianisten. Nu is die Yoko Miwa niet echt gloednieuw: haar trio speelt per slot van rekening al twaalf jaar in Les Zygomates, Boston, terwijl de brunchconcerten 's zondags in de Ryles, Cambridge, zelfs een nog langere historie kennen. Maar voor het Europese jazzpubliek is Miwa, dacht ik, een nieuwe naam.
Het openingsnummer, 'Log O’Rhythm', heeft een gospeltouch, terwijl de laatste track, 'Dear Prudence', nog wel iets van een Beatlesque aroma heeft, maar dan met een postscriptum dat een minuut of acht doorgaat en er niet om liegt. Trefzeker klinkt Yoko Miwa in haar eigen compositie 'Lickety Split', haar timing is hier elegant, haar toucher stevig, haar dynamiek subtiel. Ik denk dat de dame een deugdelijke klassieke studie achter de kiezen heeft. Met haar persoonlijke, levendige fantasie en gevoel voor afwisseling is Miwa de jazzpianiste par excellence.
Pluimpje nog voor opnametechnicus Matt Hayes, die het trio op verzoek van de leidster in één keer, zonder separering, heeft geregistreerd. Ja, zo zongen de drums (van Scott Goulding)!
Die lui in Boston weten niet half wat voor geluksvogels ze zijn, met dit gruwelijke trio elke week op niet minder dan drie podia.
In de Jazztube hierboven speelt het Yoko Miwa Trio 'Lickety Split', live in de Blue Note Jazz Club in New York.
"Het beste concert van de dag maakten we al mee voordat de avond viel met het trio van drummer Gerry Hemingway, bassist Mark Helias en trombonist Ray Anderson - drie groten die niet het makkelijkste vaarwater kozen. BassDrumBone bestaat nu 40 jaar in dezelfde bezetting en kwam met grote onderscheiding naar voren als de meest hechte groep op het hoofdpodium. Hier hoorden wij het soort jazz waarbij sommigen in hun hoofd dansen en enkelen ook niet meer stil kunnen blijven staan of zitten."
Op zaterdag 8 juli bezocht Danny De Bock het Gent Jazz Festival. Vanaf de Bijlokesite doet hij verslag van de concerten van Tomasz Stańko / Enrico Rava Quintet, Trio Grande, BassDrumBone, McCoy Tyner Trio & Craig Taborn en Wayne Shorter Quartet & Casco Philharmonic.
Cd's
Matchbox - 'Matchbox' (Driff, 2015)
Opname: 19 juli 2014 Bathysphere - 'Bathysphere' (Driff, 2015)
Opname: 21 juli 2015 Jorrit Dijkstra - 'Never Odd Or Even' (Driff, 2015)
Opname: 17-22 maart / 11-15 november 2014
Soms blijven cd's ongemerkt lang op de stapel liggen. Cd's die het echter wel verdienen om in deze kolommen besproken te worden. Zo kan het gebeuren dat we nu ineens stil staan bij een drietal albums, die reeds eind 2015 het licht zagen. Een beetje laat, maar nooit te laat, dunkt ons. Rode draad is componist, altsaxofonist en createur van elektronische geluiden Jorrit Dijkstra. Nederlands, maar reeds langere tijd aan de overkant van de plas verblijvend, verrast hij ons iedere keer weer met opmerkelijk werk. Ditmaal met zijn kwartet Matchbox, zijn bigband Bathysphere en tot slot ook nog solo.
Matchbox bestaat naast Jorrit Dijkstra uit pianist Pandelis Karayorgis, waar Dijkstra regelmatig mee samenwerkt en waar hij ook zijn platenlabel Driff Records mee bestiert, en ritmetandem Nate McBride (bas) en Curt Newton (drums), die elkaar ook reeds uitentreuren kennen via samenwerkingen met Joe Morris en Ken Vandermark. Met 'Fourteen Squares', dat stamt van het in 2014 verschenen album 'Music For Reeds And Electronics, Oakland', start het album op energieke en onstuimige wijze met gerichte uitbarstingen, gevolgd door korte stiltemomenten. In 'Entanglement', een stuk van Karayorgis waarvoor hij zich door Ornette Coleman liet inspireren, maken de heren het nog een fractie bonter. Vooral Dijkstra's spel schiet hier alle kanten op. En zo ruig als het er op 'Entanglement' aan toe gaat, zo beheerst klinkt het kwartet in 'Shards', waarbij Dijkstra er duidelijk genoegen in schept om Karayorgis' intieme pianospel te doorkruisen met de meest vreemdsoortige elektronische geluiden. 'Outward On Pleasant Spheres', gebaseerd op een gedicht van Sun Ra, is ook meer dan de moeite waard. Het aantrekkelijke ritme, met belangrijke rollen voor McBride en Newton, en het swingende pianospel maken meebewegen hier tot een must. Intussen zorgt Dijkstra met zijn elektronica andermaal voor het onvoorspelbare element.
