Cd
Milt Buckner- 'Mighty High / Midnight Mood' (Solar, 2012)
Opname: 2 december 1959 / 3 april 1961

Milt Buckner mag als de vader van het moderne jazz- en R&B-orgel beschouwd worden. Wild Bill Davis was er eerder, maar dat was toch meer een bombastische mooimaker, zijn goede platen niet te na gesproken. (De ultieme aartsvader van het elektronisch orgel, je, dat was uiteraard Fats Waller.) Net als die anderen was Buckner primair een entertainer, maar hij was veelzijdig, een kundig arrangeur en hij kon onbedaarlijk swingen.

Op de onderhavige cd, een heruitgave van twee albums voor Argo, uit 1959 en 1961, haalt hij vooral op het eerste uit, dat destijds als 'Mighty High' op de markt kwam. 'Two Flights Up' is een stevige stamper, met gitarist Kenny Burrell in de hoofdrol. Ook 'D.T.s' swingt keihard en van 'Burnt Out' zou je niet zeggen dat de aanleiding zo droef was: een orgel dat in de fik vloog tijdens Buckners dagen bij vibrafonist Lionel Hampton.

De toetsenspeler kon ook in meer laid-back tempi ongelooflijk soulvol tekeer gaan, getuige 'Mighty High' en 'After Hours'. 'Abstraction' is een interessant toongedicht met (spier)ballen, dat net even over the top gaat. Van de andere kant: zelfs van een lullig wijsje als 'Syncopated Clock' weet Buckner, dankzij een simpele backbeat en een eigenwijze timing iets dwingend, indringend swingends te maken.

Milton Buckner was een man die voor 100% in zijn goodtime-muziek geloofde. Dat hoor je aan de kreten waarmee hij zichzelf en zijn band aanvuurde en die door overspraak via de microfoons van drummer Maurice Sinclair op de albums terecht zijn gekomen.

Hoewel bassist Johnny Pate op 'Midnight Mood' avontuurlijker speelt dan collega Joe Benjamin op 'Mighty High', is die eerste plaat toch minder bevredigend. Zou je 'High' kunnen bestempelen als muziek voor een zwarte nachtclub, dan is 'Mood' repertoire voor een blanke club. Veel standards, waardoor Buckner onvoldoende weerstand kan bieden aan zijn neiging scheef richting kitsch te schaatsen. Een hoog 'Midnight Slows'-gehalte, met andere woorden. Nochtans herinnert 'I Almost Lost My Mind' aan de wijze woorden van gitarist Paul Weeden. Gevraagd naar wat precies de aantrekkingskracht was van de orgelcombo's waarmee hij gewerkt had – Don Patterson, Jimmy Smith, Groove Holmes – antwoordde hij: "die swingende konten op die barkrukken."

Labels: cd

(Eddy Determeyer, 15.10.12) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.