De komende tijd hier aandacht voor nieuwe uitgaven van musici die te zien en te horen waren op het vorig weekend gehouden Summer Bummer [EEN RECENSIE VAN DIT FESTIVAL VOLGT NOG, RED.]. Te beginnen met Ocean Eddie, dat het festival vrijdag opende. En als we dan toch bezig zijn met El Negocito, waar hun titelloze debuut verscheen, kunnen hier direct twee andere albums aan bod komen. Pianist Augusto Pirodda tekent met zijn septet voor 'The Monkey And The Monk' en eind vorig jaar bracht Les Chroniques De l'Inutile het tweede album, 'L'Occurence (Concert Takes)', uit, dat hier ook nog niet aan bod kwam.

Accordeonist Stan Maris, pianist Andreas Bral en saxofonist Viktor Perdieus vormen samen Ocean Eddie, daarmee verwijzend naar een maalstroom of draaikolk die kan ontstaan op zee. Vreemd is die benaming niet, want zoals ook reeds bleek tijdens het concert, is dit trio sterk in het creëren van meeslepende ritmische patronen. Opener 'Ochre' vormt daar direct een mooi voorbeeld van, maar ook als hier wat minder sprake van is, zoals bijvoorbeeld bij 'Isme' of het zeer ingetogen 'Spirit Plumbing', heeft de muziek toch een dwingend en meeslepend karakter. En het is prachtig hoe mooi de klanken van deze drie instrumenten in dit laatste stuk met elkaar samenvallen. De spanning komt ook goed tot uiting in 'Gioite', waarin Perdieus' sopraansax een voorname rol speelt. In 'Ask' en het vrij lange 'Molanopedie 3' is het Bral die de kar trekt, in het eerste stuk met vederlichte patronen op de piano, in het tweede middels met donkere klankwolken ontlokt aan het harmonium, waar Maris prachtig bij aansluit. Een van de mooiste stukken van dit boeiende album.

Met 'The Monkey And The Monk - Concerto For Jazz Septet in Three Movements' maakt pianist Augusto Pirodda eveneens een debuut en wel met dit nieuwe septet, waarin we verder aantreffen: Ben Sluijs op altsax en -fluit, Sam Comerford op klarinet, tenor- en bassax, Laurent Blondiau op trompet en bugel, Manolo Cabras op bas, Marek Patrman op drums en tot slot neemt Lynn Cassiers vocalen en elektronica voor haar rekening. Voorwaar een bijzondere line-up met een aantal van de belangrijkste jazzmusici van dit moment. In 'The Monkey And The Monk' gaat Pirodda naar eigen zeggen op zoek naar de scheidslijn tussen het volwassen ik en het kind dat altijd aanwezig blijft en het voor ons allen aanwezige spanningsveld daartussen, mooi verwoord in de titel. Dat krijgt prachtig muzikaal vorm, met als mooiere momenten die solo's van Sluijs (weinigen kunnen zo mooi fragiel een solo neerzetten), Blondiau en van Pirodda zelf in het derde deel. Een belangrijke rol ligt er ook voor de teksten - gelukkig afgedrukt op het inlegvel bij de cd - treffend vertolkt door Cassiers. En natuurlijk is het niet altijd verstilde muziek die er klinkt, die twee kanten in ons zijn immers ook regelmatig met elkaar in gevecht, iets dat mooi verklankt wordt in het tweede deel. De lp bevat als aanvulling het bijna een kwartier durende 'The Unbearable Lightness Of Freedom', ongetwijfeld verwijzend naar Milan Kundera's beroemde roman 'De ondragelijke lichtheid van het bestaan'. We horen hier Pirodda solo op piano.

