Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




The Jazztube
Booker Ervin Sextet - 'Milestones'

Vandaag op de kop af 78 jaar geleden werd de hardbop-tenorsaxofonist Booker Ervin geboren in Denison, Texas. Booker Telleferro Ervin II - zoals zijn naam voluit luidt - leerde zichzelf tenorsaxofoon spelen tijdens zijn militaire dienst bij de luchtmacht. Daarna ging hij studeren aan de befaamde Berklee College Of Music in Boston. Zijn spel karakteriseerde zich door een krachtig, stoer-schurend geluid met blues- en gospelinvloeden. Hij verhuisde naar New York, waar hij toetrad tot het kwartet van pianist Horace Parlan, met wie hij de Blue Note-albums 'Up And Down' en 'Happy Frame Of Mind' maakte.

Van 1956 tot 1963 werkte de tenorist met bassist Charles Mingus. Zo is hij te horen op diens albums 'Mingus Ah Um', 'Blues And Roots' (beide uitgebracht door Atlantic) en 'Mingus Mingus Mingus Mingus Mingus' (Impulse!). In de jaren zestig leidde hij een eigen, ijzersterk kwartet, met drie genieën op hun instrument: pianist Jaki Byard, bassist Richard Davis en drummer Alan Dawson. In die tijd maakte hij ook een aantal niet te versmaden albums voor Prestige: de zogenaamde 'Book'-reeks, met onder meer 'The Blues Book', 'The Space Book' en 'The Freedom Book'.

Tegen het einde van de jaren zestig kwam Ervin onder contract bij Blue Note, waarvoor hij onder andere 'Structurally Sound' en 'The In Between' opnam. Voorts speelde hij met pianist Randy Weston. Hij overleed op 39-jarige leeftijd in New York City aan de gevolgen van een nierziekte.

In deze aflevering van The Jazztube kunnen we Booker Ervin eens goed aan het werk zien tijdens de Davis-klassieker 'Milestones', in een uitstekende uitvoering met enkele puike solo's. Naast Booker Ervin op tenorsax zien en horen we Ted Curson (trompet), Pony Pointdexter (altsax), Nathan Davis (fluit), Kenny Drew (piano), Jimmy Woode (bas) en Edgar Bateman (drums). De opname dateert van midden jaren zestig.

Labels:

(Maarten van de Ven, 31.10.08) - [print] - [naar boven]





Audiocenter
Stefan Bracaval Quartet betoverend mooi
vrijdag 12 september 2008, Jazz at the Crow, Kraaij & Balder, Eindhoven

In het kader van hun cd-presentatietour speelde dit kwartet een gepassioneerd openingsconcert van een nieuw seizoen Jazz at the Crow. Dwarsfluiten zijn Bracavals hoofdinstrument, dat was te horen ook. Het kwartet slaagde erin om live de hoge standaard van hun nieuwe cd 'Insight Inside' te evenaren, sterker nog te sublimeren. De composities waren van Bracaval met uitzondering van het juweeltje 'River Dance' van Nick Drake, de standard 'If I Should Lose You' en het sterke 'Nathalie' van gitarist Hendrik Braekman. Werner Lauscher (bas) en Marc Léhan (drums) completeerden de formatie. Prettige bijkomstigheid: ze speelden ook vijf stukken die niet op hun nieuwe cd staan.

Stefan Bracaval liet zijn instrument als een jazzinstrument bij uitstek klinken. Zonder meer een verdienste van formaat. Braekmans gitaarspel mengde bedwelmend fraai met het geluid van Bracavals fluiten. Dit meervoud was een deel van het geheim waarom je zonder een spoortje sleet een avond lang geboeid de ongehoorde klankrijkdom van dit kwartet onderging. Bracaval speelde afwisselend dwarsfluit en basfluit, wat zorgde voor variatie in het klankbeeld. Opvallende ingrediënten waren onder meer de melodieuze, aansprekende composities en een uitstekend samengesteld programma. Een scala van intimistisch en traag naar expressief en uptempo swingend werd op hoog niveau geserveerd. Met subliem samenspel en voldoende ruimte voor improvisaties.

Ritmisch viel er genoeg te beleven met ballads, swingende uptempo stukken en een tango bijvoorbeeld. In het Spaanse 'Peñon' hoorden we hoe fluit en gitaar als een twee-eenheid hun unisono speelden. Lauschers basspel was perfect in balans en mooi ingebed in het groepsgeluid. Hij was onopvallend muzikaal prominent en het solide ankerpunt. Drummer Marc Léhan, mij onbekend, maakte met intrigerend spel boordevol doelgerichte accenten, stimulerende interventies en prikkelende roffels, dat ik zijn naam niet snel meer zal vergeten. Stefan Bracaval beheerste en gebruikte alle mogelijkheden die zijn instrument hem bood. Hij speelde kort, puntig en pittig, maar ook mals, mellow en legato, zoals in het indrukwekkende 'La Noche' op basfluit. Met overtuigende expressie en zijn prachtige toon met dat aangenaam langgerekte vibrato ging dit stuk welkom onderhuids. Waarbij ook de organische tempovrijheid de spanning extra verhoogde.

Luister ook eens naar 'Timemark' om overtuigd te worden van het sterke gitaarspel van Braekman. Met hun gedegen techniek en creatieve geest improviseerden Braekman en Bracaval onberispelijk. Dit concert klonk als aaibaar fluweel in oogstrelende kleuren. Genoeg superlatieven nu. Er is alle gelegenheid om bovenstaande op juistheid te toetsen. Het concert is hier integraal te beluisteren. De cd 'Insight Inside' is een aanrader, maar met het bezoek van een liveconcert kom je in 'Seventh Heaven', een Bracaval-original waarmee het concert werd besloten. De toegift na het eindapplaus was onontkoombaar.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

Meer weten?
  • De website van Stefan Bracaval.

    (Cees van de Ven, 31.10.08) - [print] - [naar boven]





    Dave Douglas & Keystone - 'Moonshine' (Greenleaf Music, 2008)
    Opname: 2007

    'Moonshine' is het tweede album van Dave Douglas' Keystone. Net als bij de vorige plaat haalde Douglas zijn inspiratie bij oude zwart-witfilms van Roscoe Arbuckle. Op deze cd wordt de muziek echter vrijer behandeld: geen soundtrack meer, maar composities die de sfeer van de films willen uitademen, zonder zich door het verloop van het beeld te laten bepalen. Net als voorheen neemt Douglas niet de gemakkelijkste weg: de typische sfeermuziek van stomme films blijft afwezig. Keystone is dus nog steeds een uitgesproken hedendaags project.

    De 21ste eeuwse benadering wordt eigenlijk al meteen gegarandeerd door de bezetting van het sextet. Met DJ Olive, saxofonist Marcus Strickland, drummer Gene Lake, bassist Brad Jones en de Fender Rhodes van Adam Benjamin (die de plaats van Jamie Saft inneemt) staat de deur weer wagenwijd open voor een pruttelend potje elektro-akoestische jazz en meer, met enkele psychedelische accenten. De atmosfeer van 'Moonshine' is inderdaad broeierig, vooral dankzij de rol die DJ Olive toebedeeld krijgt. Zijn korte tekstsamples, beats, pruttelende laptopgeluiden en elektronische effecten worden perfect opgenomen in het geheel, waarbij hij vooral mooi aansluit bij Jones en Benjamin. Deze laatste twee spelen graag een eigen rol en sturen samen met de droge drumklank van Lake de groove, waarbij ervoor gezorgd wordt dat de onderbouw van de stukken steeds blijft leven. Zuiver repetitieve formules zijn aan hen niet besteed, zodat de beweging in de groove gegarandeerd is.

    Boven deze smeuïge ondergrond laveren Douglas en Strickland met melodieën die nooit bruuskeren, maar waar wel altijd iets mee aan de hand is. Kleine ritmische en melodische afwijkingen verrijken de muziek en laten horen dat het beeld niet meer dan inspiratie was. Solerend blijven de blazers uitgesproken jazzminded. In de no-nonsense solo's blijven melodie, ritmiek en opbouw primeren op effecten (hoewel Douglas er sporadisch even in gedompeld wordt), waardoor de intrinsieke muzikaliteit bewaard wordt.

    Wanneer de ritmiek iets vrijer genomen wordt, komt het psychedeliche karakter van de muziek het best naar boven, al gebeurt dat ook dan niet resoluut. In 'Married Life' bewegen de blazers bijna vrij, waardoor de luisteraar weinig houvast krijgt. Het melodische aspect blijft hier echter te belangrijk om de track zomaar naar vloeistofdia's of benevelde klanksculpturen te doen ruiken. Aan de andere kant van het spectrum zou het stevig doortrekkende 'Kitten' kunnen staan met de stevig brommende begeleiding. Hier is het echter Gene Lake die de rock buitenhoudt door zijn energieke drumwerk.

    Het strakst afgelijnd klinkt het afsluitende 'Tough'. De strakke, snelle hiphopgroove legt de muzikanten een duidelijk kader op, waardoor de vrijheid van de andere stukken hier minder aanwezig is. Het maakt deze meer dan tien minuten durende track niet de spannendste, maar gelukkig blijven de onregelmatigheden in het thema en de levende groove ook nu bewaard.

    'Moonshine' is niet Douglas' meest tot de verbeelding sprekende plaat, maar dat heeft vooral te maken met de onwaarschijnlijke staat van dienst van deze man. Het blijft dan ook aangenaam vertoeven in zijn klankenwereld, al was het maar omdat hij nooit toestaat dat die vanzelfsprekend of goedkoop wordt.

    Meer horen?
    Op de     site van Greenleaf Music kun je luisteren naar twee nummers van deze cd: 'Dog Star' en 'Kitten'.

    (Koen Van Meel, 31.10.08) - [print] - [naar boven]





    Nationaal Muziekkwartier opent met Benny Golson

    Jazzlegende Benny Golson is gestrikt voor een uniek en eenmalig concert samen met The Millennium Jazz Orchestra tijdens de opening van het Nationaal Muziekkwartier in Enschede. Op 21 november zullen de mannen van Millennium als kameleons de warme saxofoonklanken van Golson omarmen.

    Een echte jazzlegende. Zo kunnen we componist en bebop/hardbop-tenorsaxofonist Benny Golson met recht noemen. Golson maakte naam als muzikant bij de band van Dizzy Gillespie. Met stukken als 'Killer Joe', 'I Remember Clifford' en 'Along Came Betty' schreef hij standaard jazzcomposities die heden ten dage overal ter wereld door jazzmusici worden uitgevoerd.

    The Millennium Jazz Orchestra is samengesteld uit professionele musici uit geheel Nederland. Sinds 1990 speelt de band iedere eerste woensdag van de maand in theater Bouwkunde in Deventer, elke keer met een nationale of internationale gastsolist. Een opsomming van enkele gastsolisten uit het verleden schets de internationale muzikale status die bandleider/arrangeur Joan Reinders met zijn orkest heeft verworven: Toots Thielemans, Kenny Wheeler, Greetje Kauffeld, Lee Konitz, Charlie Mariano en Philip Catherine.

    (Jacques Los, 30.10.08) - [print] - [naar boven]





    Een genadeloze swinger
    Dr. Lonnie Smith Quartet, maandag 20 oktober 2008, Bimhuis, Amsterdam

    De gangbare programmering in het Amsterdamse Bimhuis jut de gemiddelde concertbezoeker niet echt op tot meeklappen of -stampen, laat staan tot het uitvoeren van danspasjes. Ook de voorgaande keren dat Hammondorganist Lonnie Smith in de hoofdstad de toonwielen van een B3 liet gieren, gaven geen aanleiding om eens wild te gaan bewegen. Prima muziek, maar je kon het rustig tot je laten komen. Maandagavond 20 oktober was van een totaal ander kaliber. Hier werden de liefhebbers van en jazz & swing & Hammond & grof geweld & dynamiek & humor & spanning & sensatie getrakteerd op een achtbaanrit van ongekende allure. De beer was los in het Bimhuis en wel gedurende bijna drie uur!

