Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Groot muzikaal meesterschap
David Binney Quartet, woensdag 21 mei 2008, Bimhuis, Amsterdam

Het jazzmagazine Jazz Times schreef over altsaxofonist en componist David Binney dat hij één van de 'handful of young players is who have created an alternative jazz scene... all of whom are playing adventurous, original music'. Daar is dus geen woord Frans bij en het is waar ook. De liefhebbers wisten het al, want in een vol Bimhuis was men getuige van een buitengewoon optreden van het David Binney Quartet.

Naast Binney bestond het kwartet uit pianist Craig Taborn, bassist Scott Colley en drummer Brian Blade. Mannen van groot allure in de jazz die als bandleiders én sidemen faam hebben verworven, met name in de hedendaagse New Yorkse jazzscene.

Het is geen wonder dat altist David Binney een groot bewonderaar is van Paul Desmond. Hij rangschikt hem tot zijn top-3 altisten. Net als Desmond is Binney een uiterst melodische improvisator. Maar dan wel hedendaagser, dynamischer en niet vies van free-jazz improvisaties. Zijn fluwelen toon, zijn sprankelende technische arpeggio's en patterns, zijn solo-opbouw en -climaxen: dat alles getuigt van een groot muzikaal meesterschap. Daarnaast zijn zijn composities origineel en gevarieerd, melodisch en soms repeterend van karakter. Altijd is het de basis om zowel in- als outside te soleren.

In de eerste twee nummers zijn de solo's van Taborn klassiek georiënteerd en tamelijk ongeïnspireerd. Voor de pauze revancheerde hij zich met een virtuoze, swingende solo. Tot het eind van het concert wist hij dat niveau te handhaven. In de begeleiding en in het unisono samenspel in Binney's composities speelde de pianist voortreffelijk.

De ritmetandem Colley-Blade excelleerde. Eendrachtig produceerden ze een heftig pulserende kracht achter de solo's van Binney en Taborn, met een vrije swing en participerend op de solistische capriolen. Hevig opzwepend. Van een welhaast pianissimo begin naar een uitermate heftige climax. Fascinerend samenspel van een uitmuntend ritmeteam.

Dat alles maakte dit concert tot een nieuw hoogtepunt in dit Bimhuis-seizoen. Midden juni gaat het kwartet de opnamestudio in om voor Binney's label Mythology een cd te produceren. Zo kunnen ook degenen die dit concert gemist hebben kennis nemen van dit fenomenale kwartet.

(Jacques Los, 31.5.08) - [print] - [naar boven]





Niels Tausk - 'Blown Away' (Jazz 'n Pulz, 2007)
Opname: 2006

Een traditioneel bopkwintet, met trompet (Niels Tausk) en tenorsaxofoon (Ferdinand Povel) in de frontlinie, en een ritmesectie met piano (Peter Beets), bas (Jos Machtel) en drums (Joost van Schaik). En zo klinkt het ook: trompettist/leider Niels Tausk (ooit tot het spelen van jazz geïnspireerd na het horen van Louis Armstrong) heeft een sterk gevoel voor traditie. Behalve enkele eigen stukken speelt hij repertoire van Barry Harris, Blue Mitchell, Wayne Shorter, Cedar Walton en John Coltrane, naast twee standards ('Bill' van Jerome Kern en 'Laura' van David Raskin).

Tausk is een prima stilist, met een mooie toon, en blaast mooie lange lijnen op een heel natuurlijke manier. Veteraan Ferdinand Povel past perfect in dit format, de ritmesectie is ruimschoots adequaat (wat gezien de bezetting niet hoeft te verbazen). Naast al dat sterke repertoire van anderen valt Tausks eigen 'Blown Away', in walstempo, bepaald niet uit de toon. De titel verwijst naar het idee dat hij zich blown away voelde bij het horen van die stukken van grootheden als Coltrane en Shorter.

Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

Meer horen?
Op de MySpace-pagina van Niels Tausk kun je geluidsfragmenten van twee tracks van deze cd beluisteren: 'Blown Away' en 'The Life We Deserve'. Klik hier.

(Anoniem, 31.5.08) - [print] - [naar boven]





Jimmy McGriff overleden

Op 72-jarige leeftijd is op zaterdag 24 mei Jimmy McGriff overleden. Hij behoorde – naast onder meer Jack McDuff, Groove Holmes, Charles Earland en Milt Buckner – tot de bekendste souljazz-organisten.

Hij studeerde piano aan de Juilliard School of Music in New York en begon in 1956 interesse in de Hammond B-3 te krijgen. Hij beschouwde zichzelf als een "more of a blues organ player". In 1963 scoorde hij een hit met 'I’ve Got A Woman'. Midden jaren zestig nam hij een serie platen op voor het label Solid State, waaronder 'A Bag Full Of Soul' en 'A Bag Full Of Blues'. Daarna brengt hij platen uit op de labels Groove Merchant en Milestone.

In de jaren tachtig werkte hij veelvuldig samen met altsaxofonist Hank Crawford, hetgeen resulteerde in succesvolle platen als 'On The Blue Side', 'Right Turn On Blues', 'Blues Groove' en 'Outside Looking In'. Ook met andere saxofonisten - Davis Fathead Newman, Red Holloway, Rusty Bryant en Bill Easly – maakte hij 'tenor/orgeljazz'-platen.

Tot aan het begin van de 21ste eeuw verscheen hij nog in de opnamestudio om zijn specifieke solide souljazz bij het label Milestone op te nemen.

Klik hier voor een uitgebreide biografie.

(Jacques Los, 31.5.08) - [print] - [naar boven]





Michael Moore Quintet serveert exquis gerecht voor de oren
vrijdag 15 februari 2008, De Toonzaal, Den Bosch

Ongelooflijk en verbijsterend, dat is het. Het Michael Moore Quintet bestaat inmiddels alweer ruim vier jaar, maar heeft in die tijd nog maar heel weinig gespeeld. Of beter gezegd: kunnen spelen, want de jazzpodia lopen vreemd genoeg niet echt warm voor deze groep, die daarmee een van Nederlands beste 'onontdekte' jazzformaties dreigt te worden.

Moore had deze avond "voor wat meer lege stukken gekozen, passend bij deze ruimte". Stuk voor stuk waren het boeiende, fijnmazige en consciëntieus uitgevoerde composities, die met veel gevoel en muzikaliteit over het voetlicht werden gebracht in het mooie decor van de Toonzaal. Een uitgelezen gezelschap - Michael Moore (altsax, klarinet, basklarinet), Eric Vloeimans (trompet), Marc van Roon (piano), Paul Berner (bas) en Owen Hart Jr. (drums) - toonde zich deze avond het evenbeeld van eloquentie in jazz.

Een van de troefkaarten van dit kwintet is ongetwijfeld het hechte samenspel. Zo vloeiden de sax- en trompetlijnen uitmuntend in elkaar over, en becommentarieerden de blazers elkaars klanken of riffs met sneaky imitaties. Het zalvende, aangenaam zoemende basgeluid van Berner en de constant gevoelde puls van Hart, hoe vrij die het ritme soms ook ontleedt, zijn eveneens sterke assets van deze formatie. Het fraaie bandgeluid dompelde de luisteraars in een warm, verkwikkend bad voor zowel de oren als de mind.

Ondanks het feit dat de groep gemiddeld maar eenmaal per jaar samenkomt om te spelen, bestond het programma uit liefst 12 nieuwe stukken, merendeels van Moore's hand, al hoorden we ook composities van onder meer Ornette Coleman en Jaki Byard (die ooit leraar van Moore is geweest). Diens bluesy 'Miss Parker Of K.C. (Bird’s Mother)' ademde de vrije geest uit van Mingus en Dolphy, hoewel Moore's aanpak op basklarinet natuurlijk heel anders is dan laatstgenoemde. Michael Moore lijkt een patent te hebben op rijke, lyrische en soms licht mystieke thema's, die vaak zeer subtiel en mooi worden verklankt. Zelfs in de wat complexere, vrijere stukken weet hij door afwisseling en sterke melodische cues de luisteraar erbij te houden.

Vloeimans blijft verbazen met zijn spel. Hij speelt nooit 'zomaar' iets, kneedt en boetseert de klank van zijn trompet naar believen, en weet een enorme dynamiek te ontwikkelen, volledig in controle en één met zijn instrument. De pauzes die hij laat vallen in zijn solo's geven deze nog meer spanning en kracht. Ook Van Roon is hier op zijn plaats. Moore's kwintet biedt volop ruimte voor de weidse schoonheid en verstilde klanken van zijn vleugel, al weet de pianist ook hoe hij moet stuwen. Zo gaan de goed geplaatste akkoorden ergens halverwege zijn solo in 'Whistle Blower' haast naadloos over in een double-time versnelling, die direct wordt opgepikt door de ritmesectie.

Een dag na dit optreden zou de band in Lantaren/Venster in Rotterdam opnamen gaan maken voor een tweede cd. Hopelijk wordt die weer net zo fraai als hun eersteling, 'Osiris'. Afgaande op dit concert is de kans daarop vrij groot.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Maarten van de Ven, 30.5.08) - [print] - [naar boven]





Peter Brötzmann Chicago Tentet Plus Two - 'Broken English' (Okka Disk, 2002)
Opname: 2000

Een bekende voetbalcommentator liet zich ooit ontvallen dat het niet eerlijk was dat de Argentijnse ploeg ten tijde van Diego Maradona nog tien andere spelers dan de balvirtuoos mocht opstellen. Hetzelfde kan opgaan voor deze reeds acht jaar oude opname van het Chicago Tentet Plus Two. Een groep die naast Peter Brötzmann nog andere saxkolossen als Mats Gustafsson of Ken Vandermark kan laten horen, mag zich met recht en rede een all-star formatie noemen. Zeker wanneer dan ook nog de dubbele basbezetting met Kent Kessler en William Parker present geeft, de drumtandem Hamid Drake-Michael Zerang of het trio koperblazers met Joe McPhee, Jeb Bishop en Roy Campbell.

Waar de weg zo open ligt voor het focussen op een verpletterend groepsgeluid, kiest het Chicago Tentet echter voor een meer bescheiden aanpak. Voornamelijk Brötzmanns meer dan veertig minuten durende 'Stonewater' laat veel ruimte voor kleinere passages. Het Arabische begin is daar een sprekend voorbeeld van. Met de roffelende handtrom en de oosterse zangstijl van Hamid Drake, waarop Brötzmann zijn genepen, klarinetachtige tarogato loslaat. Even later vallen de blazers zonder te bellen binnen, maar de abrupte en exact gerespecteerde stopplaatsen verraden meteen de kadaverdiscipline die in de muziek heerst. En zo laveert het hele stuk tussen intieme miniatuursolo's en stevige blokken. De nadruk ligt echter duidelijk op het fijnere werk van gorgelende trombones, het zacht tikken van de kleppen van een sax, het door en over elkaar rollen van een trio en zelfs echte swing. Als contrast klinken de saxen soms alsof ze doodgemarteld worden (en er nog van genieten ook) of beuken de blazers in op de luisteraar. Op het einde van 'Stonewater' gaan de blazers elk een eigen weg, waarbij zo ook nog eens de geest van Sun Ra opduikt.

Het tweede stuk is van de hand van Ken Vandermark en ligt gedeeltelijk in dezelfde lijn, al levert dit stuk een meer doorgecomponeerd beeld op. De delen lopen bij deze compositie meer in elkaar over en ensembleblokken worden niet alleen tussen, maar ook onder de solisten geschoven. De afwisseling blijft echter gegarandeerd. Gemakkelijk toegankelijkere passages met een herhaalde basriff of vrije swingritmes worden gecounterd door dronken fanfarechaos en vrije solo's. Met name het duo van trompet en tenorsax laat sporen na. Waar de trompet rondfladdert, weet de sax van geen ophouden en laat die de klank maar komen: het gevaar voor hartkloppingen bij de luisteraar is meer dan reëel.

