Vandenabeele en Noël zijn vrienden voor het leven. Maakten los en met elkaar vele concertreizen naar verre oorden en integreerden specifieke lokale muziek in hun composities. En telkens als ze weer samenkwamen voor concerten kwam het tot verrassend samenspel, interacties en improvisaties. Gitarist Jeroen Knapen is van een jongere generatie, maar uit hetzelfde hout gesneden en mede toonaangevend met spel en composities in dit trio.
Het publiek stak hun appreciatie niet onder stoelen of banken, integendeel. Dat was mede te danken aan de muziek van The Chai Connection; die is laagdrempelig en zorgt voor een positieve boost in deze donkere dagen. Laagdrempelig, maar geenszins routineus of plichtmatig.
Er werd spannend en op het scherp van de snede gemusiceerd als collectief en met uitstekende individuele improvisaties. Voeg daarbij het enorme speelplezier dat het trio uitstraalde, met geestige conversaties en aankondigingen. Dit alles zorgde ervoor dat na een langdurig slotapplaus een toegift onontkoombaar was.
Ook in het nieuwe jaar heeft het Bruggenhuis weer een aantal concerten in diversiteit op het programma staan.
Foto & video: Cees van de Ven
In de Jazztube hieronder zie je 'Quo Vadis', een compositie van Jeroen Knapen, zoals uitgevoerd door The Chai Connection tijdens hun concert in het Bruggenhuis.
Concert
Een geluk bij een ongeluk
Tineke Postma & Jasper van 't Hof, woensdag 20 december 2023, Brouwerij Martinus, Groningen
Het zat allemaal een beetje tegen. Toen Jasper van 't Hof zich om vijf uur met al zijn keyboards en goede zin bij Brouwerij Martinus meldde, bleek dat er sprake was van een dubbele boeking. De gemeente Groningen had er een genoeglijk samenzijn gepland dat niet voor acht uur afgerond zou zijn. Artiesten en publiek schikten zich morrend naar de luimen van de vroede vaderen.
Dat hield concreet in dat de voorbereidingen van het duo Van 't Hof/Postma dermate gekortwiekt werden dat er zo goed als blanco begonnen werd. Dat bleek een geluk bij een ongeluk. De aanwezigen kregen een show voorgeschoteld die een spannend avontuur werd. De samenwerking liep tweemaal grondig in de soep (Van 't Hof: "Tja, maat zeventien"), zodat het improvisatievermogen ook wat dat betreft grondig op de proef werd gesteld. Die ontsporingen bleken evenzovele bronnen voor intense en creatieve oplossingen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de hobbels die slechts voor de kunstenaars zelf bespeurbaar waren; wij, het publiek en uw chroniqueur merkten daar gewoon niks van.
Op het borrelend en klotsend synthesizerritme van 'In A Moment', dat naadloos overging in 'As Well', trok Van 't Hof zijn meanderende lijnen, die naarmate de ritmetrack zich oploste, gaandeweg abstracter werden. Overigens hoorde ik in deze openingsmedley duidelijke echo's van 'In Spain They Say Si Si' ("Every little Dutch girl says ja ja"). Kan ook mijn verbeelding zijn geweest. In 'The Line', een stuk van Tineke Postma, leken de muzikanten wel een stel dat gezamenlijk een verhaaltje voorlas. Hoge eisen aan oren, lippen en vingers werden gesteld in 'Schwester Johanna', een oude hit van de pianist, die hier al zijn kennis van en bewondering voor Lennie Tristano in had verwerkt. Nog een hele klus om deze sprint bij te houden, maar de saxofoniste vertrok geen spier. Overigens bleek bij dit optreden weer eens dat je Jasper van 't Hof in stilistisch opzicht ergens in de buurt van de middelloodlijn van Joe Zawinul en McCoy Tyner kunt vinden.
De tinkelende melodie van 'Sneeuw' klonk als de facetten van een kristal; de alt van Postma legde er een warme deken overheen (sneeuw isoleert immers). In het nummer 'Mute' belandden we bij de bron, vadertje Bach. Deze rasmuzikanten hebben geen behoefte aan kaders, zo werd hier duidelijk. Die maken ze zelf wel.
Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.
Componist en bandleider Tijn Wybenga stelde voor AM.OK een band van dertien musici samen. In 2021 verscheen 'Brainteaser', met opnames gemaakt in het Bimhuis, op lp bij ZenneZ Records. Oktober van dit jaar kwam het album ook uit op dubbel-cd, samen met 'Re:Brainteaser'. Lowkolos, het alias van Mert Gençer, bewerkte een aantal stukken en Wybenga vulde dat aan met een tweetal liveopnames, gemaakt tijdens een concert in de Amsterdamse Tolhuistuin. Het originele album kwam hier nooit aan bod, dus daarom maar even terug naar 2021.
We beginnen met pizzicato spelende strijkers, waarna in 'Aplauso' al snel de ritmiek zijn intrede doet en de eclectische aanpak van Wybenga opvalt: een boeiende mix van jazz, rock en niet-westerse muziek. Maar wat hier vooral opvalt is de rock, met name aangezwengeld door gitarist Teis Semey. Een geheel ander karakter heeft 'Triudium'. Ietwat circusachtig doet dit stuk aan, met name door die typische, zeker in de jazz wat ongewone ritmiek. Pas met de komst van de vier blazers - Alistair Payne, Kika Sprangers, Odei Al-Magut en Federico Calcagno - krijgt de jazz wat meer de overhand, terwijl naar het einde toe de hedendaags gecomponeerde muziek zich opdringt. 'Aurelya', waarin ook nog niet nader aangeduide vocale klanken te horen zijn, past in hetzelfde plaatje. Met een prachtige, mooi ingetogen solo van Sprangers. Nog sterker aan hedendaags gecomponeerd refereert 'Roofles'. De vier strijkers - Pablo Rodríguez, Yanna Pelser, George Dumitriu en Pau Sola - roepen hier met hun spel associaties op met het minimalisme. Verder horen we hier klarinettist Calgano uitgebreid. En boeiend hoe verderop de muziek zich steeds meer richting dance beweegt. Tot slot vallen in 'Neapy' de pakkende ritmiek op, naast de flitsende solo van Payne.
Op de tweede cd vinden we allereerst een liveversie van 'Aplauso'. Bijzonder daarbij is dat deze bijna twee keer zo lang duurt als de studioversie, iets wat we overigens wel vaker tegenkomen binnen de jazz. Het komt deze boeiende compositie zonder meer ten goede. Met name dat heerlijk ontregelende deel op gitaar valt hier op. Een tweede liveopname betreft 'Redleg', een stuk dat niet op de originele lp staat. Meest opvallend hier is de solo van contrabassist Alessandro Fongaro aan het begin van het stuk, waar al snel drummer Jamie Peet bij aanhaakt. En verderop horen we Mete Erker op tenorsax, die tijdens het concert Sprangers verving.
Lowkolos maakte allereerst twee remixes van 'Neapy', het stuk waar het originele album mee eindigt. Veel aandacht voor elektronica dus, met name tijdens de tweede versie. En wat ik wel vaker heb met dit soort exercities dringt zich nu ook wel aan mij op: wat voegt dit toe, vergeleken met het origineel? Voor mijn gevoel niet echt veel. In de derde remix neemt Lowkolos 'Sanwar' onder handen. Dat stuk is nergens anders terug te vinden, dus valt hier ook niet echt een vergelijking te trekken, maar ook hier word ik niet bijster enthousiast van. En dan hebben we nog 'Farandole' en 'Redleg'. Zijn die ook opgenomen in het Bimhuis? Dat staat nergens vermeld. Het betreft zo te horen echter ook geen remixes.
In de Jazztube hieronder legt Tijn Wybenga stapsgewijs uit hoe de muziek op 'Brainteaser' tot stand is gekomen.