In mei 2017 besprak ik het eerste album van Les Chroniques De l'Inutile, het eveneens bij El Negocito verschenen 'Virgule'. Bijna vijf jaar later, eind vorig jaar, verscheen de opvolger, 'L'Occurence (Concert Takes)'. De bezetting is nagenoeg hetzelfde gebleven, alleen tenorsaxofonist Gregor Siedl is niet langer van de partij. Nu is deze band onder leiding van gitarist Benjamin Sauzereau dus een sextet. Erik Bogaerts en Pierre Bernard nemen de rieten voor hun rekening en verder horen we pianist Eric Bribosia, ook actief op de Fender R, bassist Lennart Heyndels en drummer Jens Maurits Bouttery. We kennen Sauzereau inmiddels wel en weten dus zo ongeveer wat we kunnen verwachten: beeldende klanken, hecht doortimmerde harmonische structuren, muziek kortom die vaak meer wegheeft van hedendaags gecomponeerd of van filmmuziek dan van jazz. Neem dat prachtige 'L'Autee Malentendu', met die voorzichtige noten van Bribosia, terwijl de blazers op de achtergrond subtiele lijnen trekken. Gaandeweg wordt de muziek ruiger en zetten met name de blazers het geheel op scherp. Want ook dat is Sauzereau: uitstapjes naar de free jazz en de rock zijn hem zeker niet vreemd. Sauzereau zelf horen we uitgebreid in het krachtig swingende 'Une Question Impertinente Est Une Question Pertinente', heerlijke titel overigens. Zo lekker stomend klinkt bij vlagen ook 'La Subterfuge', met al even boeiend gitaarspel, al lees je dat aan het dromerige begin niet direct af. De Fender Rhodes komt prachtig van pas in 'Presque Convive', waarin duistere klanknevels ontsnappen aan mijn luidsprekers die worden versterkt door Sauzereau's gruizige gitaarspel. Prachtig is ook dat verhalende 'Les Aventures d'Ignace Dabrowski', met onder andere een knetterende solo van Bogaerts en boeiend drumwerk van Bouttery.

Labels: Augusto Pirodda, cd, El Negocito, Les Chroniques de l 'Intutile, Ocean Eddie

(Ben Taffijn, 30.8.22) - [print] - [naar boven]

Op donderdag 25 augustus overleed op 51-jarige leeftijd multi-instrumentalis Joey DeFrancesco. Hij was er voor een groot deel verantwoordelijk voor dat het hammondorgel weer opnieuw in de mode kwam in jazzkringen. Daarnaast speelde hij ook trompet en saxofoon.

Geboren en getogen in Philadelphia begon DeFrancesco al op vierjarige leeftijd met spelen, onder het toeziend oog van zijn vader, organist John DeFrancesco. Hij kwam uit een familie van drie generaties jazzmuzikanten. Zijn grootvader en naamgenoot was een organist die in 2013 de Living Legend Award ontving van de Oklahoma Jazz Hall of Fame.

Joey DeFrancesco was er vroeg bij. Op tienjarige leeftijd speelde hij al samen met saxofonist Hank Mobley en drummer Philly Joe Jones. Zijn leven stond in het teken van muziek. Zijn grote idool was Jimmy Smith. Hij ging door de middelbare school met een beurs aangeboden door de Philadelphia Jazz Society en ging naar de Philadelphia School for the Creative and Performing Arts. Hij won meerdere prijzen. Ook was hij finalist op de eerste Thelonious Monk International Jazz Piano Competition. Op 16-jarige leeftijd tekende DeFrancesco zijn eerste platencontract bij Columbia Records en reeds op 18-jarige leeftijd begon hij te toeren met zijn eigen band.

Hij bracht meer dan 30 albums uit onder zijn eigen naam en nam uitgebreid op als sideman met vooraanstaande jazzartiesten als trompettist Miles Davis, saxofonist Houston Person en gitarist John McLaughlin. Zijn laatste album 'More Music' werd vorig jaar uitgebracht. In 2013 werd hij benoemd tot lid van de Hammond Hall of Fame voor zijn revolutionaire en innovatieve bijdragen op de Hammond B3.

'Weinig jazzartiesten in welk tijdperk dan ook hebben de muzikale taal en het populaire beeld van een instrument gedomineerd zoals DeFrancesco deed met het orgel', aldus het Amerikaanse National Public Radio.