'Broken English' blijft als cd geen drie minuten hetzelfde en kan zo ook luisteraars aanspreken die wel van avontuur houden, maar daarom nog niet helemaal thuis zijn in de free jazz of de vrije improvisatie. De mogelijkheden van het Chicago Tentet als groep worden echter niet uitgepuurd. Dit geeft meer ruimte aan de solisten, maar laat ook de vraag open waartoe deze superformatie in staat is.

(Koen Van Meel, 29.5.08) - [print] - [naar boven]





Na de regen stroomden de pleinen vol
Amersfoortse Jazzdagen, vrijdag 16 t/m zondag 18 mei 2008, diverse locaties, Amersfoort

Na de Dag van Nederlandse Jazz ging het in Amersfoort weer verder, onder frisse omstandigheden en met een groot scala aan Nederlandse jazzmuzikanten. Ook veel aan jazz gerelateerde stijlen, zoals funk (Stormvogel), wereldmuziek (Neco Novellas) en singer-songwriter (Leine), hadden een prominente plaats in de programmering. De scheidslijn tussen de van oudsher pure jazz en aanverwante stijlen is ook op dit meerdaagse festival nauwelijks aan te geven.

Op zaterdag (17 mei) gaf Eric Vloeimans met zijn formatie Gatecrash een hartverwarmend concert. Vanaf de eerste seconde was er zeggingskracht, waren er gloedvolle solo's en geweldig samenspel. Dit alles maakte dit concert tot het hoogtepunt van deze dag. De band - met Jeroen van Vliet op toetsen, Jasper van Hulten op drums en Gulli Gudmundsson op bas - maakt een zeer hechte indruk en straalt plezier uit. De aan Miles Davis gerelateerde composities van de cd's 'Hyper' en 'Gatecrashin’' werden live subliem vertolkt.

Wat mij bijzonder bevalt is de sterke dynamiek in opbouw van composities en soli; de band klinkt daarbij als een hecht collectief, de ijzersterke ritmesectie voelt de solisten geweldig aan. De lyriek, maar ook de vervormde klanken vanuit toetsen en trompet zorgen, naast verfijnde en bijna verstilde momenten, voor sterk groovende en bijna ontsporende beats. Van Hulten liet horen dat hij zich tot de top van de Nederlandse drummers kan gaan rekenen; zo'n beheersing en geweldige timing spreekt er uit zijn spel. Een groot compliment hierbij aan de geluidstechnicus; vanaf de eerste minuut was er een voortreffelijke balans, waarbij de dynamiek in de band uitstekend tot zijn recht kwam.

Na dit concert hield de regen nagenoeg spontaan op en stroomde het langzamerhand vol op de diverse pleinen en in de diverse zalen. In een daarvan speelde de Amersfoortse pianist Thijs Borsten met een uiterst gevarieerd gezelschap dat een soort van flamenco-jazz-wereldmuziek speelde. Hoewel sommige solistische bijdragen erg virtuoos waren, klonk het geheel toch wat te gekunsteld.

Laat op de avond bracht het New Cool Collective nieuw repertoire van hun onlangs uitgebrachte cd 'Out Of Office'. Met hun al wat bekende stukken zorgden ze voor een geweldige stemming op de Amersfoortse Hof. Entertainment en feest naast muzikaliteit. Met wederom gitarist Anton Goudsmit in een hoofdrol: scheurend, jankend en groovend, en daarnaast de uiterst aanstekelijke ritmes van de percussionisten Frank van Dok, Jos de Haas en drummer Joost Kroon. Al ruim 15 jaar swingen, maar van een midlifecrisis is geen sprake: volop inspiratie en bezieling.

Het Amsterdamse collectief Nueva Manteca speelde ondanks de aangekondigde presentatie van hun Motown-mambo cd wat plichtmatig en maakte de pauze wel wat lang. Duidelijk is dat deze band een geweldige sound kan neerzetten, maar op deze koude avond net wat te rommelig en gemakzuchtig acteerde.

Het is goed om te zien dat deze Amerfoortse jazzdagen zo'n succes zijn geworden en dat er ondanks het kille en natte weer zoveel moois te zien en te horen was. We zien uit naar de editie van 2009!

Klik hier voor een fotoverslag van de Amersfoort Jazzdagen door Maarten Jan Rieder.

(Geert Topper, 29.5.08) - [print] - [naar boven]





Dick de Graaf Quartet opnieuw glansrijk door de APK van de jazz
vrijdag 9 mei 2008, Jazz at the Crow, Kraaij & Balder, Eindhoven

Aan de temperatuur kan het niet gelegen hebben, die was te oké, maar desondanks waren er voldoende jazzliefhebbers op dit concert afgekomen. Zij verkozen het Dick de Graaf Quartet boven een barbeque in de tuin en werden ruimschoots beloond voor hun komst, zoals zou blijken.

Het kwartet speelde nagenoeg alle stukken van hun recent verschenen en geprezen cd 'Moving Target'. En het betrof dan hoofdzakelijk de basisgegevens, want voorts kreeg men vooral veel creativiteit rond de basis te horen. Dick de Graaf schreef de pakkende composities, die door zijn kwartet aantrekkelijk werden vertolkt. Met smeuïge toon en fraaie voordracht balladeerde hijzelf bijvoorbeeld gloedvol in 'Stolen Dreams', waarbij zijn metgezellen hem met veel gevoel voor kleuring en passende harmonische ondersteuning alle ruimte gaven om smaakvol zijn verhaal te doen.

Bassist Guus Bakker bewees zijn klasse als excellente bassist en basgitarist. Jeroen van Vliet gaf op de good old Berdux-vleugel van café Kraaij en Balder een aantal fraaie solo's ten beste, met uitvoeringen die, omdat je hem live op de huid zat, nog intenser binnenkwamen dan op de cd-registratie. Drummer Pascal Vermeer deed weer bijzonder goed werk. Werkwoorden als creëren, stimuleren, inspireren en anticiperen werden door hem een avond lang gepraktiseerd.

Het Dick de Graaf Quartet wist haar prominente plaats in het Nederlandse jazzlandschap vanavond wederom overtuigend waar te maken. De wisselwerking tussen publiek en musici droeg mede bij tot de consistent hoge kwaliteit van dit concert.

Via ons Audiocenter kunt u een aantal stukken van dit concert beluisteren. En klik hier voor een fotoverslag.

(Cees van de Ven, 28.5.08) - [print] - [naar boven]





Steven Bernstein – 'Diaspora Suite' (Tzadik, 2008)
Opname: 2007

Liefhebbers voor wie de laatste Miles Davis-box toch echt teveel van het goede was, kunnen terecht bij het nieuwste project van trompettist Steven Bernstein.

Trage, hypnotiserende grooves vormen de basis waarop een leger sessiemuzikanten met de inmiddels bekende Jiddische toonschalen aan de slag gaan. Soms uitbundig, vaker ingehouden, maar zoals altijd melodieus en sfeervol. Het zwoele Westcoast-geluid met brushes en vibrafoon van Bernsteins laatste Tzadik-project 'Hollywood Diaspora' is ingeruild voor een wat stevigere, ritmische aanpak, maar verder klinkt de muziek van Bernstein genietbaar vertrouwd.

Knap is om te horen hoe Bernstein met zijn blazersarrangementen een brug weet te slaan tussen de Miles van de samenwerkingen met Gil Evans en de latere fusionperiode van de man. Tel daarbij sterke troef en wereldgitarist Nels Cline, die meer dan eens de wenkbrauwen doet fronsen met zijn gebruik van gitaareffecten, en het feest is compleet.

Meer weten?
"Robert Altman became the inspiration for the process of this project. It was Altman who'd once said 'you write so the actors know who they are, allow the conversations to unfold. Create an event and get it all on tape.'," vertelt Bernstein op zijn website.

(Eric van Rees, 28.5.08) - [print] - [naar boven]





Uitersten als samenbindende factor bij composities Courvoisier
Sylvie Courvoisier's Lonelyville, donderdag 15 mei 2008, Bimhuis, Amsterdam

De piano als slaginstrument, met die gedachte bespeelde Sylvie Courvoisier de vleugel in het Bimhuis. Virtuoos snel gleed ze over de toetsen en leidde ze haar band door haar wonderlijke composities, die vooral gekenmerkt werden door uitersten. Courvoisier is behalve componiste en pianiste ook de spil van de band, die, na korte solo-uitstapjes van de rest van haar band, meteen de draad weer oppakte en de luisteraar naar weer een nieuw muzikaal deel leidde. Zo bleef het publiek gedurende het hele concert, dat niet meer dan vier stukken telde, geboeid luisteren.

Courvoisier schrijft uitdagende muziek, waarbij ze de voordelen van een grotere bezetting slim benut door zorgvuldig opgebouwde spanning ruw te laten onderbreken door de andere bandleden, waarvan de luisteraar even was vergeten dat ze er waren. De virtuositeit van de rest van de band, die het materiaal tot in de finesses beheerste, deed de rest: er waren bijzonder sterke solo's en unisono gespeelde partijen van cellist Vincent Courtois en violist Mark Feldman. Ikue Mori was nog nooit beter op haar plek met haar soms vervreemdende elektronische effecten. Deze pasten prima bij het onthutsende effect van de rest van de muziek.

Het mooist waren de zachte gespeelde pianopartijen van Courvoisier, vaak ondersteund door strijkers, die meer dan eens aan de muziek van componist Morton Feldman deden denken. Er sprak een eenzaamheid uit die dwars door de ziel sneed. Jazzy werd het toch nog even aan het einde van de avond, in het stuk 'Cosmorama' van de cd 'Lonelyville', toen er iets van een herkenbaar thema klonk, waarover aarzelend geswingd werd door drummer Gerard Cleaver.

Het alsmaar herhaalde thema vormde een houvast voor het publiek wiens inlevingsvermogen danig op de proef werd gesteld deze avond. De bewondering voor deze geweldige muzikale prestaties was echter unaniem positief en een eventuele toegift bleek dan ook geheel overbodig. Het wordt hoog tijd dat Courvoisier meer waardering krijgt in bredere kring.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Jan Rieder.

(Eric van Rees, 27.5.08) - [print] - [naar boven]





Cooper-Moore - 'Digital Primitives' (Hopscotch, 2007)

Wat is dit? Absoluut een nieuw pad in de benadering van jazz. Freejazz-pianist en beeldenstormer Cooper-Moore speelt op deze cd geen noot piano, wel 'diddley bow, mouth bow, bango, voice', een reeks ongewone instrumenten, die op deze cd evengoed prachtig tot hun recht komen.

Dit is free jazz met een hoog fungehalte met veel plezier in het spel zelf, maar ook in de muziek: ritmische complexiteit, hard blazen, en vooral het ongelooflijke samenspel op de korte maar rake stukken. Chad Taylor op drums is ongewoon sterk, maar ook Assif Tsahar (tenorsax, basklarinet en didgeridoo) is schitterend, zelfs beheerst bij momenten, het gebeurt immers zelden dat je hem een tune hoort spelen. En dan is er Cooper-Moore, die de ondersteunende begeleiding geeft met zijn instrumenten die zo uit een etnografisch museum lijken te komen.

Dit is hard, funkend, en anders. De freejazz-versie van Tom Waits, inclusief het teruggrijpen naar de traditionals, zoals in het tweede nummer 'Old Saint Peter', waar Cooper-Moore godbetert op zingt, en zelfs niet slecht. Het is echter niet allemaal funky, er zijn ook rustigere, zelfs ingetogen nummers ('Refuge') of emotioneel sterke ('Money Wars').

Beluister deze cd via ons Audiocenter.