    De op 3 juli 1942 in Buffalo, New York geboren Lonnie Smith kan bogen op een gigantische loopbaan in de jazz die vele markeringspunten heeft gekend. Op internet is een prettige hoeveelheid informatie over zijn muzikale doen en laten te achterhalen. Een interessant pluspuntje vormde de aanwezigheid van gitarist Melvin Sparks (Houston, 22 maart 1946), een musicus die het samenspelen met een fors aantal organisten op zijn conto kan schrijven en al in de zestiger jaren voor Blue Note platen met Smith maakte. Ouwe jongens krentenbrood, die twee dus.

    De aankondiging meldde 'Trio Dr. Lonnie Smith'; dat trio bleek om tien over half negen tot een kwartet te zijn gegroeid met een geweldige Eric Kalb (23 mei 1970, Huntington, New York) achter de drums en de Duitse kaalhoofdige tenorsaxofonist Stefan Abel. De ingrediënten voor een fijn avondje tenor-orgelen waren aanwezig.

    Na het eerste nummer was al meteen duidelijk, dat dit niet een gewone Dr. Lonnie-avond ging worden. Hier werden nieuwe paden uitgezet zonder de roots te veronachtzamen. Wat er voornamelijk gedaan werd, was ongenadig swingen. Lonnie Smith blijkt één van die zeldzame muzikanten te zijn die met het toenemen van de jaren groeien in hun muzikaliteit. Voortgestuwd door de drummer en de gitarist gingen Smith en de sax ongegeneerd tekeer. Wie nu echter denkt dat dit 'tekeergaan' vooral in het volume te vinden was, heeft het mis. Zelden heb ik een organist gehoord die zoveel dynamiek in zijn spel tentoon durfde te spreiden. Van grommen en grauwen tot vlinderlicht en van tornado-stijl tot fluwelen touches. De smerigste akkoorden kozen het luchtruim, onderstreept door opzwepende backbeats en een perfecte timing op de gitaar. Het ene moment gierde de Leslie, om vervolgens op een verstilde uithoek van het muzikale spectrum tot rust te komen. Het publiek hield de adem in bij deze schildering van een weinig gehoord muzikaal landschap.

    Grolsch adverteerde vroeger met de slogan 'vakmanschap is meesterschap'. Welnu, deze musici voldeden volledig aan deze kreet. In mooie momenten werd volop gegrossierd, maar ook in humorvolle, want het toppunt van dynamiek is natuurlijk volledige stilte creëren. Ook daarin slaagde deze groep eensgezind door op een gegeven moment over te gaan tot lucht-drummen, lucht-orgelen en lucht-gitaar spelen. Dit werd op een dusdanige logische en geestige wijze gebracht, dat de zaal zich unaniem gewonnen gaf.

    Na dit fantastische exposé volgde nog een zinderende blues en werd er gestampvoet voor een toegift, die dan ook prompt kwam. Tien over half elf, dus een mooi avondje en het publiek wilde de zaal al verlaten toen Smith mededeelde, dat het hier slechts de pauze betrof.

    Na de pauze werd er nog een tandje bijgezet en liet Melvin Sparks horen, dat hij niet alleen precies weet hoe een Hammond te begeleiden, maar ook hoe een pakkende solo neer te zetten, om vervolgens de boel echt te gaan opjutten. Doordat er een ietsje meer ruimte was gekomen in de gangpaden konden diegenen, die stil zitten geen optie vonden, eindelijk de voetjes van de vloer krijgen. En weer werd het een, zeker volgens de jazzpolitie, onverantwoorde en meer dan een uur durende aaneenschakeling van inventieve muziek. Eén ding is zeker, je moet van goede huize komen om Smith's onstuitbare swing en muzikale ideeënstroom te overtreffen.

    Het mooie was ook gelegen in het feit, dat deze avond niet een ingestudeerde of vooropgezette indruk maakte. Spontaniteit en improvisatie vormden de trefwoorden waaraan deze musici voortdurend refereerden, en mede daardoor slaagden zij erin het publiek zonder tegenstribbelen op hun muzikale reis mee te nemen. Dit concert was van een niveau zoals je dat nog maar zelden tegenkomt. Wat was ik blij dat ik er bij kon zijn.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Koen Scherer.

    (Herbert Noord, 30.10.08) - [print] - [naar boven]





    Jazz in the City: Amsterdam en Tokio

    In de mini-televisieserie 'Jazz in the City' onderzoekt muzikant en programmamaker Hans Mantel het huidige jazzklimaat in vier wereldsteden. In New York, Parijs, Amsterdam en Tokio zien we de clubs, bars en muzikanten van nu en plaatsen die in de jazzgeschiedenis van hun stad van belang zijn geweest.

    Na de eerste twee afleveringen over New York en Parijs gaat het op zondag 2 november het over Amsterdam. Waar kunnen jazzliefhebbers in Amsterdam naartoe? Bestaan er naast het Bimhuis en café Alto nieuwe plekken waar de muziek zich blijft ontwikkelen? Op zondag 9 november doet Hans Tokio aan. In die stad wordt op de meest opmerkelijke plekken naar jazz geluisterd. Niets is te gek in deze stad, en ook niet in Jazz in the City.

    Bekijk na afloop van de uitzendingen op televisie de afleveringen online. De komende periode zullen van de opnames ook speciale webversies worden gemaakt. Met onder meer mooie concertregistraties uit de Nublu club en Club Zebulon in New York, maar ook beelden van verschillende artiesten die optreden in Club Sunside en Le Baiser Sale in Parijs.

    Jazz in the City, afl. 3: Amsterdam, zondag 2 november, 17.10 uur, NPS, Nederland 2.
    Jazz in the City, afl. 4: Tokio, zondag 9 november, 17.10 uur, NPS, Nederland 2.

    (Maarten van de Ven, 28.10.08) - [print] - [naar boven]





    Nederlands Jazz Vocalisten Concours 2009

    Het Nederlands Jazz Vocalisten Concours (NJVC) wordt sinds 1995 elke twee jaar georganiseerd in Schouwburg Odeon (inmiddels onderdeel van Odeon De Spiegel theaters) in Zwolle. Het concours heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld van een regionaal evenement tot een festival van nationale allure. Het NJVC leverde bekende winnaars en winnaressen op als Carmen Gomes, Francien van Tuinen, Wouter Hamel en Esra Dalfidan. Al deze musici hebben – mede door het winnen van het NJVC - een succesvolle muzikale carrière doorgemaakt in binnen- en buitenland. Het blijkt dat het Nederlands Jazz Vocalisten Concours een uitstekende springplank vormt voor jong vocaal jazztalent.

    Op 5, 6 en 8 februari 2009 wordt het achtste NJVC georganiseerd bij Odeon De Spiegel theaters in Zwolle. De inschrijving voor het NJVC is 15 oktober jl. gestart en staat open voor al het in Nederland woonachtige vocale jazztalent. Het concours kent in principe geen leeftijdsgrens. Kandidaten krijgen tot uiterlijk 1 december 2008 de tijd om zich aan te melden voor het concours.

    Klik hier voor meer informatie en een te downloaden aanmeldingsformulier.

    (Jacques Los, 28.10.08) - [print] - [naar boven]





    Zapp String Quartet - 'Peculiar' (LopLop, 2008)
    Opname: 2007

    Na een tour door Canada in 2006 vroegen de muzikanten van het Zapp String Quartet bekende namen uit de Noord-Amerikaanse muziekwereld nieuwe composities voor hen te schrijven. Grote namen als gitarist John Scofield en violist Mark Feldman stemden toe. Een deel van dit materiaal is terug te vinden op 'Peculiar', het nieuwste album van Zapp. Eerder pakte deze methode al goed uit op 'Passagio', waarvoor Zapp hun favoriete Nederlandse muzikanten hetzelfde vroeg te doen. Ook 'Peculiar' is weer een schot in de roos.

    Het album opent met 'Why Nogales?', een stuk van John Scofield. Na een korte, duistere pizzicatopassage ontvouwt de melodie zich als Cubaanse of Zuid-Amerikaanse dansmuziek. Vervolgens klatert het heftige begin van 'Wind Machine', gecomponeerd door Allan Gilliland, er vrijwel direct achteraan. Complexe melodieën en een mengeling van verschillende technieken kenmerken de muziek op dit album en 'Wind Machine' is hiervoor exemplarisch. Veel snelle passages met een strakke pizzicato groove, die je doet vergeten dat dit een strijkkwartet is en geen stevige rockband, wisselen melodisch ingewikkeld samenspel af.

    Een ander hoogtepunt is 'Exteebo' van meesterviolist Mark Feldman, die tegenwoordig toert aan de zijde van gitarist John Abercrombie. Dit lijkt van invloed te zijn geweest op zijn compositie, die volledig getokkeld wordt. Met name Oene van Geels altviool komt soms dichtbij het geluid van de gitaar. Heel anders is 'Undiscovered Rainforest' van Brent Fischer. Lange, gestreken noten en wijde harmonieën aan het begin van het stuk zorgen ervoor dat de muzikanten hun 'klassieke' kant kunnen tonen.

    Het meest aangename aan 'Peculiar' is dat de muziek zeer divers is, maar nergens geforceerd. Overal is het duidelijk dat deze muziek Zapp letterlijk op het lijf is geschreven. De muzikanten tonen nogmaals aan dat het strijkkwartet ook buiten de klassieke muziek een actuele vorm is, en dat een juiste instelling niets in de weg staat van nog jaren van onderzoekingen in de muziek.

    Meer horen?
    Op de     MySpace-pagina van Zapp kun je vijf nummers van deze cd beluisteren: 'Why Nogales', 'Wind Machine', 'Gita Minor', 'Open The Windi' en 'Jelly'.

    (Sybren Renema, 27.10.08) - [print] - [naar boven]





    Knalpot pas gaandeweg op toeren
    maandag 20 oktober, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven

    Het begrip Knalpot roept al gauw herinneringen op aan het manhaftige knetteren van opgevoerde brommers. Het duo dat onder die naam in Jazzpower aantrad, bestond niet uit Kreidler en Zündapp, al brachten ze regelmatig een imposant ronkend geluid voort. Drummer Gerri Jäger en gitarist Raphaël Vanoli speelden muziek die, vertrokken vanuit een schemergebied tussen rock en dance, hotsend en botsend onontgonnen terreinen verkende. Met hun groene t-shirts en rode mutsen hadden ze weg van een muzikale Puk en Muk.

    Energie hadden de twee te over, dat bleek van meet af aan. Maar ze maakten ook een nerveuze indruk, schoten schielijk heen en weer, met name Vanoli. Behalve gitaar bespeelde hij een Casio-keyboard en een wirwar aan elektronische schakelingen, doosjes en panelen, die samenkwamen in een laptop. Enerzijds kon hij het geluid van zijn gitaar alle kanten op buigen, anderzijds toverde hij uit de Casio malle melodietjes tevoorschijn die met hun bizarre timbre afkomstig hadden kunnen zijn uit een Duitse sciencefictionfilm uit de jaren zestig. Dergelijke episodes werden afgewisseld met dreunende, in heavy metal vastgeklonken lijnen. Hoe hard ze ook waren, ze vormden wel kortstondige rustpunten in een trip die alle kanten tegelijk op wilde gaan.

    Pas na de pauze bouwden ze langere bogen, lieten ze klanken opbloeien en doorwerken. Elektronische ritmes zorgden voor meer eenheid. Jäger kon die naar hartelust omspelen, terwijl Vanoli uit zijn bekabelde speelgoed de geluiden liet opborrelen van een poel vol gorgelende kikkers. Om uiteindelijk te belanden in een uitdijende ruimte van galmende gitaarakkoorden en krachtig geslagen en geroffeld drumwerk.

    Deze recensie verscheen eerder in het Eindhovens Dagblad.