Foto: Gloria DeFrancesco

Labels: in memoriam, Joey DeFrancesco

(Maarten van de Ven, 28.8.22) - [print] - [naar boven]

"Wat tot voor kort Rabobank Amersfoort Jazz heette, vindt tegenwoordig plaats onder de naam Amersfoort World Jazz Festival. De vierdaagse is anno 2022 uitgebreid tot een 11-daags evenement, met meer dan 100 concerten. Er is nog maar één hoofdpodium in de buitenlucht, op het Lieve Vrouwekerkhof, waar in de weekenddagen de grote orkesten en publiekstrekkers neerstrijken. Het zonovergoten plein aan de voet van de markante Onze Lieve Vrouwetoren, omzoomd met gezellige horecaterrassen, wordt met lampjes en stoeltjes omgetoverd tot een stads openluchttheater, in de stijl van mediterrane jazzfestivals."

Storm Bakker doet verslag van het Amersfoort World Jazz Festival 2022. "Al met al een enerverende editie, die smaakt naar meer."

Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Foto: Nico Brons

Labels: Amersfoort World Jazz, aug22, festival

(Maarten van de Ven, 24.8.22) - [print] - [naar boven]

De zondag van Jazz Middelheim is traditioneel de jazzdag of de familiedag. Na het rockgeweld van de avond ervoor konden jazzliefhebbers hun hart ophalen met deze derde festivaldag, waar volop genoten kon worden van mooie (samen)klanken, memorabele melodieën en fijne arrangementen. Al was de finale met twee grote orkesten, het Brussels Jazz Orchestra en het Metropole Orkest, misschien nét iets teveel van het goede.

De aftrap werd gegeven door bassiste Anneleen Boehme met haar Grande Picture Palace, een bijzondere samensmelting van een jazzkwintet en een strijkkwartet. Ook de gehanteerde combinatie van blaasinstrumenten - trompet, basklarinet en tuba - geeft deze formatie een heel eigen klank. We horen gedragen en elegante exposés, oriëntaalse invloeden en fijnmazige klankkleuren. Boehme heeft sinds haar beginjaren bij het LABtrio echt stappen gemaakt. Haar romige en woody basgeluid staat als een huis en grondvest Grande Picture Palace, waarmee ze in 2019 voor het eerst aantrad op Jazz Middelheim. Drie jaar later en met een album onder de riem is deze formatie uitgegroeid tot een bijzondere luisterervaring.

Ter gelegenheid van zijn 65ste verjaardag trad trompettist Bert Joris, een van de grootmeesters van de Belgische jazz, aan met het octet van zijn zoon Sam. Het feitelijke nonet manifesteerde zich als een soort pocket-bigband, eentje van het stevige soort met mooie krachtige unisono lijnen. Met het openingsnummer 'My Playground' betoonde Joris senior zich schatplichtig aan Park Den Brandt, waar hij niet alleen speelde als kind, maar ook jazzgrootheden zag als Clark Terry en Freddie Hubbard. Typerend voor de trompettist is en blijft zijn mooie ronde toon. Zo klinkt hij omfloerst en weemoedig in een nummer dat hij tijdens de coronapandemie schreef. Met de fijne collectieve begeleiding als balsem voor de ziel. Maar de band is evengoed in staat om lekkere hardbop neer te zetten.

En toen was het tijd voor een hoogtepunt van het festival. Jef Neves 'Mysterium'-project is alleen al bijzonder vanwege het feit dat een drummer ontbreekt. De Deense bassist Jasper Høiby, gekend vanwege zijn energieke aanpak, en Neves piano zorgen hier voor de voortstuwing, voor de groove. Dat past deze formatie perfect. Het zorgt voor een bijzonder en afwisselend klankpalet. Soms zelfs met invloeden uit de minimal music. Dan horen we weer een echt typisch swingnummer, dat herinnert aan de hoogtijdagen van de bigband. Met snel rollend en hamerend pianowerk van Neve, maar waar ook Teus Nobel schittert met een gestopte trompetsolo. Neves levenspartner Andy Dhondt zit ook in de band, hij is een van de saxofonisten. Het tweede pianoconcert van Johannes Brahms, een muziekstuk dat Neve altijd meeneemt op tour "om even alles los te kunnen laten", vormde de inspiratiebron voor 'The Final Curtain Call'. De set is bij momenten spectaculair. Neve verstaat de kunst warmbloedige stukken te componeren, waarin hij telkens weer blijft verbazen met zijn gepassioneerde en sprankelend krachtige pianospel.

