Joost Lijbaart & Wolfert Brederode - 'One' (Jazz In Motion, 2006)
Combinatie drums, percussie en piano. Een gewaagde combinatie. Het is vaker succesvol gebracht, ik denk even aan de toen in Tilburg wonende pianist Ron van Rossum en drummer Steve Clover. Ook Joost Lijbaart en Wolfert Brederode zijn erin geslaagd om een fraaie cd te presenteren. De titel, 'One', dekt de lading van de cd uitstekend. De Haagse pianist Brederode (1974), die de meeste composities heeft geschreven en slagwerker Lijbaart (1967) trekken samen op in dit muzikale avontuur. Door het hele album hoor je een soort van serene rust als rode draad. Er is een transparante manier van spelen, waar diepgang niet wordt geschuwd, zonder melodramatisch te gaan klinken.
De grote kracht van deze muziek is het subtiele samenspel, waarbij het elkaar aanvullen tot in de finesses toe voorop staat. In het spel van Brederode zitten impressionistische momenten, die je soms aan componisten als Ravel en Debussy doen denken. Hij maakt optimaal gebruik van het klankbord van zijn instrument. Lijbaart speelt zeer klankmatig - wat voor een drummer een vak apart is - en weet met geraffineerde roffeltjes, ritmische motieven en accenten de muziek perfect transparant te houden. De ruimte die ontstaat, gunnen de heren elkaar. Brederode versmelt met zijn ingetogen en ook zeer subtiele spel met Lijbaart tot een geheel.
De twee beheersen de kunst van het weglaten, door met minimale middelen prachtige muziek te maken. Als luisteraar wordt je de ruimte gegund om een wereld achter de muziek te ontdekken. Ook de opbouw van de cd is uitstekend gekozen, met als hoogtepunt het nummer 'Spring Tide', waarin iets meer de dynamiek wordt opgezocht. De ingetogenheid blijft ook hier aanwezig, niets wordt je als luisteraar kant-en-klaar aangeboden, ook in dit nummer blijft er ruimte over voor de luisteraar om zijn of haar eigen weg te kiezen.
De cd verveelt geen moment. Soms heb je even de indruk dat er nét even iets dynamischer gespeeld mag worden, maar al vrij snel krijg je als luisteraar het gevoel dat het goed is zo. De spanningsboog blijft aanwezig. Melodie en ritmiek laten beide muzikanten vloeiend in elkaar doen overlopen. Dit is samenspel van de hoogste orde!
Een absolute aanrader met complimenten aan de heren van de Wisseloord Studio's. Het opnemen van deze muziek is een vak apart en heeft het luisterplezier van deze muziek recht gedaan!
Meer weten?
De website van Joost Lijbaart
De website van Wolfert Brederode.(Koen Scherer, 6.2.07) - [print]
- [naar boven]
Tom Beek Quintet geïnspireerd en overtuigend
donderdag 25 januari 2007, Bimhuis, Amsterdam
Waarom gaan jazzliefhebbers eigenlijk de deur uit, de koude avond in, om zich na een behoorlijk gecompliceerde autorit of met stagnerend openbaar vervoer naar deze jazztempel te spoeden? Die vraag was dit keer niet zo moeilijk te beantwoorden, want op het programma stond een optreden van het Tom Beek Quintet, in het kader van een cd-presentatie.
De groep is samengesteld uit saxofonist en leider Tom Beek, gitarist Martijn van Iterson, pianist en Fender Rhodes-bespeler Karel Boehlee, bassist Jeroen Vierdag en drummer Marcel Serierse. Stuk voor stuk musici die hun sporen al hebben verdiend. Het was dus te verwachten dat het Bimhuis uit zijn voegen zou gaan barsten. En inderdaad, de zaal was redelijk tot goed gevuld.
Een zichtbaar gespannen Tom Beek (1969) betrad in een flitsend wit kostuum het podium en de andere musici namen onder een verwachtingsvol applaus beheerst hun plaatsen in. Beek maakt deel uit van een relatief nieuwe generatie saxofonisten en heeft al een herkenbare sound weten te ontwikkelen. Hij is op diverse albums te beluisteren van onder anderen Rob Madna, Michiel Borstlap en Anna Figarova. En nu is hij dan voor het eerst onder eigen naam te beluisteren op het album 'White & Blue', met zes van de elf stukken van eigen hand.
