|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Brötzmann en Kondo, een mooi stel Brötzmann, Kondo, Pupillo & Nilssen-Love, zaterdag 6 september 2008, Bimhuis, Amsterdam Bij Brötzmann weet je van tevoren altijd wel waar je aan toe bent. Een echte free-jazzer en impro-muzikant op klarinet, alt- en tenorsax, die bekend is door onder andere zijn Chicago Tentet. Hij heeft samengewerkt met bijvoorbeeld Andrew Braxton, Evan Parker, Marilyn Crispell en Rashied Ali, en speelt ook al lang met mensen als Han Bennink. Peter Brötzmann blijft een indrukwekkend energieke speler, die alles van zich af lijkt te blazen. Vanavond ontaardde het echter een beetje in te veel van hetzelfde. Brötzmann klonk bijzonder mooi, vooral op altsax, maar toonde weinig variatie in zijn speelstijl in één lange set van anderhalf uur. Veel dezelfde korte ultrasnelle riedels, raggend over zijn instrument, steeds hoger en hoger gierend, en dan dan weer van voren af aan. Tijdens het Utrecht Jazzfest dit jaar in maart toonde Brötzmann zich met een ander soort programma meer veelzijdig. Trompettist Toshinoro Kondo bracht de broodnodige dimensies aan. Hij deed ook aan sublieme soundscaping. Met een versterkte trompet en effectpedalen zette Kondo een landschap neer met opborrelende bliepjes, kreten en gegrom, verlengd met wat galm. Hij was vaak subtiel maar altijd zeer effectief aanwezig, ondanks het continu beukende slagwerk en het dikke bas-tapijt. Drummer Paal Nilssen-Love zette van begin tot eind een uitstekende en krachtige performance neer, maar ook met patronen die zich vaak herhaalden. Terwijl de drums gewoon doorramden - gekoppeld aan de zware, diepe baspartij van Massimo Pupillo - ontstond rond de trompettist een bijna vervreemdend effect; Kondo bleef gewoon ongehinderd zijn gang gaan. Er waren over het geheel spaarzame momenten van verstilling en dat was misschien wel te verwachten, maar Kondo leek het vaak bewust op te zoeken en Brötzmann juist te weinig. En die momenten waren grotendeels overgangen op weg naar weer een nieuwe bomuitbarsting. In de duostukken waren Kondo en Brötzmann werkelijk voortreffelijk. Als twee oude vrienden in gesprek, die het roerend eens waren en elkaar continu aanvulden. Ook dat was misschien wel te verwachten, want ze speelden zo'n tien jaar geleden in Brötzmanns Die Like A Dog Quartet (met Hamid Drake en William Parker). Niettemin was het geweldig om die synergie te beleven. (Margretha van den Bergh, 15.9.08) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