Daarna was het tijd om de peetoom van Jazz Middelheim te eren, Toots (zijn achternaam is even overbodig als die van Elvis). In 2001 stond het Brussels Jazz Orchestra nog op het Middelheim-podium met de mondharmonicaspeler en vroeger ook gitarist - in dat kader was het mooi dat Philip Catherine een paar keer als gast kwam meespelen. De zwaarste rol van de avond was natuurlijk voor Grégoire Maret. De Zwitser kweet zich naar behoren van zijn taak, al kon hij Thielemans (daar is hij dan toch) geen moment doen vergeten, daarvoor zijn de voetstappen van de Brusselaar simpelweg te groot, met diens unieke gevoel van timing en toonzetting. Gastzangeres Tutu Puoane zorgde voor een welkome afwisseling, met een sterke interpretatie van 'The Man I Love' en een song van Miriam Makeba, die haar als geboren Afrikaanse naadloos paste. Nathalie Loriers verving de verhinderde Kenny Werner aan de piano.

Het tweede deel van de ode was voor het Metropole Orkest onder leiding van Vince Mendoza. Nog nooit zal het Middelheim-podium zo druk bevolkt zijn geweest. De volle orkestklank omlijstte Marets "broodje" (dixit Toots) perfect. Het mooie uitgebalanceerde totaalgeluid, zeer helder en gelaagd, kende tal van subtiele klankschakeringen. De samenwerking van dit orkest met Toots gaat terug tot 1961. Wat zal die warme bedding van echte strijkers de mondharmonicaspeler goed hebben gepast - heel wat beter dan die synthetische strings waarmee hij het in kleine bezetting moest doen. Een mooie break was er met 'Black Orpheus', een trio van mondharmonica (Maret), gitaar (Catherine) en piano (Hersch als verrassende gast). De bijdragen van Pedro Samoraez, die een aantal Braziliaanse stukken van Toots zong en scatte, kon mij minder bekoren. Fraaier was de uitvoering van 'Smile', een lied geschreven door Charlie Chaplin, door Puoane en het bisnummer 'What A Wonderful World', met een glansrol ook voor de strijkers.

Klik hier voor een fotografisch verslag van de derde dag van Jazz Middelheim door Cees van de Ven.

Labels: aug22, Bert Joris, Brussels Jazz Orchestra, Grand Picture Palace, jazz middelheim, Jef Neve, Metropole Orkest, Tutu Puoane

(Maarten van de Ven, 22.8.22) - [print] - [naar boven]

Eindelijk, na twee jaar is er weer eens een 'ouderwetse' Jazz Middelheim. De snikhete tweede dag van het festival is stijf uitverkocht en slotact Iggy Pop pookt de temperatuur nog eens extra op met een concert dat dezelfde annalen in zal gaan als het legendarische optreden dat Patti Smith in 2016 op het Middelheim-podium gaf. Haar "Fuck the chairs!"-uitroep zorgde ervoor dat de festivaldagen met rock-, pop- en hiphop-acts staconcerten zijn geworden. Al nemen bij de eerste twee concerten toch nog heel wat bezoekers in de grote festivaltent plaats op een uit het park meegenomen klapstoeltje. Voor zolang het zou duren...

De verbindende factor in de concerten van Terre Sol Four en Alabaster dePlume is drummer Karen Willems, die indruk maakt met even gevarieerd als subtiel percussiespel en en passant ook nog een belangrijke vocale bijdrage levert aan de chants die het optreden van de spirituele saxofonist Angus Fairbairn aka Alabaster dePlume karakteriseren. De Mancunian toont zich gepassioneerd in woord - "Thank you for living! A lot of people don't do it, but you do. So go on, keep on living!" - en daad, met zijn extatische saxofoonspel, dat soms wat doet denken aan Gato Barbieri.