Het concert werd geopend met 'Mr. DJ', dat bewust wat rommelig begon, direct gevolgd met een krachtig tenorgeluid. Van meet af aan swingde Tom Beek behoorlijk, daarbij dynamisch ondersteund door de ritmesectie. De toon was gezet: de groep had er zin in! Daarna weerklonk 'Nefertiti' van Wayne Shorter, in een arrangement van Rob Madna. Karel Boehlee was inmiddels achter de vleugel gekropen en het stuk ontvouwde zich; na een rustige opening door Tom Beek nam Martijn van Iterson het heft in handen, krachtig en soepel akkoordenreeksen spelend op zijn gitaar, daarbij relaxed ondersteund door bas en drums. Na een schitterende gitaarsolo bewandelde Beek in zijn spel niet de gemakkelijkste weg. In de moeilijk te doorgronden opbouw - van laag naar hoog - laveerde hij behendig door de complexe structuur en kwam goed op stoom. Van Iterson ging zich hierna in de solo wringen en samen vormden zij het spel tot één geheel.
De set werd vervolgd met 'Under The Sun', dat door Tom speciaal voor Boehlee werd geschreven. Deze opende haast symfonisch op zijn piano, met een doodse stilte van zijn medespelers en uiteraard ook van de zaal. Tom Beek nam opnieuw de solo over, ondersteund door een fijn latinritme, met Marcel Serierse soeverein achter zijn drumstel. De solopartij werd haast jubelend door Beek opgebouwd, Vierdag begon op zijn bas als het ware wat kapsones te krijgen, en ook Serierse roerde zich behoorlijk, maar de saxofonist bleef onverstoorbaar sterk en stabiel zijn partij blazen. Het nummer werd heel mooi melodisch beëindigd.
En zo bouwde dit kwintet aan een zeer krachtig optreden, met als uitschieter voor de pauze een stuk met een funky thema, door Tom 'Marathon' gedoopt. Zo herkende het publiek Tom Beek: krachtig en vrij spelend, met snel en melodisch spel, soms met lange uithalen, afgewisseld door snelle notenreeksen in het midden- en hoge register. De zaal begon ook te swingen. Na de pauze hetzelfde beeld, met als uitschieter 'Caravan', lekker fel gespeeld. De leider gaf werkelijk alles, weer perfect ondersteund door het duo Vierdag en Serierse, met daarna een prachtige solo van Van Iterson. Maar ook in het als eerbetoon aan John Coltrane gespeelde 'Naima' wist de band te overtuigen.
Eigenlijk was dit hele concert een feest te noemen, waarin Tom Beek zich als een echt dragende leider manifesteerde. Opvallend ook was het uiterst geconcentreerd spelen van Toms collega's. Een zeer geslaagd optreden, waarvoor men terecht de deur is uitgegaan!
(Rolf Polak, 5.2.07) - [print]
- [naar boven]
De Vijfde Verdieping brengt 'Artiest in huis'
Vier concertpodia in de provincie Utrecht presenteren een gezamenlijke programmering: de Vijfde Verdieping. Het gaat om Artishock (Soest), het Beauforthuis (Austerlitz), Theater Borra (Amersfoort) en SJU Jazzpodium (Utrecht). Het doel van deze samenwerking is tweeledig: jazztalent meer en uitdagendere speelmogelijkheden bieden, en nieuw en meer publiek trekken. Een van de nieuwe activiteiten van de Vijfde Verdieping is de 'Artiest in huis'-serie.
In de serie 'Artiest in huis' gaat de Baarnse schrijver/musicus Stormvogel met zijn Alter Ego dwarsverbanden aan met andere kunstdisciplines. Het resultaat is een viertal 'Synergiën': interactieve verbanden tussen jazz & improvisatie, dans, poetry, videokunst en beeldende kunst. Behalve als jazzpianist is Stormvogel de afgelopen jaren actief geweest als multidisciplinair kunstenaar met projecten als Eemsaga (1997), Drakenburger Concerto's (2000) en Festival De Muzen (2006).
Speciaal voor deze serie stelde Stormvogel (piano, synthesizer, stem) een nieuw Alter Ego ensemble samen (Æ), bestaande uit virtuoze topspelers uit de Nederlandse jazz, die niet eerder in deze samenstelling hebben opgetreden: Onno Witte (slagwerk, synthesizer), Thomas W. Andersen (contrabas), Jeroen Pek (fluiten) en Tineke Postma (saxen), die voor het optreden in Soest vervangen wordt door Thijs van Otterloo.
Klik hier voor meer informatie en concertdata.
(Jacques Los, 5.2.07) - [print]
- [naar boven]
Franz von Chossy - 'Awakening' (Jazz 'n Pulz, 2006)
Hij is een Duitser, maar we mogen als Nederlanders ietwat trots op hem zijn: hij is ook een beetje van ons. Pianist Franz von Chossy uit München vestigde zich in 1999 in Amsterdam, om daar aan het conservatorium verder te studeren (bij Nederlandse coryfeeën als Rob Madna, Karel Boehlee en Rob van Bavel). Een megatalent, dat was al snel duidelijk. Ook in Amerika is dat al onderkend; in 2003 ging Franz studeren aan de Manhattan School of Music, bij docenten als Kenny Barron, Dave Liebmann, John Taylor en Kenny Werner.
