|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Drie dagen op avontuur Festival De Drie Dagen, donderdag 15 t/m zaterdag 17 mei 2008, Oosterpoort en Grand Theatre, Groningen Les Trois Jours zijn dood, leve De Drie Dagen! Het voormalige francofone en –fiele festival heeft een ruimere, meer internationale opzet gekregen en heet nu De Drie Dagen. Gebleven is de oriëntatie op avontuur. Op avontuur is de New Yorkse, vanuit Berlijn opererende stemkunstenaar David Moss inmiddels bijna vier decennia lang. Begonnen als slagwerker kreeg hij te kampen met ademhalingsproblemen tijdens het spelen, waardoor hij zichzelf dwong mee te gaan neuriën. De zang kreeg allengs een meer prominente plek en tegenwoordig treedt hij voornamelijk als stemkunstenaar op. Zijn trio Denseland vertrok in het Grand Theatre vanuit het niets: een zacht tikken van drummer Hanno Leichtmann, nauwelijks waarneembare gestreken noten van bassist Hannes Strobl, de eerste signalen van een aardbeving? Nee: de intro voor een abstracte tekst die net boven de gehoordrempel werd gemompeld. Paradoxaal genoeg voerde de inzet van elektronica door Leichtmann ons terug naar de realiteit van de hoorbare wereld. Moss' arsenaal – flarden van een imaginair hoorspel, dementopop, avant-garde gegorgel – bracht Phil Minton in herinnering (met wie Moss heeft samengewerkt). Maar waar Mintons stem uitbundig over de velden der fantasie pleegt te dartelen, heeft David Moss genoeg aan een bescheiden zeepkist voor zijn cirkelende bezweringen. Het optreden van het duo Daniele D'Agaro (rieten) - Alexander von Schlippenbach (piano) begon daarentegen met een greep van die laatste in het snarenskelet van de vleugel, wat een bescheiden oerknal opleverde. We kregen een hommage aan componist Thelonious Monk. Als D'Agaro zijn tenor de sporen geeft, klinkt hij geconcentreerd en furieus, als een klein kind dat resoluut de lucht blauw krast. Maar hij kan ook breeduit boeren als Chu Berry. De Jongens Driest, die het nieuwe festival feestelijk afsloten, hadden op hun reizen door de wereld van de blaasmuziek rietblazer Matt Darriau en percussionist Michael Vatcher opgepikt. Ondanks de minimale voorbereidingstijd stond er in het Grand een fraai glanzend orkest. Trombonist Joop van der Linden dirigeerde het ensemble effectief met een snelle blik hier, een enkel woord daar. 'Cause I’m Going Down', een stuk dat Darriau schreef naar aanleiding van Katrina, was een indrukwekkende traditionele dirge die zich ontlaadde in furieus solowerk van Vatcher en de componist. Voor de structuur zorgde vooral sousafonist Arno Bakker. Zijn spel, subtiel, stevig, springerig (ook letterlijk) zette je aan het denken: wat als de blaasbassisten destijds, in de jaren twintig, niet en masse over waren gestapt op de contrabas? Klik hier voor een fotoverslag door Maarten Jan Rieder. (Eddy Determeyer, 26.5.08) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
