Steve Lacy & Mal Waldron - 'At The Bimhuis 1982' (Daybreak/Challenge, 2006) ****
Slechts twee musici spelen op deze plaat, die aan de vergetelheid lijkt te zijn ontrukt. En dat zijn niet de minste, want we beluisteren op deze zilveren schijf sopraansaxofonist Steve Lacy in een enorm close samenspel met pianist Mal Waldron. Plaats van handeling is het oude Bimhuis te Amsterdam in 1982, wiens wat deplorabele aanblik de cover van dit net uitgebrachte album terecht siert, want wat was het er altijd weer gezellig.
Een eerlijke verdeling van de stukken is doorgevoerd; het openingstuk 'Blues For Aïda' is aan het brein van Lacy ontsproten, terwijl het tweede stuk 'Snake Out' door Mal Waldron is geschreven. Toen vonden de heren (of de platenmaatschappij?) het genoeg, en dus wordt deze pas uitgebrachte editie gecompleteerd met drie door hen gespeelde stukken van Thelonious Monk: 'Reflections', 'Round Midnight' en 'Epistrophy'.
De inlay geeft als informatie dat het openingstuk 'Blues voor Aïda' de prilst opgenomen versie van dit tweetal behelst, maar daarvan merkt men natuurlijk niets bij het beluiste-ren. Met ongemeen krachtig geblazen tonen neemt Lacy deze opening voor zijn rekening in een zich voortstuwend mediumtempo. Waldron is met behoorlijk zwaar, in het midden-register aangezette akkoorden de ondersteunende partij. Maar dat verandert heel geleidelijk aan naar een zich in melodieus evenwicht ontwikkelende invulling. Prachtig!
'Snake Out', de titel verklapt het eigenlijk al een beetje, is een onstuimig stuk, waarin Waldron, de componist, zich als een vis in het water beweegt en Lacy de slang is, die via wervelende notenreeksen kronkelende muzikale bewegingen maakt. Ook de bekende uit-halen van hem ontbreken niet en completeren dit lange nummer van ruim vijftien minuten, om daarna via een aanloopje in redelijk serene rust te eindigen. Vervolgens zijn daar dan de drie Monk-composities, die stuk voor stuk in een prachtige onnavolgbare stijl worden vertolkt. Hierdoor verkrijgen ze een geheel eigen dimensie ten opzichte van het origineel.
In 'Reflections' is het weer vooral Lacy die het initiatief neemt, met een harmonieus begeleidende Waldron, die hierna via een indrukwekkende solopartij de zaak weer aan Lacy over geeft, die op zijn beurt het geheel weer prachtig afsluit. 'Round Midnight' en 'Epistrophy' completeren het geheel met een wat meer ingetogen spelende Waldron. Wat jammer dat beiden niet meer onder ons zijn.(Anoniem, 8.4.06) - [print]
- [naar boven]
Planet Internet linkt naar Billie Holiday
Onder het kopje 'Hot links' publiceerde de homepage van Planet Internet gisteren een schat aan links naar de legendarische jazzvocaliste Billie Holiday, die gisteren precies 91 jaar geleden werd geboren. Zo kun je aan de hand van een viertal audioclips haar vroege periode vergelijken met haar door drank en drugs aangetaste latere periode. Er zijn features over haar belangwekkende lied 'Strange Fruit' en over bekende musici met wie ze samenwerkte, waaronder de tenorsaxofonist Lester Young, die met haar bevriend was. Verder herinneringen aan en fragmenten uit haar tragische leven, een interview, een concertrecensie, een biografie en een discografie.
Je komt er via een klik op de bovenstaande button.
(Anoniem, 8.4.06) - [print]
- [naar boven]
Hecht samenspel van Der Rote Bereich in Paradox
vrijdag 31 maart, Paradox, Tilburg
De Duitse groep van gitarist/componist Frank Möbus gaf een concert voor een enthou-siast publiek in het Tilburgse Paradox, samen met zijn kompanen Rudi Mahall, die de basklarinet bespeelde, en drummer Oliver Bernd Steidle. Möbus is overigens op het moment ook te horen in de groep van saxofonist Yuri Honing.
Opvallend bij dit concert met een verfrissend instrumentarium, was hoe hecht dit drietal samenspeelde. De band was volledig op elkaar ingespeeld met nummers van eigen hand en had een heel eigen karakter. De muziek is dan ook niet in een hokje te plaatsen. Een omschrijving zou kunnen zijn: eigenzinnige jazz met invloeden uit de rock en popmuziek. De nummers waren afwisselend van karakter, van sterk ritmisch tot sfeervolle ballads.
