Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 

Overdonderende rust
John Abercrombie Quartet, donderdag 25 september 2008, Dr. Anton Philipszaal, Den Haag

Een combo met solisten op viool en gitaar doet, zeker in jazzkringen, denken aan dat van Django Reinhardt en Stephane Grapelli. Of dit John Abercrombie voor ogen stond toen hij zijn band samenstelde, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat Abercrombie een echte jazzgitarist is, die in menig interview aangeeft te zijn geïnspireerd door Charlie Christiani en Reinhardt. Daarmee is niet gezegd dat de muziek hetzelfde klinkt. Want behalve een man van de traditie is Abercrombie ook zeker een vernieuwer, die even gemakkelijk akkoordenschema's als vrije improvisaties doorloopt. Het verloop van zijn stukken is dan ook vaak dat van een thema, via een los-vast schema van akkoorden, naar een vrij gedeelte. Op zijn laatste album, 'Third Quartet', wordt deze interesse nog eens aangegeven met een uitvoering van Ornette Colemans 'Round Trip'.

Tijdens zijn concert in de Dr. Anthon Philipszaal werd het nog eens bevestigd: de lyriek van Abercrombie, Mark Feldman op viool, Thomas Morgan op bas en Joey Baron op drums is overweldigend. Met name voor de pauze werd er op fluisterniveau gesoleerd, zodat het publiek bij de muzikanten op schoot leek te zitten. Wanneer het al te rustig werd, was daar drumbeest Baron, die met een asymmetrische roffel de boel weer op scherp zette. Waar Baron uitgesproken extrovert is als muzikant, geldt voor Abercrombie het omgekeerde. Ineengezakt met zijn gitaar op schoot is hij het toonbeeld van een ingetogen muzikant die weinig noten nodig heeft om diep in zichzelf en de muziek te graven. Zijn solo's waren rustig en geconcentreerd. Wanneer Abercrombie niet speelde, luisterde hij met gesloten ogen naar Feldman. Deze soleerde in alle registers van zijn viool en wisselde korte statements van veel noten af met meer lyrische, melodische passages. Morgan bleef lange tijd wat op de achtergrond, maar liet zich na de pauze volop gelden in 'Class Trip', een nummer met pizzicato voor bas en viool dat aan Philip Glass deed denken.

Na de pauze namen de muzikanten sowieso meer tijd om hun individuele klasse te tonen. Baron speelde geniaal, zij het wat luid, hetgeen soms wat ten koste ging van de vioolpartij. In 'Vingt-Six', een nummer van het laatste album, revancheerde Feldman zich met een stopchorus die aan een monologue intérieur deed denken. Abercrombie liet nog zien waarom hij, jaren geleden, een veelgevraagd fusiongitarist was. Dit spierballenwerk van de muzikanten was aanstekelijk, maar met name Baron leidde af van waar deze muziek over gaat: luisteren. Het laatste kwart van het concert was dan ook wat teleurstellend.

Pas bij de toegift kwam de groep weer met een hecht samenspel dat de tijd stil leek te doen staan. Toen ook werd duidelijk waarom dit kwartet door velen wordt gezien als het beste dat Abercrombie heeft gehad en als een van de beste kamerjazzensembles van het moment. Wanneer de muzikanten goed naar elkaar luisteren, dan stuwen ze
zichzelf en elkaar tot ongekende hoogten.

(Sybren Renema, 28.9.08) - [print] - [naar boven]





The Persons - 'Sweet Ears' (Ramboy, 2008)
Opname: 1996

The Persons is een formatie van Michael Moore uit eind jaren zeventig. Toen experimenteerde hij met het harmonisch gebruik van riffs en grooves van elektrische gitaar. Het materiaal van deze opname, die dateert van mei 1996, is van de laatste bezetting in dit kader, met naast de leider cellist Ernst Reijseger, gitaristen Danny Petrowen en Nick Kingo, bassist James 'Sprocket' Royer en drummer Michael Vatcher.

Deze cd is van een andere orde als de cd 'Holocene', die onlangs verscheen van het Michael Moore Trio. Free jazz, stevig, uitbundig, weird, humorvol en met veel instant composing. Dat alles resulteert in een opzienbarend en afwisselend luisterplezier. Moore is hier een klanktovenaar op altsax, klarinet, basklarinet en melodica.

De kwaliteit van het basismateriaal en een topbezetting zorgden voor de rest. Ondanks het feit dat de muziek al ruim tien jaar geleden werd opgenomen, is deze cd nog geheel bij de tijd. Een aanrader voor Michael Moore-adepten en liefhebbers van avant-garde impromuziek die tegen een stootje kunnen.

(Cees van de Ven, 28.9.08) - [print] - [naar boven]





Willem Breuker Kollektief brengt muzikaliteit en speelplezier
donderdag 18 september 2008, SJU Jazzpodium, Utrecht

Na een ernstige ziekte die zo'n twee jaar geduurd heeft, staat Willem Breuker wederom omringd door al zijn saxofoons op de planken met zijn succesvolle Kollektief. Gedurende die periode heeft het Kollektief niet stilgezeten; zonder zijn leider werden in 2006 en 2007 onder meer theaterconcerten gegeven met zangeres Denise Jannah. Verder was er de theaterproductie 'Sophie Tucker', een samenwerking met Loes Luca. Op het North Sea Jazz Festival is Breukers comback dit jaar van start gegaan. Inmiddels zit hij in een tournee die hem in november naar de Verenigde Staten en Canada zal brengen.

In het SJU Jazzpodium steeg het 'Aha-Erlebnis'-gevoel tot grote hoogte. Vooral bij de talloze aanwezige generatiegenoten van Willem Breuker. Meteen vanaf de aftrap van het onstuimige 'Dorst 2' werd de turbofanfare in gang gezet. Kenmerkend voor Breukers composities en orkestraties is een amalgaam van stijlen - bigband swing, bebop, musical, Wagner, levenslied, tango, circusmuziek – resulterend in een compact en vol brassband-geluid. Veel muziekpapier op de standaards met uitgeschreven noten – uiterst bekwaam neergepend, soms verrassend, soms moedwillig kitscherig, vet georkestreerd – maar relatief weinig ruimte latend voor solo's.

Het 'dollen' van de zeventiger en tachtiger jaren heb ik wel gemist. Het vroegere theatrale, de gein, de onzin, de relativering, het sociale engagement: het was er niet meer. Maar goed, de heren zijn een streepje ouder geworden. Gelukkig zijn de muzikaliteit en het speelplezier niet verdwenen.

Na de nogal plichtmatig uitgevoerde eerste twee nummers kwam, middels een furieuze sopraansaxsolo van Breuker, het Kollektief pas echt op gang. Drummer Rob Verdurmen en bassist Arjen Gorter ranselden achter Breukers tierende en gierende solo. De tijden van de krachtige en energieke free jazz keerden terug. Als contrast soleerde Hermine Deurloo daarna passievol op mondharmonica (in de geest van de oude meester Toots Thielemans) in het gevoelige nummer 'Trouw'. Aandoenlijk was het Sinatra-achtige croonen van Breuker in Gordon Lightfoots 'If You Could Read My Mind'. Een bescheiden, licht ironische performance door Breuker, die - met een glas Spa in de hand - deze commerciële soulsong een nonchalant-laconieke vertolking meegaf. De begeleidende instrumentatie was zeer melancholisch en smaakvol.

Naast de merendeels Breuker-originals werd 'Fables Of Faubus' nogal mat uitgevoerd. Deze compositie van Charles Mingus is een statement tegen de Amerikaanse rassendiscriminatie en wordt in diens diverse vertolkingen met kracht uitgevoerd. Het Breuker Kollektief daarentegen produceerde een nogal brave editie van Mingus' protest classic. Hoe anders was het in 'Bob's Gallery + To Europe', met een sprankelend opgebouwde altsaxsolo van Deurloo en een heftige tenorsaxsolo van Maarten van Norden.

Het orkest, dat na 30 jaar nog steeds een icoon is in de vaderlandse naoorlogse jazzgeschiedenis en tot ver buiten de grenzen bekendheid en bewondering geniet, komt het komende seizoen voor het eerst in zijn bestaan niet meer in aanmerking voor subsidie. Dit orkest dat zoveel goodwill heeft opgebouwd en een belangrijk cultureel exportproduct is (in Amerika kent men Breuker wel, maar Plasterk niet) wordt in zijn bestaan bedreigd. Dat mag niet gebeuren. Laat de jazzfanfare nog lang klinken!

Klik hier voor Maarten Jan Rieders fotoverslag van dit concert.

(Jacques Los, 26.9.08) - [print] - [naar boven]





Robin Verheyen - 'Painting Space' (W.E.R.F., 2008)
Opname: 2007

Na zijn plaat met Narcissus is 'Painting Time' de tweede cd die de jonge saxofonist Robin Verheyen uitbrengt op het label van De Werf. Met de Amerikaanse toetsenist Bill Carrothers, de Franse bassist Remi Vignolo en de Belgische drummer Dré Pallemaerts bevindt hij zich ditmaal in internationaal gezelschap.

Dat Verheyen sinds midden 2006 in New York woont, heeft er niet voor gezorgd dat zijn muziek uitzinniger geworden is, integendeel. Verheyen en zijn muzikanten spelen vaak gesloten, abstract en bij momenten zelfs ascetisch. Virtuositeit wordt volledig naar de achtergrond gedwongen, samen met dynamische contrasten. De muziek richt zich op melodie en harmonie, wat 'Painting Space' niet meteen tot een schijfje vrolijke achtergrondjazz maakt, waarbij het goed vingerknippen is. Alleen in Wayne Shorters 'Capricorn' wordt er voor een geanimeerde swinggroove gekozen. Bij de meeste andere tracks ligt het tempo eerder laag, als er al van een vast tempo sprake kan zijn.

Als saxofonist vermijdt Verheyen extremen en speelt hij in zichzelf gekeerd, alsof hij zijn weg zoekt en de luisteraar zijn tocht mag volgen. Door deze soberheid krijgen de andere muzikanten volop de kans om hun stempel op de cd te drukken. Vooral Carrothers is nadrukkelijk (maar niet opdringerig) aanwezig: één maal op Fender Rhodes, de andere keren als pianist – al dan niet aan het werk in de klankkast van de piano. Zijn ruimtelijke akkoorden leggen een open basis. Hierop kunnen ook Vignolo en de zoals steeds ritmisch erg onafhankelijk spelende Pallemaerts hun zegje doen. Daardoor wordt 'Painting Space' het werkstuk van een volwaardig kwintet, waarbij de rolverdeling vaak heel vloeiend is.

