Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Walter van de Leur krijgt prijs voor boek over Strayhorn

Musicoloog en artistiek leider van het Dutch Jazz Orchestra Walter van de Leur heeft voor zijn boek 'Something to live for: The music of Billy Strayhorn' de Irving Lowens Book Award ontvangen. Het is de eerste keer dat deze prijs naar een niet-Amerikaan gaat. Eerder won Van de Leurs boek al een prijs van de American Association of Recorded Sound Collections.

Uit een recensie van Kylie Simpler voor de website
All About Jazz: 'Strayhorn first came to prominence writing and arranging for Duke Ellington. The image we often have, though, is someone standing in Ellington’s shadow. Van de Leur, however, provides a different view. Here we see Strayhorn, not only as a man who formed an integral part of the Ellington sound, but a composer who remained true to his own musical ideology, as well.'

(Anoniem, 31.3.04) - [print] - [naar boven]



Concertzender

Programmering jazzconcerten

  • Dinsdag 30 maart: Harmen Fraanje Quartet (North Sea Jazz Festival 2003)
  • Dinsdag 6 april: Maartje ten Hoorn & Eric Boeren (De Groote Weiver, Krommenie)
  • Dinsdag 13 april: Ilja Reijngoud Quartet (North Sea Jazz Festival 2003)
  • Dinsdag 20 april: Michiel Scheen Quartet (Bimhuis, Amsterdam)
  • Dinsdag 27 april: Aki Takase & Rudy Mahall (Jazzpower, café Wilhelmina, Eindhoven)

    Alle concerten worden uitgezonden van 20.00 tot 21.00 uur.

    (Anoniem, 29.3.04) - [print] - [naar boven]



    Energiek concert Henry Grimes

    In het kader van het Utrechtse RU-M-OR festival concerteerde zaterdagavond (27 maart) in het SJU Jazzpodium het trio van de legendarische bassist Henry Grimes.

    Grimes, inmiddels 65 jaren jong, is na een afwezigheid van circa 30 jaar bezig aan een formidabele comeback. Van midden jaren '50 tot midden jaren '60 was Grimes een veelgevraagd bassist. Op talloze plaatopnamen is hij te beluisteren. In het bijzonder was hij een veelgevraagd bassist in de toenmalige avant-garde scene. Zo speelde hij onder meer met Albert Ayler en Archie Shepp. Inmiddels is hij terug op de bühne, speelt weer met befaamde musici, doet bas-clinics, speelt op festivals en toert met eigen formaties de wereld rond. Zo was hij in december in Italië met zijn trio bestaande uit klarinettist Perry Robinson en drummer Andrew Cyrille. Alvorens wederom in Italië te gaan toeren, deed Grimes voor een drietal concerten eerst Nederland nog even aan.

    In het uit zijn voegen barstende SJU Jazzpodium speelde Grimes met drummer Hamid Drake en saxofonist/basklarinettist David Murray. Het trio speelde één lange, zeer boeiende en enerverende set, met uitzondering van het twintig minuten durende duostuk met Grimes en Drake. Het was zeer knap wat beide muzikanten lieten horen, maar een dergelijke duobezetting is te summier om zo'n lange tijd te blijven boeien. In het openingsstuk, een duo-optreden van Grimes en Murray, bleek al zeer snel dat Murray de ster van de avond zou worden. Zijn zeer masculine en energieke spel op tenorsaxofoon en de daarbij gepaard gaande muzikaliteit wekte grote bewondering op.

    Midden zeventiger jaren werd Murray als een grote belofte gezien in de avant-garde jazz. Hij werd in die tijd door wijlen jazzscribent Rudy Koopmans omschreven als de nieuwe ster en opvolger van Coltrane. De invloeden van Coltrane zijn onmiskenbaar te horen in zijn soli, naast die van Coleman Hawkins, Sonny Rollins en zeker niet ten leste Albert Ayler. Zijn energieke soli nagelen je aan je stoel vast. Hij beheerst zijn instrumenten (tenorsax, sopraansax en basklarinet) als geen ander en zijn geluid, vooral op de tenor, is vol en warm.

    De triostukken waren veruit het interessantst. De interactie tussen de drie muzikanten was voortreffelijk. Het samenspel en de soli waren op het scherp van de snede. Drummer Hamid Drake en Henry Grimes creëerden voor David Murray de mogelijkheid zich in zijn soli regelmatig te ontketenen. De laagste 'honks', de hoogste flageoletten en circular breathing; Murray bewees tot de beste avant-garde saxofonisten te behoren.

    (Jacques Los, 28.3.04) - [print] - [naar boven]



    Pachora

    Pachora is meer dan 'mix' van balkan en jazz

    Duizelingwekkende Bulgaarse bruiloftsmuziek en avant-garde jazz... het leverde op 22 maart een spetterend concert op in café Wilhelmina in Eindhoven. Voor het New-Yorkse kwartet Pachora was het de aftrap van een tournee van twee weken door Europa ter promotie van het nieuwe album 'Astereotypical'.

    Pachora bracht meer dan een 'mix' van jazz en muziek uit Oost-Europa en het Midden-Oosten. De band heeft de tegendraadse ritmiek van de balkan, de typische melodielijnen uit de Arabische muziek en elementen uit de westerse rock- en dance-traditie weten te versmelten tot eigenzinnige en authentieke jazz met veel ruimte voor experiment en improvisatie.

    De extroverte slagwerker Jim Black en de introverte bassist Skuli Sverrisson vormden een contrastrijke, maar hechte ritmesectie. Sverrisson speelde met de ogen dicht, strak en zuinig. Hij kleedde zijn spel aan met mooie akkoorden op de zessnarige elektrische bas. Black, met een fanatieke blik in de ogen, speelde losser. Hij wisselde voortdurend tussen stokjes, handen en brushes, tussen de traditionele elementen van de drumkit en percussie-instrumenten. Black sloeg hard: telkens weer moest hij zijn daardoor weghobbelende basdrum en hihat naar zich terugtrekken, een handeling die hij ongestoord inbouwde in zijn spel. In de eerste set zette hij ook nog eens een overweldigende solo neer.

    Brad Shepik speelde voornamelijk op een akoestische saz, de Arabische evenknie van de mandoline. Het vriendelijk ogende instrument kreeg soms een bezeten scheurgeluid als Shepik zijn effectapparatuur inschakelde. In de tweede set bracht hij op de akoestische gitaar een schitterend nummer met Sverrisson op bas.

    Chris Speed was met zijn klarinet soms net wat te licht bewapend. Zijn klank bleef vriendelijk en zacht, hoe energiek hij ook blies. Met de hoog opgelopen spanningen tussen Israël en Palestina in het achterhoofd leek de combinatie van klezmer- en Arabische melodieën een blijde boodschap van muzikale verbroedering.

    Tot het eind toe hield Pachora de aandacht vast met mooie spanningsbogen en een krachtige dynamiek. In de toegift keerde de band nog een keer terug naar de balkan met een vrolijke, snelle Bulgaarse 'dans'.

    Klik
    hier voor foto's van dit concert. Bezoek ook de website van deze band.