De drie bandleden hadden een gelijkwaardige positie in het geheel en vulden elkaar goed aan. De heren spelen dan ook al jaren met elkaar samen en dat was goed te horen. De drieëenheid kwam vooral tot uiting in het gunnen van de ruimte die de muzikanten elkaar gaven in de solo's, volledig ondersteund door de twee overige bandleden.
Er werden twee sets gespeeld. De eerste was vrij kort. Een klein minpuntje was dat er een klein beetje routine in het spel sloop, wat te maken zal hebben met het feit dat ze al zo lang met elkaar samenspelen. In de tweede set speelden de heren iets losser en was hier niks meer van te merken. Hoewel de naam Der Rote Bereich verwijst naar het rode gebied van de volumemeters, speelde de groep weliswaar krachtig, maar tevens zeer beheerst en vakbekwaam!
Möbus gebruikte elektronica, waarbij hij een motief liet herhalen waar hij vervolgens over soleerde en waarover drummer Bernd Steidle prachtige tegenritmes ontvouwde! Bernd Steidle was overigens ook sterk in de tempowisselingen binnen de nummers. Dit kwam tot uiting in een geheel waarbij melodielijnen en ritmes soms samen opgingen of juist uiterst strak tegen elkaar ingingen.
De solo's van Mahall en Möbus liepen vloeiend in elkaar over, waarbij zoals gezegd Bernd Steidle een centrale rol vervulde. Hij vormde vaak een sterk ritmetandem met óf Mahall, als Möbus soleerde, óf met Möbus, waarbij Mahall alle ruimte kreeg om te soleren. Het geluid van Mahall was krachtig en deed soms denken aan een saxofoon, soms zelfs aan een altsax met een rauw randje. Möbus is een virtuoos op zijn instrument en zijn geluid is erg breed, vooral uitermate subtiel en sfeervol, al is hij ook in staat om heftig te soleren. Een opvallend sterk punt van de groep was het krachtig inzetten en het trefzeker - en soms ook verassend - eindigen van een nummer; kordaat of juist langzaam laten uitfaden.
Al met al een geslaagd optreden in Paradox van deze eigenzinnige toonaangevende Duitse groep!
Klik hier voor meer foto's van dit concert.
(Anoniem, 7.4.06) - [print]
- [naar boven]
Yuri Honing te gast in De Wereld Draait Door
Naar aanleiding van zijn concert aanstaande vrijdag met het Metropole Orkest in het Muziekgebouw aan 't IJ, maakt saxofonist Yuri Honing vanavond zijn opwachting in het populaire tv-programma De Wereld Draait Door (VARA). Matthijs van Nieuwkerk praat met hem over 'Symphonic' (Honings gloednieuwe cd met het Metropole Orkest), over de elek-trische jazz van Yuri Honing Wired Paradise en exotische muzikale invloeden als gevolg van de verre reizen van het Yuri Honing Trio.
De Wereld Draait Door, Nederland 3, 19.00 uur.
Meer weten?
Klik op de bovenstaande button voor de website van Yuri Honing.
(Anoniem, 6.4.06) - [print]
- [naar boven]
Tetzepi: terug naar de chaos
Eddy Determeyer had een interview met saxofoniste Esmee Holthuis en trompettist Hans Leeuw van het Amsterdamse orkest Tetzepi. "Gewoon maar dat geïmproviseer met z'n allen door mekaar heen, daar zijn we wel klaar mee. Dat daagt ons niet meer uit."
Klik hier voor het hele artikel.
(Erno Mijland, 5.4.06) - [print]
- [naar boven]
Altsaxofonist Jackie McLean overleden
Afgelopen vrijdag is altsaxofonist Jackie McLean op 73-jarige leeftijd overleden na een lang ziekbed. McLean was vooral in de jaren vijftig en zestig een belangrijke vernieuwer, die mede aan de wieg stond van de hard bop. Hij was gekend om zijn door merg en been snijdende saxofoongeluid. Hoewel sommige jazzpuristen vonden dat hij tegen het valse aan speelde, genoten vele jazzliefhebbers van zijn intense solo's en sterke melodieën.
John Lenwood McLean, geboren op 17 mei 1932 in New York, groeide op in een muzikale familie en buurt; in Sugar Hill woonden inspirators als Ellington, Monk en Hawkins. In de jaren veertig speelde samen met wijkgenoot Sonny Rollins in de band van Bud Powell. Zijn platendebuut maakte hij in 1951 op 19-jarige leeftijd bij Miles Davis op het album 'Dig', dat wel beschouwd wordt als het eerste album in het hard bop-genre. McLeans stijl was aanvankelijk sterk geënt op Charlie Parker, maar onder invloed van Charles Mingus, die hem in 1956 in zijn band nam, ontwikkelde hij zijn muzikale identiteit. Hij speelde ook nog een tijdje bij Art Blakey's Jazz Messengers, wat eveneens een prima leerschool was.