De harmonische en melodische focus van de plaat komt vooral naar voren in de composities van Verheyen zelf. De soms herkenbare en eenvoudige melodieën worden breed uitgesmeerd, wat vooral in 'Open To Your Love' letterlijk minuten in beslag neemt. Gecombineerd met de vrije metriek en het lichtjes aan- en afrollen van de begeleiding wordt hier de geest van John Coltrane opgeroepen. Echt doorduwen doet Verheyen echter niet, aangezien hij blijft zweren bij korte frases, ook wanneer hij in volle opbouw is. Dat kleine tandje bijsteken had de track en de cd als geheel nog iets meer kracht kunnen geven, een extra dimensie die nu al eens ontbreekt.

Wanneer het kwartet nog verder gaat in de soberheid, zoals in 'Colors In Space' en 'Voice Of The People' (een compositie van Carrothers), wordt de muziek echt ijl. De meest cerebrale track is echter 'Metal Bar – Painting Space', waarin zoveel onuitgesproken blijft, dat wat niet gespeeld wordt minstens even belangrijk wordt als wat er wel te horen is. Wanneer er even niemand echt soleert of de melodie voert, lijkt de muziek stil te staan: niet doods, maar vol spanning.

In het tweedelige 'Facing East' wordt even uit een ander vaatje getapt. De nazinderende inside pianoklanken van Carrothers zorgen voor een mysterieuze onderbouw, die plots plaats maakt voor een stevige drive in de ritmesectie. Het kolken van de begeleiding laat Verheyen in zijn solo haast rondspinnen als een tol, waardoor het kwartet de ruimte even anders schildert. Een welkom moment van afwisseling in een knappe, maar niet voor de hand liggende cd.

Meer horen?
Op de MySpace-pagina van Robin Verheyen kun je luisteren naar twee tracks van dit album: 'Facing East - Part 2' en 'Wherever The Path Leads You'.

(Koen Van Meel, 26.9.08) - [print] - [naar boven]





En Sun Ra zag dat het goed was
Sun Ra Arkestra o.l.v. Marshall Allen, zaterdag 20 september 2008, Paradox, Tilburg

Wie Sun Ra zegt, zegt controverse. Glitterpakken, hoofddeksels van nepgoud en een lowbudgetfilm over rassenongelijkheid maken de gemiddelde muzikant niet geloofwaardiger. Laat staan dat een gerecht met de naam moon stew en albums gewijd aan de muziek van Disney en Batman dat doen. Het zijn allemaal punten van discussie rond 'Sonny' Herman Blount, de zelfverklaarde Saturnusbewoner die van 1914 tot 1993 op aarde verkeerde.

Er is ook de andere kant. Bootsy Collins, Cocorosie, Sonic Youth, John Coltrane, Pink Floyd en zelfs breakdance: allemaal zijn ze op een of andere manier stevig door de grabbelton aan ideeën in Ra's muziek beïnvloed. Het was dan ook een geweldig idee het originele Arkestra, aangevuld met jongere muzikanten, naar Nederland te halen voor een week van drie uur durende concerten. Dit alles in het kader van het ZXZW Festival in Tilburg. En geen minuut te laat; de muziek van Ra is muziek die beleefd moet worden, en de leeftijd van de muzikanten doet vermoeden dat dit de laatste keer geweest kan zijn.

De leiding van het Arkestra ligt tegenwoordig in handen van Marshall Allen (84), de altsaxofonist met de geweldige snerpende toon. Samen met onder meer John Gilmore en Pat Patrick gaf hij jarenlang kleur aan Ra's composities. Nu voert hij schreeuwend en tierend de band aan, waarvan hij sinds 1958 lid is, en die zich deze avond (na eerder deze week klassiek Ra-werk te hebben gespeeld) op standards concentreerde.

En hoe?! 'Way Down Yonder In New Orleans', 'How High The Moon', 'Hocus Pocus' (van Fletcher Henderson, Ra's eerste werkgever) en enkele Ra-klassiekers als 'We Travel The Spaceways': alles werd geklutst en de muziek was immer onverwacht. Zelfs voor de muzikanten, want pas tijdens het concert gaf Allen door wat er gespeeld moest worden, zodat veertien man steeds halsoverkop in de muziekpapieren konden gaan rommelen.

De solo's en de muziek waren van hoog niveau. Vooral Allen zelf was verbazingwekkend. Zijn altsax klinkt nog altijd urgent, en door op een EVI (een soort geblazen synthesizer) te spelen, nam hij de last op zich om Sun Ra's partijen in te vullen. Dit hield het geheel geloofwaardig en deed eigenlijk snel het gemis vergeten. Op die manier leek de band nooit achterom te kijken; de behandeling van het repertoire klonk niet versleten. Net zomin als de bandleden dat zijn: saxofonist Knoel Scott speelde, ondanks een gebroken been, al zijn solo's staand, balancerend op zijn goede been.

Hoogtepunten waren er veel, maar met name de emotionele interlude van Allen en pianist Farid Abdul-Bari Barron was adembenemend. Charles Davis, lid van het Arkestra sinds 1955, is ook nog altijd goed in vorm: zijn doordachte tenorsolo's boden een mooi evenwicht voor het overvolle samenspel.

Aan het eind van de ruim drie uur durende set was er nog wat ruimte voor een medley van 'We Travel Spaceways' en 'Space Is The Place', zodat ook de verwachtingsvolle fan in dat opzicht ook nog aan zijn trekken kwam. Die zal niets te klagen hebben gehad, want het concert was een selectie van alles wat het Arkestra ooit tot de beste bigband van zijn tijd maakte.

(Sybren Renema, 24.9.08) - [print] - [naar boven]





Andy Declerck & Karl Antila Group - '1000 Miles Away' (Seventh String Music, 2007)

De uitdrukking 'de vlag die niet de lading dekt', daaraan moest ik denken bij de aanblik van de verpakking van de cd '1000 Miles Away' van Andy Declerck & Kari Antila Group. Op de hoes staan de heren DeClerck en Antila erbij alsof ze zojuist ontdekt zijn bij het spel 'verstoppertje'. Wat een totaal ander beeld krijg je als je deze cd in de speler plaatst. Hier wordt niks verstopt; men geeft zich helemaal bloot. Bloedmooi opgenomen, prima composities van saxofonist DeClerck en gitarist Antilla, en last but not least: er wordt uitstekend gemusiceerd.

Andy DeClerck heeft alles in huis wat je van een tenorsaxofonist graag hoort. Een fraaie malse toon, helder lijnenspel in zijn improvisaties en een sterk gevoel voor melodie. In zijn improvisaties blaast hij opmerkelijke volzinnen met zeggingskracht. De Fin Kari Antilla speelt lenig, vaardig en aansprekend. Het kwartet wordt gecompleteerd door bassist Wim Ramon en drummer Toon Van Dionant. Inderdaad, en niet niet Dissonant, anders was de homogeniteit van het ensemble eruit geweest en het tegendeel is waar.

Er wordt fris en enthousiast gespeeld, als ware het een liveoptreden. Antila is een waarachtig declamator op gitaar zoals in de ballad van zijn hand 'For Those We Loved'. Overwegend is het post-bop wat de klok slaat. Niet hemelbestormend, maar buitengewoon onderhoudend.

Meer horen?
Op de MySpace-pagina van Andy Declerck kun je luisteren naar twee tracks van dit album: 'My Romance' en 'Canadian Impressions'.

(Cees van de Ven, 24.9.08) - [print] - [naar boven]





North Sea Jazz impressies: Herbie Hancock Quintet
vrijdag 11 juli 2008, Ahoy, Rotterdam

'Musical revelations often lurk around the corner at a jazz festival. It's part of the excitement of being in an environment with constant music. Over the course of the day, you never know when a transcendent performance will emerge - from a young, previously unknown artist, from an established musician on the scene or from a legend of the music.'

Tijdens het lezen van een oude Down Beat sprongen deze woorden van eindredacteur Jason Koransky eruit, omdat ze treffend beschrijven hoe je jezelf tijdens een jazzfestival opeens kunt terugvinden bij een concert waar instant geschiedenis wordt geschreven. Dat was ongetwijfeld het geval met het optreden dat keyboard wizzard Herbie Hancock ons vrijdagavond 11 juli voorschotelde in de Hudson-zaal tijdens het North Sea Jazz Festival. De pianist trad aan met een superbezetting die zijn weerga niet kent: saxofonist Chris Potter, gitarist Lionel Loueke, bassist Dave Holland en drummer Vinnie Colaiuta.

Al meteen bij zijn eerste solo in de opener 'Actual Proof' bewees Hancock, die switchte tussen keyboard en vleugel, in een bloedvorm te steken. Wat een souplesse en frisheid van geest etaleerde deze man! Holland (op basgitaar) en Colaiuta legden dit diep groovende stuk uit 1974 aan het rock-infuus, Loueke gooide er een lekker wah-wah gitaartje in, en Potter hield zich ondertussen kranig staande tussen al dit muzikaal geweld. Ook tijdens 'Seventeens', met een aparte springerige ritmiek, speelde het kwartet met de allure van een rockband. Colaiuta legde een ultravette basis met Holland, die de zaak lekker opstuwde op zijn akoestische 'babybas'. In een oppeppende solo liet Hancock zijn klare, heldere toon weer horen. Loueke dreigde wat onder te sneeuwen, maar gelukkig kreeg hij even de ruimte in een rustiger gedeelte.

Vervolgens werden we overrompeld door een totaal geherarrangeerde, slow groovende funkversie van 'Watermelon Man', waarin Hancock de keytar ter hand nam: een keyboard/synthesizer die je als een gitaar omgespt - en die de muzikant dus meer bewegingsvrijheid geeft. Met Potter gaf hij zich over aan een uitbundig potje trading fours, om daarna een duel aan te gaan met Loueke, die zijn gitaargeluid liet muteren in een soort orgelklanken. Zichtbaar een feestje voor publiek en muzikanten!

Gedurende het concert maakte de vaak door depressies geplaagde Colaiuta (ex-Zappa) zijn reputatie als meesterdrummer volledig waar met adembenemend krachtig drumwerk. Maar in Wayne Shorters 'Footprints' was hij subtiel aanwezig met een tapijt van ritmes, waaroverheen Hancock hypnotiserende soundscapes vlocht. Holland had het nummer geopend met een mooi in elkaar grijpende solo, double-time, bijna gitaarachtig gespeeld. Een ouderwets swingende Pottersolo doorsneed Hancock smaakvol met gesampelde koortjes. Ook Loueke deed een duit in het zakje met een intimistische, mooi getoonzette gitaarsolo. Het kwintet straalde echt spelplezier uit.