Het recital begon sfeervol met het nummer 'Glass', een ingetogen duet tussen de stem van Anna Serierse en het negentiende-eeuwse Van Dam-orgel van de plaatselijke Hervormde Kerk. Kid Downes zat zondagmiddag achter de manualen en de pedalen. Vervolgens voegden de drums van Martijn Vink en uiteindelijk het complete orkest zich bij de stem. Daarmee werd het stramien duidelijk: het orgel ging verschillende duetten aan met de respectieve blazers en ritmemensen. Daarbij benutte Downes het hele spectrum, van ijle herdersfluiten die aarzelend de ruimte binnentrippelden tot bombastische bombardementen die monolithisch diezelfde ruimte op zijn bomveiligheid testten. Soms werd het orgelgeluid bijna tastbaar, zo massief. We kunnen gerust zijn: het orgel en zijn kerk zullen het wel uithouden tot de Laatste Dag.
Downes liet het instrument ook zachtjes brommen en een enkele keer kreeg het ten gehore gebrachte ritmische dimensies door het kraken van de pedalen. Hij leverde de akkoorden waarop de instrumentalisten konden improviseren. Een heel precieus duet hoorden we in het nummer 'Spectrum', een samenspraak tussen Downes en bassist Tijs Klaassen. Voor de twee laatste nummers, 'Voice Of Reason' en 'Black Is The Colour', marcheerden de blazers - minus Joris Roelofs, wiens basklarinet trouwens de hele range van het kerkorgel bestreek - naar boven. Om gezamenlijk met de organist de gelovigen vanuit den hoge te zegenen.
Downloads
Bora Kim, Oene van Geel & Albert van Veenendaal - 'The Bluebrid Flew'
Minimal Damage Recordings, 2023 Huib Emmer & Guus Janssen - 'De Grove Korrel'
eigen beheer, 2023
Improvisatie van eigen bodem. De Koreaanse vocaliste Bora Kim, ook in de weer met elektronica en percussie, is te horen op 'The Bluebird Flew'. Daarop opnames van een concert dat in oktober 2021 plaatsvond in het Amsterdamse Splendor. Een concert dat deze vocaliste gaf met altviolist Oene van Geel en pianist Albert van Veenendaal. Verder aandacht voor Huib Emmer, te horen op elektronica, die samen met Guus Janssen, op keyboard, de EP 'De Grove Korrel' maakte. Beide albums zijn alleen te verkrijgen als download.
Het verhaal van 'The Bluebird Flew' begon met een concert van Van Geel en Van Veenendaal, dat als stream werd gezien door de organisators van het Korean Jarasum Jazz Festival. Die wilden de opnames graag uitzenden, wat weer leidde tot de ontmoeting van de beide musici met Kim en tot het concert in oktober 2021 in Splendor. Een schot in de roos, waarbij de Koreaanse muziek prachtig blijkt samen te vallen met de geïmproviseerde klanken van deze twee bijzonder veelzijdige Nederlandse musici, die in hun spel altijd balanceren op de grens tussen jazz en hedendaags gecomponeerd. Een prachtig voorbeeld is die ritmische passage in de opener 'What If, What Is'. En heel bijzonder die muzikale uitingen verderop in dit stuk, een terloops tot stand gekomen geluidsmozaïek.
Als vocaliste komt Kim fantastisch tot haar recht in het bijzonder innemende titelstuk 'The Bluebird Flew', met name door de zeer spaarzame begeleiding van Van Geel en Van Veenendaal. Al laat die laatste zo nu en dan ook beduidend krachtigere aanslagen horen. Van Geel opent knarsend 'Distractions And Distinction', begeleid door Kims percussie en Van Veenendaals geprepareerde piano. In 'Transmutation' heeft het trio de blues, wat zich uit in krachtig altvioolspel, ritmische aanslagen op piano en melancholieke zang van Kim. Tot slot klinkt het vrij klassiek klinkende 'Contemplation', met ook hier de indrukwekkende zang van Kim.