Als bandleider maakte Jackie McLean zijn debuut in 1955. Hij maakte een aantal albums voor Prestige - vooral om zijn heroïneverslaving te financieren - en tekende in 1959 bij Blue Note. Voor dat label nam hij liefst 21 sessies op. De free jazz kwam in de jaren zestig als geroepen voor hem; het inspireerde McLean om een uitweg te vinden in de straffe structuur van de akkoordenschema's uit de hard bop. Hij richtte zijn aandacht voortaan meer op melodische lijnen en ritmische figuren. Dat leverde klassieke albums op als 'Let Freedom Ring', 'One Step Beyond' en 'Destination Out'.
Toen zijn contract afliep in 1968 begon hij als docent aan de University of Hartford. In de jaren zeventig nam McLean sporadisch platen op, maar na het commerciële en artistieke debacle 'Monuments' duurde het tot 1988 voordat hij weer van zich liet horen met het album 'Dynasty', een sterke comeback. In de tussentijd legde hij zich vooral toe op educatie. Zo was hij artistiek directeur van het Jackie McLean Institute of Jazz aan de Hartt School van de University of Hartford en gaf hij jarenlang les. In 1996 keerde hij terug op het Blue Note-label, waarvoor hij nog drie albums zou opnemen. McLean kreeg in 2001 de American Jazz Masters Fellowship, een belangrijke Amerikaanse eretitel. In Japan is er een club naar hem vernoemd.
Meer weten?
Een uitgebreide discografie van Jackie McLean.Zijn biografie in de Engelstalige Wikipedia-encyclopedie.(Anoniem, 4.4.06) - [print]
- [naar boven]
Truffaz in de voetsporen van electric Miles Davis
Eric Truffaz Group, zondag 19 maart 2006, Bimhuis, Amsterdam
Het was zondagavond wederom een uitverkocht huis in het Bimhuis. Ditmaal kwam het merendeel relatief jeugdig publiek voor de hippe, elektronische jazz van de Franse trompettist Erik Truffaz. Truffaz raakte op 16-jarige leeftijd onder de indruk van Miles Davis' 'Kind Of Blue'. Het inspireerde hem in Genève op het conservatorium trompet te gaan studeren. Sindsdien is zijn bewondering voor Davis gebleven en wordt hij vooral door diens elektrische periode geïnspireerd.
In het jaar 2000 tekende Truffaz een contract bij het befaamde label Blue Note, waarop inmiddels goed verkopende albums zijn verschenen als: 'The Mask', 'Mantis', 'Walk Of The Giant Turtle', 'Bending New Corners' en 'Saloua'. Sinds het verschijnen van die albums is Truffaz' ster razendsnel gestegen en wordt hij samen met de Noorweegse trompettist Nils Petter Molvaer beschouwd als één van de populairste elektronische jazztrompettisten.
Gedurende één zeer lange set wist Truffaz en zijn groep - bestaande uit Pattrick Muller op Fender Rhodes en piano, Marcello Giuliani op bas en Marc Erbetta op slagwerk - het publiek in zijn greep te houden. Met een kennelijk gemak en zeer trefzeker improviseerde Truffaz met goed gekozen melodieuze lijnen en toepasselijke 'dim' licks over funky ritmes en de overall elektronische sound van de Fender Rhodes. De ritmetandem functioneerde uitstekend, zowel in de begeleiding als in de soli. Vooral drummer Marc Erbetta stal de show met een humoristische drumstokkensolo en stuwend gevarieerde funky ritmes. Op momenten fel en heftig, dan weer uitermate subtiel. Enerverend en spannend was de battle tussen drummer Erbetta en Truffaz.
Het is overduidelijk dat Truffaz voortborduurt op de elektrische jazzperiode - reeds ingezet in 1969 met het album 'Bitches Brew' - van Miles Davis. Hij wordt dan ook de witte Miles Davis genoemd. De vraag is wellicht of dit genre door Davis al niet beter is gespeeld. In ieder geval is Truffaz een voortreffelijk trompettist. Hij is niet een innovator als Davis, maar schroomt niet de 'jazz/funk/soul fusion' te bestendigen en zelfs invloeden van de hiphop en wereldmuziek toe te laten.
Muzikaal hoeven we Miles Davis niet te missen. Eric Truffaz heeft de 'electric jazz-fakkel' van Davis adequaat overgenomen.
(Jacques Los, 3.4.06) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
