Evenement / Concert / Jazzradio
Eén groot feest
Uitreiking Buma Boy Edgar Prijs aan Jasper van 't Hof, donderdag 6 december 2018, Bimhuis, Amsterdam
Een dag na pakjesavond vierde de 71-jarige Jasper van 't Hof zijn eigen feestje ter gelegenheid van het ontvangen van de Buma Boy Edgar Prijs 2018. Hoewel er velen zijn die vinden dat deze erkenning veel te laat komt, heeft Van 't Hof daar zelf totaal geen probleem mee. Dat hij er niettemin heel erg blij mee was, was de hele avond goed zichtbaar. Met groot plezier en enthousiasme leidde hij het feestelijke programma dat hij zelf had samengesteld. Daaruit bleek trouwens ook dat de pianist muzikaal gezien vooral vooruit kijkt. Wie verwachtte dat het een heerlijk avondje terugkijken werd, kwam bedrogen uit. Er was veel nieuw werk te horen, alleen in de laatste set werd eens heerlijk teruggegrepen op het rijke verleden.
En... tijdens de uitreiking van de award door oude strijdmakker Pierre Courbois kwamen de mooie verhalen en anekdotes voor de dag, dat wel. De heren konden niet ophouden met verhalen vertellen en de organisatie werd zichtbaar zenuwachtig in verband met het tijdschema. Het zou kostelijke tv opleveren als dit nog eens dunnetjes overgedaan kon worden. Oude en nieuwe beelden van het uitgebreide en veelzijdige oeuvre van Van 't Hof werden gelardeerd met dit soort mooie verhalen.
De opening was ijzersterk met Four Horns & Piano met Van 't Hof op piano, Tineke Postma en Paul van Kemenade op altsaxofoon, Dick de Graaf op tenor en Ilja Reijngoud op trombone. In het sublieme samenspel en de diverse solo's werd ook duidelijk hoezeer Van 't Hof gewaardeerd wordt. De groep speelde de sterren van de hemel voor 'hun' Jasper.
Het meer experimentele stuk dat Van 't Hof samen met kompaan van het eerste uur Pierre Courbois op drums speelde, liet een heel andere kant van hem horen. En ook hier was de interactie en het wederzijdse respect voelbaar.
Voor het eerst kregen we ook Jasper van 't Hof in een klassiek jazztrio te horen, met naast de laureaat op piano Stefan Lievestro op bas en pedal steel gitaar en de jonge Jamie Peet op drums. Het legde weer een heel ander accent in zijn rijke oeuvre bloot en toonde nogmaals aan dat Van 't Hof nog steeds bruist van nieuwe ideeën en initiatieven.
Zoals gezegd werd het officiële deel van de prijsuitreiking door Courbois en Van 't Hof volledig naar hun hand gezet met mooie verhalen. Iets wat doorgezet werd in het interview na de pauze.
Het sterke slot van de avond werd ingevuld door B.E. History Band, met naast Van 't Hof Aldo Romano op drums, Philip Catherine op gitaar, Tony Lakatos op saxofoon en Stefan Lievestro op contrabas.
Het hele programma leverde het sluitende bewijs dat de toekenning van deze prijs volledig op zijn plaats is.
Klik hier voor foto's van de uitreiking en de concerten door Cees van de Ven.
Deze avond is terug te luisteren via Bimhuis Radio:
Concert
Daar waar het allemaal begon
Rogier Telderman solo, zondag 2 december 2018, Huiskamerconcert, Bavel
Een huiskamerconcert heeft altijd iets bijzonders. Met rond de 20 luisteraars in een vrij kleine ruimte, geschaard rond de musicus, intiemer kan niet. Maar dit huiskamerconcert was wel heel bijzonder, zowel voor de musicus in kwestie, pianist Rogier Telderman, als voor de luisteraars. Niet alleen in kleine setting deze zondagmiddag, maar ook nog eens bij zijn ouders thuis. Aan de piano waar het allemaal begon sinds hij op zijn achtste muziekles nam.
Maar niet getreurd voor de velen die er niet bij konden zijn, Telderman is aan een serie huisconcerten bezig, niet allemaal bij pa en ma thuis, maar bij iedereen die hieraan mee wil doen en in het bezit is van een beetje redelijke piano. Hij noemt het project 'miniatures'. Voor eenieder die zich wil laten verrassen, want ter plekke beslist Telderman pas wat hij gaat spelen. Zo koos hij er deze zondag voor om stukken van het hier ook besproken album 'Contours', dat hij in 2014 uitbracht, te spelen. Bijzonder, want het betreft hier een album voor trio, naast Telderman horen we bassist Guus Bakker en drummer Tuur Moens.
Maar de stukken, alle van Teldermans hand, doen het wonderwel voor solo piano. Voor wie deze pianist nog niet kent: Telderman is geen jazzpianist pur sang, daarvoor houdt zijn muziek te veel het midden tussen jazz en klassiek. Deze man is vooral een lyricus, met een groot gevoel voor harmonie en melodie. Wegdromen lukt dan ook regelmatig uitstekend, tot het moment dat hij de dynamiek erin gooit. 'Sketch' en het niet op het album voorkomende 'Baptism' zijn dan ook typische Telderman-stukken, composities met een aanstekelijke en bewegelijke melodie die zich vastzet in je hoofd. En vooral in 'Baptism' laat onze pianist het swingen.
'Song For AC', waar zowel het album als deze middag mee opent, is wat minder strak. Het begint subtiel, met afgewogen noten, waarna Telderman in het diepe springt met stomend, overrompelend spel, waarin we duidelijk die twee eerdergenoemde invloeden, die van de klassieke pianomuziek en de jazz, terughoren. Soms klinkt het ritmisch, de lage noten spelend met de linkerhand, soms wat meer tegendraads. Op andere momenten overheerst de verstilling en klinkt zijn spel contemplatief. De noten krijgen dan de tijd om uit te waaien. En klinkt het snelle deel dat volgt opvallend klassiek, in het langzame deel dat volgt kruipt de jazz weer naar binnen. In 'On A Tuesday' overheerst de jazz eveneens, mooi ook hoe hij hier het poëtische, melodische patroon langzaam uitbouwt, een stuk met een bluesgevoel.
'Strange Place' valt op doordat Telderman een deel van de hamers heeft afgedekt, zodat de resonantie wordt onderdrukt. Door slechts een deel van de hamers af te dekken ontstaat er een mooi contrast. Knap ook hoe hij ook in dit aanvankelijk zeer rustige stuk gaandeweg de dynamiek weer naar binnen weet te brengen.
Het volgende huiskamerconcert vindt op 27 januari plaats in Berkel-Enschot. Voor reservering klik hier. Wilt u dat Rogier Telderman bij u een huiskamerconcert geeft? Stuur dan een mailtje naar miniatures@rogiertelderman.com.
Twee totaal tegengestelde concepten waren het uitgangspunt van een concert op 30 november in het Korzo Theater in Den Haag. Trompettiste Jaimie Branch speelde solo, met slechts de begeleiding van een looppedaal, terwijl de PolyBand totaaltheater leverde, compleet met doedelzak en danseres. Toch werkte de avond wonderwel, omdat de ingetogenheid van Branch' optreden een mooie contrast vormde met strakke chaos van de PolyBand.
Gezeten achter een klein mengpaneel en met twee microfoons ter beschikking, knutselde Branch een soundscape in elkaar die goddank vrij bleef van clichés als koortjes of tweede stemmen. In plaats daarvan leverde ze onheilspellende soundscapes met gegrom, geplop en gezoem. Daaroverheen klonken lyrische passages op de trompet en af en toe zelfs een fragment van een standard. Soms gaf Branch zichzelf een soort stopchorus door de elektronische ruis te onderbreken en gelijktijdig de ijle klank van haar instrument ten volle te benutten. Met ongeveer 20 minuten, die voorbij vlogen, was deze set een fijne lengte voor een solo-onderneming.
Na de pauze trad Jasper Stadhouders' PolyBand aan. Dankzij een bezetting die onder meer twee of drie drummers, accordion en doedelzak behelst, is dit een ensemble dat aanhaakt bij de polyritmische wereldmuziek. Aangestuurd vanuit de percussie speelde de groep steeds langdurig één riff, die abrupt maar logisch overging in een volgende. Terwijl op de voorgrond een danseres een uur lang pirouettes draaide, was de muziek al even hypnotiserend.
Echte solo's waren er niet, maar wel passages waar instrumenten meer op de voorgrond traden. Meest swingend was een passage waarin beide gitaristen zich over een koebel ontfermden en de drummers een ouderwetse battle uitvoerden. Hierna trad Branch aan, wiens trompet maar nauwelijks boven het geweld van de PolyBand uitkwam. Dit mocht de pret niet drukken, omdat de zaal inmiddels kolkte en danste in zijn stoelen. De PolyBand is een uitstekende festivalband in wording.
Concert
Stripverhaal met tekstballonnetjes
Dick de Graaf New Quartet, woensdag 28 november 2018, Brouwerij Martinus, Groningen
Zou de muziek van Dick de Graafs New Quartet zonder de explicaties tussen de nummers anders klinken? Dat niet, maar je krijgt er op die manier wel andere associaties bij. Neem een nummer als 'Master Slow Feet'. Zonder die informatie hoor je gewoon iets wat tussen een orthodox liedje en een toonreeks lijkt te laveren. Maar wanneer De Graaf erbij vertelt dat hij geïnspireerd was door een groep ganzen die met ware doodsverachting een weg oversteekt zie en hoor je de diertjes echt waggelen. Uiteindelijk mondt het bedaarde 'Slow Feet' overigens toch nog uit in een wild goose chase.
Idem dito 'A Crow Calling'. Het riffje is, dat hoor je, afkomstig van de kraai die in de ceder tegenover het raam van de componist resideerde. (En die broederlijk in de royalty's deelde, vanzelfsprekend.) De ceder cedeerde overigens tijdens een Rotterdamse storm, waarna de kraai de kraaienmars kraste.