Vervolgens trakteerde Hancock het publiek op een sonate-achtige intro op de vleugel, met 'klassieke' allure, die zich ontvouwde in zijn jazzstandard 'Maiden Voyage'. Zeer gedurfd, want hij trok zich niets aan van de lawaaierige festivalomgeving. Opeens ging het over in de lekker relaxte drive van 'Cantaloupe Island'. Ook al zo'n Hancock-mijlpaal, die een pakkende uitvoering kreeg met prima croppy drumwerk. In zijn solo liet Potter horen dat hij nooit kiest voor de gemakkelijkste weg. Desondanks weet hij het zo te verklanken dat het vertrouwd klinkt, alsof het alleen zo gespeeld had kunnen worden. Met Hancocks prettige groove en Loueke's smeuïge wah-wah accenten kon de conclusie niet anders luiden: this stuff is funky indeed!

Geheel in stijl was de toegift 'Chameleon', het eerste nummer van 'Head Hunters', het album waarmee Herbie Hancock vriend en vijand verraste in 1973. De 68-jarige toetsenist liet met dit werkelijk uitmuntende concert zien, dat zijn rol in de hedendaagse jazzscene voorlopig nog niet is uitgespeeld.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Maarten van de Ven, 23.9.08) - [print] - [naar boven]





The Jazztube
John Coltrane - Interview 1960

Mocht jazzicoon John Coltrane nog hebben geleefd, dan zou hij vandaag 82 jaar oud zijn geworden. Helaas was zijn leven van een veel kortere duur. Al in 1967 kwam hij op 40-jarige leeftijd te overlijden aan de gevolgen van leverkanker, juist op het moment dat hij zich helemaal leek te hebben bevrijd van muzikale conventies. Een mooi bewijs daarvan vormt het Impulse-album 'Interstellar Space' uit datzelfde jaar, een vierdelige suite met een sterk spirituele inslag, die Coltrane opnam met drummer Rashied Ali. De plaat zou overigens pas postuum worden uitgebracht, in 1972.

Ter gelegenheid van zijn geboortedag brengt de Jazztube een interview met Coltrane uit 1960. Klik op bovenstaande afbeelding om het te beluisteren.

Labels:

(Maarten van de Ven, 23.9.08) - [print] - [naar boven]



Jazz Brugge 2008

Van donderdag 2 tot en met zondag 5 oktober wordt in Brugge voor de vierde keer het gelijknamige internationale jazzfestival gehouden. Het Concertgebouw en het Groeningemuseum zetten hun deuren open voor 19 jazzgroepen uit 11 verschillende landen om een staalkaart aan te bieden van de Europese jazzscene van vandaag.

Die scene is zeer divers en uiterst boeiend. Zo bevat het festival intieme pianoconcerten, improvisatie, free jazz, mainstream jazz, veel humor en creativiteit, maar ook invloeden uit de Hongaarse volksmuziek, de mediterraanse traditie en programma's volledig gewijd aan jazzgrootheden Ornette Coleman en Thelonious Monk.

Deelnemers aan dit bijzondere festival, met het accent op eigentijdse jazz, zijn onder anderen het duo Aki Takase/Silke Eberhard, het Barry Guy New Orchestra, Alexander von Schlippenbach Monk's Casino, Louis Sclavis 'Big Slam Napoli' en het Henri Texier Strada Sextet.

Klik hier voor uitgebreide informatie.

(Jacques Los, 23.9.08) - [print] - [naar boven]





30 Jaar Jazzpower

In de dertig jaar sinds haar ontstaan organiseerde de Eindhovense stichting Jazzpower liefst 919 concerten. Op het podium, dat al sinds jaar en dag is gevestigd in café Wilhelmina, stonden (inter)nationale grootheden als David Murray, Steve Lacy, Han Bennink, Willem Breuker, Mal Waldron, John Carter, John Zorn, Lee Konitz, Benjamin Herman en vele, vele anderen.

Met een speciaal jubileumconcert luidt Jazzpower op maandag 29 september het vierde decennium van haar bestaan in. Voor de prettige prijs van 8 euro krijgen de bezoekers die avond in Wilhelmina twee concerten: het New Yorkse Gutbucket - een free-range kwartet, dat zich pijlsnel beweegt tussen hardrock, latin, thrash, klezmer en jazz - en Eric Vloeimans' onvolprezen formatie Gatecrash.

Onze reporter Jacques Los zocht John Thomas, huidig programmeur/directeur van Jazzpower, op en schreef naar aanleiding van dat onderhoud een verslag. Klik hier om het te lezen.

(Maarten van de Ven, 21.9.08) - [print] - [naar boven]





Han Bennink wint Europese Jazz Prijs

De Nederlandse drummer Han Bennink heeft de Europese Jazz Prijs 2008 gewonnen. Deze prijs is één van de vier categorieën van de Hans Koller Prijs, die in Wenen worden uitgereikt door een Europese jury. Han Bennink wordt geroemd om de 'vitale rol' die hij speelde bij in de Europese free jazz, samen met musici als Misha Mengelberg, Willem Breuker en Peter Brötzman.

De allround Bennink is een volstrekt authentieke, multi-intzetbare drummer, die met vele jazzgroten der aarde heeft gespeeld - we noemen maar even Eric Dolphy. Zijn felle en intense slagwerk dwingt al wie met hem speelt op de toppen van zijn of haar kunnen te musiceren, met als onverbiddelijke 'sanctie' het risico om door hem weggespeeld te worden. In 1967 richtte hij met Mengelberg het free-jazz orkest Instant Composers Pool op, dat na 40 jaar tot op de dag van vandaag nog steeds actief is.

Meer weten?
Klik hier voor de Take Ten van Han Bennink.

(Jacques Los & Maarten van de Ven, 21.9.08) - [print] - [naar boven]





Chet Baker door generaties heen
Kwartet Herman Nijkamp, zaterdag 6 september 2008, Waalse Kerk, Zwolle

De Waalse kerk in Zwolle was deze zaterdagmiddag het podium voor een bijzondere hommage. Door drie generaties jazzmuzikanten werd trompettist Chet Baker een ode gebracht. Een geweldig extra was de deelname van slagwerker John Engels, die diverse malen met Baker heeft gespeeld, en zich op ruim 70-jarige leeftijd nog zo kan motiveren en daarbij een aanstormend talent als pianist Pieter van Santen in zijn enthousiasme meesleept. Bandleider Herman Nijkamp ontpopt zich de laatste jaren steeds meer als een integer Baker-vertolker, zowel in zang als trompetspel, en ook bassist Harry Emmery speelde in de jaren tachtig nog met Chet Baker.

De Waalse kerk is een klein kerkje (met ongeveer 70 zitplaatsen), waar nu sinds een klein jaar jazzconcerten worden georganiseerd. De ruimte is bijzonder geschikt om akoestisch te spelen; hoe minder versterkt, hoe beter het klinkt. Een goed idee dus om Chet Baker hier een ode te brengen. Zijn zachte zang en omfloerst trompetgeluid zouden wonderwel gepast hebben. En hoewel je even moest zoeken naar deze kerkruimte, maakte het programma van deze middag de speurtocht door de binnenstad van Zwolle volledig de moeite waard.

De setting was bijzonder goed: de ervaring van John Engels (73), de subtiele zang en scat- en flugelsolo's van Herman Nijkamp (57). Dat alles paste wonderwel in deze ruimte. Pianist Pieter van Santen (42) en bassist Harry Emmery (57) completeerden het kwartet. Nummers als 'It Could Happen To You' en 'It Might As Well Be Spring' brachten naast een coherent groepsgeluid ook veel ruimte voor elk bandlid om te soleren. Mooi om te zien hoe door initiatief van John Engels de andere bandleden op een hoger niveau gingen spelen.

Klein minpuntje was het wat moeilijk te definiëren basgeluid; de thumbing-techniek van Emmery bracht misschien wel wat teveel lage frequenties voort, met name halverwege de kerk werd het laag wat vaag. Het concert verdiende wellicht een wat andere toegift dan een plichtmatig bluesje. Het uur daarvoor was wel uitermate geïnspireerd, een mooie hommage aan Chet Baker.

Het initiatief om in dit kerkje jazzmuziek te programmeren verdient veel lof. Gelukkig zat deze middag de kerk afgeladen vol; dat was meer dan terecht. We zijn heel benieuwd naar een vervolg.

Klik hier voor Maarten Jan Rieders fotoverslag van dit concert.

(Geert Topper, 18.9.08) - [print] - [naar boven]





John Zorn - 'Filmworks XIX: The Rain Horse' (Tzadik, 2008)

De filmmuziek van John Zorn bevat als vanouds veel ruimte voor improvisatie. Op deel 19 in de reeks met filmmuziek levert een gelegenheidstrio met Erik Friedlander (cello), Greg Cohen (bas) en Rob Burger (piano) een bijzonder toegankelijke en sfeervolle soundtrack. De opzet is simpel: een aantal thema's komt gaandeweg terug in andere gedaantes, zoals sneller gespeeld of voorzien van een ander ritme of stijl.

Het valt op dat Zorn steeds minder noten nodig heeft om de luisteraar te behagen en om een fraaie melodie te schrijven. Melodieën waar zijn vertolkers wel raad mee weten overigens. Cellist Friedlander stelt niet teleur, maar het is de lichte aanslag van Burger die deze cd de moeite waard maakt. Al met al geen slechte cd, maar minder mooi dan voorganger 'The Treatment' (met in de hoofdrol violist Mark Feldman) en, het hoogtepunt in de serie, 'Invitation To A Suicide' met Marc Ribot.

Labels:

(Eric van Rees, 18.9.08) - [print] - [naar boven]





15 Jaar JazzLab Series
zaterdag 6 september 2008, De Roma, Borgerhout

In een sfeervol ingerichte Roma in Borgerhout vierde JazzLab op zaterdag 6 september een feestje ter gelegenheid van 15 jaar JazzLab Series. Deze organisatie plaatst ruim honderd concerten per jaar met vijftien formaties, bij een twintigtal partners, hoofdzakelijk in Vlaanderen. Maar er zijn onlangs ook enkele partners gevonden in Noord-Frankrijk in het kader van de onlangs in Nederland in zwang geraakte term cultureel ondernemerschap.

Over de oorsprong van JazzLab zei initiatiefnemer en voorzitter Willy Schuyten: "De opzet was duidelijk en schijnbaar eenvoudig: geef jonge jazzmusici en groepen 'van bij ons' een volwaardig podium, zorg voor een kwaliteitsvleugel, voorzie in een professionele geluids- en lichtinstallatie, bediend door gekwalificeerde technici. Onthaal ze zoals je musici uit het buitenland onthaalt en betaal ze een eerbare gage."