    (René van Peer, 27.10.08) - [print] - [naar boven]



    Jazz Agenda 2009

    De Jazz Agenda verschijnt dit jaar voor de vierentwintigste keer in successie. Het thema is dit jaar 'Big Band'. Het voorwoord is geschreven door Henk Meutgeert, artistiek leider van The Jazz Orchestra of het Concertgebouw. Er staan interviews en portretten in van de New Cool Collective, Joan Reinders, Peter Guidi en Willem van Manen. Speciaal voor de agenda schreef Coen de Jonge een overzicht van de geschiedenis van de big band.

    De agenda staat boordevol informatie over de wereld van de jazz in Nederland. Tevens zijn adresbestanden beschikbaar van de conservatoria in Nederland en België. De Jazz Agenda 2009 heeft een handig formaat, een overzichtelijke weekindeling en bevat veel informatie. De verspreiding vindt plaats via de boek-en (blad)muziekhandel.

    (Jacques Los, 26.10.08) - [print] - [naar boven]





    Fragiele en emotievolle hedendaagse jazz
    Narcissus Trio, vrijdag 10 oktober 2008, Jazz at the Crow, Kraaij & Balder, Eindhoven

    Het midtwintiger Belgische saxofoontalent Robin Verheyen heeft zich in New York gevestigd, waar hij zijn ambitie wil toetsen aan de groten van het jazzfirmament. Gelet op het geproduceerde op het intieme en knusse jazzpodium Jazz at the Crow zit het erin dat hij op niet al te lange termijn tot – in ieder geval – de toonaangevende saxofonisten van Europa gaat behoren. Daartoe dragen bij een robuuste, sonore toonvorming op de tenorsax, een uitstekende techniek en een uitgesproken avontuurlijke (soms vrije) benadering van de improvisaties.

    Met uitzondering van de standards 'Tenderly' en 'Body And Soul' was het repertoire van de hand van Verheyen en drummer Flin van Hemmen. Vooral voor de pauze werd er zeer subtiel en intens gemusiceerd, hetgeen behoorlijk gewaagd is voor de nogal summiere bezetting (sax, bas en drums). Bedachtzame en fragiele composities werden navenant uitgevoerd, hetgeen leidde tot een welhaast ultieme jazz-kamermuziek. Mijns inziens werd dan ook een akkoordeninstrument node gemist. Dapper is het wel om in een enigszins rumoerige ambiance te streven naar een welhaast contemplatieve benadering van de muziek.

    In de tweede set werd er uit een ander vaatje getapt. Er werd heftig en energiek en op de rand van free jazz gespeeld. Zo hoor ik het graag. Interactie gebaseerd op emotie en ratio. De ritmetandem (bassist Clemens van der Feen en drummer Van Hemmen) joeg Verheyen op naar grote hoogten. Zowel in de high notes als in het lage register etaleerde de tenorist zijn meesterschap; schatplichtig aan Coltrane, Shorter en – misschien nog wel het meest – leermeester Dave Liebman.

    Zo blijkt dat Verheyen niet alleen een introverte speelwijze beheerst, maar ook razend en getergd tekeer kan gaan. Geeft dat niet blijk van een ontluikend meesterschap?! Niet voor niets heeft hij onlangs de prijs Django d'Or Young Talent 2008 in de wacht gesleept.

    Klik hier voor Maarten Jan Rieders fotoverslag van dit concert.

    (Jacques Los, 23.10.08) - [print] - [naar boven]





    Aron Raams - 'Unspoken' (eigen beheer, 2008)

    Dat er regelmatig talent voortkomt uit de Tilburgse jazzscene, blijkt weer eens met het debuutalbum 'Unspoken' van de Tilburgse gitarist Aron Raams (1979, Oosterhout). De nog jonge talentvolle gitarist weet met zijn spel en voornamelijk eigen composities te overtuigen. Raams heeft 'Unspoken' opgedragen aan zijn overleden moeder.

    Zijn spel en composities zijn buitengewoon sfeervol en gevarieerd. Subtiele tracks, waarbij wat mij betreft het titelnummer de kroon spant, worden afgewisseld met funky nummers, zoals 'Sco’ Ba Jive', waarin Raams - de titel geeft het al aan - gitarist Scofield als een van zijn voorbeelden neerzet. Prettige laid-back timing, waarmee de Tilburgse gitarist zijn veelzijdigheid toont.

    Raams heeft zich weten te omringen door uitstekende musici. Pianist Van Vliet swingt behoorlijk op zijn Rhodes-piano in het laatstgenoemde nummer en weet op andere nummers op de akoestische piano een bescheiden maar goed gedoseerde invulling te geven. Op een lyrische wijze, zoals alleen hij dat kan. In het sluitstuk 'Little Rock' speelt Raams een duet met zanger Kaz Lux. De oude rot in het vak, met zijn doorleefde authentieke stem, heeft zeggingskracht. Raams toont zich een uitstekende begeleider, maar weet ook met veel gevoel te soleren.

    Kortom, 'Unspoken' van Aron Raams is een uitstekend debuutalbum, een gevarieerde cd waarop de musici elkaar de ruimte gunnen. Geen plek voor egotripperij in eindeloze gitaarsolo's, integendeel: Raams overtuigt juist door zijn fijnzinnigheid en gevoel voor samenspel. Deze cd smaakt naar meer en belooft veel voor wat in de toekomst van deze gitarist te verwachten valt!

    Bezetting: Aron Raams - gitaren, Jeroen van Vliet - piano, Fender Rhodes, elektronica, Eric van der Westen - contrabas, Thorsten Grau - drums. Gastmuzikanten: Kaz Lux - zang, Gijs Anders van Staalen - percussie, Lennaart Raams - Hammondorgel.

    Meer horen?
    Op de     MySpace-pagina van Aron Raams kun je zes nummers van deze cd beluisteren: 'Unspoken', 'Miss Moustiers', 'Sco’ Ba Jive', 'The Klipper', 'Grow' en 'Asturian Dream'.

    Labels:

    (Koen Scherer, 23.10.08) - [print] - [naar boven]





    Hechte Gatecrash bedwelmt Neerpeltse jazzclub
    Eric Vloeimans' Gatecrash + Fay Lovsky, donderdag 18 september 2008, JazzCase, Dommelhof, Neerpelt

    Een dubbelconcert met voor de pauze Fay Lovsky, geassisteerd door Jeroen van Vliet op piano en bijgekleurd door Eric Vloeimans op trompet. Een concert waarin Lovsky vooral schitterde door haar veelzijdigheid, haar speelse creativiteit en haar pretentieloze vakmanschap. Fay Lovsky bracht een erg gevarieerde set, waarbij ze zich met haar lichtvoetige liedjes van een schijnbare bedrieglijke eenvoud bewoog in het niemandsland tussen pop, jazz, blues, kleinkunst en chanson. Deze singer-songwriter houdt duidelijk van vele soorten muziek en is dus moeilijk in een hokje onder te brengen... haar sterkte die wellicht, zoals zo vaak, eveneens een zwakte kan betekenen omdat ze, door zich van zoveel uiteenlopende stijlen te bedienen, onvoldoende geprofileerd naar buiten komt om aansluiting te vinden met een duidelijk herkenbare muziekstijl.

    Maar genieten was het natuurlijk wel van het subtiele en atmosferische 'The Poet', met Fay op zingende zaag, een ingetogen en breekbare Van Vliet op piano en het gedempte trompetgeluid van Vloeimans op de achtergrond. Onmiskenbaar mooi was het Zweedse kinderliedje 'Vem Kan Segler' met Fay ditmaal op xylofoon, gevoelig en treurig. Het in het Nederlands gezongen en lichtvoetige melodietje 'Parkeren' was dan weer zo'n typische miniatuurobservatie van haar, waaromheen een heel liedje wordt opgebouwd. Kleinkunst met Fay op gitaar, begeleid door piano en met naar het einde toe Vloeimans breed uithalend. Het door de trompettist geschreven 'Requiem' gaf een weids en desolaat woestijngeluid en deed denken aan Ennio Morricone. Het wondermooie 'Songs', een compositie van Van Vliet - een nummer dat we ook kennen in een uitvoering van Tutu Puoane, ja - 'If Songs Have Wings'. Afgesloten werd er met 'Onderweg', een oud juweeltje van Fay, opgepoetst en in een nieuw jazzkleedje gestoken.

    Kortom, een mooi en erg gevarieerd concert. Graag zien we Fay Lovsky nog eens terug, maar dan liefst in een eigen avondvullende show en met een meer uitgebalanceerde en gefocuste set.

    Met Van Vliets 'Floratone' opende Gatecrash het tweede gedeelte van de avond. Een nummer opgebouwd rond een sterke groove, met een sfeervol ingetogen en tegelijkertijd breed en ruimtelijk geluid, waarbij Vloeimans heerlijk kon soleren. Aanzwellend en fenomenaal op drive gebracht door de keyboards van Van Vliet. Weg van de melodie improviserend werd het vuur aan de lont aangestoken, wat vanaf het openingsnummer meteen al voor vuurwerk zorgde. Met 'Laurine', afkomstig van de live-cd 'Gatecrashin’', werd deze vibe zonder verpozen doorgezet. Een erg ritmisch nummer, dat werd aangedreven door het sublieme voorstuwende keyboardspel van Van Vliet, maar ook met een mooie dialoog tussen drummer Jasper van Hulten en bassist Gulli Gudmundsson. Dan even op adem komen met 'Mr. Selcuk', een nummer met een strakke en meeslepende oosterse sound, waarop ontspannen en ingetogen werd gemusiceerd.

    Over 'Milkmen', een stuk van Gudmundsson, hing dan weer een dreigende en bezwerende sfeer, aangegeven door een stevig ritmische beat van de bassist, die werd afgewisseld door verdienstelijke solo's van Vloeimans en Van Vliet. De link met Vloeimans' Mercedes-aankoop en 'Bonzi' was me niet duidelijk, maar het was wel een leuk en speels nummer, waarbij Lovsky ijle geluiden produceerde op een soort elektronisch blaasinstrument. Het beeldschone 'Images Of Washington' werd ingetogen en beheerst gespeeld en vormde een ideale combinatie van het warme, frêle en breekbare stemgeluid van Lovsky met het uiterst sensibele trompetspel van Vloeimans. Een perfecte stembeheersing, timing en timbre maakte van deze uitvoering een nummer van formaat, waarbij Lovsky bewees dat ze zonder verpinken naast Diana Krall, Norah Jones of Cassandra Wilson kan staan en probleemloos een carrière als jazz-, blues- of popzangeres zou kunnen uitbouwen.

    Met 'Hyper' werd de drive opnieuw opgetrokken door middel van een stevige groove van de keyboards van Van Vliet. Een nummer met een heerlijk stampend en bijna rockend ritme van een spetterende Vloeimans. Via een mooie etherische, melodieuze passage werd hectisch aanzwellend en hymnisch afgesloten. Een memorabel concert dat de aanwezigen enthousiast en in een roes achterliet...

    Deze goed op elkaar ingespeelde band heeft een hechte en solide sound, die als een flow wordt voortgestuwd door Van Vliet, hamerend op en rollend over zijn Fender Rhodes. De sterke melodielijnen van Vloeimans komen met een warme passie bruisend recht uit het hart en zijn trefzeker. Met Gatecrash is Eric Vloeimans duidelijk klaar voor de internationale podia en een breed publiek. Deze toegankelijke en onweerstaanbare cocktail van jazz, blues, rock en funk komt als een warme vloedgolf op je af om je mee te voeren, in zijn greep te houden en niet meer los te laten.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

    (Robert Kinable, 23.10.08) - [print] - [naar boven]





    Genomineerden Edison Jazz/World 2008 bekend

    De Edison Stichting heeft de genomineerden bekendgemaakt van de Edison Jazz/World 2008. Op vrijdag 28 november aanstaande worden in het reeds uitverkochte Muziekcentrum Frits Philips in Eindhoven de Edisons uitgereikt. Op basis van kwaliteit en artistieke waarde heeft de jury uit de voordrachten een lijst van drie genomineerden per categorie samengesteld. De winnaars worden half november bekend gemaakt.

    Jazz Nationaal: Michiel Borstlap - 'Eldorado', Benjamin Herman - 'Campert', The Phonebone Quintet - 'Return Of The Elephant'.