De muziek van de saxofonist is als een stripverhaal waarvan de tekstballonnetjes nog niet zijn ingevuld. Wanneer dat eenmaal is gebeurd zie je bassist Stefan Lievestro in 'Titmouses' (=mezen) in het vogelhuisje rondstappen en -hippen, links en rechts pikkend en soms even stilzittend om wat te mijmeren. Na een onbegeleide tenorsolo van de leider ontpopt 'La Bergerie' zich als een stukje kamermuziek, waarin Lievestro en pianist Loran Witteveen een intens spirituele samenspraak aangaan.
Blijft toch het gegeven knagen dat vogels, hoeveel plezier ze ons ook kunnen bezorgen, van nature gevangen zijn in hun tierische Ernst. Van zichzelf hebben ze net zoveel gevoel voor humor als zo'n amusante spraakcomputer van een zogenaamde helpdesk. Een beetje meer swing en Schwung, is dat teveel gevraagd?
Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.
Concert
Italiaanse lyriek met warme klanken
Enrico Rava Quintet, zaterdag 17 november 2018, De Warande, Turnhout
In het kader van het Jef Neve Festival dat hij voor de derde keer mocht organiseren was het Enrico Rava Quintet uitgenodigd. Neve gaf vooraf aan te verwachten dat dit wel eens het hoogtepunt van het festival zou kunnen worden.
Het eerste wat opviel was het behoorlijke leeftijdsverschil in het gezelschap. Ik heb het even opgezocht en dat bleek te kloppen. Enrico Rava, zelf ook al weer 79, trad aan in de Warande met zijn kwintet om werk van het album 'Tribe' te spelen. Hij bracht drummer Fabrizio Sferra (59), de relatief jonge (43) trombonist Gianluca Petrella, de nog jongere (33) pianist Giovanni Guidi en junior bassist Gabriele Evangelista (30) mee. Deze variatie in leeftijd was in het concert te zien, te horen en te voelen.
Waar Rava als goed gerijpte wijn langzaam ontkurkt werd, speelde Petrella als een bruisende prosecco, die regelmatig flink bubbelend en schuimend over de rand van het glas kwam. Rava, zelf ooit op trombone begonnen, stond dit regelmatig met zichtbaar genoegen te bekijken.
Het concert werd heel relaxed ingezet met voortreffelijk samenspel tussen Rava en Petrella, waarbij toegewerkt werd naar een heerlijk lyrische solo op piano door Guidi. De bijzondere en opvallend warme klankkleur van Rava kwam in deze samenstelling uitstekend tot zijn recht. En het contrast tussen het bedachtzame en ingetogen spel van Rava en het veel uitbundigere spel van Petrella viel op en werkte erg goed. Het zou deze avond vaker gebeuren dat er heel mooie dialogen ontstonden tussen de twee blazers. Figuurlijk en soms ook letterlijk kropen beide heren tegen elkaar aan, draaiden om elkaar heen of zweepten elkaar op.
Maar ook in het mooie ritmische stuk 'Choctaw' gingen bijvoorbeeld piano en drums de interactie met elkaar aan. Dat, ongeacht leeftijd, hier een klasse bezetting met bezieling stond te spelen was glashelder.
Dat Rava ooit, geïnspireerd door Miles Davis, zijn trombone inruilde voor een trompet hoorde je terug in ingetogen nummers als 'Amnesia' en 'Song Tree'. De ritmesectie speelde strak en creatief, zeker in de meer uptempo nummers als het titelnummer van het album 'Tribe'.
Het materiaal van 'Tribe' staat nog steeds recht overeind en werd met overtuiging fris neergezet. Het was een genot om te zien hoe dit gezelschap met plezier en veel respect voor elkaar stond te spelen, ondertussen elkaar uitdagend en naar grotere hoogte tillend. Het voelde als het oude gildevakmanschap, waarbij meester en gezel elkaar verder brengen. Met name Petrella leek zo nu en dan de meester naar de kroon te steken. Hij leek daarbij door Rava aangemoedigd te worden, mooi om te zien.
Na een dankbaar applaus werd als toegift het mooie en zeer herkenbare 'Quizás' van Cubaan Osvaldo Farrés ingezet. Veelbetekenend als je weet dat dit vertaald uit het Spaans 'misschien' betekent.
Klik hier voor foto's van dit concert door Johan Pape.
Cd / Jazztube
Barre Phillips - 'End To End' (ECM, 2018)
Opname: maart 2017
In de zomer van 2016 belde bassist Barre Phillips Manfred Eicher van ECM Records met de vraag of die geïnteresseerd was in een laatste soloalbum. Niet zo'n gekke vraag gezien het feit dat Phillips onlangs 84 werd. Eicher stemde vanzelfsprekend toe en onlangs verscheen 'End To End'. Voor de eerste keer dat Philips solo opnames maakte moeten we 50 jaar terug in de tijd: op 30 november 1968 nam hij de muziek op voor 'Journal Violone'. In die solomuziek komen de twee wegen terug die Phillips altijd heeft bewandeld. Hij speelde met Gunther Schuller, Eric Dolphy, Coleman Hawkins, Benny Golson, Paul Bley, George Russell en Chick Corea, maar maakte ook deel uit van de New York Philharmonic onder leiding van Leonard Bernstein.
Over dit nieuwe album zegt Phillips zelf: "I had five areas of prepared material, five 'songs' I wanted to explore, and the rest was approached as I approach solo performance in a concert. Manfred saw the shape of the whole thing before I did, and 'composed' the album, putting the pieces in order while I was still playing them." Uiteindelijk komen we uit op drie meerdelige stukken: 'Quest', 'Inner Door' en 'Outer Window'.
Wie denkt dat een heel album met solostukken voor de contrabas wel wat veel van het goede is, doet er goed aan zich door deze doorleefde sfeerimpressies te laten verrassen. Phillips houdt het simpel door louter gebruik te maken van de strijkstok en van de kunst van het tokkelen. Hier geen aparte technieken, noch zet Phillips extra hulpmiddelen in. Dat heeft hij duidelijk ook niet nodig, gewoon spelen is voldoende. De man weet met zijn fabelachtige techniek en gevoel voor harmonie zo ook wel te boeien. Dat je met alleen een bas zo'n album kunt maken, is op zich al een prestatie van formaat.
Bijzonder is bijvoorbeeld het zeer ritmische 'Part 4' van 'Quest', waarbij het moeilijk is voor te stellen dat Phillips dit alleen doet. 'Inner Door' begint verstild, ietwat melancholisch, verhalend. Opvallend is ook hier de grote rijkdom aan klankkleuren, gebracht met een perfecte timing en een al even perfect gevoel voor nuance. Het slotdeel van 'Inner Door' heeft eveneens een ritmisch karakter, stuwend en meeslepend, net als 'Part 2' van 'Outer Window'. In dit laatste stuk weet Phillips een prachtige spanning op te bouwen middels tokkelen en roffelen op de klankkast. Zeer intens, uiterst beheerst en met een groots gevoel voor gratie.
In de Jazztube hierboven zie je Barre Phillips met Manfred Eicher aan het werk in de studio tijdens de opnamen voor dit album.
Concert
Basklarinetfestijn bivakkeert bij Paradox
37 FERN / Louis Sclavis' Asian Fields Trio, vrijdag 23 november 2018, Paradox, Tilburg
Het Basklarinetfestijn laat al enige maanden van zich horen en zet een bijzonder instrument, de basklarinet in het zonnetje. De twee organisatoren achter het festival, het echtpaar Fie Schouten en Tobias Klein, benadrukken daarbij zowel de rol van het instrument binnen de hedendaagse gecomponeerde muziek als binnen de jazz en de geïmproviseerde muziek. Dat voor dit laatste ruimte is ingeruimd in het Tilburgse Paradox zal u niet verbazen. Twee groepen vanavond: 37 FERN en het Asian Fields Trio van Louis Sclavis.
37 FERN is het nieuwe initiatief van Tobias Klein, samen met medeklarinettist Oğuz Büyükberber en de beide zangeressen Kristina Fuchs en Claron McFadden, waarin het geluid van de klarinet wordt gekoppeld aan dat van de menselijke stem. Een geweldige combinatie, zo blijkt al snel in de opener 'Acem Kisi/Zeynep', waarin twee oude Turkse volksliedjes aan elkaar worden gekoppeld. De beide stemmen mogen hier beginnen, geen woorden maar klanken, allengs verrijkt met die van de instrumenten. Een woordeloze hymne, waar de geschiedenis van de mens in doorklinkt. De menselijke stem is immers het oudste instrument. Nagenoeg eenstemmig klinken de basklarinetten en de stemmen in 'Aci Meleke'. Het loopt naadloos over in 'Sis', een compositie van Büyükberber, waarin we Klein horen op een contra-altklarinet, die een zeer diep, sonoor geluid voortbrengt. Klein speelt het ritme; Büyükberber – hier op klarinet, Fuchs en McFadden zorgen voor de melodie. Een zeer aanstekelijke combinatie. 'Losungen' van Klein biedt de zangeressen de mogelijkheid om echt los te gaan. Ze benutten het volledige register van hun stem en met name Fuchs gaat het experiment allerminst uit de weg. 'Trog', eveneens een stuk van Klein, doet zijn naam alle eer aan. Klein is gefascineerd door die omgekeerde bergen op de bodem van de oceaan en brengt hier een diep klinkende ode. Al bewaart hij de contra-alto voor de traditional 'Garip Hicaz', een van de hoogtepunten van dit concert. Het slepende ritme, de combinatie van contra-alto- en basklarinet, de prachtige zang, het is om stil van te worden. Iets wat niet lukt met de afsluiter, Büyükberbers 'A Glove Turned Around'. Want zo ingetogen als dat 'Garip Hicaz' klinkt, zo feestelijk en exuberant gaat het er hier aan toe: it's party time!