'De Grove Korrel' is een in alle opzichten bijzonder album, vooral voor Guus Janssen. In de zin dat ik hem nooit eerder hoorde in deze muziekstijl, die meer van doen heeft met experimentele elektronica dan met experimentele jazz en hedendaags gecomponeerd, de muziekwerelden waar Janssen zich normaal gesproken in beweegt. De ritmische opener 'Beitelkade' is dus voor mij al direct een aangename verrassing: dat kan hij dus ook al! En dat niet alleen, hij schijnt zich er zo te horen ook nog prima bij thuis te voelen. De techno waar Huib Emmer mee opgroeide, hoor ik hier terug, maar ook de dwarse improvisaties waar Janssen in thuis is. Een beetje musique concrète, een stukje ritme en wat space-achtige geluiden en dat allemaal aaneengesmeed tot vier bijzonder onderhoudende stukken.
Concert
Gevoel en verstand verbonden
Sjoerd van Eijck's OAK, woensdag 6 december 2023, Paradox, Tilburg
In 2021 heeft Sjoerd van Eijck met zijn kwartet OAK, een kwinkslag naar z'n achternaam, het debuutalbum 'Aurora' uitgebracht, met trompettist Koen Smits, bassist Nathan Wouters en drummer Willem Romers. Dezelfde formatie staat bij de feestelijke albumpresentatie van 'Eight' op het podium van Paradox. Voorafgaand aan de eerste muzikale klanken legt Van Eijck aan het publiek uit dat de composities van het nieuwe album zijn geïnspireerd door de muziek van Ennio Morricone uit Quentin Tarantino's film 'The Hateful Eight'. Op zijn beurt is de beroemde Italiaanse filmcomponist beïnvloed door de componist en muzikale vernieuwer Olivier Messiaen.
Wanneer je niet bekend bent met de muziek van Messiaen is het ondoenlijk vast te stellen in hoeverre de door OAK gespeelde stukken gevoed zijn door de compositieleer van Messiaen. Duidelijk is wel dat Sjoerd van Eick nieuwe bronnen heeft aangeboord, in zijn drang tot experimenteren met klankkleuren en harmonieën. De eerste live-uitvoering maakt niet alleen inzichtelijk dat Van Eijcks composities diepgeworteld zijn in de jazz en geïmproviseerde muziek, maar ook dat de luisteraar geen hapklaren brokken krijgen opgediend. De muziek heeft veel ruimte tussen de gespeelde noten en wordt in sterke mate voortgedreven door complexe ritmes. Geen wonder dat essentiële skills worden gevraagd van bassist Nathan Wouters en drummer Willem Romers.
Gevoel en verstand, beide van belang in de muziek, zijn ook bij dit concert onderling verbonden, maar het cerebrale karakter domineert op verbluffende wijze. Bij de les blijven is voor musici en publiek een absolute must. De inventieve composities wedijveren met de vaak intense improvisaties om aandacht. De weelderige en kleurrijke solo's worden grotendeels opgeëist door Van Eijck en Smits. Bewonderingswaardig is dat deze solistische bijdragen onmiskenbaar samenhang vertonen met de uitgeschreven composities. Dit zorgt voor zowel contemplatie bij de doordacht uitgeschreven delen als het oproepen van emoties bij de avontuurlijke solo's en verrassende muzikale plotwendingen.
De release van het album 'Eight' van OAK is nog live te bewonderen in de Thiemeloods in Nijmegen op 8 februari 2024 en in de Verkadefabriek in Den Bosch op 18 februari 2024. Het mooi geproduceerde album is uitgebracht bij het Nederlandse ZenneZ-label.
Foto's: Louis Obbens. Klik hier voor zijn fotoverslag van dit concert.