    Jazz Internationaal: James Carter - 'Present Tense', Herbie Hancock - 'The Joni Letters', Brad Mehldau Trio - 'Brad Mehldau Trio Live'.

    Jazz Vocaal: Deborah Brown - 'For The Love Of Ivie', Trijntje Oosterhuis - 'Who’ll Speak For Love', Raul Midón - 'A World Within A World'.

    Bijzondere uitgave Jazz/World: Various Artists - 'Dutch Rare Folk', Charles Mingus Sextet with Eric Dolphy - 'Cornell 1964', Ben Webster - 'DigBen!'.

    Tijdens de uitreiking treden diverse winnaars samen op met het Metropole Orkest onder leiding van Vince Mendoza. Na de pauze zal het orkest Oeuvreprijs-winnaar Al Jarreau begeleiden.

    De Edison is de oudste muziekprijs in Nederland en wordt al sinds 1960 uitgereikt. Edisons worden uitgereikt in het klassieke, jazz- en popgenre. De prijs, bestaande uit een bronzen beeldje van beeldhouwer Pieter d'Hont, is vergelijkbaar met bijvoorbeeld de Grammy Award, de Duitse Echo Award en de Franse Victoire.

    Meer weten?
    Klik hier voor ons verslag van de uitreiking van de Edison Awards Jazz & World 2007.

    (Jacques Los, 22.10.08) - [print] - [naar boven]





    Schoonheid, warmte en intensiteit
    Marzio Scholten Kwartet, cd-presentatie 'Motherland', donderdag 25 september 2008, De Badcuyp, Amsterdam

    Marzio Scholten, jazzgitarist en componist, is in juni 2006 cum laude aan het Conservatorium van Amsterdam afgestudeerd. Tijdens zijn studie heeft hij workshops gevolgd bij onder anderen Kurt Rosenwinkel, John Scofield en Mike Stern. In mei 2007 is hij door Stichting JazzNL uitgeroepen tot één van de meest veelbelovende jazzmusici van Nederland en in juli van datzelfde jaar heeft hij bij OAP een platencontract kunnen tekenen. Scholten heeft onder meer optredens in het Bimhuis, The Hague Jazz, Amersfoort Jazzfestival, Jazz in Duketown, en is regelmatig te gast in jazzcafé The Duke in Leiden. Samen met vocaliste Pauline Klever vormt hij een jazzduo.

    Met saxofonist Floris van der Vlugt, bassist Lucas Dols (beiden bekend van Quincey en Renske Taminiau) en drummer Bob Roos formeerde Scholten zijn eerste kwartet, waarmee hij in het begin van 2008 in Griekenland, Duitsland en Cyprus heeft opgetreden. In juni 2008 verscheen het debuutalbum 'Motherland' van dit kwartet, dat met veel enthousiaste reacties is ontvangen.

    In een familiaire en gezellige sfeer presenteerde een volledig op elkaar ingespeeld Marzio Scholten Kwartet met veel elan eigentijdse jazz. Vanaf het begin is het een toegankelijk concert, waar mooie harmonieën en spelplezier domineren. In de stukken 'Deep Dirty', 'Motherland', 'The End Of An Era' of 'On The First Day Of Spring' soleert Scholten met vloeiende verhaallijnen en heldere, melodieuze improvisaties met vooral concentratie op schoonheid en variaties. Indrukwekkend is ook zijn duidelijke en zuivere techniek.

    Een fantastische aanvulling deze avond is de tweede solist: Floris van der Vlugt. Zijn welbekende eigen warme en gevoelige klank, tegelijk terughoudend en expressief, geeft Scholtens composities kracht en frisheid, zoals in '300 Miles' en 'White Magnolias'. Ze worden begeleid door een intens spelende bassist Lucas Dols, die met zijn virtuoze soli, onder meer in 'On The First Day Of Spring', weet te fascineren. Drummer Bob Roos overtuigd met precieze timing en begeleidende betrouwbaarheid. Samenvattend is het een muzikale avond die door schoonheid, warmte en intensiteit gekenmerkt wordt.

    Het Marzio Scholten Kwartet beschikt over potentie en gaat met veel spelplezier en motivatie aan de slag. Een band die de moeite waard is om in te gaten te houden. Leuk ook het goede humeur en de openheid van deze musici, van wie te hopen is dat wij nog veel mogen gaan vernemen.

    (Sabine Fleig, 22.10.08) - [print] - [naar boven]





    Michael Moore - 'Fragile' (Ramboy, 2008)
    Opname: 2007

    'Fragile' is de nieuwste uitgave van Ramboy. Het merendeel van de composities schreef Michael Moore in de zomer van 2007. De verzilvering van zijn pennenvruchten volgde met de opname van deze cd in september van dat jaar door een kwartet bestaande uit Michael Moore (klarinet), Harmen Fraanje (piano), Clemens van der Feen(bas) en Michael Vatcher (drums). Op twee tracks wordt deze formatie uitgebreid met klarinettist Ab Baars.

    Belangrijke inspiratiebronnen tijdens het schrijven van de composities waren de ontmoetingen en vriendschappen die Moore als reizend musicus ervaart en in de titels tot uitdrukking laat komen, zoals 'Miss Josemite', 'Old Grey Stella', 'Families Be So Mean'. Natuurlijk het is interessant om kennis te hebben van de achterliggende motivatie en inspiratie bij de muziek, maar belangrijker is de belevenis van de muziek zelf. Wat heeft muziek je te zeggen? Wat doet het met je? En raakt het je?

    Moore zou Moore niet zijn als je bij deze muziek op al die vragen niet een passend antwoord zou kunnen vinden. Michael Moore is net als zijn landgenoot John Ruocco een weldaad om op klarinet te horen. Wat is dat toch? Waarom vind je geen Nederlandse equivalenten van hen?! En dat terwijl hier zulke uitstekende musici worden opgeleid. C'est le ton qui fait la musique is in dit verband misschien een deel van de waarheid.

    De grond waarop Moore hier gedijt is voortreffelijk, met pianist Harmen Fraanje met zijn prachtig kleurend vermogen. Luister maar eens naar 'The Troubadours'. Clemens van der Feen heeft zeggingskracht, hij krijgt meer en meer muzikale persoonlijkheid en eigen signatuur. Michael Vatcher is onweerstaanbaar, open minded en gul met creatieve bijdragen. Als je zijn spel op deze cd zou isoleren, kun je daar zonder probleem een boeiende zelfstandige solo-cd van uitbrengen.

    Je valt voor zijn ietwat droog klinkende drumspel in 'The Troubadours'. Je kunt geen reden bedenken waarom deze cd niet onmiddellijk aan iedere willekeurige collectie zou moeten worden toegevoegd. Geef Michael Moore gerust blindelings een Carte Blanche en je kunt er zeker van zijn dat hij met iets bijzonders tevoorschijn zal komen. Naar Moore kun je eindeloos luisteren; hij verveelt nooit en verrast altijd.

    'Fragile' is wederom een cd met een overduidelijke Moore-signatuur qua muziek en spel. Een aanrader zonder reserve!

    Labels:

    (Cees van de Ven, 20.10.08) - [print] - [naar boven]



    Dutch Jazz Meeting 2008

    Achttien Nederlandse jazzgroepen en -solisten brengen tijdens het showcase-programma van de Dutch Jazz Meeting in het Amsterdamse Bimhuis in korte optredens hoogtepunten uit hun repertoire ten gehore voor een publiek van circa tachtig buitenlandse organisatoren. Ook Nederlandse professionals worden hiervoor uitgenodigd. De zesde editie van de Dutch Jazz Meeting vindt plaats op 11, 12 en 13 december aanstaande.

    Deelnemende groepen zijn onder andere Pierre Courbois Vijfkwarts Sextet, Starvinsky Orkestar, Michael Moore Fragile, Mark Lotz A Fula's Call, Wolfert Brederode's ECM Trio, STriCat, Achim Kaufman Trio, Rik Mol Group, Jeroen van Vliet Trio en Michiel Borstlap Eldorado.

    De groepen en solisten zijn geselecteerd door een commissie bestaande uit Vera Vingerhoeds (VPRO-radio), Ronald Keizer (B-Oost Festival), Wijnand Honig (NPS-tv), Marcel Kranendonk (SJU Jazzpodium), Cyriel Pluimakers (freelance programmeur), Huub van Riel (Bimhuis) en Jaap Lüdeke (jazzjournalist).

    Op vrijdag 12 december wordt er wederom een informatiemarkt georganiseerd die Nederlandse jazzgroepen de gelegenheid biedt zichzelf te promoten en contacten te leggen.

    Werden er voor vorige edities gasten uit een groot aantal verschillende landen uitgenodigd, nu ligt de nadruk op Europa en in het bijzonder op het noordwesten. Doelstelling is om met name in deze landen speelmogelijkheden voor Nederlandse jazzensembles te stimuleren.

    Klik     hier voor uitgebreide informatie.

    (Jacques Los, 20.10.08) - [print] - [naar boven]





    Duizendklappers in handen van drummer
    Duo Björkenheim en Ligeti, zondag 12 oktober 2008, Axes, Van Abbemuseum, Eindhoven

    "Klaar?", zegt gitarist Raoul Björkenheim tegen drummer Lukas Ligeti. Met de stokken in de aanslag grijnst deze breed en antwoordt: "Wij zijn nooit klaar." Het tekende het vrije en opgeruimde karakter van het concert dat dit duo gisteren in Eindhoven gaf.

    De muziek zwierf rond tussen improvisatie en compositie. Soms kwamen klanken voorbij die je eerder in Afrika zou plaatsen dan in New York, waar het kosmopolitische tweetal zich doorgaans ophoudt. De gitaar speelde de hoge pingelende nootjes van West-Afrikaanse highlife muziek, achter zijn vodden gezeten door de razende ritmiek van Ligeti. Wat de drummer deed was zo snel en gevarieerd, dat het wel leek of hij duizendklappers in zijn handen had in plaats van stokken. Hij was meestal de drijvende kracht achter de muziek.

    Ligeti hield het tempo hoog, maar luisterde steeds met een scherp oor naar wat Björkenheim op zijn gitaar deed. Hij bracht extra accenten aan, liet ruimte open waar de gitarist in kon springen, strooide met gulle hand en vrolijke blik roffeltjes en tikjes in het rond. Maar ook kwam hij regelmatig terug bij strakke rockritmes en gaf hij de gitarist de ruimte voor een striemende solo.

    Het mooist klonk de gitaar als Björkenheim tegen de hals sloeg en de snaren met een slide bewerkte. Dan dook hij met zijn akkoorden tussen het slagwerk van Ligeti op als een duveltje dat maar niet in zijn doosje teruggeperst wenst te worden. Het was een luchtige samenspraak vol spitse en vrolijke invallen die bij Jazzpower niet misstaan zou hebben.

    (René van Peer, 20.10.08) - [print] - [naar boven]





    Agog – 'Some Frump Punk' (TryTone, 2008)
    Opname: 2007

    Agog is een verrassende groep. Hoewel de laatste plaat, 'Some Frump Punk', na recente uitstapjes met bijvoorbeeld het Zapp String Quartet, weer geheel in triobezetting is opgenomen, is ook dit album een reis door muziekland. Stijlen zo divers als klassiek, jazz en country worden moeiteloos met elkaar gemengd op een album waar als rode draad een krachtige groove doorheen klinkt.

    Sommige nummers, zoals het nummer waar het album naar vernoemd is, tarten elke beschrijving. Glasheldere gitaarklanken en loom baswerk veranderen opeens in overstuurde powerchords, die doen denken aan een conservatoriumversie op Nirvana, waarna het geheel weer kalm verder kabbelt in een stijl die zich nog het best laat omschrijven als Dire Straits meets Django Reinhardt.

