Drummer en componist Ches Smith bracht vorig jaar nog twee prachtige albums uit: 'Path Of Seven Colors' met zijn band We All Break en 'Interpret It Well' van zijn kwartet dat hij met pianist Craig Taborn vormt. Op 'Laugh Ash', Smiths nieuwste album bij Pyroclastic Records, horen we hem echter in een geheel andere samenstelling, waarover later meer.

Was 'Path Of Seven Colors' - overigens met belangrijke rollen voor pianist Matt Mitchell en saxofonist Miguel Zenón - al een album waarin Smith zijn grensoverschrijdende kwaliteiten liet horen, op dit nieuwe 'Laugh Ash' is dat helemaal het geval. Zijn veelzijdige achtergrond, zowel in jazz, rock als hedendaags gecomponeerd komt hier onmiskenbaar samen, al was het maar in de bezetting, bestaande uit vocaliste Shara Lunon, die ook de elektronica voor haar rekening neemt, Anna Webber op fluiten, Oscar Noriega op klarinetten, James Brandon Lewis op tenorsax en Nate Wooley op trompet. Verder hebben we een strijktrio bestaande uit violiste Jennifer Choi, altvioliste Kyle Armbrust en cellist Michael Nicolas en tot slot horen we Shahzad Ismaily op bas en keyboards.

Direct al in opener 'Minimalism' valt die veelzijdigheid op. Het stuk klinkt heel kort als typisch bigband, maar verraadt al snel de invloed van minimal music in de straffe, dwingende ritmiek, dat terwijl de vocalen van Lunon weer op de invloed van rap wijzen. 'Remote Convivial' sluit dan weer enerzijds aan bij avant-garde jazz en anderzijds bij progressieve rock, overigens met een krachtige en tegelijkertijd ontwapenende solo van Lewis. Dat terwijl we verderop duidelijk invloeden van de hedendaags gecomponeerde muziek gewaar worden. Hetzelfde geldt voor het eerste deel van 'Sweatered Webs (Hey Mom)', dat zich verderop ontwikkelt tot een dampend en overkokend jazzmengsel, met dank aan Lewis en Ismaily. Bijzonder is ook zeker 'Shaken, Stirred Silence', waarin experimentele elektronica vermengd wordt met hedendaagse kamermuziek, aangelengd met een flinke scheut pop. Het kan nog gekker: in 'The Most Fucked' horen we pure experimentele elektronica, zij het wel ritmisch - Smith blijft tenslotte een drummer. 'Disco Inferred' past weer meer in de avant-garde jazzscene, met een aantal prachtige momenten van onder andere Wooley en Choi.

Een behoorlijk experimenteel album dus, in een overvloed aan muzikale stijlen, al voelt het nergens als onevenwichtig of onnodig complex. Maar dat het niet iedere jazzliefhebber aan zal spreken is wel duidelijk.

Labels: cd, Ches Smith, James Brandon Lewis, Nate Wooley, Shahzad Ismaily

(Ben Taffijn, 21.8.24) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sunny Five - 'Candid'
Klik op de hoes om een track van dit album te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.