Meer weten?
Meer informatie over Cooper-Moore vind je op de website van Hopscotch Records

(Stef Gijssels, 27.5.08) - [print] - [naar boven]





Drie dagen op avontuur
Festival De Drie Dagen, donderdag 15 t/m zaterdag 17 mei 2008, Oosterpoort en Grand Theatre, Groningen

Les Trois Jours zijn dood, leve De Drie Dagen! Het voormalige francofone en –fiele festival heeft een ruimere, meer internationale opzet gekregen en heet nu De Drie Dagen. Gebleven is de oriëntatie op avontuur.

Op avontuur is de New Yorkse, vanuit Berlijn opererende stemkunstenaar David Moss inmiddels bijna vier decennia lang. Begonnen als slagwerker kreeg hij te kampen met ademhalingsproblemen tijdens het spelen, waardoor hij zichzelf dwong mee te gaan neuriën. De zang kreeg allengs een meer prominente plek en tegenwoordig treedt hij voornamelijk als stemkunstenaar op.

Zijn trio Denseland vertrok in het Grand Theatre vanuit het niets: een zacht tikken van drummer Hanno Leichtmann, nauwelijks waarneembare gestreken noten van bassist Hannes Strobl, de eerste signalen van een aardbeving? Nee: de intro voor een abstracte tekst die net boven de gehoordrempel werd gemompeld. Paradoxaal genoeg voerde de inzet van elektronica door Leichtmann ons terug naar de realiteit van de hoorbare wereld. Moss' arsenaal – flarden van een imaginair hoorspel, dementopop, avant-garde gegorgel – bracht Phil Minton in herinnering (met wie Moss heeft samengewerkt). Maar waar Mintons stem uitbundig over de velden der fantasie pleegt te dartelen, heeft David Moss genoeg aan een bescheiden zeepkist voor zijn cirkelende bezweringen.

Het optreden van het duo Daniele D'Agaro (rieten) - Alexander von Schlippenbach (piano) begon daarentegen met een greep van die laatste in het snarenskelet van de vleugel, wat een bescheiden oerknal opleverde. We kregen een hommage aan componist Thelonious Monk. Als D'Agaro zijn tenor de sporen geeft, klinkt hij geconcentreerd en furieus, als een klein kind dat resoluut de lucht blauw krast. Maar hij kan ook breeduit boeren als Chu Berry.

De Jongens Driest, die het nieuwe festival feestelijk afsloten, hadden op hun reizen door de wereld van de blaasmuziek rietblazer Matt Darriau en percussionist Michael Vatcher opgepikt. Ondanks de minimale voorbereidingstijd stond er in het Grand een fraai glanzend orkest. Trombonist Joop van der Linden dirigeerde het ensemble effectief met een snelle blik hier, een enkel woord daar. 'Cause I’m Going Down', een stuk dat Darriau schreef naar aanleiding van Katrina, was een indrukwekkende traditionele dirge die zich ontlaadde in furieus solowerk van Vatcher en de componist. Voor de structuur zorgde vooral sousafonist Arno Bakker. Zijn spel, subtiel, stevig, springerig (ook letterlijk) zette je aan het denken: wat als de blaasbassisten destijds, in de jaren twintig, niet en masse over waren gestapt op de contrabas?

Klik hier voor een fotoverslag door Maarten Jan Rieder.

(Eddy Determeyer, 26.5.08) - [print] - [naar boven]





Sterk bezet Jazz Middelheim krijgt financiële injectie

De stad Antwerpen gaat naast de bestaande logistieke hulp het muziekfestival Jazz Middelheim ook extra financiële steun toekennen. Dat kondigde Antwerps schepen van cultuur Philip Heylen (CD&V) aan op de voorstelling van het festival. Er zal een bedrag van 25.000 euro ter beschikking gesteld worden. Daarnaast richt de stad ook een platform op dat jazzpartners in Antwerpen zal ondersteunen. Daarvoor wordt 30.000 euro uitgetrokken. Jazz Middelheim wordt één van de steunpilaren van dat platform. De precieze invulling van de het project wordt op een later tijdstip bekendgemaakt.

Jazz Middelheim vindt dit jaar voor de 27ste keer plaats, van 14 tot en met 17 augustus. Door de uitbesteding van de productie en de programmering van het festival door de VRT aan de organisatoren van Gent Jazz Festival zal voortaan jaarlijks in plaats van tweejaarlijks doorgaan in park Den Brandt in Antwerpen. Schepen Heylen was erg verheugd dat er deze editie opnieuw volop gekozen wordt voor jazz pur sang. Vorig jaar had Heylen nog kritiek op de te ruime interpretatie van het genre door de geprogrammeerde artiesten.

De programmering is dit jaar spraak- en smaakmakend. Zo start het festival op donderdag 14 augustus met het Charles Lloyd Quartet en het Dré Pallemaerts Quintet. De free jazz-tenorsaxlegende Pharoah Sanders sluit met zijn kwartet de eerste dag af. Vrijdag 15 augustus staan de bigbands centraal met de New Cool Collective Big Band en het Brussels Jazz Orchestra, die hun project 'Changing Faces' met vocalist David Linx zullen brengen. Toots Thielemans kan natuurlijk niet ontbreken op Jazz Middelheim. Ook dit jaar treedt hij op met het kwartet van zijn vertrouwde pianist Kenny Werner. Een dag later presenteert pianist Jef Neve zijn Groove Thing featuring James Muller. Op zondag 17 augustus zijn er optredens van onder meer het Robin Verheyen International Quartet en het trio Muhal Richard Abrams, George Lewis & Roscoe Mitchell, die in de jaren zestig aan de basis stonden van de jazzrevolutie in Chicago. De Amerikaanse trompetlegende Wynton Marsalis sluit Jazz Middelheim af.

Ondanks de uitbesteding blijft de VRT de vaste mediapartner. Op cultuurzender Klara wordt er een crossmediaal project uitgewerkt. Zowel radio, televisie als internet zullen uitgebreid aandacht besteden aan het festival. Nieuw dit jaar is de rechtstreekse uitzending van het concert van Toots Tielemans via het digitale kanaal Canvas+.

Kijk voor meer informatie op de website van Jazz Middelheim.

(Maarten van de Ven, 26.5.08) - [print] - [naar boven]





Toon Roos - 'Love Revisited' (Baltic/Green Heart Records, 2008)
Opname: 2007

Vijfentwintig jaar in het vak: saxofonist Toon Roos. Een mooi moment voor een feestelijke nieuwe cd, de vijfde onder eigen naam. Hij werkte overigens ook mee aan tal van andere albums, als lid van het Amsterdam Jazz Quintet, of als gast van mensen als Sylvi Lane, Olaf Tarenskeen, Rein de Graaff, het Dutch Jazz Orchestra, Ivan Paduart en het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw. En hij heeft prestigieuze onderscheidingen op zijn naam, zoals de Wessel Ilckenprijs (1984), de Bird Award (2001) en de tweede prijs in de International Songwriting Competition in 2004.

Hier is hij te horen in kwartetbezetting, met zijn vaste pianist Karel Boehlee, met drummer Joost van Schaik en met Hein van de Geyn op bas. Dat is allemaal niet mis, en dat is de cd ook niet. De vier spelen een mooi programma, van sfeervol tot pittig, met stukken van Parker, Jobim, Washington, Cahn, Shorter, Van Heusen/Mercer, en twee eigen stukken (Boehlee en Roos). Mooie evenwichtige, rijpe jazz.

Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

(Anoniem, 26.5.08) - [print] - [naar boven]





The Jazztube
Archie Shepp Quartet - 'U-Jaama'

De legendarische tenorsaxofonist Archie Shepp is vandaag 71 jaar oud geworden. Met name zijn rol in de roerige jaren van de free jazz, pak hem beet van midden jaren zestig tot begin jaren zeventig, is niet te onderschatten. Een mooie aanleiding ook om weer eens wat albums uit de kast te trekken die hij voor het Impulse-label maakte, en die inmiddels de status van klassieker hebben bereikt: 'Four For Trane' (1964), 'Fire Music' (1965), 'Live In San Francisco' (1966) en 'Mama Too Tight' (1966), om er maar eens een paar te noemen. Stuk voor stuk inspirerende, gedreven platen die drijven op sterke, fraai gearrangeerde composities.

Al eerder bracht The Jazztube u een gedeelte uit de film 'Imagine The Sound'. In deze Canadese documentaire uit 1981 portretteerde Ron Mann een groep muzikanten, die in de zestiger jaren de toon zetten voor een nieuwe, avant-gardistische stroming binnen de jazzmuziek. In de film zijn liveoptredens en interviews te zien van en met Archie Shepp, Bill Dixon, Paul Bley en Cecil Taylor. Criticus en filmhistoricus Jonathan Rosenbaum zei over deze film: "It may be the best documentary on free jazz that we have."

Brachten we in de tweede aflevering van The Jazztube de fenomenale soloperformance die Taylor ten beste gaf voor deze film, ditmaal kijken we naar Shepps uitvoering van 'U-Jaama', met een kwartet dat verder bestaat uit pianist Ken Werner, bassist Santi di Briano en drummer John Betch.

Klik op bovenstaande afbeelding om de video te bekijken en te beluisteren.

Meer weten?
Klik hier voor meer informatie over de documentairefilm 'Imagine The Sound'.

Labels:

(Maarten van de Ven, 24.5.08) - [print] - [naar boven]





Pierre Courbois: van banjo tot Boy (Edgar)
Uitreiking VPRO/Boy Edgar Prijs 2008 aan Pierre Courbois, maandag 19 mei 2008, Bimhuis, Amsterdam.

Afgelopen maandag ontving drummer Pierre Courbois uit de handen van SP-voorman Jan Marijnissen de VPRO/Boy Edgar Prijs.

"Het werd een gedenkwaardige jazzavond daar in Amsterdam, niet eens zozeer omdat Courbois zich charmant ongemakkelijk betoonde onder het spervuur van de fotografen toen het beeldje hem ter hand werd gesteld, maar vooral omdat hij een soort viervoudig concert had mogen samenstellen, waarvoor zich een flink aantal oude en nieuwe vrienden op het podium meldden." Aldus onze correspondent ter plaatse René de Cocq, die uitgebreid verslag doet van deze bijzondere avond. Klik hier om het te lezen.

Op zaterdag 14 juni aanstaande brengt de VPRO in een speciale radiouitzending op Radio 6 van 21 tot 24 uur een integrale concertregistratie en interviews. Kijk voor meer informatie daarover op de site van VPRO Jazz Live (waarop ook een filmimpressie te zien zal zijn).

Klik hier voor een uitgebreid fotoverslag van de prijsuitreiking en de verschillende concerten door Cees van de Ven.

Meer weten?
Onze medewerker Jacques Los had onlangs een uitgebreid interview met Pierre Courbois. Lees het hier.

(Maarten van de Ven, 24.5.08) - [print] - [naar boven]





Yuri Honing's Wired Paradise presenteert nieuwe cd

Op donderdag 12 juni is er in de Melkweg te Amsterdam een cd-presentatie van het nieuwe album van Yuri Honing's Wired Paradise: 'Meet Your Demons'.

Wired Paradise is ektrische groep van Honing. Deze bestaat uit Tony Overwater (bas), Joost Lijbaart (drums), de Duitse avant-garde jazzgitarist Frank Möbus (die tijdens de cd-presentatie zal worden vervangen door Stef van Es) en rockgitarist Paul Jan Bakker (ex-Anouk, ex-Kane) en natuurlijk Honing, die met zijn saxofoon de plaats van de zanger inneemt, een rol die hem goed past, en die hij ook al liet zien met het spelen van liederen van Schubert. Twee belangrijke invloeden bepalen het klankbeeld bij Wired Paradise: rock en electro. 'Meet Your Demons' is de eerste cd met Bakker als vijfde bandlid.