    Het vermogen om achter elke bocht die de muziek neemt met iets nieuws te komen, onderscheidt Agog van andere bands. De compositorische intelligentie zorgt ervoor dat de muziek nooit de gezapigheid van een gemiddelde jamband krijgt. Tegelijkertijd blijft er ruimschoots genoeg ruimte voor improvisatie over. Gitarist Frank Wingold neemt in de composities - de meeste zijn van zijn hand - de tijd om op avontuur te gaan op zijn instrument. Bassist Mark Haanstra en drummer Joost Lijnbaart begeleiden hem hierin zeer attent, maar nemen ook de ruimte zelf te soleren. Haanstra toont aan een zeer melodieuze baslijn neer te kunnen zetten en Lijnbaart laat zijn kennis van verschillende ritmes horen.

    Soms slaat de stoom bijna van de speakers, soms ook denk je de muzikanten te kunnen horen ademen. Het is deze onvoorspelbaarheid die van Agog een van de interessantere gitaartrio's van het moment maakt. En met dit repertoire is de band zeker een aanrader om live te zien.

    Meer horen?
    Op Agog's     MySpace-pagina kun je twee nummers van deze cd in hun volledigheid beluisteren: 'Marsoise' en 'Blackout Anger'. Op de MySpace-pagina van Mark Haanstra kun je nog twee nummers van deze cd in hun geheel beluisteren: 'Frankium' en 'Dubrovka'. En op Frank Wingolds MySpace-pagina vind je de tracks 'Some Frump Punk' en 'Entropy'.

    (Sybren Renema, 19.10.08) - [print] - [naar boven]





    Overtuigend concert van 'oude' free-jazz meester
    Pharoah Sanders Quartet , zaterdag 11 oktober 2008, Bimhuis, Amsterdam

    Het is niet zo lang geleden dat Pharoah Sanders met ditzelfde kwartet in het Bimhuis was, namelijk januari van dit jaar. Het concert destijds was van een nogal wisselend niveau en werd vooral gekenmerkt door een wat routineuze en ongeïnspireerde speelwijze. Jammer dat Sanders toen zelf de soloruimte vooral overliet aan pianist William Henderson.

    Alhoewel dit keer het kwartet met veel meer vuur en plezier musiceerde, bleef het stramien hetzelfde: lange pianosolo's en een kortademige Sanders. Al meteen in het eerste nummer preludeerde Henderson er op los. Daar ging hij dus weer, classic-like. Gelukkig revancheerde hij zich in de latere - en vooral uptempo - nummers. Hij heeft een stuwende en groovy linkerhand (in de geest van McCoy Tyner) en soleerde met de rechter virtuoos, puntig en swingend.

    Ook bassist Nat Reeves en drummer Joe Farnsworth waren in vorm en zorgden voor een inspirerende basis voor de solo's van Henderson en Sanders. Zowel Reeves en Farnsworth kregen meer dan voldoende gelegenheid te soleren. Daarbij viel op dat Reeves als stuwende kracht meer in zijn mars had dan als solist, terwijl Farnsworth in zijn solo's zeer kundig raad wist met sticks, brushes en mallets. Niettegenstaande de voortreffelijke drumsolo's had dat wel wat minder gekund. Maar ja, voor het publiek is het leuk en Sanders kon dan weer op adem komen.

    In ieder geval musiceerde Sanders' begeleidingstrio aanmerkelijk vinniger, pittiger, vuriger en geïnspireerder dan circa acht maanden geleden. Daar komt nog bij dat de oude tenormeester eveneens in goede doen was. Zijn solo's kenmerkten zich door zijn unieke, krachtige en zangerige geluid en free-jazz techniek; dubbeltonen, flageoletten, grommen en krijsen. Sanders, in Coltrane's kielzog opgekomen in de roemruchte zestiger free-jazz jaren, heeft zich nadien ontpopt tot een moderne mainstream-blazer. Het aggressievere free-jazz gegier heeft hij achter zich gelaten. Hij richt zich al decennia lang op zeer melodieuze, kalme en bijna cerebrale moderne jazz. En dat is pure winst. Een concert van Pharoah Sanders is nog steeds een muzikale belevenis van hoog niveau.

    (Jacques Los, 18.10.08) - [print] - [naar boven]



    Jazz op poppodia

    De meeste poppodia staan open voor jazz, maar het moet wel op de 'popmanier', zo blijkt uit onderzoek dat Muziek Centrum Nederland dit jaar heeft gedaan. Hoe werkt het in de popsector? Welke vertaalslag moeten jazzmuzikanten maken? Wat is ervoor nodig om die vertaalslag te kunnen maken?

    Maandag 27 oktober organiseert MCN (Rokin 111, Amsterdam) tussen 15.00 en 17.00 uur het Muziekcafé 'Jazz Op Poppodia', waarbij bovenstaande vragen en de aanbevelingen uit het onderzoeksverslag aan de orde komen. Enkele vooraanstaande 'spelers' uit het popcircuit zijn hierbij aanwezig: Marcel Albers (manager van onder andere Kraak & Smaak en Moke), Daniel Regan (boeker van de metalband Textures), Phil Tilli (gitarist Moke), Jan Willem Sligting (programmeur Paradiso) en Albert Reinink (programmeur Burgerweeshuis).

    Het betekent nieuwe speelplekken voor jazz en opbouw van een nieuw publiek. Alle jazzmuzikanten, -groepen en -vertegenwoordigers met ambitie om de poppodia te gaan veroveren zijn van harte welkom. Dit geldt ook voor popprogrammeurs met hart voor de jazz. Femke Dekker (MCN Pop) leidt de bijeenkomst.

    Klik     hier voor informatie en aanmelding.

    (Jacques Los, 18.10.08) - [print] - [naar boven]





    JazzCees op Klara

    Vrijdagavond 17 oktober jongstleden was "Neerpelts jazzkenner en -fotograaf bij uitstek" (internetgazet.be) en Draai-redacteur Cees van de Ven te gast bij het radioprogramma 'Neve' op Klara. In dit jazzprogramma praten pianist/naamgever Jef Neve en Lies Steppe met hem over zijn eerste jazzfotoboek 'Jazzportretten'. Tevens vertelt Van de Ven over zijn werk als programmeur van de podia 'Jazz at the Crow' (Eindhoven) en 'JazzCase' (Neerpelt). Na hem is het de beurt aan de formatie aRTET, die in de studio live enkele stukken speelt, waarbij Neve soms ook aanschuift op de vleugel.

    Klik hier om het programma te beluisteren (klik daarvoor op het vakje 'Herbeluister dit programma').

    Het programma 'Neve' is overigens een aanrader. Elke vrijdagavond tussen 19.00 uur en 21.00 uur op Klara. Alle programma's blijven na uitzending beschikbaar om te herbeluisteren.

    (Maarten van de Ven, 17.10.08) - [print] - [naar boven]





    Carla Bley & Paul Haines - 'Escalator Over The Hill' (ECM, 2000) 2 CD
    Opname: 1968-1971

    Weinig cd's hebben een zo uniek profiel als dit album van Carla Bley, en hoe je de muziek moet omschrijven is me een raadsel: een free-jazz-fusion-wereldmuziek-avant-garde opera lijkt nog de beste omschrijving. Je krijgt het immers allemaal te horen: magistraal, bombastisch, walsend, hoempa-end, krijsend, rockend, spookachtig, enerverend, krankzinnig, paardenmolend, absurd, jammerend, huilend, dreigend, opzwepend, verpletterend, filmisch, ontwrichtend, smartlappend, chaotisch...

    Neem een orkest met de toenmalige absolute crème de la crème van de moderne jazz: Don Cherry, Gato Barbieri, Roswell Rudd, Karl Berger, Sam Brown, Charlie Haden, Paul Motian, Enrico Rava, Perry Robinson, Michael Mantler, Leroy Jenkins, Ron McClure, Jimmy Lyons, Carla Bley zelf uiteraard, en voeg daar nog een tiental bijkomende blazers bij. Voeg daar wat vedetten uit de rockmuziek aan toe, met onder anderen Linda Ronstadt op vocals, Jack Bruce (van Cream) op zang en bas, Don Preston (Mothers Of Invention) op Moog synth, John McLaughlin op gitaar, en nog enkele andere zangeressen zoals Jeanne Lee en Sheila Jordan.

    Neem een theater-auteur die de meest waanzinnige en absurde teksten neerpent, die in opera-, rock 'n' roll- en musicalstijl, roepend of zelfs gewoon worden gezongen of gesproken, alleen of in koor, begeleid of niet, en die volle ernst zinnen zingen als:

    "It's in the lobby
    of Cecil Clark's
    that people raised
    for one thing
    like cows
    for milk
    and chickens
    for legs
    vote for something
    weak
    and to the point
    riding the escalator
    over the hill

    vote for something
    weak
    and to the point"

    ... en Carla Bley maakte van dit alles iets muzikaals unieks.

    Dus: benader deze muziek zonder enige vooringenomenheid, laat jezelf meeleiden in een verhaal zoals je er nog nooit één hoorde, vergeet je andere muzikale noties en verwachtingen, verlaat de veilige haven van je kennis en vaste patronen, en neem die verdomde roltrap!

    (... en vraag me niet waar het over gaat!)

    (Stef Gijssels, 15.10.08) - [print] - [naar boven]





    Muziekprijs Prins Bernhard Cultuurfonds Brabant voor Harmen Fraanje

    De Muziekprijs 2008 gaat naar pianist/componist Harmen Fraanje. De prijs wordt donderdag 13 november uitgereikt door commissaris van de Koningin Hanja Maij-Weggen, in haar hoedanigheid van voorzitter van het Prins Bernhard Cultuurfonds Noord-Brabant. De uitreiking vindt plaats in muziekcentrum De Toonzaal te 's-Hertogenbosch bij de opening van November Music festival voor actuele muziek.

    Volgens de jury is Fraanje "een musicus die van vele markten thuis is en zich op hoog niveau verstaat met musici van diverse pluimage. Als pianist is hij soepel als een tijger, virtuoos en even uitdagend als bescheiden."

    Harmen Fraanje (Roosendaal, 1976) studeerde na zijn opleiding aan het Fontys-conservatorium in Tilburg in 2000 cum laude af aan het conservatorium in Utrecht. Sinds dat moment is hij onvermoeibaar op zoek naar creativiteit, nieuwe horizonten en muzikale samenwerkingsvormen. Zo is hij onder meer initiator van tal van muzikale projecten, en van een trio met de excentrieke cellist Ernst Reiseger en de mysterieuze Senegalese zanger/percussionist Mola Sylla. Hij speelt als sideman in vele interessante jazzformaties, zoals Fugimundi, het Stefan Lievestro Sextet en Oxymore. Momenteel toert hij met Fugimundi door de Verenigde Staten en verder is hij in 2008-2009 special guest bij een tournee van de Ploctones.

    De Anjer Muziekprijs Noord-Brabant wordt door het Prins Bernhard Cultuurfonds Noord-Brabant eenmaal per drie jaar uitgereikt aan jonge scheppende en/of uitvoerende professionele musici in Noord-Brabant. De prijs bestaat uit een geldbedrag van € 10.000, met daaraan gekoppeld een compositieopdracht, en uit een bronzen beeldje van kunstenares Tjikkie Kreuger. De prijs werd in 2004 voor het eerst uitgereikt.

    Meer weten?
    Klik hier voor een interview met Harmen Fraanje door Rinus van der Heijden uit 2006.

    (Maarten van de Ven, 15.10.08) - [print] - [naar boven]





    Festivalverslag Gent Jazz 2008: Dag 4
    zondag 13 juli 2008, De Bijloke, Gent

    "De vierde dag van het Gent Jazz Festival laat zich wellicht het beste typeren als 'krasse knarren', al ga ik dan gemakshalve even voorbij aan de jeugdige leeftijd van Bert Joris, en ook aan het beminnelijke gezelschap van Melody Gardot – metaforen over bokken en groene blaadjes waren al té voor de hand liggend."

    Aldus onze verslaggever Bruno Bollaert, die getuige was van optredens van Melody Gardot, het Bert Joris Quintet, Saxophone Summit en het Wayne Shorter Quartet. Klik hier voor zijn festivalverslag in woord en beeld van de vierde dag van Gent Jazz 2008.

    Hiermee komt tevens een einde aan deze miniserie concertverslagen over dit smaakvolle festival. Alle verslagen zijn terug te lezen via onze menupagina Artikelen.