Voor Bathysphere hebben Dijkstra en Karayorgis een keur aan muzikanten, hoofdzakelijk afkomstig uit hun residentie Boston, bij elkaar verzameld om hun ideeën vorm te geven. Met vier saxofonisten, zes koperblazers, twee bassisten, drums, piano en elektronica heeft het duo een heus orkest ter beschikking. De naam Bathysphere verwijst overigens naar het gelijknamige vaartuig, dat onderzoekers Willam Beebe en Otis Barton in 1934 in staat stelde om diepzeeonderzoek te doen. De hoes van het album laat zien hoe dit apparaat eruitzag. Vanzelfsprekend maakt deze grote bezetting het voor Dijkstra en Karayorgis (beiden leveren ook hier de composities) mogelijk een uitgebreid kleurenpalet aan te spreken. Zo vermengt Karayorgis in 'Sounding Line', de in de scheepvaart gebruikte loodlijn, op ingenieuze wijze flamboyant samenspel met messcherpe solo's van trombonist Jeb Bishop, trompettist Daniel Rosenthal en de pianist zelf. De mogelijkheden die het orkest biedt komen ook mooi in beeld in Dijkstra's 'Funnel'. Met name in het eerste deel verrast hij ons met zijn kleurrijke klankwereld. Alleraardigst is ook 'Boter', waarmee Dijkstra een hommage brengt aan trombonist Quentin 'Butter' Jackson, die diep achterin de band van Ellington zat. Het stuk is helemaal in de Ellington-stijl gecomponeerd, met - hoe kan het ook anders - een grote rol voor de trombonisten en een krijsende solo op tenorsax van Tony Malaby. Bijzonder is ook Karayorgis' 'White Sea', waarin op harmonische wijze oneindige muzikale horizonten worden geschetst.
En dan is daar 'Never Odd Or Even', Dijkstra's tweede soloalbum, waarop hij wederom op zoek gaat naar nieuwe wegen in het vermengen van zijn altsaxgeluid met zijn elektronische speeltjes. Door verschillende opnames, al dan niet middels loopings, met elkaar te vermengen is het daarbij soms net of er een complete band op het podium staat. Leve de techniek! In 'Toodeledoo' is zo de hele fanfare present. Ze blazen echter wel allemaal door elkaar. Dijkstra creëert een doorslaande kakofonie, geheel in zijn eentje. Maar het is zeker niet alleen het geluid van zijn altsax dat we hier horen. Dijkstra's elektronica is tot meer in staat. In 'Talking Pads' is het Afrikaans aandoend slagwerk dat ons wakker houdt, in 'Groove Segment' lijken we van doen te hebben met een contrafagot of iets dergelijks en in het titelnummer 'Never Odd Or Even' lijken we met stuiterballetjes van doen te hebben. En over balletjes gesproken: te gek is 'Pong'. Als basis gebruikte Dijkstra opnames van een potje tafeltennis met zijn dochter, het dient als onderlegger voor een dwarse vrije improvisatie. Ach, te veel om op te noemen op dit wonderlijke album. Ik zou zeggen, ga zelf maar luisteren en laat je verrassen door Dijkstra's kunsten.
"Muzikaal valt er veel te genieten bij het optreden van altsaxofonist Greg Ward & Ten Tongues. Dit is het ritme van de grote stad, een muzikale smeltpan waarin jazz, soul, blues in prachtige arrangementen bij elkaar komen. Ritmische, melodieuze, vaak redelijk dwingende passages worden afgewisseld met stomende solo's, die nogal eens ontaarden in georganiseerde chaos."
Op vrijdag 7 juli bezocht Ben Taffijn het North Sea Jazz Festival. Hij doet verslag van de concerten van Greg Ward & Ten Tongues, Morris Kliphuis' Dimlicht, Dhafer Youssef en Atmosphères: Hamasyan/Henriksen/Aarset/Bang.
Cd
Walter Norris Trio – 'Stepping On Cracks' (Progressive, 2016)
Opname: 17 juli 1978
Walter Norris? Walter Norris, pianist? Help me even. O ja, die pianist op het eerste album van Ornette Coleman.
Klopt. Een man met een kleurrijke carrière, om het zacht uit te drukken. Begin jaren vijftig in Houston, met de ruimschoots legendarische altist Jimmy Ford, optredens en platen aan de Westkust, met onder anderen Frank Rosolino en Herb Geller, zeven jaar vaste schnabbel in de New Yorkse Playboy Club, twee jaar in het Thad Jones-Mel Lewis Jazz Orchestra, Scandinavië, Sender Freises Berlin, met wonderbassist Aladár Pege, lesgeven, you name it. En dan toch erin slagen onder de radar door te scheren.