Daarna is het de beurt aan TaxiWars, dat met verve zijn kokende en catchy mix van jazz en rock het hongerige publiek inslingert. Laat dat maar over aan hun charismatische showman par excellence Tom Barman met zijn bezwerende vocalen. Of aan die priemende saxofooninjecties van Robin Verheyen. En anders zijn daar nog altijd de groovende baspartijen van Nicolas Thys en het superstrakke en gelaagde slagwerk van Antoine Pierre. Mooi ook dat Verheyen met zijn additionele piano- en keyboardspel het bandgeluid nog wat extra dimensies mee weet te geven. Enkele rustige songs zorgen voor de nodige variatie.

Fijn om Thurston Moore, een van de grondleggers van het legendarische Sonic Youth, nog eens aan het werk te kunnen zien. Dat de muziek van deze New Yorkse experimentele noiserockband nog steeds diep in zijn poriën zit, bewijst Moore door het concert te openen met het optrekken van kenmerkend instrumentaal bouwwerk, waarin hij zijn gitaar samen met die van Debbie Googe en James Sedway vervlecht tot een tranceachtige noise. Daarna zijn er geleidelijk wat meer vaste structuren te ontwaren, die uitmonden in songs die herinneren aan de hoogtijdagen van Sonic Youth. Als uitsmijter worden we getrakteerd op een cover van de Velvet Underground-semiklassieker 'Temptation Inside Your Heart'. In de handen van Moore cum suis wordt deze lieflijke outtake binnenstebuiten gekeerd, om te eindigen in een prettige kakofonie.

En dan is het tijd voor de godfather of punk, Iggy Pop. Al na een nummer gaat het jasje van de 75-jarige zanger uit en toont hij zijn doorleefde ontblote bovenlichaam. Gaat normaal gesproken het lopen bij hem zeer moeizaam, op het podium valt daar weinig van te merken, zoals hij over het podium stiefelt en kronkelt. Met zijn uitstekende band vuurt hij een salvo van Stooges-songs af op het uitzinnige publiek. Zo krijgen 'T.V. Eye' en 'Search And Destroy' krachtige uitvoeringen, waarbij de bijdragen van trompettist Leron Thomas en trombonist Corey King zeker niet onvermeld mogen blijven. Met name het spel van Thomas kruidde de songs lekker op. De meeste composities van Iggy Pops laatste album 'Free' uit 2019 zijn bovendien van zijn hand. Niet gek dus dat naast de titeltrack het pakkende 'James Bond' een plaatsje had gekregen in de setlist. Naast zijn grote hits greep Iggy ook terug op zijn Berlijnse periode, met een swingende uitvoering van 'Sister Midnight' en het donkere 'Mass Production'.

Klik hier voor een fotografisch verslag van de tweede dag van Jazz Middelheim door Cees van de Ven.

Labels: Alabaster dePlume, aug22, festival, Iggy Pop, jazz middelheim, Karen Willems, TaxiWars, Thurston Moore

(Maarten van de Ven, 19.8.22) - [print] - [naar boven]

Drummer Han Bennink werd op 17 april jongstleden tachtig. Geen reden om te stoppen, Bennink gaat rustig door. Zo was hij aanwezig op het North Sea Jazz Festival om zijn eigen verjaardagsfeestje luister bij te zetten. Natuurlijk met het ICP Orchestra, waar hij al zo ongeveer zijn hele leven aan verbonden is. In 1997 bestond dat orkest dertig jaar, het feestje duurde toen drie dagen. Het orkest zette onlangs de opnames op Bandcamp. Verder aandacht voor solo opnames van de man achter het orkest, Misha Mengelberg.

Die eerste avond was op 30 oktober in het oude Bimhuis, met twee collega-musici die we nu nog wel eens live zouden willen horen, saxofonist Steve Lacy en trombonist Roswell Rudd. Voor de rest is alles vrijwel ongewijzigd, de line-up is nagenoeg gelijk aan die van nu, vijfentwintig jaar later! De aanwezigheid van Ernst Reijseger als tweede cellist valt op en verder mis ik alleen violiste Mary Oliver en natuurlijk pianist Misha Mengelberg, die nu boven een trio heeft gevormd met Lacy en Rudd. Rudd mag de set beginnen, solo, we horen hem blazen en schreeuwen, in zijn eigen 'An Original Composition By The Famous Trombonist Bill Harris'. De muziek van Herbie Nichols is het orkest dierbaar, dat gold duidelijk ook voor Lacy, die we hier de solo in '12 Bars' met grote perfectie horen vertolken. Het is ongetwijfeld het speelse element in de muziek van Nichols dat de band zo aanspreekt, een perfect voorbeeld is '2300 Skidoo', met wederom prachtige solo's, onder andere van trompettist Thomas Heberer.