    (Maarten van de Ven, 15.10.08) - [print] - [naar boven]





    William Claxton overleden

    De Amerikaanse fotograaf William Claxton, vooral bekend vanwege zijn fameuze portretten van jazzmusici is op 80-jarige leeftijd gestorven. Hij overleed jongstleden zaterdag in het ziekenhuis van Los Angeles na ernstige hartproblemen.

    Claxton, die geboren is in Pasadena, Californië, maakte in de vijftiger jaren voor het label Pacific Jazz foto's van prominente West-Coast jazzmusici als Gerry Mulligan, Shorty Rogers, Art Pepper en Chet Baker. Veel platenhoezen worden gesierd door zijn foto's. Door de jaren heen fotografeerde hij talloze jazzmusici uit de Verenigde Staten, waaronder grootheden als Dizzy Gillespie, Duke Ellington en Thelonious Monk. Zijn grote liefde was dus jazz, maar Claxton was tevens actief als modefotograaf, hetgeen hem ook in dit genre veel opdrachten opleverde.

    Claxton schreef 13 boeken (zoals 'Claxography', 'Young Chet', 'Jazz Seen' en - onlangs uitgebracht met teksten van Joachim Berendt - het kloeke 'Jazz Life') en zijn foto's werden wereldwijd tentoongesteld. In 2003 won hij de Lucie Award voor muziekfotografie tijdens de uitreiking van de International Photography Awards.

    Claxton noemde de fotografie 'jazz for the eyes', wat misschien wel één van de mooiste fotocitaten uit de geschiedenis genoemd mag worden.

    Meer weten?
    Klik hier voor een uitgebreide fotosite van William Claxton

    (Jacques Los, 14.10.08) - [print] - [naar boven]





    Een avond met een bijzondere saxofonist
    Miguel Martinez & Old Quarter Trio, maandag 6 oktober 2008, Old Quarter, Amsterdam

    Tja, en daar sta je dan op het podium, terwijl een half uur daarvoor door Draai om je oren-redacteur Rolf Polak aan mij werd gevraagd om speciaal als musicus een keer een recensie te schrijven, en dat terwijl je zelf op het podium staat. Wauw, dat leek me wel een uitdaging! Dus bij dezen een verslag vanuit het middelpunt van 'de arena':

    Altsaxofonist Miguel Martinez en het basistrio - met als stand-in pianist Erik van der Luijt en vaste kracht drummer Klaas van Donkergoed - gaven een knap staaltje muziek ten gehore op een rustige maandagavond in de Old Quarter in het hartje van oud Amsterdam.

    That's what I like about jazz, je druppelt zo'n beetje binnen, stelt wat spullen op, spreekt kort een paar stukken af en hupsakee... gaan met die handel, en maar zien waar het schip strandt. Eigenlijk was het voor mij een routine-job, althans zo leek het, maar wis echter die 'meneer' Van der Luijt nooit uit, want hij is één van vaderlands meest aparte pianisten. En ik kan het weten, want wij timmeren samen al een tijdje aan de weg.

    Outside spelen à la Van der Luijt is zijn eigen manier van grenzen overschrijden, zo van where we go, there are no roads, want ik ken niemand met een dergelijke eigen stijl als deze pianist. Soms denk ik wel eens dat ik op een gegeven dag te horen krijg dat 'Luijt' een alien blijkt te zijn. Maar zonder gekheid, ik ben soms bang van het aura dat om hem heen zweeft. Echt waar!

    Intussen hebben we al 'Star Eyes' ingezet, een stuk uit The American Songbook, met een herkenbaar intro met de eerste twee A-tjes in latin, dan in swingstijl de bridge - ook wel het B-tje genoemd - en tenslotte het laatste A-tje in latin met een swingstaartje bedoeld als set-up voor de eerste solist.

    Miguel Martinez is een rasechte altist, althans zo ervaar ik dat, hier en daar met een vleugje Parker en Cannonball, maar goed, daar kun je nou eenmaal niet omheen. Net zo goed als dat ikzelf ook wel eens te horen krijg dat mijn spel soms doorspekt is met invloeden van Ray Brown en Ron Carter. Daar kun je als musicus dus ook gewoon trots op zijn.

    Miguel is bezig met zijn eerste chorus, dat zoveel wil zeggen als dat hij met zijn eerste solorondje bezig is, en daar komt opeens pats-boem Klaas met een mooie, precies goed geplaatste oeh-bab-she-bam-daschhhhh-daschhhhh. Meer hoef ik voor kenners hierover niet te zeggen, het is soms mooier dan sex (niet tegen mijn vrouw zeggen, hoor).

    Na de pauze van ons concert komt de sessie maar moeilijk op gang; er is niet veel aanbod van muzikanten die mee willen spelen. Uiteindelijk wel een baritonsaxofonist uit Köln, ene Marcus Berthold, 'of-tie-met-ons-effe-mee-ken-jamme?'. Klar doch Marcus, kein Problem.

    Dan schuift de 'Joegoslavische maffia' nog even aan met twee blazers van het type 'ikke kots lekker alle toonladders die ik ken over het podium uit', maar of er muziek van komt... nou, ik betwijfel het.

    Dan na de tweede en tevens laatste break van die avond sluiten Miguel, Erik, Klaas en ikzelf de avond af met 'This I Dig Of You', een Hank Mobley-original, en als absolute eindtune een redelijk snel en beschaafd afgehandelde 'Cherokee'.

    (Branko Teuwen, 14.10.08) - [print] - [naar boven]





    Dvd / The Jazztube
    Lennie Tristano - 'Tangerine', van 'The Copenhagen Concert' (Storyville, 2008)
    Opname: 1965

    In de serie 'Jazz Legends' van Storyville Films is deze dvd uitgebracht, met de registratie van een bijzonder optreden van de legendarische cool jazz-pianist Lennie Tristano. Hij is te zien in de concertzaal van het amusementspark Tivoli in Kopenhagen, de opname is gemaakt door de Deense televisie.

    We zien hoe de blinde Tristano naar de vleugel wordt gedirigeerd, en met twee of drie camera's volgen we dan hoe hij zich solo door negen stukken speelt. Het mooist zijn de lange shots van zijn handen, die ten opzichte van zijn expressieloze gezicht en bewegingloze lichaam een eigen leven leiden.

    Fascinerende muziek, waarin Tristano zich de evenknie toont van Thelonious Monk als het gaat om aan bekende stukken (zoals 'Lullaby Of The Leaves') een geheel persoonlijke draai te geven met gedurfde harmonieën en eigenzinnige timing. Verrassend: de heel jazzy stukken waarin zijn linkerhand onweerstaanbare walking bass-lijnen speelt. Dat gebeurt onder meer in het ter plekke bedachte 'Tivoli Gardens Swing'.

    Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

    Een voorproefje?
    Klik links bovenin op de afbeelding om het nummer 'Tangerine' van deze dvd te bekijken en te beluisteren.

    Labels:

    (Anoniem, 13.10.08) - [print] - [naar boven]





    Nieuwe NPS-serie 'Jazz in the City'

    Op zondag 19 oktober start de nieuwe vierdelige NPS serie 'Jazz in the City'. Muzikant en presentator Hans Mantel onderzoekt het huidige jazzklimaat in vier wereldsteden. In New York, Parijs, Amsterdam en Tokio bezoekt Mantel de clubs, bars en de muzikanten van nu en plaatst die in de jazzgeschiedenis van hun stad.

    De eerste aflevering van Jazz in the City gaat over 'the city that never sleeps': New York. Hans Mantel bezoekt er onder andere de Village Vanguard. Ook gaat hij naar Woodlawn Cemetery, de begraafplaats in de Bronx, waar vele jazzmuzikanten begraven liggen in een heus jazzhoekje. In Jazz at the Lincoln Center zien we pianist Bill Charlap spelen. Net buiten Jazz at Lincoln Center ontmoet Mantel de saxofonist Joe Lovano, die vol enthousiasme vertelt over hoe clubs uit het niets ontstaan en creatieve bolwerken worden.

    Voor aflevering 2 van Jazz in the City gaat Hans Mantel naar Parijs, al meer dan zestig jaar een trekpleister voor jazzmuzikanten. Met Rue des Lombards heeft de stad een eigen 52nd Street, vaste prik voor jazzliefhebbers. Mantel praat er met de eigenaren van de clubs en met pianist Mario Canonge en saxofonist Stéphane Spira. Verder bezoekt Mantel een authentiek jazzplatenwinkeltje waar de mooiste juweeltjes te vinden zijn en onderzoekt hij de rijke jazzgeschiedenis van Parijs, een stad waar zoveel Amerikaanse jazzmuzikanten gewoond en gewerkt hebben. De toonaangevende kunstenaar en drummer Daniel Humair vertelt ons waarom Parijs zo'n trekpleister was voor deze Amerikanen: de beste meisjes en affaires!

    Gegevens betreffende aflevering 3 en 4 zijn nog niet bekend. Wij zullen daar te zijner tijd ook aandacht aan besteden.

    Jazz in the City, afl. 1: New York, zondag 19 oktober, 17.10 uur, NPS, Nederland 2.
    Jazz in the City, afl. 2: Parijs, zondag 26 oktober, 17.10 uur, NPS, Nederland 2.

    (Jacques Los, 13.10.08) - [print] - [naar boven]





    Bij Claudia kan er geen lachje af
    The Claudia Quintet, maandag 6 oktober 2008, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven

    Het lijkt een strip uit het absurdistisch brein van Kamagurka. Vijf mannen staan in een ruimte met de ruggen naar elkaar toe. Elk praat voor zich heen. Er ontspint zich iets dat op een gesprek lijkt, maar je hebt de stellige indruk dat geen van hen weet waar dat eigenlijk over gaat. Een dergelijk tafereel voltrok zich maandag bij het optreden van het New Yorkse Claudia Quintet bij Jazzpower.

    De bezetting hield een belofte in. Als je aan drums, bas en klarinet een accordeon en een vibrafoon toevoegt, heb je een breed klankenpalet tot je beschikking. En ieder voor zich waren de musici kundig genoeg. Drummer John Hollenbeck, om wie alles draaide, sloeg complexe ritmes of het niets was, en zijn kompanen gingen daarin mee zonder blikken of blozen. Vibrafonist Matt Moran bereikte ontstellend hoge snelheden en de gerenommeerde blazer Chris Speed wurmde zich moeiteloos door dat gewoel heen.

    Maar hoe snel en soepel ze ook speelden, het leek wel of ze zich door een zeven dagen oude berg rijstebrij aan het werken waren. Geen lachje kon eraf. Het was spelen met lange gezichten. Accordeonist Ted Reichmann keek alsof hij in een hoekje met blokjes in de weer was en daar beslist niet bij gestoord wilde worden. Speed staarde meestentijds duister voor zich heen, leek te broeden op de laatste regel van een druilerig gedicht, waarvan de woorden hem maar niet te binnen wilden schieten.

    De muziek was er dan ook naar. Knap bedacht, zonder mankeren uitgevoerd, maar erg op een afstand. Het spel van dit vijftal miste sensualiteit en speelsheid. De bijzondere combinatie van timbres werd maar zelden benut. Heel soms mocht de handrem eraf en konden ze zich gezamenlijk heuvelaf storten. Dan hoorde je hoe leuk het had kunnen zijn.

    Klik     hier voor een fotoverslag door Cees van de Ven.

    (René van Peer, 11.10.08) - [print] - [naar boven]





    The Unplayables / Ben Sluijs Quartet & Erik Vermeulen - 'Harmonic Integration'
    (W.E.R.F., 2008)
    Opname: 2007

    Er was een tijd dat Ben Sluijs verweten werd dat hij academisch speelde: voorspelbaar, braaf en erg trouw aan de traditie. Dat die labels sinds enkele jaren in de kast mogen blijven, daarvan vormt 'Harmonic Integration' het duidelijke bewijs. Voor deze plaat breidde Sluijs zijn kwartet uit met pianist Erik Vermeulen. Klavierspelers die in een klavierloze context geïntegreerd worden, het blijft een gevaarlijk bezigheid. Het gevaar om louter het geluid vol te spelen is niet denkbeeldig, maar Vermeulen en de ambitieuze composities van Sluijs smoren het gevaar voor het zich kan aandienen.