Tijdens een van zijn periodieke bezoekjes aan New York nam Walter Norris dit bij vlagen hallucinante album op. De George H. Buck Foundation heeft het heruitgebracht, compleet met ruim een half uur alternate takes. In het titelnummer 'Stepping On Cracks' verbeeldt de pianist een kind dat van zichzelf uitsluitend op de scheuren in het plaveisel mag lopen. Het stapt en springt met ongelijke intervallen, hortend en stotend, stoppend en bijna vallend. Wanneer de pianist/componist het perspectief van het kind naar de waarnemer draait, komt er een reflectief, lyrisch moment en wordt het echte pianojazz. Norris bevindt zich dan in het Bill Evans-Paul Bley Plantsoen. Hij kan de piano precies laten doen wat hij wil, wat hij bedenkt. En hij rangeert van de ene naar de andere sfeer alsof hij een muntje opgooit.
Zonder drummer Ronnie Bedford tekort te willen doen (hij slaat een opmerkelijk melodieuze, vormvaste solo in 'Giant Steps') moet bassist George Mraz in de schijnwerper geschoven worden. Hij heeft een helder, scherp geluid en verwijlt gaarne in het hoge register, zodat hij soms als een kruising tussen cello en gitaar klinkt. In 'Falling In Love With Love' laat hij de noten naar hartelust vervormen en slippen. Mooi, dat nu ook de derde take van 'Cherokee' beschikbaar is gekomen: die subtiele flageoletjes van Mraz achter de expositie van het thema vormen de kersen aan je oor.
Cd Roji - 'The Hundred Headed Women' (Clean Feed, 2016)
Opname: 14 juli 2016
De Portugese bassist Gonçalo Almeida, alweer enige jaren verblijvend in Rotterdam, is een veelzijdige muzikant die zich even gemakkelijk in jazzkringen beweegt - getuige projecten als LAMA, Albatre, Almeida/Duynhoven/Klein en zijn rol in Spinifex - als in de wereld van de experimentele elektronica, wat ons reeds twee albums met Rutger Zuydervelt opleverde, beide verschenen bij Almeida's eigen platenmaatschappij Cylinder Recordings.
Op het jazzterrein voegde hij overigens recent nog een nieuw project toe, Roji genaamd, waarin we hem in een duobezetting naast drummer Jörg A. Schneider vinden. En verder als gasten op dit debuut trompettiste Susana Santos Silva en baritonsaxofonist Colin Webste. Die, en dat is wel opmerkelijk, in geen enkel nummer samen te horen zijn. Hun debuut is getiteld 'The Hundred Headed Women'. En laten we maar direct stellen dat het er bij dit duo vrij stevig aan toe gaat. In 'Inner Roji' kiezen Almeida, Schneider en Santos Silva ervoor om rustig te beginnen, maar al snel creëren ze een massieve geluidsmuur waar geen streepje licht doorheen kan. '2 Sisters' is echter nog een graadje steviger, al horen we hier louter Almeida en Schneider in een stomend duet. Webster laat zich voor het eerst gelden op 'Sounding Restraint', waarin hij vreemde en verontrustende geluiden produceert op zijn baritonsax tegen een bijna irritant ritmisch repeterend patroon.
Na deze drie nummers weten we reeds hoe de vlag erbij hangt. Dit is een album voor jazzliefhebbers die graag over de schutting kijken. Die het prima vinden als hun jazz wordt geïnjecteerd met een flinke dosis metal, noise en andere verstorende invloeden. Geen lekkere luisterplaat dus, deze 'The Hundred Headed Women'. Hier worden andere wegen bewandeld, hier wordt de boel op scherp gezet. U bent gewaarschuwd.
Maar nog even terug naar de inhoud. In 'Pacific' gaat het er wel wat rustiger aan toe, maar niet bepaald vrolijker. Dat is voor een deel te wijten aan Websters klagelijke, getormenteerde spel, maar zeker ook aan Almeida's duistere en ontwrichtende klanken. Maar niets zo fragiel als het intro van afsluiter en titelnummer, 'The Hundred Headed Women', vol ingetogen klanken van Almeida en Schneider. Tot Almeida zijn versterker aanzet en ons verrast met gruizige en ontregelende distorsie. Santos Silva voegt zich er vrij laat bij, doorbordurend op Almeida's spel. Ze laat haar trompet onheilspellend janken, terwijl Schneider zijn drumstel zowat aan gort slaat.
Interview