Cd's | Jazztube
HOT (Het Orgel Trio) - 'Sweelinck - New Jazz Fromt The 17th Century'
ZenneZ, 2023 The Preacher Men - 'Royal Flush'
ZenneZ, 2023
Twee orgeltrio's van eigen bodem. HOT, ofwel Het Orgel Trio, bestaat uit klarinettist Steven Kamperman, bassist Dion Nijland en organist Berry van Berkum, hier op een kerkorgel, een bezetting die je niet vaak ziet en dan doel ik vooral op de combinatie orgel-contrabas, alsof het orgel van zichzelf al niet genoeg bas heeft. Vaker zien we de bezetting zoals bij The Preacher Men. Die wordt gevormd door saxofonist Efraïm Trujillo, drummer Chris Strik en organist Rob Mostert, natuurlijk op een hammondorgel. Beide trio's hebben een nieuw album uitgebracht bij Zennez Records. HOT steekt de muziek van de zeventiende-eeuwse componist Jan Pieterszoon Sweelinck in een jazzjasje op 'Sweelinck - New Jazz From The 17th Century', terwijl The Preacher Men op 'Royal Flush' de traditie van het orgeltrio in de jazz weer op de kaart zet.
Eerder besteedde Het Orgel Trio ook aandacht aan de muziek van Duke Ellington ('Reflections Of Duke') en de nalatenschap van Charlie Parker, wat duidelijk maakt dat hommages brengen dit trio in het bloed zit. Maar liggen Parker en Ellington dan nog redelijk voor de hand, anders is dat natuurlijk met Sweelinck. En dus past een kerkorgel, die van de Utrechtse Nicolaïkerk, om precies te zijn. Het trio wijst erop dat Sweelinck, zelf organist, naast componist ook improvisator was - heel gebruikelijk in die tijd - en dat de stap naar jazz helemaal niet zo'n grote is. De stukken een beetje aanpassen, dat is eigenlijk alles. En dus horen we in opener 'Pavana Hispanica' zowel die zeventiende-eeuwse klanken, als die van de hedendaagse jazz. Voor het beluisteren van 'Pavana Lachrimae' is het echter wel handig als u ook de originele muziek van Sweelinck kunt waarderen, want daar blijft het trio hier wel heel erg dicht bij. Iets wat ook geldt voor de dans 'Ballo Del Granduca'. Met jazz heeft dit weinig te maken, hoe mooi het ook klinkt. En dat is zeker het geval, met name die lyrische bijdrage van Kamperman valt hier op. Voor Nijland is een belangrijke rol weggelegd in het verstilde 'More Palatino', waarin we hem zacht aan zijn bas horen plukken. Het is vooral muziek die de leden van dit trio in de gelegenheid stelt uitgesproken lyrisch te spelen. Op dit album is vrijwel geen dwarse noot te bekennen, dat bestond in Sweelincks tijd immers eenvoudigweg niet. Iets wat we bijvoorbeeld mooi terughoren in de twee delen 'Engelsche Fortuyn'. Een wat hoger jazzgehalte bezitten 'Est-ce Mars (Valeur Ajouté)' en 'Onder Een Linde Groen'. De eerste vooral vanwege de ritmiek, de tweede vanwege de prachtige solo van Kamperman.
Direct in 'Music For Blueshorn' geeft The Preacher Men zijn visitekaartje af. Trujillo blaast de stilte aan gort, Mostert vindt moeiteloos de blues uit de titel en Strik bakent met gerichte slagen het ritme af. Dit is de muziek waar dit trio in excelleert: jazz, blues en gospel, met volledige overgave gespeeld. Prachtig, dat duet in 'Amen' tussen Strik en Mostert: pure ritmiek, bijzonder overtuigend neergezet. En pure swing in 'Swing Like Eddie', de gouden jaren van de jazz worden hier schaamteloos mooi herdacht. Mooie lijnen van Trujillo, heerlijke overdaad van Mostert. Blijf hier maar eens bij stilzitten. En dan die solo van Mostert, pakkend en meeslepend, wat een genot! De ritmiek van 'Sweet Tooth', met een hoofdrol voor Strik, is evenmin te versmaden. En dan is er het relatief langzame 'The Freedom Trail', met wederom een overrompelende bijdrage van Mostert en een mooi subtiele en gevoelig geblazen solo van Trujillo. En natuurlijk gaan we op tempo naar buiten. Ritmisch doet het trio ons met 'Pacing' uitgeleidde. Het einde van een prachtig album.