De muziek is geïnspireerd op recente Hollywood-klassiekers als 'L.A. Confidential', 'Kill Bill' en 'The Usual Suspects'. De cd bevat een zestal eigen composities die overheersend vurig en krachtig maar soms ook atmosferisch en melancholiek zijn. Daarnaast nam de saxofonist een verrassende nieuwe versie op van de popklassieker 'Wild Is The Wind'. In september start in Londen een internationale concerttour van Wired Paradise, die hen onder meer naar Amsterdam, Berlijn, Zürich en Wenen zal brengen.

Het jaar 2007 was een bijzonder jaar voor Yuri Honing. Zo maakte hij een wereldtournee met zijn trio door Midden-Amerika, Azië, het Midden Oosten en Zuid-Afrika. In november verraste hij vriend en vijand met de release van de cd 'Winterreise', een bewerking van het fameuze liederenboek van Schubert. In dat kader was 2007 tevens het jaar van het debuut van het Winterreise Festival, naar een idee van Honing. Het festival, dat ieder jaar op 29 december in Paradiso plaats zal vinden, is een grenzeloze reis door muziek tijdens de donkere dagen tussen kerst en oud en nieuw. Verder wordt Honing sinds de zomer van 2007 op de voet gevolgd door documentairemaakster Brigit Hillenius, die werkt aan een documentaire over de saxofonist.

Meer horen?
Op de MySpace-pagina van Yuri Honing zijn vier nummers van de cd 'Meet Your Demons' te beluisteren: 'Kaiser Soze', 'Lost', 'Wild Is The Wind' en 'Zitelle'.

(Maarten van de Ven, 24.5.08) - [print] - [naar boven]





Marcin Wasilewski Trio - 'January' (ECM, 2008)
Opname: 2007

De drie Poolse musici begonnen hun carrière bij de enigmatische trompettist Tomasz Stanko. In 2005 kregen pianist Marcin Wasilewski, bassist Slawomir Kurkiewicz en drummer Michal Miskiewicz alias Simple Acoustic Trio internationale erkenning als autonoom pianotrio dankzij hun opgemerkte debuut voor ECM. Omwille van ongeschreven marketingwetten in de jazz draagt de groep nu de naam van de 'leider'.

Wasilewski is een uitstekende toondichter en een begenadigde pianist. Zijn composities, geschilderd met een impressionistisch penseel, worden meesterlijk – bijna telepathisch - aangevoeld door de bassist en de drummer, die beide telkens de juiste toets vinden om de ziel van de songs tot uitdrukking te brengen. In 'King Korn' (Carla Bley) gaat elk zijn eigen weg, zonder het oogcontact te verliezen. De densiteit en verbondenheid waarmee deze drie avonturiers hun weg zoeken komt ook mooi tot uiting in 'Vignette' (Gary Peacock), of in Stanko's 'Balladyna'.

Deze recensie verscheen eerder in Jazzmozaïek.

Meer zien en horen?
Klik hier voor een aflevering van het VPRO-televisieprogramma Vrije Geluiden waarin het Marcin Wasilewski Trio twee stukken speelt van deze nieuwe cd: 'Diamonds And Pearls' en 'Cinema Paradiso'.

(Dirk De Gezelle, 24.5.08) - [print] - [naar boven]





Het leek North Sea Jazz wel
Mona Lisa Overdrive, zaterdag 26 april, SJU Jazzpodium, Utrecht

Met het volume van een rockband denderde Mona Lisa Overdrive over het publiek in de SJU heen. De twee sets, met name bekend materiaal van het gelijknamige debuutalbum van de band, vlogen voorbij en daarna had ik nog veel meer willen horen. Want wat is dit bandje goed bezig: zompige, vet aangezette, maar stiekem bijzonder complexe muziek die swingt, groovet, en wat al niet meer.

De ritmesectie van drummer Hans van Oosterhout en bassist Stefan Lievestro staat als een huis, waarover toetsenist Arno Krijger en gitarist Jesse van Ruller beurtelings soleren. Van Ruller doet qua smerig geluid (compliment!) niet onder voor het vette orgelgeluid van Krijger en maakt efficiënt, maar nooit overdadig, gebruik van zijn effectpedalen. Opvallend was de communicatie tussen Van Oosterhout en de rest van de band. De drummer leek de touwtjes in handen te houden en bepaalde hoe lang ieders solo mocht duren, om vervolgens de band moeiteloos naar een overgang te leiden.

Minpuntjes waren er ook: het al genoemde volume en een disbalans in het geluid, die vooral Lievestro's geluid deed verzuipen. Het toegestroomde publiek leek zich weinig aan te trekken van deze fantastische band en praatte de hele avond door de muziek heen. Het leek North Sea Jazz wel. Zonde.

Klik hier voor Maarten Jan Rieders fotoverslag van dit concert.

(Eric van Rees, 22.5.08) - [print] - [naar boven]





Octurn & Magic Malik - 'XPs (Live)' (Octurn, 2008) 2 CD

Wat is het resultaat als het jazz-en-omstreken ensemble Octurn compositorisch overgeleverd wordt aan Magic Malik (die ook als fluitist te horen is) en versterking krijgt van Jozef Dumoulin (Fender Rhodes) en Gilbert Nouno (elektronica)? Een kruising tussen de artistieke funk van Steve Coleman, de wiskundige abstractie van Anthony Braxton en het intergalactische van Sun Ra komt aardig in de buurt. Als deze muziek door een gereputeerde Amerikaan gemaakt was, had er al lang een nieuwe genrenaam op gekleefd.

Nu is het gewoon een nieuwe stap in het uitdagende muzikale verhaal van saxofonist Bo Van der Werfs ensemble. Het strikt afgelijnde van vroeger en het meer melodische van de laatste releases vinden elkaar hier in muziek die de grilligheid van het ensemble respecteert en in een nieuw kader plaatst. Er is solistische ruimte, maar het groepsgeluid blijft dominant. Dat de drones, clicks en echo's van Nouno zich goed mengen met de Fender van Dumoulin, was te verwachten. De perfecte integratie van de akoestische instrumenten (inclusief de gitaar van Nelson Veras) is minder evident, maar wordt wel gerealiseerd.

De muziek op 'XPs' is heel organisch en wordt telkens vanuit het niets opgebouwd, waardoor de luisteraar getuige mag zijn van het muzikale proces. Toch is het moeilijk voet aan de grond te krijgen. De muziek wemelt weer van de vreemde melodische, harmonische en ritmische wendingen, waarbij de atonaliteit en metrische vrijheid vaak in zicht komen. Wanneer er dan toch duidelijk tempo's te horen zijn, worden die vaak gecombineerd: drum en bas volgen vaak een eigen patroon, waarmee de stabiliteit onder de muziek uitgeslagen wordt. Wanneer daarboven de blazers zich ook niet laten binden, ontstaat een kluwen van maatsoorten dat doet duizelen.

Als kennismaking met de sound van Octurn of de muziek van Magic Malik zal dit dubbelalbum redelijk zwaar vallen. Meer dan twee uur lang wisselen duidelijke stukken af met soundscapes waarbij een aards geluid verlaten wordt voor een buitenaardse sound. Vooral in de brede, meditatieve en soms duistere tracks is space the place. Wie het graag wat compacter heeft, kan terecht bij de langere tracks die architecturaal zijn uitgewerkt en bij momenten indrukwekkend opbouwen zonder te exploderen.

Bijzonder effectief is het gebruik van de blazers als polyfoon blok: statig als geheel, maar met veel interne beweging tussen de instrumenten onderling. Met daaronder een dwarse ritmesectie en erboven een freewheelende solist ontstaat een geluid dat kolkt van de complexiteit en de energie, zoals in 'XP23'. In 'XP28 [#1]' zorgt de noise voor een Jimi Hendrix-randje en 'XP24' klinkt als een funkmars, maar dan wel in de weinig aaibare traditie van Octurn. Hier en daar is er vage referentie aan de balladsfeer en in 'XP25' gaat de herkenning nog een stapje verder: door de abstractie schemert de jazzstandard 'All The Things You Are' door.

'XPs' zal voor sommige jazzliefhebbers een brug te ver zijn, zoals Miles Davis' 'Bitches Brew' dat decennia geleden ook al was. Aan de andere kant weten fans van Octurn ondertussen dat ze nooit vanzelfsprekend materiaal krijgen. En dat is met deze twee uur durende intergalactische trip niet anders.

Meer horen?
Om muziek van deze cd te horen surf je naar de MySpace-pagina en de website van Octurn. Te beluisteren zijn: 'XP27 (Parts 1)', 'XP27 (Part 2)', 'XP27 (Part 3)' en 'Flash'.

Meer weten?
Het nieuwsportaal brusselsnieuws.be, een initiatief van de regionale tv-zender tvbrussel, het regionale weekblad Brussel Deze Week en de stadsradio FM Brussel, had op zaterdag 12 april jl. een interview met Bo Van Der Werf, saxofonist, componist en leider van Octurn. Lees het hier.

(Koen Van Meel, 21.5.08) - [print] - [naar boven]



Benefiet voor Konfrontationen-festival

Konfrontationen, het leukste festival voor geïmproviseerde muziek van Europa, dreigt na 25 jaar wegens geldgebrek te verdwijnen. De lijst van musici die op dit festival hebben gespeeld, waaronder veel Nederlanders, biedt een staalkaart van de internationale avant-garde. Menig muzikale samenwerking is er tot stand gebracht.

Dit festival in Nickelsdorf, op de grens van Oostenrijk en Hongarije, wordt gerund door restaurant-eigenaar en muziekliefhebber Hans Falb. Publiek en musici roemen de ongedwongen sfeer van het festival. De afterparty's, waar Falb zelf de plaatjes draait, zijn legendarisch.

Nu het doek voor dit grensverleggende festival dreigt te vallen worden in heel Europa benefietavonden georganiseerd, want zonder festivals als Konfrontationen wordt het muzikale landschap wel heel eentonig. Dus ook in Nederland. Komende woensdag 28 mei vindt in het Bimhuis te Amsterdam een benefietconcert plaats. Deelnemers aan het concert zijn: het duo Han Bennink/Oscar Jan Hoogland (drums/piano), de formatie Triolex met Tristan Honsinger (cello), Serigne Gueye (djembe) en Luc Ex (akoestische bas), Trio BraamDeJoodeVatcher & Peter van Bergen en Available Jelly. Het concert begint om 21.00 uur.

Peter Bruyn schreef een artikel over zijn beleving van het Konfrontation-festival. Lees het hier.

Meer weten?
Klik hier voor meer informatie over Konfrontationen.

(Maarten van de Ven, 21.5.08) - [print] - [naar boven]





Benoît Martiny Band wint Amersfoort Jazz Talent Award

De derde Amersfoort Jazz Talent Award ging zondagmmiddag 18 mei naar de Benoît Martiny Band. "Deze groep speelde een luidruchtige, elementaire maar doeltreffende combinatie van jazz en hardrock", liet de jury weten. "Het resultaat klonk als Black Sabbath meets Art Blakey & The Jazz Messengers."

Zowel technisch – de stukken werden perfect uitgevoerd – als qua overtuiging – "iedere solo klonk als een noodkreet" – wist deze band de jury te overtuigen. "Het resultaat was een bijna intimiderende bak herrie, maar wel een bak herrie met structuur en overtuiging", zei de meestemmend voorzitter van de jury, AD- en Amersfoortse Courant-verslaggever Jeroen de Valk. In de vierkoppige jury hadden behalve De Valk twee leden van de organiserende partijen en saxofonist Ad Colen zitting.

De tweede en derde prijs gingen naar respectievelijk de zangeressen Julia Oschewsky en Renske Taminiau en hun begeleiders. Beiden brachten goed verzorgde songs, op de rand van singer-songwriter en jazz. En beiden beschikten over 'prachtige stemmen en uitgekiende arrangementen die door hun combo's met grote toewijding ten gehore werden gebracht'. Deze formaties komen terug naar Amersfoort voor een optreden in het JazzPodium Amersfoort.