    'Harmonic Integration' is geen spektakel, noch voer voor vingerknippers. De muziek klinkt gedurfd en volwassen. Er wordt geflirt met atonaliteit en dissonantie, maar alles blijft spontaan en toegankelijk, ook door de fijne sound en de gecontroleerde decibels. De muziek is niet free, ook geen klassieke jazz, maar pakt en fascineert wel. Nu eens is die vrij van metrum, dan weer ligt er een (vaak verstoorde) swingritmiek onder. De onvoorspelbare melodieën kunnen cerebraal-kamerbreed of nerveus zijn, en het totaalgeluid strekt zich uit van intieme kamermuziek tot een stevige sound. Wat hierbij opvalt is dat de uitersten nooit extreem gehanteerd worden. Zo klinkt 'Harmonic Integration' niet alleen waardig, maar ook consequent, ondanks de verschillende invalshoeken die gebruikt worden.

    Saxofonisten Ben Sluijs en Jeroen Van Herzeele gedragen zich als muzikale tweelingbroers; beiden moeten het hebben van hun melodische en harmonische vindingrijkheid en niet van effecten. Dit geeft de muziek iets gesloten, maar nooit gezocht moeilijk. De manier waarop ze als duo functioneren in 'Deux Conns' is wondermooi. Na een unisono gespeeld thema (wat ze ook op andere tracks uitmuntend doen) schuiven ze geleidelijk aan uit elkaar: eerst nog imiterend, daarna elk een eigen weg zoekend. Sluijs fladdert energiek en melodisch bovenaan, terwijl Van Heerzele's rustigere benadering goed uitkomt in het lagere register.

    Zeker even indrukwekkend is de tandem Cabras-Patrman, die perfect kracht en nuance weet te versmelten. Zo slagen ze er in om op 'Where Is The Joy' de hele groep te versmelten tot een continue stroom geïmproviseerd geluid, waar niemand uit kan ontsnappen. Niemand, behalve Erik Vermeulen, die zich in zijn nerveuze gedaante losmaakt van de rest. Zo weet de pianist voor de verschillende tracks steeds de juiste toon te treffen: vrij en impulsief, zachtjes neerdwarrelend of afgemeten als een klassieke pianist. Deze laatste kwaliteit maakt van het titelnummer, ingezet door het lyrische, atonale duo Vermeulen-Sluijs (op dwarsfluit), misschien wel de mooiste track van de plaat: hedendaagse klassieke muziek vol impressionistische verwondering.

    Een opmerkelijke gast op dit album is de geest van John Coltrane, die zich manifesteert in de uitwaaierende ritmesectie met uitdeinende melodieën van de altsax ('Scalewise') en de afrosfeer op 'Twinkling Darkness'. Het ritmisch gelaagde arrangement van dit laatste nummer is puur genieten: een donkere, tweestemmige basriff, gestapelde ritmische patronen, repetitieve pianonoten die in de diepte resoneren, een rondvliegende dwarsfluit en het aan- en afrollen van de saxofonisten. Het mag duidelijk zijn dat Ben Sluijs nog steeds zijn traditie kent, maar de tijd dat dit zijn grootste verdienste was, is duidelijk voorbij.

    Meer zien en horen?
    Op de     website van Ben Sluijs kun je drie hierboven besproken nummers van deze cd beluisteren. Klik op 'Tracks' voor 'Scalewise', 'Twinkling Darkness' en 'Where Is The Joy?'. Op deze plaats is tevens een videoclip te zien van 'Mali', een liefst 18 minuten durende tour de force van het Ben Sluijs Quartet.

    (Koen Van Meel, 9.10.08) - [print] - [naar boven]



    Concertserie: Wereldvrouwen in jazz

    Het Tilburgse podium Paradox heeft komende weken een aantal opvallende concerten met het gemeenschappelijke thema 'Wereldvrouwen in Jazz'. Alle concerten beginnen om 21.00 uur. Het spits zal aanstaande zaterdagavond worden afgebeten door de Libanese zangeres Rima Khcheich, een nieuwe ster uit het Midden-Oosten. Haar groep bestaat verder uit Tony Overwater (bas), Maarten van der Grinten (gitaar) en Joshua Samson (percussie). Het onlangs uitgebrachte album 'Falak' krijgt overal lovende kritieken.

    Een week later, op zaterdag 18 oktober, is het de beurt aan de Israëlische ladido-zangeres Yasmin Levy. Deze opvallende zangeres maakt momenteel een bliksemcarrière en haar album 'Mano Suave' behoort tot de best verkopende cd's in de categorie wereldmuziek van afgelopen jaar. Verder geeft Levy die week nog concerten in grote zalen als Vredenburg, Oosterpoort en Melkweg. Een unieke kans om deze wereldster op een intiem podium te zien optreden. Dit optreden is onderdeel van het jaarlijkse Jiddisj Festival (17, 18 en 19 oktober).

    Afsluitend is op vrijdag 14 november een concert van Esra Dalfidan met haar groep Fidan. Zij mengt haar Turkse afkomst bewust met de liefde voor westerse pop en jazz. Met haar band Fidan brengt ze een mengeling van subtiele Turkse melodieën, afwijkende ritmes en steeds weer nieuwe wendingen in harmonie. Traditie wordt gelinkt aan experiment. Dalfidan won vorig jaar het zevende Nederlands Jazz Vocalisten Concours. Onlangs verscheen 'Colors', de veelbelovende debuut-cd van de zangeres. Een mooie, veelkleurige kijk op Dalfidans talent. Verder in haar groep Tobias Klein (basklarinet), Franz von Chossy (piano), Clemens van der Feen (contrabas) en Uli Genenger (drums).

    Klik     hier voor meer informatie.

    (Jacques Los, 9.10.08) - [print] - [naar boven]





    Vocale jazz centraal op Branche Eemjazz
    Robin McKelle, Wouter Hamel & Young Sinatras, zaterdag 4 oktober 2008, Theater De Flint, Amersfoort

    Met Robin McKelle, de nieuwe Amerikaanse jazzontdekking, Wouter Hamel en de Young Sinatras lag de nadruk tijdens het Branche Eemjazz Festival op het vocale werk. McKelle is al vergeleken met Ella Fitzgerald en - ja hoor, daar kon je op wachten - Billie Holiday. Maar met die diva's heeft ze weinig van doen. Eerder past ze met haar ietwat bluesy, hesige stem in de Anita O'Day-Chris Connor traditie. Ze is in ieder geval uit het goede hout gesneden: geen spoortje van een eventueel singer/songwriter-syndroom, hoewel ze ook eigen materiaal zingt. Tussen het werk van de componisten van het Great American Songbook vallen die eigen nummers nog wat weg, maar dat kan een kwestie van tijd zijn.

    Het duet met pianist Alain Mallet in 'Lullaby Of Birdland' was spannend, echt jazz. Tekenend was, dat ook de Holiday-nummers 'Don’t Explain' en 'Lover Man' authentiek McKelle waren. Ze zong tevens liedjes van Ella Johnson en Louis Jordan – ik zou haar wel eens met een bluesprogramma willen horen. Het bigband-arrangement dat Willie Murillo voor haar eerste cd van 'Bei Mir Bist Du Schön' vervaardigde, was heel slim naar de triobezetting vertaald. Het wees vooruit naar haar derde plaat, waarop ze door kleinere groepen begeleid zal worden dan op de eerste twee.

    Wouter Hamel blijft boeien. In tegenstelling tot McKelle zingt hij overwegend eigen materiaal en die liedjes zijn catchy – substantiële niemendalletjes zou je kunnen zeggen, wanneer dat niet zo denigrerend zou klinken. Hamel is ook een rasentertainer, die van een statisch geladen microfoon een onderhoudende act kan maken. Hij moet alleen uitkijken dat hij niet gaat galmen. Met de uitsmijter, Horace Silvers 'Filthy McNasty', bevestigde hij zijn status als 2008-hipster.

    De Young Sinatras lieten de Silver-sfeer nog even doorklinken. Paul van Kessel is een prima zanger, maar zijn aanpak is traditioneler dan die van ex-Sinatra Hamel. Van Kessel is ook niet zo'n podiumdier als die laatste. Dat neemt niet weg dat ook bij de Young Sinatras sprake is van in wezen orthodoxe swing, die naar de poppy 21ste eeuw is getransformeerd.

    (Eddy Determeyer, 8.10.08) - [print] - [naar boven]





    Rein de Graaff's Bebop Boek #1
    Lee Morgan, een markante trompettist

    "Het tragische van Lee Morgan is dat hij, evenals Donald Byrd, toch nooit de nieuwe Clifford Brown is geworden. Hoezeer de platenmaatschappijen er hun best ook voor deden. Desondanks is Morgan een van de meest markante figuren uit de geschiedenis van de jazztrompet."

    Draai om je oren presenteert het eerste deel van een nieuwe serie, 'Rein de Graaff’s Bebop Boek', waarin pianist Rein de Graaff telkens een belangrijke muzikant uit de jazzgeschiedenis in de schijnwerpers zet. In het eerste deel is het de beurt aan de veel te vroeg overleden trompettist Lee Morgan. Klik     hier om het te lezen.

    (Maarten van de Ven, 6.10.08) - [print] - [naar boven]





    Afgeladen café Wilhelmina getuige van dertig jaar Jazzpower
    Jazzpower: The 3rd Decade, jubileumconcert met Gatecrash en Gutbucket, maandag 29 september 2008, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven

    "Wauw, zoveel bezoekers bij een jazzconcert op maandag! Hebben jullie morgen een nationale feestdag?" Saxofonist Ken Thomson van het New Yorkse kwartet Gutbucket kon er niet over uit hoe druk het was bij het dubbelconcert waarmee Jazzpower zijn dertigste verjaardag vierde. Het was inderdaad een feestelijke avond, ook al door de woorden van wethouder Mittendorff. Zij vond dat er in een stad als Eindhoven plaats moest zijn voor een dergelijk podium.

    De concertbezoekers zullen het hartgrondig met haar eens geweest zijn. Zowel Gutbucket als de groep Gatecrash rond trompettist Eric Vloeimans oogstten luidruchtige bijval van het publiek. Gatecrash draaide voornamelijk rond het lyrische spel van Vloeimans, met toetsenist Jeroen van Vliet als vunzig ronkende motor. Op zijn Fender Rhodes, voorzien van allerhande wankele klankkastjes, kleurde hij het geluid van de groep steeds anders in. Vloeimans, van zijn kant, bouwde lange bogen. Hij begon vaak ingehouden en dromerig, om gaandeweg energie te verzamelen voor melodieën die uit hun emotioneel geladen voegen kraakten.

    Gutbucket was wilder en ruiger van opzet. Sommige nummers waren in een ommezien voorbij. Het zwaartepunt lag bij Thomson en gitarist Ty Citerman, die in onwaarschijnlijk snelle partijen gelijk oprenden en tegen elkaar afketsten. Als Citerman niet met de saxofoon meeholde, trok hij met galmende klanken van zijn gitaar een glanzende sluier over de muziek.

    De ritmesectie van bas en drums steeg ver uit boven een ondersteunende rol. Met enige hulp van de gitaar hielden zij de groep binnen de grenzen van hoog en strak gespannen rock. Toch was het Thomson die de ogen van het publiek naar zich toe trok met de maniakale bewegingen waarmee hij de virtuoze buitelingen van zijn spel benadrukte. En het publiek juichte en joelde.

    Klik hier voor een fotoverslag door Cees van de Ven.

    Deze recensie verscheen eerder in het Eindhovens Dagblad.

    (René van Peer, 6.10.08) - [print] - [naar boven]





    Midden-Oosten meets jazz in Rima Kcheich Group

    De Libanese Rima Khcheich is de nieuwe ster uit het Midden-Oosten. Als opvolgster van Feiruz, de wereldberoemde zangeres uit Libanon, spreekt Khcheich de nieuwe Libanese generatie aan. Ze belichaamt de hoop voor deze groep mensen, die na vele jaren oorlog en conflicten op zoek zijn naar een nieuwe Libanese identiteit.