In de Jazztube hieronder vertelt Efraïm Trujillo over de Eb saxofoon, de Blueshorn, die speciaal is gemaakt om een bluesy, southern swampy jazzgeluid te genereren. Daarna speelt HOT 'The Freedom Trail'.
Nussbaum is een Meester, een topcat onder de jazzcats. In 'Monk’s Dream' verlengde hij het trio door het met nieuwe ritmen te injecteren. Zijn solo hier was verbluffend melodieus en benadrukte tegelijkertijd het percussieve karakter van Monks werk. Zijn acties en reacties waren sneller dan het menselijk oor kon volgen. Nussbaums eigen compositie 'Shure Would Baby' zou je als een hommage kunnen opvatten aan folkzanger Lead Belly, met wiens muziek de kleine Adam op zijn derde of vierde kennismaakte. Hij nam ook een album op, 'The Lead Belly Project', waarmee hij zijn liefde voor oude blues en stokoude volksmuziek beleed. Oorspronkelijk zou de compositie 'Hey Pretty Baby' heten, tot de maker ontdekte dat er al talloze songs bestaan die onder die naam geregistreerd stonden. Vreemd was dat hij 'We Three', 'We Three' had gelaten, ondanks het gegeven dat de Ink Spots en Frank Sinatra in 1940 hits hadden met een liedje met die naam.
'I Miss Missing You' was opgedragen aan de vrouw van de drummer; ooit zaten ze thuis tussen twee uitgebreide tournees door op de bank en liet ze hem weten dat ze op de een of andere manier 'het hem missen' miste. In een van zijn solo's gebruikte hij een ring om een specifiek geluid uit zijn bekken te halen. Daarmee voerde hij me terug naar Cees See (alles is lang geleden), die een drumsolo op zijn trouwring speelde, terwijl zangeres Corry Brokken op de eerste rij zat te smelten en te stralen. Het paar was toen al een jaar of tien samen overigens.
Hoewel hij duidelijk zijn best deed zo functioneel mogelijk te spelen, stelde het slagwerkbeest zijn medemuzikanten toch in de schaduw. Bassist Paul Berner zong op zijn instrument en gitarist Ed Verhoef speelde bedachtzaam en clean. Soms werd een gitaarmelodie naadloos overgenomen door de contrabas. Het trio bleek voorbeeldig vormvast.
Organisator Diederik Idema, tenslotte: "Mooi toch, drie volwassen mannen die weer in de zandbak mogen spelen." Zo rond twaalven was de zandbak weer naar zijn normale hoogte teruggezweefd, achttien meter boven zeeniveau.
Linda Frederiksson (1985) studeerde aan het Helsinki Pop & Jazz Conservatorium en aan het Conservatorium van Amsterdam. Qua taal is er van de Amsterdamse periode niet veel meer blijven hangen dan "Mag ik alsjeblieft een tasje?". De muzikale banden met Nederland zijn echter nog heel sterk. Zo speelde de band vorig jaar nog op North Sea Jazz en afgelopen zomer op de Music Meeting in Nijmegen.
Nu toert ze met haar band om haar bejubelde debuutalbum 'Juniper' te presenteren. Paradox had de primeur, daarna ging de band nog naar het Bimhuis en LantarenVenster. Frederiksson timmert al een aantal jaren succesvol aan de weg. Zo werd ze onder andere al vier keer door het gerespecteerde Amerikaanse magazine DownBeat in de rising star-lijst opgenomen. De muziek voor het album is gecomponeerd met piano en gitaar en pas later gearrangeerd voor de bandbezetting. Dit geeft 'Juniper' het karakter van een singer-songwriter album. Op het album is Frederiksson te horen op altsax en bariton. Inspiratie werd onder meer gehaald uit haar eigen omstandigheden als transgender, haar oma en de natuur. Muzikaal gezien zijn haar inspiratiebronnen Feist, Neil Young, Alice Coltrane, Pharoah Sanders, Eric Dolphy en Fever Ray. Voor dit album werd ze het meest getriggered door 'Carrie And Lowell', een album van Sufjan Stevens.