De landelijke Amersfoort Jazz Talent Award werd dit jaar voor de derde maal uitgereikt. De Benoît Martiny Band ontvangt een geldbedrag van € 2500,- en speelt volgend jaar op het jaarlijkse Jazzfestival Amersfoort.

(Maarten van de Ven, 21.5.08) - [print] - [naar boven]





Jazzbezieler Albert Michiels overleden

Albert Michiels, de stichter en bezieler van het Jazz Hoeilaart festival, is vrijdagmiddag 16 mei overleden. Hij heeft net twee bijzondere verjaardagen niet gehaald. Begin juli zou hij 85 worden. Eind september zou hij ter gelegenheid van het jubileum van dertig jaar Jazz Hoeilaart de organisatie van zijn geesteskind overdragen aan de volgende generatie.

Een vat vol onstuitbare energie. Zo zal Albert voortleven in de herinnering van iedereen. Een paar uur slaap per nacht was voldoende. Moe zijn was "voor oude mensen"! Rond zijn tachtigste ging hij nog naar school: talen studeren, omgaan met de computer. Albert wou mee zijn met zijn tijd.

De jazz vormde de soundtrack van zijn leven. Zelf speelde hij piano. Een van de grote jazzpioniers, John Ouwerckx was zijn leraar. Vooral als organisator en goed gedocumenteerde verzamelaar verdiende deze autodidact zijn sporen. In het magazine Jazzmozaïek verzorgde hij een vaste rubriek met zijn uitgebreide kennis van de Belgische jazzhistorie.

Het concours Jazz Hoeilaart was de stimulans in zijn leven. Begonnen als lokaal festival in de marge van de Hoeilaartse druivenfeesten, stuwde hij dertig jaar lang het concours vooruit tot een festival met een internationale reputatie. Tientallen groepen en muzikanten verdienden op Jazz Hoeilaart hun eerste sterren en strepen, die ze met trots op hun visitekaartje mochten plaatsen.

Eind september viert Jazz Hoeilaart zijn dertigste verjaardag.

Bron: Muziekcentrum Vlaanderen

(Maarten van de Ven, 21.5.08) - [print] - [naar boven]





Jazzy rock en funky jazz
Bobby Previte's New Bump, vrijdag 9 mei 2008, Bimhuis, Amsterdam

Bobby Previte is niet alleen drummer, maar ook bandleider en componist. Zijn basis ligt in New York, waar hij uiteenlopende projecten als componist en performer heeft gedaan in verschillende muziekstromingen. Zijn 'New Bump' bestaat uit Ellery Eskelin (tenorsax), Bill Ware (vibrafoon) en Brad Jones (basgitaar). Het is een vervolg op Previte's Bump The Renaissance, het kwintet waarmee hij enkele jaren speelde. Deze maand komt The New Bump's cd uit, genaamd 'Set The Alarm For Monday'. Daarop zijn ook Steve Bernstein (trompet) en Jim Pugliese (percussie) te horen.

Als drummer is Previte zonder twijfel zeer kundig en precies. Hij drumde strak en vastberaden, en met totale beheersing. Tegelijkertijd drumde hij ook tamelijk potig en zocht hij niet noodzakelijkerwijs de nuance. Er werd flink gemept, ook op een kleine en venijnige china cymbal. Dat paste ook wel goed in het geheel. Al met al klonk er een duidelijk rock- annex funkgeluid doorheen, met af en toe een vleugje latin. Zijn composities waren navenant, hier en daar met lekker ingewikkelde ritmepatronen die de zaak aardig op scherp zetten. Maar veel nummers waren voorzien van dezelfde soort duistere, sinistere ondertonen, die vooral op de basgitaar en vibrafoon werden geproduceerd.

Basgitarist Brad Jones had ook een prominente rol, en terecht. Hij zette interessante lijnen uit waar de vibrafonist wel raad mee wist. Net als de drums werden de vibes krachtig en funky bespeeld. Bill Ware had de juiste mate van aanwezigheid en was in goede harmonie met drums en basgitaar. Ware had ook een zachte melodieuze solo, waarin Previte's dreigende vuistslagen op de cymbals iets angstigs deden vermoeden, maar wat heel goed werkte. Zoals Previte en Ware wel vaker interessant met en tegen elkaar in speelden.

Knap was vooral dat tenorsaxofonist Ellery Eskelin zich naast de zeer aanwezige drums steeds goed staande wist te houden. Hij liet strakke snelle loopjes horen, gekoppeld aan een mooi geluid. Dat kwam vooral tot uiting in een prachtige, gevoelige solo. Eskelins spel scheen als een prettig warm licht door het pittige geluid van de band heen.

(Margretha van den Bergh, 20.5.08) - [print] - [naar boven]





Kenny Burrell - 'Delilah' (Jazz Cat, 2007)
Opnamen: 1956

Het label JazzCat heeft de hand weten te leggen op een ware schatkamer aan prachtige opnamen uit de jaren vijftig (onder meer de bloeitijd van de hardbop), en brengt die met enige regelmaat opnieuw uit, niet speciaal als reissues van bestaande albums maar als compilaties.

Zo'n mooie nieuwe uitgave is 'Delilah', een selectie van stukken die gitarist Kenny Burrell in 1956 opnam met verschillende combinaties. We ontmoeten Tommy Flanagan en Horace Silver (piano), Paul Chambers, Oscar Pettiford en Doug Watkins (bas), Frank Foster en Hank Mobley (tenorsaxofoon), Kenny Clarke, Shadow Wilson en Louis Hayes (drums), en in één stukje ook de toentertijd wereldberoemde congaspeler Candido (Camero).

Negen stukken, met als uitschieters de titelsong (die de legendarische versie van Clifford Brown naar de kroon steekt), een sublieme vertolking van Silvers 'Nica’s Dream' (vooral bekend van de Jazz Messengers) en twee bluesthema's van Burrell zelf ('Fugue ’N Blues' en 'K.B. Blues'), eentje met Flanagan en eentje met Silver aan de piano. Het is genieten.

Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

(Anoniem, 19.5.08) - [print] - [naar boven]



Haags cultuuradvies schokt jazzfestivals

De organisatoren van de festivals The Hague Jazz en Pure Jazz zijn verbijsterd over het vorige week uitgebrachte cultuuradvies aan het Haagse college van B&W. De adviescommissie voor het Kunstenplan 2009-2012 vindt dat de gemeente vanaf volgend jaar geen subsidie aan de festivals moet verstrekken.

"Ik verkeer in shock," zegt Ruud Wijkniet, organisator van The Hague Jazz. "Het festival zoals dat in het advies wordt beschreven, is niet ons festival. Dit is niet te begrijpen. Ik ga ervan uit dat dit advies niet door de gemeente wordt overgenomen." De adviescommissie noemt The Hague Jazz, dat deze week zijn derde editie beleeft, 'te behoudend, weinig avontuurlijk en te commercieel'.

Eelco van Velzen, organisator van Pure Jazz, zegt 'zeer teleurgesteld' te zijn. De commissie zet vraagtekens 'bij de zakelijke professionaliteit van de organisatie'. "Ik ben persoonlijk teleurgesteld, maar constateer ook dat dit advies een klap is voor de jazz in Den Haag in algemene zin, want ook The Hague Jazz krijgt niks. Ik vraag me af wat de commissie dan wél wil," zegt Van Velzen.

Beide organisatoren weigeren zich neer te leggen bij wat zij zien als 'een aanval op de jazz' in Den Haag.

Bron: AD

(Maarten van de Ven, 19.5.08) - [print] - [naar boven]





Variatie alom tijdens geslaagde editie Jazz Middelburg
vrijdag 9 t/m maandag 12 mei 2008, diverse locaties, Middelburg

De kick-off van het tweede International Jazz Festival Middelburg vond al een maand eerder (8 april) plaats met het John Scofield Trio en de ScoHorns; bedoeld als opwarmer voor het festival en ook publicitair een goede keuze.

Maar het festival werd pas echt geopend door Rita Reys in dezelfde Stadsschouwburg de vrijdag voor Pinksteren. De 83-jarige Lady of Jazz kan het nog steeds. Haar timing is nog als vanouds, alleen moet ze qua volume wel wat inleveren. Ondertussen begon in de stad Middelburg op diverse podia (en dat is bij sommige kroegen wel wat veel gezegd) ook muziek te klinken. Zo speelden onder anderen de Zeeuwse Sessie Band (met onder meer de drie broers Van der Feen, Eric Heijnsdijk, Ben Boogaard en Sjaak Lammers), Saxotones Groove Mission en Not James Dean. Het bleef nog lang lekker in het zwoele Middelburg.

Ook de zaterdagmiddag op diverse plaatsen in de stad jazz. Daarna verplaatste het echte festivalgebeuren zich voor de avond naar het ruime en besloten Abdijplein. Drummer Bobby Previte beet daar met zijn New Bump de spits af. Met een op vibrafoon excellerende Bill Ware en een ogenschijnlijke rustige Ellery Eskelin op tenorsax bracht hij voornamelijk werk van zijn nieuwe cd 'Set The Alarm For Monday'. Brad Jones vulde met zijn stevige baslijnen verder de ritmesectie aan.

Daarna was het de beurt aan Archie Shepp met zijn mannen. Shepp, die als een mopperende, ontevreden muzikant het van fraai licht en geluid voorziene podium betrad, zette een gedenkwaardig concert neer. Naast zijn karakteristieke saxofoongeluid liet hij zich ook niet onbetuigd achter de zangmicrofoon. Even leek het alsof de gelijke rechten voor de mens nog opnieuw bevochten moeten worden. Zijn van Black Power doorspekte 'Mama Rose' ontbrak dan ook niet.

Op zondagavond mocht Panchito de sfeer opwarmen met haar latin jazz. Zij deden dat ondanks wat personele wijzigingen in de bezetting uitstekend. Maar er werd toch gewacht op de topper van de avond: E.S.T. Het Esbjörn Svensson Trio had zich voorafgaand mediterend op het concert voorbereid. Als in extase werden aan één stuk door prachtige muziekstukken uitgevoerd, waarvan het publiek ademloos wist te genieten. Esbjörn Svensson versmolt met zijn piano en ging op in de klanken. Na een staande ovatie trakteerde hij het publiek op een toegift.

Maandagmiddag waande Eric Vloeimans zich al in het buitenland. Op deze mooie pinksterdag mocht hij de dag openen met zijn Gatecrash. 'Lounge, elektrische Miles Davis, klanklandschappen, gelaagde jazz, het komt allemaal voorbij' was aangekondigd. Mooier kun je het niet samenvatten.

Je hoeft geen jazzliefhebber te zijn om de Koning van de Funk te kunnen waarderen. Met zijn superstrakke band zette Maceo Parker een show neer van meer dan twee uur en sloot hij de middag en het festival af.

Het festival trok in totaal circa 5000 bezoekers. En ofschoon de organisatie gehoopt had op wat meer, mag men toch tevreden zijn. Op naar het derde Jazz Middelburg!

Klik hier voor fotoverslagen van de verschillende concerten.

(Eddy Westveer, 17.5.08) - [print] - [naar boven]



Meer Jazz Festival in Hoofddorp

Op 23, 24 en 25 mei barst voor de veertiende keer het Meer Jazz Festival in alle hevigheid los in Hoofddorp, net zoals de voorgaande edities op en rond het Raadhuisplein. Het festival is gratis toegankelijk.

De grote publiekstrekker is dit jaar Dee Dee Bridgewater met haar inmiddels wereldberoemd programma 'Red Earth – A Malian Journey'. Deze aansprekende vocaliste zal op vrijdagavond 23 mei twee concerten verzorgen in schouwburg De Meerse. Verder zijn er optredens van Piet Noordijk (die de Meer Jazz Prijs gaat ontvangen), de Sandro Fazio Group met Remco Keijzer, het Willem Hellbreker Quartet, het James Taylor Quartet, The Beets Brothers, Quincey, Reinier Voet & Pigalle 44, Nina Ebbenhout, Masha Bijlsma, Trio Nuevo, 4Beat6 en Blood, Sweat & Kiers.