    Foto: Cees van de Ven

    (Erno Mijland, 27.3.04) - [print] - [naar boven]





    Bassist Henry Grimes weer terug op aarde

    Legendarisch. Als er een woord aan 'betekenisinflatie' onderhevig is geweest de laatste jaren is het wel dit woord. Maar goed, stel je hebt in de jaren vijftig en zestig gespeeld op zo'n 5O albums met een enorm breed scala aan muzikanten, zoals Albert Ayler, Don Cherry, Benny Goodman, Coleman Hawkins, Roy Haynes, Lee Konitz, Steve Lacy, Charles Mingus, Gerry Mulligan, Sonny Rollins, Roswell Rudd, Pharoah Sanders, Archie Shepp, Cecil Taylor en McCoy Tyner. Dan is zo'n kwalificatie toch wel op zijn plaats.

    Ongeveer een jaar geleden berichtte Alternate Take over de mysterieuze terugkeer van jazzbassist Henry Grimes. Nadat hij dertig jaar geleden van de aardbodem leek te zijn verdwenen, nam iedereen in zijn directe omgeving aan dat hij was overleden. Niets is minder waar. Grimes was weliswaar spoorloos, na een lange speurtocht door sociaal werker Marshall Marotte bleek hij niet alleen nog in leven, hij koesterde zelfs de wens weer bas te gaan studeren. Voor Grimes, de aan lager wal geraakte man die een jaar geleden nog nooit een cd-speler van dichtbij had gezien, is veel veranderd. Hij heeft nu zelfs een eigen
    website.

    De nieuwe Henry Grimes gaat inmiddels gewoon door waar hij dertig jaar geleden ophield. Deze week is hij voor een drietal concerten in Nederland. Gisterenavond gaf hij in het Bimhuis in Amsterdam een optreden met saxofonist David Murray en drummer Sunny Murray (een fellow levende legende). Morgenavond staat hij met zijn trio in het Utrechtse SJU Jazzpodium en zondagavond speelt hij in de Effenaar in Eindhoven. Bij deze concerten neemt Hamid Drake de plaats in van Murray.

    Selectieve discografie:
  • Albert Ayler 'Spirits Rejoice' (ESP, 1965)
  • Albert Ayler 'In Greenwich Village' (Impulse!, 1967)
  • Sonny Rollins 'On The Outside' (Bluebird, 1963)
  • Archie Shepp 'On This Night' (Impulse!, 1965)
  • Cecil Taylor 'Unit Structures' (Blue Note, 1966)
  • Cecil Taylor 'Conquistador!' (Blue Note, 1966)

    (Anoniem, 26.3.04) - [print] - [naar boven]



    Anton Goudsmit

    Interview met Anton Goudsmit

    "Ik vind het heerlijk akoestisch te spelen. Subtiel te soleren voor een stil luisterend publiek. Dat is met de New Cool Collective wel wat anders. Dat is spelen voor een zo groot mogelijk jong en dansend publiek. De muziek die wij spelen is harmonisch niet zo interessant, maar gelukkig hebben we voortreffelijke solisten," aldus gitarist Anton Goudsmit in een openhartig
    interview.

    Foto: Cees van de Ven

    (Jacques Los, 26.3.04) - [print] - [naar boven]



    The Vandermark 5

    The Vandermark 5 verandert Wilhelmina in zinderend powerhouse

    Rietblazer Ken Vandermark uit Chicago heeft de afgelopen jaren rap naam gemaakt als een man met visie op het gebied van de avontuurlijkere jazz. Zijn roots liggen evenzeer in free jazz uit de hoogtijdagen als in vurige r&b en hoekige funk. Deze bronnen weet hij in zijn working band The Vandermark 5 te combineren in avontuurlijke, robuuste composities waar de vonken van afspringen.

    Onbegrijpelijk dat dit uitstekende kwintet maar 1 concert in Nederland gaf. Het valt immers moeilijk voor te stellen dat programmeurs van andere zalen geen interesse hadden, tenzij ze met oordoppen door het leven gaan. Op maandag 8 maart was er bij Jazzpower in Eindhoven in ieder geval geen ontkomen aan; een uiterst geconcentreerde en toegewijde Vandermark liet al tijdens de soundcheck blijken vastbesloten te zijn ook café Wilhelmina aan zijn zegekar te binden. Zulks geschiedde met een dynamisch en gevarieerd concert.

    Ken heeft zich omringd met muzikale companen die van wanten weten. Zo betoonde Dave Rempis zich op alt- en tenorsax een razendsnelle improvisator met een fraai afgemeten toon. Bassist Kent Kessler bleek een gedisciplineerd pulsekeeper, met zijn ritmisch vloeiende lijnen en strijkwerk een ideaal klankbord voor de anderen, maar ook boeiend als solist. Jeb Bishop kon met zijn trombone naar believen vettig knetteren, strak-schuivend harmoniseren of abstract 'introspecteren'. Terwijl Tim Daisy met jeugdig elan alle mogelijkheden van zijn drumstel qua geluid en dynamiek onderzocht. Rasmuzikanten dus, net als Vandermark zelf, die over een gruizige, staalharde klank beschikt op tenor- en baritonsax, maar met zijn soepele klarinetspel ook perfect het joyeuze gevoel van Rahsaan Roland Kirk (van wie enkele stukken werden gespeeld) weet op te roepen.

    Het publiek werd getrakteerd op een verrassend menu met een breed scala van smaken: staccatofunk, impressionistische collages (inclusief het gebruik van stiltes), Ayleriaans pathos, collectieve improvisaties en hi-energy 'rock'. Maar er was ook ruimte voor een gevoelige aubade voor Otis Redding ('Long Term Fool'). Kortom, een concert waar uw recensent van dienst weer een hele tijd op kan teren.

    Kijk
    hier naar foto's van het concert in Wilhelmina.

    Foto: Maarten van de Ven

    (Anoniem, 26.3.04) - [print] - [naar boven]



    "Als ik een nummer tegenkom met een prachtige tekst over een vrouw met vijf kinderen die het allemaal in haar eentje moet zien te rooien - nou, ik heb nog nooit een kind gebaard maar op dat moment hèb ik er vijf. Dan moet ik dat echt zo kunnen voelen. En anders moet ik dat nummer niet zingen." Denise Jannah in een recensie van Eddy Determeyer over haar album 'Gedicht gezongen'.

    (Erno Mijland, 24.3.04) - [print] - [naar boven]



    Radio: Jazz in België en beyond bij 'In The Club'

    Een bezoeker van onze site wees ons op het Belgische jazzprogramma 'In The Club', dat elke dinsdagavond tussen 21 en 23 uur wordt uitgezonden op de Belgische Radio 1.

    Met vanavond onder meer de nieuwe cd's van pianist Diederik Wissels en gitarist Peter Hertmans. Daarnaast aandacht voor twee sessies die vocalisten aan het begin van hun carrière opnamen voor Capitol en die nu na een halve eeuw op cd verkrijgbaar zijn: Ernie Andrews in het gezelschap van Cannonball Adderley en zijn kwintet en Nancy Wilson met pianist George Shearing en drummer Eddie Costa. Verder een concertfragment van het Dave Holland Quintet op Jazz Middelheim 2001.

    Kijk voor meer informatie over dit programma op de website van
    Radio 1, klik dan 'Programma’s' aan en klik daarna op 'In The Club'. Het programma is ook te beluisteren vanaf de website.