Na de pauze is het tijd voor klarinettist Louis Sclavis, die samen met violist Dominique Pifarély en cellist Vincent Courtois het Asian Fields Trio vormt. Begin 2017 brachten ze bij ECM Records het uitstekend ontvangen 'Asian Fields Variations' uit, dat de bron vormt voor dit eclatante concert. Een concert waarin werkelijk alles klopt. Zelden hoor je musici die zo goed met elkaar vertrouwd zijn en dit hoge niveau van samenspel bereiken. Daarnaast geldt voor alle drie dat het zowel uitstekende musici zijn als prima componisten. Direct al in 'Mont Myon', de berg die Sclavis ziet als hij door het raam van zijn werkkamer naar buiten kijkt, horen we de compositorische pracht. Zeer ingenieus hoe Sclavis hier vanuit een stemmig klanklandschap bijna onmerkbaar het ritme doet opstijgen. Het ritme van de tijd. En dan die weergaloos zangerige solo van Courtois, heel effectief ondersteund door Sclavis' ritmische patronen. Een bijzondere solo van Courtois horen we ook in 'Asian Fields', maar dan pizzicato gespeeld, het geluid dat we krijgen doet hier meer denken aan een akoestische gitaar dan aan een cello. 'Sous Le Maspue' van Pifarély is een bijzonder intense, ietwat tragische compositie, maar wat kleuren de drie instrumenten hier prachtig bij elkaar. Dit is muziek die de luisteraar weet te raken en mee weet te voeren naar verre streken.
Klik hier voor foto's van het Basklarinetfestijn door Louis Obbens.
Cd
Miman - 'Ulme' (Motvind, 2018)
Opname: 9-11 maart 2017
In Nederland is Miman nog niet gesignaleerd. Het kan dan ook zo maar zijn dat dit Scandinavische trio, bestaande uit violist Hans Kjorstad, gitarist-klarinettist Andreas Hoem Røysum en bassist Egil Kalman - tevens bespeler van de modulaire synthesizer - u nog niet bekend is. Geen aandacht besteden aan hun debuut 'Ulme' is dan ook voor de hand liggend, er is immers al zo veel dat om aandacht vraagt. Maar eerlijk is eerlijk, u doet uzelf dan wel tekort.
Reeds in 'Omkring Ilden' bemerken we dat we met een bijzonder trio te doen hebben, dat uitstekend in staat is om de grenzen van jazz en geïmproviseerde muziek op te rekken. Het bezwerende, repeterende ritme heeft iets Indiaas. Kjorstad creëert met zijn viool lichte klankwolken en het geheel klinkt onweerstaanbaar. 'Rondom het vuur' betekent de titel, verwijzend naar de plek waar het album is opgenomen: in een blokhut midden in het bos rond een open haard, kan het nog mooier! Al even indringend klinkt Røysums klarinet in 'Vägen Ut'.
Kalman horen we voor het eerst op zijn modulaire synthesizer in 'De Vises Club'. Hij tovert een bijzonder klanklandschap van bliepjes en plopjes, duidelijk geïmproviseerd. Voor Kjorstad en Røysum, hier op gitaar, dient het als een uitstekende voedingsbodem voor rustieke klanken, die hier heerlijk langs schuren. Prachtig is de slotscène, waarin Kjorstad een Indiaas georiënteerde melodie speelt en de modulaire synthesizer slagwerkklanken voortbrengt. Zonder meer een van de hoogtepunten van dit album.
In 'Skärvor' komen we in een muzikale draaikolk terecht, verzorgd door gitaar en viool. Tussendoor horen we bassist Kalman met een enkele rustgevende toon, tot hij zich tenslotte ook aansluit bij de anderen, waarna Røysum zich losmaakt en voor het rustieke element zorgt. In 'Walden' treffen we eveneens zo'n meeslepende structuur aan, klinkend als de branding. In het laatste stuk 'Plauns Draun' overheerst de verstilling en de melancholie. Het vindt zijn vervulling in de delicate vioolsolo van Kjorstad, intiem begeleid door gitaar en bas. Een prachtig einde van een bijzonder album. Het is te hopen dat Miman snel onze kant op komt, ideale muziek voor deze tijd van het jaar.
Concert / Cd
Punkt.Vrt.Plastik live
woensdag 21 november 2018, De Singer, Rijkevorsel Kaja Draksler, Christian Lillinger & Petter Eldh - 'Punkt.Vrt.Plastik' (Intakt, 2018)
Opname: 26 februari 2018
Waar festivals al niet goed voor zijn. Tijdens de Oktober Meeting van 2016 stonden pianiste Kaja Draksler, bassist Petter Eldh en drummer Christian Lillinger voor het eerst samen op het podium met een volledig geïmproviseerde set. Dat smaakte naar meer en de drie besloten verder te gaan onder de naam Punkt.Vrt.Plastik. Ze schreven gezamenlijk materiaal, namen inmiddels een titelloos album op voor Intakt Records en doen nu, tijdens een tour, De Singer in Rijkevorsel aan.
Aangekondigd als een "eigenzinnig pianotrio", een understatement. Want de stuk voor stuk ritmische, melodische stukken hebben met elkaar gemeen dat er continu flink buiten de lijntjes wordt gekleurd. Erop dansen zou betekenen dat je struikelt over je eigen benen. Al die stukken, ze hebben naast dat ze zich vastzetten in je hoofd ook allemaal iets onbestemds, ongrijpbaars. Wie het pianospel van Draksler kent, weet dat dit voor een deel op haar conto te schrijven valt. Dat spel van haar, het is super elegant, maar bevat wel weerhaakjes. Aan Eldh en Lillinger heeft ze wat dat betreft prima partners op het terrein van de weerbarstigheid. De noten stuiteren dan ook meermaals alle kanten op, om aansluitend weer even bij elkaar te worden geveegd.
In het boekje bij de cd zegt Eldh over het trio: "I think it's important to understand that the three of us have a very strong rhythmical core and we rely on that backbone in all the excursions we make. And even though it's very dense music everyone is being heard in their full potential. No one is facilitating anyone else. It's a collective effort." 'Plastic' kan mooi als casus dienen. Liliinger begint solo met lichtgewicht slagwerk, een complex ritmisch patroon, overdwars zoals hierboven beschreven. Als Draksler en Eldh invallen trekken ze de lijn eenvoudigweg door, maar dan met andere middelen. Niets melodie, voorzien van begeleiding, gewoon de ritmische basis verder uitbouwen. Iets soortgelijks gebeurd in 'Momentan'. Het trio opent de set in Rijkevorsel ermee, op de cd staat het bijna achteraan. Drakslers patroon is speels, rap en voorzien van een dwingende consistentie. Lillinger en Eldh dansen erom heen - soms pakken ze het motief op, soms gaan ze hun eigen weg.
Het album en het concert eindigen met 'Life Is Transient', een van de weinige stukken op een beduidend lager tempo. Drakslers enigmatische pianospel komt hier prima tot zijn recht. Het is een ballad en toch - we vallen in herhaling - ook weer niet. Want bij Punkt.Vrt.Plastik is niets zoals het lijkt en zelfs dat niet.
Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.
Klik hier om twee tracks van 'Punkt.Vrt.Plastik' te beluisteren: 'Nuremberg Amok' en 'Evicted'.
Concert
Trompetduo suggereert potentieel
Chris Kase-Kurt Weiss Quintet, 20 november 2018, De Smederij, Groningen
Combo's met twee trompetten in de frontlinie zijn schaars. In de kleuterjaren van de jazz kwam het wel voor: een trompet of cornet die de melodie voor zijn rekening nam en een tweede die daar commentaar op leverde en 'hot' soleerde. Denk aan het koningskoppel Joe 'King' Oliver-'King' Louis Armstrong en ook Oscar 'Papa' Celestin had altijd een tweede man naast zich voor de echte improvisaties. Doch daarna werd een dergelijke constructie zeldzaam. Howard McGhee liet in 1946 en '48 met respectievelijk Gerald Wilson en Fats Navarro horen hoe opwindend een dergelijke combinatie kan zijn.
Chris Kase en Kurt Weiss zijn Amerikaanse jazztrompettisten die in Europa neerstreken. Kase geeft les in Madrid, Weiss in Groningen. In De Smederij, het podium van (vooral) conservatoriummensen in de Martinistad, hadden ze hun handen ineengeslagen en kon je bij vlagen het niet geringe potentieel van de combinatie horen. Dat was bijvoorbeeld wanneer Weiss tweede stem achter Kase blies of spontaan met hem harmonieerde. Wanneer het duo dus gelegenheid zou krijgen dit concept verder uit te werken, staan ons nog mooie tijden te wachten. Nu was het vooral zo dat de thema's (uit de koker van Chris Kase) unisono of tweestemmig werden uitgevoerd, waarna de blazers om beurten soleerden. Gelukkig bleken ze qua sound en stijl voldoende onderlinge verschillen te vertonen. Kurt Weiss is de bravoureman, hij speelt scherper en hoger, Chris Kase is introverter en warmer. In 'Speak Low', het laatste nummer van de avond, kwamen alle kwaliteiten van de combinatie optimaal tot hun recht.
Drummer Gijs Dijkhuizen was helemaal high van zijn engagement elders in de stad met diva Laura Fygi (die haar slagwerkers echt laat werken) naar De Smederij gesneld om het trompetduo met zijn crispy spel op koers te houden. Hij geeft zo'n bandje veel energie, zonder het geheel op te jagen. Gelukkig had hij de nacht ervoor alle vermoeidheid en frustraties weg weten te drinken. En dan was daar Hans Lass op de bas, onverstoorbaar als altijd, die alle eventuele plooien gladplukte.