Onze reporter en fotograaf ter plaatse Cees van de Ven zag optredens van Hamster Axis Of The One-Click Panther, Kris Defoort & Nicolas Thys, Nathalie Loriers & Peter Hertmans en de apotheose van deze avond: de JazzLab AllStars Band, met als speciale gast Bert Joris.

Klik hier voor zijn verslag in woord en beeld van deze jubileumavond.

(Maarten van de Ven, 18.9.08) - [print] - [naar boven]





Eric Vloeimans naar Amerika

Eric Vloeimans is door collega-trompettist Dave Douglas uitgenodigd om te spelen in de befaamde club Jazzstandard in New York. Vanaf 25 september is daar het 'In Memory of Woody Shaw'-weekend, dat door Vloeimans wordt geopend met de trompettisten Ingrid Jensen en Tim Hagans. Andere muzikanten die aan dit weekend meewerken zijn onder anderen Brian Lynch, Nicholas Payton en (uiteraard) Dave Douglas.

Van 9 tot en met 21 oktober volgt dan voor Vloeimans zijn debuut-tournee door de Verenigde Staten met zijn groep Fugimundi. Er zijn optredens in Washington, Miami, Detroit, Oakland, Santa Cruz, Anchorage, Seattle en Burlington. Tijdens de tour zal in de befaamde club Yoshi's in Oakland de nieuwe cd van Vloeimans worden opgenomen.

(Jacques Los, 18.9.08) - [print] - [naar boven]





Brötzmann en Kondo, een mooi stel
Brötzmann, Kondo, Pupillo & Nilssen-Love, zaterdag 6 september 2008, Bimhuis, Amsterdam

Bij Brötzmann weet je van tevoren altijd wel waar je aan toe bent. Een echte free-jazzer en impro-muzikant op klarinet, alt- en tenorsax, die bekend is door onder andere zijn Chicago Tentet. Hij heeft samengewerkt met bijvoorbeeld Andrew Braxton, Evan Parker, Marilyn Crispell en Rashied Ali, en speelt ook al lang met mensen als Han Bennink. Peter Brötzmann blijft een indrukwekkend energieke speler, die alles van zich af lijkt te blazen.

Vanavond ontaardde het echter een beetje in te veel van hetzelfde. Brötzmann klonk bijzonder mooi, vooral op altsax, maar toonde weinig variatie in zijn speelstijl in één lange set van anderhalf uur. Veel dezelfde korte ultrasnelle riedels, raggend over zijn instrument, steeds hoger en hoger gierend, en dan dan weer van voren af aan. Tijdens het Utrecht Jazzfest dit jaar in maart toonde Brötzmann zich met een ander soort programma meer veelzijdig.

Trompettist Toshinoro Kondo bracht de broodnodige dimensies aan. Hij deed ook aan sublieme soundscaping. Met een versterkte trompet en effectpedalen zette Kondo een landschap neer met opborrelende bliepjes, kreten en gegrom, verlengd met wat galm. Hij was vaak subtiel maar altijd zeer effectief aanwezig, ondanks het continu beukende slagwerk en het dikke bas-tapijt.

Drummer Paal Nilssen-Love zette van begin tot eind een uitstekende en krachtige performance neer, maar ook met patronen die zich vaak herhaalden. Terwijl de drums gewoon doorramden - gekoppeld aan de zware, diepe baspartij van Massimo Pupillo - ontstond rond de trompettist een bijna vervreemdend effect; Kondo bleef gewoon ongehinderd zijn gang gaan.

Er waren over het geheel spaarzame momenten van verstilling en dat was misschien wel te verwachten, maar Kondo leek het vaak bewust op te zoeken en Brötzmann juist te weinig. En die momenten waren grotendeels overgangen op weg naar weer een nieuwe bomuitbarsting.

In de duostukken waren Kondo en Brötzmann werkelijk voortreffelijk. Als twee oude vrienden in gesprek, die het roerend eens waren en elkaar continu aanvulden. Ook dat was misschien wel te verwachten, want ze speelden zo'n tien jaar geleden in Brötzmanns Die Like A Dog Quartet (met Hamid Drake en William Parker). Niettemin was het geweldig om die synergie te beleven.

(Margretha van den Bergh, 15.9.08) - [print] - [naar boven]





Sydney Ace Mnisi - '20 Years Celebration' (Samco, 2008)

Al verschillende malen was hij te horen samen met het kwintet van Paul van Kemenade. En daarmee is dan ook het idioom waarin wordt gespeeld al enigszins geduid; eigentijds, vrij, melodieus en de muziek van zijn homeland: je hoort het allemaal op deze eersteling van Mnisi. Laatbloeier Sydney Mnisi (tenor- en sopraansaxofoon)behoort tot een vaste waarde in Zuid-Afrika, net zoals trompettist Feya Faku.

De titel van de cd, '20 Years Celebration', slaat op het feit dat Mnisi twintig jaar geleden het besluit nam om professioneel muzikant te worden. Tot schrik van zijn familie en vrienden zei hij zijn baan op en werkte aan de verwezenlijking van zijn droom: een professionele jazzmuzikant, dat zou hij worden. Hij speelde met Hugh Masekela, Abdullah Ibrahim, Bheki Mseleku en vele anderen. En nu na twintig jaar heeft hij zijn debuut-cd, waarmee hij zich met uitsluitend eigen werk als leider manifesteert.

Het is een afwisselende cd geworden met sterke composities en avontuurlijk spel. Met het vrolijk en dansbare 'Courtyard', 'Lost A Few Times' en 'Skuka'. Of het wat melancholieke 'Kwela Gonsana', met Mnisi op sopraansax en goed pianospel van Andile Yenana. De cd heeft een consistent hoge kwaliteit met een tomeloze overall drive. Uitbundig en opzwepend is het in driekwartsmaat geschreven 'Faro'.

Bassist Jimmy Mgwandi, drummer Clement Benny en percussionist Basi Mahlasela verlenen Mnisi het juiste fond, zodat deze vol vertrouwen op avontuur kan gaan. Hij schuwt hier en daar de risico's niet. Zo gaat hij voluit in het al genoemde 'Faro' en dwingt bewondering af. Zijn '20 Years Celebration' verdient het om gehoord te worden.

Meer horen?
Op de website van Sydney Mnisi kun je geluidsfragmenten van deze cd beluisteren.

Labels:

(Cees van de Ven, 15.9.08) - [print] - [naar boven]



Festival Jazz International Rotterdam 2008

Het thema van de achtste editie van Festival Jazz International Rotterdam - van 23 tot en met 28 september - is 'Jazz & Compositie'. Artistiek leider en componist Paul van Brugge heeft een veelzijdig programma samengesteld rondom de ontwikkelingen in de contemporaine jazz.

Op zondag is er een gevarieerd programma met onder meer een bijzonder concert van het Codarts Symphonic Jazz Orchestra onder leiding van Hans Leenders. Laatstgenoemde leidde vele malen het Rotterdams Philharmonisch Orkest als vervanger van Valery Gergiev in het Gergiev Festival. Inmiddels leidde hij onder meer het Orchestre National du Capitol de Toulouse, het Koninklijk Concertgebouworkest, het orkest van het Mariinsky Theater in St. Petersburg en het ASKO ensemble. Voor hem zal het een aparte ervaring zijn om deze bezetting te dirigeren in plaats van een klassieke setting. Daarbij komt nog dat het een jong gezelschap is. Bovendien wordt het geheel ook nog versterkt. Deze bijzondere combinatie zal zeker leiden tot een verrassend concert. Gastsolisten bij het orkest zijn gitarist Kurt Rosenwinkel en saxofonist Nils van Haften.

Andere formaties die tijdens het festival zullen optreden zijn onder anderen: Carlama Orkestar, Special Delivery, Clazz Ensemble, Bodurov Trio, Kurt Rosenwinkel Trio en Starvinsky Orkestar.

Voor meer informatie klik hier.

(Jacques Los, 15.9.08) - [print] - [naar boven]





Verslag ZomerJazzFietsTour 2008
vrijdag 29 & zaterdag 30 augustus 2008, Reitdiepdal, Groningen

De tweeëntwintigste editie van de Groningse ZomerJazzFietsTour was evenals in de voorgaande jaren wederom zeer succesvol. De formule, fietsen van het ene kerkje of boerenschuur naar het andere kerkje om interessante - vooral - eigentijdse jazzmuziek te beluisteren, is uniek en levert elk jaar almaar meer bezoekers op. Een belangrijke bijkomstigheid dit jaar was het zeer fraaie weer. Zo kon niet alleen genoten worden van de muziek, maar ook van het fietsen in het zonovergoten Reitdiepdal.

Klik hier voor het festivalverslag en hier voor een uitgebreid fotoverslag door Maarten Jan Rieder.

(Jacques Los, 13.9.08) - [print] - [naar boven]





Impro-geheim in Utrecht

In januari 2007 kreeg fluitist Mark Alban Lotz het idee om op de zondagavonden wekelijks een reeks impro-jazzconcerten te realiseren. Hij kreeg al gauw steun van Marcel Kranendonk, directeur/programmeur van het SJU Jazzpodium. Dus een podium was al voorhanden. De naam voor de serie werd 'U-Ex' (Utrecht Experimenteel). Ook zocht Lotz een betrouwbare en capabele partner. Een musicus en organisator. Bassist Meinrad Kneer - hij pastte in het profiel - was niet alleen beschikbaar, maar stond ook geheel achter de plannen.

De gedachte was (en is) wekelijks musici bij elkaar te brengen – geen bestaande groepen – om op een professioneel podium improviserend te spelen en te experimenteren. Interactie is desbetreffend een sleutelbegrip. Ondanks de niet al te genereuze financiële condities blijkt dit een aantrekkelijke optie voor creatieve professionele improvisatoren te zijn. Het podium is dan ook een platform voor verrassende ontmoetingen en muzikale uitwisseling, en fungeert tevens als een soort laboratorium. Het is zelfs niet uitgesloten dat er nieuwe formaties uit voortkomen.

In het begin speelden Lotz en Kneer zelf ook meer dan regelmatig mee, maar allengs kregen beide organisatoren steeds meer aanvragen van nationaal en internationaal befaamde jazzimprovisatoren. Gedurende de afgelopen periode hebben talloze belangrijke en uitstekende musici bij U-Ex gespeeld: trombonist Wolter Wierbos, drummer Michael Vatcher, bassist Wilbert de Joode, trombonist Joost Buis, cellist Fred Lonberg-Holm, saxofonist Luc Houtkamp, violist Oene van Geel, pianist Jeroen van Vliet, saxofonist Tobias Klein, pianist Achim Kaufman, celliste Lysander Lecoultre, pianist Burton Greene, zangeres Kristina Fuchs, trompettiste Felicity Provan, saxofonist Mete Erker, enzovoorts.

