Concert
Wat een drummer!
Ed Verhoef, Paul Berner & Adam Nussbaum, dinsdag 28 november 2023, De Smederij, Groningen
Wie Adam Nussbaum alleen kent van zijn fusionachtige werk (Michael Brecker, John Scofield, Bill Evans, de saxofonist) beseft niet wat voor een superieure mainstream- en bopdrumer hij is. "Er is niets zo mooi als bij livemuziek aanwezig te zijn met muzikanten die het naar hun zin hebben en een aandachtig publiek," zo vatte hij in De Smederij zijn muzikale credo samen. Wat dat betreft kunnen we er weer een tijdje tegen. Geen overbodige luxe in een land dat zichzelf de oorlog heeft verklaard.
Nussbaum is een Meester, een topcat onder de jazzcats. In 'Monk’s Dream' verlengde hij het trio door het met nieuwe ritmen te injecteren. Zijn solo hier was verbluffend melodieus en benadrukte tegelijkertijd het percussieve karakter van Monks werk. Zijn acties en reacties waren sneller dan het menselijk oor kon volgen. Nussbaums eigen compositie 'Shure Would Baby' zou je als een hommage kunnen opvatten aan folkzanger Lead Belly, met wiens muziek de kleine Adam op zijn derde of vierde kennismaakte. Hij nam ook een album op, 'The Lead Belly Project', waarmee hij zijn liefde voor oude blues en stokoude volksmuziek beleed. Oorspronkelijk zou de compositie 'Hey Pretty Baby' heten, tot de maker ontdekte dat er al talloze songs bestaan die onder die naam geregistreerd stonden. Vreemd was dat hij 'We Three', 'We Three' had gelaten, ondanks het gegeven dat de Ink Spots en Frank Sinatra in 1940 hits hadden met een liedje met die naam.
'I Miss Missing You' was opgedragen aan de vrouw van de drummer; ooit zaten ze thuis tussen twee uitgebreide tournees door op de bank en liet ze hem weten dat ze op de een of andere manier 'het hem missen' miste. In een van zijn solo's gebruikte hij een ring om een specifiek geluid uit zijn bekken te halen. Daarmee voerde hij me terug naar Cees See (alles is lang geleden), die een drumsolo op zijn trouwring speelde, terwijl zangeres Corry Brokken op de eerste rij zat te smelten en te stralen. Het paar was toen al een jaar of tien samen overigens.
Hoewel hij duidelijk zijn best deed zo functioneel mogelijk te spelen, stelde het slagwerkbeest zijn medemuzikanten toch in de schaduw. Bassist Paul Berner zong op zijn instrument en gitarist Ed Verhoef speelde bedachtzaam en clean. Soms werd een gitaarmelodie naadloos overgenomen door de contrabas. Het trio bleek voorbeeldig vormvast.
Organisator Diederik Idema, tenslotte: "Mooi toch, drie volwassen mannen die weer in de zandbak mogen spelen." Zo rond twaalven was de zandbak weer naar zijn normale hoogte teruggezweefd, achttien meter boven zeeniveau.
Foto: Diederik Idema
Labels: Adam Nussbaum, concert, Ed Verhoef, nov23, Paul Berner
(Eddy Determeyer, 6.12.23) - - [naar boven]
Lees verder in het archief...