Ook op de tweede dag stond de band in het Bimhuis, nu met als gasten pianist Cor Fuhler, drummer Louis Moholo en wederom Roswell Rudd. De set begint met 'Leec', een tweedelige compositie van Fuhler, waarin intiem snarenspel van Ernst Reijseger en Ernst Glerum een grote rol speelt. Prachtig is ook dat 'Een Beetje Zenuwachtig' van Mengelberg met een heerlijk nerveus blazende Rudd. En het is Moholo die met een loom ritmisch patroon Mengelbergs 'Jaloers, Ik?' opent. De muziek van Mengelberg had vaak een belangrijk speels element, dat zie je al af aan de titels en een relatie met de wereld van het circus en het variété. Iets waar Floris Schuiling uitgebreid op ingaat in zijn boek 'The Instant Composers Pool And Improvisation Beyond Jazz'. Een mooi voorbeeld van dit fenomeen in deze set is 'Volgend Onderwerp'. Aan het einde van de set speelt het orkest de vijf 'Rollo’s'. Mengelberg kondigt ze aan, met de hoop dat het nu wellicht wel eens een plaat zou worden. Vijfentwintig jaar later is het zover, alleen mocht Mengelberg het niet meer mee maken.

Een dag later trad de band op in het Stedelijk Museum, met Rudd als enige gast. Het bijzonder ritmische, zeg maar gerust tribale 'Kraaloog' zet direct de toon. En dan is het Ab Baars, met die voor hem zo kenmerkende allesverzengde stijl die het ritme met zijn tenorsax volledig aan gort blaast. In de zesdelige 'Picnic Suite' komt de klassieke achtergrond van Mengelberg prachtig aan bod: ingetogen passages voor de beide cellisten en een knappe bijdrage van Michael Moore op klarinet, gevolgd door een prachtige solo van Han Bennink in het derde deel.

Foto: Cees van de Ven

Labels: downloads, Han Bennink, ICP, Misha Mengelberg

(Ben Taffijn, 17.8.22) - [print] - [naar boven]

Toen ik bijna twee jaar geleden stilstond bij Karen Willems' 'Grondwerken Willems', 'Seslerde' en 'Bentillse Berber' - oftewel de tot dat moment verschenen delen van haar doorlopende werk 'Terre Sol' - dacht ik nog dat het bij dit trio zou blijven. Kort erna verscheen echter 'Schreve', de vierde cassette op rij en onlangs voegde ze hier nog de dubbel-lp 'Grichte' aan toe, dialect voor geruis, geluid, kabaal. Een toepasselijke titel voor het experimentele werk van deze percussioniste die zich ook nu weer niet tot het drumstel wenst te beperken.

Die eerste lp nam ze solo op, in een studio in het Vlaamse Zottegem. We horen veldopnames, elektronica en ja, ook percussie. En het begint spannend met 'De Lichte In Zottegemse Velden', bescheiden veldopnames en na verloop een ritueel aandoend, intens ritmisch patroon. De spanning fungeert als rode draad en doemt weer op in 'Ennio', zich hier vooral uitend door elektronische klanken. Prachtig is het 'Zingende Winden Vergaan', waarin de betekenis van de titel van dit album optimaal tot uiting komt. Kraakgeluiden en ruis vormen hier voor Willems het uitgangspunt voor een boeiende klankcollage. In 'De Stinker En De Blinker' speelt spanning ook een grote rol, maar nu vormgegeven door pulserend ritmische elektronische klanken, afgewisseld met samples waarin we iemand zachtjes horen praten. Een veelzijdigheid die tekenend is voor Willems' brede muzikale belangstelling en eclectische aanpak en die hier volop tot uiting komt. Daarbij valt op dat dit niet alleen een experimenteel album is in de zin van ongewone klanken, maar ook in de zin van het experiment aangaan, in de zin van uitproberen en verkennen. Echt een lijn is er op deze eerste plaat dan ook niet te ontdekken.