Maar ook zal het grootste Big Band Concours van Nederland op zaterdag 24 mei plaatsvinden, waarbij aardige geldprijzen zijn te winnen en ook de Dik Trom Wissel Trofee.

Klik hier voor uitgebreide programma-informatie.

(Rolf Polak, 17.5.08) - [print] - [naar boven]





Branford Marsalis Quartet - 'Braggtown' (Marsalis Music/Rounder, 2006)

Een van de hoogtepunten van het komende North Sea Jazz Festival wordt ongetwijfeld het concert dat het Branford Marsalis Quartet op zondagavond 13 juli in de Amazon-zaal zal geven. Deze groep is immers uitgegroeid tot een unit die zijn gelijke niet of nauwelijks kent in de huidige jazzwereld.

Het besluit te breken met platenmaatschappij Sony heeft Marsalis bepaald geen windeieren gelegd; zijn werk lijkt er alleen maar sterker op geworden. Met 'Braggtown' levert hij opnieuw een zeer gevarieerde proeve van bekwaamheid af. Niet in de laatste plaats omdat elke pion in dit kwartet - met naast Marsalis (op tenor- en sopraansax) pianist Joey Calderazzo, bassist Eric Revis en drummer Jeff 'Tain' Watts - onvervangbaar lijkt, als puzzelstukjes die samen een briljant beeld scheppen. Alle vier droegen ze dan ook composities aan voor deze cd.

Het album begint met 'Jack Baker', een rollercoaster, gebouwd op een even simpel als doeltreffende, repeterende Coltraneske tenorriff van Marsalis en het krachtig drijvende, erupterende drumwerk van Watts. Met het daaropvolgende 'Hope' verandert de sfeer volledig. Dit rubato stuk van Calderazzo ademt in alles schoonheid en rust, met hoofdrollen voor Marsalis op sopraansax en het introspectieve pianospel van de componist, die wijlen Kenny Kirkland met verve heeft vervangen en volledig tot wasdom is gekomen als man of his own. 'Fate', gebaseerd op een leitmotief uit Wagners 'Ring des Nibelungen', is ook al zo mooi, rustig voortkabbelend op een latin-achtig ritme. Met een prachtig heldere, open pianosolo van Calderazzo en Marsalis' bezwerende sopraan.

Watts' compositie 'Blakzilla' is een sterk uptempo nummer, waarin de drummer samen met Revis het paard voor de wagen vormt dat de vaart er stevig in houdt. Marsalis en Calderazzo leveren geïnspireerde solo's, waarna Watts nog maar eens aantoont waarom hij een van de beste jazzdrummers is van dit moment. Een brok dynamiet. Marsalis-volgers wisten al dat de man ook klassieke muziek heeft opgenomen. Zo gek is het dus niet dat we Henry Purcells meesterlijke 'O Solitude' hier horen, in een versie die de muzikale perfectie angstaanjagend dicht benadert. Zelden zal de eenzaamheid met zoveel gevoel zijn bezongen als door Marsalis' tenorsax, waarvan hij de klank - ondanks de hogere registers waarin hij speelt - prachtig rond weet te houden.

'Sir Roderick, The Aloof', genoemd naar road manager Roderick Ward, is als een mooi schilderij, ritmisch vrij vloeiend en met veel verbeeldingskracht neergezet. Een groeibriljant. De cd wordt afgesloten met 'Black Elk Speaks', een intens programmatisch impro-stuk, dat Reeves schreef met de woorden van een shaman van de Oglala Sioux-indianen in gedachten, een commentaar op de afslachting van zijn volk: "Today is a beautiful day to die". Ruim 14 minuten boeiend verklankte onderhuidse woede, dreiging en onrust, waarmee deze cd - wat ondergetekende betreft Branfords beste tot nu toe - wordt afgesloten.

Meer zien?
Op de MySpace-pagina van Branford Marsalis kun je van dit album de track 'Sir Roderick, The Aloof' beluisteren.

(Maarten van de Ven, 17.5.08) - [print] - [naar boven]





Virtuoos bespeelde mondharmonica
Tim Welvaars & Old Quarter Trio, maandag 5 mei 2008, Old Quarter, Amsterdam

Hij wordt vaak genoemd als de enige echte mogelijk toekomstige opvolger van Toots Thielemans. En dat lijkt een voor de hand liggende typering wanneer je een concert ondergaat van deze virtuoos spelende mondharmonicaspeler Tim Welvaars, die overigens in 1986 op saxofoon afstudeerde aan het Hilversumse Conservatorium.

Welvaarts had het geluk dat hij van maestro Thielemans zelf in Brussel de fijne kneepjes van het bespelen van de mondharmonica kon leren. In de Old Quarter konden de toegestroomde jazzliefhebbers het resultaat van dit intensieve onderricht, aangevuld met jarenlange opgedane praktijkervaring, bewonderen. Dat Welvaarts inmiddels een gelouterde musicus is, blijkt uit de vele vergaarde prijzen, waaronder de 'World Championship Of Performing Arts', die hij in 2003 in Hollywood won.

Het basistrio, met pianist Thijs Cuppen, bassist Branko Teuwen en drummer Klaas van Donkersgoed, opende met de standard 'But Not For Me'. Cuppen lekker soulvol en alle registers verkennend, Teuwen soepel begeleidend en Van Donkersgoed behendig swingend met zijn brushes. Dit nummer werd direct aansluitend gevolgd door 'A Night In Tunesia', door Cuppen snel, melodieus en met lekkere trillers sprankelend ingevuld en dynamisch ondersteund door Teuwen en Van Donkersgoed, nu met sticks spelend achter de glimmende bekkens, als een vis in het water.

Vanaf het derde nummer, 'The Days Of Wine And Roses', tot aan de jamsessie die om 11 uur losbarstte, nam Welvaars als het ware de regie over en begon heel relaxed, zittend op een barkruk, 'zijn broodje' te bespelen. Het mooie nummer met het thema uit 'Turks Fruit' mocht uiteraard ook niet ontbreken. Geleidelijk manifesteerde Welvaars zich in dit concert als een rasmuzikant, die alle fijne kneepjes van het vak beheerst. Hij had er ook duidelijk zin in.

Leuk was het te kunnen constateren dat Welvaars in deze sessie ook een behoorlijk aantal eigen nummers en bewerkingen speelde, waaruit bleek dat hij ook een verdienstelijke componist en arrangeur is. Maar een hele avond luisteren naar mondharmonica, hoe virtuoos gespeeld dan ook, is wel een hele zit. Vandaar dat het Old Quarter Trio de lange serie nummers als kwartet regelmatig afwisselde door in triovorm te spelen.

Vier musici die nog nooit met elkaar gespeeld hadden, bleken deze avond in staat om niet alleen goed te kunnen samenspelen, maar tevens hun eigen invulling goed kwijt te kunnen. En dat is bij veel gelegenheidsformaties wel eens anders.

(Rolf Polak, 17.5.08) - [print] - [naar boven]





Interview Pierre Courbois

"Het kenmerk van echte free jazz is: niet repeteren en niets afspreken. Geen papieren op het podium en eigenlijk mag je ook niet studeren. Dat moet je stiekem doen. Met pianist Polo de Haas probeerden we dat ook. We hadden slechts één afspraak. De eerste set begonnen we met helemaal niets en eindigden we met een enorme teringherrie, en na de pauze deden we dat andersom. Als je op die manier gedurende zo'n acht jaar praktisch iedere avond muziek maakt, dan heb je het op een gegeven moment wel helemaal gehad."

Drummer Pierre Courbois neemt maandag 19 mei de Boy Edgar Prijs in ontvangst tijdens een feestelijk programma in het Bimhuis te Amsterdam. Draai om je oren zal hiervan verslag doen in woord en beeld. VPRO-radio maakt opnamen van de prijsuitreiking. Deze worden uitgezonden op zaterdag 14 juni van 21.00 tot 01.00 uur op Radio 6.

Lees hier het interview dat Jacques Los met Pierre Courbois had op zijn uniek aan de Rijn gelegen woonboot onder de rook van Arnhem.

Meer zien?
Beluister opnamen van een concert van het Pierre Courbois Vijfkwarts Sextet op 17 april 2005 in Musis Sacrum, Arnhem.

(Maarten van de Ven, 15.5.08) - [print] - [naar boven]





Plezierig verjaardagsconcert met koninklijk randje
Ruud Jacobs 70, zaterdag 3 mei 2008, Bimhuis, Amsterdam

Het Bimhuis was te klein voor de vele bezoekers aan het concert ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van bassist Ruud Jacobs, en dus was het aan de kassa wachten geblazen of er door afzeggingen op het laatste moment alsnog een toegangskaartje te bekomen was. Joost Patocka was de initiatiefnemer en organisator van het feestje, met Hans Mantel als ceremoniemeester. De avond werd geopend door een trio dat refereerde aan de begintijd van Jacobs toen hij met broer Pim en gitarist Wim Overgaauw optrad. Nu werd hun plaats overgenomen door pianist Peter Beets en gitarist Vincent Koning.

Vervolgens was het podium voor het kwintet waarmee men momenteel succesvol optreedt in concertzalen en op jazzpodia: Rita Reys (zang), Ferdinand Povel (tenorsax), Peter Beets (piano), Ruud Jacobs (bas) en Joost Patocka (drums). Vertrouwde stukken zoals 'You’re My Everything', 'I’m Old Fashioned' waren bekende kost voor het publiek dat het zich goed liet smaken. Voor het laatste stuk 'In A Mellow Tone' kwam het jonge talent Kim Hoorweg op het podium. Met haar coach Rita Reys zong ze zich moeiteloos, zuiver, scattend en onbevangen een weg door deze evergreen.

Een verrassend vervolg was het optreden van Benjamin Herman, Han Bennink en Ruud Jacobs. Hier werd het vrije veld gekozen. Het expressieve spel van Bennink met de licks en gimmicks waarop men wacht, het enthousiaste, aanstekelijke spel van Herman: dat alles deed ook de jarige goed. Het inspireerde hem om ook in dit idioom creatief en assertief te bassen. Glimlachend genoot hij zichtbaar van de vanzelfsprekende muzikale vrijheid en speelvreugde die Bennink en Herman tentoonspreidden.

Na de pauze werd door jazzchroniqueur Bert Vuijsje een overzicht gegeven van de vele verdiensten die Jacobs voor de Nederlandse muziek heeft gehad. Zijn werk als producer van musici als Thijs van Leer, Berdien Stenberg, André Rieu en Laura Fygi, alsmede zijn rijke jazzverleden werden genoemd en geroemd. Deze lofzang was dan ook mede aanleiding om de koningin te behagen. Burgemeester Frans Buijserd van de gemeente Nieuwkoop spelde een zichtbaar verraste Ruud Jacobs de versierselen op behorende bij de onderscheiding als Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.

Vocaliste Laura Fygi zong met Cor Bakker op piano en het kwintet 'I Will Wait For You' en 'Corcovado'. Focus-alumnus Thijs van Leer liet horen dat hij het fluitspel nog perfect beheerst. Imposant was zijn solo-intro van 'Les Feuilles Mortes', dat vervolgens tutti een fraaie uitvoering kreeg, waarbij Van Leer ook de scatzang niet schuwde.

Tot besluit bedankte de nog vitale zeventiger allen voor de buitengewone avond die hij hier mocht beleven. In de bar van het Bimhuis werd het feest verder voortgezet met Jules Deelder, die daar ongetwijfeld goed draaiwerk verricht zal hebben. Uw recensent/fotograaf van dienst was toen alweer op weg naar België.

Klik hier voor een fotoverslag.