Concert / Cd
StarkLinneman Quartet live
vrijdag 16 november 2018, Hall Of Fame, Tilburg StarkLinneman Quartet - 'Pictures At An Exhibition' (UCM, 2018)
Opname: 29 november / 2 december 2017
Het StarkLinnemann Quartet in de Tilburgse Hall Of Fame (HOF) met een concert genaamd 'Pictures At An Exhibition' (inderdaad, Moessorgski) trok mijn aandacht omdat het nogal afweek van de gebruikelijke programmering. Moessorgski schreef het werk, bestaande uit zestien stukken voor piano, naar aanleiding van een bezoek op 23 juni 1874 aan een tentoonstelling van het werk van Viktor Hartmann, door diens vrienden ingericht ter nagedachtenis aan diens overlijden in 1873. Moessorgski was goed bevriend geweest met Hartmann. Met de groep van vrienden hadden ze gestreefd naar een pure Russische kunst, een kunst zonder westerse invloeden.
"StarkLinnemann is altijd al op zoek naar verrassende combinaties van muziekstijlen. Extreme contrasten tussen klassiek, jazz, wereldmuziek en rock zorgen voor een bijzondere muzikale belevenis", werd in de aankondiging meegegeven. De HOF bleek de pre-release te hebben van het album dat een dag later in het Concertgebouw zijn doop zou krijgen. In de heerlijk intieme setting van de concertzaal van de HOF trad het viertal muzikanten aan om met gepaste trots hun jongste telg aan het publiek te presenteren. Voor de gelegenheid werden ze vergezeld door een tweetal dansers, die tijdens het concert op gepaste momenten overtuigende performances neerzetten.
Alle zestien delen van het stuk die ook op het album te vinden zijn, werden tijdens het concert uitgevoerd. Het merendeel van de stukken is door pianist Paul Stark bewerkt voor het kwartet, daarbij een aantal keren ondersteund door drummer Jonas Linnemann, die me vertelde dat het kwartet ooit de afspraak heeft gemaakt volgens het principe 'playing by heart' de optredens te verzorgen. Er was dus totaal geen bladmuziek aanwezig. Dat is een stevige uitdaging bij een zo uitgebreid en complex stuk muziek. Maar het werkte voortreffelijk, het kwam niet alleen uit het hart, maar ook uit de tenen. Je hoorde dat het viertal hierdoor ook uitstekend op elkaar ingespeeld is geraakt.
'Promenade' loopt als thema en rode draad door het werk. Het keert vijf keer in verschillende gedaanten terug en kan gezien worden als een verplaatsing tussen de verschillende schilderijen op de expositie. Dat Stark een huzarenstukje heeft uitgehaald met zijn bewerking van het stuk van Moessorgski blijkt alleen al uit hoe hij dit thema heeft gearrangeerd. Bij de opening klinkt het als onvervalste jazz met een schitterende solo voor Iman Spaargaren op sax. Het thema keert bij een volgende passage terug als een subtiele, bijna klassieke ballad, die zeer ingetogen uitgevoerd wordt. De derde keer duikt het thema op ingeleid door de walking bass van Maciej Domaradzki die voortreffelijk wordt ondersteund en aangevuld door de percussie van Linnemann. De vierde keer komt het thema terug als klassiek pianospel. Tot slot duikt het thema weer op als een jazzimprovisatie, waarin nog eens stevig gesoleerd wordt door bas en piano. De variatie en diversiteit van de muziek wordt met elk schilderij dat langsgegaan wordt mooier en blijft steeds erg verrassend en niet te vergeten erg beeldend.
Dat begint al met 'Gnomus', dat lekker hoekig wordt uitgevoerd en door Spaargaren op zijn basklarinet en op sax van een bijzondere sfeer wordt voorzien. Ook Linnemann draagt daar met bijzondere accurate en originele percussie aan bij. Hoe anders klinkt 'Il Vechio Castello', dat lekker loom en traag uitgevoerd wordt met de gestreken bas in de hoofdrol. 'Tuileries (Dispute D'Enfants Apres Jeux)' wordt ingeleid door een mooie percussiesolo van Linnemann, waarna een op hol geslagen bas het stuk lekker op gang brengt. Een heerlijk vrolijk en kinderlijk deuntje, doorweeft met een aantal improvisaties op piano door Stark, waarmee feilloos de combinatie klassiek en jazz tot stand gebracht wordt, om te eindigen met een jazzy en catchy slot.
Het maffe 'Ballet Of The Unhatched Chicks' is misschien wel de raarste combi van muziekstijlen tijdens het concert. Een soort van latinritme wordt abrupt onderbroken voor een fragment jazzy swing en gaat vervolgens weer terug en dat een aantal keren na elkaar, waarna de basklarinet en gestreken bas samen optrekken, terwijl ondertussen de percussie weer een heel andere kant op lijkt te gaan.
Het optreden van de dansers gaf je het gevoel dat de schilderijen tot leven waren gekomen. Wat zou het mooi zijn om dit concept verder uit te werken en er een complete performance van te maken.
StarkLinnemann hebben met het concert en het album laten zien dat het putten uit klassiek materiaal ook voor de jazz en geïmproviseerde muziek tot hele mooie en bijzondere resultaten kan leiden. Het album is door zijn diversiteit van stijlen en benaderingen een heel interessant en rijk geheel geworden. Ik vermoed dat ik het nog vaak zal beluisteren en steeds weer nieuwe dingen ga ontdekken. Dat het live uit het hart gespeeld kan worden is groots en dat hoor je en voel je. Deze expositie van talent, originaliteit en passie is de moeite waard om bezocht te worden!
Klik hier voor foto's van dit concert door Johan Pape.
Concert
Een muzikaal opwindend trio
Shai Maestro Trio, zaterdag 17 november 2018, Paradox, Tilburg
Vele jazzliefhebbers zijn bekend met het sublieme pianospel van Shai Maestro in het trio van Avishai Cohen met Mark Guilliana op de drumkit. Het uitstekende album 'Gently Disturbed' uit 2008 was voor hem een essentiële introductie in de jazzwereld. Nu, 10 jaar later, behoort hij tot de gevestigde orde en is het album 'The Dream Thief' op het ECM-label uitgebracht. Op deze plaat speelt Maestro ingetogen, tamelijk sferische muziek, in samenwerking met de Peruviaanse bassist Jorge Roeder en de Israëlische drummer Ofri Nehemya. In Paradox is de ritmesectie gewijzigd en bestaat deze uit Arthur Hnatek op drums en Jasper Høiby (Phronesis, Fellow Creatures) op contrabas.
Ondanks de vertraging van het vliegtuig uit zijn woonplaats New York is Shai Maestro relaxed: "There's no setlist tonight, we'll see what happens and tell you afterwards what we played." Het trio speelt in de livesetting naast tracks afkomstig van de laatste release ook materiaal van vorige albums. Vaak worden nummers aan elkaar geregen. De groep prefereert de romantische mood bij aanvang van de gespeelde composities.
Maestro is een intuïtief te werk gaande, speelse pianist, die de toetsen met een zachte hand aanslaat. Vaak gebruikt hij intervallen om daarna repetitieve motiefjes te spelen. Dit is een signaal voor de ritmesectie om het tempo gestaag op te voeren. De moderne, introverte jazz, met een enigszins mystieke, spirituele inslag, heeft een geweldige uitwerking. Het muzikaal geheel wordt hierdoor steeds meer ritmisch gedreven. De furieuze cadans van de contrabas en de moordende drumexercities zorgen voor zowel verrassing als onheil. Maestro drijft met zijn fluwelen toucher een lyrische solo naar een meer crescendo solo. Hierdoor ontstaat een natuurlijke, spontane afwisseling tussen ingetogen, fragiele klankparels en zeer complexe structuren met een energetisch soulvol melodrama.
Uiteraard kan de compositie met als titel 'Paradox' niet uitblijven. Deze titel is een paar jaar geleden door het Tilburgse publiek aangereikt voor een destijds titelloos stuk. De rafeligheid en tegendraadsheid ervan sluit dan ook naadloos aan bij de titel.
Shai Maestro staat in woord en gebaar stil bij het recente overlijden van zijn stadsgenoot Roy Hargrove. De trompettist wordt onder andere geroemd vanwege zijn coaching van jonge muzikanten in het nachtelijke jazzleven in New York. In navolging van en geïnspireerd door Hargrove's aanpak van de ballad speelt Maestro een glinsterend en sensitief slotstuk in een nagenoeg uitverkocht Paradox.
Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.
Ik moet eerlijk bekennen dat de Sloveense percussionist Zlatko Kaučič mij tot voor kort onbekend was, ook al heeft hij in de jaren 80 tijdens zijn omzwervingen door Europa zo'n 10 jaar in Amsterdam doorgebracht en wordt hij inmiddels gezien als een van de meest spraakmakende percussionisten binnen de vrije improvisatie. Dat hij hier nu wel ter sprake komt heeft te maken met het feit dat het Poolse Not Two Records enkele maanden geleden een box met 5 (!) cd's uitbracht. Na 25 jaar omzwervingen toog Kaučič in 1992 terug naar het dan net onafhankelijk geworden Slovenië, waar zijn carrière als professioneel musicus eindelijk echt gestalte kreeg. 26 jaar later horen we waar dat toe heeft geleid.
Kaučič blijkt een innovatief percussionist die zichzelf zo te horen allerminst beperkt tot het standaard instrumentarium, iets dat overigens ook blijkt uit de foto's in het bij deze set behorende boekje. Met zijn dus zeer persoonlijke instrumentarium creëert hij een opvallend rijk en gevarieerd geluid, getuige bijvoorbeeld de solo in 'Butterfly Wings II' op de eerste schijf. Het lijkt wel of we in een werkplaats beland zijn! Mooi ook hoe die geluiden samenvallen met Evan Parkers spel op tenorsax. Verderop horen we ook nog pianist Agustí Fernández in deze bijzondere liveset. Kaučič is overigens meer dan percussionist, hij bespeelt tevens de elektronische zither, een soort van harp, maar dan platliggend, waar hij zeer ingenieuze klankvelden aan ontleend, bijvoorbeeld in 'Butterfly Wings IV', in duet met Parker. Parker en Fernández kennen elkaar al langer en namen hun eerste album samen op in 1996. De eerste kennismaking met Kaučič dateert van later, maar uit deze schijf blijkt dat de drie gezamenlijk tot zeer elektrificerende muziek kunnen komen. De energie spat ervan af.
