Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Liever Rita Reys in een klein café op een zondagmiddag
vrijdag 19 januari 2007, Carré, Amsterdam

Op 19 januari jongstleden stond de inmiddels 82-jarige zangeres weer op het podium, van Carré welteverstaan. Voor deze gelegenheid werd ook een dvd opgenomen, die in april 2007 zal uitkomen. Ze was niet alleen, maar samen met Ruud Jacobs (bas), Peter Beets (piano), Ferdinand Povel (sax), Martijn van Iterson (gitaar) en Joost Patocka (drums), in grote kleine bezetting dus.

Het kwintet opent de voorstelling met twee uptempo cool jazz-stukken die niet de aandacht van het publiek lijken te trekken; dat praat gewoon door terwijl de muzikanten geen al te opvallende solo's neerzetten. Als dan Hans van Willenburg, de presentator van de avond, het podium op komt lopen en de jazzdiva aankondigt, wordt het publiek opeens wel enthousiast en stil. Rita Reys begint met het nummer 'You’re My Everything', gevolgd door 'I’m Old-Fashioned'. Twee jazzstandards, waarvan er gedurende het concert nog velen zullen volgen. De originaliteit van de uitgekozen stukken is ver te zoeken. Beide nummers worden nogal plichtmatig uitgevoerd en klinken, ondanks de solo's van Van Iterson en Povel, vrij inspiratieloos.

Wanneer het stuk 'I Don’t Know What Time It Was' net lekker op gang komt en de muzikanten en Reys zelf er plezier in beginnen te krijgen, is het alweer afgelopen. Rita zingt hier met veel dynamiek en klank- en stemwisselingen, die op zich wel interessant zijn, maar wat mij betreft verder uitgesponnen hadden mogen worden. De ruimte voor de solo's is redelijk, zoals ook bij 'Love For Sale', waar Reys eindelijk eens flink uithaalt en Peter Beets de eerste is die zowaar een climax weet te bereiken met zijn solo. De rest van de muzikanten, 'de boys', zoals de zangeres ze noemt, zijn (nog) erg voorzichtig, de solo's zijn cool en vallen qua dynamiek erg tegen.

Na 'When Sunny Gets Blue' en 'I Thought About You' zijn we bij 'Russian Lullabye' aangekomen en verklaart ook Rita Reys zelf tegenover het publiek dat ze er nu een beetje in komt. Jammer genoeg is dit het voorlaatste nummer voor de pauze. Na de pauze doet ze nog een stuk in kleinere bezetting. Hierbij valt de toch oude breekbaarheid van haar stem op, maar dit maakt het stuk niet minder mooi. Het blijft ingetogen, maar deze breekbaarheid bij Reys maakt het juist een oprechte uitvoering.

Bij de bossanova 'Quiet Nights And Quiet Stars' - oftewel 'Corcovadao' - gaat de zangeres halverwege over op het Braziliaans. Er volgt dan iets wat lijkt op vrije improvisatie, maar dit blijkt afgesproken werk te zijn, aangezien Peter Beets precies hetzelfde lijntje speelt op zijn piano. Dit is een van de grote minpunten van het concert, er is weinig ruimte voor echte improvisatie. Alles is zodanig geregisseerd en moet zo vlekkeloos verlopen, dat het ten koste gaat van de creativiteit van de muzikanten. Zoals Rita zelf ook al opmerkt: "Ik sta in Carré, eigenlijk zou ik nu iets heel geks moeten zeggen".

De laatste stukken van het concert zijn het bekendst, onder meer 'On Green Dolphin Street', 'Watch What Happens' en als slot 'Fly Me To The Moon'. Het publiek wordt hierdoor erg enthousiast en gelukkig slaat dit ook enigszins over op de muzikanten, behalve bij de ballad 'The Shadow Of Your Smile'. Zelden heb ik deze standard zo ongeïnspireerd en saai uitgevoerd gehoord; er gebeurt echt helemaal niets, de chemie tussen de muzikanten ontbreekt volledig. Als toegift spelen ze 'Summertime', waarbij Peter Beets laat zien dat hij de vertegenwoordiger is van de nieuwe generatie muzikanten en alsnog redelijk los gaat met zijn solo.

Na de tweede toegift mogen we echter nog niet weg; bij de opnames van een aantal stukken schijnt er iets te zijn misgegaan bij de techniek en dus moet het over. De muzikanten proberen er nog het beste van te maken, maar eerlijk gezegd wil ik zoiets liever niet meer meemaken. Rita Reys staat de tekst met haar ogen naar beneden gericht van een vel papier van de vloer af te lezen en de rest van het kwintet brengt de nummers met moeite tot een goed einde.

Misschien dat Carré toch niet echt de plek is waar Rita Reys en haar 'boys' het best tot hun recht komen. De volgende keer graag in een klein cafeetje op zondagmiddag, waar ze tenminste niet hoeven te voldoen aan de verwachtingen van het Carré-publiek en de dvd-makers.

(Alexandra Mientjes, 13.2.07) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.