Op de tweede lp, opgenomen in De Werf in Brugge, krijgt Willems gezelschap. We horen de drie saxofonisten - Marc De Maeseneer, John Snauwaert en Vincent Brijs - aangevuld met een aantal extra gasten. En staat op de eerste lp de experimentele elektronica centraal, wat leidt tot een bijzonder diverse klankwereld; hier is dat die van de jazz, met een flinke scheut punk en rock. Direct al in opener 'Reset' zet ze de toon. Dat wil echter geenszins zeggen dat dit geen eclectische schijf is. Zo valt in 'Van Roodkapje Naar De Woestijn' aanvankelijk het terloopse ritme op en de meer bij de eerste plaat passende klankwereld. Pas verderop gooien de saxofonisten die andere sfeer erin, wat zorgt voor een aantrekkelijke combi van jazz en punk. Tevens treffen we in dit stuk oriëntaalse invloeden, iets dat ook geldt voor 'Tsjien Tsjan'. De combinatie van jazz en punk bereikt zijn ritmische hoogtepunt in 'Hold On'. Mooi hoe Willems, de drie saxofonisten en pianist Frederik Croene als extra gast hier de boel op zijn kop zetten. In 'Ben Vrackie' horen we Willems overtuigend in haar rol van drummer, naast een elektrificerende rol van gitarist Jürgen Augusteyns, waarna we met 'Honking For Love' een tweede voorbeeld krijgen van Willems' grote gevoel voor stomende ritmische structuren.

Op zaterdag 13 augustus staat Karen Willems met haar kwartet Terre Sol Four op het podium van Jazz Middelheim.

Labels: cd, Karen Willems

(Ben Taffijn, 10.8.22) - [print] - [naar boven]

Met de deur in huis vallen, de eerste klap is daalder waard, een visitekaartje afgeven, goede wijn behoeft geen krans, de toon is gezet, wat goed is komt snel. Al dit is van toepassing op dit album van componist, arrangeur en rietblazer Loek van den Berg.

Het eerste wat opvalt bij het beluisteren van de cd zijn de sterke composities en interessante arrangementen. Het is bijzonder dat dit alles is geschreven door de nog jonge Van den Berg (1996). Inspiratie voor de composities van 'Wayfarer' deed hij op tijdens tournees naar onder andere Malta en India. Verder een eervolle vermelding voor de andere instrumentalisten van het kwintet.

Trombonist Nathan Surquin (België) is een lust voor het oor. Zowel in het ensemblespel als solistisch neemt hij je onontkoombaar mee met zijn kleurrijke en fantasierijke spel. Op 16 december 2021 speelde hij met de WE Big Band van Carlo Nardozza op het Pelt Jazz-podium en sprong toen al in het oog. Bassist Cas Jiskoot hoorde ik bij de uitreiking van de Boy Edgar Prijs aan Jasper Blom op 4 december 2019. Hij heeft een fraai en warm geluid met veel hout, zoals men dat zegt. Met pianist Aseo Friesacker en drummer Jens Meijer is het prettig kennismaken. Zij completeren een hecht kwintet dat elkaar perfect verstaat en dat ook tot klinken weet te brengen.

Bijvoorbeeld 'Montagne D’Hiver' of het groovy 'When Mist Creeps' zijn meer dan voldoende om mijn stelling dat het hier een must-have-cd betreft, te beamen.

Het zou me niet verbazen als Van den Berg ons nog veel fijne jazz gaat bezorgen en ik ben er haast zeker van dat composities en arrangementen van zijn hand zoals deze nog eens uitgevoerd gaan worden door het Metropole Orchestra of het Jazz Orchestra van het Concertgebouw. Hulde voor dit veelbelovende debuut!

Kijk en luister hier naar een animatie van de titeltrack van dit album.