Met al die vermaarde muzikanten is het geen wonder dat het gedachtengoed van U-Ex – het ontstaan van mooie muziek, uitgevoerd door kwalitatieve en (inter)nationale musici, in een wekelijkse serie, met een goede organisatie (Lotz/Kneer), op een professioneel podium – meer dan gerealiseerd is. Naast het voortzetten van deze concertreeks zijn er ook plannen voor een jaarlijks U-Ex festival, het uitbrengen van een cd en het creëren van een netwerk van internationale improvisatiepodia.

Op zondagavond 21 september (20.00 uur) wordt het nieuwe seizoen geopend met pianist David Haney, Kneer en Lotz. Andere interessante musici die in de komende periode hun opwachting maken zijn onder anderen saxofonist Klaus Ellerhuzen Holm, pianist Albert van Veenendaal, saxofoniste Louise D.E. Jensen, trompettist Dominykas Vysmanskus, saxofonist Jan Klare en Alan Laurillard (saxofoon en electronica).

Klik hier voor meer informatie, namen en speeldata.

Meer weten?
Klik hier voor een recensie van het U-Ex concert door Steven Kamperman's Carrousel & Pan Project op zaterdag 7 juni 2008 in het SJU Jazzpodium.

(Jacques Los, 12.9.08) - [print] - [naar boven]



Actie 'Concertzender moet blijven'

Recent hebben wij vernomen dat de Publieke Omroep voornemens is om de radio-doorgifte van de Concertzender te laten stoppen. Dit geldt voorlopig voor doorgifte voor de analoge kabel (waaronder de regio's Haarlem, Leeuwarden en Gouda) alsmede voor de landelijke dekking die de Concertzender heeft via de digitale ether (Digitenne).

De reden die aangedragen wordt, is dat de Concertzender doorgifte van Radio 6 via analoge kabel in gevaar brengt. Radio 6 is twee jaar geleden opgericht en kreeg de plek op de kabel waar de Concertzender tot dan toe op uitzond. Vanaf dat moment is de Concertzender weer begonnen met het opbouwen van een eigen plek op de kabel, en dat is op een aantal plekken gelukt.

Eerder deze maand werd de Concertzender al opgeschrikt doordat een voorgenomen besluit om de radiozender op te heffen vroegtijdig door de NPO (Nederlandse Publieke Omroep) naar buiten was gebracht.

Uiteraard doet de Concertzender er alles aan om dit voorgenomen besluit te voorkomen. U kunt de zender steunen door hier uw mening over te geven door te mailen naar mening@concertzender.nl.

Meer weten en horen?
Op de website van de Concertzender kunt u meer informatie vinden over het uitgebreide programma-aanbod. Tevens fungeert deze site als startpunt om die programma's te beluisteren. De Concertzender besteedt ook veel aandacht aan jazz, met programmama's 'The Art of the Improvisers', 'Tussen Swing en Bop' en 'Lüdeke Straightahead'.

(Cees van de Ven, 12.9.08) - [print] - [naar boven]





Veel vocaal op SPS Jazzfestival
vrijdag 29 augustus 2008, Reeuwijk

Op de fraaie locatie tussen de Reeuwijkse Plassen en de Breevaart vond de vuurdoop plaats van het SPS Jazzfestival. Zeven verschillende podia boden een toegankelijk programma, waarbij de nadruk lag op vocalisten: Ria Reys, Laura Fygi, Margriet Sjoerdsma, Ken Ard, Merel en de Young Sinatras. Maar instrumentale formaties waren er natuurlijk ook: Sebastiaan van Bavel Trio, Leslie Nielsen en de Rik Mol Group. Onze correspondent ter plaatse Cees van de Ven: "De conclusie is dat artistiek leider Rembrandt Frerichs en de organisatie voor dit eerste SPS Jazzfestival een aansprekende programmering hebben neergezet."

Klik hier voor zijn festivalverslag in woord en beeld.

(Maarten van de Ven, 11.9.08) - [print] - [naar boven]





Rik Mol ontvangt Stimuleringsprijs 2008

Het Prins Bernhard Cultuurfonds Zeeland heeft trompettist Rik Mol, als jong Zeeuws muziektalent, de Stimuleringsprijs 2008 toegekend wegens zijn bijdrage aan de vernieuwing van de jazzmuziek. 'Door deze te vermengen met invloeden vanuit de pop, hiphop, funk en dance ontstaat een eigen geluid dat zeer aantrekkelijk is voor een jong publiek', oordeelt het fonds. Het bedrag van 10.000 euro wordt specifiek toegewezen voor het uitbrengen van een tweede cd. Hiermee kan Rik Mol zich als muzikant presenteren aan een breed publiek.

Mol, in 1984 geboren in Goes, is begonnen met trompetlessen bij de Zeeuwse muziekschool. Daarna volgden vooropleiding en conservatorium in Den Haag, Amsterdam en Rotterdam. Hij heeft les gehad van grote namen in de jazzwereld, onder anderen van Wynton Marsalis en Till Bronner. Zijn carrière neemt nu een vlucht. Hij speelt samen met aansprekende Nederlandse namen, waaronder Trijntje Oosterhuis, Jeroen van der Boom en Ellen ten Damme.

Op zijn tweede cd zal de trompettist samenspelen met Rob Harris, Derrick McKenzie en Paul Turner van Jamiroquai. Ook Candy Dulfer zal hem op deze cd terzijde staan. De composities schreef Mol samen met Rob Harris (componist van Jamiroquia) en Sven Figee (componist voor Anouk en Xander de Buisonjé). Het Prins Bernhard Cultuurfonds Zeeland levert een bijdrage aan de verspreiding van zijn cd, door deze in Zeeland ter beschikking te stellen van muziekdocenten en –podia om de Zeeuwse jeugd in aanraking te brengen met vernieuwende jazzmuziek.

De prijs wordt door Karla Peijs uitgereikt in Porgy en Bess in Terneuzen, omdat het al meer dan 50 jaar hét jazzpodium van Zeeland is en Rik Mol hier al op 15-jarige leeftijd optrad. Liefhebbers die de prijsuitreiking en het optreden van Mol met zijn band willen meemaken, kunnen zich aanmelden bij het Prins Bernhard Cultuurfonds Zeeland, telefonisch (0118-682500) of per e-mail (zl@cultuurfonds.nl). Toegang op volgorde van aanmelding.

(Jacques Los, 10.9.08) - [print] - [naar boven]





Jef Neve Trio - 'Soul In A Picture' (Emarcy, 2008) incl. bonus-cd

De nieuwe dubbel-cd van het Jef Neve Trio. Vaste klanten van de concerten zullen meer dan één 'nieuw' stuk herkennen: nummers als 'Sehnsucht' en 'A Waterfall Never Comes Alone' werden immers al uitvoerig uitgeprobeerd op het podium. Desondanks is 'Soul In A Picture' een tegenvallende plaat, zeker voor een pianist die in het verleden albums als 'It's Gone' en 'Nobody Is Illegal' afgeleverd heeft.

Dat Jef Neve graag op het gevoel van de luisteraar speelt, is geen geheim. Het gevaar daarbij is echter dat de oprechtheid van dat gevoel niet te meten valt, zeker niet in een abstracte kunstvorm als muziek. Mogelijk zijn de intenties van Neve hier eerlijk en persoonlijk, maar voor de luisteraar kan de balans snel van emotioneel naar sentimenteel doorslaan. Met het overheersen van trage tempi en een grote nadruk op melodie en klare harmonieën wordt de muziek vaak spanningsloos en voorspelbaar. Ze draait in romantische cirkeltjes, waarbij ontwikkeling zeldzaam is en clichés meer dan eens om de hoek komen loeren. Bovendien worden drummer Teun Verbruggen en bassist Piet Verbist op enkele solo's na herleid tot zuivere begeleiders.

Meer dan ooit laat Neve zich op 'Soul In A Picture' horen als een klassiek geschoolde pianist. Hij klinkt opnieuw verzorgd en nauwgezet, en zijn capaciteit om polyfoon te spelen en te denken is hij nog steeds niet verleerd. Getuige daarvan onder andere 'Remorse', waar hij met de ene hand een riff lanceert en met de andere de melodie brengt. Het meest expliciet worden de verwijzingen naar de klassieke klaviermuziek in 'Sehnsucht', dat melodisch en harmonisch stevig te leen gaat bij Schubert. Het polyfone spel en de ultra-klassieke pedaalnoot maken het prentje volledig. Helaas is dit alles niet voldoende om de muziek op Schuberthoogte te tillen, mede doordat Verbruggen hier zijn draai niet vindt. Het gevolg voor de muziek in het algemeen is, dat de klassieke referenties vaak aanleiding geven tot tv- en filmmuziek: 'Für Lize' klinkt zelfs helemaal als generiekmuziek voor een familiedrama. Daar is op zich niets mis mee, maar de plaat wordt er uiteraard niet spannender op.

Andere plaatsen waar het mis gaat zijn 'How Blue Can I Get' en de titeltrack, met respectievelijk functieloze elektronica en houtblazers. Hier en daar komt de oude geest gelukkig uit de fles. In 'Lay Down, Deep Down' wordt weer even goed opgebouwd en mag Verbruggen zich wat meer roeren. Echt opstijgen zoals in het verleden is het niet, maar het doet in het geheel van deze plaat wel veel deugd. In 'A Waterfall Never Comes Alone' krijgt de luisteraar tenslotte de vinnige Neve te horen: breaks, tempo- en maatwisselingen en een drummer die de ruimte krijgt (en die ook benut) onder een repetitieve piano en een aanzwellend hammondorgel. Bovendien laat Neve hier weer horen uit welk hout hij zelf gesneden is, wanneer hij het ratelend beginmotief tegelijk in gewone versie en in spiegelbeeld speelt.

Op de bonus-cd wordt het Jef Neve Trio met Jan Verschoren aan elektronica en percussie uitgebreid tot Jef Neve & The Flying Faders. Deze inbreng maakt het schijfje ('Replay Silence') er jammer genoeg niet spannender op. Het lijkt wel alsof het idee om elektronica te gebruiken belangrijker was dan het resultaat. Vooral wanneer de melodische piano domineert, neigt de muziek (weer) naar het sentimentele en het ijle. Heel wat beter zijn de abstracte tracks waarbij de instrumenten gebruikt worden als klankgeneratoren en de melodie onderschikt is aan kleur en opbouw. Het is geen verrassing dat Verbruggen (hier ook medeverantwoordelijk voor de elektronica) zich in deze omgeving prima thuisvoelt. De vrije improvisaties klinken bij momenten heel overtuigend. Vooral 'Flying Part II' is sterk, zeker omdat Neve hier het melodisch uitgesponnen stramien durft loslaten. Boven de ritmes van Verbruggen en de strijkgeluiden van Verbist bouwt hij geleidelijk aan een klein motief uit, waardoor de muziek hier de ontwikkeling krijgt die elders op het album ontbreekt.