    (Anoniem, 23.3.04) - [print] - [naar boven]



    Michiel Scheen

    Scheen zet zijn comeback kracht bij met dreamteam

    Met 'God In Heaven (Stay!)' opende het Michiel Scheen Quartet het goed bezochte Jazzpower-concert in het Eindhovense café Wilhelmina op 15 maart jl. Michiel presenteerde hier zijn dreamteam: Ab Baars op tenorsax en clarinet, Ernst Glerum op contrabas en Han Bennink op snaredrum en klein materieel. Michiel leverde de composities, het framewerk waarbinnen het kwartet de uiteindelijke vormgeving invulde. "Toen ik deze formatie in het hoofd had, kwamen de nieuwe stukken als vanzelf bij me naar boven," aldus Scheen. Avontuurlijk repertoire, op het lijf geschreven voor deze musici.

    Scheen boeide met verrassend spel in 'Silicon Society', evenals Baars met zijn bekend weerbarstig en hoekig spel. Daarna volgde 'Participant', een stuk dat ontbreekt op de onlangs verschenen cd 'Dance, My Dear?' en mij niet kon bekoren. Dit in tegenstelling tot 'Summerwindow', een vrolijke compositie in het idioom van Mengelberg. De eerste set werd besloten met het miniatuur 'This Time It Will Last Forever'. Een sterke melodielijn, waarbij dramatische spanning ontstond door nagenoeg een volle minuut het wegstervende sustain van een pianoakkoord te laten 'begaan'. Hier werd de zeggingskracht van stilte hoorbaar!

    In 'Subsequently' een onontkoombare Benninksolo en organisch subsequently een bassolo van Ernst. Een heerlijke bassist die ogenschijnlijk nooit hoeft te zoeken naar de juiste noot of pitch. Een bassist in dienst van het collectief. 'Your Way' bleek een compositie die veel te raden laat, met een open einde, zodat iedereen in verbeelding dit naar eigen inzicht kon invullen en afronden. Michiel soleerde boeiend en behendig op de solide basis van bas en swingend brusheswerk. In 'Miss Young 1975' bewees Benninks solo dat er in een enkele snaredrum genoeg verhaal kan zitten.

    Michiel deed sterk van zich spreken in het verstilde 'Patience', met summiere en adequate klankonderlijningen van Ernst en Han, en Baars' klarinet met die fraaie toon zonder vibrato, waar zoveel 'hout' in zit. In het laatste stuk 'Idols' hoorden we verschillende muzikale karikaturen en persiflages van valszingende en stuntelende kandidaten, maar konden we ook genieten van het prachtige basgeluid van Glerum en de eigengereidheid van Baars. Helaas was deze avond veel van het fraaie pianospel onhoorbaar vanwege het te dominante drumwerk van Bennink.

    Het Michiel Scheen Quartet is een formatie die gaandeweg de tour mogelijk nog zal groeien in homogeniteit, alhoewel dat met zoveel muzikaal individualisme maar ten dele het geval zal zijn. De nieuwe cd is een fraaie productie van Dick Lucas en Michiel Scheen. Het album wordt terecht goed ontvangen. De onderlinge balans is uitstekend en alle instrumenten zijn mooi in beeld gebracht. Hier ligt een taak voor Scheen om dit bij live-optredens ook te realiseren. In tegenstelling tot het concert speelt Han Bennink hier op een complete drumkit, wat de cd zeer ten goede komt. Laten we hopen dat hij een volgende keer zijn drumstel weer eens meeneemt naar Wilhelmina!

    Klik
    hier voor foto's van het concert.

    Foto: Cees van de Ven

    (Anoniem, 22.3.04) - [print] - [naar boven]



    Jeroen de Valk

    Transcendentale meditatie geeft saxofonist Willem Hellbreker rust

    Ooit zocht Hellbreker 'de ultieme, meest vernieuwende solo van de wereld'; nu weet hij dat alle noten al eens gespeeld zijn, en dat het gevoel en de overtuiging achter de noten belangrijker zijn dan die noten zelf. Noten klinken het beste als ze 'uit jezelf komen'.

    Lees
    hier het artikel dat Jeroen de Valk (foto) over deze saxofonist schreef.

    (Anoniem, 22.3.04) - [print] - [naar boven]



    Big bands ontmoeten elkaar in Den Bosch

    Op 4 april verzorgen zo'n 15 big bands - samen goed voor meer dan 350 muzikanten - optredens op verschillende podia in 's-Hertogenbosch tijdens de Bigband Meeting Brabant. De bands spelen eigen composities en arrangementen in alle stijlen, van salsa tot funk, van Count Basie tot Duke Ellington. Speciale gast is het Rotterdam Jazz Orchestra, dat het slotconcert zal verzorgen.

    De opzet van het festival is tweeledig. Het publiek krijgt de gelegenheid om in een kort tijdsbestek kennis te nemen van wat Zuid-Nederland op het gebied van big band-muziek te bieden heeft. Daarnaast is het festival een gelegenheid voor muzikanten om elkaar te ontmoeten en kennis te nemen van elkaars repertoire.

    Het programma vind je
    hier.

    (Erno Mijland, 21.3.04) - [print] - [naar boven]



    Ben Sluijs & Erik Vermeulen

    Sluijs & Vermeulen stemmen aandachtig Crow-publiek tot introspectie

    Het was een Jazz At The Crow-concert voor de fijnproevers, vrijdagavond 12 maart in café Kraaij & Balder in Eindhoven. Het Belgische duo Ben Sluijs-Erik Vermeulen kreeg probleemloos het aanwezige publiek aandachtig stil. Beiden hadden dan ook muzikaal heel wat mee te delen! In duobezetting krijg je pertinent alles te horen. Hier kan niets door de mantel van een groot collectief worden 'bedekt'. Hier moet je noot voor noot respect en aandacht van het publiek verwerven en je bent kwetsbaar, transparant en doorgrondelijk.

    Ben en Erik speelden hun intimistische muziek als ware het muzikale aquarellen in mooie pasteltonen, met zorg gepenseeld. Woorden als banaal en kabaal komen bij deze heren niet in hun muzikale vocabulair voor. Pianist Vermeulen, met z'n fraaie toucher en vindingrijkheid in keuze en plaatsing van akkoorden, vindt voldoende expressie-mogelijkheden in het veld tussen pianissimo en mezzoforte. Altsaxofonist Sluijs beschikt over een lichte, fraaie toon, waarmee hij soepel meandert door zijn spel, daarbij gebruik makend van een breed spectrum aan technische vaardigheid en muzikale bagage. Vanuit zijn creatieve geest ontspringen eigen composities of bijvoorbeeld Monks 'Epistrophy' en 'Bemsha Swing' als sprankelend Belgisch bronwater. Beide muzikanten zijn gericht op het communiceren van muzikale schoonheid in intimiteit. Kenmerkend is dat hun muziek altijd transparant blijft, ademt en je tot ademloos luisteren noodt.

    Klik
    hier om de foto's van dit concert te bekijken.