Labels: cd, Loek van den Berg

(Cees van de Ven, 8.8.22) - [print] - [naar boven]

Musiceren in de breedte; dat is wat er op Jazz Middelheim deze zomer zal gebeuren. Het oudste jazzfestival van België pakt van 12 tot 15 augustus uit met internationale klasbakken als Iggy Pop, Thurston Moore Group, Fred Hersch Trio en Alabaster dePlume, maar ook Belgische jazzgrootheden als Jef Neve, Aka Moon en Bert Joris. Vaste waarden als Karen Willems, Bert Joris, TaxiWars en Blackwave tekenen eveneens op het appel. Het al aangekondigde verjaardagsconcert ter ere van de 100ste verjaardag van Toots Thielemans wordt begeleid door het Metropole Orchestra en het Brussels Jazz Orchestra.

Vrijdag 12 augustus wordt de perfecte openingsdag, gewijd aan de muziek van de toekomst. Nabou Claerhout kon als winnaar van Jong Jazztalent haar Trombone Ensemble Nabou Trombone Ensemble realiseren, een band met maar liefst zes trombonisten. Ze wordt gevolgd door de Belgisch-Ghanese multi-instrumentaliste Esinam die muziekstijlen uit verschillende culturen en fascinerende ritmes verweeft tot een uniek en eigentijds geluid. Er volgen nog enkele namen voor die dag, maar afsluiten zal alvast in stijl gebeuren, want Middelheimhabitués Lander Gyselinck en Adriaan Van de Velde brengen hun '360° Ground Floor Aftershow' vol zomerse clubvibes.

Daags nadien, op 13 augustus, ligt de focus op avant-garde en rockmuziek. Toen men Iggy Pop ooit vroeg wie hij graag in het voorprogramma van The Stooges wilde, klonk het vastberaden: "Sun Ra". En dat gebeurde ook. Twee jaar geleden nog verleende de zanger zijn stem aan het jazzalbum 'Loneliness Road' van pianist Jamie Saft, bassist Steve Swallow en drummer Bobby Previte. En vorig jaar zong hij op twee tracks van 'Breathe', de laatste plaat van Dr. Lonnie Smith. Ook op zijn eigen 'Free' uit 2019 zette hij al een forse stap richting jazz. Het past helemaal op een dag vol nostalgie, avontuur en muzikaal spelplezier, dus eentje waarop Sonic Youth-gitarist Thurston Moore met zijn groep de brug legt tussen experimentele muziek, noise en jazz. Het TaxiWars van Tom Barman en Robin Verheyen zorgt dan weer zoals gewoonlijk voor gierende tripjes tussen jazz en rock, terwijl Alabaster dePlume en Karen Willems Terre Sol Four vakkundig balanceren op de lijn tussen sfeervolle jazz en experimentele muziek.

Zondag 14 augustus eert Jazz Middelheim de grootste jazzmuzikant uit de Belgische geschiedenis met het Toots 100 Official Anniversary Closing Concert. De peetvader van het festival zou dit jaar honderd jaar geworden zijn, reden genoeg voor een eerbetoon met een set die zowel op zijn filmmuziek als op zijn jazzrepertoire inzoomt. Als opwarming passeert die dag het beste uit de Belgische jazzscene. Pianist en publiekslieveling Jef Neve komt er zijn 'Mysterium'-project voorstellen, trompettist Bert Joris bundelt voor zijn 65ste verjaardag de krachten met zoon Sam, bassiste Anneleen Boehme en haar Grand Picture Palace gaan de concurrentie aan met de grandeur van Kasteel den Brandt.

Op de slotdag maandag 15 augustus staat een bijzonder project van Aka Moon op de affiche om het dertigjarig bestaan van de band in de verf te zetten. Ze worden aangevuld door het Fred Hersch Trio & Desguin String Quartet en het Trio Kurt Rosenwinkel. Zo blijft ook de meer traditionele jazzliefhebber niet op zijn honger zitten. En omdat Jazz Middelheim ook een kweekvijver wil zijn voor muzikanten en daarvoor samen werkt met de jazzafdeling van het Antwerps Conservatorium opent het festival die dag met het bijzonder project Flight Of The Black Zebra ft. Jakob Bro.

Foto's: Cees van de Ven & Don Was

Labels: Aka Moon, festival, Fred Hersch, Iggy Pop, jazz middelheim, Thurston Moore, voorbeschouwing

(Maarten van de Ven, 6.8.22) - [print] - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.