Op de tweede cd, 'Kras', horen we Kaučič en Parker in een duoset. Bijzonder aan dit optreden is de nauwe samenwerking tussen de beide musici en de wijze waarop ze allebei zowel de rol van begeleider als die van solist op zich nemen. Alsof de een de schaduw van de ander is. Een hoogtepunt is het derde stuk. Parker blaast een uiterst fragiele melodie, voorzien van de voor hem zo kenmerkende kronkelingen, terwijl we Kaučič op de achtergrond met zijn bekkens en de elektrische zither in de weer horen, waarmee hij een al even subtiel klankbed produceert. De derde cd is een solo-opname en geeft ons de mogelijkheid om een gedetailleerd beeld te krijgen van Kaučič' kwaliteiten. Een zeer afwisselend schijfje ook, mede dankzij het feit dat Kaučič hier niet alleen de percussie inzet, maar ook de zither. Het leidt in 'Tonal Flow' tot een magisch klankspel, terwijl in 'Memories' iets verontrustends doorklinkt. Uit het afsluitende 'Mlin' blijkt overigens dat deze slagwerker met alleen percussie eveneens een complete geluidswereld weet te creëren.
Op de vierde cd vinden we liveopnames van een kwartet, waarin we naast Kaučič saxofoniste Lotte Anker vinden, trompettist Artur Majewksi en gitarist Rafal Mazur op een akoestische basgitaar. Dit is wellicht de meest vrije, meest abstracte in de gehele set. De vier musici cirkelen continu om elkaar heen, tasten elkaar af, reageren op elkaar, zonder dat er echt iets van harmonie of melodie ontstaat. Het blijven abstracte klanklandschappen die langs elkaar heen schuren. Een zeer boeiend en enerverend concert vol onverwachte wendingen. Zonder meer een van de hoogtepunten van deze box.
De laatste disc bevat twee duetten, stammend uit 2012 en 2014. Tijdens het eerste duet horen we Kaučič met de in 2016 overleden trombonist Johannes Bauer, in het tweede horen we hem in een lang stuk samen met stemkunstenaar Phil Minton. De vijf stukken met Bauer, 'Med-ana' geheten, zijn een wonder van subtiliteit. Wat Bauer aan geluiden uit zijn trombone wist te toveren, grensde aan het ongelofelijke: relatief normaal spel dat reikt van bijna huilend hoog tot diep grommend laag, maar ook een veelvoud aan vreemde geluiden die middels allerhande alternatieve technieken ten gehore worden gebracht. Het vormt een prachtige eenheid met Kaučič' slagwerk, vaak in de vorm van een bijzonder vraag-en-antwoordspel. Minton en Kaučič vormen een al even verrassend duo en sluiten samen deze zeer bijzondere box op grootse wijze af.
In de Jazztube zie je het optreden van Zlatko Kaučič en Evan Parker tijdens het Jazz & Wine Of Peace Festival 2016 in Cormòns, Italië.
Concert Fire! Orchestra blijft zich vernieuwen Fire! Orchestra, zaterdag 17 november 2018, Bimhuis, Amsterdam
En eindelijk waren ze dan in Nederland. Het Fire! Orchestra maakte op 17 november zijn debuut in een afgeladen Bimhuis. En het Fire! Orchestra blijft zich vernieuwen. In maart 2016 zagen we het orkest in Antwerpen. Vergelijken we de bezetting van het toen zeventien leden tellende orkest met de veertien van nu, dan treffen we slechts vijf musici aan die in beide concerten meespeelden! Naast de vast kern van het Fire!-trio, bandleider en saxofonist Mats Gustafsson, bassist Johan Berthling en drummer Andreas Werliin, zijn dat alleen klarinettist Per 'Texas' Johansson en zangeres Mariam Wallentin.
Het verschil is gemakkelijk te verklaren. De 2016-band, om het zo maar even te noemen, speelde de muziek van het uit eind 2015 stammende album 'Ritual', dat zwaar leunde op koper en de nodige rockinvloeden in zich borg - we hadden dan ook twee drummers, twee gitaristen en live-elektronica. Het nieuwe Fire! Orchestra vaart een andere koers en kent dus ook een geheel andere bezetting. Het koper is gereduceerd tot slechts één trompettist, de gitaristen zijn verdwenen, er is nog slechts één drummer en toegevoegd zijn een tweede zangeres, twee klarinettisten, drie violisten en een cellist. En speelde het orkest in Antwerpen het materiaal van het meest recente album; vanavond staat er materiaal op het programma dat nog in de groei is en ergens volgend jaar op plaat moet gaan verschijnen.
Dus begint het concert als klassieke kamermuziek met een solo van violiste Anna Lindal, die op hoog niveau actief is, zowel binnen de gecomponeerde als binnen de experimentele muziek. Ingetogen, ietwat weemoedig, waar het ritme van de folk in doorklinkt. De tweede violiste, Josefin Runsteen, voegt zich erbij met een tegenmelodie en tot slot de derde violiste, Katt Hernandez, en de cellist, Leo Svensson. We hebben nu een alternatief strijkkwartet en de toon voor een geheel ander Fire! Orchestra is gezet. Zeker als pianist Alexander Zethson aansluit met een melodisch patroon. We belanden in iets bekender vaarwater als we Johan Berthling achter de bas horen en de twee zangeressen Mariam Wallentin en Sofia Jernberg inzetten, gevolgd door de drie klarinettisten - twee keer basklarinet: Per 'Texas' Johansson en Christer Bothén en één klarinet: Isak Hedtjärn - en drummer Andreas Werliin, die het ritme naar binnen brengt.
We weten nu gelijk wat veranderd is en wat is gebleven. De klankkleur zette Gustafsson volledig op zijn kop en het rockelement - dat we ook zo goed kennen van Fire! als trio - is geschrapt, wat is gebleven is de aard van de stukken. Al in dit eerste stuk, dat net als de andere stukken nog geen definitieve titels heeft, herkennen we de hand van Gustafsson: de losse elementen die gaandeweg aaneen worden gesmeed tot een compositie die zichzelf voortstuwt, vaak zeer ritmisch, meeslepend en met grote overtuigingskracht. Onverwachte ingrepen horen daarbij. Prachtig is dat diepe repeterende ritme van basklarinet, Bothén en contrabasklarinet, Johansson, waar de enige trompettist, Susana Santos Silva doorheen knettert. Regelrechte noise produceert ze, alsof de radio niet goed op de zender staat afgestemd. En ook in het verdere verloop van dit stuk, met een meeslepende bluesachtige structuur trakteren de leden van dit orkest ons op schrijnende dissonanten.
Opvallend is de kleine rol die Gustafsson zelf speelt. Tijdens dit concert geen uitgebreide solo's op sax van de leider van deze band. Gelukkig niet, want het had niet gepast in het concept. Uitzondering zijn die prachtige dialoog met Werliin, waarin het ploppen op de baritonsax niet te onderscheiden is van het slagwerk, en het daaropvolgende triostuk waarin we het Fire!-trio herkennen.
Cd
Bram De Looze - 'Switch The Stream' (Outnote, 2018)
In maart riep Klara pianist Bram De Looze uit tot Jonge Belofte van het jaar 2018. Zijn toetsenspel past eigenlijk wonderwel bij het motto dat dit radiostation hanteert. Blijf verwonderd. Of je hem aan het werk hoort bij LABtrio, Antoine Pierre Urbex, Stephane Galland & The Mystery Of Kem of Ben Sluijs Quartet, telkens weet hij te verrassen. Zowel door accenten toe voegen als door de manieren waarop hij ideeën uitwerkt, weet hij te verwonderen. Solo is het niet anders.
Bram De Looze toont zich op de Chris Maene Straight Strung Grand Piano een pianist eerste klasse. Hij paste zich aan de eigenschappen, aan het temperament van de nieuwe, rechtsnarige piano aan - om zich dan te laten gaan. Eerder opgedane ervaringen en uitgeschreven composities hebben geleid tot nieuwe vormen en improvisaties. De pianist bewandelt solo persoonlijke routes die bij klassieke muziek aanleunen en hij vermijdt platgetreden paden. Er is een link met jazztraditie, maar niet erg uitgesproken, zoals ook een vleugje invloed van Jason Moran.
In zijn tekst bij de cd schreef De Looze dat 'Switch The Stream' gaat om de drang naar constante verandering. Bij de cd-presentatie in De Roma vertelde hij dat zijn stukken elke keer andere gedaanten aannemen als hij ze speelt. Dat kunnen die natuurlijk niet meer op de cd. Toch dwingt dit album bij elke beluistering weer bewondering af.
Verschillende stukken volgen een duidelijk verschillende flow. Sommige blijven bedachtzamer, andere zetten flink vaart. Bij 'Vexations' zie ik de vlucht van trekkende ganzen hoog in de lucht. Eenvoud en complexiteit wisselt De Looze heel slim af. Hier speelt iemand die de drang heeft om mechanismen te doorgronden en die toe te passen. Intellect overweegt meermaals op emotie, maar ook gevoeliger stukken krijgen een fascinerende aanpak. De warmste en liefste compositie zit bijna op het eind en heet 'Present' - een geschenk voor zijn vriendin.
Bram De Looze zorgt voor verrijking in het pianolandschap. Klik hier voor geluidsfragmenten van dit album.
