Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Concert
Een geluk bij een ongeluk
Tineke Postma & Jasper van 't Hof, woensdag 20 december 2023, Brouwerij Martinus, Groningen

Het zat allemaal een beetje tegen. Toen Jasper van 't Hof zich om vijf uur met al zijn keyboards en goede zin bij Brouwerij Martinus meldde, bleek dat er sprake was van een dubbele boeking. De gemeente Groningen had er een genoeglijk samenzijn gepland dat niet voor acht uur afgerond zou zijn. Artiesten en publiek schikten zich morrend naar de luimen van de vroede vaderen.

Dat hield concreet in dat de voorbereidingen van het duo Van 't Hof/Postma dermate gekortwiekt werden dat er zo goed als blanco begonnen werd. Dat bleek een geluk bij een ongeluk. De aanwezigen kregen een show voorgeschoteld die een spannend avontuur werd. De samenwerking liep tweemaal grondig in de soep (Van 't Hof: "Tja, maat zeventien"), zodat het improvisatievermogen ook wat dat betreft grondig op de proef werd gesteld. Die ontsporingen bleken evenzovele bronnen voor intense en creatieve oplossingen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de hobbels die slechts voor de kunstenaars zelf bespeurbaar waren; wij, het publiek en uw chroniqueur merkten daar gewoon niks van.

Op het borrelend en klotsend synthesizerritme van 'In A Moment', dat naadloos overging in 'As Well', trok Van 't Hof zijn meanderende lijnen, die naarmate de ritmetrack zich oploste, gaandeweg abstracter werden. Overigens hoorde ik in deze openingsmedley duidelijke echo's van 'In Spain They Say Si Si' ("Every little Dutch girl says ja ja"). Kan ook mijn verbeelding zijn geweest. In 'The Line', een stuk van Tineke Postma, leken de muzikanten wel een stel dat gezamenlijk een verhaaltje voorlas. Hoge eisen aan oren, lippen en vingers werden gesteld in 'Schwester Johanna', een oude hit van de pianist, die hier al zijn kennis van en bewondering voor Lennie Tristano in had verwerkt. Nog een hele klus om deze sprint bij te houden, maar de saxofoniste vertrok geen spier. Overigens bleek bij dit optreden weer eens dat je Jasper van 't Hof in stilistisch opzicht ergens in de buurt van de middelloodlijn van Joe Zawinul en McCoy Tyner kunt vinden.

De tinkelende melodie van 'Sneeuw' klonk als de facetten van een kristal; de alt van Postma legde er een warme deken overheen (sneeuw isoleert immers). In het nummer 'Mute' belandden we bij de bron, vadertje Bach. Deze rasmuzikanten hebben geen behoefte aan kaders, zo werd hier duidelijk. Die maken ze zelf wel.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels: concert, Jasper van 't Hof, Tineke Postma