Hij houdt er twee bands op na. In Nederland een trio met bassist Sean Fasciani en drummer Flin van Hemmen (allebei al net zo jong), in Amerika met zangeres Maria Neckam, bassist Thomas Morgan en drummer Dan Weiss. Hij speelde al met grootheden als Roy Hargrove, Dick Oatts, Minu Cinelu, Jasper Blom en Benjamin Herman, en heeft een goed gevulde prijzenkast. Het album 'Fragments Of Before', waarop hij deel uitmaakt van het Yaniv Nachum Quartet, werd door All About Jazz uitgeroepen tot 'Best modern jazz album of 2004', in 2006 won hij de Dutch Jazz Competition op het North Sea Jazz Festival met het Nederlandse trio, en ook de solistenprijs.
Zijn recente trio-cd bevestigt dat talent. Von Chossy is een formidabele pianist, die op basis van belangwekkende eigen composities een breed scala aan sferen schept. Hij laat spel horen dat varieert van sfeervol impressionistisch tot fel (maar lichtvoetig) swingend, steunend op een indrukwekkende techniek, een grote rijkdom aan ideeën en respect voor de jazztraditie.
Fasciani en Van Hemmen (de drummer was de 'beste solist' op de Dutch Jazz Competition in 2004) hebben alles in huis om hem daar passend bij te ondersteunen. Opvallend hoe de drie een nummer met een soort onontkoombare natuurlijkheid tot een enorme climax kunnen opvoeren en dan weer subtiel gas terugnemen. Een bijzonder album; van deze Franz von Chossy gaan we ongetwijfeld veel meer horen.
Deze recensie werd eerder gepubliceerd in HVT Magazine.(Anoniem, 4.2.07) - [print]
- [naar boven]
Onderhoudende klankexperimenten bij Courvoisier, Courtois & Eskelin
maandag 22 januari 2007, Wilhelmina, Eindhoven
De vleugel van Jazzpower in café Wilhelmina heeft enkele dagen nodig gehad om bij te komen van de speciale behandelingen van Sylvie Courvoisier! En het zag er aanvankelijk zo mooi uit. Tijdens de soundcheck werd het klavier met zachte hand en doek en poetsspul grondig en liefdevol gereinigd en naar haar hand gezet. Courvoisier preludeerde nog wat Mozart en was daarna klaar voor het concert. Samen met de Franse cellist Vincent Courtois en de Amerikaanse tenorsaxofonist Ellery Eskelin speelden zij een tweesetter die er niet om loog. Instant composing in optima forma. Alle oren naar elkaar stonden wagenwijd open en er werd spannend free gemusiceerd. Vanuit summiere ritmische en harmonische afspraken ontstonden er gaandeweg verrukkelijke vergezichten.
Courtois manipuleerde zijn instrument subtiel en minimaal met een enkel voetpedaal. Hij beschikte over goede ideeën en zijn klankvervormende handelingen werden nooit banaal en bleven ondanks alle escapades cello gerelateerd. Ellery Eskelin met zijn stevige, directe en aansprekende toon was een prettige vrijdenker. Waakzaam zocht hij naar persoonlijke vrijheid in de gebondenheid van dit trio en dat gold eigenlijk voor de anderen ook.
Het trio bleef aangenaam doorzichtig. Het werd nergens te vol, te druk of ondoorgrondelijk. Tutti's werden afgewisseld met duo- en solospel en voortreffelijke interacties. Vanzelfsprekend wisselde men van rolverdeling. Zo slaagden zij erin de toehoorders te fascineren en aan te zetten tot alert en actief luisteren.
Sylvie Courvoisier liet vanavond horen hoe je een vleugel exploreert en exposeert. Onder haar handen, vuisten, mallets en snarenmanipulaties onderging het klavier hemel en hel, zoet en zuur, en dat in alle gradaties. Vrijgevig maakte zij iedereen deelgenoot van haar rijke klankenarsenaal. Haar onvoorstelbare akkoorden en modulaties - gespeeld met een fluwelen toucher of beukend met gebalde vuisten uit het klavier gehamerd - deden je adem stokken.
Voor degene die hechten aan melodie, ritme en duidelijkheid is dit trio een gruwel, maar voor jazzavonturiers die het liefst zonder reisgids op pad gaan en het obligate mijden, viel hier genoeg te beleven. En werd dit liveoptreden een unieke en onuitsprekelijk spannende belevenis.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
(Cees van de Ven, 3.2.07) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
