Willem Breuker maakt Murnau's 'Faust' uit 1926 weer jong

Na enkele jaren was het Willem Breuker Kollektief op 1 maart weer eens neergestreken in café Wilhelmina voor een Jazzpowerconcert. Na de opener 'Dance Of The Tumblers' van Kurt Weil volgde 'Smoke Signal' van Gigi Gryce. Met een lange, blijvend boeiende solo op altsax van Hermine Deurloo over inspirerend drumwerk van Rob Verdurmen, die de compositie met een energieke solo naar het slot leidde. 'Wake Up' van Willem Breuker begon met een mooi getoonzet intro, waarbij de trombones fraai mengden met de rietsectie. De collectieven van het Kollektief waren goed verzorgd, compact en goed in balans. Jammer dat dit niet helemaal het geval was bij de in dit stuk voorkomende bellnotes. Er was een vaudevillesk trompetduel tussen Andy Altenfelder en Boy Raaymakers. Tenslotte een solo van Willem Breuker op sopraansax met veel flageoletten en glissandi. Vermakelijk omdat het leek op het muzikaal uitbeelden van een jengelend kind, dat na het ontwaken uit een nachtmerrie zijn verhaal doet. In 'Marche De L'armee Panamienne' van Kurt Weil werd het Kollektief een heuse militaire blaaskapel.

De set werd besloten met 'Dorst 2', waarbij het beginthema – waarin 'Wat Een Geluk' van Rudi Carell nog even werd geciteerd – deed denken aan een circusorkest dat de entree 'aankondigt' van de jongleurs, trapezewerkers en dergelijke. In deze Breuker-compositie weer een prominente, sublieme solo van Deurloo, ditmaal op chromatische harmonica. Een boeiend verhaal in uptempo! Het jeugdige muzikale elan en de klankkleur van haar instument vormen een sterk punt in het Kollektief. Na een solo van trompettist Altenfelder werd de weg vrijgemaakt voor Henk de Jonge op piano. De orkestleden zetten een vocaal 'la-la-la' in, en spoorden het publiek aan tot meezingen. Dit leidde de aandacht af van de solist en dient in mijn oren geen enkel muzikaal doel. Overdreven populair. Ik voel me daar altijd wat ongemakkelijk bij. Het enige minpunt wat betreft de eerste set!

Enige jaren geleden ontving Willem Breuker van de 'Cité de la Musique' in het Parc de la Villette in Parijs (het nieuwe Franse muziekmekka) de opdracht muziek te schrijven bij de vermaarde, geheel gerestaureerde stomme zwart-wit film 'Faust' van regisseur F.W. Murnau. Men wilde een doorgecomponeerde score, een partituur zonder improvisatie voor de integrale versie van 1 uur en 3 kwartier. Het stuk heeft circa 60 tempowisselingen. De meer dan een uur durende tweede set van het concert stond geheel in het teken van deze suite, waarbij deze keer wél ruimte voor improvisaties. Buitengewoon beeldende programmamuziek, ook als je de film niet gezien hebt. Breuker bleek er briljant in geslaagd suspense in demonische klankkleuren te vangen in zijn zo herkenbare eigen idioom. Altenfelder verklankte op zijn trompet indringend de satanische verderfelijkheid van Mephisto. Henk de Jonge maakte grote indruk met zijn improvisatie, maar maakte ook pijnlijk duidelijk hoezeer de vleugel in Wilhelmina weer eens toe is aan een vakkundige pianostemmer! De uitstekende soli van trombonist Bruce, drummer Verdurmen en Breuker op basklarinet oogsten terecht veel bijval. De toegift 'Lullaby' klonk het publiek na al dat duivelse muzikale geweld van 'Faust' weer als de hemel op aarde in de oren.

Het is Willem gegund dat zijn suite binnenkort als soundtrack onder de film van Murnau op dvd zal worden uitgebracht. Een belangrijke, indrukwekkende partituur van de man die hiermee wederom zijn compositorische kwaliteiten bewijst.

Klik

(Anoniem, 11.3.04) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.