Concert
Geen show maar degelijk vakwerk
Terence Blanchard feat. The E-collective, woensdag 14 november 2018, Bimhuis, Amsterdam
Het concert van Terence Blanchard & The E-Collective begon met een leeg podium en een geluidsopname. De band zette na opkomst het nummer 'Hannibal' in, een behoorlijk uitgesponnen versie met introductiesolo's van de bandleden. Uiteindelijk mondde dit uit in een funky groove. Het nummer is afkomstig van Blanchards recente album 'Live' (Blue Note), dat werd opgenomen in steden waar slachtoffers vielen in uit de hand gelopen conflicten tussen politieagenten en Afro-Amerikaanse burgers.
Op een of andere manier voelde je meteen dat Blanchard een verhalenverteller is en dat het niet gek is dat hij ook met enige regelmaat en met succes filmmuziek componeert, recent nog voor de aan te raden film 'BlacKkKlansman' [een absolute aanrader, RED]. De uitvoering van het concert was serieus, vakkundig en creatief. Het E-Collective functioneert als een goed geoliede machine waarin alle componenten een degelijke bijdragen leveren en elke muzikant ook een behoorlijk creatief element toevoegt aan het grotere geheel. Degelijk en geroutineerd klonk het en ik vroeg me op een bepaald moment af of er ook nog speelplezier was. De muzikanten leken soms een beetje overgeconcentreerd en in zichzelf gekeerd. Hoewel er muzikaal natuurlijk stevige interactie was, zag je dat niet altijd terug in wat zich op het podium afspeelde.
Pas na vier nummers, dus zo ongeveer na een uur, nam Blanchard de microfoon om zijn band te introduceren. Daarin bleek veel respect voor zijn bandleden en werd melding gemaakt van het plezier dat ze samen hebben in de projecten die ze samen doen. Op het podium was het enige speelplezier te zien in de interactie tussen drummer Oscar Seaton en bassist David Gunyard. Met name in de funky stukken zochten ze contact met elkaar en straalden plezier uit. Blanchard zelf kwam vermoeid en een beetje nors over, wat jammer was. Natuurlijk moet de muziek voor zichzelf spreken, maar een beetje leuk uitserveren kan wel wat toevoegen.
Het merendeel van de gespeelde stukken kwam van het eerdergenoemde 'Live'. Zo hoorden we naast 'Hannibal' onder andere ook 'KAOS', 'Unchanged' en 'Soldiers' voorbijkomen. Van een eerdere plaat 'Breathless' werd het titelnummer gespeeld. Zoals gezegd met grote concentratie en zorgvuldigheid. Door het gebruik van elektronica werd telkens een trefzekere sfeer neergezet en de muziek voelde als een soundtrack waarbij je vanzelf beelden oproept. Pianist Fabian Almazan zette echt schitterende improvisaties neer en liet zich gelden als een bijzonder veelzijdig musicus. Hetzelfde gold voor gitarist Charles Altura, die zich in een eigen wereld leek te bevinden. Blanchard had in de introductie verteld dat het contact met Altura via Facebook tot stand was gekomen en dat hij hem via Messenger had uitgenodigd voor samenwerking. Pas na een hele tijd had hij de positieve reactie 'Cool' ontvangen.
Het mooie concert werd afgesloten met een bijzondere toegift: het epische thema van 'BlacKkKlansman'. Even bekroop me het gevoel dat ik naar een film had zitten kijken die nog een tijd in je hoofd blijft zitten.
Klik hier voor foto's van dit concert door Johan Pape.
Concert
Hossen op hoempa
Shantel & Bucovina Club Orkestar, vrijdag 16 november 2018, VERA, Groningen
Had iemand zich ooit kunnen voorstellen dat ik ooit nog eens zou bewegen op hoempamuziek? Nee toch en ikzelf al helemaal niet. Nochtans gebeurde dat vrijdag in een afgeladen VERA, dat de refreinen meezong alsof alle aanwezigen zojuist met een vluchtelingenstroom uit Roemenië waren gearriveerd. De Balkan Beats van het Bucovina Club Orkestar trokken onweerstaanbaar aan voeten en bekkens. Ze bleken ook nog eens uitstekend te mengen met reggae riddems, getuige Max Romeo's 'Chase The Devil', dat zonder problemen de 9500 kilometer tussen Jamaica en Roemenië overbrugde. Een peulenschil in outer space-termen.
Nu moet gelijk gemeld worden dat de beats voortreffelijk werden in- en aangevuld door een uitermate stevige blazerssectie van twee trombones en een altsax. In elk nummer werkte frontman Shantel zich naar een climax, alsof hij een bruiloftzanger was die de jonggehuwden hoogstpersoonlijk naar een hoogtepunt moest begeleiden. Bij ontstentenis van een gelukkig paar danste, sprong en zong de zaal net zo lang tot er her en der gelukkige verbintenissen ontstonden.
Eerlijk gezegd was het optreden voor mij persoonlijk ook een soort therapie. Drie weken eerder was ik fietsend in de Oosterstraat ter hoogte van datzelfde VERA getroffen door een gemeen hartinfarct. De details van de daaropvolgende katheterisatie, het dotteren en de ziekenhuisnasi (heel apart) wil ik u besparen, maar het Balkanavontuur was mijn eerste avondje uit na de brute aanslag op mijn welzijn. Dat beviel en viel dus goed. Meteen al tijdens het voorprogramma, dat verzorgd werd door de zeer theatrale Jewish Monkeys, wier ritmen nog een stuk hobbeliger en hakkeliger waren dan die van de hoofdact. Daarbij bedienden de apies zich van de grootste bastrommel die er sinds de dagen van Chick Webb werd waargenomen.
Zo, en nu een beetje verstandig blijven drinken en dansen.
Cd
Dmitry Baevsky & Jeb Patton - 'We Two' (Jazz&People, 2018)
Opname: 27 maart 2018
In jazz geldt virtuositeit als een min of meer suspecte kwaliteit. In de jaren zestig was het bijvoorbeeld bon ton om af te geven op het werk van pianist Oscar Peterson. Toen ik diens bassist Ray Brown daar ooit mee confronteerde haalde hij zijn schouders op en voegde daar een hartgrondig "Bullshit!" aan toe. Ik denk dat veel jazzliefhebbers kicken op kleine imperfecties - dat zou het gebodene iets menselijks geven. Natuurlijk, dat heeft ook zijn charme, maar waarom zou een jazzmuzikant per definitie minder virtuoos moeten spelen dan een klassieke gast uit het topechelon?
Altsaxofonist Dmitry Baevsky en pianist Jeb Patton zijn begiftigd met een schier onbegrensde techniek. Baevsky etaleert die schaamteloos in Cole Porters 'All Through The Night'. Wat dat aspect betreft plaatst hij zich daarmee in het gezelschap van Charlie Parker, Johnny Griffin en John Coltrane. Fast company. Aanvankelijk dacht ik ook nog dat Baevsky en passant het hele liedje gehercomponeerd had, maar er blijken twee 'All Through The Nights' te bestaan.
'Something For Sonny' is wel een eigen stuk, inderdaad opgedragen aan Rollins - maar daarom nog geen imitatie, pastiche of mimicri. Al moet daar onmiddellijk aan worden toegevoegd dat de Russische Amerikaan bij voorkeur in het lage register van zijn instrument vertoeft. Een argeloze luisteraar zou al gauw een tenorsax horen. 'For Sonny' is een lekker eigenwijs melodietje, waarin Baevsky de asymmetrie en de grenzeloosheid van de bop verder heeft opgerekt. Het resultaat heeft meer met kalligrafie dan met het brede gebaar van doen. We horen hier tevens staaltjes van ijzingwekkend precies uitgevoerde unisonolijnen.
Dit opmerkelijk album biedt ondanks de karige bezetting meer dan voldoende variatie. Joie de vivre in McCoy Tyners 'Inception', een troostende arm om de schouder en een schone zakdoek in 'Don’t Let The Sun Catch You Cryin’'.
Virtuositeit dus. Een enkele keer kan die tot problemen leiden, zoals wanneer er een nauwelijks waarneembare discrepantie ontstaat tussen de hersens, het hart en de vingers van pianist Jeb Patton. Aha! Daar hebben we de kleine imperfecties. Iedereen tevreden.
Klik hier om twee tracks van dit album te beluisteren: 'Swingin’ The Samba' en 'Don’t Let The Sun Catch You Cryin’'.
"Het tweede Rockit-festival, waarvan de naam verwijst naar Herbie Hancocks funk-dancehit uit 1983, zit erop. Tijdens het eendaagse festival, een co-productie tussen de Oosterpoort in Groningen en het North Sea Jazz Festival, zijn maar liefst 21 acts in 6 zalen te bewonderen. Rockit presenteert dit jaar veel 'edgy' muziek: vernieuwend, explorerend, risicovol en ritmisch zeer gedreven. Ditmaal zou de vrije geest van tenorist Pharaoh Sanders moeten neerdalen op het publiek. Maar niets blijkt minder waar. De verlossing komt uit de hoorn van James Brandon Lewis."
Louis Obbens bezocht op zaterdag 10 november het festival Rockit. In de Oosterpoort zag hij concerten van Aziza, James Brandon Lewis Trio, Steve Coleman And Five Elements, Pharoah Sanders, Colin Stetson, GoGo Pinguïn en Nubya Garcia.
Concert
In de rij voor Mike Stern All Star Band
vrijdag 9 november 2018, Paradox, Tilburg
Het gebeurt niet vaak dat ruim voor openingstijd een lange rij voor de deur staat bij Paradox. Op 9 november gebeurde het weer eens voor het concert van de Mike Stern All Star Band.