De combinatie van een album dat opgenomen werd in de hightech Galaxy Studios, de Engelse tekstcitaten van Neve in het boekje en de wetenschap dat de pianist tegenwoordig gesponsord wordt door een kledingsmerk, bezorgen deze cd een vreemde bijsmaak. Tel daarbij de soms erg vlotte muziek en het begrip 'lifestyle' komt spontaan opzetten. Nogmaals: daar is niets mis mee, maar wie het oudere werk van deze muzikanten kent, loopt de kans teleurgesteld te zijn in 'Soul In A Picture'.

Meer horen?
Op de website van Jef Neve kun je fragmenten van dit album beluisteren. Het titelnummer is in een live-uitvoering te downloaden.

(Koen Van Meel, 10.9.08) - [print] - [naar boven]





Festivalverslag Jazz Middelheim 2008: Dag 3
zaterdag 16 augustus 2008, Park Den Brandt, Antwerpen

Fotograaf/verslaggever Tony Daenen was ook de derde dag van Jazz Middelheim present. In Park Den Brandt genoot hij van optredens van José James ("de revelatie van het festival"), Jef Neve's Groove Thing featuring James Muller en last but not least EX-Material met onder anderen Bill Laswell.

Klik hier voor een verslag in woord en beeld van de derde dag.

Meer horen?
Op de website van Jazz Middelheim kunt u via een audiostream deze drie concerten nog eens integraal beluisteren.

(Maarten van de Ven, 10.9.08) - [print] - [naar boven]





Pure Jazz reikt prijs uit

Het Haagse festival Pure Jazz gaat vanaf volgend jaar een eigen prijs uitreiken tijdens het jaarlijkse evenement. De Pure Jazz Not Jazz Award is een stimuleringsprijs voor talent dat zich op innovatieve wijze bezighoudt met jazzmuziek in de brede zin des woords. Kunstenaar Rogier Ruys ontwiep het beeldje dat bij de prijs hoort. Tijdens Pure Jazz 2008 zal het kunstwerk te zien zijn in een vitrine in de foyer van het Mercure Hotel.

Pure Jazz begint morgen en duurt vier dagen. Tijdens het festival zijn er onder andere concerten van het Lewinsky Quartet, Basily, Eric Vloeimans Gatecrash, Michael Varekamp Cosmic Scene, State Of Monc, Orchestra Baobab, Beets Brothers, Wolfert Brederode, Izaline Calister, Benjamin Herman en de Amsterdam Klezmer Band.

Klik hier voor meer informatie over het programma.

(Maarten van de Ven, 10.9.08) - [print] - [naar boven]





Joost van Schaik wint Laren Jazz Award

Drummer Joost van Schaik heeft de Laren Jazz Award 2008 gewonnen. De slagwerker ontvangt een bronzen beeld van Ben Hosman en een geldbedrag van 2008 euro.

De Laren Jazz Award wordt sinds 2003 jaarlijks toegekend aan een talentvolle Nederlandse jazzmusicus. De jury bestond uit de veelzijdige muziekexperts Dick Bakker en Cees Schrama, bijgestaan door directeur Reinier Sinaasappel van museum Singer Laren.

Het juryrapport roemt Van Schaiks 'fabelachtige techniek, die hem tot een van de meest gevraagde Nederlandse jazzdrummers van dit moment maakt. De zeer flexibele dertiger Joost van Schaik heeft een indrukwekkende carrièrestart gemaakt en zal gezien zijn kwaliteiten nog tot grotere hoogten stijgen'.

De laureaat, die zich vereerd toonde met de prijs, is één van de meest gevraagde drummers van dit moment. Hij speelt met de beste jazzmusici zoals Philip Catherine, Toon Roos, Greetje Kauffeld, Karel Boehlee en Ack van Rooijen. Als sideman is hij op vele cd's te horen. Komend najaar gaat hij met trompettist Bert Joris een cd opnemen. Zijn eigen composities zijn doorgaans van een muzikaal steviger gehalte, met vakmanschap, avontuur en humor als belangrijkste ingrediënten.

Bron: De Stentor/Larens Behoud

(Cees van de Ven, 9.9.08) - [print] - [naar boven]



10 Jaar TryTone Jubileum Festival

TryTone, muziekorganisatie en platenlabel voor nieuwe jazz en improvisatiemuziek uit Amsterdam, bestaat tien jaar. Naar aanleiding van dit jubileum organiseert TryTone van 17 tot en met 20 september een speciale editie van haar jaarlijkse festival, geheel gewijd aan groepen en muzikanten die de laatste tien jaar smaakmakers van de Nederlandse jazzscene zijn geweest en die bij TryTone cd's hebben uitgebracht. De concerten zijn verspreid over vier locaties in drie steden: Amsterdam (Zaal 100, Bimhuis), Tilburg (Paradox) en Utrecht (SJU Jazzpodium).

Er spelen prijswinnende en internationaal succesvolle groepen zoals het Zapp String Quartet, Agog en Jorrit Dijkstra/John Hollenbeck. Er zijn concerten van de spectaculaire grote formaties Tetzepi en Man Bites Dog in Ninsk, en er treden vertolkers van raadselachtig mooie muziek op: de Celano-Baggiani Group met Michael Moore en Bite the Gnatze van gitarist Paul Pallesen. Het festival opent met drie groepen die recentelijk furore maakten in het Amsterdamse Zaal 100, de bakermat van TryTone: Knalpot, Tone Dialing en Duo Yedo Gibson/Oscar Jan Hoogland.

Voor uitgebreide informatie klik hier.

(Jacques Los, 8.9.08) - [print] - [naar boven]





Michael Moore Trio - 'Holocene' (Ramboy, 2008)
Opname: 2005

In Downbeat Magazine staat hij onveranderlijk vermeld in het lijstje 'Clarinet' van de jaarlijks terugkerende Annual Critics Poll. Ook nu in 2008 is hij er weer bij; expatriot Michael Moore die al vanaf 1982 in Nederland woont en werkt, een keystone in het jazzlandschap en van groot belang in de improscene. Wie een indruk wil krijgen van 's mans statuur hoeft enkel maar een kijkje te nemen in de catalogus van zijn label Ramboy. Een ware schatkamer met louter kwaliteitswerk!

De collectie, die nu 25 cd's telt, geeft je het spiegelbeeld van de musicus Moore. Al jarenlang weet hij met zijn composities, spel en formaties vele jazzliefhebbers aan zich te binden. Groot is de diversiteit en mateloos spannend zijn de door hem uitgegeven cd's. Zoals het onlangs op de markt verschenen 'Holocene', waarop Moore speelt met Guy Klusevcek (accordeon) en Eric Friedlander (cello).

De drie klankkunstenaars serveren een dertiental geheel nieuwe, adembenemende miniatuurtjes, waarbij soms een geluid wordt ervaren alsof het een klassiek strijkerstrio betreft, zoals in 'Gilgamesh', dat is opgedragen aan de Poolse (portret)schilder Piotr Michalowski (1800-1855) en Deanna Relyea, executive director van het Kerrytown Concert House in Michigan.

Moore laat hier horen waarom hij tot de meest prominente klarinettisten wordt gerekend. Zijn toon en instrumentbeheersing zijn al in alle denkbare superlatieven besproken. Maar misschien nog belangrijker is zijn compositorisch en improvisatorisch vermogen. Contemplatieve muziek die onderhuids gaat en je beroert, dat ervaar je bij 'Holocene'. Een juweeltje, passend in de bandbreedte van het begrip jazz, want dat is het tenslotte ook.

(Cees van de Ven, 8.9.08) - [print] - [naar boven]





Column Herbert Noord
Weer een jazzheld minder

"Breukers probleem is dat hij niet op tijd geroken heeft dat er verplicht vernieuwd diende te worden. Hij had de Nederlandse tekenen des tijds moeten begrijpen en dj Testikel bij zijn projecten moeten betrekken. Hij had een rap moeten verwerken in zijn composities en dan liefst laten uitvoeren met behulp van Ali B of een andere gewaarmerkte icoon van multiculti Nederland. Waarom niet op tijd de hulp ingeroepen van Frans of Jantje, Willem? Dan had het NFPK vast wel anders geoordeeld."

In de ogen van Herbert Noord heeft het intrekken van de subsidie voor het Willem Breuker Kollektief en andere getroffen instanties te maken met een typisch Nederlands fenomeen: 'vernieuwing'. Klik op bovenstaande button om zijn column te lezen.

(Maarten van de Ven, 8.9.08) - [print] - [naar boven]





Bert Joris te gast in de Village Vanguard

Zaterdagavond speelde hij als gast in de All Stars Band op het 15-jarig jubileum van de JazzLab Series in de Roma in Borgerhout. Maandagavond leidt hij het Village Jazz Orchestra (VJO) en speelt zijn composities in de Village Vanguard in New York. De trompetist en componist/arrangeur Bert Joris werd uitgenodigd in het kader van de 'New Music Mondays' waar het VJO hedendaagse bigband-componisten in de spotlights wil plaatsen.

Op het programma staan vijf composities van Joris, waaronder de 'Melthing Suite'. Dit is een compostie die de trompettist schreef als tribute aan de legendarische Mel Lewis, de stichter van het VJO. Jaren geleden benaderde hij Bert Joris voor een samenwerking met het VJO. Jammer genoeg overleed Lewis kort na zijn uitnodiging. Maar nu is het er dan toch nog van gekomen. Het zal ongetwijfeld een memorabel concert worden in deze fameuze jazzclub. Wij wensen Bert Joris het succes dat hem toekomt!

(Cees van de Ven, 7.9.08) - [print] - [naar boven]





Charlie Parker & Arne Domnérus - 'In Sweden, November 22, 1950' (Oktav, 2008)
Opname: 1950

Het is bijna 58 jaar geleden dat de altsaxofonisten Charlie Parker en Arne Domnérus, die min of meer in Parkers idioom speelde, optraden in de Amiralen Dance Hall in het Zweedse Malmö.

Er zijn indertijd oorspronkelijk veertien nummers uitgebracht op het Spotlie-label, waarvan er nu zeven opnieuw zijn uitgebracht op het oktav-label: vier met een formatie rond Charlie Parker, drie met Arne Domnérus-groep. Een heel bijzonder initiatief, want de oorspronkelijke lp's zijn al jaren niet meer verkrijgbaar voor de jazzliefhebbers.