    Foto's: Cees van de Ven

    (Anoniem, 20.3.04) - [print] - [naar boven]



    'The Magic Hour'   'Goin' West'

    Blue Note lanceert nieuwe Wynton Marsalis en Rudy van Gelder remasters

    'The Magic Hour' is de titel van het onlangs uitgebrachte debuut van Wynton Marsalis op Blue Note Records. Marsalis, omstreden vanwege zijn soms boude denkbeelden over jazzmuziek maar alom erkend als toptrompettist, werkt op deze cd samen met pianist Eric Lewis, bassist Carlos Henriquez en drummer Ali Jackson. Speciale gastbijdragen zijn er van Dianne Reeves and Bobby McFerrin, die de vocalen van 'Feeling Of Jazz' en 'Baby, I Love You' voor hun rekening namen. Volgens het persbericht mogen we er het nodige van verwachten: 'The Magic Hour includes Marsalis originals that range from playful, dance-like jaunts to a gear-switching suite that runs the jazz gamut from high-speed harmonic chases to soulful, trumpet-led romancing.' Klik
    hier om zelf te ervaren of deze lof terecht is.

    De legendarische geluidstechnicus Rudy Van Gelder heeft andermaal een aantal Blue Note-platen uit de jaren '60 onder handen genomen en geremasterd voor cd-release. Voor de liefhebbers van het klassieke Blue Note-geluid valt er dus veel te genieten, met albums van Donald Byrd ('Free Form'), Duke Pearson ('Sweet Honey Bee'), Freddie Hubbard ('Ready For Freddie') en Jackie McLean ('Right Now'). Maar de verrassing is toch wel 'Goin' West', een vrij onbekende plaat die gitarist Green in 1962 opnam met Herbie Hancock, Reggie Workman en Billy Higgins. Veelbelovend!

    (Anoniem, 19.3.04) - [print] - [naar boven]



    De Zes Winden

    Klassiek, jazz en punk op Zuid Nederlands Jazz Festival

    Met een programma rond het saxofoonsextet De Zes Winden bracht de vijftiende editie van het Zuid Nederlands Jazz Festival op zondag 14 maart een dwarsdoorsnede van de hedendaagse gecomponeerde en geïmproviseerde muziek. De circa honderd bezoekers in de Effenaar in Eindhoven werden aangenaam heen en weer geslingerd tussen extremen als klassiek, jazz en punk. Het concept van de avond: elke blazer van het sextet vult naar eigen inzicht en met zelfgekozen begeleiding een half uur met live muziek.

    Ad Peijnenburg, programmeur en presentator van de avond en bandleider van De Zes Winden, opende met de Amerikaanse bassist William Parker. Peijnenburg improviseerde met vette lage tonen en zangerige middentonen op de boordevolle baslijnen van Parker. Sopraansaxofonist en componist Dies Le Duc koos voor de klassieke invalshoek. Het Xenakis strijkkwartet speelde enkele van zijn composities, waarna Le Duc aansloot in een spannende ontmoeting tussen jazz en klassiek op samples van slagwerk uit de popmuziek. Bassaxofonist Klaas Hekman deed het helemaal alleen. Alle aspecten van zijn instrument passeerden de revue: van korte bas-stootjes tot klanken met boventonen. De kleppen van Hekmans instrument tikten vrolijk mee. Als solo-instrument kan de bassax echter maar moeilijk de aandacht vasthouden. Sopraninosaxofoniste en dwarsfluitiste Mariëtte Rouppe van der Voort speelde een set met gelouterde muzikanten uit de Nederlandse improvisatie-scene. Dat leidde tot wel heel abstracte muziek, waarbij het uiterste werd gehaald uit de instrumenten. In het laatste nummer klonk vrolijke Japanse straatmuziek door en zocht het kwartet het in meer herkenbare melodieën. Hoogtepunt van de avond was het optreden van de Japanse altsaxofonist Kazutoki Umezu met de Amsterdamse The Ex. Met rauwe gitaarklanken, geschreeuwde teksten, dreigende drums, dialogen van gekke geluidjes en een gillende sax bouwde het ensemble aan schitterende climaxen. In een spervuur van noten besloot allesblazer Andrew White op de tenorsax de zes optredens, onder anderen begeleid door de nog altijd vlijmscherpe oude-rot-in-het-vak John Engels op drums. In het laatste nummer riep White zijn vijf mede-Winden op het podium om in 'Nouveau Fonk' nog even een mooie show neer te zetten.

    De avond werd besloten met een optreden van De Zes Winden zelf, die vijf composities brachten van twee nieuwe cd's. Onder deze unieke samenklank van de zes blaasinstrumenten liep de zaal langzaam leeg, waarbij elke bezoeker toch wel minstens één mooie herinnering aan de avond meenam.

    Klik
    hier voor een fotografische impressie van het Zuid Nederlands Jazz Festival.

    (Deze recensie verscheen op 16 maart in het Eindhovens Dagblad)

    Op 11 maart speelden De Zes Winden in het auditorium van het Van Abbe Museum in Eindhoven. Een fotoreportage van Cees van de Ven van dit optreden vindt u hier.

    Foto: Cees van de Ven

    (Erno Mijland, 18.3.04) - [print] - [naar boven]



    North Sea Jazz naar Rotterdam

    Het North Sea Jazz Festival verhuist met ingang van 2006 van het Nederlands Congres Centrum in Den Haag naar Ahoy in Rotterdam. De verhuizing naar Rotterdam is nog niet honderd procent zeker. Eind maart valt de definitieve beslissing. Dat heeft de organisatie van het festival bekend gemaakt. Reden van de verhuizing is de voorgenomen sloop in 2005 van de Statenhal, onderdeel van het Nederlands Congres Centrum. Daarnaast zullen op termijn ook de Van Goghzaal, Mesdagzaal, Mariszaal, Frans Halszaal en eventueel het Tuinpaviljoen verdwijnen. Op dit moment ziet het er niet naar uit dat er voor al deze zalen een bruikbaar alternatief gerealiseerd kan worden na 2005. "Wij blijven het liefst in Den Haag, maar zien geen andere oplossing," aldus festivaldirecteur Theo van den Hoek.

    (Erno Mijland, 18.3.04) - [print] - [naar boven]





    Manifestatie van technisch vermogen
    Stefano Di Battista Quartet, zaterdag 13 maart 2004, Bimhuis, Amsterdam

    In een zeer goed gevuld Bimhuis concerteerde zaterdagavond 13 maart jl. de Italiaanse virtuose alt- en sopraan saxofonist Stefano Di Battista met zijn kwartet. Dat kwartet, dat al zo'n 10 jaar samenspeelt, bestaat verder uit pianist Eric Legnini, bassist Rosario Bonaccorso en drummer Andre Ceccarelli. Di Battista geldt als een coming star. Hij is in 1969 in Rome geboren. Midden negentiger jaren speelde hij veelvuldig in Frankrijk met onder meer pianist Michel Petrucciani en cornettist Nat Adderley. Hij heeft inmiddels op Blue Note enkele cd's uitgebracht, waaronder één met drummer Elvin Jones. Het eerste nummer – Juan Tizols 'Caravan' – sloeg in als een bom. Daar stond, strak in het pak, een kleine jazzreus. Di Battista etaleerde met een ongelooflijk gemak dat de muzikale lijnen van Coltrane voor hem geen geheimen meer kennen. Zijn toonvorming en accentuering van de noten getuigden van een formidabele instrumentbeheersing.

    Na de opening met de enige gespeelde standard op deze avond wisselde Di Battista van instrument om tot aan de pauze uitsluitend originele composities op de sopraansax te spelen. Mij bekroop toen toch al snel het gevoel dat het voor de rest van het concert een manifestatie van technisch vermogen zou worden. De sublieme instrumentbeheersing stond de in de jazz zo essentiële emotie in de weg. Na de pauze werd door Di Battista voor het merendeel op de altsax gemusiceerd. Op dat instrument soleert hij met minder bravoure en verdrinken zijn muzikale exercities niet direct in een continue notenbrij. Zowel in het hoge (flageoletto) als lage register heeft hij een zeer aansprekend geluid.