Meer zien?
Cultura, het culturele themakanaal van de publieke omroep, maakte een special rond deze illustere bassist/producer met als speciale gast Rita Reys. Hans Mantel praat met Jacobs en Reys over het fameuze Trio dat hij jarenlang met zijn broer Pim vormde en die tal van internationale jazzartiesten begeleidde, en over Ruud Jacobs' werk als producer. Aansluitend twee programma's met Ruud Jacobs op bas: een aflevering van het AVRO-muziekprogramma Jazz met Jacobs uit de jaren tachtig, waarin het Trio Pim Jacobs jonge jazzmusici begeleidde. In deze aflevering zijn te gast: fluitiste Esther Strumphler, trompettiste Saskia Laroo, zangeres Denise Jannah en een 14-jarige Peter Beets. Daarna een fraaie sessie van het Trio (hier met Han Bennink op drums) met de Amerikaanse gitaargigant Wes Montgomery. Klik hier om de uitzending te bekijken.

(Cees van de Ven, 14.5.08) - [print] - [naar boven]





Herinneringen aan Chet Baker gezocht

Op 13 mei 1988, gisteren precies 20 jaar geleden, overlijdt jazzlegende Chet Baker. Hij valt uit het raam van Hotel Prins Hendrik in Amsterdam. Voor deze gelegenheid is op de VPRO-site Plaats van Herinnering vanaf deze week een mini-documentaire te zien over Baker. Ook zijn op deze site een uitgebreid dossier en achtergronden in beeld en geluid te raadplegen. De redactie van Plaats van Herinnering zoekt mensen die hun eigen herinneringen aan Chet Baker op de site willen plaatsen.

Trompettist en zanger Chet Baker maakt snel naam in de jaren vijfig. Met zijn melancholische songs en good looks groeit hij uit tot icoon van de West Coast jazz. In diezelfde periode wordt zijn drugsgebruik problematisch: ruzies met bandleden, gevangenisstraffen en een dalende populariteit volgen. Ook verliest Baker zijn bovengebit, waardoor hij opnieuw trompet moet leren spelen. Vanaf de jaren zeventig maakt Baker zijn comeback. Hij treedt vooral nog op in Europa, waar hij tientallen albums opneemt. In de jaren tachtig verblijft Baker regelmatig in Amsterdam; vanwege de centrale ligging en omdat drugs hier relatief eenvoudig te verkrijgen zijn. Hij speelt regelmatig in cafés De Stip en De Kroeg. Op 13 mei 1988 overlijdt Baker na een val uit een hotelraam. Hij is dan 58 jaar.

De portal Plaats van Herinnering is een leuke toepassing van Google Maps. De VPRO brengt hier het collectieve geheugen van Nederland in kaart. Je vind er een schat aan historisch beeld– en geluidsmateriaal, maar ook eigen herinneringen spelen er een rol. Bezoeker worden van harte uitgenodigd hun verhaal over de plaats en gebeurtenis met anderen te delen.

Meer weten?
Klik hier voor het artikel over de vernietiging van het onderzoeksdossier over de dood van Chet Baker.

(Jacques Los, 14.5.08) - [print] - [naar boven]





Kamermuziek-jazz bij tijd en wijle slaapverwekkend
Marc Copland Trio & Greg Osby, vrijdag 2 mei 2008, Bimhuis, Amsterdam

De solo geblazen intro van altsaxofonist Greg Osby, gebaseerd op de akkoorden van 'What Is This Thing Called Love', beloofde veel goeds voor dit concert. Hij blies scherp articulerend met verrassende wendingen en steeds variërend rondom het thema. Alsmaar zijn solo opbouwend gleed de ritmetandem (bassist John Hebert en drummer Bill Stewart) soepel en als het ware automatisch in de juiste swingende groove.

Dit openingsnummer bleek een opwarmertje te zijn van allure. Speels en zonder pretentie werd door het kwartet gedemonstreerd dat eigentijds improviseren op een relatief afgesleten thema toch uitermate interessant en verfrissend kan zijn. In het laatste nummer van het concert werd dezelfde procedure gevolgd op de standard 'Out Of Nowhere'. Voor mij de hoogtepunten van de avond. Helaas werd die kwaliteit niet gedurende het gehele concert gehaald.

Het overige repertoire bestond uit composities van ieder van de muzikanten. Meestal nogal gekunsteld en sterk klassiek impressionistisch georiënteerd. Hetgeen natuurlijk sterk te maken heeft met Marc Coplands voorkeur van dat genre. In zijn solo's demonstreerde hij zijn voorliefde voor romantische, kabbelende pianistische capriolen, die gelukkig soms gepaard gingen met pittige, ruimtelijke, hedendaagse loopjes. Bedachtzame, eigentijdse kamermuziek-jazz, die gedurende het verloop van het concert enigszins slaapverwekkend overkwam. Ook al omdat gast solist Osby wel capabel en vingervlug soleerde, maar niet het nodige vuur uit zijn sax wist te halen.

Degene die nog voor de nodige swing en dynamiek zorgde, was drummer Bill Stewart. Hij heeft dan ook zijn sporen verdiend bij onder anderen John Scofield, Larry Goldings en speelde – mind you – op cd's van funk-altsaxofonist Maceo Parker. Een heavy drummer dus, die Stewart. Zijn compositionele bijdrage was dan ook van enig funkkaliber. Zijn drummen was werkelijk fenomenaal. Heftig, dat wel, maar in de echte jazztraditie. Hij sloeg de juiste accenten en varieerde alert en muzikaal. Door het soepel hanteren van de sticks overstemde hij de solisten en het ensemblegeluid niet. Hij tilde het wat bloedeloze en gezapige musiceren van Osby en Copland op naar een enigermate acceptabel en swingend niveau.

Onze fotograaf Cees van de Ven bezocht dit concert op maandag 5 mei jl. in Kasteel Vilain, Leut, Maasmechelen. Klik hier voor zijn fotoverslag.

(Jacques Los, 12.5.08) - [print] - [naar boven]





Ernst Reijseger & Franco D'Andrea - 'I Love You So Much It Hurts' (Winter & Winter/Culture Records, 2002)

Ernst Reijseger ontlokt de meest wonderlijke klanken aan de cello. Hij laat het instrument zingen dan wel kreunen, gebruikt de klankkast als percussie-instrument en maakt veelvuldig gebruik van de strijkstok. Tussen Reijseger en de Italiaanse pianist Franco D'Andrea ontstaat een muzikale symbiose.

Standards als de openingstrack 'In A Sentimental Mood' (Duke Ellington) en 'Night And Day' (Cole Porter) verwelkomen de luisteraar en zetten hem/haar op weg naar 'Two Colors' (D'Andrea), 'Ma L’Amore No' (D'Anzi), 'Afro Abstraction' (D'Andrea) en 'Amore Baciami' (Rossi). Om wat verderop meer werk van Cole Porter ('You Do Something To Me'), Monk ('Reflections') en het verrassende 'Complex Eight' van Misha Mengelberg aan te treffen. Het titelnummer 'I Love You So Much It Hurts' van Floyd Tillman besluit een gevoelige, klassiek aandoende plaat.

(Dirk De Gezelle, 11.5.08) - [print] - [naar boven]





Cocqolumn #12
Terugdenken aan de Kameleon

Nu de Nederlandse jazzwereld zich opmaakt voor de uitreiking van de VPRO/Boy Edgarprijs aan drummer en bandleider Pierre Courbois, moest ik terugdenken aan de tijd dat hij het hart was van de Arnhemse jazzscene, die vooral leefde in jazzcafé De Kameleon. In 1986 was er een driest plan een herinneringsboek samen te stellen over De Kameleon, waarvoor ik ook een stukje heb ingeleverd. Van het boek is nooit wat gekomen: bedenker was kunstenaar Jacques Magendans, en die stond niet bekend om het gesmeerd uitvoeren van zijn ideeën. Maar ik heb het nog in mijn archiefje.

Klik hier om het verhaal te lezen in een nieuwe Cocqolumn.

(Anoniem, 11.5.08) - [print] - [naar boven]





Nieuw interessant Gronings jazzfestival

De Drie Dagen (15, 16 en 17 mei) is een nieuw Gronings muziekfestival. Het festival is een driedaagse enerverende muziekreis langs onder andere de Tunesische kamerjazz van Anouar Brahem, de klanken van de balkanfanfare van Matt Darriau en de Groningse Jongens Driest tot aan de stadse noisejazz van het New Yorkse powertrio TYFT. Onderweg doet het festival twee kopstukken uit Berlijn aan, Alexander von Schlippenbach en David Moss. Muzikale avonturiers kunnen dus drie dagen terecht in De Oosterpoort en het Grand Theatre voor een avontuurlijke update van de internationale jazz- en improscene.

Bij TYFT wordt saxofonist Andrew D'Angelo overigens vervangen door Chris Speed. D'Angelo is herstellende van het hersentumor waardoor hij begin dit jaar werd getroffen. Na twee operaties probeert hij het optreden weer op te pakken. Hij is voornemens om zich weer bij TYFT te voegen, de eerste tijd waarschijnlijk samen met Speed. TYFT bestaat verder uit gitarist Hilmar Jensson en drummer Jim Black.

Klik hier voor uitgebreide informatie.

(Jacques Los, 11.5.08) - [print] - [naar boven]





Het vocale charisma van Fay Claassen
donderdag 17 april 2008, JazzCase, Dommelhof, Neerpelt

Net zo verrassend als het echte Klankenbos in Neerpelt was het concert van jazzzangeres Fay Claassen donderdagavond in Dommelhof. Daar verzorgde zij met haar band Special Edition het slotconcert van het eerste seizoen JazzCase.

Ogenschijnlijk was het oude wijn in nieuwe zakken, maar schijn bedriegt. Op haar zeer persoonlijke manier hervormde Claassen songs als 'Lady Be Good', 'Embraceable You' en 'My Funny Valentine' en trakteerde ze op perfecte scat-improvisaties, zoals we die kennen van Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan en de Belg David Lynx bijvoorbeeld.

Haar band zorgde voor het juiste kader. De bijdrage van Henk Meutgeert, die zich hier ontpopte als uitstekend pianist/begeleider, was verrassend. Dat kan zeker ook gezegd worden van bassist Ingmar Heller. Een capabele, solide bassist, geen wonder dat mensen als Johnny Griffin en Scott Hamilton een beroep op hem doen als ze voor concerten in Europa zijn.

Als echtgenoot van Fay Claassen serveerde tenorsaxofonist Paul Heller harmonische toevoegingen om haar zang extra reliëf te geven. Maar hij slaagde er niet in om saxofonist Jan Menu - met wie Claassen onder de titel 'A Portrait Of Chet Baker' zoveel succesvolle JazzImpuls-concerten gaf - te doen vergeten. Daarvoor ontbeerde hij vooralsnog diens empathisch en kleurend vermogen.

Hartverwarmend was het weerzien en horen van Nederlands jazzicoon John Engels met zijn altijd op maat gesneden drumwerk. Zijn spel klonk jong, fris en betrokken. Engels is het levende bewijs dat jazz een prima levenselixer kan zijn. Op 13 mei aanstaande wordt hij 73 jaren jong!

Alle bezoekers waren onder de indruk van topvocaliste Fay Claassen, die met haar vocale charisma en voordracht ieders hart wist te raken. Op zaterdag 12 juli is zij samen met Rita Reys en het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw te horen op het North Sea Jazz Festival.

Klik hier en hier voor een fotoverslag.

Beluister de song 'Embraceable You' uit dit concert via ons Audiocenter.

(Cees van de Ven, 11.5.08) - [print] - [naar boven]





Ilja Reijngoud - 'Untamed World' (Maxanter, 2008)
Opname: 2007

Een traktatie voor de liefhebbers van het smeuïge geluid van de trombone. Er doen er hier maar liefst zeven mee (waarvan eentje in de bas-variant). Onder aanvoering van Ilja Reijngoud horen we een trombonesectie met verder Bart van Lier, Jörgen van Rijen, Jan Oosting, Evert Josemanders en Lode Mertens; Martin van den Berg speelt bastrombone. De heren worden ondersteund door een kwartet met Martijn van Iterson (gitaar), Rob van Bavel (piano en Fender Rhodes), Marius Beets (bas) en Marcel Serierse (drums).