Opmerkelijk is dat tijdens deze Zweedse sessie beide altisten niet gezamenlijk hebben opgetreden, maar afzonderlijk. Wél met dezelfde lokale musici: trompettist Rolf Ericson, drummer Jack Norén, contrabassist Thore Jederby en Gösta Theselius. In zijn sessie speelt Parker drie eigen composities. Opvallend is dat Domnérus drie stukken vertolkt die niet door Parker geschreven zijn. Je vraagt je haast af of de heren onenigheid met elkaar hebben gehad.

In deze sfeervolle mono-opnamen horen we vooral trompettist Rolf Ericson de show stelen. Verder is het spijtig dat door gebrekkige opnameapparatuur pianist Gösta Theselius slecht te horen is. Maar voor de échte Parker-fan is dit alles geen probleem. Gelukkig is dit concert nu opnieuw voor iedereen weer verkrijgbaar!

(Rolf Polak, 7.9.08) - [print] - [naar boven]





North Sea Jazz impressies: Hank Jones 90th Birthday Concert
vrijdag 11 juli 2008, Ahoy, Rotterdam

Op 31 juli van dit jaar vierde Hank Jones zijn negentigste verjaardag. De dag ervoor stond hij nog in de befaamde Hollywood Bowl met een andere negentigjarige, Gerald Wilson, om daar een concert 'full of youthful vibrancy' (All About Jazz) te geven. Naast gasten als Joe Lovano en Kenny Burrell was ook zangeres Roberta Gambarini aanwezig voor een 'Porgy And Bess'-medley. In 2005 nam zij met Jones het album 'You Are There' (EmArcy) op, en sindsdien heeft zich tussen de twee een speciale band ontwikkelt. Niet in de laatste plaats omdat door tijdig ingrijpen van Gambarini de pianist in 2006 en 2007 van een wisse dood kon worden gered.

Een paar weken voor Jones' verjaardag zou er op het North Sea Jazz Festival in de Hudson-zaal een speciaal verjaardagsconcert worden gegeven, waaraan naast Gambarini en trompettist Roy Hargrove ook pianist Tamir Hendelmen, bassist Neil Swainson en drummer Jake Hanna medewerking verleenden. Helaas voor de aanwezige fans was de jubilaris zelf niet aanwezig; onderweg naar Rotterdam was hij onwel geworden en zodoende teruggekeerd naar huis.

Desondanks viel er nog genoeg te genieten tijdens dit concert, niet in de laatste plaats dankzij Gambarini's onwaarschijnlijke vocale capaciteiten en stembeheersing. Haar scatten mag gerust subliem worden genoemd; het klonk als een instrument in haar handen. Zo gleed ze in 'Sunny Side Of The Street', een ode aan Dizzy Gillespie, met onwaarschijnlijk gemak door het hogere register en waren haar hoge uithalen in de trading fours met Hargrove in 'No More Blues' even adembenemend als loepzuiver. Ze zong van uiterst pianissimo naar volumineus croonend. Leuk om te zien hoe de zangeres van Italiaanse oorsprong erin slaagde om een doorwinterde jazzmuzikant als Hargrove vol bewondering te doen lachen; ze wist hem zelfs te verleiden tot een streetwise vocale bijdrage.

Hargrove, die na twee nummers in kwartetbezetting zijn opwachting maakte op muted trompet in 'When Lights Are Low', voelde de sfeer prima aan met over het algemeen fraai ingetogen en een enkele keer brassy spel. Hendelmen, Swainson en Hanna beperkten zich vooral tot begeleiden; ze leverden gedegen vakwerk af, zonder poeha. In die context was het grappig om te zien dat ondanks Hargrove's aanmoedigingen Hanna zich niet liet verleiden tot een langere solo op zijn compacte drumstel (ride, snare, hihat, bassdrum); schielijk keerde hij terug naar zijn rol als sideman om de song af te ronden.

De geest van Hank Jones waarde evenwel rond; hij zou het tribute-concert in de coulissen ongetwijfeld met een glimlach hebben aanschouwd.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Maarten van de Ven, 7.9.08) - [print] - [naar boven]





Jimmy Cleveland en Arne Domnérus overleden

Op 23 augustus jongstleden is op 82-jarige leeftijd trombonist Jimmy Cleveland overleden. Op 16-jarige leeftijd begon hij trombone te spelen. Vanaf de jaren vijftig was Cleveland een zeer gevraagd trombonist. In de jaren 1950-53 speelde hij in het orkest van Lionel Hampton. Nadien werkte hij als freelancer en maakte hij platen met onder anderen Dizzy Gillespie, Oliver Nelson en Lucky Thompson. In 1959-60 toerde hij met Quincy Jones in Europa. In 1967 speelde hij in het octet van Thelonious Monk. Daarna vertrok hij naar de Amerikaanse westkust om in de huisband van de Merv Griffin TV Show te gaan spelen. Voor het label EmArcy/Mercury maakte hij in de vijftiger jaren enkele platen, waaronder 'Introducing Jimmy Cleveland And His All Stars', 'Cleveland Style', 'A Map Of Cleveland' en 'Rhythm Crazy'. Hij was een bop-trombonist met een enorme technische vaardigheid. Aan de westkust, met name Los Angeles, maakte hij deel uit van diverse bigbands en speelde hij regelmatig in jazzclubs.

Op 2 september overleed één van Zwedens topmuzikanten, altsaxofonist/klarinettist Arne Domnérus. Hij was 83 jaar oud. In 1942 leidde hij zijn eerste groep en behoorde sindsdien naast pianist Bengt Hallberg, trompettist Rolf Ericson en de legendarische baritonsaxofonist Lars Gullin tot de leidende moderne jazzmusici in Zweden. Onder meer op het label Phontastic heeft Domnerus talloze platen gemaakt met zowel Amerikaanse als Zweedse musici, zoals Bob Wilber, Clark Terry, Oliver Jackson en de reeds genoemden Hallberg en Ericson. Hij is vooral beïnvloed door de altisten Lee Konitz en Paul Desmond. Met bekende Amerikanen die in Scandinavië toerden maakte hij platen: Charlie Parker, James Moody, Clifford Brown, Art Farmer en anderen. Vanaf 1956 tot 1978 speelde hij in de Zweedse Radio Big Band. Hij maakte regelmatig tournees in de Verenigde Staten, Japan en Europa, en werd een ambassadeur voor de Zweedse jazzmuziek.

Meer zien en horen?
Zie hier Arne Domnérus in 'When Lights Are Low' met pianist Claes Crona in Parijs in 2000.

Met dank aan Jan Perneros voor de foto van Arne Domnérus.

(Jacques Los, 6.9.08) - [print] - [naar boven]





Ornette Coleman naar Brussel

Op donderdag 30 oktober maakt de legendarische uitvinder van de free jazz een opmerkelijke comeback in het Paleis voor Schone Kunsten te Brussel. Hij treedt daar aan met zijn kwartet, dat verder bestaat uit Al McDowell (bas), Anthony Falanga (bas) en Dernardo Coleman (drums).

In 2006 bracht Coleman na tien jaar het album 'Sound Grammar' uit met een formatie met twee bassisten, Gregory Cohen en Tony Falanga, en met zijn zoon Denardo op drums. Voor die opname kreeg de saxofonist in 2007 de Pulitzerprijs voor muziek. In hetzelde jaar ontving hij ook een Grammy Award voor zijn hele carrière.

De 78-jarige Ornette Coleman is dan ook één van de laatste indrukwekkende figuren van een grote generatie jazzmusici. Het concert in Brussel wordt een unieke kans om deze levende legende, die nog zelden naar Europa komt, nog eens aan het werk te zien. Een buitenkans dus voor de liefhebbers van bluesy melodieën en zijn persoonlijke, energieke spel. Bijna 50 jaar geleden verbaasde hij de jazzwereld met een nieuwe jazztaal, free jazz, en maakte naam met opnamen als 'Something Else!', 'The Shape Of Jazz To Come', 'This Is Our Music', 'Free Jazz' en 'Change Of The Century', nu stuk voor stuk klassiekers.

In 2007 was hij te horen op Jazz Middelheim met nagenoeg dezelfde bezetting. Toen schreef Koen van Meel in zijn recensie: "...boven dit alles torende de altsaxsofonist - en occasioneel trompettist en violist - uit met thema's en improvisaties. Het resultaat was een fenomenale sound die nooit verpletterend werd, maar alle ruimte liet voor intrinsieke muzikaliteit; ondanks de gelaagdheid klonk de muziek uiterst homogeen, alsof een middelpuntzoekende kracht alles samenhield. Hoe groot de chaos ook mocht lijken, steeds wisten de muzikanten elkaar weer te vinden voor het hernemen van het thema of het beëindigen van een stuk."

"Zijn saxgeluid was onaantastbaar en alomtegenwoordig, ook wanneer hij heel lyrisch uit de hoek kwam. Hierdoor werd het publiek gedwongen mee te gaan in de aparte muziek van het ensemble. (...) Zo kreeg Jazz Middelheim 2007 de afsluiter die het verdiende: radicaal, muzikaal relevant en emotioneel geladen."

Dit concert zal te zijner tijd worden gerecenseerd op Draai om je oren.

Meer weten?
  • Klik hier voor de website van Ornette Coleman.
  • Klik hier voor reserveringen.

    (Cees van de Ven, 5.9.08) - [print] - [naar boven]





    Pierre van Dormael overleden

    Gisteren overleed, ten gevolge van kanker, de Belgische gitarist/componist Pierre van Dormael. Donderdag 10 juli jongstleden speelde Van Dormael nog op het Gent Jazz Festival, met gitarist Hervé Samb, bassist Lara Rosseel en drummer David Broeders.

    Vorig jaar won hij de Django d'Or prijs. Terwijl hij terminaal ziek was voltooide hij nog met succes drie projecten die voor hem belangrijk waren: de soundtrack voor zijn broer Jaco's laatste film, 'Mr Nobody', zijn boek 'Four Principles To Understand Music' en de opname van een solo- en duo-album met zijn Senegalese oud-leerling Hervé Samb.

    Eerder schreef hij ook muziek voor twee films van zijn broer die internationale erkenning kregen: 'Toto Le Héros' en 'Le Huitième Jour'. Van Dormael was invloedrijk en belangrijk voor de progressieve jazz in België. Zijn Nasa Na Band resulteerde in in de formatie Aka Moon. Hij speelde in duovorm met Philip Catherine, Kevin Mulligan, Marc Lelangue en anderen. In 2005 is hij een van de gitaristen van Philip Catherine's Guitar Orchestra. Hij heeft enige tijd les gegeven in Afrika (Senegal), waar hij experimenteerde met Afrikaanse musici en instrumenten.

    In 1997 maakte hij een opname met koraspeler Soriba Kouate en bassist Otti van der Werf: 'Djigui'. Voor het Brussels Jazz Orchestra schreef hij de soundtrack voor de Franse film 'Essaye-Moi' en in 2006 nam hij een cd op met zijn muziek voor de groep Octurn.