    Pianist Eric Legnini begeleidde smaakvol en competent en soleerde bescheiden doch zeer smaakvol. De soli van bassist Rosario Bonaccorso vormden, zeker qua intensiteit, het hoogtepunt van het concert. Vooral in de blues na de pauze bracht hij het publiek tot groot enthousiasme, met een enerverende verdubbeling van het tempo. Het goed op elkaar ingespeelde kwartet gaf een virtuoos doch enigszins glad, op routine gestoeld concert, waarbij de toegift 'Mack The Knife' een hoog background-gehalte had.

    Foto:
    Delirium

    (Jacques Los, 17.3.04) - [print] - [naar boven]



    "Mirabassi (1970) heeft een prachtig eigen geluid. Lyrisch, geduldig, intens, voluptueus en melodieus klinkt zijn vleugel op zijn nieuwe cd." Maartje den Breejen over het album 'Air' van Giovanni Mirabassi, Flavio Boltro en Glenn Ferris in het Parool. Lees hier de hele recensie.

    (Erno Mijland, 16.3.04) - [print] - [naar boven]





    Marc van Vugt - 'Big Bizar Habit/Strings Only' (Timeless Records, 2002)

    Deze dubbel-cd van gitarist Marc van Vugt bevat op de eerste cd muziek door Big Bizar Habit, een 11-koppig ensemble en op de tweede cd muziek door Strings Only, waarmee de titel van het album is verklaard. Op 'Big Bizar Habit' zijn alle nummers, met uitzondering van 'Mysterons' gecomponeerd door Marc van Vugt. De muziek is van een redelijk theatraal gehalte en bevat invloeden uit de jazz en de hedendaags gecomponeerde muziek. De strijkers spelen in de meeste nummers een zeer prominente rol. De tenorsolo van Mete Erker in 'Black Belt To White Belt' getuigt van een ingetogen toon en muzikaliteit en roept zelfs vage reminiscenties op aan de fameuze 'Early Autumn'-solo van Stan Getz in Woody Hermans bigband.

    Het nummer 'Hyoshi' is voor de strijkers geschreven en is van een Shostakovichiaanse allure. Ook het volgende nummer 'The Witch's Dream' is in eerste instantie hedendaags klassiek opgezet en gaat na enige tijd over in een uitstekende funky vioolsolo van Oene van Geel. Zowel zangeres Ineke van Doorn als trompettist Toon de Gauw en leider Van Vugt soleren heftig en knap in het enerverende 'I Don't Know What I'm Heading For'. De eerste cd wordt afgesloten met het filmische 'Le Dirigeable Fantastique' met een bluesy gitaarsolo van gitarist Van Vugt en ontketende blazers.

    De combinatie strijkkwartet, drie blazers en complete ritmesectie veroorzaakt een aparte en ook volle klankkleur. Het geeft componist Van Vugt de mogelijkheid composities te schrijven en uit te voeren waarin zowel zijn ervaringen in de jazz als in de hedendaagse gecomponeerde muziek zijn verwerkt.

    De tweede cd bevat muziek van de groep Strings Only, bestaande uit Ineke van Doorn (stem), Marc van Vugt (gitaar), Jeroen van Vliet (piano), Oene van Geel (altviool), Jasper Le Clerq (viool), Paul Stouthamer (cello) en Paul Berner (bas). Op deze cd zijn alle composities van Marc van Vugt en alle teksten van Ineke van Doorn. Het gaat hier om singer/songwriter-repertoire met jazzy ensemblebegeleiding. Hoewel Ineke van Doorns stem zeker niet onsympathiek klinkt, mis ik een beetje de bluesy jazzfeeling. Vervreemdend klinken de Nederlandse teksten. Het zijn wat mij betreft nette luisterliedjes voor bij de open haard. Dan is een nummer als 'I Don't Know What I'm Heading For' (eveneens op de eerste cd) andere koek, up-tempo jazz met goede soli en verfrissend gezongen.

    'Strings only' mag dan niet geheel my cup of tea zijn, 'Big Bizar Habit' is daarentegen alleszins de moeite waard; een interessant repertoire, goed ensemblespel en voortreffelijke soli.

    Labels:

    (Jacques Los, 13.3.04) - [print] - [naar boven]



    Take Ten Ben Sluijs

    Hierbij een opwarmertje voor het concert van altsaxofonist Ben Sluijs en pianist Erik Vermeulen, vanavond bij Jazz at the Crow in café Kraaij & Balder te Eindhoven (zie eerder bericht hieronder). In een interessante
    Take Ten vertelt de sympathieke Antwerpenaar meer over zichzelf aan de hand van 10 steekwoorden.

    "Ik hoef niet per se zoveel meer te bereiken, ik heb al zoveel gekregen. Een mooie liefdevolle familie, gelegenheid om te spelen, een publiek, cd's, comfort... Enkel wat meer gemoedsrust en tijd zou wel welkom zijn."

    (Anoniem, 12.3.04) - [print] - [naar boven]



    de verjonging van Faust

    Willem Breuker maakt Murnau's 'Faust' uit 1926 weer jong

    Na enkele jaren was het Willem Breuker Kollektief op 1 maart weer eens neergestreken in café Wilhelmina voor een Jazzpowerconcert. Na de opener 'Dance Of The Tumblers' van Kurt Weil volgde 'Smoke Signal' van Gigi Gryce. Met een lange, blijvend boeiende solo op altsax van Hermine Deurloo over inspirerend drumwerk van Rob Verdurmen, die de compositie met een energieke solo naar het slot leidde. 'Wake Up' van Willem Breuker begon met een mooi getoonzet intro, waarbij de trombones fraai mengden met de rietsectie. De collectieven van het Kollektief waren goed verzorgd, compact en goed in balans. Jammer dat dit niet helemaal het geval was bij de in dit stuk voorkomende bellnotes. Er was een vaudevillesk trompetduel tussen Andy Altenfelder en Boy Raaymakers. Tenslotte een solo van Willem Breuker op sopraansax met veel flageoletten en glissandi. Vermakelijk omdat het leek op het muzikaal uitbeelden van een jengelend kind, dat na het ontwaken uit een nachtmerrie zijn verhaal doet. In 'Marche De L'armee Panamienne' van Kurt Weil werd het Kollektief een heuse militaire blaaskapel.

    De set werd besloten met 'Dorst 2', waarbij het beginthema – waarin 'Wat Een Geluk' van Rudi Carell nog even werd geciteerd – deed denken aan een circusorkest dat de entree 'aankondigt' van de jongleurs, trapezewerkers en dergelijke. In deze Breuker-compositie weer een prominente, sublieme solo van Deurloo, ditmaal op chromatische harmonica. Een boeiend verhaal in uptempo! Het jeugdige muzikale elan en de klankkleur van haar instument vormen een sterk punt in het Kollektief. Na een solo van trompettist Altenfelder werd de weg vrijgemaakt voor Henk de Jonge op piano. De orkestleden zetten een vocaal 'la-la-la' in, en spoorden het publiek aan tot meezingen. Dit leidde de aandacht af van de solist en dient in mijn oren geen enkel muzikaal doel. Overdreven populair. Ik voel me daar altijd wat ongemakkelijk bij. Het enige minpunt wat betreft de eerste set!