    Tien jaar geleden ontmoette de zangeres bassist Tony Overwater in Yuri Honing's Orient Express. Er ontstond een intense samenwerking en vriendschap, waarbij de muzikale en culturele achtergronden een inspiratiebron vormen voor een nieuwe en eigen vorm van muziek. Een en ander resulteerde in de onlangs uitgebrachte cd 'Falak' van de Rima Khcheich Group.

    Deze week geeft deze band - naast Khcheich bestaande uit Yuri Honing (saxofoon) Maarten van der Grinten (gitaar), Tony Overwater (contrabas) en Joost Lijbaart (drums) - drie concerten in Nederland. Aanstaande donderdag 9 oktober in het Lindenberg Theater, Nijmegen; vrijdag 10 oktober in het Bimhuis, Amsterdam; en zaterdag 11 oktober in Paradox, Tilburg.

    Meer zien en horen?
    Op de MySpace-pagina van Rima Khcheich kun je luisteren naar de track 'Haflet Taraf'. Van dit nummer is ook een fraai gechoreografeerde videoclip gemaakt, die je hier kunt bekijken. Een eenmalige gratis aanmelding bij Facebook is daarvoor wel vereist.

    (Maarten van de Ven, 6.10.08) - [print] - [naar boven]





    Magistraal uitgevoerde free jazz
    Globe Unity Orchestra, vrijdag 26 september 2008, Bimhuis, Amsterdam

    Ruim 40 jaar bestaat het Globe Unity Orchestra. Op 3 november 1966 debuteerde het orkest onder leiding van pianist Alexander von Schlippenbach op het Berlin Jazz Festival. De groep werd samengesteld door het Gunter Hampel Kwartet, Manfred Schoof Kwintet en Peter Brötzmann Trio bij elkaar te voegen. Behalve genoemde namen speelden ook onder anderen Willem Breuker en Gerd Dudek in het Globe Unity Orchestra. Gedurende de volgende jaren ontstond een pool van Amerikaanse en Europese muzikanten die regelmatig in het orkest speelden, waaronder Anthony Braxton, Steve Lacy, Johannes Bauer, Evan Parker, Enrico Rava, Kenny Wheeler, Ernst-Ludwig Petrowsky en Paul Lovens.

    Het huidige orkest herbergt nog steeds musici van de eerste periode: de saxofonisten Parker, Petrowsky en Dudek, trompettist Schoof, trombonist Bauer en drummer Lovens. Het zijn de eerste generatie free-jazz muzikanten. De helft van de band bestaat dan ook uit zestigplussers: Parker (64), Petrowsky (75), Dudek (70), Schoof (72), Lovens (61) en Von Schlippenbach (70). Die respectabele leeftijd stond de heren niet in de weg energieke free jazz van hoog niveau te produceren.

    In twee sets werd gedemonstreerd dat louter improvisatie en samenspel voortreffelijk klinkende muziek kan voortbrengen. De rieten, trompetten en trombones stonden in lijn in drie groepen opgesteld en musiceerden zowel collectief als in afzonderlijke secties. Er werd zowel subtiel als heftig geblazen, opbouwend van vier keer pianissimo naar vier keer forte. Tijdens solo's werden door de verschillende groepen spontane riffs ingezet. Dat alles werd smaakvol bij elkaar gehouden door Von Schlippenbachs zeer inventieve akkoordenbegeleiding en de elkaar goed aanvullende en stuwende drummers Paul Lovens en Paul Lytton.

    Basklarinettist Rudi Mahall was de prominente aanjager van de collectieve inzetten van vooral de saxofoonsectie, waarop door het koper - mede dankzij 'ouwe rot' Manfred Schoof - adequaat werd gereageerd. Aldus ontvouwde zich instant composing van grote klasse. Vanuit de collectieven kwamen de musici stuk voor stuk naar voren om te soleren. Opvallende solisten waren Rudi Mahall, vingervlug en krijsend op de basklarinet, altist Ernst-Ludwig Petrowsky en schuiftrompettist Axel Doerner. Na de pauze lag het solistisch accent vooral op het per groep en duo collectief improviseren. Indrukwekkend was vooral de duo-improvisatie van veteranen Evan Parker en Gerd Dudek, beiden op tenorsax.

    In de geest van Ornette Colemans 'Free Jazz' uit 1961 en John Coltrane's 'Ascension' uit 1965 werd deze avond in het Bimhuis de free jazz door het Globe Unity Orchestra magistraal uitgevoerd.

    (Jacques Los, 4.10.08) - [print] - [naar boven]





    Sofia Ribeiro & Marc Demuth - 'Dança Da Solidão' (CD Baby, 2006)
    Opname: 2005

    'Dança Da Solidão' werd in oktober 2005 live opgenomen in L'Inouï te Luxemburg, in dezelfde periode dat Sofia Ribeiro haar opwachting maakte in de finale van de 1st Brussels International Young Jazz Singers Competition. Ze eindigde uiteindelijk op een zeer verdienstelijke tweede plaats.

    Haar Portugese roots indachtig prijken op dit debuutalbum naast jazzstandards, waaronder aparte interpretaties van onder meer 'You’d Be So Nice To Come Home To', 'Blame It On My Youth' en 'Nature Boy', ook een handvol Braziliaanse songs. Verder enkele fado's en een popnummer dat afkomstig is uit de soundtrack van 'Bagdad Café' ('I’m Calling You').

    De openingstrack, het bekende 'Vera Cruz' van Milton Nascimento, zet meteen de toon voor een eenzame dans tussen de stem van Sofia en de contrabas van Marc Demuth. Het spel van de Luxemburger straalt kracht uit. Nu is de combinatie stem–contrabas allerminst een evidentie. Je zou eerder een harmonisch instrument verwachten (een piano of gitaar bijvoorbeeld). Demuth haalt alles uit de kast om de nodige variatie te brengen. Mede dankzij de brede repertoirekeuze krijgt de verveling geen kans. Het duo brengt de songs terug tot hun essentie en gaat daarin inventief te werk.

    Deze recensie verscheen eerder in Jazzmozaïek.

    Meer horen?
    Op de     MySpace-pagina van Sofia Ribeiro, waar je drie tracks van dit album kunt beluisteren: 'O Gente Da Minha Terra', 'Black Coffee' en 'You’d Be So Nice To Come Home To'.

    (Dirk De Gezelle, 4.10.08) - [print] - [naar boven]





    Toots zonder weerga op dertigste editie Jazz Hoeilaart
    Toots Thielemans Quartet, woensdag 24 september 2008, De Bosuil, Jezus-Eijk

    Voordat de maestro het toneel betrad, werd vanavond uitvoerig stilgestaan bij en postuum eer verleent aan de grondlegger van Jazz Hoeilaart, Albert Michiels, die in mei van dit jaar op 85-jarige leeftijd overleed. Jazz Hoeilaart, begonnen als lokaal festival tijdens de Hoeilaartse druivenfeesten, is onder zijn bezielende leiding geworden tot een festival met een internationale reputatie. Met als belangrijkste kenmerk het internationale jazzconcours voor aanstormend talent (zie Meer weten?).

    Jean 'Toots' Thielemans, die dit jaar 86 wordt, verzorgde op de eerste dag het openingsconcert met zijn kwartet. Samen met Karel Boehlee (piano), Hein van de Geyn (contrabas) en Dré Pallemaerts (drums) speelde hij een maxi-concert, zonder pauze en zonder weerga! En het talrijke publiek kreeg waar voor zijn geld. Het werd getrakteerd op talrijke juweeltjes uit het American Songbook. Een medley met 'I Love You Porgy', 'Summertime' en 'It Ain’t Necessarily So' klonk vertrouwd, maar had voldoende eigenheid. Als ode aan Thelonious Monk vervolgde Mr. Toots solo met een breekbare uitvoering van 'Round About Midnight'.

    Het technisch virtuoze spel mag dan misschien zijn afgenomen, maar in elke single note en elke gespeelde frase doorklinkt zijn rijke jazzverleden en persoonlijke zeggingskracht. Dat was ook het geval in Paul Simons compositie 'I Do It For Your Love'. Thielemans blijft een fenomeen en of hij nu speelt of spreekt: uit respect behoor je vanzelfsprekend te zwijgen. Dat ondervond pijnlijk een dame op de voorste rij, die hem met haar gebabbel zodanig stoorde dat hij haar even vermanend toesprak, waarna hij met de filmuziek uit 'Midnight Cowboy' vervolgde. 'Bluesette' begon in een langzaam tempo in vieren en ging over in onversneden swing met een ronduit zalige bassolo van Van de Geyn. Het stuk kantelde naar een latin feel en hier pakte Pallemaerts solistisch gedecideerd en boeiend uit.

    De chemie met smaakmaker en uitmuntend begeleider Boehlee, gepokt en gemazeld bassist Van de Geyn en de alom geprezen Pallemaerts was uitstekend. Thielemans liet hen royaal soleren en een aandeel hebben in het succes. "En wa goan we nu spele?" vroeg Toots. "Autumn Leaves", stelde Boehlee voor. Het werd een uitvoering met veel ruimte, golvende dynamiek en raak geplaatste spaarzame, essentiële noten van de meester. Boehlee op synthesizer kleurde met langgerekte akkoorden toegevoegde waarden in. Abrupt volgde een deel met uiterst zacht spel op piano, een geplukte bas in vieren, ruisende brushes van Pallemaerts en Thielemans met broos, beeldend spel. Een uitvoering die je sprakeloos naar adem deed snakken!

    Na het horen van Louis Armstrong koos Thielemans in 1942 voor een beroep als musicus. Daarom volgde tot slot nog diens overbekende 'What A Wonderful World'. En om de wens naar die wereld wat extra kracht bij te zetten, werd het een intimistische en sobere uitvoering, die tot denken aanzette. De korte en bondige versie eindigde in een morendo pianissimo. Het bedankapplaus was lang, oprecht en zeer terecht!

    Klik hier voor een fotoverslag.

    Meer weten?
    Uit 59 kandidaten uit 20 verschillende landen (voor jazzgroepen bestaande uit musici die niet ouder zijn dan 30 jaar) selecteerde een internationale jury uit de preselectie zes finalisten. Het Mid West Quartet werd zaterdagavond in gemeenschapscentrum De Bosuil in Overijse uitgeroepen als laureaat van Jazz Hoeilaart Intern'l Contest. De winnende groep eindigde voor het Spaans-Nederlandse César Latorre Trio en het Kristian Brink Quartet uit Denemarken. Op de vierde plaats eindigde de Oostenrijkse groep Playgrounds, gevolgd door Hornstrom uit Duitsland en het Piotr Orzechowski Quartet uit Polen.

    (Cees van de Ven, 2.10.08) - [print] - [naar boven]





    Bar Kokhba - 'Lucifer, Book Of Angels Vol. 10' (Tzadik, 2008)
    Opname: 2007

    Bar Kokhba is waarschijnlijk het beste wat John Zorn te bieden heeft: een ensemble met louter sterspelers uit de New Yorkse muziekscene dat bijzonder toegankelijk klinkt. Op het eerste gehoor lijkt het wel easy listening, maar Zorn is met dit ensemble niet uit op een gemakkelijke glimlach: hier wordt hard gewerkt. Op hoog niveau wordt er gesoleerd over de inmiddels wel bekende jiddische thema's van Zorn.

    Meer dan welkom is de inbreng van gitarist Marc Ribot, die in het openingsstuk klinkt als Grant Green, maar ook graag de surfgitarist uithangt en in het stuk 'Gediel' de discussie met drummer Joey Baron aangaat. Percussionist Cyro Baptista brengt op zijn beurt weer subtiele Braziliaanse invloeden in. Bar Kokhba swingt en ontroert. Een regelrechte aanrader.

    (Eric van Rees, 2.10.08) - [print] - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








    • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.