Cd
Louis Armstrong - 'All Star Dates 1947-1950' (Forlane, 1987)
In 1946-47 was trompettist, zanger en wereldidool Louis Armstrong bezig met het overschakelen van zijn grote orkest naar de All Stars, met wie hij verdere faam en fortuin zou vergaren. Op deze heruitgave zijn een gastoptreden met de combo van klarinettist Edmond Hall en een aantal radio-opnamen van de vroege All Stars bijeengebracht.
De geluidskwaliteit varieert van bedenkelijk tot aardig – wat gelukkig niet van de muzikanten gezegd kan worden. In Earl Hines, Arvell Shaw en Cozy Cole had Armstrong de sterkste ritmesectie van het land. In 'Royal Garden Blues' duikt violist Joe Venuti als gastsolist op. De wellicht grootste aller jazzviolisten is helaas slechts een paar maten gegund. Armstrong zelf heeft hier nog niets van zijn power en expressievermogen ingeleverd. Luister naar zijn toon in 'Storyville Blues'.
Qua geluid is de Carnegie-sessie met Hall beter te verteren. Het sextet van de klarinettist brengt een programma van vooroorlogse Armstrong-successen. Ex-Lunceford drummer Jimmy Crawford gaat tijdens zijn solo in de aloude 'Tiger Rag' zó uit zijn bol dat hij het tempo, geheel tegen zijn gewoonte in, lelijk opdrijft. 'Rockin’ Chair' is kennelijk niet of nauwelijks voorbereid. Bassist Johnny Williams beperkt het tweede deel van zijn vocale duet met de gast tot ongemakkelijke 'hmms' en 'ahums'. Over de zingende ster gesproken: zijn scatten in 'Lazy River' is onverminderd superieur.
Edmond Hall zou acht jaar later Barney Bigard in de All Stars opvolgen. Waarmee de voor velen definitieve versie van de beroemdste jazzband van de jaren vijftig een feit was.Labels: cd
(Eddy Determeyer, 5.10.12) - [print]
- [naar boven]
Interview
Jeroen van Vliet
"In het algemeen kun je wel stellen dat muzikanten egocentrisch zijn, ja. Je doet het niet alleen voor het publiek. In beginsel moet het egocentrisch zijn, anders kan het niet bestaan, daarna ga je kijken hoe het bij het publiek binnenkomt. Bijvoorbeeld bij Gatecrash is de synergie met het publiek heel belangrijk, daardoor is het ook zo succesvol. De stukken zijn redelijk eenvoudig en overzichtelijk, en als je daarmee het publiek bereikt, heb je geluk. Maar er zijn ook muzikanten die hele moderne dingen maken, omdat het echt in hun hart zit, maar daar totaal geen mensen mee bereiken, en... ik ben het daarmee eens. Het zou onzin zijn om te zeggen dat je dan maar andere dingen moet maken, want je bent kunstenaar, dus je moet iets authentieks doen. Als je iets doet wat echt is voor jou, komt het wel over. Als je gaat faken, val je toch door de mand. Mensen voelen of je eerlijk bent of niet."
Donata van de Ven sprak met Jeroen van Vliet, de poëet onder de Nederlandse jazzpianisten. Het werd een openhartige gedachtewisseling vol zelfreflectie.
Lees hier het volledige interview.
Labels: interview
(Maarten van de Ven, 3.10.12) - [print]
- [naar boven]
Cd / Jazztube
I Compani – 'Mangiare!' (icdisc.nl, 2011)
Opname: december 2010, januari-februari 2011
De meeste concerten en albums van I Compani kun je op twee niveaus beluisteren. Allereerst is er het theatrale element, de circusachtige muziek waarin de invloed van Nino Rota, de huiscomponist van regisseur Federico Fellini, vaak opduikt. Daarin staan sfeer en associaties centraal. Ook andere op films gebaseerde thema's passeren de revue. Anderzijds is er het jazzelement van de swing en de improvisaties. Met 'Mangiare!' wordt het 25-jarig bestaan van I Compani gevierd. Het thema 'eten' is natuurlijk een mooi uitgangspunt om eens in vreemde keukens te lijken, vooral die van Zuid-Europa en het Midden-Oosten.
Leider Bo van de Graaf (tenor- en sopraansax) zegt in de liner notes dat I Compani niet zou hebben bestaan zonder de inspiratie van Willem Breuker, die met zijn Kollektief verschillende vormen van Europese populaire en functionele amusementsmuziek verbond met de jazz. In deze versie van I Compani zit ook een WBK-ritmesectie met drummer Rob Verdurmen en bassist Arjen Gorter. De verdere bezetting bestaat uit twee strijkers (Tessa Zoutendijk, viool en Jacqueline Hamelink, cello), twee blazers (Jeroen Doomernik, trompet, bugel en Hans Sparla, trombone), een bandoneon (Michel Mulder) en een toetsenist (Christoph Mac-Carty).
Het album begint op bekend terrein, met een bewerking van een filmcompositie van Nino Rota. Daarna volgt een smakelijke mengeling van vooral eigen stukken van Van de Graaf, variërend van een salonachtig stuk, Midden-Oosterse getinte rimtes, een melancholieke ballad, een snel alternatief volkslied voor Nederland, een boppish thema, een meezingtango opgedragen aan Breuker en nog veel meer. Het laatste stuk is zeer toepasselijk: een bolero op het hoofdthema uit 'La Grande Bouffe', de bekende film rond een enorme schranspartij. Het resultaat is een zeer vullende maaltijd, waarin ik wel iets meer tussengerechten had gewild in de vorm van saxsolo's van de leider.
Bekijk de Jazztube!
Klik op de afbeelding linksboven om I Compani live aan het werk te zien tijdens een live broadcast van VPROJazzLive in het Bimhuis op 8 januari 2011. Van 'Mangiare!' spelen ze 'Tussendoortje A/B'.Labels: cd, jazztube
(Ken Vos, 2.10.12) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...