De openingszin van Stern - "We feel like shit, how are you?" - klonk niet erg hoopgevend. Maar het eerste nummer werd vol ingezet en er werd gelijk gas gegeven. De leden van de band speelden elk een fantastische introductiesolo, waarmee duidelijk gemaakt werd dat hier een klasseband stond, die van plan was er eens flink tegen aan te gaan. Mike Stern en band waren in opperbeste stemming en speelden ongeveer anderhalf uur voor de pauze. Het werd een gevarieerde set waarin Stern oud en nieuw werk aaneenreeg en we een fraai overzicht kregen van zijn werk als fusiongitarist, met uitstapjes naar meer jazzy nummers, prachtige ballads en ook het betere rockwerk. De afwisseling in de set was heerlijk en de bevlogenheid van de muzikanten spatte ervan af.
Bob Malach, die onder anderen speelde bij Joe Zawinul en Stevie Wonder, toverde de ene na de andere briljante solo uit zijn sax, terwijl drummer Keith Carlock (bekend van o.a. Steely Dan, Toto en Sting) de hele avond bezig was aan een enorme work out. Wat een power, wat een energie en welk een vernuft. Samen met bassist Daryl Jones (o.a. Miles Davis en Rolling Stones), die ook een paar briljante solo's liet horen, vormde hij een ritmesectie die stond als een huis, hoewel Jones door de energieke Carlock wel wat in de schaduw werd gezet.
Het perfect uitgevoerde 'You Never Know' zou als titel van het concert kunnen dienen. Er werd ruim geput uit het rijke oevre van Stern, die liet zien dat hij in goeden doen is. Dat was ook af te lezen aan het enthousiasme en het plezier dat met name Stern de hele avond liet zien. Het hele palet werd uitgeserveerd, steeds met het herkenbare eigen geluid van de gitarist. De gestreelde zachte akkoorden voorzien van een echo, de snelle en virtuoze licks tot aan de jankende rocksound: het kwam allemaal voorbij. Inclusief de door Stern vocaal ondersteunde composities van de albums 'These Times' (2004) en 'Voices' (2001), waaronder het ingetogen 'KeWishing Well'.
De band ging de pauze in met de mededeling van Stern dat ze daarna nog vijf en een half uur zouden spelen. Zo lang werd het niet, maar er werd nog een hele mooie set aan toegevoegd van hetzelfde hoge niveau. Paradox genoot en maakte dat ook duidelijk met een staande ovatie, waarna de avond werd afgerond met het Hendrix-nummer 'Red House'. Het werd de spreekwoordelijke kers op de overheerlijke taart die hier gebakken was. Volgende keer staat er gegarandeerd weer een rij voor Paradox!
Klik hier voor foto's van dit concert door Johan Pape.
Concert
Een verdicht netwerk van klanken
John Zorn & guests, maandag 5 november 2018, November Music, diverse locaties, Den Bosch
Voor de tweede keer bezoekt John Zorn November Music. Een toevalstreffer die wortelt in het optreden van het Asko|Schönberg Ensemble vorig jaar. Zorns kamermuziek kwam hier aan bod en fluitiste Felicia van den End maakte zo'n indruk op Zorn dat hij spontaan aanbood een nieuw stuk voor haar te schrijven, waarop artistiek directeur Bert Palinckx vond dat Zorn dan ook maar bij de première moest zijn. Prima, zei Zorn, maar dan neem ik wel weer een hele dag mijn vriendjes mee. En zo geschiede. Van den End speelde haar nieuwe stuk, 'Nachträglichkeit' en Zorn en collegae trakteerden ons andermaal op een boordevolle dag Zornklanken.
Het hoogtepunt? Zonder meer 'Jumalattaret', uitgevoerd door sopraan Barbara Hannigan en pianist Steve Gosling. Hannigan is wellicht wel de beste sopraan voor hedendaags gecomponeerde muziek die je je kunt wensen. Ze heeft een fenomenale stem, een meer dan perfecte timing en ze leeft zich zodanig in een rol in dat je niets anders kunt dan je mee laten voeren. Het stuk beleefde deze zomer zijn Europese première op Jazz em Agosto in Lissabon en hier dus zijn Nederlandse première. De titel is Fins voor godinnen en Zorn baseerde de tekst op 'Kalevala', een beroemd Fins epos uit 1835. Het is een vreselijk moeilijk stuk vanwege de enorme contrasten die Zorn gebruikt, vaak in één zin. Instuderen lukte Hannigan, zo vertelt ze in een interview aan René van Peer voor het VPRO-magazine, dan ook alleen samen met Zorn, waarin ze hem ongetwijfeld bij sommige passages op andere gedachten heeft gebracht. Hoe het ook zij, bij deze uitvoering lopen je regelmatig de rillingen over de rug. In dezelfde sfeer past 'The Holy Visions', uitgevoerd door Kirsten Sollek, Elizabeth Bates, Eliza Bagg, Rachel Calloway en Sarah Brailey. Een deel van hen was er ook vorig jaar, toen voor 'The Madrigals'. Zorn put voor dit stuk, dat handelt over het leven en werk van de twaalfde-eeuwse mystica Hildegard von Bingen, uit de gehele traditie van vocale kunstmuziek, van de Renaissance tot de hedendaagse a capella en presenteert ons een ongelofelijke rijkdom aan klankkleuren. In de Grote Kerk van Den Bosch met zijn prachtige akoestiek komt dit sacrale werk volledig tot zijn recht.
Er is meer gecomponeerde muziek te horen op deze dag. We hadden het hierboven reeds over het nieuwe stuk voor fluitiste Felicia van den End. Zorn schreef het stuk 'Nachträglichkeit', ontleend aan het werk van Sigmund Freud dat Zorn op dit moment aan het herlezen is, voor strijkkwartet en dwarsfluit. Volgens het psychoanalytisch woordenboek staat de titel voor het 'begrip waarmee wordt aangeduid dat ervaringen, indrukken en herinneringen naderhand op grond van nieuwe ervaringen in een andere ontwikkelingsfase worden gereactiveerd en een nieuwe betekenis krijgen'. Een prachtig subtiel, ietwat mysterieus stuk, waarin de klanken van het strijkkwartet - ook hier weer Zorns vaste kwartet, het JACK Quartet - prachtig samenvallen met die van de fluit. Sprookjesachtig en poëtisch. Meer kamermuziek hier in kleine bezetting. Het opwindende 'Ouroboros' voor twee cello's, een razend ingewikkeld stuk waarin de extremen waar Zorn zo bekend om is perfect tot uiting komen, dat geweldige solostuk voor cello, 'As Above, So Below', waar Michael Nicolas voor tekent en tot slot Zorns strijkkwartet 'The Alchemist' uit 2011, gebaseerd op het leven en werk van John Dee, een alchemist die in de zestiende eeuw aan het hof van koningin Elizabeth I verbleef.
Meer jazz-georiënteerde muziek is er natuurlijk ook. Met als meest bijzondere de wederopstanding van 'Cobra'. Het dook voor het eerst op in 1984 en kwam voor het eerst op cd uit bij HatHut. 'Cobra' is een door Zorn genoemd game piece. Het aantal musici is vrij, maar er moet altijd een zogenoemde 'prompter' bij zijn. Die houdt kaarten omhoog met daarop instructies en wijst musici aan die deze moeten uitvoeren. Musici kunnen zichzelf ook aanwijzen als vrijwilliger, maar het is aan de prompter om hier al dan niet gehoor aan te geven. Maar musici kunnen wel middels gebaren het stokje overnemen en de muziek een andere kant op sturen. Kortom heerlijke gekte alom en het speelplezier bij deze supergroep, twaalf man/vrouw sterk, spat ervan af. Onvergetelijk is Zorns solo. Eerst op het orgel van de Sint-Jan. Zo moet ongeveer het laatste oordeel klinken! De zware basklanken spreken boekdelen, maar dan zijn daar vederlicht hoge kleuren, als vogels. En een prachtige vinding: ineens is daar wonderbaarlijk gekrijs, hij heeft zowaar zijn altsax even tevoorschijn gegrist. Later bespeelt hij die uitgebreid in het Jheronium Bosch Art Center, eveneens een kerk. Ook hier maakt hij uitgebreid gebruik van de akoestiek. Lagen geluid op elkaar stapelend creëert hij een verdicht netwerk van klanken, een bedwelmende sfeer. Tot slot brengt hij de figuren van Bosch tot leven met louter het mondstuk van zijn sax. In deze wonderlijk geluiden zit de gehele mystieke wereld van deze bijzondere kunstenaar verborgen.
Op 9 juli 2019 staat John Zorn op Gent Jazz met de complete 'Bagatelles'. Hij treedt daar aan met veertien formaties.
Cd / Jazztube
Christian McBride - 'Christian McBride's New Yawn' (Mack Avenue, 2018)
Opname: 25-27 mei 2017
Toen bassist Christian McBride een kwart eeuw geleden op het toneel sprong, tot de tanden gewapend met skills en visie, was de vraag welke weg hij zou kiezen. Welnu, hij koos gewoon alle wegen. Hij verdiepte zich in pop en hardbop en urban grooves, werd producer, was actief in het onderwijs en op de radio en werd ook nog eens artistiek leider van het Newport Jazz Festival. Plus dat hij een vijftal groepen leidt, waaronder het onderhavige New Yawn, dat ergens tussen hardbop en free jazz opereert. In zijn vrije tijd, lees ik in een recent interview, lummelt hij graag wat rond in zijn favorieten hoeden- en kledingwinkels in Harlem.
Het openingsnummer van deze cd, 'Walkin’ Funny', had zó door het Ministry of Funny Walks gesponsord kunnen zijn. Of het John Cleese intussen nog zou lukken dit maffe pasje daadwerkelijk uit te voeren, mag overigens betwijfeld worden. Hoe McBride een brug slaat tussen hardbop en free jazz horen we in 'The Middle Man', waarin de explosief spelende drummer Nasheed Waits de rest van de band spitsroeden laat lopen.