    Enige jaren geleden ontving Willem Breuker van de 'Cité de la Musique' in het Parc de la Villette in Parijs (het nieuwe Franse muziekmekka) de opdracht muziek te schrijven bij de vermaarde, geheel gerestaureerde stomme zwart-wit film 'Faust' van regisseur F.W. Murnau. Men wilde een doorgecomponeerde score, een partituur zonder improvisatie voor de integrale versie van 1 uur en 3 kwartier. Het stuk heeft circa 60 tempowisselingen. De meer dan een uur durende tweede set van het concert stond geheel in het teken van deze suite, waarbij deze keer wél ruimte voor improvisaties. Buitengewoon beeldende programmamuziek, ook als je de film niet gezien hebt. Breuker bleek er briljant in geslaagd suspense in demonische klankkleuren te vangen in zijn zo herkenbare eigen idioom. Altenfelder verklankte op zijn trompet indringend de satanische verderfelijkheid van Mephisto. Henk de Jonge maakte grote indruk met zijn improvisatie, maar maakte ook pijnlijk duidelijk hoezeer de vleugel in Wilhelmina weer eens toe is aan een vakkundige pianostemmer! De uitstekende soli van trombonist Bruce, drummer Verdurmen en Breuker op basklarinet oogsten terecht veel bijval. De toegift 'Lullaby' klonk het publiek na al dat duivelse muzikale geweld van 'Faust' weer als de hemel op aarde in de oren.

    Het is Willem gegund dat zijn suite binnenkort als soundtrack onder de film van Murnau op dvd zal worden uitgebracht. Een belangrijke, indrukwekkende partituur van de man die hiermee wederom zijn compositorische kwaliteiten bewijst.

    Klik
    hier voor foto's van dit concert. Meer informatie over de film zelf vind u hier .

    Met dank aan Arjen Gorter

    (Anoniem, 11.3.04) - [print] - [naar boven]



    De Zes Winden

    De Zes Winden waaien apart en samen op Zuid Nederlands Jazz Festival

    Het Zuid Nederlands Jazz Festival (ZNJF) presenteert op zondag 14 maart in de Effenaar in Eindhoven het saxofoonsextet De Zes Winden met het programma 'Uit Welke Hoek… '. Hierbij speelt ieder groepslid een set van 30 minuten naar eigen keuze. Als afsluiting spelen De Zes Winden een set van 45 minuten en presenteren daarbij hun twee onlangs in Japan verschenen cd's 'Komoro' en 'Nuage'.

    Ad Peijnenburg en bassist William Parker namen afgelopen januari in Brooklyn NY de cd 'Brooklyn Calling' op en starten op deze avond hun
    tournee van 10 concerten. Baritonsaxofonist Peijnenburg organiseert al 15 jaar het ZNJF en heeft evenals Parker een voorliefde voor de vrije improvisatie, waarbij alles aan bod kan komen.

    Dies Le Duc profileert zich wellicht meer als componist dan als sopraansaxofonist. Le Duc fungeert vaak als gelegenheidscomponist; hij schrijft muziek naar aanleiding van opdrachten of ter gelegenheid van een speciale gebeurtenis. Het Xenakis strijkkwartet speelt deze avond zijn composities, onder meer muziek voor een film van Paul de Nooyer. In twee composities zal Le Duc zelf meespelen.

    Klaas Hekman is een zeldzame specialist op de bassax. Enige tijd geleden heeft hij besloten zich voorlopig geheel te concentreren op het solospel. Het resultaat moet uiteindelijk op cd terechtkomen, maar voor het zover is licht hij een tip van de sluier op met een half uur solospel op de bassax.

    Mariëtte Rouppe van der Voort speelt sopraninosax in De Zes Winden, maar tevens altsax en zowat de hele dwarsfluit-familie. Haar keuze voor vanavond is een bepaald niet 'smooth' trio met pianist Guus Janssen en bassist Wilbert de Joode.

    Andrew White uit Washington DC is multi-instrumentalist, componist, schrijver, transscribeur, uitgever en zakenman. Hij speelde bij Weather Report, Stevie Wonder and the Fifth Dimension, en na de dood van Coltrane in het JFK Quartet met Elvin Jones. Deze avond treedt hij op met John Engels (drums) en Arnold Dooyeweerd (bas).

    Kazutoki Umezu speelt altsax in de zo typische mixed Japanse stijl. Jazz, volksmuziek uit Japan, Korea, India en Balkan. Klezmer gemixt met Chindon (Japanse straatmuziek) en dat alles resulterend in het kenmerkende Umezu-geluid. Op initiatief van het ZNJF treedt Umezu aan met de legendarische Nederlandse impropunks The Ex.

    Het Zuid Nederlands Jazz Festival wordt gehouden in de Effenaar, Dommelstraat 2, Eindhoven. De aanvang is 19.30 uur en de entree bedraagt € 15,00. De Concertzender maakt integrale opnamen en zendt die op een later tijdstip uit.

    Foto's: Cees van de Ven

    (Anoniem, 9.3.04) - [print] - [naar boven]



    Jazzalbums in aantocht

    In april verschijnt bij Verve het nieuwe album van zangeres/pianiste Diane Krall. Voor het eerst met eigen composities, waarvoor haar man Elvis Costello de teksten schreef. Daarnaast covers van onder meer Tom Waits, Joni Mitchell, Mose Allison en - hoe kan het ook anders - Costello. Krall interpreteert diens fameuze ballad 'Almost Blue', waar Chet Baker zich destijds al zo gecharmeerd van toonde.

    De saxofonisten Joe Lovano en Branford Marsalis komen beiden met ballad-albums. Aan Lovano's album, dat in mei wordt uitgebracht door Blue Note, werkten o.a. Hank Jones en Paul Motian mee. De cd van het Branford Marsalis Quartet (met drumfenomeen Jeff "Tain" Watts) komt uit op het eigen Marsalis Music-label.

    Columbia is inmiddels toe aan zijn zevende Miles Davis box set. De release 'The Complete Miles Davis 1963-64' staat voor de herfst gepland. De liefhebbers kunnen alvast gaan sparen...

    Bron: Down Beat

    (Anoniem, 8.3.04) - [print] - [naar boven]



    Bonsai voor Joop van Erven

    Bonsai music by cue: Bik Bent Braam gaat opnieuw bonsaien!

    Voor 'Growing Pains' heeft Braam voor iedereen twee nieuwe stukjes muziek geschreven, rekening houdend met de stijl en persoonlijkheid van de muzikanten, maar zeker niet met de bedoeling om het ze makkelijk te maken. Dat hij het uiterste vraagt van zijn bandleden is wel bekend. Nu moeten ze nog een stap verder zetten om het bonsaiboompje tot wasdom te laten komen. Of dat met veel groeipijntjes gepaard gaat zal elk concert weer opnieuw moeten blijken.

    Voor het concertprogramma klik
    hier. Foto's van het concert in Paradox van 5 maart bekijk je hier.

    Foto: Cees van de Ven

    (Anoniem, 6.3.04) - [print] - [naar boven]



    Marc Van Vugts Big Bizar Habit op tournee

    Gitarist Marc van Vugt gaat met zijn 11-koppige formatie begin april op tournee. Het ensemble bestaat uit een strijkkwartet, drie blazers, een vocaliste en een complete ritmesektie.