Reijngoud schreef en arrangeerde zeven nieuwe stukken, en verder horen we de standard 'Stella By Starlight'. Het klinkt allemaal zoals te verwachten: als een bigband zonder trompetten en rieten, stevig, warm, overtuigend. Het meeste solowerk is voor Reijngoud zelf; van de trombonecollega's krijgt alleen Bart van Lier soloruimte, en ook de leden van het begeleidende viertal zijn solistisch te horen. Maar de hoofdrol is eigenlijk voor het ensemble, dat excelleert in scherp geschreven arrangementen, gedragen door de door de wol geverfde ritmesectie.

Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

(Anoniem, 11.5.08) - [print] - [naar boven]





Nauwelijks avant-garde jazz op North Sea Jazz 2008

Het North Sea Jazz Festival, dat op 11, 12 en 13 juli plaatsvindt, heeft zich ontwikkeld tot een groots internationaal evenement. Het is in de loop der jaren gegroeid naar vijftien concertzalen, circa dertienhonderd musici en een bezoekersaantal dat jaarlijks tussen de vijfenzestigduizend en zeventigduizend ligt. Sinds 2006 wordt het festival bovendien in een nieuwe en ruimere locatie georganiseerd: Ahoy Rotterdam.

North Sea Jazz staat wereldwijd bekend om haar vele muzikale genres, variërend van traditionele New Orleans jazz, swing, bop, free jazz, fusion, avant-garde jazz en electronic jazz. Maar ook blues, gospel, funk, soul, r&b, hiphop, world beat en latin komen in het tweede weekend van juli aan bod. Het gehele populaire muziekspectrum komt aan bod, met uitzondering van Duitse schlagers, smartlappen, Franse chansons, André Rieu en nog zo het één en ander.

Behalve de gebruikelijke wel of niet aan jazz gelieerde publiekstrekkers als: Bobby McFerrin, Christina Branco, Sergio Mendes, George Benson, Alicia Keys, Paul Simon en Joe Jackson is er voor de rechtgeaarde jazzliefhebber nog een ruime keus aan spraakmakende en interessante jazzformaties. Om er dan maar enkele te noemen: Bennie Wallace's Disorder At The Border, Bobby Hutcherson Quartet, Rudresh Mahanthappa Quartet, Mark Helias' Open Loose, Wayne Shorter Quartet, Charlie Haden Quartet West, David Sanchez Group, Charles Lloyd Quartet, David S. Ware New Group en Paul Bley.

De Nederlandse bijdrage is wat bescheiden, maar wel kwalitatief hoog, met onder anderen New Cool Collective, Jeroen van Vliet (hij kreeg dit jaar de compositieopdracht), Boy Edgar Prijs-winnaar Pierre Courbois, Bik Bent Braam, Willem Breuker Kollektief, Toon Roos Quartet 'Love Revisited' en Greetje Bijma & Jasper van 't Hof.

Helaas valt er voor de avant-garde ingestelde 'jazzer' amper wat te beleven tijdens dit festival. In slechts enkele grotere formaties is wel ruimte te vinden voor avant-garde improvisaties en samenspel: Flat Earth Society meet Jimi Tenor, Nublu Orchestra en de al eerder genoemde groepen van Braam en Breuker. Is het uit onwil of onwetendheid, of is het commercieel niet aantrekkelijk om musici als Anthony Braxton, Fred Anderson, Henry Threadgill, Cecil Taylor, Dave Douglas en Tim Berne uit te nodigen? Het zal toch niet zo zijn dat door het programmeren van meer hedendaagse impro het aantal bezoekers aanzienlijk zal afnemen? Een gemiste kans!

Klik hier voor uitgebreide informatie over het programma.

(Jacques Los, 10.5.08) - [print] - [naar boven]





Spannende Science Friction
Tim Berne & Science Friction, zaterdag 19 april, Bimhuis, Amsterdam

Altsaxofonist Tim Berne componeert, heeft een aantal working bands en speelt al lang samen met een aantal vaste muzikanten. Dat zijn vooral drummer Tom Rainey, keyboardist Craig Taborn en gitarist Marc Ducret. Met hen werkt hij in zijn band Science Friction. Deze band heeft haar roots in de New Yorkse scene en speelt voornamelijk composities van Berne gericht op hedendaagse jazz, met interessante melodielijnen en tamelijk gestructureerde vrije improvisatie.

Berne's composities hadden een zorgvuldige opbouw, maar waren qua klanksfeer en door de vele zijsprongen en tempo's nooit voorspelbaar. De band werkte regelmatig op gecontroleerde wijze (maar niet té) naar een kokende apotheose toe. Dan was het een woest pulserende harmonische massa waarin alle muzikanten een gelijk deel hadden. Er werd dan wel veel van blad gespeeld, maar men nam ook ruimte voor improvisatie. Dat veranderde soms de dynamiek op het podium, de muzikanten sloten dan heel geconcentreerd aan op elkaar.

De tamelijk bescheiden overkomende Berne was door zijn solo's in het hoge register, steeds herhaald in een loop, zeer expressief en dynamisch aanwezig. Fransman Ducret was kortgeleden ook op het Utrecht Jazzfest (met cellist Hank Roberts en drummer Jim Black). Hij werkte subliem samen, intens oplettend vulde hij prachtig aan en in. Ook hier weer. Ducret, supergeconcentreerd, hield Taborn en Berne haarscherp in de gaten. Omgekeerd manoeuvreerde Berne ook heel sensitief om Ducret heen als deze prominenter aanwezig was. Ducrets solos waren werkelijk uitzinnig.

Taborn is een tovenaar op de Fender. Hij legt op de juiste momenten de accenten en zet bezwerende lijnen uit. Taborn versterkte Ducret en vice versa. Ze werkten schitterend samen en lieten elkaar tegelijkertijd voldoende de ruimte. Hierdoor bleef de harmonische basis goed ruimtelijk en open. Taborn had een aantal geweldig sterke solo's. Hij liet zich stevig meedrijven op de pulserende ritmes van Rainey, die als altijd zeer gedreven was en in hechte samenwerking met de rest van de band. Steeds inventief, soepel en melodieus, bewoog de drummer moeiteloos tussen uitersten: van gevoelige effecten tot ongemeen strak en pulserend.

Het enthousiaste Bimhuis verleidde de band nog tot een toegift. Over het fenomeen toegift lopen de meningen uiteen en Tim Berne riep nog dat Science Friction "the world's worst encore band" was. Maar deze fluwelige encore was een heerlijke nightcap.

(Margretha van den Bergh, 9.5.08) - [print] - [naar boven]



Dossier Chet Baker blijkt vernietigd

Het onderzoeksdossier over de dood van jazzlegende Chet Baker, op 13 mei precies twintig jaar geleden, blijkt vernietigd te zijn. Dit kregen de erven Baker onlangs te horen na een zoektocht langs tal van Nederlandse instanties. De weduwe Carol Baker twijfelt nog steeds over de doodsoorzaak van de muzikant die in 1988 uit raam viel van het Amsterdamse Prins Hendrikhotel.

De Amsterdamse politie, die onderzoek deed naar de dood van de Amerikaanse jazztrompettist, heeft het dossier al in het begin van de jaren negentig vernietigd tijdens een reorganisatie. Volgens het Amsterdamse Stadsarchief, waar normaal gesproken de dossiers terechtkomen, is dit zeer ongebruikelijk. De Amsterdamse politie bevestigt dat doorgaans de dossiers langer worden bewaard.

Uit onderzoek van de politie is in 1988 vast komen te staan dat de verslaafde trompettist bij ongeluk uit het raam is gevallen. Moord of een misdrijf werden uitgesloten en over zelfmoord werd in het geheel geen uitspraak gedaan, hoewel dit ook niet kon worden uitgesloten. Volgens voormalig brigadier-rechercheur Rob Bloos, die destijds het onderzoek naar de dood van Baker leidde, was het een duidelijk zaak. Er waren geen sporen van een misdrijf, en gezien het drugsgebruik van Baker, was hij mogelijk in een roes uit het raam gevallen.

Jhames Lee, de worldwide manager van het Chet Baker Estate die namens de weduwe Baker onderzoek doet naar de doodsoorzaak, neemt daar geen genoegen mee. Hij hoopte juist dat het dossier helderheid over de zaak zou verschaffen. Behalve tegen de politie richt Lee zich ook tegen 'iedereen die in Nederland van Chet Baker profiteert'. Zoals zijn voormalige impresario en platenbaas, de familie Wigt in Wageningen, en het Nederlands Jazz Archief. Maar ook de huidige eigenaar van het Prins Hendrikhotel, die volgens Lee Bakers dood exploiteert door een Chet Baker-kamer aan te bieden en ansichtkaarten te verkopen.

Bron: De Volkskrant

(Maarten van de Ven, 9.5.08) - [print] - [naar boven]





Jazz op verzoek #5
Jazz in Duketown 2007

Het VPRO-radioprogramma Jazz@vpro besteedde vorig jaar een aantal avonden aandacht aan het festival Jazz in Duketown, dat vandaag start in de binnenstad van 's-Hertogenbosch en waar liefhebbers van jazz en aanverwante stromingen gratis kunnen genieten van vele interessante concerten (klik hier voor een programmaoverzicht).

Zoals elk jaar waren ook tijdens de vorige editie de concerten in de Toonzaal smaakmakend en verrassend. Zoals bijvoorbeeld het Duitse trio [em], waarover onze recensent schreef: "Hun enthousiasme en drive is ongeëvenaard. Het is fysiek merkbaar hoe deze drie jonge honden zich op het repertoire storten. Interactie, goed naar elkaar luisteren, acute reactie en formidabele instrumentbeheersing: ziedaar [em]'s trioconcept." Met pianist Michael Wollny, bassiste Eva Kruse en slagwerker Eric Schaefer. Klik hier om dit concert te beluisteren.

De Talking Cows zijn druk bezig met hun tweede cd, die later dit jaar moet gaan verschijnen. Vorige maand liet dit viertal - Frans Vermeerssen (tenorsax), Robert Jan Vermeulen (piano), Dion Nijland (bas) en Yonga Sun (drums) in een concert in de Lindenberg in Nijmegen horen dat ze erin geslaagd zijn, om in hun toch onmiskenbaar eigen sound nieuwe ingrediënten te integreren. Zo hoorden we samba-, calypso- en walsinvloeden. Vorig jaar traden zij ook op in de Toonzaal tijdens Jazz in Duketown. "Op de Blue Note-periode georiënteerde straight jazz met een vleugje free jazz", aldus onze recensent. Beluister dit concert hier.

Een absoluut hoogtepunt van de vorige editie vormde het concert van Azul, de formatie van de Portugese bassist Carlos Bica. "Het trio, met gitarist Frank Möbus en drummer Jim Black, verzorgde een spectaculair optreden. Rock, soul, pop, filmmuziek. Een zo nu en dan ontketende Möbus en de immer waanzinnig inventief drummende Jim Black veroorzaakten een welhaast magische luisterervaring. En laat Bica maar plukken en strijken. Azul dus, een effectief en compact trio dat het publiek vijf kwartier in de greep hield." Klik hier om dit concert te beluisteren.

Andere Jazz in Duketown-concerten die zijn te beluisteren bij Jazz@vpro: New Niks, Lars Dietrich Group en Natalio Sued 4.

Meer weten?
Klik hier voor een uitgebreid verslag van Jazz in Duketown 2007 door Jacques Los, met fotoverslagen van Maarten Jan Rieder en Cees van de Ven.

(Maarten van de Ven, 9.5.08) - [print] - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.