De zondag van Jazz Middelheim is traditioneel de jazzdag of de familiedag. Na het rockgeweld van de avond ervoor konden jazzliefhebbers hun hart ophalen met deze derde festivaldag, waar volop genoten kon worden van mooie (samen)klanken, memorabele melodieën en fijne arrangementen. Al was de finale met twee grote orkesten, het Brussels Jazz Orchestra en het Metropole Orkest, misschien nét iets teveel van het goede.

De aftrap werd gegeven door bassiste Anneleen Boehme met haar Grande Picture Palace, een bijzondere samensmelting van een jazzkwintet en een strijkkwartet. Ook de gehanteerde combinatie van blaasinstrumenten - trompet, basklarinet en tuba - geeft deze formatie een heel eigen klank. We horen gedragen en elegante exposés, oriëntaalse invloeden en fijnmazige klankkleuren. Boehme heeft sinds haar beginjaren bij het LABtrio echt stappen gemaakt. Haar romige en woody basgeluid staat als een huis en grondvest Grande Picture Palace, waarmee ze in 2019 voor het eerst aantrad op Jazz Middelheim. Drie jaar later en met een album onder de riem is deze formatie uitgegroeid tot een bijzondere luisterervaring.

Ter gelegenheid van zijn 65ste verjaardag trad trompettist Bert Joris, een van de grootmeesters van de Belgische jazz, aan met het octet van zijn zoon Sam. Het feitelijke nonet manifesteerde zich als een soort pocket-bigband, eentje van het stevige soort met mooie krachtige unisono lijnen. Met het openingsnummer 'My Playground' betoonde Joris senior zich schatplichtig aan Park Den Brandt, waar hij niet alleen speelde als kind, maar ook jazzgrootheden zag als Clark Terry en Freddie Hubbard. Typerend voor de trompettist is en blijft zijn mooie ronde toon. Zo klinkt hij omfloerst en weemoedig in een nummer dat hij tijdens de coronapandemie schreef. Met de fijne collectieve begeleiding als balsem voor de ziel. Maar de band is evengoed in staat om lekkere hardbop neer te zetten.

En toen was het tijd voor een hoogtepunt van het festival. Jef Neves 'Mysterium'-project is alleen al bijzonder vanwege het feit dat een drummer ontbreekt. De Deense bassist Jasper Høiby, gekend vanwege zijn energieke aanpak, en Neves piano zorgen hier voor de voortstuwing, voor de groove. Dat past deze formatie perfect. Het zorgt voor een bijzonder en afwisselend klankpalet. Soms zelfs met invloeden uit de minimal music. Dan horen we weer een echt typisch swingnummer, dat herinnert aan de hoogtijdagen van de bigband. Met snel rollend en hamerend pianowerk van Neve, maar waar ook Teus Nobel schittert met een gestopte trompetsolo. Neves levenspartner Andy Dhondt zit ook in de band, hij is een van de saxofonisten. Het tweede pianoconcert van Johannes Brahms, een muziekstuk dat Neve altijd meeneemt op tour "om even alles los te kunnen laten", vormde de inspiratiebron voor 'The Final Curtain Call'. De set is bij momenten spectaculair. Neve verstaat de kunst warmbloedige stukken te componeren, waarin hij telkens weer blijft verbazen met zijn gepassioneerde en sprankelend krachtige pianospel.

Daarna was het tijd om de peetoom van Jazz Middelheim te eren, Toots (zijn achternaam is even overbodig als die van Elvis). In 2001 stond het Brussels Jazz Orchestra nog op het Middelheim-podium met de mondharmonicaspeler en vroeger ook gitarist - in dat kader was het mooi dat Philip Catherine een paar keer als gast kwam meespelen. De zwaarste rol van de avond was natuurlijk voor Grégoire Maret. De Zwitser kweet zich naar behoren van zijn taak, al kon hij Thielemans (daar is hij dan toch) geen moment doen vergeten, daarvoor zijn de voetstappen van de Brusselaar simpelweg te groot, met diens unieke gevoel van timing en toonzetting. Gastzangeres Tutu Puoane zorgde voor een welkome afwisseling, met een sterke interpretatie van 'The Man I Love' en een song van Miriam Makeba, die haar als geboren Afrikaanse naadloos paste. Nathalie Loriers verving de verhinderde Kenny Werner aan de piano.

Het tweede deel van de ode was voor het Metropole Orkest onder leiding van Vince Mendoza. Nog nooit zal het Middelheim-podium zo druk bevolkt zijn geweest. De volle orkestklank omlijstte Marets "broodje" (dixit Toots) perfect. Het mooie uitgebalanceerde totaalgeluid, zeer helder en gelaagd, kende tal van subtiele klankschakeringen. De samenwerking van dit orkest met Toots gaat terug tot 1961. Wat zal die warme bedding van echte strijkers de mondharmonicaspeler goed hebben gepast - heel wat beter dan die synthetische strings waarmee hij het in kleine bezetting moest doen. Een mooie break was er met 'Black Orpheus', een trio van mondharmonica (Maret), gitaar (Catherine) en piano (Hersch als verrassende gast). De bijdragen van Pedro Samoraez, die een aantal Braziliaanse stukken van Toots zong en scatte, kon mij minder bekoren. Fraaier was de uitvoering van 'Smile', een lied geschreven door Charlie Chaplin, door Puoane en het bisnummer 'What A Wonderful World', met een glansrol ook voor de strijkers.

Klik hier voor een fotografisch verslag van de derde dag van Jazz Middelheim door Cees van de Ven.

Labels: aug22, Bert Joris, Brussels Jazz Orchestra, Grand Picture Palace, jazz middelheim, Jef Neve, Metropole Orkest, Tutu Puoane

(Maarten van de Ven, 22.8.22) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.