    Marc van Vugt werkte op uitnodiging twee jaar in het Van Doesburghuis in Parijs. Daar schreef hij, geïnspireerd door het Parijse leven, de historie van het bijzondere huis en zijn voormalige bewoners de Van Doesburgsuite 'Different Shades Of Gray'. De complete suite zal te horen zijn tijdens deze tournee.

    De bezetting:
    Marc van Vugt – gitaren, Ineke van Doorn – zang en piano, Bert Lochs – trompet, Jasper Blom - sax en klarinet, Joost Buis – trombone, Jeffrey Bruinsma – viool, Lorre Lynn Trytten – viool, Ro Kraus – altviool, Annie Tangberg – cello, Paul Berner – bas en Joost Lijbaart – drums.

    Tourdata:
    Podium Gigant Apeldoorn (1 april), SJU Jazzpodium Utrecht (4 april), Muziekcentrum Den Bosch (8 april), De Tor Enschede (9 april), Musée d'Art Moderne et Contemporaine Straatsburg (16 april), concerttour Canada (vanaf 29 juni), DOMfestival Utrecht (11 september), Paradox Tilburg (24 september).

    (Jacques Los, 6.3.04) - [print] - [naar boven]



    George Benson 30 mei in Amsterdam

    Op zondag 30 mei geeft George Benson een eenmalig concert in de Pepsi Stage in Amsterdam. Dit is het eerste eigen optreden van de gitarist/zanger in Nederland. Voorheen trad hij alleen tijdens diverse gala's en het North Sea Jazz Festival in ons land op.

    Tussen 15 mei en 16 juni geeft Benson drieëntwintig concerten in tien landen tijdens zijn Europese tournee. Eind vorig jaar is zijn nieuwe album 'Irreplaceable' uitgekomen. De in 1943 geboren George Benson is een van 's werelds grootste gitaristen, vooral befaamd voor zijn werk in de jazzhoek. Benson is ook een veelzijdige vocalist. Bij het grote publiek is Benson vooral bekend geworden door de hit 'Give Me The Night' van het gelijknamige, door Quincy Jones geproduceerde album uit 1980. Voor deze millionseller kreeg hij drie Grammy's.

    Pepsi Stage, Amsterdam Zuid-Oost. Entree: € 42,50 (excl. servicekosten). Aanvang: 20.00 uur

    (Anoniem, 6.3.04) - [print] - [naar boven]



    Concert Francien van Tuinen & Trio in Pig's Nose

    Stichting MusicArte presenteert op zondag 21 maart a.s. een concert met Francien van Tuinen. Het optreden begint om 15.30 uur en vindt plaats in Pig's Nose in Steenwijk.

    Voor het tweede jaar organiseert stichting MusicArte een reeks concerten in Irish Pub Pig's Nose. De concerten - in de genres jazz, poppy-jazz en latin - worden uitsluitend gespeeld door professionele artiesten uit het heel Nederland. De stichting bestaat uit Harry Emmery (voormalig Metropole Orkest), freelance musicus en muzikaal leider van de concerten en Terry Emmery, die een reclame-, PR- en managementbureau en een platenlabel runt. Doreen Nuij ontvangt het publiek tijdens de concerten en verzorgt de sponsorwerving.

    (Anoniem, 6.3.04) - [print] - [naar boven]



    Ben Sluijs & Erik Vermeulen

    Ben Sluijs & Erik Vermeulen

    In het kader van Jazz at the Crow treden vrijdag 12 maart Ben Sluijs en Erik Vermeulen op in café Kraaij & Balder aan de Strijpsestraat 79 te Eindhoven.

    De Belgische saxofonist Ben Sluijs behaalde zijn diploma klassiek saxofoon aan de muziekacademie van Vilvoorde. Hij volgde vier jaar lessen aan de Antwerpse Jazz-Studio bij John Ruocco en één jaar aan het conservatorium van Brussel met Steve Houben als leraar. Ben speelde onder meer met de BRT Big Band, Philippe Catherine, Toots Thielemans, het Brussels Jazz Orchestra, het Loet van der Lee Quintet, Bert Joris en Hein van de Geijn. In 1999 kreeg hij de Antoon van Dijckprijs uitgereikt door de stad Antwerpen.

    Pianist Erik Vermeulen deed zijn intrede in de Belgische jazzwereld op zijn 22ste met een trio bestaande uit Hein van de Geijn, Dré Pallemaerts en hemzelf. Erik speelde onder anderen met Bert Joris, Jacques Pelzer, Steve Houben en John Ruocco. Regelmatig trad hij op met internationale solisten als Slide Hampton, Clark Terry, Joe Lovano, Art Farmer, Toots Thielemans en Philippe Catherine. In november 2003 ontving Erik Vermeulen de Django d’Or als beste jazzmuzikant.

    Het concert in Kraaij & Balder begint om 21.30 uur. De toegang is gratis.

    Tekst: Ton Suasso

    (Anoniem, 5.3.04) - [print] - [naar boven]



    'Gedicht Gezongen'

    Denise Jannah - 'Gedicht Gezongen' (Plattèl Music, 2004) ****

    Als gedichten van Gerrit Komrij, Neeltje Maria Min of Frank Martinus Arion worden gezongen met een glasheldere stem op lichtvoetige en subtiele jazzmuziek en latin is er iets bijzonders aan de hand. Zangeres Denise Jannah schreef muziek op 22 gedichten uit de Nederlandse, Zuid-Afrikaanse, Surinaamse en Antilliaanse literatuur. Ze deed dat op uitnodiging van de organisatie van het literatuurfestival 'Winternachten'.

    Jannah vertolkt de gedichten op het album 'Gedicht Gezongen' zelf, samen met muzikanten als Michiel Borstlap (piano) en Bart Fermie (percussie) die in wisselende bezettingen aantreden, waarbij vooral de gitaar als leidend instrument goed bij Jannah's aanpak past. Jannah zingt verzorgd, met een sappig rollende r. Ten onrechte is in de studio aan haar stem een wat kille nagalm toegevoegd. De soms stugge Nederlandse taal, krijgt bij Jannah onverwacht melodie en gevoel. Het resultaat is vooral in de nummers met kleine bezetting intiem, warm en een enkele keer zelfs ontroerend, zoals in 'Is Het Vandaag Of Gistren' van M. Vasalis over een dochter en haar stervende moeder. "Had ik je maar als kind gekend, die nu mijn kind en moeder bent."

    Luister
    hier naar fragmenten van dit album. Lees ook de recensie van Eddy Determeyer.

    Een ingekorte versie van deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad

    (Erno Mijland, 3.3.04) - [print] - [naar boven]



    Drummer Walter Perkins overleden

    De Amerikaanse jazz-drummer Walter Perkins is op 14 februari overleden aan de gevolgen van longkanker. Perkins is 72 jaar geworden. Hij speelde met grootheden als Charles Mingus, Sonny Rollins en Ahmad Jamal en leidde de band MJT + 3, waarmee hij in 1959 een album opnam. In de jaren zeventig en tachtig gaf hij drumlessen. Perkins bleef tot aan zijn dood actief met muziek bezig. Hij gaf nog les en nam in 2002 met William Parker het album 'Bob's Pink Cadillac' op.

