Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




En Sun Ra zag dat het goed was
Sun Ra Arkestra o.l.v. Marshall Allen, zaterdag 20 september 2008, Paradox, Tilburg

Wie Sun Ra zegt, zegt controverse. Glitterpakken, hoofddeksels van nepgoud en een lowbudgetfilm over rassenongelijkheid maken de gemiddelde muzikant niet geloofwaardiger. Laat staan dat een gerecht met de naam moon stew en albums gewijd aan de muziek van Disney en Batman dat doen. Het zijn allemaal punten van discussie rond 'Sonny' Herman Blount, de zelfverklaarde Saturnusbewoner die van 1914 tot 1993 op aarde verkeerde.

Er is ook de andere kant. Bootsy Collins, Cocorosie, Sonic Youth, John Coltrane, Pink Floyd en zelfs breakdance: allemaal zijn ze op een of andere manier stevig door de grabbelton aan ideeën in Ra's muziek beïnvloed. Het was dan ook een geweldig idee het originele Arkestra, aangevuld met jongere muzikanten, naar Nederland te halen voor een week van drie uur durende concerten. Dit alles in het kader van het ZXZW Festival in Tilburg. En geen minuut te laat; de muziek van Ra is muziek die beleefd moet worden, en de leeftijd van de muzikanten doet vermoeden dat dit de laatste keer geweest kan zijn.

De leiding van het Arkestra ligt tegenwoordig in handen van Marshall Allen (84), de altsaxofonist met de geweldige snerpende toon. Samen met onder meer John Gilmore en Pat Patrick gaf hij jarenlang kleur aan Ra's composities. Nu voert hij schreeuwend en tierend de band aan, waarvan hij sinds 1958 lid is, en die zich deze avond (na eerder deze week klassiek Ra-werk te hebben gespeeld) op standards concentreerde.

En hoe?! 'Way Down Yonder In New Orleans', 'How High The Moon', 'Hocus Pocus' (van Fletcher Henderson, Ra's eerste werkgever) en enkele Ra-klassiekers als 'We Travel The Spaceways': alles werd geklutst en de muziek was immer onverwacht. Zelfs voor de muzikanten, want pas tijdens het concert gaf Allen door wat er gespeeld moest worden, zodat veertien man steeds halsoverkop in de muziekpapieren konden gaan rommelen.

De solo's en de muziek waren van hoog niveau. Vooral Allen zelf was verbazingwekkend. Zijn altsax klinkt nog altijd urgent, en door op een EVI (een soort geblazen synthesizer) te spelen, nam hij de last op zich om Sun Ra's partijen in te vullen. Dit hield het geheel geloofwaardig en deed eigenlijk snel het gemis vergeten. Op die manier leek de band nooit achterom te kijken; de behandeling van het repertoire klonk niet versleten. Net zomin als de bandleden dat zijn: saxofonist Knoel Scott speelde, ondanks een gebroken been, al zijn solo's staand, balancerend op zijn goede been.

Hoogtepunten waren er veel, maar met name de emotionele interlude van Allen en pianist Farid Abdul-Bari Barron was adembenemend. Charles Davis, lid van het Arkestra sinds 1955, is ook nog altijd goed in vorm: zijn doordachte tenorsolo's boden een mooi evenwicht voor het overvolle samenspel.

Aan het eind van de ruim drie uur durende set was er nog wat ruimte voor een medley van 'We Travel Spaceways' en 'Space Is The Place', zodat ook de verwachtingsvolle fan in dat opzicht ook nog aan zijn trekken kwam. Die zal niets te klagen hebben gehad, want het concert was een selectie van alles wat het Arkestra ooit tot de beste bigband van zijn tijd maakte.

(Sybren Renema, 24.9.08) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.