In 'Pier One Import' staat de interactie tussen de bassist en zijn muzikanten centraal. Mooi is hier de combinatie gestreken bas/basklarinet (van Marcus Strickland), terwijl tevens opvalt hoe dicht het basgeluid bij dat van Waits' tom kan zitten. Daar zou ik wel eens een compleet duet van willen horen.
Dat zijn mentor ooit Ray Brown was hoor je nog wel in de diepe mahonieglans van McBride's bas terug. Die toon is in de loop der jaren alleen maar dieper, zwaarder en massiever geworden. Voor een wonderkind is hij niet slecht terechtgekomen.
In de Jazztube kun je kijken naar een live-uitvoering van een nummer van deze cd, 'John Day', live opgenomen de Jazz Alley in Seattle.
Concert
Waar was Manfred Eicher?
Mudita, maandag 1 november 2018, Podium Bloos, Breda
Stemkunstenares Sanne Rambags is aan een gestage opmars bezig binnen de Nederlandse muziek. Ze viel reeds op toen ze deel uitmaakte van het Nationaal Jazz Jeugd Orkest dat in 2015/2016 onder leiding stond van Martin Fondse. Aansluitend vonden we haar terug in diens orkest en kon ze meeprofiteren van het winnen van de Buma Boy Edgar Prijs van Fondse en de serie optredens die dit met zich meebracht. Niet dat Rambags dat nodig had, getuige twee andere projecten die beduidend dichter bij haar ontwapenende persoonlijkheid komen: het trio dat ze vormt met slagwerker Joost Lijbaart en gitarist Bram Stadhouders en dat we naar analogie van het eerste album maar Under The Surface noemen en het trio dat ze vormt met trompettist Koen Smits en pianist Sjoerd van Eijk en dat de naam Mudita draagt. In dit laatste trio horen we Rambags op haar best. Al was het maar omdat dit echt helemaal haar project is. Ze studeerde samen met Smits en Van Eijk in Tilburg en vanaf die tijd musiceren ze reeds op regelmatige basis met elkaar. Die speelsheid, ongedwongenheid zit in de muziek, spat ervanaf. Van het album 'Listen To The Sound Of The Forest', dat verscheen bij Zennesz en hier terecht zeer lovend werd ontvangen door collega Koen Scherer, maar zeker ook van een liveconcert zoals hier in het intieme Podium Bloos, als onderdeel van de concerten die het nieuwe Brabantse initiatief Dock Zuid organiseert.
Voor wie Rambags en Mudita niet kent maar houdt van het geluid van het fameuze ECM Records, doet er goed aan dit album zonder aarzeling aan te schaffen. Spijt zult u er niet van krijgen, want wat deze dame met haar twee vrienden hier ten gehore brengt zou uitstekend passen op dit label van Manfred Eicher. Helaas was hij er niet bij vanavond. Dom van hem, veel gemist. Want dit is muziek die ademt op het ritme van de natuur. Het pulserende, maar zeer bescheiden pianospel van Van Eijk, het omfloerste, licht schurende, gruizige trompetspel van Smits en de fragiele, intieme klanken van Rambags: ze vullen elkaar meer dan goed aan. Bijzonder daarbij is dat deze musici elkaar echt de ruimte geven; niemand is de leider, ze sturen elkaar vanuit gelijkwaardigheid, durven stiltes te laten vallen, maar durven ook hun rol te pakken. Allemaal naar analogie van het woord mudita, dat stamt uit het Sanskriet en dat slaat op vreugde beleven aan het succes van de ander. Hoe vreemd dat voor ons moderne mensen wellicht ook klinkt, je ziet het hier voor je ogen gebeuren. En het is die belangrijke filosofische grondhouding die ervoor zorgt dat hier muziek klinkt die er werkelijk toe doet, die je stil laat staan, zorgt voor een moment van reflectie - voorwaar geen overbodige luxe in deze jachtige tijden.
Bijzonder is 'Atalanta', een nieuw stuk dat zelfs de cd niet heeft gehaald. Sanne Rambags werkt hier met een verbazingwekkend scala aan verbale technieken, die mij op de bovengenoemde beschrijving van stemkunstenaar brengt. Rambags is zoveel meer dan louter zangeres. In dit stuk komt de invloed van de Scandinavische folk voorbij (een passie van Rambags), het Sprechgesang, het scatten, de fantasietaal, het fluisteren en heel veel meer. En dat alles brengt ze met een feilloos gevoel voor theater en een duidelijk sensuele inslag. En - zoals gezegd - aan Smits en Van Eijk heeft ze de ideale partners. Wat Rambags met haar stem doet, doen zij met hun instrumenten: op zoek gaan naar de ziel van de muziek, de ziel van het bestaan. Deze muziek, je kunt er geen genoeg van krijgen!
Festival
Festival Jazz International Rotterdam 2018
"Het programma van het 18e Festival Jazz International Rotterdam oogt uitdagend. Draai om je oren doet verslag van de eerste twee festivaldagen waarin 'the voice' in de jazzmuziek, ook al is die vaak instrumentaal, het leitmotief vormt. De stem in de betekenis van een eigen muzikaal karakter of uniek (klank)geluid. Een moeilijke opgave voor iedere kunstenaar/musicus."
Louis Obbens bezocht het festival op vrijdag 26 en zaterdag 27 oktober. In LantarenVenster zag hij concerten van Suzana Lașcu (foto), Theo Croker's Star People Nation, Spoken, Donny McCaslin, Anton Goudsmit & Andreas Schaerer, Wietse Voermans, Laura Perruddin en Ben Wendel Seasons Band.
Concert
John Scoffield Quartet maakt indruk in uitverkocht Muziekgebouw
woensdag 31 oktober 2018, Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam
In december 2017 werd gitarist John Scofield 66, ter gelegenheid waarvan hij een nieuwe plaat maakte, 'Combo 66'. De meervoudig winnaar van Grammy Awards richt zich op deze plaat vooral op straight-ahead jazz en swing.
Voorafgaand aan het concert in het Muziekgebouw had Koen Schouten een kort interview met de oude meester. Aan de hand van zorgvuldig gekozen geluids- en videofragmenten ontstond al snel een ontspannen sfeer, waarin Scofield zich duidelijk op zijn gemak voelde en een aantal aardige anekdotes vertelde. Zoals die keer dat hij zijn eerste gitaar ging kopen en de voor hem toen nog onbekende Bob Dylan ook aan het shoppen was. Gevraagd naar het openingsnummer van het concert vertelde de gitarist dat dit 'Icons At The Fair' zou worden. Op de vraag waar dit nummer over gaat kwam de spontane reactie: "It’s a jazz song so it isn’t about anything." Herbie Hancock (icon 1) schijnt aan de haal te zijn gegaan met een aantal akkoorden uit Paul Simons (icon 2) Scarborough Fair. Scofield is hier, op zijn beurt mee aan de slag gegaan en heeft ook nog gebruik gemaakt van een lick van Miles Davis (icon 3).
Het idee van het interview voorafgaand aan het concert is erg sterk en de aanpak van Koen Schouten bleek uitstekend te werken. Ik beveel iedereen aan om bij een volgende gelegenheid een uurtje eerder te komen om dit mee te pikken. Het voegt echt iets toe aan het concert.
'Icons At The Fair' is een frisse en uptempo compositie geworden, die ik met de beste wil van de wereld niet kan koppelen aan het oorspronkelijke Paul Simon-nummer. Maar een sterke opening was het zeker. Direct werd duidelijk dat Scofield zich omringd heeft met een stel topmuzikanten. Gerald Clayton kreeg de ruimte op de vleugel en liet een aantal heerlijke improvisaties horen en het geheel werd door de ritmesectie magnifiek ondersteund. Drummer Bill Stewart bleek een bescheiden tovenaar te zijn, met subtiele tempowisselingen en goed geplaatste accenten. Samen met de al net zo bescheiden maar even virtuoze bassist Vicente Archer vormde hij de degelijke basis van het kwartet.
Er werd meteen stevig doorgepakt met 'Combo Theme' en 'Can’t Dance', waarop Gerald Clayton de vleugel inruilde voor het hammondorgel en het kwartet direct een andere vette sound neerzette. Een stevige swing gierde door het Muziekgebouw en steeds meer mensen begonnen mee te bewegen met de muziek; er werd zichtbaar genoten. Stewart werd door Scofield in het zonnetje gezet met een compositie van zijn hand: 'F U Donald' (van de onlangs verschenen cd 'Band Menu').
Natuurlijk moest er een toegift gespeeld worden. Het werd de standard 'But Beautiful', waarin nog eens gedemonstreerd werd hoe subtiel en gepassioneerd Scofield zijn muziek kan laten klinken. Want ook de ballads stonden als een huis.
Scofield is er in geslaagd met 'Combo 66' een frisse vernieuwende plaat neer te zetten die aantoont dat 66 eerder associaties oproept met Route 66 dan met pensioen gaan. Het enthousiasme waarmee de set gespeeld werd en de gemixte en uitgebalanceerde samenstelling van de band werkten aanstekelijk. Sco's rauwe randje was steeds aanwezig en het speelplezier was zichtbaar. Mooi om te zien dat Scofield zich blijft vernieuwen en er nog steeds zin in heeft. Ik sluit niet uit dat er nog een Grammy Award voor hem in zit.
Klik hier voor foto's van dit concert door Johan Pape.
Evenement / Concert / Jazzradio
De opening was ijzersterk met Four Horns & Piano met Van 't Hof op piano, Tineke Postma en Paul van Kemenade op altsaxofoon, Dick de Graaf op tenor en Ilja Reijngoud op trombone. In het sublieme samenspel en de diverse solo's werd ook duidelijk hoezeer Van 't Hof gewaardeerd wordt. De groep speelde de sterren van de hemel voor 'hun' Jasper. 
Zoals gezegd werd het officiële deel van de prijsuitreiking door Courbois en Van 't Hof volledig naar hun hand gezet met mooie verhalen. Iets wat doorgezet werd in het interview na de pauze. 