    (Erno Mijland, 3.3.04) - [print] - [naar boven]



    Simon Nabatov

    Nabatovs nimmer aflatende queeste baart nieuw album

    Simon Nabatov is de Russische pianoreus die zijn geboorteland verliet, een aantal jaren in New York woonde om uiteindelijk in Keulen zijn standplaats te vinden.

    In zijn concerten slaagt hij erin zijn klassieke basis acceptabel te mengen met avant-garde jazz qua spel en compositie. Het ene moment hoor je in zijn spel de romanticus die composities of verhaallijnen kleurt in donkere klanktinten in het klassieke idioom. Dan zie je plotseling een geheel eigentijdse, levendige verschijning, vol vuur van zijn pianokruk opverend of deze juist vanwege een piepende schroefdraad gebruikend in zijn improvisatie, zoals onlangs tijdens een Jazzpower-concert in het Eindhovense Wilhelmina.

    Naast zijn solowerk formeert hij combinaties met eigenzinnige musici die spannend en uitdagend zijn. Zo luisterde ik onlangs naar zijn uitstekende duo cd 'Chat Room' met niemand minder dan Han Bennink. Een gedurfde keuze voor een pianist die zeker op de hoogte is van de ambivalente gevoelens die ene Mengelberg met de drummer heeft. Toch is hier het onderlinge respect duidelijk hoorbaar. Ja, Bennink voegt en schikt zich, levert swingend brusheswerk, mengt prettig op vele momenten, maar verloochent zich niet; hij legt ook zijn muzikale verklaring af, intens onontkoombaar, prominent des Benninks.

    Ook twee andere terecht geprezen Nabatov-documenten heb ik met veel genoegen beluisterd: 'The Master and Margarita', geïnspireerd op de klassieke novelle van de Russische schrijver Mikhail Bulgakov, en de cd 'Nature Morte', een liederencyclus en quasi- programmamuziek, die is geïnspireerd op een gedicht van Joseph Brodsky en die veel ruimte voor improvisatie biedt. Simon verbindt op bijzondere wijze de klassieke traditie in zijn composities met avantgardistische instant composing.

    Binnenkort verschijnt de cd 'Autumn Music' met Simon Nabatov, Ernst Reijseger en Michael Vatcher. Zij deden eind vorig jaar een korte tour (lees onze
    recensie van een concert in Eindhoven). De namen spreken voor zich en dus zal ook deze opname beslist de moeite waard zijn. Wij houden u op de hoogte!

    Meer informatie op de website van Simon Nabatov. Of beluister het interview dat wij eind vorig jaar met hem hadden. Alle hierboven genoemde albums zijn of worden uitgebracht op Leo Records.

    Foto: Cees van de Ven

    (Anoniem, 2.3.04) - [print] - [naar boven]



    Wolter Wierbos

    'Wollo's World': een concert om naar uit te zien

    Wolter Wierbos, trombone – Simon Nabatov, piano – Wilbert de Joode, bas.
    Op 4 maart in het Bimhuis, Amsterdam.

    Dat moet wel een boeiend muzikaal treffen worden! Nabatov heeft de nodige ervaring met trombonisten; zo speelde hij met Ray Anderson en Nils Wogram, waarmee hij de duo-cd 'As We Don’t Know It' maakte. Maar Wierbos is one of a kind, weer andere koek. Hij zoekt en vindt nog steeds nieuwe klankmogelijkheden op de trombone, met en zonder dempergebruik. De uitkomst van dat onderzoek legde hij vast in enkele solo-opnamen zoals 'X Caliber' (ICP/BV Haast), een album dat nog steeds buitengewoon de moeite van het beluisteren waard is. Spelen doet hij altijd met volledige concentratie en inzet als een ambachtsman; Wierbos houdt niet van half werk, bij hem krijg je altijd het volle pond. Hij wordt Wolter Weir(d)bos als hij 'loos' gaat en brengt zijn impro's graag op smaak met snufjes humor. Kenmerkend is zijn veelvuldig en karakteristieke gebruik van verschillende dempers.

    Wilbert de Joode is de multi-inzetbare bassist in welke improformatie dan ook. Hij heeft een no nonsense-instelling: niet lullen, maar spelen. Jazeker, hij kan zorgen voor een solide basis desgewenst, maar bewandelt ook veelvuldig zijn eigen pad, neemt initiatieven en geeft richting in een gezelschap dat daarop inspeelt. Wierbos en De Joode zijn dan ook bij uitstek geschikte musici om Simon Nabatov in hun midden op te nemen. De bijdrage aan dit concert van tapdanseres Marije Nie is even verrassend als onvoorspelbaar. Wat zal dit weer voor een toegevoegde waarde kunnen worden? We wachten af!

    Foto: Cees van de Ven

    (Anoniem, 1.3.04) - [print] - [naar boven]



    Vrijdag 5 maart cd-presentatie AROS in het Bimhuis

    Het internationale jazzsextet AROS, onder leiding van de in Amsterdam wonende Canadese tenorsaxofonist Rob Armus en met de Oostenrijkse klassiek pianiste Marion von Tilzer, maakten in 2001 hun debuut-cd op BV Haast. Inmiddels heeft het gezelschap een nieuwe cd gemaakt, getiteld 'Train Songs': een project dat gekenmerkt wordt door een mix van jazz, klassieke muziek, geïmproviseerde muziek en tango. Deze cross-over is geen verrassing als men de verschillende nationaliteiten en muzikale achtergronden van de zes musici in ogenschouw neemt. 'Train Songs' wordt uitgebracht op super audio cd (hybride) door het Canadese audiofiele jazzlabel Songlines.

    Line up:
    Rob Armus, Canada: tenorsaxofoon (jazz/geïmproveerde muziek)
    Marion von Tilzer, Oostenrijk: piano (klassiek)
    John Korsrud, Canada: trompet (jazz/geïmproveerde muziek)
    Anne Wood, Pakistan/Schotland: viool (klassiek/jazz/rock)
    Alan Purves, Schotland: percussie (jazz/rock/reggae/geïmproviseerde muziek)
    Sven Schuster, Duitsland: bas (jazz/geïmproveerde muziek)

    (Anoniem, 1.3.04) - [print] - [naar boven]



    Michael Baird krijgt compositieopdracht Music Meeting

    Drummer/componist Michael Baird is uitgenodigd voor de compositieopdracht op de Music Meeting te Nijmegen van dit jaar. Hij zal schrijven voor zijn gloednieuwe kwintet African Abstractions (bestaande uit hemzelf op drumset en kalimba, Kofi Ayivor uit Ghana op percussie, Ousmane Seye uit Senegal op percussie en gongoma, Zoumana Diarra uit Mali op elektrische gitaar en kora, en Jeroen van Vliet uit Tilburg op Fender piano en synthesizer) plus de gasten Rick van Heerden uit Zuid-Afrika op alt sax en Konkie Halmeyer uit Curacao op steelpans.

    Het festival Music Meeting wordt dit jaar gehouden op 2, 3 en 4 juli.

    (Anoniem, 1.3.04) - [print] - [naar boven]



    "Die nieuwe cd van Tuck & Patti, A gift of love, hoe klinkt die? Nou gewoon, precies zoals als alle andere negen platen die ze sinds 1988 hebben gemaakt." Maartje den Breejen in het Parool.

    (Erno Mijland, 1.3.04) - [print] - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








  • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.