Cd
Gerry Hemingway Quintet – 'Riptide' (Clean Feed, 2011)

Voor een artiest met zo'n uitgebreid palmares en een lijst van collega-samenzweerders als Hemingway, is zijn carrière eigenlijk opmerkelijk samenhangend. Hebben veel van zijn generatie- of scenegenoten (en dan zeker de drummers) nogal de neiging om duiventilgedrag te vertonen en uit te blinken in discografieën die vooral opvallen door uitzinnige gulzigheid, dan had je bij Hemingway altijd enkele constanten. Zo was hij twaalf jaar lang lid van het bejubelde kwartet met Anthony Braxton, Mark Dresser en Marilyn Crispell, speelt hij intussen al dertig jaar met Mark Helias en Ray Anderson in BassDrumBone, en is zijn eigen kwintet intussen ook al even een sterkhouder van de avontuurlijke jazz.

Werd het ooit nog gedomineerd door (halve) Nederlanders als Michael Moore, Ernst Reijseger en Wolter Wierbos, dan is het Quintet anno 2012 eigenlijk een New Yorks onderonsje, met blazers Oscar Noriega (altsax, klarinet, basklarinet), Ellery Eskelin (tenorsax), bassist Kermis Driscoll en gitarist Terrence McManus. Hemingways composities bestrijken als vanouds vele werelden, waarbij hij nog steeds ervoor zorgt dat het vijftal fungeert als een collectief waarbinnen volop ruimte is voor persoonlijke expressie, die kan gaan van nerveus gestuiter – het titelnummer heeft een hoekigheid die verwant lijkt aan de Lehman/Threadgill-albums op Pi Recordings – en sierlijke abstractie ('Gitar', waarin Hemingway zelf harmonica speelt!) tot de fijnmazige structuren van 'Sumna' en 'Holler Up'.

Er wordt hier en daar geflirt met een pastorale, folkachtige vibe ('At Anytime'), maar ook met meer bruisend, bij Afrikaanse volksmuziek aanleunend materiaal als 'Backabacka', dat door een verrassende minuut stilte gescheiden wordt van de al even aanstekelijke afsluiter 'Chicken Blood'. Door Driscolls funky baslijnen (in enkele composities op elektrische bas) en Hemingways al even kleurrijke drumstijl gaat het er soms verrassend dansbaar aan toe. McManus speelt doorgaans een vrij ingetogen rol, maar gaat op de achtergrond soms even eigenzinnig te werk als een Libery Ellman, terwijl hij in 'Meddle Music' toch ook verrassend stekelig uithaalt.

De collectieve sound van dit kwintet is hier op papier iets minder excentriek dan die van de vroegere albums, die werden gekleurd door cello en trombone, maar de 'Hemingway touch' is volledig intact gebleven. Dit is absoluut jazz voor fijnproevers, maar ook van die aard dat het een nieuwe garde liefhebbers kan aantrekken. De samenhang van het album en de haast onopgemerkte manier waarop de stukken overvloeien in elkaar, maakt het een bijzondere geslaagde luisterervaring. Misschien wel de ideale introductie tot het kwintet en bij uitbreiding de eindeloos fascinerende wereld van deze componerende drummer.

Het Gerry Hemingway Quintet speelt morgenavond op het Follow The Sound-festival in De Singel in Antwerpen. Klik

Labels: cd

(Guy Peters, 24.10.12) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.