Het goed gevulde Paradox zat er klaar voor en werd vanaf het openingsnummer 'Kristallipallo' gegrepen door de bijzonder fijnzinnige klanken. Het geconcentreerd spelende gezelschap weet ondersteund met elektronica een bijzondere sfeer te creëren die je al snel aangrijpt en het lijkt dat elke noot die Frederiksson speelt rechtstreeks uit haar hart komt. Een nummer als 'Neon Light [And The Sky Was Trans]' begint gedragen en poëtisch en bouwt langzaam op naar bijzondere improvisaties, waarin ze haar sax laat piepen en kraken, schreeuwen zelfs. De titelsong 'Juniper' is heel anders van aard, veel ritmischer en met weer een totaal andere, meer staccato inzet van de baritonsax. Hier wordt ook duidelijk waarom Frederiksson in het bijzonder geroemd wordt voor het bespelen van dit instrument.
Het voor haar oma gecomponeerde 'Nana-Tepalle' vertrekt vanuit een simpel thema, maar wordt prachtig en extatisch uitgesponnen om vervolgens zacht en teder te eindigen. We krijgen uitleg over 'Pinetree Song'. Hoe Frederiksson ergens in de bossen rondom Helsinki gegrepen werd door het geluid van een krakende tak. Ze legde het geluid vast met haar iPhone en keerde later terug met professionele opnameapparatuur om te ontdekken dat het niet waaide. Op de plaat is dus de iPhone-opname terechtgekomen. Het leverde een prachtige compositie op, waarin Tuomo Prättälä op de beroemde Paradox-vleugel een uiterst gevoelige improvisatie liet horen. Het publiek werd door de eerlijke authentieke muziek volledig ingepakt en liet dat veelvuldig blijken door stevig applaus tijdens en tussen de nummers.
Terwijl ik na het concert naar huis liep merkte ik hoeveel indruk het concert op me gemaakt had. Tijdens het schrijven van dit stukje bleef ik teruggaan naar Spotify om 'Juniper' af te spelen. Ik kende Linda Frederiksson nog niet, voor mij was dit concert misschien wel de ontdekking van het jaar.
Foto's: Johan Pape. Klik hier voor zijn fotoverslag van dit concert.
Cd
Scott Hamilton - 'Live At De Tor'
Timeless, 2023 | Opname: 3 december 2004
Nou nou, wat een feest daar in De Tor, een van de oudste jazzriolen van Nederland. Tenorsaxofonist Scott Hamilton kennen we van zijn studioalbums van de jaren negentig, waarop hij veelal bedaagd als een vermoeide patriarch speelt. Goed, de cd 'East Of The Sun' misschien
daargelaten. Hier heeft hij snel snel een slobberkostuum aangetrokken en met ongekamde haren en een baard van drie dagen is hij het podium opgesprongen. De tent werd zonder pardon op haar kop gezet. De muzikanten inspireren elkaar en het publiek inspireert net zo makkelijk terug.
In één couplet van 'Pennies From Heaven' kan de tenorist even rust nemen, omdat de aanwezigen het uit volle borsten voor hun rekening nemen. Moeder, alle beren zijn los, met andere woorden. In de uptempo nummers is hij meer Dexter Gordon dan Ben Webster, met wie hij in het begin van zijn loopbaan frequent werd vergeleken. Het is alsof de wind ons naar het land van Oz heeft geblazen, waarbij de tovenaar ons boven de jaren veertig heeft losgelaten. Onvermoeibaar tovert Scott Hamilton nieuwe variaties uit zijn hoge hoed.
Ik denk dat ik Hamilton met het trio van pianist Rein de Graaff tijdens diezelfde tournee in Groningen heb gehoord. Maar in de Martinistad kwam het gezelschap toch minder spectaculair van de grond dan daar in Tukkerije.