    Zijn uitvaart is op dinsdag 9 september om 11.00 uur in de St. Joseph-kerk in Waterloo, om 13.00 uur gevolgd door de crematie in het Crematorium van Ukkel. Condoleances kunnen worden gestuurd naar artpublic@skynet.be

    (Cees van de Ven, 4.9.08) - [print] - [naar boven]





    The Ploctones openen jazzseizoen Bimhuis
    donderdag 21 augustus 2008, Bimhuis, Amsterdam

    In een overvol Bimhuis had het stevig funkende jazzkwartet The Ploctones de eer het muzikale jazzseizoen te openen. Een zichtbaar trotse Anton Goudsmit wist daar met zijn kompanen wel raad mee. Met de ijzersterke ritmetandem Jeroen Vierdag (bas) en Martijn Vink (drums) en tenorsaxofonist Efraïm Trujillo zorgde het solide kwartet voor een uiterst funky, dansbare en intens gespeelde set. De hoekige grooves en subtiele fluisterzachte passages wisselden elkaar in steeds weer verrassende wendingen af.

    Goudsmit, die steeds duidelijker hoorbaar zijn melodieën meezingt, speelde zeer geïnspireerd: zijn sound, groove, gevoel en ideeën in solo's zijn uniek in Nederland. Ook Trujillo soleerde sterk, met een heel directe sound (een weldaad naast het soms wat al te kwezelige geluid dat menig saxofonist inzet). En drummer Vink mengde zich in solo's met opvallende, vaak polymetrische, figuren. Nummers als 'Short Cuts' en 'Muchacho' grijpen je direct bij de strot en laten je, tot de laatste noot uitsterft, niet meer los. Alle stukken zijn van de hand van Goudsmit, die vertelde dat na cd 'Live Op Het Dak' een tweede cd van dit kwartet op stapel staat.

    Na de pauze kwamen pianist Harmen Fraanje en trompettiste Sanne van Hek het gezelschap versterken. Hierdoor veranderde het karakter van de muziek in meer 'gecomponeerde improvisatie' met esoterische trekjes. Fraanje onderscheidde zich in een aantal eigen composities met klassiek opgezette patronen in solo's tot uiterst ritmische salsa-montuno's. In dit geheel leek trompettiste Sanne van Hek wat overschaduwd door de gretig spelende mannen. In tegenstelling tot vele andere concerten werd de avond op een heel ingetogen manier afgesloten met de compositie 'Vienne' van de Franse fluitist Magic Malik.

    Nadat we waren overdonderd door funk en dance, slopen we op kousenvoeten het Bimhuis weer uit. Een veelbelovend begin van het jazzseizoen. Voor wie dit gemist heeft: The Ploctones zijn de komende maanden in heel Nederland te zien als een van de grote trekpleisters uit de Jazz-Impuls serie 2008-2009.

    Klik hier voor Maarten Jan Rieders fotoverslag van dit concert.

    (Geert Topper, 3.9.08) - [print] - [naar boven]





    Bobby Previte – 'The 23 Constellations Of Joan Miro' (Tzadik, 2002)
    Groundtruther – 'Altitude' (Thirsty Ear, 2007)
    Bobby Previte & The New Bump – 'Set The Alarm For Monday' (Palmetto, 2008)

    Bobby Previte componeerde 23 korte composities bij een serie schilderijen van Joan Miro die binnen zijn werk een bijzondere plek innemen. Deze cd is zonder meer het meest ambitieuze project van Previte tot nu toe en ook meest geslaagde. De stukken worden uitgevoerd door een klein ensemble dat klinkt als een klein orkest. De toegankelijke en melodieuze mini-composities verklanken de sfeer van schilderijen (die allemaal zijn afgedrukt in het cd-boekje), die varieert van donker tot feestelijk uitbundig. Prachtig hoe de blazers kleuren bij harp, percussie en elektronica van solist Wayne Horvitz. Soms zou je willen dat een stuk nog veel langer zou duren, omdat ze zo snel weer voorbij zijn. Compositorisch is deze muziek het volstrekte tegendeel van Previte's leermeester Morton Feldman, aangezien er zoveel gebeurt in korte tijd en er nauwelijks plek voor herhaling is. Wel spreekt ze, net als bij Feldman, bijzonder tot de verbeelding. Wat wel duidelijk is geworden na het luisteren van deze cd, is dat Previte een heel bijzonder getalenteerde componist is. Ik hoop op een live-uitvoering, ooit.

    Groundtruther is een duo-project van drummer Bobby Previte en gitarist Charlie Hunter, aangevuld met een gastmuzikant. Maar liefst twee cd's speelden ze hier vol met toetsenist John Medeski. De eerste elektrisch, de tweede akoestisch. De luisteraar krijgt geen uitgeschreven composities, maar geïmproviseerd materiaal in de studio. En dat is af en toe zware kost. Medeski pakt uit met een arsenaal aan antieke toetseninstrumenten (zoals oude mellotrons), Previte experimenteert met elektronische effecten, maar het is Hunter die volledig los gaat met zware distortion-effecten. Zijn aanpak levert een aantal memorabele momenten op gedurende de eerste schijf (met name het groovende 'Seoul Tower'), maar stelt danig teleur op de tweede. Hier zijn de goede ideeën ver te zoeken en lijkt Previte veelal een stoorzender ten opzichte van Hunter, die wanhopig de dialoog zoekt met Medeski. Dit experiment is dus maar half geslaagd te noemen.

    Blazersensembles van Previte zijn altijd de moeite waard. Met Bump The Renaissance liet Previte zien mooie blazersarrangementen te kunnen schrijven, en met dit nieuwe project is het niet anders. Previte is te veelzijdig om als jazzmuzikant door te gaan, maar zijn gecomponeerde werk verraadt invloeden van ensembles van Charles Mingus en vooral Art Blakey. De muziek op deze cd lijkt vooral te mikken op het neerzetten van een bijzonder filmische sfeer (denk aan film noir en roadmovies, getuige een titel als 'Drive South, Along The Canyon'), maar herhaalde beluisteringen leveren veel meer muzikale details op dan bij een eerste oppervlakkige indruk. Ditmaal zijn het tenorsaxofonist Ellery Eskelin en trompettist Steven Bernstein die verraderlijk eenvoudig klinkende blaaspartijen voor hun rekening nemen. De stermuzikant hier is echter vibrafonist Bill Ware, die de muziek prachtig inkleurt.

    (Eric van Rees, 2.9.08) - [print] - [naar boven]



    Petitie bepleit bijstelling subsidiebeleid kunstsector

    Solidariteit bestaat nog, in ieder geval binnen de jazzsector. Immers, vijf positief beoordeelde stichtingen - hen werd subsidie toegekend door het Nederlands Fonds voor Podiumkunsten - protesteren tegen de 'onherstelbare schade aan het muziekleven' die in hun ogen door de subsidiebesluiten van het Fonds wordt aangericht.

    In een gemeenschappelijke verklaring laten Corrie van Binsbergen (Brokken), Susanna von Canon (ICP), Carolyn Muntz (dOeK), Esmée Olthuis (Tetzepi) en Danielle Oosterop (Bik Bent Braam) weten weliswaar blij te zijn met de positieve beoordeling door het Fonds, maar stellen zij tevens: "We zijn niet blij met het lot dat veel van onze collega-ensembles treft. In de muzieksector vallen harde klappen – vooral in de hedendaagse muziek, jazz en improvisatiemuziek en de wereldmuziek."

    Het vijftal roept cultuurliefhebbers op om de petitie 'Hoed, waar ben je mee bezig?' te ondertekenen (verwijzend naar de hoed waarmee minister van Cultuur Ronald Plasterk zich graag laat zien). Deze handtekeningenactie verzoekt de Tweede Kamer om verantwoordelijkheid te nemen en van de minister aanpassing van zijn beleid te eisen en hem in te laten grijpen, 'voordat het te laat is'.

    De redactie van Draai om je oren ondersteunt dit initiatief van harte. Vandaar onze oproep deze actie te ondersteunen door bovengenoemde petitie     hier te ondertekenen.

    Meer weten?
  • Op de website waarbenjemeebezig.nl lees je alles over deze landelijke actie voor de kunst- en cultuursector.
  • Lees ook ons eerdere bericht 'Nederlandse Fonds voor de Podiumkunsten hanteert de botte bijl'.

    (Maarten van de Ven, 2.9.08) - [print] - [naar boven]





    Festivalverslag: Noorderzon Performing Arts Festival 2008
    donderdag 21 t/m zondag 31 augustus 2008, Noorderplantsoen, Groningen

    "Het Groninger Noorderzon festival is een jaarlijkse gebeurtenis waarbij vooral spectaculair en vernieuwend theater wordt gepresenteerd. Een pilotfestival, zou je kunnen zeggen; de programmeurs komen van heide en verre toegestroomd om te zien wat er in hun wereld aan de orde is. Daaraan gekoppeld is een muziekprogramma dat wellicht wat minder hemelbestormend is, maar zeker zo gezellig – en gratis."

    Eddy Determeyer toog naar het Groningse Noorderplantsoen en zag de volgende lokale internationale groepen aan het werk: Allophonic, Ground Floor Connection, het Afro-Caribbean Quartet, Ousmans Fanfare en Want2swing. "Daar zitten aardig wat beulen-in-de-dop bij, kleine meesters die de jamsessies in De Smederij en De Spieghel plegen te domineren."

    Klik hier voor zijn festivalverslag.

    (Maarten van de Ven, 2.9.08) - [print] - [naar boven]



    North Sea Jazz buiten Randstad

    Het Rotterdamse festival North Sea Jazz breidt uit. De organisatie presenteert vanaf dit najaar grote jazzconcerten onder de noemer 'North Sea Jazz Presents' in Eindhoven, Groningen en Den Haag.

    Op het Eindhovense programma staan drie concerten in concertzaal Frits Philips. Op 12 november treden de Dizzy Gillespie All Stars aan met Roy Hargrove. Op 14 maart is het kwartet van saxofonist Wayne Shorter te zien. Zangeres Madeleine Peyroux sluit in 2009 het drieluik af. In Den Haag staat op 3 november een concert van Chick Corea en John McLaughin op stapel, in het World Forum Theater. In de Oosterpoort in Groningen staan drie shows gepland, waaronder een van Herbie Hancock.

    North Sea Jazz is dit najaar ook elders zichtbaar: Michael Schiefel onder de vlag 'North Sea Jazz Next Generation' in Lantaren/Venster in Rotterdam en Paradox in Tilburg.

    (Jacques Los, 1.9.08) - [print] - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








    • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.